Aan de muur van 't oude kerkhof.
Moeder verloor den strijd,
ging naar de eeuwigheid.
En kleine Henk, o straf,
bracht moeder mee naar het graf.
Maar hij besefte niet -
ondanks zijn groot verdriet,
dat nu zijn moeder voor goed hem verliet.
Refrein:
Bij de muur van 't oude kerkhof
Wacht een kleuter droef en teer.
Vraagt aan ons lieve Heertje boven:
"Wanneer komt mijn moeder weer.
Vader zegt, dat moesje slaapt hier,
U kan alles, is dat waar?
Roep mijn moedertje dan wakker,
want ik kan heus niet buiten haar."
Bij het ter ruste gaan
en als hij op moet staan
Miste hij meer en meer
z'n moeders kussen weer.
Leeg werd het om hem heen
voelde zich droef en alleen
Slechts bij het graf vond hij troost,
naar het verscheen.
Smart om zijn moeders dood
werd hem op 't laatst te groot
En ijlend riep hij: "Moe straks kom ik naar u toe".
En op een zekeren keer
toen legde vader teer
"t ventje in 't graf
naast zijn moedertje neer.
En de muur van 't oude kerkhof,
zag het knaapje nimmermeer.
't Was vereend weer met moesje,
daar bij onze lieve Heer.
Zonder moedertje te leven
daarvoor was hij nog te klein.
Daarom kon hij in den hemel,
alleen bij haar gelukkig zijn.
Tekst Ferrie
|