De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
23-02-2008
Het kon mij niet overkomen
Dat dacht ik tenminste, voordat mijn gestel besliste dat ik iets fout had gegeten en alles klakkeloos liet lopen alsof men een waterkraan opendraaide. Had niet gedacht dat ik tegen de vlakte zou gaan, zelfs twee maal na elkaar, plots LICHT UIT, iets meer dan 100 kilo tegen de grond. Ik had geluk, juist op dat ogenblik was de huisdokteres er, om mij te behandelen. Ik ben er haar zeer dankbaar voor, ze belde de ambulance op, die er rap waren, mensen die hun stiel kennen en die me liggend op mijn rug met veel lawaai door het verkeer loodsten. Veel vering zaten er niet onder hun wagen. Iedere naad in de baan voelde ik, de man die bij me bleef praatte constant tegen mij, omdat ik bij de les zou blijven. Hij vroeg zelfs of ik sport deed op weg naar het ziekenhuis, zijn opdracht natuurlijk, mij gerust stellen.
Er gaat wat door je hoofd op dat ogenblik, toen de dokter op de spoed wat uitleg vroeg zei ik dat het 70 jaar geleden was dat ik in het gasthuis geweest was, samen met mijn moeder om geboren te worden, de dokter zei dat ik bofte, altijd zo gezond als een vis, en nu deed zo een klein beestje een virusje mijn record om zeep, nu lach ik erom, ik dacht dat ik ging sterven! Mijn vrouw zegt: Nog nooit pijn gehad, nog niets meegemaakt, en maar jammeren! Zij moesten de kinderen kopen, dan pas zouden ze weten wat pijn is, mannen hé! Omdat alle bedden in twee klinieken bezet waren, ongelooflijk toch, moest ik terug op mijn rug in die rammelkar naar een ander kliniek in Temse, om te zien of ze me daar wilden, er was plaats op het intensive. Een soort Fort Knox, niet binnen of buiten zonder toelating.
Men verbond mijn O zo zieke LIJF met 10 kabels zodat men op het scherm kon aflezen wat je hart en bloeddruk deed, ik ben nooit zo op mijn vingers gekeken, zeg maar hart. Het medische personeel verzorgde me heel goed, mijn dank hiervoor. Het is hun baan maar ze deden het met bezorgdheid. Op een nacht zwierf een verpleegster rond, een nachtzuster heet dat, ze had een zaklamp bij om de patiënten niet wakker te maken. Ze had een maskertje op om niemand te besmetten, ik schrok en wilde haar bij de keel grijpen, maar ze had geen zeis bij en ze zegde dat het haar taak was. Ik wenste haar een goede Valentijn, het was 14 februari en weg was ze.
Er zijn aangenamere manieren om valentijn door te brengen dan op je rug met buikkrampen in intensive te liggen, maar ben er gezond ontslagen.
Met een glaasje advocaat erbij, heel verzorgd, geserveerd door lieve mooie dames. We zitten op een vrijdag in de Papillon terwijl andere mensen moeten werken, het voordeel van fin de carrière te zijn. Over ons kwamen twee jonge mensen zitten, ik denk dat ze samen 30 jaar waren, het meisje had een sjaal om die 5 maal rond haar hals was gedraaid, dan hing het uiteinde nog juist boven de grond. Met haar buikje bloot, een navelpiercing, hij een krullenbol met zijn hemd over zijn jeans broek, twee mooie kinderen. Ze waren blijkbaar de moedermelk beu en bestelden een warme choco melk, kwestie van bij dezelfde smaak te blijven. We luisterden onvrijwillig mee, ze waren toevallig elkaar tegengekomen en hadden besloten samen iets te gaan drinken, ze kenden elkaar van de school dat was duidelijk.
Ze praten over de school over die bitch van Nederlands, over hun ouders waar ze het niet mee eens waren, ze konden blijkbaar wat extra pree gebruiken, over hun pas nieuwe fiets gesponsord door hun grootouders. Ze keken elkaar soms in de ogen en lachten dan een beetje verlegen, ze hadden het verder nog over een tatoeage dat ze dat maar niets vonden. Het laatste examen kwam ter sprake en was precies nogal meegevallen, ze dronken met kleine slokjes van hun chocomelk, plots legde hij zijn hand op haar hand, enkele ogenblikken genoot ze ervan en trok dan terug. In discreet genoten we ervan, het was vertederend om mee te maken, het was een aanloop naar verliefd worden, ze noemden Eefje en Brian. We waren ontroerd, zo pril, zo liefdevol!
Toen ze besloten van op te stappen draaide ze haar sjaal 5 maal rond haar hals en hij betaalde, plots zegt zei Brian: Ik heb nog juist geld genoeg, gaan we eens op de botsauto zitten? Het was kermis in het dorp, zij knikte verliefd. Ze nam de overblijvende suikertjes mee die waren voor haar zus lies, zei ze en weg waren ze. Mijn vrouw legde haar hand op mijn hand en zei: Ik wil ook eens in de bots autos zitten! Ze is 70 jaar, ze nam de overblijvende suikertjes mee voor haar kleinkind die op kot zat in Gent. Het zal van alle tijden en leeftijden zijn zeker, we verschilden 55 jaar met die pubers schat ik.
We zijn gaan kijken naar de bots autos, ons koppeltje zat heel dicht bij elkaar in het krappe autoscooter en ze genoten ervan. Bij iedere bots werden ze tegen elkaar gedrukt. Zegt mijn vrouw: Ik heb toen ook genoten toen ik achterop zat op je fiets, 55 jaar terug dan, het kan toch rap gaan hé!
Een mens met kinderen kan zijn geluk niet op, als de kl. kinderen komen gebeurt dat in een periode dat u leven halfweg is, dan zijn uw grootste zorgen om carrière maken en ook het financiële al een poosje voorbij. U bent milder geworden en de druk is er een beetje af. U bent meer begaan met je kinderen dan met jezelf,en dan komen die kl. kinderen, die ge liever ziet dan je eigen kinderen. (dat zal niet in dank afgenomen worden) Ik had al eens gedacht dat we die kl. kinderen eerst moesten gekocht hebben, want wat zeggen die als ze je zien: dag pepeke, dag poetie, ge krijgt een hoop kusjes, ge krijgt een hoop vriendschap zo puur en oprecht, voor hen ben je stokoud en broos en moet ge met liefde behandeld worden en ge voelt U daar zeer goed bij. Al die aandacht zeg, t zal nog niet!
Uw eigen kinderen opvoeden is niet altijd gemakkelijk, als baby is er veel voor te doen, wassen en plassen, voeden, U krijgt veel terug aan liefde en knuffeltjes. Als ze wat gaan puberen en den duvel uithangen of ze spreken tegen, maakt ge u kwaad, wat denkt dat snotjong wel! Ge dreigt ermee als papa vanavond thuiskomt, dat er sancties volgen, wat meestal op niets uitloopt. Ze komen op je schoot zitten en vertellen hun dag, wat kunt ge daar tegen hebben, ze zijn het al vergeten wat ze misdaan hebben.
Wat zou een mens doen zonder kinderen, leven natuurlijk en goed leven, genieten en profiteren, het is je eigen keuze, er niets mis mee en als men er geen heeft zegt men: Ge hebt er geen plezier van, maar ook geen last, maar als het niet lukt door omstandigheden moet het verschrikkelijk zijn. Maar kinderen opvoeden is toch speciaal, het laat je nooit los, 80% van je tijd wordt eraan besteed. Ze moeten beter worden dan jezelf, je wilt er fier op zijn, U wilt dat ze gezag aanvaarden, beleefd zijn, leren delen met anderen, hun karakter vormen, ze moeten zich gelukkig voelen, alles is uw verantwoordelijkheid.
Want hoe u het ook bekijkt, de opvoeding bepaalt hoe je kind het zal doen in het verdere leven. U geniet ervan ze bezig te zien, met voor en soms tegenslag, ge helpt ze waar je kunt, want kinderen met leeftijdseigen problemen zijn aangewezen op je goede raad. Als ze dan volwassen zijn en hun plan trekken kun je alles van op een afstand bekijken het is niet altijd zoals je zou doen, maar achteraf gezien doen ze het zoals je ze het geleerd hebt en ben je fier, je herkent jezelf erin.
Dan komen de kl.kinderen, als grootouders verandert dat uw leven, het is een genot ze te hebben, met hun school, hun vriendjes en vriendinnetjes. Soms zijn ze vrolijk en uitgelaten, soms eens misnoegd, maar alles wordt bijgelegd in de kortste keren, en zo hoort het. Ge voelt U gevleid als men zegt dat één ervan op U gelijkt. Uw kinderen zeggen dan Het is juist gelijk mijn vader, die luistert ook naar wat je zegt, maar nadien doet hij toch zijn eigen goesting! Weet ge wat, ze hebben gelijk.
Wat mijn wens zou zijn is een viergeslacht, ik ben in een goede positie om het te halen, ALS?
De G.P.S zei me dat ik rechtdoor moest gaan op de rotonde en de 2e afslag moest nemen, vervolgens links aanhouden, daarna 1ste afslag rechts. Die mevrouw zei: U rijdt de straat met bestemming in! en voor het juiste huisnummer zei ze: Bestemming bereikt! Om een vrouw te zijn weet ze ongelooflijk hare weg, ze is zo geduldig en ze is super vriendelijk, waar vind ge nog zo iemand in deze tijd? Het was een landweg ergens in de zalmstreek tussen de polders, zeer mooie streek, onvindbaar zonder de G.P.S. Wat een uitvinding! Het brengt je feilloos overal ter plekke en corrigeert direct als je iets fout doet, wonderbaarlijk.
Waar is de tijd dat ge op de landkaart moest kijken, in boeken zien of aan een toevallige voorbijganger vragen waar het was! Onderweg had ik mijn cruise controller op 90 km/u ingesteld zodat ik alleen moest sturen, de rest deed de computer, want op de baan Gent-Oudenaarde is het snelheids controle. Toen ik moest parkeren was er een geluidje dat waarschuwde dat ik tot op 10 cm. van de hindernis genaderd was en ging er plots ook een lichtje knipperen met de een stem die zei dat de rechter achterband te weinig druk had. De techniek is niet meer te volgen zeker als u in de prehistorie geboren bent zoals ik.
Toen ik wou uitstappen belde er iemand op mijn gsm, ik drukte op een knopje aan het stuur en hoor iemand zeggen: Waar bent U al, ik ben reeds op de werf, breng uw afstandmeter en uw vochtmeter mee. Na kennismaking met de architect werden de kamers opgemeten, het apparaat deed dat heel juist tot op de millimeter. Op het einde zei het apparaat precies de oppervlakte van de uit te voeren werken, niet te geloven. De naald van de vochtmeter duidde aan dat het nog te vroeg was om de werken op te starten. Vroeger wachtte men maanden om alle risico uit te schakelen en verloor men veel tijd, nu weet men precies wanneer het kan gebeuren. De laser werd opgesteld om het peil te bepalen in alle kamers, heel precies met een fluorescerende lijn op de muren, één meter boven het nulpeil, ongelooflijk toch!
Het gaat snel, razendsnel, met heel veel technieken in alle beroepen. Wat me wel stoort is als men een nieuwe baan legt in de straat, met fiets -en voetpaden, prachtig gedaan, maar een half jaar later moet er een kabel bijgelegd worden. Men breekt alles open en alles wordt opnieuw gelegd. Ik dacht zo: waarom plaatst men bij het aanleggen van de baan links en rechts geen metalen of betonnen pijpleidingen op manhoogte, waar alle voorzieningen kunnen aangebracht worden en bijgelegd als dat nodig zou blijken, dat moet toch kunnen? Het stoort me dus uitermate als dat gebeurt en het is nooit meer hetzelfde, plus het vele werk, ik vind dat spijtig ik ga het eens voorstellen aan openbare werken. ;-)
