Tijdelijk onafscheidelijk
.................................................................

Bijna iedere week is het raak. Een zwarte auto vol met kinderspullen, twee kinderen  en de dochter.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een witblond dochtertje van bijna een jaar, trappelend lachend in het autozitje…
Het witblonde manneke, van twee en een beetje, met grote blauwe ogen en een mondje dat altijd op lachen staat, mits er niet gevallen of gestoten wordt, want dat doen mannekes, van twee en een beetje, vrij regelmatig…

“Opa, opa…”

Opa gaat op zijn hurken zitten en het blonde manneke rent, of dribbelt meer, met uitgestrekte armpjes en volle schaterlach recht de grote armen in.
Vanaf dat moment zijn ze tijdelijk onafscheidelijk en gaan samen de dag doorbrengen met bouwen, afbreken, omvallen, achter elkaar lopen, verstoppen, plaatjes kijken en vooral lachen.. veel lachen ! Lachen met danspasjes !!

“Gekke opa…”

Kan wel zijn maar lol hebben ze.

Opa moet oppassen… werkt zich uit de naad.
Schoentjes aan en uit ,  vette vingertjes afdoen, de trap beveiligen !
Een lijstje met regeltjes afwerken… dit eten en dat niet… de luiers zitten in die doos… en meer van die dingen die een opa niet schijnt te weten… of aan zijn laars lapt.

Wandelen.. lekker naar buiten, een klein kinderhandje in een grote knuist en samen hele grote stappen maken of drie passen vooruit en twee terug… en maar schaterlachen.

En de eendjes… de meerkoetjes… waterhoentjes… allemaal prachtig als dat kleine manneke, van twee en een beetje,  met witblonde haren, zijn schaterlach de natuur instuurt… en er vliegt niets weg !


H.K.