Ik heb de macro-lens nog eens op de Canon gezet. Even door het gras dwalen op zoek naar insecten, bloemekes, kruiden of andere kleine dingen levert meestel snel bruikbare onderwerpen op om de fotohonger te stillen. In dit geval raakte ik geïnteresseerd in een plant die ik me herinner uit mijn zeer prille jeugd: smalle weegbree. Ik heb de naam trouwens opnieuw moeten opzoeken op het net, maar hoe het er uit zag wist ik nog. Mijn grootmoeder -moentje- gebruikte het blad ooit om een wondje te helen toen ik eens gevallen was. Zeventig jaar later werkt die elleboog nog altijd perfect dus ik geloof in de geneeskracht van die plant.
Ik had deze middag afgesproken met fotomaatje Alex om wat opfris- en onderhoudswerken uit te voeren aan mijn PC. Ik ben een gebruiker, kan best vlot met diverse programma's werken maar de technische kant er achter is niet zo mijn ding. Alex daarentegen... is vaak mijn steun en toeverlaat op dat gebied. Onze dames hebben een tijdje bijgepraat terwijl wij met wisselend succes diverse problemen aanpakten. Na een tijdje kregen we de boodschap dat ze even op het terras van het café De Lichtaartse Kwezel -vlakbij huize Pol en Josee- gingen zitten om iets te consummeren. Als we klaar waren en zin hadden mochten we ook komen. Lang duurde dat niet. Toen we daar aan kwamen zagen we dat ze warempel aan de Babycham zaten... Dit is snelle een smartphone-foto...
Balance Health Center, het gerenomeerde plaatselijke dansinstituut, nodigt om de twee jaar ouders, kennissen en vrienden uit om te komen kijken en te genieten van de prestaties van de leerlingen, groot en klein. Een tijdje geleden heb ik alle groepen gefotografeerd die hun kunde wilden etaleren. "La danse en route" was de toepasselijke naam van de show en dit weekend waren er vijf uitverkochte voorstellingen. Natuurlijk wilde ik niet alleen zorgen voor de statische groepsportretten, ook the real thing, de voorstelling wilde ik graag zien, maar vooral fotograferen. Ik ben thuisgekomen met meer dan 500 beelden en ik zal nog wel een tijdje bezig zijn om me daar doorheen te worstelen qua selecteren en bewerken. Voorlopig heb ik min of meer willekeurig een opname gekozen als dagelijkse upload voor deze pagina. Misschien geeft dit een indruk van de konstant wisselende, erg moeilijke lichtomstandigheden... Voor de collegae hobby-fotografen: ik heb bijna konstant met ISO 12800 gewerkt. Daar durfde je tien jaar geleden niet eens van dromen he...
Dit is een decor dat onderwerp zou kunnen zijn van verhalen over heldhaftige tochten door onherbergzame gebieden. Het is evenwel gewoon een stukje Kempische natuur langs onze wandelweg van vandaag. Als ik in de jaaralbums van de voorbije jaren blader konstateer ik dat er elk jaar wel een foto voorbij kwam van Phaido die tussen de brem poseert. Al twee jaar is ie er helaas niet meer, we missen hem nog steeds, maar de brem zal altijd wel aanwezig blijven in het Kempische landschap. Eigenlijk werd mijn aandacht in eerste instantie getrokken door de rode top van de merkpaal -wat die daar staat te doen weet ik ook niet- en pas nadien ging ik letten op de weelderige vegetatie. Ik vond het een foto en een pagina waard in mijn komende jaaralbum.
Man, man, man... het leek er op dat het weer een maat voor niks zou worden. Enkele dagen geleden tijdens een wandeling langs de Nete had ik de bedenking gemaakt dat een drone-foto van de Nete met het vrouwke en ikzelf op de Millekesbrug best leuk zou zijn. Vandaag leek het er op dat het ideale moment zich aandiende: windstil en licht bewolkt. Toen we de wagen geparkeerd hadden om aan de wandeling te beginnen begon het, tegen de verwachtingen in, lichtjes te regenen, en het stopte niet, integendeel, het regende steeds harder. We hebben toch gewandeld en een beetje nat zijn we dan in de Mastentop even iets gaan nuttigen ( de Neterust was gesloten ). Toen we daar buiten kwamen was het opnieuw droog!!! Nog eens de wandeling doen zagen we niet zitten, maar één brug verder, aan de Netevallei, daar konden we met de wagen geraken. Zo heb ik toch de geplande foto kunnen maken, zij het net iets anders. Ik ben er toch niet ontevreden oven. We staan er wel zelf erg klein op, maar van op deze hoogte is het uitzicht het mooist. Andere foto's van iets - of veel lager zal ik mogen op Facebook knallen...
De teller blijft maar doortikken. Een priemgetal heb ik nu bereikt... Ik vind feestdagen en ook verjaardagen sowieso maar niks en zeker als ik zelf aan de beurt ben spring ik niet juichend van vreugde een gat in de lucht. Ik weet ook niet of ik me nu echt oud moet voelen, enige ongemakken komen wel steeds vaker voor. Gelukkig zijn er ook goede kanten aan het verjaren. De liefdevolle zorgen van het vrouwke, de vele gelukwensen, enkele lekkere - meestal vloeibare - cadeaus, de bezoeken en het feestje schrijven we op de pluskant van het verhaal. Ik heb niet erg veel foto's gemaakt vandaag, ik was tenslotte het feestvarken, maar dit beeld vond ik toch de moeite om op deze pagina te tonen. Dit is de allerjongste bezoeker die vandaag acte de présence kwam geven in huize Pol en Josee. Hij stoorde zich niet aan het feestgedruis want hij heeft gewoon in één ruk door geslapen.
We kregen vanavond een telefoontje van zoon Michael dat ie tegen half acht naar de puppy klas ging met Gustje, of we geen zin hadden om te komen kijken en wat te fotograferen. Jazeker hadden we zin. We weten best hoe het er aan toe gaat in de puppy klas, we hebben het zo vaak zelf meegemaakt met de vele honden die ooit in huize Pol en Josee gewoond hebben. We wisten waar we ons aan konden verwachten: eenvoudige gehoorzaamheidsoefeningen, socialiseren en op een speelse manier de juiste attitudes aankweken. Ik heb drie kwartier lang de ene foto na de andere geschoten. Het licht was me niet altijd goed gezind en qua compositie was er vaker chaos dan structuur. Maar na een strenge selectie heb ik toch behoorlijk wat geslaagde beelden over gehouden. Toen de les afgelopen was hebben Mike en Gustje nog even samen alles overlopen en die nabespreking vond ik een van de leukere momenten. Gustje is een en al aandacht.
Ik kon het niet laten. Het best mooie weer lokte me toch naar buiten. We zijn gaan wandelen langs de Nete in Kasterlee... rustig aan. Een niet al te lange tocht had ik uitgekozen: vanaf de Neterust langs de Nete voorbij de Millekesbrug tot aan de brug van de Netevallei en dan langs de andere oever terug. Die paar kilometers zorgden er toch weer voor dat ik snel aan het zweten ging, moe werd en blij was dat ik me aan het einde van de tocht op een stoeltje kon laten vallen om iets te consumeren. Oke, ik ben nog niet de oude, het gaat iets beter, da's zeker, maar misschien zal ik toch ooit moeten toegeven dat ik gewoon ouder word... Onderweg heb ik alleszins weer met veel goesting de nodige foto's gescoord en dat is dan weer een flinke opsteker. Dit is een bijna willekeurige keuze uit het aanbod. Veel idyllischer kan het bijna niet: een bank lang de Nete, een stoere boom die zijn takken over de rivier spreidt, het frisse lentegroen en de wijdse rust...
Dag drie van mijn vrijwillige thuisopsluiting. Ik wil van die hardnekkige verkoudheid af. En eerlijk gezegd, het lijkt er op dat er beterschap is... Voorlopig put ik toch maar uit het fotomateriaal van de voorbije dagen. Het is nu eenmaal lente - als je op de kalender kijkt toch - en dan kun je genieten van bloesems, kleuren, bloemen en jong leven. Dat biedt de amateurfotograaf zat mogelijkheden. Op plantnet vond ik dat dit basterd- of wilde hyacinten zijn. Of dit dezelfde bloemekes zijn als in het befaamde Haller bos weet ik niet. Ze staan hier in ons eigen Lichtaart ook erg talrijk te pronken en ik heb dat uiteraard vastgelegd.
Uiteindelijk heb ik beslist nu maar eens goed uit te zieken. Ik ben vandaag lekker warm binnen gebleven en dat zal de volgende dagen ook zo zijn. Natuurlijk knaagt de fotografiegoesting dan. Ik wil zeker de dagelijkse foto blijven maken. Tot ergernis van het vrouwke heb ik wat in huis rondgelopen met mijn fototoestel om mogelijk enkele stillevens te vangen maar wereldschokkende dingen waren er niet bij en zo maar een onzin-foto kiezen vond ik ook maar niks. Toen vanavond het zonnetje binnenscheen om me te verwijten dat ze me gemist had bezorgde ze met toch een beeld dat ik de moeite waard vond. Het gordijn en de schaduw ervan op de vensterbank leek me een interessant onderwerp. Na een pittige zwart-wit omzetting was mijn honger weer gestild voor vandaag.
