Argentinië presenteert zich als een land vol tegenstrijdigheden: Buenos Aires, met zijn blik gericht op het oude continent, Europa; het binnenland, gericht naar zichzelf in volle ontplooiing. Wat drijft mensen om een nieuw land te bevolken? Dit boek probeert de voetsporen te volgen van de goudzoekers in Patagonië. Patagonië, het einde van de wereld, het begin van een nieuw leven. Voor vele Europeanen is dit een totaal onbekende streek, hoewel de geschiedenis verbonden is met die van Europa.
De taal is het voornaamste instrument waarmee de mens weigert de wereld te accepteren zoals ze is.
Wij hebben het vermogen, de behoefte, de wereld te loochenen of te 'ontzeggen', ons een andere voorstelling te maken, haar anders te beschrijven.
George Steiner
Hoe vaak zeggen we niet : woorden schieten me tekort. Meestal is dat om emoties uit te drukken. Emoties van spijt, dank, verdriet, plezier, liefde... Juist dan komen echte woorden. Woorden in tranen, in een schaterlach, in een omhelzing. En dat zijn Echte Woorden voor mij.
Voor Pascal Paepen zijn zakendoen en economie altijd al een tweede natuur geweest. In Londen, diep in het financiële hart van de City, voelt hij zich dan ook thuis.
The Crosse Keys is een pub gevestigd in een voormalige bank die zaken deed met China. Binnenin gaat het er druk en luid aan toe en Paepen lacht wanneer hij onze verwonderde blikken ziet. "Dit is waarschijnlijk een van de goedkoopste adresjes in deze buurt. Het moederbedrijf JD Wetherspoon is beursgenoteerd, maar deze pub houdt de prijzen voor gerechten bewust laag. Hier maken ze geen winst op het eten, maar enkel op de sloten bier." Toen enkele jaren geleden KBC een Britse bank overnam die juist hierin was gespecialiseerd, greep Paepen snel de kans om zijn koffers te pakken en naar Londen te verhuizen. Voordien was hij zeven jaar lang trader in de marktenzaal van Brussel.
Ook een kopje koffie?
21-07-2007
Eensgezindheid
Op een dag werd aan Mulla gevraagd om de verdediging op zich te nemen van een "leegloper". Hij zou in het dorp berecht worden omdat hij bedelt en de jeugd aanzet tot luiheid en nietsdenkerij. Mulla neemt de taak op zich en brengt een bezoekje aan de gevangene. Hij houdt er wel niet van om de gevangenis te bezoeken. De plek geeft hem steeds de kriebels. Zonder enige verklaarbare reden trekt de zaak hem aan. Heel vroeg in de morgen klopt hij aan de poort aan. De bewakers van de nachtploeg zijn nog aanwezig. Deze bewakers zijn meestal rustiger en minder agressief dan de bewakers van de dagploeg. Mulla loopt de gangen door en voelt de zware energie zo in hem omhoogstijgen.Hij ziet de arme drommels op hun brits liggen en het idee besluipt hem om hen allemaal eens een bezoek te brengen. Vlug schudt hij deze gedachte uit zijn hoofd. Als je mensen wil helpen, moeten die mensen er klaar voor zijn en dat was hier niet het geval. Toen hij de cel van zijn "leegloper" naderde, hoorde hij een heel licht zacht geneurie, zonder dat hij wist waarom toverde deze muziek een glimlach op zijn lippen. Hij zag dat ook zijn begeleidende bewaker een vrolijke snoet kreeg. De gevangene zat in lotus in zijn cel. Toen Mulla de cel betrad, voelde hij een warme kalmte over zich heen. De bewaker boog voor de gevangene, kondige mijn komst aan en sloot daarna zacht de celdeur. Mulla zette zich naast de "leegloper" neer, ook in lotus en beiden hulde zich in een absolute stilte. Een stilte die als een luchtig donsdeken over hen heen gleed. De andere gevangen in dezelfde cel werden wakker met in hun achterhoofd een herinnering aan een tedere droom.
De dag van de rechtzaak kwam Mulla haast te laat de zaal binnen. De rechter was in een zeer slechte bui. Heel de morgen had hij al nietsnutten berecht. Hij vond het vreselijk dat er zo veel luie mensen rondliepen op deze aardbol. Wat zou er toch van de mensheid worden als ze dit zo maar oogluikend zouden toelaten zoals de nieuwe trend zich zette. De volgende zaak ontstemde hem nog meer. Niet alleen was dit heerschap een leegloper, hij zette ook nog eens de jeugd aan om zich over te geven aan het "niets": nietsdoen, niets-denken, niets-zeggen...ongehoord vreselijk gevaarlijk. Deze man moest hij als voorbeeld erg streng berechten. Hij had dan ook reeds een hele strafrede klaar, hij was zeker dat de jury deze man dadelijk zou veroordelen. De zaak was zo klaar als een klontje. Daarom was de late komst van Mulla nog een extra doorn in de etterende wonde van de rechter. Zelf de advokaat van deze luizwam is een ongediciplineerde nietsnut. Een reiziger, zo had hij vernomen. Een man met joffele kledij en zonder vaste stek, hetzelfde slag. Eigenlijk is het beneden zijn waardigheid dat hij hier heel de morgen naar de prietpraat van deze ellendelingen moest luisteren. Mensen met zijn cultuur en standing zouden veel verhevenere zaken moeten doen, zoals...en zoals...wel zoals , ach voor voorbeelden had hij nu geen tijd. Deze uren van publieke verplichtingen hadden natuurlijk hun waarden, alhoewel zijn vrienden van de golfclub het niet altijd in het juiste persfectief zagen. Arme drommels op het rechte pad proberen te brengen was een zware taak, maar als hij er in slaagde om eentje echt weer op de rails te krijgen, zou zijn beloning groot zijn, zo had zijn voorganger rechter hem steeds geleerd. De gedachte van de rechter bleven even hangen rond het woordje "beloning", hij dacht aan het schamele loon dat de provincie hem toebedeelde. En iets in de woorden van de oude rechter klopte niet met de werkelijkheid. Misschien was het loon ten tijde van de oude rechter wel een mooie en grote beloning, maar volgens de huidige inflatie was het een schrale tegemoetkoming voor zijn verloren tijd hier.
"Laat ik beginnen met een simpele vraag aan de jury, als U het mij toestaat, heer Rechter. Mag ik aan elk van de juryleden een blad papier en pen geven zodat ze, zonder af te kijken, een antwoord op een vraag kunnen opschrijven die cruciaal is voor mijn pleidooi."
De rechter keek geërgerd op uit zijn overpeinzingen. De laatkomer kwam niet alleen te laat, hij begon ook nog eens lastig te doen. Verveeld gaf hij toestemming aan de zaalwachter om de velletjes papier en de potloodjes door te geven aan de juryleden. Hij had zijn bedenkingen over de kracht van het pleidooi van deze armzalige advocaat. Als hij zich moest beroepen op het geschrevenen van deze juryleden...kon iedereen van de aanwezigen trouwens wel schrijven? Maar dat was zijn zorg niet, de advocaat wilde duidelijk nog meer tijd vermorsen en het ontstemde hem vreselijk.
Mulla richtte zich tot de jury en vroeg of ze op het papiertje wilden noteren wat voor hen "brood" was. "brood?" vroeg de rechter verbaasd, "wat heeft dat met deze beschuldigde te maken? Waag het niet om grapjes uit te halen Heer M...., " hij keek verstrooid naar zijn blad op zoek naar de naam van dit stukje verdediger. "Mulla is de naam, met alle respect, heer rechter, dit is een hele ernstige zaak. Ik zou nooit spotten met de tijd van anderen, daarom zal ik heus uw en de tijd van deze juryleden niet willen verbeuzelen. Het is echt cruciaal voor mijn verdediging, een verdediging waar elke burger recht op heeft, niet?" "ga verder" verveeld schikte de rechter de documenten op zijn bureau, er zijn zo van die dagen...
Toen Mulla de papiertjes terug verzameld had, richtte hij zich tot de jury en de rechter. "kijk, mijne heren, de zaak zit zo: voor u staat een man terecht die verdacht wordt van nietsdoenerij en aanzetten tot. In onze maatschappij een daad die enig sociaal gevaar in zich meedraagt. Deze mensen zijn meestal tot last van diegene die zich elke dag weer in het zweets des aanschijn inzetten om brood en spijs te verdienen voor de zijnen. Elke hand in onze gemeenschap is van belang. Ieder steentje dat iedereen kan aanreiken tot een mooie samenleving is belangrijk. Daarom, mijne heren, wil ik hier bewijzen dat ook deze beklaagde zijn steentje bijdraagt in het sociale radarwerk. Hij zet ons aan tot niet-denken, een taak die haast onmogelijk is, maar cruciaal om ons als mens op dezelfde lijn te krijgen. Alleen als we niet denken, denken we allemaal hetzelfde. Daarom deze test: "wat is brood?" een simpele vraag over een onderwerp dat we dagelijks gebruiken, nuttigen en maken. "wat is er simpeler dan te verwoorden wat brood is?" Zie hier de antwoorden van de juryleden:
1. Een lekker ding dat mijn toespijs samenhoudt 2. gemaakt van bloem en water, ze doen er ook zout bij, denk ik 3. net als de spelen een gave van de overheid 4. welk brood, de vraag lijkt me onduidelijk, je hebt witbrood, grofbrood, melkbrood, een gesneden, een rond, lang...te weinig informatie om een duidelijk en onomstootbaar antwoord te geven. 5. wiens brood men eet, wiens woord men spreekt 6. breek het brood en geeft het door, het brood is onze spiritualiteit, het dagelijks brood, de dagelijkse gedachte, onze energie 7. een boterham met choco, een lekkernij dat me doet terugdenken aan mijn oma 8. het voedsel voor de armen onder ons, zeer voedingsrijk, mag eigenlijk niet ontbreken in de voedingspyramide van de arbeidersklasse .../...
Ik heb hier 25 papiertjes in mijn handen en geen enkel van deze stellingen zijn dezelfde. Als de jury nog niet overeen kan komen over wat een simpel begrip als "brood" is, hoe wil u hun unanimiteit dan serieus nemen over het antwoord of mijn kliënt al of niet schuldig is aan de misdaad van een zo moeilijk te omschrijven begrip als : leegloperij en niet-denken. Zoals ik al bewezen heb, is er pas een eensgezindheid mogelijk onder de bevolking als er "niet wordt gedacht", want over een simpel begrip als "brood" hebben we al allemaal een ander gedacht. De tweede beschuldiging is leegloperij en het daaraan gepaarde bedelen. Mijn cliënt vraagt elke dag opnieuw een beetje van het dagelijks brood aan goede lieden die hij op zijn weg tegenkomt, deze goede lieden geven of niet, dat is hun beslissing. Maar als ze geven, voelen ze zich goed vanbinnen, als ze niets geven, zij het ook zo, dan verandert er niets. Waar is het kwade geschied? Ook mijn cliënt levert zijn steentje bij bij de sociale radarwerk van onze samenleving door zijn activiteit als leegloper en bedelaar. Hij geeft de mensen om hem heen de mogelijk om zich goed te voelen, dat alleen al is een heel byzondere dagtaak.
De jury keek de rechter twijfelend aan. De rechter zag dadelijk in dat het en verloren zaak was. "Onschuldig", klonk er unaniem en in de zaal ging iedereen reeds rond om in het mandje van Mulla een stukje brood te deponeren, zijn ereloon. De vrijgesprokene zat neuriënd in lotus en glimlachte sereen voor zich uit.
Wel foei een vouwtje in dit blad. En bovendien nog vastgeplakt. Men vraagt gewis; Is dit niet iets wat mode is? Welnee mijn beste lieve meid. Dit is maar voor de zekerheid. Omdat gij onder uw vriendinnen Je zusje haar blad weer terug zult vinden
We zijn allemaal op zoek naar iets, we geven het ook allemaal een andere naam. Als je dat nader bekijkt, kom je tot rare vaststellingen. Het lijkt ons allemaal zo verschillend, zo ingewikkeld. En daarom zetten we ons ertegen af, blijven we gewoon gezellig in ons hoekje zitten: huisje tuintje kindjes partner en blazen we de rest op. Dat werkt meestal wel tot op een zekere hoogte. Als alles blijft draaien zoals wij dat willen, loopt alles goed en hebben we niet meer nodig. Af en toe een aanvaring op je werk of met de rest van je familie, zoals ouders, broers of zussen. Af en toe eens een baaldag en het is weer gefixed, denken we meestal.
We nestelen ons in onze cocoon en alles verloopt smoothy. Elke dag is weer een dag zoals er 7 in de week zijn, met af en toe een rustdag. Dan komen we op adem en vliegen er daarna weer in, sluiten onze ogen en halen eens diep adem. De rekeningen blijven betaalbaar, de kindjes gaan naar school, het werk is haalbaar, de stress is tolereerbaar. Alles is onder controle. Iets wat ons een enorme macht geeft. We kunnen alles zelf controleren, we zijn baas over ons eigen leven!Meer moet dat niet zijn, waarom zouden we dieper zoeken?
Toch gebeurt het vaak genoeg dat de hemel op ons hoofd valt. Een bliksem en daarna stapelen de donderwolken zich rond onze cocoon. Misschien draait het werk vierkant of worden de kinderen ernstig ziek, een partner valt weg. Je grondvesten daveren, je funda-menten begeven. Je bent ten einde raad. De onweerswolken nemen je huis in beslag, de bliksem zindert om je oren. Een enorme krachtige energie verstikt je begrijpen en je doen. Iedereen kijkt je vragend aan en in hun onwetendheid slaan ze de nagel op de kop met hun opmerkingen, terwijl jij als een blinde verwoed de spijkers op laag water blijft zoeken. Je wil terug naar je controletoren, freakerig terug de macht van je eigen leven in handen nemen. Maar de cirkel is niet sluitend, je draait rond als een tol in een neerwaarts spiraal dat steeds vlugger en vlugger draait en de twijgen die je ziet om je vast te grijpen, glijden tussen je vingers door. Na een tijdje ben je te moe om er zelfs nog naar te grijpen. Je bent ongelukkig en een ongelukkig mens is een zeer actieve en energetische geest. Steeds weer ga je op zoek naar oorzaken om je nog meer ongelukkig te maken, op zoek naar reasons, met het zwaard van de kritiek alle twijgen voor jezelf neerhalend, omdat er om je heen misschien toch wel een reden zou zijn om gelukkig te zijn. Je cocoon is verscheurd, het ligt aan diggelen aan je voeten. De controle ben je kwijt.
Toch blijft er ergens in je achterhoofd een stemmetje dat je toefluistert dat er meer is dan alleen het ongelukkig zijn. Je voelt dat je leven niet alleen dit kan zijn. Maar waar moet je naartoe? Welke weg moet je zoeken, je hebt geen levenskompas, geen map waarom de straatnamen staan, een wegwijzer waar duidelijk opstaat waar je naartoe moet. Je begint te zoeken, je begint te twijfelen. Als je na een tijdje ontdaan op een richel even kan pauzeren, even rondom je heen kan kijken, begin je de nieuwe omgeving waar je in terecht bent gekomen te observeren. Je bent een vreemdeling voor jezelf. Beslissingen kan je niet meer nemen, die worden voor jouw genomen. Ze stelen je zelfbeheersing, je zelfcontrole. Je eigen gedachten zijn als een lichte nevel die de gedachten van anderen ontsluieren maar ze niet verduisteren. Je kan niet meer vechten, lijkt het, je raakt in paniek. Je zinnen worden een licht gefluister, onhoorbaar voor hen waarvoor ze bestemd zijn. Je blik dwaalt af en je zoekt vertwijfeld naar dingen uit je veilige verleden. Je probeert verstomd te leven, blind en doof. Je voelt dat je waarheid je ontglipt. Je voelt dat het de waarheid van anderen is die stilaan jouw leven overneemt. In momenten zie je het helder voor je : je leven was een leugen. Maar toch wil je terug naar dat leugenleventje. Het was veilig, warm, zonder grote zorgen. Je had niet zoveel vraagtekens. Maar was dat wel zo, is dat wel zo?
De bliksem die uit de storm van je nieuwe leven in je hoofd flitsen, dwingt je om oprecht te zijn, dwingt je terug recht te staan en jezelf in handen te nemen. De donderslagen in je overhoop gehaalde leven zijn niets anders dan het geluid waarmee de poort van je nieuwe levensweg wordt geopend. Je bent afgedwaald, verdwaald bevind je je op een benevelde bergpas, vol gevaarlijke dogma's en onomstootbare waarleugens. De bergpas van je cocoonleventje is begrensd met rotsblokken van andermans ideeën, lawines van hoe het zou moeten en beterweterij die je in een moment van zwakte gelijk geeft. En toch wil je terug op dat pad, je wil terug, omdat het een effen pad leek, gelijk en gepolijst met al de waarheden als koeien in de groene weide, met alleen maar even je eigen hersenspinsels die als lichte nevels verdwijnen als de zon met al zijn sociale waarheid doorbreekt en jouw sleurwegje verwarmt met hun dagelijkse leugens van het ik-zijn. Je wil terug, op je richeltje steek je je handen uit naar die pas, je verleden, zo kalm en rustig leek het, waarom zou je het andere pad kiezen, dat gepaard gaat met donderslagen en bliksem, waarom niet gewoon de geplaveide straat aflopen die door anderen reeds voor je is geëffend?
Waarom de onzin van je "ik-zijn" kiezen als je zo lichtzinnig de andere ik kan zijn?
Het is juist deze onzin die zin geeft aan verdwaalde reizigers. Zij geraken verder door dit moeilijke pad te kiezen en komen zo dichterbij. Ik weet dat je terug je pad wil afrennen en samen met je omgeving verder wil wandelen over het rijke bloemenveld de groene leugenweide in, de horizon van het onechte tegemoet. Naar de zon van de anderen, met alleen in de vroege ochtend de lichte nevels van je eigen ik, de onzinnige reizigers achter je latend die met de waarheid in hun ogen weten dat voor jou op dit mooie pad eens een muur zal staan. Maar zolang jij je ogen dichthoudt, zie je die niet. Je wil echt terug maar de reiziger kijkt je doordringend aan, hij schudt je wakker, hij toont je het andere pad, het pad dat je zelf al krabbelend zult moeten zoeken.
Producten van Peyeche, de moeite waard om eens een kijkje te nemen.
Over mijzelf
Ik ben Rein Remaut
Ik ben een vrouw en woon in Buenos Aires (Argentinie) en mijn beroep is levensgenietster.
Ik ben geboren op 04/02/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, lezen, zwemmen, mediteren, observeren, zoeken.
Deze site ben ik begonnen om in discussie te gaan over waar we naartoe wandelen, waar het leven ons brengen kan. Discussieren is niet echt het juiste woord, een koffieklappeke houden, wat tetteren, gedachten wisselen. Ik hoor heel graag iets van jullie. B
Ik ben Rein Remaut
