Blubber
..............
 
Het is iedere keer het water!
Waar water is daar moet ik naar toe! Vooral in dit kikkerlandje is water altijd dichtbij.
Dit landje is door water gemaakt, bijna uitgesleten door het water. Overal is er wel een geultje waar het water door heen kan stromen, van het kleinste slootje, via een beekje tot in de grootste rivier.
En daartussen mogen wij wonen en leven.

Water… dat er was voordat wij er waren!
Er wordt zelfs beweerd dat wij uit het water het land op zijn gedwongen, niet ineens als mens maar uit iets heel vroeg prehistorisch geëvolueerd… wat dat ook geweest moge zijn.

En toch… ik ga altijd tot aan het water! Als ik er in lig.. zo snel mogelijk weer er uit!
Als echte geëvolueerde landrot kan ik uren over het water turen… en dat is het.
Zodra het water ook maar een poging waagt mij naar de lippen te stijgen probeer ik mijn voeten al droog te houden…

Daarom kijk ik zo graag naar watervogels, die doen dingen waar ik vol bewondering naar kan kijken… ze drijven!
Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dobberen, hangen, eten, slapen en poetsen ze… op het water!
En dan denk ik nog niet aan al die vissen, larven en ander onderwatergepeupel!

Vol verbazing laat ik dan mijn laarzen in de blubber zakken zodat ik ze nog net met mijn eigen kracht kan laten soppen, een zeer vermoeiende bezigheid, wat zeg ik… een fatale bezigheid!
Even iets te lang naar watervogels gekeken, want bij de volgende stap was het helemaal soppen.. zonder laars!
Bleef gewoon in de blubber hangen!
Mijn geitenwollensok gaf al snel aan geheel niet als laars geschikt te zijn, dat voelde ik meteen aan mijn voet zodat ik in paniek dacht dat het water bijna tot aan mijn lippen steeg…

Water is maar niks als het blubber is…


H.K.