Dag 7: 18 maart 2013

van  Kumtich naar Huppaye

Vandaag vertrek ik van bij Barbara. Opnieuw herschik ik al mijn spullen om nog eens zoveel mogelijk achter te laten.

Ik trek langs wandel/fietspaden en weer is het even ploeteren door de sneeuw tot in Hoegaarden. Daar zie ik twee wegenwerkers: de ene staat in een put en zegt tegen zijn collega: “Die gaat naar Santiago.” Zijn collega kijkt ongelovig. “Als ik 65 ben ga ik dat met ex-renners ook doen”, zegt hij.

In Hoegaarden begint de Ravel  het is een fietspad, aangelegd op een oude spoorweglijn.

Aan het begin van de Ravel stop ik even om iets te eten. De Ravel loopt rechtdoor tot in Namen. In Jogoigne stap ik een Carrefour binnen. De kassierster vraagt wat mijn plannen zijn en roept meteen haar collega: “Monsieur est motiver.”

Ergens op de Ravel zit een man op een houten afsluiting. Hij vraagt waar ik naartoe ga. Saint Jacques. “Dat zou ik ook willen doen, het is een droom van mij”, zegt hij, “maar ik moet voor mijn moeder zorgen.” Dat is al de tweede vandaag die het ook zou willen doen.

Als ik in Huppaye ben, wordt het heel koud. Ik zie geen mogelijkheid om een overnachtingsplaats te vinden. Net voorbij de Ravel staat er een huis met een grote beschutte tuin. Ik bel aan en vraag aan de vrouw die de deur opent of ik mijn tent mag opzetten in de tuin. Geen probleem, en ze wijst me de weg naar de tuin. Als ik iets nodig heb, moet ik het maar zeggen.

Ik zet mijn tent op en bel even later nog eens aan en vraag of ik het toilet mag gebruiken.  Ze wijst me het toilet en vraagt of ik een bad wil nemen. Ze roept haar 14-jarige dochter, die boven zit, en zegt dat ze de badkamer moet vrij maken, want de monsieur moet zich wassen. Als ik terug beneden kom is alles geregeld voor de ‘repas’. Ze zullen me roepen als haar man thuis is.

Ik ga terug naar mijn tent en kruip in mijn slaapzak, want het is buiten koud en killig. Gelukkig heb ik een goede slaapzak, die tot 15°C onder nul nog comfortabel is.

Een half uur later komt haar man, Sebastien, mij roepen voor avondeten – in het Nederlands: hij is geboren en getogen in Edegem. Ze hebben 4 kinderen: twee  zonen – van 12 en 10 – en twee dochters – van 14 en 5 jaar.

Na het eten praten we nog wat.

De kinderen gaan naar bed en ik krijg een kus van Constance, de kleinste.

Het regent zowat de hele nacht.

15-05-2013, 22:05 geschreven door hendrik

15-05-2013, 22:00 geschreven door hendrik

Dag 2: 13 maart 2013

van Heist-op-den-Berg naar Nieuwrode

’s Morgens, na het ontbijt, herschik ik mijn spullen. Ik wil nu al een deel terug meegeven met Jonas, die me straks terug naar het station zal brengen. 

In de apotheek aan het station koop ik complete pleisters tegen de blaren. Omdat ik geen goede kaart heb, probeer ik zoveel mogelijk de spoorlijn te volgen, die tot in Aarschot loopt. Daar voorbij, in Nieuwrode, heb ik mijn tweede overnachtingsplaats.

Onderweg ben ik mijn Tilley-hoed kwijt geraakt: die moet van mijn hoofd zijn gewaaid, en doordat ik daaronder nog een muts droeg tegen de kou, heb ik niets gevoeld. Jammer.

Op de grote markt drink ik nog een koffie op een terras, waar ik aangesproken word door een man en een vrouw: de man is een enthousiaste wandelaar. Ze wijzen me de weg naar Nieuwrode.

In Aarschot bel ik het gastgezin op, waar ik zal overnachten. Ze wonen afgelegen en zullen mij  komen ophalen aan het kruispunt van Nieuwrode; ik hoef enkel op te bellen als ik daar ben.

Enkele minuten later komt een vrouw aan met de wagen, en vraagt mij heel vriendelijk om mijn kar in haar auto te laden. Ze was toevallig in het dorp!

Onmiddellijk krijg ik iets te drinken aangeboden en hun zoon Bert, die aan het koken is, wijst mij de badkamer, waar ik een douche kan nemen. Als ik terug beneden kom, is de gastheer thuis.

Na het avondeten zoekt Herman, de gastheer, op het internet adressen van overnachtingsplaatsen in Wallonië bij het Waalse Santiagogenootschap.

Rond 10 uur ga ik slapen in een heel zacht bed…

15-05-2013, 22:00 geschreven door hendrik

Dag 1: 12 maart 2013

van Lier naar Heist-op-de-Berg

Het vertrek begint nogal chaotisch. Ik heb gisterenavond mijn geloofsbrief en stempelboekje zorgvuldig klaargelegd, maar kan het nu nergens vinden. Het stempelboekje heb ik nodig om mijn eerste stempel op te halen in het toeristische informatiebureau in Lier.

Alles uitgeladen en opnieuw ingepakt, maar nog steeds nergens te vinden. Uiteindelijk besluit ik om zonder te vertrekken.

Het is een witte start! Het heeft tijdens de voorbije nacht gesneeuwd, en een sneeuwstorm heeft de stuifsneeuw doen opwaaien. Samen met Mia, die de eerste dag mee stapt, vertrek ik thuis om 8h45.

Aan het bureau van de toeristische informatie staan Petri, Paul en Dianne ons op te wachten. Bij gebrek aan een stempelboekje krijg ik een stempel op een kaart van de stad Lier.

De lange tocht kan beginnen. Het is een mooi begin in de witte sneeuw.

Het was de bedoeling de Nete zoveel mogelijk te volgen omdat het daar rustig stappen is, maar omwille van de sneeuw, nemen we de weg die naast de spoorlijn loopt. Dat ziet er beter uit. Althans in het begin – want een halve kilometer verder stopt de weg. Dan moeten we een wandelpad door het bos volgen, dat helemaal ondergesneeuwd is. Eenmaal erdoor proberen we opnieuw de spoorlijn te volgen, omdat die een rechte verbinding vormt met Heist-op-den-Berg, en ik in Houtvenne, een vijftal kilometers voorbij Heist, een eerste overnachtingsadres heb. Voor Mia komt dat ook goed uit, omdat ze dan de trein terug naar Lier kan nemen.

We stoppen in Berlaar, dat tussen Lier en Heist-op-den-Berg ligt. In het oud stationsgebouw drinken we nog een koffie en als het tijd is voor de trein nemen we afscheid. Terwijl Mia naar huis spoort, zet ik mijn weg te voet verder richting Heist-op-den-Berg.

Van hieraf probeer ik zoveel mogelijk de spoorlijn te volgen, maar op een landelijke weg moet ik door een strook waar de opgewaaide sneeuw dertig centimeter dik ligt.

Rond 4 uur kom ik aan in Heist-op-den-Berg, maar wel aan de verkeerde kant van de spoorweg. Met mijn kar moet ik eerst een trap op en dan een trap af, om aan de juiste kant van het spoor te geraken.

Het is nog te ver naar Houtvenne – de sneeuw heeft voor heel wat vertraging gezorgd – en zoals afgesproken bel ik Mia, die mij dan zal komen oppikken en naar Houtvenne brengen.

Ik wacht in café ’Het Hoekske’, waar ik in het boekje ’Via Monastica’ mijn geloofsbrief en stempelboekje vind: ik had ze daarin gestoken om ze zeker niet te vergeten!

Een half uurtje later komen Mia en Jonas aan. Zij brengen mij met de auto naar Houtvenne bij Ria. Ria is thuis met de kinderen, Olivia en Luka.

Als Stijn, haar echtgenoot, ’s avonds thuis komt, eten we. Het is heel gezellig en we worden niet afgeleid door een teevee, want die is er niet.

Stijn speelt gitaar en heeft die avond repetitie met enkele muziekvrienden. Als de kinderen in bed liggen, praat ik nog wat met Ria, terwijl Stijn muziek maakt.

Rond 11 uur ga ik slapen op een matras in het bureau.

15-05-2013, 21:55 geschreven door hendrik