Met een rustig lied lonkte de zwerversavond hem na. Vanuit mijn gebruikelijke rust stap ik de lente tegemoet. Ik ga dichter bij de wirwar van de oude straatjes, waar de takken van kersen zich koppig door de hekken uitstrekken . Waar de tram vermoeid rinkelt, waar de bankjes voor de deur staan, waar de ontwaakte slapers me onderweg zullen roepen. Ik zal rennen om de wind te ontmoeten in een wereld waar alles anders zal zijn, kilometers achterlatend als mislukkingen. Ik zal vliegen om de sterren te ontmoeten in het land waar de rozenbottels wachten op bloemen, waar de ontwaakte onweersbuien zichzelf willen herinneren. Net als zware handpalmen, leg geen woorden op je schouders. Je kunt het niet tegenhouden! Je kunt het niet inhalen! Ik ga de lente ontmoeten!
Als iemand vol vertrouwen in de richting van zijn dromen gaat, en het leven durft te leven dat hij zich heeft voorstelt, zal hij een succes hebben dat hij nooit had verwacht.
Als uw hart gewond is raak het dan niet aan, evenmin als een ontstoken oog. Voor het lijden van de ziel zijn er maar twee geneesmiddelen, hoop en geduld
Jij mag je kinderen geven van je liefde, maar niet van je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen. Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht hen niet aan je gelijk te maken.
Liefde... Mijn stem is te zwak om over dit gevoel te spreken. Misschien ontmoet je Haar blootsvoets, op een van de dagen, in de koude steppe... Misschien komt ze je herinneren aan de naam van de dood... En toch, denk aan hem!
Een vrouw met een tak van maretak in haar hand, Zal het heldere water van uw lijn ingaan... En haar naam zal .....
Met kale lijnen op het oppervlak van je lichaam , zal ze je haar tekenen schrijven, tekenen van het behoren tot haar vuur. De kruisiging van de regen zal je afkoelen... Het geluid zal in je antwoorden... En je zult schrijven - zonder tijd, zonder kleur, zonder gebreken... Je zult schrijven om weer uiteen te vallen in lichaam en tong... Waar het ineens gebeurt dat Liefde het enige gevonden woord is. Poëzie en Zij worden omarmd door rivieren van vuur... Waar je lucht creëert en inademt , zoals gras en wind... zoals gras en vingers.
Je komt naar haar toe om te ademen , en je vergeet te ademen; In de gekruiste handpalmen, In de overvloeiende omhelsde lichamen, In de nederigheid van de eigen huid, In het tjilpende bloed, waar de hitte zich sluit...- Je vergeet de naam van inademing en uitademing. Hoe weerloos is deze naaktheid!
Het kale geluid van je adem, dat je polsen in bloei vangt, Zal elk geluid doordringen... Je zachte en felle hitte... Twee keer verteld door jouw en haar lippen... Handschrift dat meer weet dan de hand weet.
Er zijn woorden als zout, Er zijn woorden als vlammen, Er zijn woorden als bloesems, Er zijn woorden als maretakbladeren bedekt met schaduwen, Er zijn woorden als Zij met een tak maretak in haar hand...
Het hemelse weefsel van de tong scheurt zachtjes en dun... Liefde... Mijn stem is te zwak om over dit gevoel
te spreken, Op de rand van... Witte maretak aan haar voeten
Jij mag je kinderen geven van je liefde, maar niet van je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen. Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht hen niet aan je gelijk te maken.
Geheel zichzelf zijn mag men slechts, zolang men alleen is; wie dus niet van de eenzaamheid houdt, houdt ook niet van de vrijheid, want slechts wanneer men alleen is, is men vrij.
Regens zijn, net als mensen, totaal anders... En de gelegenheid is anders, waarvoor ze gieten, En de zielen van de regens zijn altijd mooi... Daarom wachten mensen altijd op hen.
Gelukkige regens komen voort uit liefde... Regendruppels branden als edelstenen... De regens zijn het mooist , en dus past de feestelijke outfit bij hen.
Soms lacht de regen vrolijk... Je strekt je handen uit naar de hemel... Die is er niet! En de zon liet haar stralen hangen, En de aarde is warm... zoals melk...
En soms zijn de regens verdrietig... Het komt voor dat er verdriet in de ziel is... Dergelijke regens, zeer noodzakelijk voor mensen Zal rustig voorbijgaan, om niet te interfereren...
Soms regent het in onweer... Als hageltranen, die in drie stromen stromen... Zulke regens worden door de hemel naar de mensen gezonden, zodat ze in het heetst van de strijd geen problemen veroorzaken.
Regens zijn, net als het leven, altijd gevarieerd... Er zijn geen identieke paden in het leven... Net als het lot van mensen, zijn er verschillende... Dus het karakter is anders... door de regen.
