Mannetjes mieren.

In het Amazonegebied is nog een andere ontdekking gedaan. Een mierensoort die in de Amazone leeft, heeft voor de voortplanting namelijk geen mannetjes meer nodig. De soort reproduceert zich doordat de koningin zichzelf kloont en genetisch identieke dochters op de wereld zet. Dat ontdekten Amerikaanse onderzoekers, die hun onderzoek publiceerden in een wetenschappelijk tijdschrift.

Deze mierensoort is volgens de wetenschappers van de Universiteit van Arizona de eerste soort die zich voortplant zonder seks. Het voortplantingsorgaan van de mieren is door de jaren heen onbruikbaar geworden. Alle mieren hebben hetzelfde DNA.

De onderzoekers weten niet waarom en wanneer deze vorm van voortplanting bij deze mieren is ontstaan. Wel weten ze dat het ‘buitengewoon zeldzaam is voor mieren'.

Zie: www.caribiana.nl

01-11-2009, 20:59 geschreven door Milly-Antoinet

Zondagavond 1 november.

Het is zondagavond. Mijn vrije week is weer achter de rug. Wekenlang heb ik uitgekeken naar deze lange week van vrijheid, overvloed aan tijd en vooral naar de leuke en gezellige dingen die ik zou doen. Mijn vreugde beleefde een hoogtepunt toen ik op donderdag 22 oktober mijn lade dichtschoof, pc uitdeed en de teamleden, die niet horen tot het team, gedag zei. Klopt, ons is gezegd 'wij hebben een teamdag maar jullie horen niet tot ons team dus nemen jullie niet deel'.

En dit klopt ook. De medewerkers die er zaten, twee vrouwelijke en twee mannelijke teamleden zijn uitzendkrachten. En ik, ik zit mijn tijd nuttig uit. Ben gedetacheerd naar de Academie. Wij werken keihard mee met het team, men verwacht van ons dat wij positief meedenken over het proces en vooral dat wij vrolijk, gemotiveerd en proactief zijn. Maar dat maakt ons dus nog altijd geen teamlid. Om ons tegemoet te komen kregen de bewakers van het fort een appeltaart en mochten wij twee broodjes voor de lunch bestellen. Veel keuze had ik niet want de broodjes waren besteld toen ik afwezig was en appeltaart lust ik niet. Niets kon mijn vrolijke stemming met een week rust in het vooruitzicht nog temperen.

Vrijdag 23 oktober had ik een lunch gearrangeerd voor een bevriend echtpaar dat over enkele dagen naar Suriname vliegt. Ze gaan overwinteren. Ik zie ze pas na drie maanden weer. Mijn oud-collega en vriendin had ik ook gevraagd. Vele malen hadden wij een afspraak lopen die altijd weer om een speciale en gegronde reden geen doorgang kon vinden. Mijn dochter had voor de reservering gezorgd.

Al bij al een hele lekkere lunch en een gezellige middag.

De dagen vlogen om. Elke dag heb ik zeker iets nuttigs gedaan, zoals gezellig koffie drinken, het laten aanmeten van een nieuwe bril (mijnes dateert van 2003). Ook medicijnen ophalen, de nieuwe kledinglijn bekijken, een bezoek aan de 'Art Event and Living' beurs en nog veel meer. Mijn bezoek aan De Utrechtse Bazaar daar wil ik het niet over hebben. Ik was binnen (na uren in een rij te hebben gestaan) liep naar de toiletten, deed mijn ding en ging Linéa recta weer naar buiten. Richting Utrecht treinstation. Ach ja, dit was echt niet my place to be.

Tussendoor kreeg het huishouding extra aandacht. En ook mijn hobby's zoals haken en nieuwe kerstkleedjes maken voor de komende feestdagen had alle aandacht. En de klok tikte door.

Voor ik 't wist was 't alweer vrijdagmorgen. Gauw pakte ik wat kleding en toiletartikelen in en stapte op de trein naar Arnhem. Het hotel was al via het internet gereserveerd, daar hoefde ik mij geen zorgen om te maken.

Het feestje was een en al ouderwets Surinaams gezellig. Mijn neefje vierde zijn 55^ste verjaardag en vanwege de crisis had hij zo min mogelijk mensen uitgenodigd. Alleen familie en zijn beste vrienden en de rest van onze elastieke familie.

In de vroege uurtjes zetten mijn broer en mijn schoonzus mij af bij het hotel en het werd heel laat of heel vroeg ('t is maar hoe je 't wil bekijken) voor ik in bed belandde.

En nu zondag. Morgen moet ik weer. Heen en weer met de tram, trein en bus naar mijn werk. Heel gezellig op de afdeling, heel hectisch, veel te doen desalniettemin, ik kan 't niet laten mij alvast te verheugen op mijn volgende short break.

01-11-2009, 20:42 geschreven door Milly-Antoinet

01-11-2009, 20:36 geschreven door Milly-Antoinet

BEN JE OP MIJN BLOG TERECHT GEKOMEN?
NEEM DAN OOK EEN KIJKJE IN 'T ARCHIEF
VEEL LEES- EN KIJKPLEZIER.

18-10-2009, 16:50 geschreven door Milly-Antoinet

Denken.

Onlangs kwam ik iemand tegen. Heel lang hadden wij elkaar niet ontmoet, niet gesproken of gemaild.

Ik vroeg; 'Waarom liet je niets van je horen?'

 'per post stuurde ik jou nog een kaartje uit het buitenland, heb je dat ontvangen? '

Verbazing over en weer. Mijn hersenen begonnen te denken terwijl ik sprak. Terwijl ik de ander aankeek en wachtte op een antwoord.

Mijn ogen zagen de andere denken. En langzaam spuugde zij een woord eruit.

 'eh, eh, ik dacht dat jij....................' en ze stotterde er op los. Mijn staren bracht haar in verwarring en mijn hoofd en ogen bleven denken.

Mijn filosofieleraar op de middelbare school zei:

 'het vermogen om te kunnen denken heeft de mensheid enerzijds bevrijd uit het dierenrijk'.

Dieren denken niet, beweerde hij. Ze doen wat ze moeten doen en doen wat ze willen doen. Niet spontaan of zo. Neen, ze zijn niet gevangen tussen muren van waarden en normen. Ze zijn op de wereld en leven. Ze belemmeren zichzelf niet door te denken of de ander het wel leuk zal vinden. Nog minder vinden ze het belangrijk of de maaltijd voor de dag aan een norm gebonden moet zijn. Ze gaan met de flow mee en jagen en verorberen hun vangst.

Eindelijk komt haar woordenstroom los.

 'Ik wist niet dat je 't leuk zou vinden als ik het contact met jou zou onderhouden'.

Zucht. Diepe zucht.

Hele verhalen vliegen in een aantal seconden langs mijn oren. Ze vinden hun weg naar een map op mijn harde schijf. Eens zal ik ze weer tevoorschijn toveren. Dat weet ik. Zo ben ik.

Ik ga op zoek naar informatie als ik die ook daadwerkelijk nodig heb. Nu ff niet!

Luisteren is niet makkelijk. Als iemand om welke redenen dan ook een andere pad opgaat, en jij daar geen deel van uitmaakt, laat degene gaan. Het is haar of zijn tijd om die weg af te leggen. Ooit als de natuur dat wilt, kom je elkaar weer tegen.

En dan maar hopen dat die muur van normen en waarden waar wij gevangen in zitten,  een begripvolle gevangenbewaarder, ook wel ons geweten genoemd, heeft.

Zo niet blijven wij vastzitten in het patroon van pijn. Vaak onnodige pijn want denken is niet altijd relevant. Vaak los je met praten veel meer op. Laat de honden maar blaffen, de karavaan trekt gewoon verder!

18-10-2009, 15:23 geschreven door Milly-Antoinet

Mijn leesochtend. Zondagmorgen. Ik lees eerst de blogs van vrienden en vriendinnen en natuurlijk alles waar ik naar verwezen wordt via mijn mailcorrespondenten. Je snapt dat ik aardig wat lees en zie op zo'n zondagmorgen. Gewoonlijk heb ik veel tijd om dat alles nog es op te slaan, te herlezen of op te reageren, indien nodig. Maar vandaag kan ik dat niet. Ik ga vanmiddag(na 12uur) nog wat boodschappen doen en spring op de metro naar Ahoy. Handwerkbeurs. Altijd de moeite waard een aantal uurtjes rond te dolen. Altijd wel een koopje te vinden en wie weet vind ik ook nog de juiste garens voor mijn haakwerk. Jaah, al geruime tijd ben ik weer aan 't haken. En dank zij mijn kleinzoon hoef ik niet met koude voeten te zitten want ik heb van hem een supergrootte slof gekregen waar beide voeten in passen! Is dat niet mooi? Zie foto.

18-10-2009, 10:44 geschreven door Milly-Antoinet

Having the Task to give people Education and Support to get a Smile on their faces!

Eind augustus 2009 besloot de HRM afdeling salarissen mij voor iets meer dan

 € 400,- te korten op mijn salaris. Ik werd gestraft omdat ik mijn OV jaarkaart niet bijtijds had ingeleverd. Wat zij niet wisten is dat ik dit wel gedaan had en dat degene die de kaart moest blokkeren verzuimd had dit te doen.

Na melding te hebben gedaan van het euvel aan de salarisafdeling en de nodige leidinggevenden, besloot ik de maand september in Gods handen te leggen. In geen geval, had ik besloten, mij druk te maken hoe ik de maand zou uitzitten, eten en drinken.

De maand september is zoals ieder andere maand verlopen. Mijn vaste lasten had ik uiteraard begin van de maand betaald. Zoals altijd kocht ik de dingen die nodig waren voor de drie maaltijden, overige benodigdheden voor het huishouden, ging één keer per week uit eten, mijn bakkie buitenshuis heb ik ook niet overgeslagen. En weet je, zelfs op de uitgaven voor mijn hobby's (boeken, breien, haken en allerlei onbenullige handycrafts uitproberen) hoefde ik niet te bezuinigen. Dagje uit en winkelen, mijn vaste hobby's, ook deze hoefde ik niet af te voeren.

Dit euvel heeft mij geleerd dat ik een maand best van minder kan leven. Dat ik in principe heel veel heb en weinig te kort kom om van te leven. Op niets heb ik bezuinigd en toch ben ik de maand september grandioos doorgekomen.

**

Met deze anekdote wil ik u laten zien dat indien wij een maandje met minder moeten doen, wij er niet onder lijden.

Terwijl er mensen op de wereld zijn die dit niet eenmalig meemaken maar dagelijks, maandelijks, jarenlang dit euvel moeten zien op te lossen. Leven van het minimale, met zieke kindjes, hele gezinnen die niet weten wat een hobby is. Want hun levenslange hobby is rond zien te komen en de dag uit te zitten.

Als iedereen die dit leest minimaal € 50,- stort op rekening  61.97.17.688 van T.E.S.S. Unlimited zijn de kinderen in Guatemala overdag onder de pannen.

NIEUW KLASLOKAAL!

Op de school in Santa Catarina moet een nieuw klaslokaal komen en er moet een klaslokaal gerenoveerd worden! Omdat de bibliotheek te klein wordt en we nu ook bijles Engels geven, seksuele voorlichting en computerles moet er uitgebreid worden.

Één lokaal van de kleuters staat bijna op instorten en dit lokaal moet compleet gerenoveerd worden. Hiervoor is geld nodig! De kosten zullen ongeveer €6000,- zijn. Wilt u graag een bijdrage storten voor dit klaslokaal dan kan dat! Alle gegevens staan onder het kopje 'donaties' op deze website vermeld. Uiteraard houden we u op de hoogte via de site.

Ga dus gauw naar:  www.tessunlimited.nl en lees alle overige informatie.

Ik reken op jullie bijdrage en dank alvast namens TESS en natuurlijk de kindjes en hun familie in Guatemala.

Mildred A.S. Meyer

Rotterdam

26-09-2009, 16:31 geschreven door Milly-Antoinet