Ons eerste kleinkindje: "Zoe" Het is een schatje !!! Wij houden ontzettend veel van haar.
Over mijzelf
Ik ben Risse
Ik ben een man en woon in Vilvoorde (Houtem) (Belgie) en mijn beroep is Grafdelver/bewaker (doodgraver dus) op de begraafplaats van Vilvoorde.
Ik ben geboren op 29/06/1959 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen - korte trips naar de Ardennen of waar dan ook, hengelen en andere leuke dingen.
Zoeken in blog
Mijn hobby's !!!
Wandelen, begraafplaatsen, dieren...
21-05-2007
DAG DRIE...DIERTJES
Na een nachtje heerlijk geslapen te hebben, ontwaken we in alle vroegte, het is 07.30 uur. Het eerste dat ik doe is door het raam kijken. Het is stralend buiten, de zon schijnt volop, de Semois stroomt zoals vanouds door haar rivierbedding, vroege vissers werpen hun vliegenlijntje steeds heen en weer, Godfried houd nog steeds trouw de wacht, aan de overkant vlijen twee huisjes met leien daken zich tegen de achttiende eeuwse kerk en slaan er de kerkklokken acht maal. Ik ontwaak uit mijn dagdromerij...het is al acht uur, kijk naar beneden en zie Fien al buiten staat...sigaretje aan't roken. Zo snel als ik kan wurm ik mij in mijn kledij en begeef mij ook naar buiten. De thermometer aan de ingang van ons hotel geeft 12° aan. Het is frisser dan ik dacht. Ik steek een sigaret op en voeg mij bij haar. Samen kijken we in het kristalheldere water van de Semois. Terwijl we zo wat futloos liggen rond te kijken naar de prachtige architectuur van deze stad en genieten van ons sigaretje, komt ons gesprek automatisch op de mooie wandeling van gisteren. We waren het er beiden over eens dat het een toffe wandeling was. Moe waren we niet meer, alléén onze benen verraden ons dat we een stevige wandeling achter de rug hadden.
Ook kwam het gesprek op wat we zoal vandaag, onze laatste dag hier, zouden gaan uitspoken. Het was simpel, we zouden naar het dierenpark: "La crete des cerfs" gaan. Een prachtig natuur en dierenpark. Gelegen op ongeveer drie kilometer van Bouillon. Maar eerst moeten we nog lekker gaan ontbijten en daarna inpakken.
Het ontbijt was heerlijk, zoals gewoonlijk !!! Nu nog inpakken en beneden aan het loket gaan afrekenen. Onze rugzak mogen we daar achterlaten, zo hoeven we daar toch al niet aan te sleuren. We begeven ons op weg en het eerste winkeltje dat we tegenkomen is er eentje met allemaal beertjes voor het raam. Prachtige berendinkskes, maar wel duur. We zijn al blij dat we geen kleine ukjes meer hebben. Nou ja, speelgoed is altijd wel duur geweest, of je het nu hier koopt of bij ons in Vlaanderen, de kosten zullen evenhoog oplopen.
Ondertussen is het 10.00 uur geworden. Onderweg gaan we even nog iets drinken in een plaatselijk café hier in Bouillon. Daarna gaat onze tocht verder, steeds maar weer gaan we steil omhoog. Links van ons ligt het Fort van Bouillon. We zijn nu reeds zo ver omhoog geklommen dat we ter hoogte van de burcht zijn. Heel mooi uitzicht van hieruit op de statige burcht van Godfried zaliger.
We verlaten even Bouillon. Nog 500 meter te gaan en we zijn er. Links van ons liggen er twee grote privé vijvers waar, voor zover ik kan zien, grote Voorns en Brasems op zitten. Die beide vijvertjes mogen gerust in mijn achtertuintje liggen. Ik zou wel weten wat ik zou doen...hengelen natuurlijk !!! Ik zou geen tijd hebben om te gaan eten, Fien kon mijn eten dan maar tot aan het water brengen
Wat verder aan de kant van de weg staat er een dikke boom, ze kan het niet laten en moet hem gaan begroeten. Als twee dikke vrienden vallen ze in mekaars armen. Lang geleden dat ik nog zo een liefdevol tafereeltje gezien heb
Weer iets verder staat er in het midden van de weg een rode beuk. Het is een raar zicht !!! Bij ons had men die gewoonweg omgehakt...hier niet, de natuur gaat voor alles.
Na dat we de brug over de autostrade over zijn is het niet ver meer. Binnen de kortste keer zijn we er. Eindelijk !!! Het dierenpark: "La crete des cerfs." Ondertussen is het al wel warmer geworden. Een 20° denk ik. Het is nu bijna 11.00 uur.
Terwijl we daar zo zaten, viel mij het op dat even verder, boven in de nok van het dak een koppeltje mussen hun nest hadden gemaakt. Het was er een bedrijvigheid van jewelste. Het stelletje hadden er een prachtig groot nest gebouwd en ze hadden reeds kindjes. Af en aan vlogen papa en mama mus met wormpjes, piertjes en ander lekkers voor hun kroost. Zo snel ze het aanbrachten, zo snel vlogen ze ook weer weg, op zoek naar nog meer lekkers voor hun (b)engeltjes. Ook bij de dieren gaat op deze prachtige, zonnige dag het leven verder.
Het is een redelijk groot dierenpark en de dieren hebben hier plaats genoeg. Er zitten ook heel veel soorten dieren. Telkens we in Bouillon zijn, komen we hier naartoe en wel voor een speciale reden...maar dat is voor later !!!
Deze vos lag rustig te zonnen en te denken aan malse kippetjes.
Meester raaf zat in een eikeboom. Hij klemde in zijn bek een heerlijk brokje Gouda. Meester vos, gelokt door deze droom Van geur, keek op en sprak: "Doctor honoris causa, U met uw wijs en alziend oog En met uw glanzend zwarte toog, Als ook uw stemorgaan zo mooi is als uw veren dan moet toch ieder dier u als een feniks eren!" Meester raaf, ontroerd door zoveel eer, Wipte van tak tot tak en boog zich wat naar voren, Keek toen trots over zijn snavel neer Op meester vos en om zijn stem te laten horen Gaapte hij met zijn bek héél wijd. Maar ja, de kaas was hij toen kwijt. Hij hapte er nog naar, keek treurig naar beneden. De vos pakte zijn prooi en fleemde toen tevreden: "Denk eraan, mijn waarde heer, Elke vleier schenkt zijn eer Aan door 't lot verwende vrinden Die zichzelf belangrijk vinden. Deze wijze les, helaas, Kost u wel dit brokje kaas!" Beschaamd verborg de raaf zich in de eiketakken En kraste toen wat laat: "Mij zul je niet meer pakken!"
Hangbuikzwijn met jong naast zich. Pa Hangbuikzwijn kon verschrikkelijk hard snurken. Hij ronkte daar de buurt bij elkaar. Niemand stoorde zich er blijkbaar aan, ze bleven allen maar mooi doorslapen.
Het hangbuikzwijn (Sus scrofa vittatus) is een varken dat in Vietnam en China vaak voorkomt. Andere namen die wel worden gebruikt zijn het hangbuikvarken of het minivarken. In 1866 kwam het eerste hangbuikzwijntje naar Europa voor de opening van de dierentuin in Boedapest. Tegenwoordig wordt hij vaak gevonden in kinderboerderijen, waar hij vanwege zijn vriendelijke en rustige aard een graag geziene bewoner is.
Toen ik deze foto nam heb ik wel een beetje (veel!!!) geluk gehad. Dit vond ik een mooi dier...en toch, had hij het niet zo voor mij. Hij stond zo een vier meter van mij, mooi te pauzeren. Ik wou er een foto van nemen, maar dan zo dat je de afrastering en de zware poort die tussen mij en hem in stond niet zou zien. Dus ga ik met mijn beide armen en camera door de afrastering. Plots schiet hij vooruit en valt mij aan, net op dat moment neem ik deze foto. Nog net op tijd kan ik mijn armen van tussen de afrastering halen en stoot hij met zijn grote horens (van ongeveer 1 meter elk), met volle geweld, tegen de afrastering. Met grote ogen aanschouwd hij mij en telkens ik wat probeer naderbij te komen, doet hij nog enige zware aanvallen. Was ik wat blij dat er een zware poort en omheining tussen mij en hem in stond. Daarmee is het echter nog niet gedaan...
Hij bleef mij scherp aankijken met bloeddoorlopen grote ogen en kleine aanvallen uitvoeren. Toen hij echter besefte dat hij niet aan mij aan kon, werd hij nog bozer. Hij trok hij zich terug en ging in de aanval...ditmaal op zijn soortgenoten.
Met volle geweld stort hij zich op zijn dichtsbijzijnde buur en daagt hem uit voor een gevecht. Deze weigert echter. Hij blijft aandringen en stoot telkens weer zijn grote horens in de zijflank van het dier. Bekeek mij nog eens scherp en overwoog om nog een aanval uit te voeren, maar bedacht zich en ging dan verder met zijn rivaal uit te dagen en te pesten. Hij wist dat hij aan mij niet aan kon en dat hij er alléén maar hoofdpijn van zou krijgen. Dus...
...ging hij terug in de aanval en bleef hij maar het arme dier bestoken met zijn grote horens. Plots heft hij deze gewoon van grond en laat hem met een zware slag terug vallen. De andere koe heeft echter niets voor en om verdere aanvallen te vermijden gaat hij weg. De uitdager briesend achterlatend. Hij bekijkt mij nog steeds met grote ogen en ik zie hem zo denken: "kon ik maar aan jou aan !!!" Hij komt weer wat korter en gaat pal voor mij staan...
...en doet nog enige verwoede pogingen om mij te pakken te krijgen. Daar dit niet lukt, koelt hij zijn woede dan maar op de omheinig en de poort. Waarom hij plots zo agressief naar voren kwam en mij en zijn soortgenoten aanviel...weet ik niet. Ik heb niets speciaals gedaan, heb hem niet uitgedaagd of pijn gedaan ofzo. Ik zou niet weten waarom ik zoiets zou doen zelfs, ik zie heel graag dieren. Het enige dat ik gedaan heb was mijn armen door de omheining gestoken om een mooie foto te maken. Nou ja, laat ik het er maar bij houden dat hij een slechte dag had. Dat hebben wij mensen ook al eens hé !!!!! Na dit voorval vind ik hem toch nog steeds mooi en lief.
En hij, de papa ??? Denk je dat hij enige pogingen deed om de gevechten te stoppen en om hem op het matje te roepen? Nee hoor, hij keek gewoonweg toe. Enig gezag heeft hij ook niet en dus denk ik dat hij onder de sloef (horens) ligt.
Hiervoor kom ik dus speciaal naar hier sé !!!!! Neeeeeee, niet Fien...links beneden haar moet je kijken Alléé Fien komt daarvoor ook speciaal naar hier zelle !!!!! Op de foto...twee dikke vrienden bij elkaar Als ze dit leest en ik nog geen draai om mijn oren krijg dan weet ik het ook niet meer
Inderdaad, we zijn bij de beertjes. Nou ja beertjes...kolossen zijn het. Daarvoor komen we dus naar hier. Voor de andere diertjes ook hoor, maar de beren zijn wel het hoogtepunt. Allebei houden we van beren. Eender welke soort. Het zijn er allemaal mooie !!! Deze twee zijn een raar stel zelle. Het vrouwtje is lichter van kleur dan het mannetje. Zij, wil steeds spelen. Hij echter...zou niets liever doen dan eten, rusten, luieren en putten graven. Steeds opnieuw gaat het vrouwtje het mannetje storen en plagen (pesten). Nooit krijgt hij van haar een minuutje rust. Het is mooi om te zien.
Ze kan het niet uitstaan dat hij weer een put aan het graven is en dus gaat ze hem uitdagen. Ze gaat over zijn put staan en dagt hem uit. Vrouwen hé !!!
Plots komt hij opdagen en neemt zijn kans waar. Eindelijk is het aan hem om wraak te nemen. Hij denkt...ze zit in het water en dus kan ze niets terug doen...mijn wraak zal zoet zijn."
Zij ziet hem en komt wat korter. Dit is zijn grote kans en hij geeft haar een klap om de oren. Dat is nu juist iets dat je bij haar niet mag doen. Ze word boos.
Hij deinst achteruit en gromt ook zijn tanden bloot. Wat volgt hebben we nog nooit gezien en daarvoor moet je geluk hebben dat je er juist bent en dat geluk hadden wij nu net !!!
Hij duwt haar, zo goed hij kan, van zich af. Ze geeft echter niet op. Als ze zo recht staan dan pas zie je hoe groot die beertjes wel zijn en kom je tot de vaststelling dat het geen doetjes zijn. Liever eentje mee gaan drinken zelle !!!
Met een laatste krachtinspanning werpt zij zich nog éénmaal op hem en bijt hem nog eens in de nek. "Zo...die heeft zijn lesje wel geleerd en zal het wel nooit meer doen !!!" Ge zou voor minder hé !!!
En zij??? Wel, ze gaat triomfantelijk verder een badje nemen. Ze kijkt nog eens om, maar hij blijft wijselijk uit haar buurt en rust verder uit. We wisten niet dat het zo'n enorme beesten waren. Ik zou er niet graag voor staan. Er is wel degelijk een verschil tussen een beer die zomaar recht staat en een beer die recht staat als hij boos is. Als hij boos is dan komen zijn haren recht. Hij gaat recht staan en maakt zich heel groot en breed om te imponeren. Gevaarlijke dieren als je het mij vraagt.
Mannen...je ziet het hé...stoor NOOIT een vrouw als ze een badje aan het nemen is. LEVENSGEVAARLIJK !!!!!
Dan maar verder naar het volgende. Een goede 70 meter van ons liggen deze wolven in het zonnetje te soezen. Veel leven zit er ook niet in zelle. Te warm denk ik ofwel...te veel eten.
Rond 23.00 uur waren we weer thuis, alwaar onze kindjes op ons zaten te wachten om ons reisverslag te aanhoren. Hiermee eindigd ons verlengd week-endje Ardennen en Bouillon en tevens ook ons verhaal hierover. Het is mooi geweest en zeker ééntje om nooit te vergeten.
"BEDANKT" omdat u ons reisverslag over Bouillon heb bekeken en gelezen. We hopen dat jullie er van genoten hebben...net zoals wij.
Als er mensen aan komen dan gaat hij een beetje achteruit en wacht tot de deze voor de draad staan. Heel stilletjes heeft hij dan al een stok genomen en houd deze verborgen achter zijn rug.
Als het niemand verwacht smijt hij deze stok met volle kracht tegen de draad. Iederéén schrikt zich een aap en gaat achteruit. Dit doet hij soms twee, drie maal na mekaar.
Verder springt hij in zijn buitenhok plots tegen de draad, op momenten dat niemand het verwacht. Hetzelfde doet hij allemaal in zijn binnenhok. In het groot staat er geschreven dat het een gevaarlijke aap is en dat het verboden is om hem aan te raken. Als hij je kan bang maken dan zal hij het zeker niet nalaten om dat te doen. Heeft hij geen zin meer om de aap uit te hangen dan zet hij zich met zijn rug naar zijn toeschouwers. Heel verschietelijk allemaal !!!
De kameel (camelus bactrianus) wordt in zijn land van herkomst (Azië, Noord-China en Rusland) het schip van de woestijn genoemd. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, bevatten zijn bulten geen water maar vet, deze vetbulten beschermen het dier tegen de enorme hitte ( soms tot 50°). Zij kunnen ook hun lichaamstemperatuur laten schommelen zonder ziek te worden.
Wat is een dierenpark zonder Berggeitjes? Niets!!! Is steeds leuk voor de allerkleinsten. Deze waren wel heel speels...hormonenperikelen denk ik. Wel leuk om naar te kijken.
En zo komen we weer naar ons beginpunt, de uitgang. Het was weer tof zelle tussen de diertjes. Spijtig dat het voorbij is. Dan gaan we nu nog iets drinken en eten in het plaatselijk restaurant.
Wat metéén opvalt als je binnen komt is het café restaurant zijn de vele opgezette dieren. Overal staan en hangen ze omhoog. Al de opgezette dieren zijn hier in het park gestorven. Knap gedaan zelle.
Zo kan ik er vrede mee nemen dat men dieren opzet om deze dan tentoon te stellen voor ieder die daar binnen komt. Gestorven in het park aan een natuurlijke dood. Wat ik ronduit schandelijk vind, is dat men er op jaagt (jagers...voor hun plezier, begrijpen wie kan !!!) en deze dan opzet om dan te koop te stellen in winkels. De jacht op zich is al stom. Men moet al 30 man bij zich hebben om een Fazant de lucht in te jagen. Als je er bijna naast staat vliegt hij nog niet omhoog. Als hij dan de lucht in is, dan schieten ze er met zijn allen duchtig op los...sport noemt men dat dan !!! Ze moesten de jagers eens opjagen en eens ze lopen, op hun schieten...gaan we wel eens zien hoe leuk ze dat gaan vinden.
Doet mij denken aan een voorval in mijn woonplaats Houtem. Na mijn operatie, toen ik terug mocht gaan wandelen, ging ik steeds Fien afhalen op Schoonwever (straat alléén voor voetgangers, fietsers en bromfietsers). Op zeker moment zie ik voor mij jagers die allemaal rechts van mij rond een bos en velden gaan staan. Ik sta op het voetpad, waar ik mag staan. Twee jagers doen boos teken dat ik daar weg moet gaan. Ik besef dat ik in hun weg sta, want nu kunnen zij over de gehele lengte van Schoonwever niet naar Fazanten, Patrijzen, Hazen of Konijnen schieten die in mijn richting komen gelopen. Plots vind er een klein vergaderingetje plaats onder de jagers en allemaal kijken ze boos in mijn richting. Als zij op dieren voor hun plezier mogen schieten dan mag ik hun onnozel gedoe gade slaan. Vele dieren die naar mijn richting komen gelopen en gevlogen...Fazanten, Patrijzen, Hazen en Konijnen, zijn toen gered van een gewisse dood omdat ik in de weg sta. Telkens opnieuw richten ze hun geweer wel naar mijn richting maar ze konden niet schieten omdat ik in de weg stond. Ondertussen was Fien er ook komen bij staan. Een prachtig gevoel geeft dat, ik voelde mij nadien echt goed...en boos dat die waren...niet te geloven jongens!!! We zijn er pas weg gegaan toen ook zij aanstalte gaven om te vertrekken. Hun buit was mager en onze vreugde des te groter. Als ik de kans krijg dan doe ik het zo opnieuw.
Na daar gegeten te hebben vatten we onze terugweg aan. Terug naar ons hotel in Bouillon gewandeld en daar onze rugzak gaan ophalen. We begeven ons naar de bushalte waar ik deze foto heb genomen.
De terugreis van Libramont naar Brussel verliep voorspoedig. Eens we in Brussel-Midi waren stuurde Fien een berichtje naar het thuisfront. Het is 22.08 uur.
Toen we daar stonden te wachten op onze trein kwam er plots voor onze ogen een mist opzetten. Het was maar even. Was het de geest van Godfried van Bouillon die we ,zonder het te weten, meegebracht hadden of zou het de rook van mijn sigaret zijn??? Wie weet het !!!???!!!
Zo snel als zijn geest ons bekoord had, zo snel was hij ook weer vertrokken. Tja, geesten hebben wel wat anders te doen dan toeristen te volgen naar hun thuishaven. "Het gaat je goed Godfried"...en ik rookte mijn sigaretje rustig verder op. Nog 16 minuutjes wachten en de trein welke ons terug zal brengen naar Eppegem komt er aan.
In Eppegem stapte we uit de trein. Van hieruit moeten we nog een 15 tal minuutjes wandelen naar huis...en één ding staat vast: "Bouillon en Godfried zijn nog niet van ons af." Godfried zelf.....hij houd nog steeds trouw de wacht over zijn stad Bouillon.
Ik ben Risse
