Maar onze toppolitici zijn van hetzelfde bedje ziek, bewegen zich in dezelfde kringen en spiegelen de nieuwe wetgeving steeds meer af op hun beter behoede kiezers. Onzer excellenties hebben vanuit hun ‘ivoren torens’ al evenmin voeling met dagelijkse leven van hun landgenoten. Ze koesteren hun vrienden uit de hogere inkomensklasse en misprijzen steeds openlijker landgenoten, die het door omstandigheden met minder moeten stellen. Ze hebben de mond vol over belastingsverminderingen en lastenverminderingen, waarbij in praktijk alleen de euromiljoen-verdieners nog beter van worden. Wie om uiteenlopende reden niet kan meedraaien in die mallemolen, moet de toch nog verhoogde belastingsdruk meebetalen en wordt steeds meer in de verdomhoek geschopt. Armoede is een schandaal of een pest, waar de huidige politieke leiders zover mogelijk omheen lopen. De Euromiljonairs worden met allerhande gunstmaatregelen (vb onmiddellijke afschaffing in 2000 al van de hoogste belastingsschalen) in de watten gelegd, terwijl nog moet bespaard worden op armoedebestrijding.

Soms proberen ze de meerderheid van de bevolking nog te sussen met demagogische praat over hun intenties om deze buitensporige toestanden aan te pakken, de fiscale fraude te bestrijden, ook oog te hebben voor de problemen van de minstbedeelden, … Maar de daadkracht ontbreekt hen, omdat onze excellenties en omhooggevallen communicatiespecialisten de spreekbuizen zijn van een elite die kan genieten van de afgeschafte hoogste belastingsschalen. Ze tonen zich verontwaardigd over het feit dat de lonen van de topmanagers in één jaar met 22 % stijgen, terwijl de presterende loontrekkenden worden geconfronteerd met loonnormen of besparingen (om deze toplonen te kunnen betalen of via de beurs nog op te drijven ?). Maar als puntje bij paaltje komt hebben ze het over een “privé-zaak”. 

Maar is het nog een “privé-zaak” als we weten dat juist de huidige Paarse regering was die de topmanager-cultuur met toplonen heeft binnengehaald in de overheidsbedrijven. Het is met ons belastingsgeld  dat bijvoorbeeld de huidige SP.a-voorzitter Johan Vande Lanotte de loonovereenkomst heeft afgesloten met Belgacom-baas Didier Bellens. Hij onderhandelde voor hem een verdienste van ruim twee miljoen euro per jaar, een opzegvergoeding van 5,8 miljoen euro en vorige week mocht Bellens nog fier vertellen dat hij 4 miljoen euro had bijverdiend door de verkoop van overheidsaandelen. Ook de mededeling dat hij daar bovenop nog eens voor 4 miljoen euro aandelen bezit, is voor onze paarse excellenties-ministers en politici een “privé zaak”.

Met Paars zijn de lonen van de overheidsmanagers uit de pan gerezen en de begunstigden kwamen bovendien veelal uit de paarse ministeriële kabinetten. Waarom kunnen we dan SP.a niet geloven als ze bij gelegenheid van verkiezingen soms uitkramen dat er dringend paal en perk moet worden gesteld aan de toplonen van de topmanagers?

Tegelijk werden de vakbonden, die erop wijzen dat de welvaart voor een belangrijk deel te danken is aan de arbeiders en daarvoor graag een miniem deel van de bereikte winst als tegemoetkoming vragen, steeds meer geridiculiseerd en de rechten van de loontrekkenden werden met Paars naar Amerikaans model teruggeschroefd.  De samenleving zal dit niet langer aanvaarden.  Werknemers moeten zich houden aan de loonnorm zodat onze concurrentiekracht niet verloren gaat, terwijl CEO’s hen schokkeren met hun toplonen en andere uitspattingen.

De superwinsten van de bedrijven hebben meer dan 65.000 Belgen een fortuin bezorgd van meer dan 1 miljoen euro. Het aantal ‘euromiljonairs’ is in België op vijf jaar tijd met de helft gestegen. Aan de andere kant blijft het inkomen van 3,4 miljoen werknemers ter plaatse trappelen. Het aantal werkloze gezinnen stijgt in België al vijf jaar aan één stuk. Ook de armoede neemt toe. Niet minder dan 15% van de Belgen leeft in pure armoede. Eén op vijf gepensioneerden is arm, bij de éénoudergezinnen is dat één op drie.  De kloof loopt in België niet tussen Noord en Zuid, maar tussen rijk en arm. Het gemiddelde loon van een topmanager was twintig jaar geleden twintig keer dat van de modale werknemer, nu is dat al 110 keer zoveel.

Terwijl de laatste jaren de armoedebestrijding werd verwaarloosd, met alle gevolgen van dien, werd ons belastingssysteem zowel inzake belastingsschalen als inzake controle bijzonder gunstig voor kapitaalkrachtigen en witteboordcriminelen. De holdings van Albert Frère betalen minder belastingen dan een eenvoudige arbeider. De miljardair van Charleroi betaald voor zijn holding CNP slechts 2.880 euro belasting of 0,0002 % op een winst van 1,48 miljard euro. Niet alleen de grote fortuinen worden hier met rust gelaten, België is ook een van de weinige landen die geen belasting heffen op de meerwaarde op aandelen. In 2006 deed die andere belangrijke holding van Frère, GBL, nog beter: 3,056 miljard euro winst voor belastingen en daarop betaalt hij geen belastingen, maar krijgt nog 18 miljoen euro van fiscale regularisatie. Dat maakt een nettowinst van 3,074 euro. Als die winst werd belast tegen een normale aanslag voor bedrijven, zou de staatskas een miljard euro rijker zijn. Ter vergelijking: dat is tweeënhalf keer de som die nodig is om treinverkeer voor reizigers helemaal gratis te maken.

04-05-2007 om 00:00 geschreven door poli

De nieuwe beloften van de SPa-kopstukken zijn werkelijk ongeloofwaardig na een kwarteeuw regeringsdeelname en vooral na wat de huidige excellenties er de laatste 8 jaar Paars hebben van gemaakt.

De aanval op de toplonen komt nadat de laatste acht jaar die toplonen van managers ook werden ingevoerd in de overheidsbedrijven en de federale administratie. Het was uitgerekend huidig voorzitter Johan Vande Lanotte, die met zijn ‘kameraad’ Bellens bij Belgacom en andere royaal betaalde managers van overheidsbedrijven hun riant loon besprak. Bellens ontvangt jaarlijks een brutobedrag van 2.038.179 euro en bekwam zelfs een opzegvergoeding van 5,8 miljoen euro onafhankelijk van zijn prestaties. Toen hij onlangs een deel van zijn voordelig bekomen aandelen verkocht voor een bedrag 6 miljoen euro, vonden de SP.a-kopstukken dit niet meer dan een “privé zaak”.  We zagen de laatste jaren door de SP.a-benoemde overheidsmanagers passeren (vb. De Post) die in één dag een premie opstreek met een waarde waarvan  een andere ambtenaar niet eens kan aankomen zelfs na een levenslange loopbaan. Het is juist de SP.a en de Paarse regering, die de afgelopen jaren een klimaat hebben geschapen waarbij de toplonen jaarlijks met 22 % mogen stijgen, terwijl de arbeiders in dezelfde bedrijven een loonnorm kregen opgelegd of zelfs moesten ingaan op loonsvermindering of ontslag.

En de SP.a zou een graaitaks invoeren, nadat de partijtop juist als eerste maatregel van Paars(groen) reeds in 2000 de hoogste belastingsschalen afschafte. Daardoor werden deze sukkelaars van managers met toplonen jaarlijks bijkomend beloond met 10 tot 15 % belastingsverlaging op hun inkomen van boven de 100.000 euro (4 miljoen BEF). De SPa-kopstukken hebben dus de afgelopen jaren juist een kleine ‘graaitaks’ afgeschaft waardoor de managers als Bellens dank zij Vande Lanotte en co.  jaarlijks nog een bijkomende winst van 200.000 tot 300.000 euro extra werd gegund. Het sprookje van belastingsgunsten, waar enkel een elite van poenpakkers voordeel aan heeft,  zorgt ervoor dat de grote meerderheid van de bevolking moet opdraaien voor een toch nog gestegen belastingsdruk.

Bijkomende zware erfenis van het Paars SPa-beleid van de voorbije jaren is de omvorming van het belastingssysteem met de afbraak van het beginsel van bijdragen ‘naar draagkracht en vermogen’ naar een systeem van belastings-spitstechnologie ten voordele van de beter behoede elite. De SP.a-kopstukken zijn zonder meer medeplichtig aan de wansmakelijke behandeling van de belastingsdiensten, om witteboordcrinelen en andere corrupte individuen gewillig te zijn. De herhaalde maatregelen van fiscale amnestie, nu al opgebruiken van toekomstige pensioenfondsen en het belachelijk maken van de eerlijke belastingbetaler (de loontrekkenden)  kunnen op analoge commentaar worden beoordeeld.

Het zijn ook de SP.a-kopstukken die er met Paars de afgelopen jaren hebben voor gezorgd dat België de primus in Europa werd inzake de procentuele stijging van het aantal Euromiljonairs. Terzelfdertijd staat België ook aan de top van de stijging van de armoede in het land. België werd mede dank zij de huidige SP.a ook omgebouwd van een land met een voorbeeldig stelsel van sociale zekerheid naar een middenmoter op dit vlak. Nu komt men op voor werk of maatregelen tegen jeugdwerkloosheid, terwijl het thema “tewerkstelling en arbeid” de afgelopen jaren moest onderdoen voor meer sexy onderwerpen.   

01-05-2007 om 21:35 geschreven door poli

Eindelijk krijgt Noël Slangen tegenwind van een opinie-tijdschrift dat niet naar zijn pijpen wil dansen. We zouden bijna vergeten dat de persvrijheid als hoofddoel heeft de democratie te waarborgen en de burgers op de hoogte houden van de staatshuishouding, ook als dat niet naar de zin is van de regerende meerderheid.  Als de belangrijkste adviseur van de premier in ons land zich schuldig maakt aan misdrijven zoals belangenvermenging dan is de burger en de democratie er ontegensprekelijk bij gebaat hier kennis van te hebben. Het is zijn goed recht zich daartegen te willen verdedigen, maar daar zijn geëigende middelen toe en afdreiging horen daar niet bij. Dat toont trouwens de ware aard van de communicatie adviseur, want in zijn uitgebreid pleidooi op zijn geopende aanklacht-website www.meneerRIK.be ,noch in zijn scheldproza in De Morgen worden de feiten alleen tegengesproken maar niet weerlegd.

Noël Slangen was van 1999 tot 2002 communicatieadviseur van eerste minister Guy Verhofstadt. Die job veroverde hij omdat hij voordien Verhofstadt met een dioxinecomplot (met voorkennis) in de zetel van regeringsleider had geloodst. Insiders beweren dat die job niet veel meer inhield dan ereloon of een gunst omdat hij de droom van Guy had waargemaakt. Als goede vriend van Robert Stevaert, waarvoor hij misschien wel zijn politieke ‘Steve’-figuur uittekende, was hij ook een ideaal bindmiddel met de coalitiepartner. Dat Slangen al zijn hele carrière lang als 'strategisch communicatiemanager' flirt met de grenzen van de wet, was daarbij geen bezwaar. Ook niet zijn ‘verwerpelijk gebrek aan normbesef’, zoals een machteloze rechter zijn ziekte nog typeerde toen hij bij een eerdere doofpotaffaire vrijuit ging wegens verjaring van de gepleegde feiten.

De feiten die het magazine Knack opdiept zijn niet nieuw en zijn ook bij de dagbladpers bekend. De vergelijking met het dopingverhaal tegen sportmanager Patrick Lefevere in HLN gaat hier alleen op voor wat betreft de dwangsommen die door de betichten worden geëist. In het geval van Slangen zijn er gerechtelijke dossiers, waarin zijn misstappen klaar en duidelijk zijn opgetekend. Verjaring is geen bewijs van het tegendeel. Slangen was niet alleen een goed betaald strategisch adviseur van de premier van de paarse regering, maar ook de bevoorrechte partner voor overheidsopdrachten van zowel de Vlaamse als de Federale paars(groene) regeringen. ‘Steve’ Stevaert had toen al niet alleen de macht in handen bij de socialisten, maar was van 1999 tot 2003 ook nog vice-premier en minister van mobiliteit in de Vlaamse regering.

Tijdens zijn verhoren in het kader van het dossier-Kelchtermans zou Slangen de hem ten laste gelegde feiten hebben toegeven en zou hij bekend hebben "intellectueel" valsheid te hebben gepleegd door schijnoffertes te laten opstellen, waarmee hij de concurrentie om overheidsopdrachten vervalste. In dit dossier is er sprake van een nepstudie ter waarde van een half miljoen frank, waarmee hij goodwill kocht op het kabinet van de toenmalig minister van Leefmilieu. Slangen werd hiervoor eerst veroordeeld, maar later in beroep vrijgesproken.

Een tweede rechtszaak, aangespannen door het communicatiebedrijf EcoConsult, is nog in behandeling bij de rechtbank. EcoConsult won in 2001 een overheidsopdracht uitgeschreven door het kabinet van eerste minister Verhofstadt, waarvoor Slangen toen als deeltijds adviseur werkte. Slangen & Partners dong eveneens mee naar de opdracht, maar werd pas derde in de selectie. Kort daarna kreeg EcoConsult te horen dat de opdracht werd geannuleerd. Op 4 maart 2003 gaf de RvS de bvba EcoConsult gelijk in haar klacht tegen de Belgische staat, vertegenwoordigd door premier Guy Verhofstadt (Open VLD). Hij oordeelde dat een communicatieopdracht die EcoConsult toegewezen had gekregen, ten onrechte door het kabinet van Verhofstadt was geschrapt.

Wie kan Knack hier niet volgen als geschreven wordt dat de opdracht gewoon als doel had Slangen de kans te geven enkele van zijn medewerkers op het kabinet binnen te loodsen. Een van zijn medewerkers werkte al op het kabinet en moest daar het dossier op de voet volgen. Ze speelde Slangen zelfs het evaluatieverslag van de administratie en de offerte van het winnende EcoConsult door. Een andere medewerker van Slangen werd halftijds door het kabinet betaald zonder enige vorm van controle op zijn activiteiten.

Op 15 maart 2007 velde de RvS een vergelijkbaar arrest, met dit verschil dat de vennootschap Groep C & Slangen de opdracht in kwestie gewonnen had. Het ging om het uitwerken van een 'strategisch regiomarketingplan' voor de provincie Limburg. Plan en opdracht kwamen van gedeputeerde Sylvain Sleypen (SP.A), van de stal van Steve Stevaert waar ook Slangen uit stamt, en waar hij nog altijd intensief contacten mee onderhoudt. Het verbaasde niemand dat het contract op 27 juni 2002 aan Slangens vennootschap toegewezen werd, voor een bedrag van meer dan 200.000 euro. De gunning werd evenwel vernietigd, omdat de RvS oordeelde dat de rangschikking van de vier kandidaten niet op eerlijke wijze tot stand was gekomen. Er was ondermeer nauwelijks rekening gehouden met het feit dat Slangens voorstel veruit het duurste was. De opdracht is evenwel al uitgevoerd en betaald. Het zou niemand verwonderen als dergelijk gesjoemel ook had plaatsgehad op de paarse kabinetten van de Vlaamse regering. Slangen zit trouwens met een communicatie-conctract ook verweven bij de activiteiten van de Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM).

De reactie van Slangen op het onderzoekswerk van de Knack-journalist typeert nogmaals het ‘gebrek aan normbesef’ van de almachtige communicatie-manager. De Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ)  noemt de megaschadeclaim van omzeggens 4 miljoen euro tegen Knack een intimidatiepoging waarmee hij enkel maar de bedoeling heeft elke kritische persstem over hemzelf te fnuiken.  Daarnaast lanceerde hij een website als meldpunt voor klachten over Knack-verantwoordelijken, intussen verzacht tot het 'openen van een publiek discussieforum over journalistieke deontologie.  De vereniging herinnert er aan dat intussen bijna vijf jaar geleden de Raad voor de Journalistiek al met dit doel werd opgericht, "overigens tot grote tevredenheid van alle actoren".

Noël Slangen heeft nu in zijn functie als strategisch manager ook Verhofstadt’s rijke VLD in handen, die naar zijn model ‘open’ moest worden genoemd. Strategie en oplichting van kiezers is belangrijk, heeft Slangen hen al in 1999 bijgebracht. Het zegt veel over de ethiek van de partij, die met alle middelen zijn machtspositie wil behouden. Strategisch Manager Noël Slangen is daar de baas bij het wekelijks topoverleg tussen voorzitter Bart Somers, premier Guy Verhofstadt en de liberale vicepremiers in de diverse regeringen. De komende zes jaar maakt de Hasselaar deel uit van de liberale partijtop. Samen met Hedwig De Koker (financiën) en Johan Hanssens (politiek) moeten zijn strategische inzichten het verschil maken bij de komende verkiezingen. Eigenlijk is Slangen in die functie niet eens een primeur. In 1999 ging Patrick Janssens hem voor. Als medewerker van het communicatiebureau VVL/BBDO bepaalde Janssens al geruime tijd de socialistische strategie van de socialisten, zoals nu Slangen. Of Slangen ook effectief nog voorzitter wordt van de VLD is een ‘open’ vraag.  

Vraag blijft of de autodidact nu geen bewijs van onbekwaamheid heeft afgeleverd. Bij liberalen is er alleen maar begrip voor zijn emotionele reactie. Zelf lijkt hij wat gas terug te nemen en zijn communicatie-fout toe te geven. "Aan politici zou ik inderdaad afraden te doen wat ik heb gedaan, maar ik ben geen politicus.", zegt hij nu. Maar hij heeft zich wel een partijkaart gekocht van zijn “open” partij en hij wordt daarbij ook blindelings in al zijn strategische politieke denkbeelden gevolgd.

28-04-2007 om 00:00 geschreven door poli

Of het nu gaat om telefonie, verzekering, de woonmarkt of gezondheid: in steeds meer sectoren werden initiatieven genomen tot databanken waarin de persoonlijke gegevens van consumenten zijn opgenomen. Vandaag is er totale willekeur en onduidelijkheid over zwarte lijsten. Zo worden deze gegevensbanken gemaakt en beheerd door privé-bedrijven. Zij bepalen dus zelf wie in de bestanden terechtkomt en wanneer dat gebeurt. Daarnaast is er ook niet bepaald welke gegevens worden opgeslagen en is er geen duidelijkheid over het recht op verzet of de bewaartijd van de opgeslagen gegevens. Deze willekeur laat dus toe dat de privacy van de consument met de voeten wordt getreden. Op een zwarte lijst staan, kan bovendien zware gevolgen hebben voor de consument. Wanbetalers die op zo'n lijst staan, moeten soms hogere tarieven betalen of krijgen niet alle diensten.

Zwarte lijsten komen onder meer voor in de verzekeringssector, in de telefonie en op de energie- en verhuurmarkt. Deze gegevensbestanden worden aangemaakt en beheerd door privé-bedrijven zoals Preventel voor telefonie, Datassur voor de verzekeringssector, Checkpoint voor het Algemeen Eigenaars Syndicaat,… De tegenstand kwam pas op gang nadat consumentenorganisatie Test-Aankoop de koe de bel aanbond. Test-Aankoop bracht daarbij ook Preventel voor de rechter. Dat is de vzw die een zwarte lijst opstelt van wanbetalers bij telecombedrijven. Minister Vandenbossche beloofde al ruim twee jaar geleden een absoluut verbod op zwarte lijsten, als die de toegang tot essentiële diensten zoals een woning of telefonie, kan ontzeggen. Met de voor volgende legislatuur besliste maatregel kan men nog alle kanten uit.

De overheid moet onder meer nagaan of de sanctie voor de wanbetaler niet buiten verhouding is en of er geen andere misbruiken bestaan. Een consument moet ook altijd ingelicht worden als hij op een lijst gezet wordt en hij  moet ook de mogelijkheid  hebben om dat te betwisten. De sectoren mogen in principe ook onderling geen lijsten meer uitwisselen.

De cijfers die onze ‘communicatiespecialiste’ Freya Vandenbossche meegaf in een radio-interview, toont meteen ook het armoede-deficit van deze regering aan. In 2005 bedroeg het aantal wanbetalers voor telefonie niet minder dan 430.000. “En daar komen er jaar na jaar nog 150.00 bij”, aldus minister Vandenbossche. Het aantal wanbetalers voor verzekeringen bedraagt 140.000, en daar komen er jaar na jaar nog 50.000 bij. 

Bij die bedragen moet toch een lichtje gaan branden inzake de stijgende armoede in ons land. Nemen we er nog bij dat ongeveer 300.000 Vlamingen, ruim 5 procent van de totale bevolking, medische hulp uitstellen omdat ze die niet kunnen betalen. Een andere studie wees uit dat één op de vijf Belgische kinderen moet leven in omstandigheden beneden de armoedegrens.  Een studie van Bea Cantillon (SPa) wees uit dat België na acht jaar paars is weggezakt van de absolute wereldtop inzake armoedebestrijding naar een middelmatige tot zelfs lage plaats binnen Europa. Dat staat in schril contrast met het andere uiteinde van de inkomensschaal, waarbij het aantal Euro-miljonairs in ons land met de helft is gestegen. Paars maakt de tegenstelling tussen ‘schandalig rijk’ en ‘schandalige armoede’ groter.

21-04-2007 om 17:13 geschreven door poli

30-03-2007 om 00:00 geschreven door poli

Di Rupo vecht als een duivel in een wijwatervat om zijn federale macht te kunnen behouden. Zijn voorstel om met tweetalige scholen zijn Franstalig overwicht te bestendigen dateert nog maar van vorige week en hij komt al met een nieuw federaal blok om de verdere bloei van Vlaanderen te versmachten. Met het aan de macht komen van Paars(groen) in 1999 kon hij met Verhofstadt en met de Vlaamse regering Dewael reeds een ernstige kaakslag toebrengen, maar de Vlaamse kiezer heeft in 2004 gelukkig een verder temporiseren van Vlaanderen verhindert. Verhinderen dat een federaal België verder een hypotheek legt op een leefbaar Vlaanderen, dan moet paars en zijn dom Franstalig gedirigeerd Belgicistisch discours worden afgestraft.

Di Rupo blijft ook zonder tegenspraak zijn eigen versie vertolken over de taalgrens en de faciliteiten in de Brusselse Rand. Als hij het daarover wil hebben, zou een historisch onderzoek naar het parlementaire gebeuren bij het totstandkomen van de taalgrens en nadien van de faciliteiten voor de Franstaligen hem wel eens in zijn hemd kunnen zetten. Misschien kunnen de getuigenissen van de nu 90-jarige betrokkene Jan Verroken in zijn blog “herinneringen en meningen” al een tipje van de sluier werpen.

http://blog.seniorennet.be/janverroken/archief.php?ID=10

13-03-2007 om 14:42 geschreven door poli

De strategische reclamemakers Slangen en teletubbie-man Janssens zijn de democratische verkiezingen steeds meer aan het omvormen tot Miss- en Misterverkiezingen, die in hun spoor dan een kliek niet democratisch-verkozen vertrouwelingen in de parlementen loodsen. Die operatie werd eerder al voorbereid met het inperken van het aantal kieskringen (verruiming naar provinciale kieskringen), senaatverkiezingen over gans het gewest en liefst zou men zelfs naar federale kieskringen over gans het land gaan. De verkiezingen worden steeds meer schijnvertoningen waarbij het misleiden van de kiezer met de reclame-strategie belangrijker wordt dan het gevoerde (wan)beleid.

Waar is de democratische reflex nog bij de vld, als de bestuursleden en/of de partijraad daar klakkeloos akkoord kunnen gaan met de ronduit ondemocratische strategie van Slangen met de lijst in Antwerpen. De VLD staat nu inderdaad ‘open’ om met alle middelen en duistere taktiekjes hun machtspositie te behouden. Op het vlak van democratische besluitvorming zijn de liberalen nog nooit zo ‘gesloten’ geweest. Slangen mag nu zonder mogelijke inspraak lijsten samenstellen, die vol staan met de populairste BV-s  die hun verantwoordelijkheid toch niet moeten opnemen. Daarbij hebben Verhofstadt en co nog het bijkomende voordeel dat ze nog meer de door hen gewenste opvolgers en persoonlijke politieke slaven mogen naar het parlement sturen.

Waar is ook de persvrijheid als een Sterckx vandaag doodleuk mocht komen verklaren dat hij wellicht op kop stond omdat hij in 1999 de VLD overal aan de macht had geholpen en zijn kopmanschap nu ook dezelfde perceptie kan creëren bij de kiezer. We vernamen nog dat op dezelfde lijst Somers lijstduwer wordt en ook Vanderpoorten en Vanmechelen op de lijst komen zonder te gaan zetelen. Hopelijk blijven er nog een aantal kandidaten over om wel te gaan zetelen en dat zal dan wellicht mogen zonder dat ze zelf democratisch verkozen zijn. Het democratisch bestel is echter al lang geen aandachtspunt meer voor de liberalen van Slangen en Verhofstadt. In Oost-Vlaanderen wordt er trouwens ook voor gezorgd dat Matthias Declercq als eerste opvolger in het parlement komt, zodat de liberale dynastie van Willy Declercq na zijn politieke zoon Verhofstadt in dezelfde richting wordt verder gezet.

25-02-2007 om 00:00 geschreven door poli

Een andere tegenstelling, waarvan volgens de nieuwe voorzitter moet gebruik gemaakt worden, is het progressieve of vernieuwende. De vernieuwing in de naamgeving van de partij VLD, wat deze dagen nog meer staat voor ‘Verhofstadt  Laten Doen’, moet ook doen vergeten dat de Liberale familie met Verhofstadt en zijn compagnie uit de jaren 1970 eigenlijk de meest verouderde Vlaamse partij. Hun absoluut onfeilbare leiders zijn al ruim een kwarteeuw dezelfde, wat onvermijdelijk tot gevolg heeft dat hun ideeën nog stammen uit midden de vorige eeuw. Verhofstadt is immers zelf ook al de politieke zoon van Willy Declercq, die trouwens nog dikwijls zijn zoon moet bijstaan. Dewael is een telg uit de dynastie Vanderpoorten.

16-02-2007 om 16:30 geschreven door poli

Het zou in het kader van de aangekondigde communautaire besprekingen verplichte literatuur moeten zijn voor de huidige parlementairen, ministers, onderhandelaars en journalisten. Onze excellenties kunnen nu zonder tegenspraak allerlei leugens en halve waarden uitkramen zonder dat ze daarvoor terechtwijzing van onze lakse Wetstraat-journalisten hoeven te verwachten. De ‘L’ in de VLD van Verhofstadts partij kan niet zonder reden worden ingevuld als ‘Leugen”. Alle ervaring is uit de persrangen verdwenen en wat overblijft zijn lakse volgelingen van het Paarse verhaal.

Jan Verroken maakt in zijn interview en op zijn blog al heel wat duidelijk. Hij noemt het hele gedoe rond BHV een 'zotte discussie'. In Wallonië zou zoiets geen twee dagen duren. Nivelles maakte ook deel uit van de kieskring Brabant. Op een bepaald moment zijn er, door het spel van de apparentering, twee Vlamingen gekozen voor de Waalse Raad. Die hebben daar geen stap binnen mogen zetten! “Wij willen Nijvel electoraal los van Brabant”, zeiden de Walen, en zo geschiedde onverwijld...  Dat zou ook kunnen met Halle-Vilvoorde, als een deel van Paarsgroen zou meestemmen, maar dat hebben ze geweigerd omdat hun Numero Uno's Verhofstadt-Vandelanoote de lakeien zijn van Franstalig Paars. Zelfs een arrest van het Arbitragehof kan hen er nog niet toe bewegen om de grondwet na te leven.

Jan Verroken blijft Verroken, een brave politicus die echter wel altijd het wederzijds respect hoog in het vaandel droeg en bleef dragen. In zijn blog gaat hij in tegen misleidende informatie en blijft hij de scherprechter en stijfkop, bekend voor zijn bloemrijk taalgebruik. In  verband met de controversiële uitzending van RTBF stelt hij dat er geen 25 jaar maar zeker al 150 jaar sprake is van het einde van België. “Hoelang zou België bestaan hebben indien Wallonië het lot beschoren werd dat men Vlaanderen heeft laten ondergaan?”, is zijn terechte vraag die hij ook illustreert.

Stelt u voor dat men in 1830 het Nederlands als enige officieel taal had verklaard en dat men in dit Land niets kon worden - ook in Wallonië niet - zonder de kennis van het Nederlands? Stel dat men de hoofdstad van het Land in het hartje van Wallonië had gelegd (bv. Charleroi, waar omstreeks 1960 toch nog 20.000 tot 30.000 Vlaamse arbeiders woonden) en men ook daar dezelfde eentaligheidsregels zou opleggen? … Stelt u voor dat men bij elke stap om gelijkberechtiging dat spook van het einde van het Vaderland had bovengehaald. En “le droit du sol” ? en de Koningen die generaties lang nooit de tijd vonden om de taal van de meerderheid van hun franstalige "onderdanen" aan te leren ?

Verroken dient ook Di Rupo van antwoord als deze de historische legitimiteit van de taalgrens in twijfel trekt. De taalgrens werd in 1962 op Waals initiatief goedgekeurd, omdat zij af wilden van talentellingen en Vlaamse enclaves bij hen. Voordien waren het ook de Walen die de tweetaligheid van het land hebben afgeschoten. Bij de beslissing in 1962 was over de randgemeenten van Brussel geen sprake. Een regeling voor Brussel en de Rand kwam er pas in 1963 "bij nacht en ontij in Hertogginnedal.

De vaststelling van de taalgrens gebeurde op basis van de kaart Van Crombrugge, waarbij deze Verroken zijn opgestelde kaart introk en de kaart ondertekende van zijn Franstalige collega. De beslissing hield in dat Edingen bij het Vlaamse landsgedeelte werd behouden, dat de Voer zonder faciliteiten bij het Vlaamse landsgedeelte werd gevoegd en Moeskroen-Komen-Waasten bij het Waalse. Nog veel andere gebieden werden overgeheveld oa de Jekervallei van Limburg naar Luik en het ganse kanton Landen met zijn vijftien Gemeenten van Luik (toen) naar Limburg . In totaal ging het om 50 gemeenten die definitief bij hun eigen taalgebied werden gevoegd. In de grond een administratieve vereenvoudiging? Het louter toeval wou dat het neerkwam op 25 Vlaams en 25 Waalse gemeenten.

De uitspraak van Di Rupo in ‘Dag Allemaal’ dat de Franstaligen destijds de taalgrens slechts node hebben geaccepteerd in ruil voor taalrechten van 100.000 Franstaligen in de Brusselse Rand is dus een grove leugen. Een regeling voor Brussel en de Rand kwam pas tot stand in 1963, een ‘coup de force’ door ‘het gedrocht’ na een regeringscrisis. De Vlamingen bereikten weliswaar dat Brussel beperkt werd tot de huidige negentien gemeenten, maar in zes randgemeenten werden toen ‘uitdovende’ faciliteiten ingevoerd. Verroken bleef toen voorstander van de duidelijke scheidingslijn. Er waren toen trouwens ook een aantal Waalse gemeenten waar nogal wat Vlamingen woonden.

Vlamingen moeten wat vaker gewoon hun wil doordrijven in plaats van ‘te prutsen’ en te marchanderen. Waarom moet het altijd bij de Vlamingen bespreekbaar zijn. De regeling rond de Leuvense Universiteit moest trouwens ook al in 1963 geregeld zijn. De Walen waren trouwens al de verhuizing aan het voorbereiden, gronden werden al vastgelegd en plannen waren getekend.

http://blog.seniorennet.be/janverroken

09-02-2007 om 16:12 geschreven door poli

Pierre Chevalier is zelf betrokken bij de mijnbouwgroep Forrest en is dus niet onpartijdig, zegt 11.11.11. Volgens Johan Cottenie van 11.11.11 is het niet duidelijk of Chevalier de belangen van Congo of die van Forrest dient. De mijnbouwgroep van Georges Forrest wordt ervan beschuldigd dat ze de bodemrijkdommen van Congo leegrooft en allerminst bekommerd is om het lot van de Congolese bevolking. België is sinds 1 januari voor twee jaar lid van de Veiligheidsraad. Minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht (VLD) wil het daar onder meer hebben over Congo, met name over het beheer van de mijnen in dat land en of de opbrengsten daarvan wel ten goede komen aan de bevolking. Door Chevalier te benoemen kennen we al het dubieuze antwoord.

Pierre Chevalier is naast zijn politiek mandaat ook nog als licentiaat in de criminologie bestuurder van vennootschappen. Daarbij komen nog de gunst-opdrachten van de liberale excellenties als compensatie voor zijn mislopen ministerfuncties. Hij is sedert 1985 volksvertegenwoordiger en werd in 1988 zelfs SP-staatssecretaris voor Onderwijs en nadien staatssecretaris voor Wetenschapsbeleid tot hij in 1989 werd ontslagen wegens een flamboyant snoepverblijf in Parijs voor zijn familie op kosten van de Belgische belastingsbetaler.

De uitgesproken Vrijmetselaar sloot dan een verbond met de VLD van Verhofstadt om zijn politiek profitariaat te kunnen verder zetten. Het blauwe jasje paste Chevalier misschien nog beter dan zijn rode. Verhofstadt nam hem in 1999 onmiddellijk op in zijn paarse regering als staatssecretaris van Buitenlandse Handel, zodat zijn snoepreisjes een betere dekmantel meekregen. Maar ook nu moest Chevalier reeds na korte tijd ontslag nemen omdat hij in 1997 als advocaat betrokken zou zijn geweest bij een misdrijf. De zaak ging over de verkoop van een vliegtuig door een Zwitsers oplichter. Andere Paarse excellenties bleven nadien na ernstige feiten steeds op hun post zitten.

Verhofstadt had zijn beloften tegenover Pierre Chevalier dus niet volledig kunnen inlossen en had dus voor zijn poulain nog bijkomende verplichtingen. Beloften tegenover overlopers worden doorgaans door Verhofstadt ingevuld met het oog op nieuwe prooien, al is dat op kosten van de belastingbetaler. Pierre Chevalier mocht zijn buitenlandse reisjes verder zetten, eerst als plaatsvervangend regeringsvertegenwoordiger in de Europese Conventie en sinds 2003 als persoonlijk vertegenwoordiger van de eerste minister en de minister van Buitenlandse Zaken bij de Intergouvernementele Conferentie. Michael Chevalier werd daarbij nog medewerker van Verhofstadt en in 2003 in het parlement gedropt, door Van Quickenborne als extra-staatssecretaris van de VLD te benoemen als gunst voor ook al zijn overloperskwaliteiten.

Sinds december 2004 is Pierre Chevalier ook al bijzonder gezant voor de Organisatie voor veiligheid en samenwerking in Europa (OVSE).  Volgens het ontwerp-KB zou hij nu vanaf 1 januari 2007 tot en met 31 december 2008 bijzonder gezant van de minister van Buitenlandse Zaken voor de VN. Naar verluidt ontvangt Pierre Chevalier naast zijn parlementaire verdiensten hiervoor nog eens 2.000 euro netto per maand voor, naast een ruime onkosten- en reisvergoeding uiteraard. Zelfs op de liberale kabinetten wordt de VLD-senator Pierre Chevalier niet zonder reden ook wel 'de frequent flyer van de regering' of ‘de snoepreiziger’genoemd. Maar de ganse Paarse regering is er niet vies van om zichzelf extra voordelen toe te kennen of eventuele uitwassen eerder te legaliseren, dan wel ze af te schaffen.

27-01-2007 om 00:00 geschreven door poli

Die “ambetantenaren” zouden het kunnen aandurven om hun werk te doen en ietwat lastig te worden voor de sjoemelaars, witteboordcriminelen en andere belastingontduikers die de VLD blijkbaar als zijn bevoorrechte kiezers beschouwd.  Het liberale thema “belastingsvermindering” krijgt steeds meer een vies geurtje. Paarsgroen schafte al in 2000 de hoogste belastingsschalen af, zodat de topverdieners sedertdien jaarlijks een bedrag aan extra inkomen (tot 15 % op miljoen euro jaarlijks) overhouden waar zelfs de middenverdieners als totaal inkomen alleen maar kunnen van dromen. Daarbij wordt België steeds meer een belastingsparadijs voor grote wereldlijke financiële transacties (0 % belast) en worden de eerlijke belastingbetalers belachelijk gemaakt door de afschaffing of belemmering van cortroles op sjoemelaars en duistere praktijken. De strategie van Paars zorgt ervoor dat nog enkel nog de loontrekkenden, van wie alle inkomsten bekend zijn, volop bijdragen voor de staatshuishouding van dit land. Het zijn dus de loontrekkenden en eerlijke belastingbetalers die ten volle moeten instaan voor de gestegen belastingsdruk in dit land.

Daar waar de politieke benoemingen in andere diensten de pan uitrijzen, wordt uitgerekend de federale dienst van Financiën afgeslankt en zoveel mogelijk tegengewerkt met een verrottingsstrategie. Paars heeft het belastingsstelsel naar draagkracht en vermogen al voor een belangrijk deel omgevormd en afgebroken ten voordele van het grootkapitaal en de fraudeurs. Dit is nefast voor de toekomst van ons land, waar de tegenstellingen tussen rijk en arm steeds groter aan het groeien zijn en het beleid aanzet tot eigenbelang, sjoemelen en criminele praktijken. De uitspraken van Quick en het wanbeleid van Paars moeten in dit perspectief worden beoordeeld… De liberalen dansen op het graf van de belastingcontrole en de socialistische excellenties zeggen blijkbaar nog altijd dat wat goed is voor de liberalen, ook goed is voor hen. 

Tot tweemaal toe zorgde Paars(groen) voor fiscale amnestie voor de belastingontduikers (en paarse kapitaalkrachtigen met Augusta- en andere spaarpotjes ?).  Mogen we hier ook nog herinneren aan het rekenfoutje van 883 miljoen euro, maar dat bleek geen probleem voor de begroting. Het aantal ambtenaren bij de dienst Financiën werd nu al teruggeschroefd met 3000 mensen en moet volgens Quick nog eens met evenveel verminderen, terwijl in minder renderende diensten op geen politiek benoemde ambtenaar wordt gekeken. Na jaren van afslanking waren het onder paars(groen) weer gouden jaren voor politieke benoemingen.

De uitspraak over “ambetantenaren” van Quik gaat ook flagrant in tegen het verzuimen van de Paarse ministers om hun ministeriële kabinetten te ontmantelen, zoals aangekondigd in de administratieve reorganisatie in 2000 en waarvoor we zelfs een schriftelijke volksraadpleging hebben moeten helpen betalen. Het recente rapport van het Rekenhof daarover zet Quick duidelijk in zijn hemd en toont nogmaals aan dat de uitspraken van Quick een door de belastingbetaler gesponsorde staatssecretaris onwaardig is. Het kabinet van Van Quickenborne is niet veel meer dan een door ons betaalde liberale verkiezingsmachine, die zich bezighoudt met gerichte lezersbrieven en andere VLD-propaganda. We moeten nu ook vernemen dat oud-ministers zoals Van de Lanoote nog altijd twee “persoonlijke”medewerkers in dienst heeft, die betaald worden door de belastingbetaler.  Veeleer dan het gesjoemel af te schaffen en wat onrechtmatig was terug te betalen, antwoord Verhofstadt doodleuk om dit te legaliseren. In Charleroi kon zelfs de PS-top daarop niet rekenen.

22-01-2007 om 00:00 geschreven door poli

19-12-2006 om 18:32 geschreven door poli

Een belangrijke reden waarom de keuze uiteindelijk NVA werd, is een gevolg van de machtsgreep van Paars. Verhofstadt ( u weet wel van ik heb er alles voor over om premier te worden) en Stevaert ( u weet wel van wat goed is voor de liberalen is ook goed voor de socialisten) hebben om hun macht te vergroten ondermeer met medeplichtigheid van groen en Vlaams Blok een kiesdrempel ingesteld. Bedoeling was dat Verhofstadt na al de overlopers-campagne nu ook NVA kon inpalmen en Stevaert zag groen in zijn netten. Beide zouden dan wel kampen voor Spirit, dat naar de socialisten is gegaan.

Met de NVA zou Verhofstadt wel eens raar kunnen opkijken. Een aantal Vlaamsvoelende liberalen - en met de huidige paarse politiek wordt deze groep steeds talrijker - zouden wel eens genoeg kunnen krijgen van hun almachtige leider voor het leven binnen zijn VLD (Verhofstadts Leugenachtige Denkbeelden). Verhofstadt, De Wael (naam waardig), De Gucht en Decroo maken al 30 jaar de regels bij de Vlaamse liberalen en als we hun politieke vaders (Willy Declerq en Herman Vanderpooten) erbij nemen kunnen we gewagen over een halve eeuw dat de liberale partij bij dezelfde familie is gebleven. Dat er intussen al heel wat woordvoerders (Somers, Van Hengel,...) en brave jaknikkende opvolgers rondlopen doet ook al geen goed aan de liberale progressieviteit.

Voor de V(erhofstadt)L(eugen)D(romen) zou nu wel eens een tijdperk kunnen aanbreken dat hij niet de NVA kan oppeuzelen, maar dat de NVA gaat peuzelen aan zijn VLD.

30-11-2006 om 00:00 geschreven door poli

We kunnen Miel Dullaert met zijn bijdrage “Welkom in België, modelstaat en fiscaal paradijs” (Meervoud, oktober 2006) volgen met zijn aanklacht tegen het nieuwe België als modelstaat voor fiscale fraudeurs en bezitters van zwarte en vuile kapitalen. Dat pad hebben we hier in dit blog al meermaals bewandeld. Met de uitbreiding in de hier gekozen titel willen we ook onze frustratie kwijt over het gebrek aan politiek inzicht bij de individueel aangepakte kiezers voor de grootscheepse oplichterij van de huidige vooral federale politieke kopstukken. Ook deze laatste piste is een stokpaardje van poli.

Als over de “Modelstaat België” gesproken wordt, kun je de paarse regering Verhofstadt wel  talent voor cynisme meegeven. Er zijn niet alleen de communautaire transfers, de ‘lekkende’ gevangenissen, de financiële administratie die dringend een telraam nodig heeft. Het land is ook een modelstaat geworden voor grote fiscale fraudeurs, bezitters van zwarte en vuile kapitalen…

De afgelopen jaren is de blinde expansie van de mondiale kapitaalgroepen absolute prioriteit. Voor die expansie moet de inkomensverdelende rol van de staat ten bate van de werkende bevolking zoveel mogelijk afgeschaft worden. Dit gebeurt zowel aan de uitgavenzijde (inkrimping van de sociale zekerheid), als aan de inkomstenzijde (door de belastingen zoveel mogelijk te reduceren en/of af te wentelen op de werkende bevolking).  We wezen hier al meermaals op het voorbeeld van de afschaffing van de hoogste belastingsschalen tegenover de afbraak van het sociale zekerheidsstelsel. België werd in korte tijd op een afdalend spoor gezet naar afbraak van het algemeen welzijn en naar perverse samenlevingstoestanden. Een modelstaat is niet degene met de grootste stijging van het aantal Euro-miljonairs, als het aantal burgers onder de armoedegrens nog sterker stijgt. 

Het Amerikaanse economische tijdschrift Business Week schreef recent nog: “Wanneer je werkt voor een loonbriefje is België een belastingshel. Wanneer je rijk bent is België een belastingsparadijs”. 

Eén van de meest ranzige maatregelen van de paarse regering Verhofstadt II was de fiscale amnestiewet. Prof. Jozef Pacolet (Hoger Instituut van de Arbeid) omschrijft deze als een “overbodige maatregel : hij is ondoelmatig inzake opbrengst, is pervers op het vlak van burgerzin”. Met deze wet heeft de Belgische staat en de paarse regering zich tot bondgenoot gemaakt van wittebrood criminelen die, nadat hun vuil geld gereguleerd is, de anonieme circuits van de internationale fraude verder blijven gebruiken. Poli kan zich daarbij niet van de indruk ontdoen dat hierbij ook politiek fraudegeld (rood Augusta- en blauw X-kapitaal ?) moest worden gelegaliseerd.

Inzake de Europese Spaarrichtlijn behoudt iedere lidstaat zijn autonomie (België 15 % op rente-inkomsten, Frankrijk 25 %) en die is enkel van toepassing op spaarproducten met vaste rente. Bovendien vallen alleen natuurlijke personen onder toepassing en rentebetalingen aan vennootschappen vallen buiten schot. Volgens Prof Van Istendael (KUL – De Tijd 25 april 2005) wordt de ‘couponnetjestrein ‘ naar Luxemburg vervangen door een trustcruise naar de Kanaaleilanden. Sinds eind 2005 vliegt de Vlaamse Luchtvaartmaatschappij (VLM) dagelijks naar het belastingsparadijs het eiland Man (Ierse Zee) vanuit Brussel en Antwerpen.

De Belgische ‘Modelstaat’ is een fiscaal paradijs geworden. Er is al jaren een echte verrottingsstrategie bij de fiscale administratie bezig. Minister van Financiën Didier Reynders (MR) heeft als Franstalige de controle over de Vlaamse fiscus. De Belgische politieke klasse organiseert zelf een belastingsparadijs in eigen land door bijv. niets te doen aan het nijpend personeelstekort op de administratie van financiën. Tot in de kleuterklassen zijn computers ter beschikking, maar bij financiën moet men het in Antwerpen of Brussel soms stellen met één computer voor tien man. Niettegenstaande de groei van in- en uitvoer van massa’s goederen is het aantal douanepersoneel daar in enkele jaren gedaald van 2000 naar 900. Een bedrijf in de haven heeft bijna meer kans om de lotto te winnen dan om gecontroleerd te worden. In Antwerpen zijn er huizen met wel 50 postbusfirma’s op één verdieping.

In tegenstelling van de belasting op arbeid en deze op vermogen is hallucinant. Begin dit jaar verkocht de Texaanse bank Lone Star Funds haar deelname van 50 % in een Koreaanse bank via een Belgische holding met een winst van drie miljard. In Zuid-Korea zouden de Texanen daarop 450 miljoen euro taks hebben betaald, nier 0 euro.  De Zuid-Koreanen waren razend maar konden niets doen. (Het Volk, 31 augustus 2006)

Vandaag voert de Belgische staat een fiscale burgeroorlog tegen de trouwe belastingbetalers: de fiscale hel voor wie werkt (of iets wil bijverdienen), het paradijs voor grote fraudeurs allerhande. De fiscale fraude in België wordt geschat op 20 miljard euro per jaar. Anderzijds moeten zelfs sociale uitkeringstrekkers zoals bijv. sommige gepensioneerden en werklozen belasting betalen op hun uitkering. Dus ook op het terrein van de fiscaliteit levert de Belgische staat geen enkele meerwaarde meer op voor de Vlamingen. Er is nochtans een staatssecretaris bevoegd voor de strijd tegen fiscale fraude. Maar het is een publiek geheim dat de Waalse liberaal Hervé Jamar net als Vincent Van Quickelborne en hun socialistische tegenhangers veeleer in het leven werden geroepen om op staatskosten een gans kabinet te laten werken aan partijstrategie.

De lopende belastingshervorming (2002-2006, 3,32 miljard euro) van paars is volgens de studiedienst van het ACV “een herverdelende maat voor niets en vergroot integendeel verder de inkomensongelijkheid”. Het is daarbij verwonderlijk dat een neo-belgicistische linkerzijde en vakbondstop nog altijd deze ‘modelstaat’ voor dik en dun verdedigt. Een zichzelf socialistische partij noemende, inderdaad ‘anders’ of moeten we zeggen ‘SPA-blauw’, rolt met de liberalen de rode loper uit voor fraudeurs, witteboord- en andere gangsters.

Een Vlaamse staat zou het niet moeilijk hebben om de fiscaliteit sociaal rechtvaardiger te maken, in vergelijking met de huidige toestanden. Wat nodig is, zijn sociaal-rechtvaardiger belastingen, met een gevoelige verschuiving van inkomens van arbeid naar deze uit kapitaal. De VLD wou zich in de perceptie op een bepaald ogenblik wel achter de “werkende Vlaming” scharen, maar de liberale oplichterij ligt er weer vingerdik op. De SP.a is in handen van de tactische reclame-strategen en ook de pers volgt opvallend gewillig hun paarse verhaal. 

In een rechtvaardige Vlaamse staat zouden de inkomsten uit kapitaal even hoog moeten belast worden als de inkomens uit arbeid.  In 2002 lag de aanslagvoet op kapitaal in België gemiddeld op 30 %, maar die op arbeid bleef jarenlang ongewijzigd op 45 %. Er zijn landen waar bijv. een belastingspolitie is uitgebouwd, die de belastingsconstructies van banken e.a. in kaart brengt om in belastingsparadijzen de fiscus te ontduiken. Hier worden deze met ‘coördinatiecentra’ en andere constructies juist op hun wenken bediend. Er kan ook gedacht worden aan een belasting op vermogens (vermogenskadaster) vanaf bijv. 625.000 euro (25 miljoen BFr). De belastingen op fysieke personen zouden in tegenstelling met het VLD-voorstel ook progressiever moeten zijn : de aanslagvoet op de lage en modale inkomens lager en die op de hoogste inkomens hoger… Een hernieuwde Vlaamse beweging moet hiervan werk maken.

14-11-2006 om 00:08 geschreven door poli

“Burgers hebben de staat ongevraagd een renteloze lening gegeven van 1,6 miljard”.
De manier waarop we dit nu te weten komen, zegt ook veel over onze huidige bewindvoerders en onze ‘liberale’ pers. Dan luidt het bericht dat elke Belg dit jaar gemiddeld 300 euro meer zal terugkrijgen van de belastingen dan vorig jaar. Allen samen krijgen we nog dit jaar 1,6 miljard euro meer terug van de belastingen dan in 2005. Het zou gaan om het cadeau dat we van deze paarse regering gekregen hebben in verband met belastingsverlagingen. 

Maar eigenlijk moest die in 2000 beloofde belastingsverlaging al twee jaar geleden zijn doorgerekend. Eigenlijk heeft de regering Verhofstadt zonder onze toelating twee jaar lang zowat 300 euro per jaar te veel aangerekend om hun reeds frauduleuze begroting in evenwicht te houden. Paars heeft ons voor de zoveelste keer bedrogen en een renteloze lening genomen  van gemiddeld 300 euro per jaar. Er werd twee jaar lang te veel afgehouden van ons loon. Nog eens is de eerlijke belastingbetaler er de dupe van.

Paars heeft inderdaad iets met belastingen. Daarbij werd vooral gezorgd voor hun vrienden-fraudeurs en poenpakkers. De eerste maatregel was de effectieve afschaffing in 2000 van de hoogste belastingsschalen, waardoor de topmanagers en poenpakkers op hun jaarwedde boven de toen nog 5 miljoen BEF 10 % minder staatsbelastingen moesten betalen. Voor sommigen maakt dat jaarlijks een winst, die tot enkele miljoenen BEF  of  meerdere tienduizenden euro’s kan oplopen. Daarbij weten we dat de belastingsdruk sedertdien alleen maar is toegenomen. Wie heeft die betaalt, denkt u ?

06-06-2006 om 13:33 geschreven door poli

Eigenlijk niet te begrijpen dat een Vlaamse minister van Cultuur geld uitgeeft om in het buitenland het signaal te geven dat Vlaanderen een Franstalig gewest is en daar zeker geen Nederlands wordt gesproken. Eigenlijk ongezien dat een Vlaamse minister van cultuur denkt Vlaanderen te promoten in het buitenland met " JE T’ ADORE ". De Vlaamse cultuur aan die BELGISCHE inzending voor het Eurovisiesongfestival blijkt overvloedig uit de website van de artiest Kate Ryan. Die bevat geen enkel woord in de Nederlands en de biografie van de Kate Ryan is in drie talen beschikbaar : English, Deutch of Français.  Het gesubsidieerde culturele project is dus een kaakslag voor de Vlaamse cultuur. 

De vraag is bovendien of Vlaanderen hier ergens bij betrokken wordt. Het gaat immers om de Belgische inzending voor het Eurovisiesongfestival en deze zal overal worden aangekondigd als Belgium of in de eigen landstaal uit de titel van het lied : “La Belgique”.  Als er ergens een signaal wordt gegeven met de door de Vlaamse belastingbetaler gesponsorde Belgische inzending, dan is het dat België een Franstalig land is. Is de Vlaamse regering nog altijd Paars? We weten al dat dit betekent dat Vlaanderen zijn eigenheid niet mag presenteren (anno 2002), vriendelijk onderdanig moet zijn voor de Franstalige hegemonie en nu ook Vlaams geld wordt gepompt in Franstalige cultuur. Moest een Nederlandtalig lied de Belgische inzending zijn geworden, dan had dit wellicht geen steun verdiend.

Op zich is er niets mis met het licht, prettig meezingbaar deuntje en de artieste Kate Ryan. De combinatie is wellicht ook niet kansloos in Athene, maar als daar Vlaams belastingsgeld moet naar vloeien is hier de vraag. We kunnen er nog inkomen dat de minister van cultuur voor de platenmaatschappij vrijblijvend opdraaft om Kate Ryan haar gouden plaat te overhandigen  voor 25.000 verkochte singles. Maar als Vlaams minister van cultuur 60.000 Euro van de Vlaamse belastingbetaler investeren in dit Engelse project met een Franse benaming van de EMI /2 Brains Entertainment Group kwetst heel wat waardevoller culturele projecten in Vlaanderen. Vele culturele, sportieve en sociale verenigingen blijven steeds meer in de kou staan. Een aantal theatergezelschappen kunnen niet meer overleven en het geld zou ook een nuttiger cultureel nut krijgen bij het ondersteunen van jonge Vlaamse bij hun zoektocht naar repetitieruimten of hen de kans bieden om hun artistieke kwaliteiten te ontplooien.

16-03-2006 om 00:00 geschreven door poli

Zowel de ministers Onckelinx als Dewael hebben boter op het hoofd. Zoals het bij de Paarse excellenties past, kwam er eerst ook geen communicatie daarover. Voor onze federale excellenties komt het niet zo nauw met het prestige van het land, de goede werking van het gerecht of met de voorbeeldfunctie van burgerschap. Slecht nieuws is ook niets voor de Paarse excellenties en dus werd gepoogd om ook dit flagrant feit in de doofpot te laten verdwijnen terwijl ze weeral op verlof zijn. Benevens de ontkenning is er de slechte inschatting van het probleem vooraf. Het was duidelijk dat gezien het internationale belang alles in het werk moest worden gesteld om elke mogelijke uitspraak (ook de veroordeling) te kunnen uitvoeren. Gezien er al huisarrest was (of ontbrak de wettelijke grond hiervan wegens verzuim om dit te verlengen?) en bovendien ook genoeg wettelijke mogelijkheden, komt het op zijn minst een beetje belachelijk over (Belgenmop) dat er een batterij bewakers worden op afgestuurd in plaats van eenvoudig Erdal tijdelijk in nieuw neutraal observatielokaal onder te brengen.

Nu blijkt ook dat die agenten niets mochten doen dan volgen (ook niet schaduwen) en dus niets anders konden doen dan haar uiteindelijk kwijtspelen. Erdal mocht trouwens ook van op haar verblijfplaats op het hoofdkwartier van DHKP-C in Brussel al terroristische aanslagen opeisen. Er waren aanwijzingen genoeg voor een preventieve opsluiting de week tijdens het proces. Dat kon wel voor brave Tsjetsjenen, die bij een kort bezoek van de Russische president  een maand lang preventief werden opgesloten, of  bij  voetbalwedstrijden en dergelijke meer. De ontsnapping was voorspelbaar en eigenlijk ook de onverschilligheid van onze excellenties.  
 

Zowel justitie als inlichtingendienst hebben op het hoogste niveau (ministers) gefaald. Om onze geloofwaardigheid in het buitenland nog een beetje te redden is ontslag van beide ministers te verantwoorden. Deze week stelt zich meteen ook weer de vraag naar het democratisch gehalte van onze regering. Ministers zijn nergens nog verantwoordelijk voor en kunnen ook niet meer ter verantwoording komen door een democratisch werkend parlement. Onze excellenties worden in alle omstandigheden, hoe bezwarend ook voor die minister, door het handlangersparlement gesteund.

Zullen de kleine garnalen het nu ontgelden? Als de agenten van de inlichtingendienst al maanden voorspellen dat die Erdal met de hun beschikbare middelen daar niet kan geschaduwd worden en ze haar op die manier al verschillende keren zijn kwijt gespeeld, dan ligt de bal toch in het kamp van de ministers. Het is niet omdat er 32 of eventueel zelfs meer kijkers er mee bezig worden gehouden, dat het gestelde probleem was opgelost. Zelfs als een heel leger er wordt op afgestuurd, maar deze mogen alleen volgen, dan moest het toch mislopen. Of moeten we aannemen dat het de bedoeling was om Erdal te laten ontsnappen, temeer ze ook het hoofdkwartier van haar terroristische beweging als duikadres mocht gebruiken. Blijkbaar dienen de strenge maatregelen  inzake de bestrijding van terroristen vooral om onze excellenties toe te laten brave burgers of tegenstanders uit Vlaamse bewegingen zoals het Davidsfonds te schaduwen en te screenen en minder om verdachte personen als terroristen (feiten in geval Erdal wogen toch zwaarder dan de ook veroordeelde Islam-terroristen) te kunnen in toom houden.

07-03-2006 om 11:33 geschreven door poli

Er worden eindelijk vragen gesteld bij de ongerijmde eis om de laagverdieners te laten opdraaien voor de loonkostenvermindering om de buitenmatig naar omhoog schietende wedden van de grootverdieners te kunnen betalen. Laagverdieners worden door onze media en andere opiniemakers steevast in het verdoemhoekje geduwd als oorzaak van onze moeilijke concurrentiepositie. De arbeiders en lage bedienden moeten opdraaien voor het gebrek aan inventiviteit en werkkracht van managers en andere poenpakkers, die in de eerste plaats bezig zijn met hun eigen hoge verdienste en allesovertreffende wijsheid.

De frustratie van de betrokken slachtoffers komt maar sporadisch in de actualiteit bij een staking of betoging en dan dienen de heren journalisten en beleidsmakers weer in de pas te lopen van de macht van het geld en hun profiteurs. De laatste dagen hoorden we naar aanleiding van het bekendmaken van de managerwedden van onze overheid terecht ethische vragen stellen bij de steeds sterker uit elkaar groeiende verloningen en winstmaximalisatie. Uit ondervinding zien we ook dat die managers dan ook meestal nog enkele bijkomende helpers nodig hebben om hun werk te doen en met bijkomende vergaderingen nog andere medewerkers in tijdsdruk brengen. En zijn wij als belastingbetaler meer tevreden over ons stijgend aantal (politieke benoemde) managers in overheidsbedrijven, waarvan hun bezoldiging ook spectaculair is toegenomen. Zijn wij akkoord met een bezoldiging van onze topmanagers, die in het geval van Bellens van Belgacom kan oplopen tot 2,5 miljoen Euro (2004)?   

Is het nog ethisch verantwoord dat topmanagers voor zichzelf tegelijk forse verhoogde vergoedingen uitschrijven als van de laagverdieners in verhouding forse inlevering wordt geëist. Waarom kunnen die managers, waarvan toch ook verwacht wordt dat ze ook meeleven met hun bedrijf, ook niet een deel van hun gemiddeld 800.000 Euro mee inleveren. Wat moeten de slachtoffers, die zich jaren hebben ingezet en hun beste krachten gegeven voor de welvaart van hun bedrijf, denken van die ‘sukkelaars’ die er veelal alleen maar op uit zijn om hun bankrekening te spijzen. Te veel van die ‘sukkelaars’ denken trouwens niet in het belang van het bedrijf,  daar het niet de bedoeling is dat ze er lang verblijven. Als bedanking voor alle onheil mogen ze dan nog een buitenmatige beloning opstrijken, zelfs als ze de geloofwaardigheid van de firma en de motivering van het personeel volledig hebben naar de knoppen geholpen. 

Is het niet fundamenteel onrechtvaardig dat die ceo’s in bedrijven de mensen als koopwaar gebruiken voor hun beursspeculaties, rendementsverhogingen of winstmaximalisatie op korte termijn. Veelal speelt ook hier de persoonlijke verrijking mee wegens hun bijkomende bezoldiging in aandelen, wat hen aanzet zonder scrupules te spelen met de wat verdere toekomst van bedrijven en daarmee ook met de toekomst van zijn werknemers. Is er niet dringend nood aan een eerlijke verhouding in bezoldiging tussen de top van bedrijven en de ‘slaven’ op de werkvloer. Is het nog fatsoenlijk dat die CEO’s, die eigenlijk niet in staat zijn om het werk uit te voeren op de werkvloer, gemiddeld 30 maal meer verdienen dat diezelfde wroeters, die eigenlijk evengoed een onmisbaar steentje bijdragen tot het product van datzelfde bedrijf. Dan nemen we nog aan dat een gemiddelde werknemer bijna 30.000 Euro per jaar verdient en een gemiddelde CEO 800.000 Euro. Het is duidelijk dat  heel wat evengoed onmisbare arbeidsplaatsen worden ingevuld door arbeiders en bedienden, die heel wat minder verdienen dan die 30.000 Euro per jaar.

28-02-2006 om 00:00 geschreven door poli

Toch enkele bedenkingen bij het ontdekken van te hoge concentraties dioxine in dierenvoeding.  Ondanks de bewering dat ons land nu toonaangevend is in de controle,  moet vastgesteld dat het probleem toch maar in Nederland werd ontdekt. Ofwel is dit toeval, ofwel wordt hier onvoldoende controle gedaan, ofwel neemt men het om diverse redenen hier niet nauw met de resultaten. Sedert de eerste dioxinecrisis in 1999 kwam de dioxine enkele jaren geleden ook al de kop opsteken bij Hanekam in Roeselare en daarbij bleek de verwerking van het cijfermateriaal niet zuiver op de graat.

Het tijdstip van ontdekking van het probleem bij het jaarbegin komt ongeveer overeen met de vergiftiging in 1999. Met de jaarwisseling 1998-1999 stelde een controleur uit Roeselare, VLD-bestuurslid, reeds vast dat er iets aan de hand was met het kippenvoeder. Een VLD-gemeenteraadslid uit die regio deed in die periode alle kippen weg om zijn hokken grondig te ontsmetten en vernieuwen. Een labo uit Gent, de stad waar Verhofstadt zijn thuisbasis heeft, wist omstreeks die periode al van de overmatige dioxinebesmetting.  Het VLD-gemeenteraadslid maakte in die periode een bocht van 180 graden inzake zijn houding tegenover Agalev, eerst grootste vijand daarna blijkbaar bondgenoot. Over de verkiezingsuitslag in juni waren de liberalen gerust. Ze hadden nog een geheim wapen, dat op het gepaste moment zou ontploffen in het gelaat van de toenmalige meerderheid! De achtergrond van die gebeurtenissen en die houding zou pas vier maanden later aan het licht komen.

Het is duidelijk dat Verhofstadt, Slangen en de West-Vlaamse VLD-informant(en) vrij vroeg op de hoogte waren van het probleem, vermoedelijk veel eerder dan de betrokken ministers Colla en Pinxten die ontslag moesten nemen.  Pinxten is intussen met de overloop en de interessante VLD-job ‘zwijggeld’ betaald. Voor Colla betekende dit het einde van zijn politieke loopbaan.  In de Dioxine-commissie is niets uitgelekt. Verhofstadt en zijn spin-doctor Slangen konden met een schijnvertoning tegen ondermeer Annemans de aandacht afleiden van hun voorkennis en hun betrokkenheid bij de omvang van de crisis.  De waarheid daaromtrent wordt met alle middelen in de doofpot gehouden. 

28-01-2006 om 06:33 geschreven door poli

Voor de ingewijden zal het geen verrassing zijn: Freya is enkel minister omdat ze de dochter is van gewezen minister Vandenbossche, nu politiek benoemde Biac-baas. Ze is niet bekwaam voor inhoudelijk regeringswerk en het was voorspelbaar dat het sprookje van de minister met de Monroe-rok niet lang kon blijven duren. Over haar eigen kwaliteiten kwam er trouwens nogal vlug iets naar boven. Bij het ontslag wegens diploma-leugen van Tansanami, kwamen ook onzuiverheden aan het diploma van Freya naar boven. Maar toen sprong ‘vriend des huizes’ Vande Lanotte bij om dat geval krachtig in de doofpot te steken.  Diploma zegt natuurlijk niet alles, maar de kwalitatieve essentie bij haar blijft natuurlijk en moest tot flaters leiden. De vergelijking kan worden gemaakt met de taal-onbekwaamheid van Happart bij het Francorchamps-contract. De belastingbetaler draait inderdaad op voor het debacle.

Eigenlijk had Freya tot voor enkele jaren ook geen belangstelling voor een politieke job. Haar vader en zijn vrienden zagen in de politiek echter nog de beste manier om haar aan een degelijke job te helpen. Als ministersdochter, die bij verkiezingen ook andere elementen promotioneel kon laten gelden, was haar broodje vlug gebakken. Met de hulp ook van nonkel Siegfried Bracke stond niets haar in de weg voor een blitzcarrière.  Ze kreeg niet alleen voorrang op elke bekwame en politiek onderlegde vrouw  - en die zijn er zeker maar de politieke top ziet voor hen liever andere kwaliteiten -   maar ook op elk ander veelbelovend  politiek talent. Zeker bij de socialisten moet ge tegenwoordig dochter of zoon zijn van een minister, die dan in het kader van het generatiepact zelf nog een kalmere uitloopbezigheid krijgt toebedeeld. 

Maar de omhooggevallen ministerdochter verloor de pedalen als ze vice-premier werd. Eerst moesten de Nederlandse ministers het ontgelden alhoewel deze in vergelijking met België slechts 65 % verdienen voor een job die ze dan nog ernstig nemen. Pas op begroting ging ze de ervaren Nederlandse ministers de les spellen, omdat ze de put van tien jaar Paarse geschenkenpolitiek daar nog moeten rechtzetten zeker.  Nu blijkt dat ze beter bij de leest was gebleven, maar dat is duidelijk geen spek voor haar bek. Ze beweerde eerst bij hoog en bij laag dat de sector 100 miljoen moest bijleggen. Nu moet dat bedrag teruggestort worden, omdat Freya blijkbaar de conventie niet kon lezen. De belastingbetaler moet nu opdraaien voor die 100 miljoen Euro.  Meteen ook nog een operatie om de rekeningen 2005 aan te zuiveren?

20-01-2006 om 06:59 geschreven door poli