De rug blijft voor problemen zorgen maar fietsen lukt nog steeds wonderwel. Vandaag zijn we weer eens naar de Lentehei gefietst, retour zo'n dikke 30 km. Het is er heerlijk zitten, je kunt er op je gemak iets degusteren en er is vanalles te zien en... te fotograferen. Bij een zichzelf respecterende kinderboerderij zie je natuurlijk allerhande dieren en we waren al langer gecharmeerd door de alpaca's die daar rondlopen. Onlangs is de scheerder blijkbaar op bezoek geweest en zo'n pas geschoren alpaca ziet er niet uit. Ik heb een van die beesten mooi in beeld kunnen nemen van uit een laag standpunt. Van tussen de balken van de omheining kon ik deze opname scoren. Handig toch zo'n kantelbaar scherm he. Hij/zij lijkt te zeggen: "ziet toch eens wat ze met mij gedaan hebben..." en inderdaad, als de wol er af is schiet er niet veel meer over.
De rugpijn lijkt enigszins onder controle, het gaat alleszins beter vandaag. Ik heb het er dan ook op gewaagd even te gaan fietsen met het vrouwke en wonder boven wonder was de houding op de fiets helemaal niet belastend, integendeel. De boog van het zadel via de rug, de nek en de armen naar het stuur leek de perfecte lichaamshouding om de pijn te verdrijven. Ver zijn we niet geweest maar ik heb er zeer van genoten. Onderweg heb ik o.a. het smalle fietspaadje, Neerheide, tussen het Kempisch Kanaal en het begin van de Roerdompstraat eens gefotografeerd. Het is daar nauwelijks 60 à 70 cm breed, maar dat is een paadje naar mijn hart. Dit vind ik zoveel leuker dan die fiets-o-strades waar de speedpedelecs je tegen supersonische snelheden voorbij komen gelitst zonder bellen. Ik probeer dan ook altijd dit soort rustige trajecten op te zoeken en voor een keer wil ik dat in mijn jaaralbum ook eens aangeven. Nu een nachtje slapen en hopelijk morgen hopelijk weer net iets beter...
Die rug blijft maar opspelen en ook vandaag ben ik niet buiten de deur geweest. Toch heb ik de puf gevonden om wat aan het fotograferen te gaan. De macrolens was zeer behulpzaam om wat afrikaantjes (bloemen he), de beloftevolle druivengroei tegen onze gevels en enkele te gast zijnde vliegen te fotograferen. Maar toen ik een originele fotoreeks op het net zag vanavond ben ik aan de slag gegaan in het donker met dezelde insteek. Met een zaklamp, eenvoudige voorwerpen en de schaduwen ervan heb ik enkele leuke beelden gescoord die ik ook meteen naar zwart-wit heb omgezet. Deze foto is niet helemaal origineel, ik geef het toe, geïnspireerd door... Van uit deze hoek zie ik er een hartje in.
Het was alweer een redelijk immobiele dag. Ik heb de ganse dag erg goed opgelet om geen bruuske bewegingen te maken, het vrouwke heeft enkele keren wat zalfjes gesmeerd. Ik heb naar de tour gekeken met een warm kersenpittenkussentje tegen mijn rug en al bij al ben ik de dag redelijk pijnvrij door gekomen. Misschien is de piek van de rugproblemen wel voorbij. We hadden bij onze goede vriend Cis Menargues paëlla besteld en dat ontlastte het vrouwke ook voor een groot gedeelte van de huishoudelijke beslommeringen. Tafeltje dek à la vrouwke kon ik niet tegenhouden en van het cullinaire feest heb ik dan toch ook maar een foto gemaakt. Het begrip afwisseling in mijn fotografie is in dit geval een pover excuus om te vertellen dat ik verder geen puf had om meer te fotograferen. Hopelijk morgen weer iets beter...
Het gaat niet goed met me. Ik had al een tijdje rugpijn en dat werd steeds erger. Vandaag werd het zo erg dat ik zowat de ganse dag op de zetel heb gelegen ik alle mogelijke en onmogelijke houdingen om de pijn te verzachten. Afspraak met de huisarts kan pas vrijdag... in wat voor een ontwikkelingsland leven wij eigenlijk? Van fotograferen is uiteraard niks in huis gekomen. Ik val dan ook noodgedwongen terug op een extra beeld van gisteren. De leden van de club en enkele sympathisanten werden vergast op een drankje en enkele toespraken tijdens een korte open-lucht receptie. Alvorens de burgemeester de officiele opening kwam aankondigen schetste onze voorzitter nog eens de achtergrond van de tentoonstelling.
We zijn met onze fotocub best druk, gevarieerd en creatief bezig. Een van de activiteiten waar we de laatste tijd mee aan de slag waren was fotograferen "à la façon de Sander". Sander was een fotograaf uit de grijze historie van de fotografie die portretteerde mensen die hun beroep uitoefenden. Binnen onze club groeide de ambitie om dat idee ook eens naar deze tijd te transponeren. We zijn er een tijd mee bezig geweest en vandaag was de opening van de tentoonstelling van het resultaat van onze ijver die twee maanden zal te zien zin in centrum Lichtaart. Een aantal foto's hangen binnen de ramen van de bib en rond de kerk is er ook nog een foto per deelnemer die op extra groot formaat getoond wordt. Vandaag, na de formaliteiten en toespraken bij de opening was er nog voldoende gelegenheid om de foto's wat beter te bekijken, een drankje te nuttigen en te socializen met de bezoekers. Dat gaf mij dan weer de gelegenheid om de drone even de lucht in te sturen om een beeld te scoren uit een onverwachte hoek.
Een aantal jaren geleden zagen we iedere dag konijntjes over het gras voor en achter onze woning huppelen, soms met twee tegelijk. Ik heb daar ook diverse foto's van geplaatst op Facebook en op mijn blog. Maar dan verdwenen de konijntjes. Opgegeten? Ziekte? Of gewoon verhuisd? Feit is dat we een tijd lang konijnenloos waren langs de Kasterleesteenweg. Toevallig had ik vandaag mijn toestel met de 70-300 en de 1,4 extender er op langs me liggen toen ik mijn krantje aan het lezen was op het terras. Ik wilde namelijk de poezen die hier door de goede zorgen van het vrouwke schijnbaar een bijna permanente thuis gevonden hebben, nog eens fotograferen. Geen poezen, maar... plots, uit het niets zat ie daar. Is het een nazaat van de eerdere konijnenbewoners of gewoon een ontsnapt tam konijn? Geen idee, ik heb er wel een leuk shot aan overgehouden.
Voor de tweede dag op rij ben ik nauwelijks buiten geweest. Ik heb deze morgen weer een poging gedaan om mijn krantje te lezen op het terras maar al snel heeft de man met de temperatuurhamer me naar binnen gejaagd. Vanavond, toen het al wat afgekoeld was, ben ik ook nog samen met het vrouwke naar de Spar gewandeld, maar onderweg was ook geen fotovreugde te rapen. Ik val dan weer maar terug op een beeld van eergisteren. Fietsen langs het Kempisch Kanaal om toch enige koelte te voelen en een ommetje rond de Dekshoevevijver, daar vind je altijd wel onderwerpen waar je de camera op kunt richten. Voor wie niet met onze regio vertrouwd is: de Dekshoevevijver heet officieel De Gemeentelijke Visvijver van Geel en een nog andere benaming is De Kasseman. What's in a name? Het is allemaal dezelfde verzameling van aan elkaar grenzende plassen met een pad er rond van zo'n 2 km.
Ik geef het toe, ik voel me verslagen, verslagen door de hitte. Ik was er van overtuigd dat ik goed bestand was tegen zowel de kou als de warmte maar vandaag was het er over. Trop is teveel. Ik heb een poging gedaan om rond de middag op ons terras de krant te lezen maar na minder dan 5 minuten ben ik met de staart tussen de benen weer naar binnen gevlucht en ik ben de rest van de dag niet meer buiten gekomen. Ik val dan ook noodgedwongen terug op een foto van gisteren. Langs het Kempisch kanaal tegenover het ondertussen verlaten ex-café Sas 6 zag ik deze oranje schoonheden en ik kon de drang om ze te fotograferen niet weerstaan.
Op 1 juni fietsten we langs de Kastelse Dijk in Dessel en dat was niet toevallig, we wilden wel eens gaan zien hoe ver ze al gevorderd waren met de opbouw van de accomodaties voor Graspop. Ik fotografeerde toen een nog in de steigers staande Marquee. Die foto kwam hier toen ook voorbij. Vandaag, een dikke week na afloop van het festival waren we weer in de buurt en uiteraard gingen we er nog eens kijken. Van de Marquee blijft alleen nog het skelet over. De afbraak schiet goed op en natuurlijk vond ik het niet meer dan normaal om opnieuw een foto van de locatie te maken. De ganse maand juni zit tussen beide foto's en het aftellen naar editie '26 is begonnen.
