Ego klinkt ons negatief in de oren het verwijst misschien naar egoisme. Ego is het latijn voor ik. In de titel staat dus een tegenstrijdigheid, staat onzin. Als we op zoek gaan naar onze IK, zoeken we eigenlijk onze ego. Als we dan onze ego voorbijlopen, verliezen we onze IK. Maar dit is enkel schijn. Ego en ik zijn voor mij geen één en dezelfde. Het ik-zijn heeft niets met onze ego te maken, juist het tegenovergestelde.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

We kunnen het simpel stellen:

ego - egoisme: in cirkels rond onszelf draaien, en met de middelpuntvliedende kracht alles aantrekken zonder echt ooit tot de kern te geraken.

Zei ik simpel?

Ik - ik-zijn: de kern waarnemen en door fusies komen tot verdeling, tot uitbreiding, tot vergroting, door de kern komen tot het alles.

Onze ego draait in cirkels om ons heen.

Ons ik-zijn is onze kern en breidt zich vandaar verder uit.

Zo simpel is het eigenlijk. Ook hier zijn de natuurwetten van toepassing, zoals op alles:

Ego versus IK : middelpuntvliedende kracht

Middelpuntvliedende kracht of ook centrifugale kracht is de kracht die lijkt te werken op voorwerpen die een gekromde baan volgen. Een voorwerp dat bijvoorbeeld aan een touwtje wordt rondgeslingerd lijkt aan het touwtje te trekken: van uit het midden naar buiten, dus middelpuntvliedend of -"vluchtend". Volgens de natuurkunde van Newton is het juist andersom. Zonder touwtje zou het voorwerp ongehinderd rechtdoor vliegen. Het touwtje trekt het naar het middelpunt toe met een middelpuntzoekende kracht. Om de snelheid van een voorwerp te veranderen - dus bij het maken van een bocht - is kracht nodig. (bron: Wikipedia encyclopedie online)

Ego en IK zijn krachten die tegen elkaar inwerken. Je zou kunnen zeggen dat IK het middelpunt is, onze kern, ons "hart", de Ego, ons verstand, is het touwtje en jou leven of jou omgeving is het voorwerp dat aan het touwtje hangt. Als we dit bekijken zoals Newton, zien we dat als er geen touwtje(geen Ego) is, je leven ongehinderd rechtdoor zou vliegen. Het touwtje verbindt het voorwerp met het middelpunt. En net zoals Newton bewijst, is er een kracht nodig om het voorwerp van snelheid of van bocht te doen veranderen. Deze kracht zit in ons. Ego en IK zouden, zoals in de Fysica, met elkaar moeten samenwerken. Maar dat is niet zo. Als de touw te lang is, vliegt ons leven te ver van ons af. Als de touw te kort is, vliegt ons leven te snel voorbij, zonder dat de kern er echt zicht op krijgt.

Onze ego vecht tegen ons zelf. Hij wil helemaal niet dat we weten wie ze zelf zijn, want dat kan alleen door hem te laten vallen. Hij wil ons alleen maar kennen, herkennen en herkenbaar maken. Hij wil niet weten. Hij vecht om te overleven, hij roept en tiert en bestuurt ons naar zijn eigen gelijk, terwijl we daardoor onszelf verloochenen of vergeten. De ego voedt zich in de ogen van anderen, hij kleedt zich in de mening van onze omgeving. Dat is gemakkelijk uit te leggen met een voorbeeldje dat je vast dagelijks meemaakt: jij hebt zin in een chocolaatje, heerlijk bij de koffie, op een mooie zonnige winterse namiddag. Je zit achter het raampje in de zon. Het aroma van de koffie streelt je behaaglijk. De chocolade doos staat voor je op de tafel. De poes snort gezellig naast je. Je neemt een reepje en sopt die heerlijk in je hete koffie. Smeuig slurp je aan de half gesmolten chocola, een zonde! Maar o zo lekker. Het is vlugger op dan je verwacht. Je drang naar nog eentje is groot en je tast toe. Weer op…je wil weer tasten, maar dan hoor je een stem in jezelf: "ben je niet verlegen, je bent al zo dik, ja hoor neem nog maar wat suiker, lek nog maar eens aan een reepje, de kilo's kunnen je toch niet schelen he! "

Heel je gezellige stemming ligt aan diggelen, je moet je verzetten tegen dat kleine stukje zwarte goud. Je hebt al je energie nodig om NEE te zeggen. Je vergeet daardoor de behagelijke zon die zo warm op je huid schijnt, je vergeet het luchtige aroma van de koffie die je zo heerlijk ontspande.

Nu kan je twee dingen doen: je drinkt je tas in één teug leeg en gaat terug aan je werk, jezelf straffen omdat je even hebt genoten, waar heb je dat trouwens verdient? Zo maar even niets doen en genieten, en je dan nog bezondigen aan gulzigheid….

Je kan ook dit doen: je blijft rustig zitten, je geniet van je koffie en je neemt al of niet nog een reepje, gewoon jezelf verwennend op dit mooie momentje, gestolen uit je drukke leven.

De eerste reactie is je ego. Hij gaat tegen jezelf te keer. Hij verdringt je ik-zijn en belaadt je met een hoop schuldgevoelens. Je verstand wint van je: inderdaad chocola, een sigaretje, een snoepje, is rationeel gezien niet goed voor je. Maar je hart wilde maar even op adem komen, de stres van elke minuut dat je leeft even vergeten en gewoon even genieten en eens niets doen en (als dat lukt) eens aan niets denken. In het tweede geval handel jij zelf, ben je eventje jezelf en zet je je verstand op nul en je hart op fullspeed. Zulke momenten, als je echt eerlijk bent, heb je zeker niet dagelijks. Meestal zal je ego wel winnen. Je verstand haalt het in onze maatschappij vaak van ons hart. Hoe  vaak nemen we niet een rationele beslissing waar we zelf eigenlijk niet achter staan.

Maar ons excuus is dan: dat wordt van me verwacht.