Het oranje-blauwe formatieberaad is in de prak gereden en koning Albert heeft nog een oude afgedankte moto gevonden om zijn schip overeind te houden. Misschien komt nog ooit aan het licht hoe dit scenario tot stand is gekomen en of hier voorbedachte rade bij het spel was. Is dit reeds na de  eerste val van formateur Leterme als mogelijk alternatief voor later in overweging genomen bij het overleg van de koning met zijn partijvoorzitter Reynders? Het is in elk geval niet vanzelfsprekend en wegens het democratisch deficit eerder een partijdige keuze te noemen van een koninklijk staatshoofd, waarvan verondersteld wordt dat deze zich hierin neutraal opstelt. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De keuze van de betekenisvol afgestrafte vroegere regeringsleider om een nieuwe regering te vormen, is een nieuw bewijs van het ondemocratisch gehalte van de huidige Belgische staat.   Feit is dat het niet van betrouwbaar bestuur getuigt om jarenlang een dwingend arrest van het Grondwettelijk Hof te negeren en op die manier openlijk het bevolkingsdeel voor het hoofd te stoten dat dan nog 60 % van de bevolking uitmaakt. Een vooruitziende vorst en zeker zijn raadgevers moeten erover waken dat de grondwet door zeker al elke gemandateerde politieke leider wordt gerespecteerd en niet als een ‘vodje papier’ wordt behandeld. Men zou moeten weten dat als de grillen van een illegaal handelende FDF-elite voorrang krijgen op de grondwet, daar een regimecrisis het logisch gevolg kan van zijn.         

Het is toch wel schrijnend voor ons land dat degene(n) die de toestand heeft laten verzieken en oorzaak is voor de huidige regimecrisis, nog een nieuw mandaat krijgt om aan die wandaad nog een rondje bij te breien. Het doet aan een staatsgreep denken van een staatshoofd dat al dan niet gesteund door zijn machtsapparaat de democratische keuze van de kiezer niet wil respecteren. Het scenario is zeker verdacht, temeer het blijkbaar bedisselt werd binnen een voor de Franstalige gemeenschap gunstig liberale kliek. Werd de partij van ‘Verhofstadt  Laten Doen’ (aan de leidraad van Slangen) door de Belgische kiezer niet als vierde partij van het land beoordeeld ?  

We moeten er niet aan twijfelen dat Verhofstadt binnenkort premier wordt van een nieuwe regering. De gespeelde aarzeling moest hem enkel de volledige vrijheid opleveren om zijn staatsgreep in de media wat meer krediet te geven of te verdoezelen. Maar wie Numero Uno kent, weet dat hij nog nooit zomaar dienstbaar is geweest voor een ander. Hij is al gans zijn lange politieke leven alleen gewend met een dienstbaarheid in zijn richting.  Ook Reynders moet er niet op hopen dat het project van zijn campagne-kameraad voor hem uiteindelijk het premierschap zou kunnen opleveren. Verhofstadt heeft altijd alleen maar voor zichzelf gereden en ook nu wordt hij uiteindelijk de nieuwe premier, zeker tot hij zijn lang beoogde internationale job binnen heeft.

 De drijfveer van Verhofstadt om ‘het Belgisch regime te redden’ is minder edel. Hij zou daar niet aan beginnen mocht hij de verzekering niet hebben gekregen dat hij Leterme en de CD&V naar hartelust kon vernederen en zelf een nieuwe regering mag leiden als grote verliezer van de verkiezingen en kopman van de vierde partij in het land. Zijn wraak is zoet en het is niet ondenkbaar dat hij of Slangen hiervoor zelf het scenario hebben geschreven. Het schijnmanoeuvre van VLD en anderen over een ‘volmachten’ uitbreiding van de huidige regering Verhofstadt van lopende zaken is daarbij maar een aanloop. Iedereen weet dat enkel een nieuwe regering, die de steun krijgt van het parlement, de meubels nog kan redden. En Verhofstadt gaat die volwaardige nieuwe regering leiden en dan is de weg vrij tot 2011.

De Franstaligen staan ongetwijfeld achter het scenario van Verhofstadt , waardoor de Vlaamse gemeenschap opnieuw zijn meerderheidspositie verliest en de onderhandelingen voor een staatshervorming naar Vlaams model op zijn minst voor maanden stilliggen of  tot het waakvlammetje van een nieuw ‘forum’,  ‘costa’ of is het nu ‘Raad van wijzen’ wordt gekortwiekt.

Achteraf bekeken moeten we ons afvragen of het gevolgde formatieberaad niet van bij het begin moest leiden naar de huidige evolutie. Reeds van bij het begin werd hier en daar gesuggereerd dat de liberale familie Verhofstadt nog in de wachtkamer hielden. Waar iedereen de dag na de verkiezingen het had over een noodzakelijke tripartiete, dwong Reynders tijdens zijn ereronde in juni het formatieberaad in de richting van oranje-blauw. Het was toen al duidelijk dat deze formatie geen tweederdemeerderheid had voor een staatshervorming, maar de sukkelweg  moest worden voortgezet tot Leterme volledig in de vernieling was gereden. Reynders hoopt dat dit zijn droom dichterbij brengt, maar Verhofstadt blijft ‘Numero Uno’…