Frank Vandenbroucke is 'teletubbie' van dienst om even een taktisch manoeuvre uit te voeren. Een socialistisch kopstuk vinden om een aanval te plegen tegen De Wever als zou deze de Vlaamse beweging geen goed doen, is zeker geen gemakkelijke opdracht. VDB was het enige socialistisch kopstuk dat nog met enige (en dan nog volgens socialistische normen) geloofwaardigheid kon spreken. Hij moest ook strateeg Janssen, die wellicht de taktische aanval mee vorm gaf, uit de wind zetten. Uit de mond van nieuw voorzitster Gennez zouden de aantijgingen ook enkel worden onthaald op een schouderophalende glimlach.  

Met de ongepaste uitlatingen gaat VDB, die anderzijds als verstandig en enigszins realistisch Vlaamsgezind kon aanzien worden, zwaar uit de bocht. Ze doen terugdenken aan zijn misinschatting met zijn "verbrande Agusta-miljoenen". Maar de zenuwachtige uitval past zeker ook in de oppositierol en de traditionele schatplichtige instelling die de Vlaamse Socialistische leiders willen blijven opnemen voor hun Franstalige kameraden. Dat hij zich daarvoor leent, zegt ook veel over zijn  rol binnen de socialistische beweging. Het geraaskal is vooral bedoeld voor de 'linkse' kiezers van de CD&V, waar de SPa voortaan zijn lonkende pijlen wil naar richten.

Het verwijt als zou De Wever onder één hoedje spelen met Reynders, de huidige tegenstander van kameraad Di Rupo, heeft ook weinig realiteitszin. De kiezer heeft de kaarten zo geschud dat Oranjeblauw gedoemd is om een regering te vormen. De SPa heeft trouwens ook zelf onmiddellijk een oppositierol voor zich uitgetekend, om af te geraken van hun terecht 'blauwe' imago. En Roodpaars was met zijn mede door Vandenbroucke invulling van de “actieve welvaartstaat” inzake solidair of sociaal beleid zeker geen voorbeeld, wel integendeel.

Het belastingssysteem werd minder solidair met afschaffing van hoogste belastingsschalen, het invoeren van een belastings-spitstechnologie, bewuste afbouw van controle op ontduiking en daar zelfs poorten te openen voor witteboordcriminologie. De loontrekkenden werden daardoor nog meer de melkkoe voor de staatsinkomsten. Anderzijds werden de voorzieningen voor solidariteit en armoedebeleid voor het eerst sedert de Tweede Wereldoorlog afgebouwd en werden slachtoffers van een door Paars gestimuleerde graai-cultuur eerder in de beschuldigdenbank gezet dan wel geholpen. Belangrijk was dat België aan de top stond in Europa voor het stijgend aantal Euro-miljonairs, maar het was taboe om maatregelen te nemen omdat België ook aan de top staat voor de stijging van het aantal inwoners dat moet leven onder de armoedegrens. Socialistische ministers hadden meer aandacht voor het invoeren van graai-managers in de openbare diensten, dan wel voor het koopkrachtvast maken van de uitkeringen en aandacht voor wie door omstandigheden uit de boot valt.

Zelfs voor een oranjeblauwe regering met Leterme als regeringsleider is het ondenkbaar dat we dergelijk a-sociaal en minder solidair beleid krijgen voorgeschoteld. Is deze schaamte de reden voor de ongeoorloofd bitsige uitval van een Frank Vandenbroucke, die net als de gehele SPa-top met alle middelen moet hengelen achter een 'rood' imago.