Voor de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met het zevende hoofdstuk van Losgeld voor een kind .

“Gaan we hier in Lier snel iets eten?”

De vraag van Sonja haalde hem terug uit zijn droom.

“Zeg het maar, ik heb tijd”, antwoordde hij.

“Hier in de omgeving zal het nogal druk zijn, misschien kunnen we beter tot aan de Pizza Hut rijden”, stelde zij voor.

Ze wandelden terug over de markt naar de auto en reden naar de Carrefour, waar de Pizzahut ook gevestigd was. De commissaris vond nog een plaatsje op de parking vlak voor het restaurant. Op zaterdag staat de grote parking hier de hele dag vol met auto’s van gezinnen die hun wekelijkse inkopen komen doen in het grootwarenhuis.

Nadat ze door een meisje in opleiding naar hun plaats waren begeleid, bestelden ze elk een driegangenmenu.

Wanneer de dienster de soep voor Sonja had gebracht ging Bruno naar de saladbar om zijn voorgerecht samen te stellen. Het viel de commissaris op hoe sommige mensen er in slagen om op het kleine bordje voor het voorgerecht meer aardappelen en groenten te scheppen dan dat hij op een groot bord zou krijgen.

“Opscheppers”, dacht hij terwijl hij terug naar hun tafeltje liep.

Na de saladbar en de pizza namen ze nog een koffie en  nadien passeerden ze langs de kassa om te betalen.

De rest van de dag bracht de commissaris door met een boek in de tuin. Het verhaal van zijn boek bracht zijn gedachten weer bij het verdwenen meisje, Lotte.

“Waar zou ze nu zijn? Heeft iemand haar meegenomen? Is ze gewoon zelf gevlucht?”

Een hele resem vragen passeerde in zijn hoofd.

Zondagmorgen, wanneer Bruno terug kwam van de bakker, zag hij dat de straat achter hun huis afgesloten was voor het verkeer. Dat betekende dat er straks weer een vinkenzetting was. Ranst is een van de weinige gemeenten waar men nog met de vinken speelt, zoals men dat in de volksmond zegt.

Na het ontbijt ging hij een kijkje nemen bij de vinkeniers.

Er waren vijftig vinken die hun beste beentje voorzetten om zoveel mogelijk liedjes te zingen. Bruno liet zich door een van de vinkeniers het reglement uitleggen. De vinken moeten hun liedje helemaal uitzingen. Dat wil zeggen dat je op het einde duidelijk ‘suskewiet’ moet horen en dan mag er een streepje op de lat gezet worden. Wanneer het liedje niet eindigt op ‘suskewiet’ telt het niet.

“Sommige vinken eindigen hun liedje op ‘suskewrr’, of iets gelijkaardigs”, vertelde de vinkenier. “Dat noemen wij dan een Waal, dat zijn vinken die niet goed zijn om aan de prijskampen mee te doen.”

“Allee, dus bij de vinken is er ook een strijd tussen Walen en Vlamingen”, lachte Bruno.

“In feite is het hier nog erger”, lachte de man. “Hier mogen de Walen zelfs niet mee doen.”

De winnaar van vandaag zou vijfhonderdzesentwintig liedjes zingen.

Na de lunch hadden Bruno en Sonja afgesproken om samen met Tim en Els naar de film te gaan. Ze kozen voor de film van het derde boek van Stieg Larsson.

Zoals steeds was het zondagmiddag zeer druk in Metropolis. Heel wat Nederlanders hadden alweer de weg naar Antwerpen gevonden. Gelukkig hadden ze online hun plaatsen reeds gereserveerd. De spannende film duurde bijna drie uur. Omdat er geen plaats meer was in het café aan de cinema, besloten ze om in De Pluymhoeve nog iets te gaan drinken.

Ze waren al op de ring van Antwerpen toen de telefoon van de commissaris rinkelde.

“Met Somers, goedemiddag.”

“Bruno, Peeters hier. Ik hoor dat je in de auto zit, wanneer kan je me terugbellen?”

“Binnen tien minuten ben ik thuis”, antwoordde Bruno.

“Oké, bel me dan maar terug.”

Bruno duwde de telefoon uit.

“Dat ziet er niet goed uit”, zei hij. “Als hij het zo aan de telefoon niet wil zeggen, zal het wel serieus zijn.”

Tien minuten later parkeerde Somers de auto op de oprit in Ranst. Hij controleerde nog eens zijn berichten op de BlackBerry maar daar had Peeters niets achtergelaten. Dus belde hij de hoofdcommissaris terug op.

“Ben je alleen nu?” vroeg Frans.

“Ja”, antwoordde Bruno. “Wat is het probleem?”

“Vorige nacht heeft er een man zelfmoord gepleegd in het Centraal Station van Antwerpen. De man woonde in Vremde. Bij de controle van zijn appartement vanmiddag is daar het lichaam van een meisje gevonden.”

“Lotte Claesens?” vroeg Somers.

“Waarschijnlijk”, antwoordde Peeters. “Ik heb onderzoeksrech-ter Willy Janssens, de wetsdokter en de technische recherche al verwittigd. Die zijn al ter plaatse. Veel meer kan ik niet vertellen: dat is alles wat ik momenteel weet.”

“Ik bel de Polle en we gaan ter plaatse”, zei de commissaris. “Heb jij het adres?”

“Lindelei in Vremde, het nummer heb ik niet.”

“Oké, bedankt. Ik hou je op de hoogte.”

Somers belde De Winter op, die op bezoek was bij de moeder van Betty.

“Kan Betty je afzetten in Vremde?”

“Ja hoor, geen probleem.”

“Dan zien we elkaar daar binnen een kwartiertje”, besloot de commissaris.

Paul stond al te wachten voor de deur van het appartement in de Lindelei toen Bruno aankwam.

“Hoe wist jij waar het juist was?” vroeg de commissaris.

“De politiewagens stonden hier al en de oprit van het appartementsgebouw was al afgezet met politielint”, antwoordde De Winter.

Ze vroegen aan de collega’s, die buiten de nieuwsgierigen op afstand hielden, waar ze juist moesten zijn. Het appartement waar het meisje gevonden was, bevond zich op de eerste verdieping, boven de garage. Voor de deur stond iemand van de technische recherche.