Ik veeg het huis schoon. Ik moet vandaag alles aan de kant, want ik heb vandaag mijn netheidsdagwoede. Alle spinnen geef ik een draai om de poten want alles moet rein voor ik mogelijks de mexicaanse griep krijg, vooralleer het te laat is.
Wat een scheidingsmuur allemaal niet teweeg brengt. Discusies over de muur van de buur,inclusief boze mails,verbaal geweld en,vooral een bom boze blikken in mijn richting. Palaverij over het al of niet in bezit genomen te hebben (juridische term) van "zijn" muur. Anfin een te complexe materie om het probleem op één twéé drie hier uit de doeken te doen.Conclusie, beter een verre dan een dichte buur.
Ik droomde dat ik boer was, ik droomde dat ik wel twintig koeien had en zeventig varkens en wat kippen en één haan. Ik droomde over m'n weiden en akkers en over wortellen en suikerbiet, dat koeien moeten gemolken en dat mest moet omgeploegd. Als in een in tuin van eden leefde ik, een tuin vol met spruiten en radzijnen en spinazie met rode kool en en en.... Maar toen, toen kraaide de haan van de buur achter me tot drie maal toe en ik werd wakker en ontwaakte in mijn eigenste stulpje waarin ik woon, stulpje waarin ik droom, waarin ik mijn illusie's koester.
Het leven begint bij zestig, het meeste word dan wat voorspelbaarder,anfin ervaring noemt men zo iets. Denk nu niet meteen dat ik deze gezegende leeftijd reeds berijkte, neen nog lang niet, maar ik lees hier en daar wel eens iets, zodat ik me bij sixty years old iets kan bij voorstellen, handig wanneer ik zestig ben...
Er lopen beeldige kwieten op deze aardplaneet rond. Neem nu de man die wat verder in de straat woont, neen zijn naam ken ik niet, hij is een mompelaar die meestal onverstaanbare taal uitrochelt. Alleen, wanneer hij half zingend ietsiekwatsiebiemboembam voorbij m'n huis sukkelt versta ik wat hij zegt. Ok ik geef toe (vergeef me) dat ik een lachbui dan telkens amper kan onderdrukken, maar ik, ik er kan er niets aandoen, echt waar, ik kan er niets aan doen.
Het arme hoofd, m'n pijnlijke leden, mijn hele hebben, mijn hele zijn heeft het niet makkelijk op dit moment. Wanneer ik door mijn zolderraam tuur, zie ik wervelende vogels hun restjes zomercapriolen in de lucht uitvoeren op het ritme van een pianorecitalletje dat uit mijn pc luidsprekers kraakt.Ik heb nog zoveel te doen denk ik tussendoor, ik moet nog een laatste maal verf opschuren van de deur die ik gisteren vierf, nog een laatste schuureschuur, nog een laatste lik wit...
Zonet dacht ik, lang geleden dat ik nog iets schreef. IK weet nog dat ik toen dacht dat ik alles reeds geschreven had en geen inkt het nog waard was om op papier te drogen. Ik nam zonet een nieuwe inktpot, ontschroefde het deksel en, schrijf wat ik meen nog niet geschreven te hebben, dit dus....
Verkleutering grijpt om zich heen. Omhelzingen door onbekenden aan treinstations en op feestjes, alle mensen broeders en zusters, ik hoor het graag. Alleen, ze mogen niet aan mijn lijf, want ik moet geen cogh bacillen, geen mexicaanse griep.
Hetbouwbedrijf vraagt ons wat volgt mede te delen:
Op DONDERDAG 24 september 2009 , VRIJDAG 25 september 2009 en MAANDAG 28 september 2009 zal de montage van een woning plaatshebben op de kavel met lotnummer 3. Hierdoor zalvoor langere of kortere perioden de bereikbaarheid van het WOONERF hinder ondervinden. Gelieve met dit gebeuren rekening te houden.
Bij een mistroostige morgen, schijnt alleen het grijs. Ongevraagd, maar godsmoedig schijnt het grijs,altijd grijzer dan voorheen. Een afstandse morgend morgend dus nooit naar behoren, terwijl een droge ontbijtboterham steeds moeilijker knaagt, terwijl de koffie niet naar behoren slurpt. Dit heb je steeds met mistroostige morgenden.
Hij: ik heb heel wat meer kulturele bagage dan jij schat.Zij: denk je schat, maar jij zingt zo vals als een kat want je hebt totaal geen gehoor dat weet je toch. Hij: oke nobody is perfekt schat, maar jij kan niet koken een ei bakken uitgezonderd. Zij: jij kan no book lezen zonder ezelsoren en koffie drinken zonder slurpen lukt je ook al niet. Hij: weet je schat go back naar je mother, want daar is toch alles beter. Zei: dat deed ik reeds schat sinds je deze morgen ging to work....
M'in tuin ligt er tegenwoordig zanderig bij. Bijwijlen lijkt het of ik te midden een woestijn leef, geen grassprietje doet nog moeite om groen te wezen.. Resultaat van de voorbije perioden van droogte, ik weet het want ik ben niet dom, maar toch maak ik me zorgen. Ik heb gisteren opdracht gegeven aan een gele bladzijden tuinman om het zootje om te spitten en nieuw gras in te zaaien, maar oh tjonge tjonge wat een kluns, dit word niets helemaal niets of toch bijna zeker en vast niet veel.
Ik zou graag naar Peru of naar ergens anders ver weg. Ik zou de wereld willen verkennen, op zoek gaan naar het onzichtbare. Ik zou dit en dat willen of zus en zo willen, maar ik kan en, ik mag niet. Goed dat er dromen bestaan...
Hallo, zei het meisje in het rode jurkje, ook hallo zei ik, maar ik ken je niet. Mag ik je een heel klein beetje iets vragen vroeg ze, want jij ziet er uit alsof ik alles aan je mag vragen. Ok vraag maar zei ik, want ik kreeg intresse naar haar vraag. Ken jij paarse neuzen, neuzen in een zakje vroeg het meisje met ernst, ik schudde het hoofd ontkennend. Heel erg dure neuzen zijn het want er zitten er maar een paar in, neuzen om op te eten welliswaar blikten haar ogen, paars en piramideachtig maar rond van vorm. Ik vond haar vraag onbegrijpelijk maar grappig en drong aan welke haar vraag concreet was. Gewoon, zei het rode jurk meisje, ik wou gewoon weten of jij ze lekker vind...
Er klinkt piano uit de luidsprekers, aarzelend klinkt ze deze piano, voorzichtig ontroerend bereikt ze mijn gemoed. In gedachten toets ik diezelfde toetsen, ik speel zelf piano, aarzelend bespeel ik de toetsen, met angst speel ik, om de extase niet te verbreken.
Koekjes hebben het nadeel dat ze lekker zijn. Dikmakers zijn het, dierlijke en andere vetten dringen zo ongemerkt het lichaam binnen, zonder dat ze er de toestemming voor vragen.
Het digitaal wandklokje dat m'n huis ontsiert tikt seconde na seconde de wijzerschaal rond. Tik tik tikt het lelijke klokje terwijl mijn oude staanklok er levensloos bij staat. Sinds mensenheugenis draag ik geen polshorloge, die ligt in een schuif waar ik nooit kom, netjes opgeborgen ligt mijn gouden polshorloge daar, tesamen met een pakje oude brieven die ik ooit ontving maar nooit meer lees.
We zijn allemaal gevangenen van de staat, zelfs de laatste restjes "ons", onze kinderen....
