Mijn moeder is vierennegentig jaar, of ze vroeger veel gedanst heeft betwijfel ik. Ze groeide op in een klein dorpje en toen ze in de twintig was brak de tweede wereldoorlog uit. Ze leerde mijn vader kennen, trouwde met hem en kreeg zes kinderen. Tijd voor dansen en mooie schoenen was er niet. Maar ik vond het toch een mooi beeld : haar mooie oude handen en de felrode schoentjes
Met dit koude winterweer heb ik me maar binnen bezig gehouden.Een slakje uit zijn winterslaap gehaald en als model gebruikt. Ik ben nog naar iemand op zoek die de schoen past. Mij zijn ze in elk geval veel te klein.
Maastricht heeft een verrassing in petto, als we gaan koffie drinken in een brasserie aan de Maas,zie ik tot mijn grote verbazing deze barkrukken staan.Daar moeten mijn schoentjes toch wel eventjes bij.
gisteren heb ik mijn rode schoentjes meegenomen naar maastricht..... in de kelder van het kruisherenhotel heb ik ze op een oude vloer gezet, dat vond ik wel een mooie combinatie
ik heb mijn handen vol aan camera, rugzak e.d., dus Pim draagt mijn rode schoentjes als we onderweg zijn. bij de wandelaars roept het op zijn minst verbazing op, soms hoor je ze gewoon denken....eigen schuld moet je maar niet met zulke onhandige schoenen over de heide gaan wandelen
voor een foto-opdracht van de fotogroep mijn rode schoentjes meegenomen naar een rommelig plekje, zo ontstaat er een mooi contrast tussen mijn nette kleurige schoentjes en het warrige kleurloze gras
