De zwerfhond
....................................... xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De hond liep voor mij uit en kwispelde bij een bergje.
De geuren bij dat bergje maakten het dier helemaal gek want binnen notime was het bergje verdwenen en lag het helemaal verspreid over de stoep.
Pas toen het bergje geen waarde meer had liep het dier verder om vervolgens zonder aanwijsbare reden een paar druppels tegen een lantaarnpaal te deponeren.

Het was een loslopende hond met in de verste verte zonder baas zo te zien. Een geroutineerde zwerfhond van zeer verdacht kaliber omdat iedereen die te dichtbij kwam door een grom op afstand gehouden werd.
Een hond waar je wel met een boogje zoniet straatje omheen liep als je het dier zou zien lopen. Heer en meester van de vuilniszakken die soms nog wel eens clandestien op straat gezet werden. Weggeworpen zakjes welke uit auto’s een eigen leven gingen lijden vormden  een traktatie.

Geen ras was er te bekennen in de genen van de hond.
Te hoge poten, de kleine kop en enorme flaporen maakten het dier tot het overbekende vuilnisbakkenras.
De schrik van kinderen en opgeschoten schoothondjes aan de lijn. Stoere bazen met herders en andere grote rassen aan de riem zagen het dier als kwelgeest tijdens het wandelen en draaiden zelfs om als de zwerver hun richting uitkwam.
De aangelijnde honden hingen zich bijna op om toch maar te laten merken dat zij wel wilden maar niet mochten.

De gemeentelijke hondenwachten kwamen iedere keer te vroeg of te laat om een poging te wagen het dier te vangen en over te leveren aan het asiel voor de allerlaatste spuit, want wie wilde deze zwerver nu nog als huisdier.

Vooral in het stadspark was deze kwelgeest een ongeziene gast. Soms dagen niet te zien en ineens was het wandelpad weer onveilig en werd gemeente en dierenbescherming opgetrommeld voor te nemen stappen, die nooit het doel bereikten.
Het dier was te slim en te geroutineerd om wie dan ook in de buurt te laten komen.
Zelfs lokaas hielp niet als er ook maar een spoortje gif in zat!

En toch… het dier was kerngezond! Niet mager en vies, maar glanzend schoon. Er werd gegarandeerd goed gezorgd voor het dier maar niemand wist door wie en waar!
Vooral waar, dat was de grote vraag. De zwerfhond kwam en vertrok steeds op een ander tijdstip.
En wie? Dat vroeg niemand zich meer af, als het dier maar wegbleef.

Kilometers liep het dier door de bossen en langs weilanden in een dansende cadans recht naar zijn de woonplaats van zijn baas.

Een uitgewoonde caravan, van iemand die niet meer wist dat hij de caravan nog had, in beslag genomen door  de man zonder woon en verblijfplaats. Een stoere bonk, voor niets en niemand bang en gehard door een mislukt verleden.

Samen dolden ze door de omgeving en hadden plezier. In de caravan lagen ze dicht tegen elkaar aan om de warmte te delen. Totdat de man op stap ging en de hond ook… ieder zijns weegs voor een paar dagen.

Dat hoort bij het zwerven… het alleen zijn.

H.K.