xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Energie
................................... 

Het was op een plek waar ik dit helemaal niet verwachtte.
Het gebeurde aan een picknicktafel waar ik even een rustpauze ingelast had na een uurtje of anderhalf struinen door de bossen.
De tafel stond langs een bospad vlakbij een kruising van vier andere bospaden. Het was stil in het bos omdat het een gewone doordeweekse werkdag was voor iedereen die een baan heeft.
Ik was heel de morgen nog niemand tegengekomen zodat de rust helemaal voor mij alleen was, overgeleverd aan alle gedachten en gevoelens die er dan door me gaan.
Zonder schroom bedenken en aanvoelen.

Wegzwijmelen in het staren naar onbekende plaatsen in de boomkruinen.
Contact maken met de energie om me heen, is altijd aanwezig en komt steeds verschillend binnen. Ook aan deze picknicktafel voelde ik plotseling de stille kracht van het onzichtbare.
Het ultieme mooi vinden, het wegdoezelen van het mens gevoel. Kijken en toch niets zien maar de kracht voelen die ongemerkt gebruikt wordt door ieder lichaam dat ademt en groeit.
De verdeelde kracht, versterkt door het groeien en vermenigvuldigen.
Het groeien zonder denken.

Alleen maar energie; veroorzaakt door zonlicht, warmte, water en bodem. Het zijn van energie…meer niet.
Overgeleverd aan de waterdamp, opgestegen uit de zompige grond waar krachtige wortels de mooiste bomen omhoog sturen en zaailingen een systeem in stand proberen te houden.
Verleden, heden en toekomst leunen en steunen tegen elkaar, hebben elkaar nodig. Alledrie plotseling voelbaar zonder dat mijn hersens werken.

Iets dat ik me aangeleerd heb door de urenlange zwerftochten en evenzo lange kijken naar alles wat bijna niet zichtbaar is.
 De spanning, de rust, het licht, de schaduw, beweging, trilling, geluid. Het is er…meer niet. Geen vragen, geen weten.
Genieten, pijn hebben, lachen, huilen.
Alles is er zonder denken.

Nu zit ik op de bodem van mijn geest te schrijven over iets wat zo van mezelf is maar straks als energie weggestuurd wordt, net als het groeien buiten.
Er is zoveel waarbij wij niet denken, wat zo automatisch is.
Het onzichtbare, de wereld van gevoel veel groter dan wij durven denken, het lijkt op de Kosmos waarin alles al gebeurd is… zo lijkt het.
Sterren die er niet meer zijn, wij zien ze nog schitteren.

Alleen nu niet, want ik zit aan een picknicktafel en schiet wakker…waaruit?
Ik weet het niet en dat hoeft ook niet.
Een ding is zeker, wat wij allemaal doen is een lachertje voor het verleden, het heden en de toekomst.
Want de energie zorgt voor zichzelf en laat merken dat het zonder wie dan ook kan bestaan. Wij zijn maar een gevolg van alle energie die in kosmos hangt en dat is zo ongelooflijk veel.
Daar zijn geen woorden voor.
Ik stop…

H.K