Regen en sneeuwvlokken, opgejaagd door een ijzige noordenwind, gierden door de straat.Voetgangers, de kraag hoog opgetrokken, of weggedoken achter paraplus spoeden zich door dit winterse weer, naar hun warme huiskamers. Een oud vrouwtje, in de ene hand een zakje kolen en aan de andere een versleten boodschappentas, staat op de rand van de stoep. Ze wil blijkbaar de druk bereden straat oversteken. Maar geen enkele van de, in hun goed verwarmde auto zittende, chauffeurs heeft enig gevoel van medelijden en rijdt star voor zich uikijkend verder. De aanhoudende verkeersstroom van autos, fietsen en brommers houdt aan. Een grote luxe wagen, met aan het stuur een blozende kaalhoofdige man rijdt in een plas. De sneeuwbrij spat op het schamele jasje van het oudje. Aan de overzijde van de straat onder de luifels van de winkels, lopen drie jeugdige hipy-achtige knapen. Dan heeft een van hen het vrouwtje opgemerkt. Zonder nadenken loopt hij de rijweg op en steekt als een volleerd politieagent de arm op. Het verkeer stopt. Hij loopt tot bij haar, neemt het zakje kolen en biedt haar de arm. Voorzichtig loodst hij haar de straat over. Ze zegt enkele dankwoorden tot hem, maar die wuift hij met de glimlach weg. Enkel huizen verder is ze thuis. Waarschijnlijk zal ze nu haar kacheltje aanmaken en nog een tijdje moeten wachten alvorens ze haar doorweekte kleren kan drogen.Onze jeugdige vrienden vervolgen, onbezorgd pratend over koetjes en kalfjes, hun weg.Dit voorvalletje is mij steeds bij gebleven. En sindsdien maak ik mij regelmatig de bedenking: is onze aankomende jeugd werkelijk zo onverschillig zoals men beweert?
Al een week voor Kerstmis neemt de drukte toe. Slierten autos bewegen nog nauwelijks voort.De parkings in het stadscentrum is hun doel. Het kruispunt, waar de verkeerslichten het lieten afweten is de chaos kompleet. Zenuwachtige bestuurders toeteren en maken Boze gebaren naar hun lotgenoten. Ondanks het koude, vochtige weer proberen twee zwetende politieagenten de verkeersknoop te ontwarren. Stilaan komt de stroom weer op gang. De parkeerterreinen raken vol. Maar aan de drukte in de winkelstraten te zien zijn velen toch ter bestemming geraakt. De handelaars proberen, druk doende hun klanten te bedienen. Voor een vriendelijke babbel is er nu geen tijd.Mensen, beladen met in veelkleurig papier gewikkelde pakjes spoeden zich terug naar hun auto. Niemand gunt een andere een blik. Flikkerende lichtreclames, gekleurde lampions en de meest moderne elektronische snufjes proberen een kunstmatige kerstsfeer te scheppen. Zelfs het wondermooie Stille nacht Heilige nacht klinkt hol en metaalachtig uit de luidsprekers. Drie kinderen, als herders verkleed lopen als verloren tussen de haastige, onverschillig kijkende menigte. Terwijl ik mij een weg baan in de drukte, denk ik aan vroegere .Jaren geleden, als ik met moeder mee mocht naar de stad om, weliswaar bescheiden, kerstinkopen te doen, liepen we altijd even de kerk binnen. De grote kerststal, met levensgrote beelden was een attractie. De stilte en sereniteit in de kerk stak schril af tegen de drukte op de straat. De geur van wierook, de serene stilte en de kersttaferelen gaven ons een gevoel van rust. Het liet ons beseffen wat Kersmis echt was. Een feest van rust en ingetogen blijdschap.En toch was er toen ook geen vrede op aarde, maar er waren nog heel wat mensen van goede wil. Maar dat ras is door de evolutie van de welvaartstaat, ten dode opgeschreven.
Een hondenstiel. Och man. "Nen hondenstiel, ne klote job. Dat is wat ik doe om mijn brood te verdienen. Je staat daar uren in weer en wind. En wat heb je bij? Een paraplu, die al menige keer omgewaaid is. Telkens weer trek ik hem terug in de goede plooi, en hij kan weer dienen. Tot bij een volgende gelegenheid. Nu mag je met het mooiste weer van de wereld, thuis vertrekken, neem in ieder geval je vriend in natte dagen mee. Wat ! Eten? Je kunt wel een paar boterhammen en een bus Cola mee nemen, maar je weet nooit op voorhand hoe lang je daar gaat staan. Je tas met materiaal aan de ene schouder en dan nog een etenszak mee nemen, dat gaat gewoon niet. Stel dat je plots moet rennen!" Hij bekeek mij met een nietszeggende blik maar toch iets of wat uitdagend. Zag ik nu een zekere superioriteit in zijn ogen? Waarschijnlijk was deze houding gegroeid uit zijn beroepsmisvorming. Arrogant doen en toch met een ei zitten. "De ene keer moet je er voor de middag zijn, een andere keer s avonds. Ik herhaal het nog eens"ging hij verder "nen hondenstiel dat ist. Je kunt er niet weg, om ergens een hapje te gaan eten. Ja, zelfs als je in zeven haasten naar het toilet gaat kant gebeurd zijn. Al de uren dat je er stond in regen, wind en ontij. Of in de brandende zon, dat het zweet uit je haar lekt. Dat je daar stond, te wachten op wat zal komen .Neen op wat zou moeten komen, maar het is weg foetsie. Intussen was de groep lotgenoten nog aangegroeid. Met een twintigtal zijn ze al. Je ziet ze nog net de hoek omlopen. De broek nog niet geheel dichtgeknoopt ren je er achteraan. Als je dan terug je plaats in het peloton hebt ingenomen, is het eerste evenement al voorbij. Iedereen zweet. De ene stinkt daarbij nog alsof hij een ganse loogbol heeft gegeten. De andere lijkt al in geen tien dagen onder de douche geweest, de stank van vuil ondergoed is bijna niet te harden. Maar niemand heeft een opmerking. Morgen kan hetuw beurt zijn en overmorgen misschien de mijne. Maar zeg nu zelf, als je op een dergelijke manier je boterham moet verdienen, neem dan toch tenminste de tijd om je eigen hygiëne te verzorgen in de eerste plaats voor je eigen gezondheid, en de van je collegas. Een van de oudere collegas diept uit de zak van zijn verschrompelde regenjas een broodje op. Hij bijt er een grote hap uit. Tussen het brood en een dikke vettige worst druipen de vetslierten op de revers van zijn jas. Een andere bijt een stuk uit een appel en maalt, met het nodige smakkend geluid, het vruchtvlees met zijn door het roken vergeelde tanden tot moes, slikt het met een vloek naar binnen en werpt het overblijvende stuk in de goot. Brrrr zo zuur lalt hij. Hij trekt een gezicht, alsof hij in een spons met azijn had gebeten. Die van ons heeft weer eens appels gekocht van die biologische prutser uit de buurt. Ze zijn misschien wel op een verantwoorde, biologisch wijze aan de boom gegroeid, maar lekker is anders. Geen mens die enige aandacht schonk aan het appel probleem, en met een gezicht, alsof men hem juist een dodelijk gif had toegediend, zweeg hij maar. Een jonge lotgenoot, keurig in het modieuze pak met rimpelloos gestreken das, trok wat minachtend de neus op. Als dat je eten voor vandaag was, dan beklaag ik u was zijn commentaar aan het adres van de bedrogen appeleter. Een ietwat bezadigde man, met een Amerikaanse pet en een T-shirt met de stars and stripes maakte met een kwinkslag een eind aan de discutie. Hij wendde zich tot de keurig geklede Manneke als je wat langer in het vak zult zitten, en veel honger hebt geleden, zal je misschien nog blij zijn dat je in een zure appel kan bijten. En t Is te hopen dat er dan ook een mooie Eva toekijkt, en dat het geen serpent is. De appeleter knikte en gaf hiermee aan, dat de spreker het bij het rechte eind had. De anderen hadden lusteloos het tafereeltje gade geslagen, en wachtten. Wachten was tachtig procent van hun job. En plots hé man ging mijn gesprekspartner verder plots als uit het niets verschenen ze. Eerst zon twee kerels, schouders en corpus als een kleerkast, en daar bovenop een klein koppeke. De Body guards Je kent ze wel hé. Zo van die lompe ezels, die op niets anders uit zijn dan ons te beletten ons werk te doen. Maar wat wilt ge. Hun hersens zijn omgekeerd evenredig met hun lichaamsbouw. En dan weet ge t wel hé. Ik bekeek hem wat ongelovig, maar toch groeide mijn belangstelling. Zoals die keer ging hij verder, Op le moment suprême als het object in de wagen gleed spurtte gans de meute er heen. Ik midden, in de groep, deed mijn uiterste best om er als eerste bij te zijn. En wat denk je! hij bekeek me met ogen die teleurstelling uitstraalden. Wat denk je herhaalde hij zijn vraag. Maar nu wachtte hij het antwoord niet af. Een lomperd trapte mij op de hiel van mijn schoen, schoen van de voet en ik maakte een buiklanding als een zweef vliegtuig die in een wei vol koeien landt. Ik zag direct niet het verband tussen ergens in een of andere straat en een wei vol koeien, waar dan nog een piloot zijn zweefvliegtuig aan de grond zet. Hij zag dat ik de draad van zijn verhaal aan het verliezen was en hervatte waar hij de buiklanding maakte. Dus in plaats van eerste te zijn kwam ik grandioos te laat. De spijt droop van zijn woorden. Wie weet was het mij dan gelukt als die ezel mijn schoen niet had uitgetrapt. Maar goed dat is maar een uit de duizend voorvalletjes die je in onze stiel kunnen overkomen, besloot hij dit verhaal. Ik poogde, nu er een interval was in de spraakwaterval. Ja, maar het is niet alleen bij u dat er soms al eens iets mis gaat, maar in mijn beroep en ook bij anderen gebeuren er al eens vervelende dingen, maar dat belet ons toch ook niet om verder te doen. Trouwens we kunnen wel niet anders, was mijn inbreng in het gesprek.Och man, ik weet niet wat uw stiel is, maar wat ik doe dat slaat alles. Allé zoals ik al zei, je staat daar uren te niksen. Te wachten. Te wachten op iets dat evengoed niets kan worden, maar het kan ook je leven veranderen. Je kunt plots schatrijk worden. Het is waarschijnlijk al gebeurd, maar waarschijnlijk kunnen we dit aspect van ons beroep als absoluut als utopisch beschouwen. Hij scheen even in peinzen te verzinken. Zijn blik keek in de oneindige verte. Ik zweeg. Ik wou hem niet uit zijn droom halen. Nu hij even in een wereld van vreugde was, wilde ik hem niet terug naar de harde werkelijkheid halen. Plots was hij weer in zijn huidige wereld. Zijn ogen kregen weer de uitdrukking van harde wil. De uitstraling van de vechter. Allé vervolgde hij, neem nu die sportman. Wie hielp hem hogerop bij het begin van zijn carrière? Wie zorgde er voor dat hij bekend, ja bijna beroemd werd? Hij keek mij vragend aan. Ik had geen flauw besef van over wie hij het had, maar ik liet hem in de waan dat ik wel begreep waar hij heen wou. Ja, dat zal jij wel geweest zijn probeerde ik. Neen man, niet ik alleen, Maar gans onze bende, onze groep, die zorgen er voor dat zon mensen in de belangstelling komen. Wij zetten ze op een troon of stoten ze er af. Dat is de realiteit. En wat doen zij, als ze ons niet meer nodig hebben, om hun eigen persoontje in het zonnetje te zetten? Ze behandelen ons als parias, alsof we besmet zijn met een overdraagbare ziekte. Het toppunt heb ik laatst meegemaakt. Weet je de sportman over wie ik het daarnet had. Wel zijn dochter, Ook al eentje die wij met wierrook rozengeur overgoten, ging trouwen. Uren stonden we daar. En als we dachten dat het moment aanbrak, stuurde de grote mijnheer enkele body guards, je weet wel zo van die kerels waar ik het daar straks reeds over had, op ons af. We moesten op zijn minst honderd meter achteruit. En dan kwam eindelijk het verlossende bericht. Mijnheer had de toelating gegeven om ons onze job te laten doen. Gans de horde in looppas naar de aangegeven plaats. En dan kwam de klap op de vuurpijl. Weet je wie we mochten fotograferen? .. De coiffeuse verdomme De coiffeuse. Abrupt draaide hij zich om, gooide zijn fototoestel op de rug en zonder mij nog een blik te gunnen stapte hij op. Het enige wat ik nog vaag hoorde was een Gotver . Gotver . Roger. 29/07/07
Gods scheppingen. Toen God hemel en aarde had geschapen, was t ogenblik gekomen om de levende wezens te creëren. En hij schiep de muilezel.Jij,sprak hij, jij zult werken en werken, zware lasten dragen op uw rug. Je zult gras eten en weinig intelligent zijn, en je mag 50 jaren leven. De muilezel zei, Zo vijftig jaren moeten leven mijn God, dat is mij echt te veel. Geef er mij a.u.b. niet meer dan 20. En zo geschiedde. Dan schiep God de hond, en sprak Jij hond, jij zult waken over de woonst en de eigendommen van Uw baas. Je zult zijn beste vriend zijn, en je zult de etensresten van hem als voedsel krijgen. Ik geef U 25 jaren te leven.a.u.b. Heer,Sprak de hond,zo als hond 25 jaren te moeten leven dat zie ik echt niet zitten. Laat het ons maar op 10 houden.En zo geschiedde. Dan boetseerde God de aap. Hij zei hemGij zijt de aap. Je zult van boom tot boom zweven en kunstjes opvoeren als een idioot. Je mag 20 jaren lang overal de clown uithangen.De aap antwoordde Heer 20 jaren de aap vertonen in de wereld, dat is echt te veel. Laat maar 10 jaren wezen. En zo geschiedde Als kroon op het werk, schiep God de man, en sprakJij bent mens,het enige wezen dat rationeel kan denken en kan instaan voor zijn eigen daden Jij zult je intelligentie gebruiken, om de andere wezens te leiden en te beheersen, Ik geef je 20 jaar om deze taak uit te voeren. En de man sprak Heer 20 jaren dat is toch veel te weinig om deze opdracht te vervullen. A.u.b. Heer geef mij de 30 die de muilezel weigerde, de 15 jaren die de hond niet wou, en de 10 die de aap niet wilde." En zo geschiedde. En zo komt het dat de man 20 jaren leeft als man,30 jaren dat hij moet werken als een muilezel zeulen en sleuren met alles en nog wat. Dan met vrouw en kinderen, 15 jaren als een hond het huis bewaken soms eens mogen blaffen, maar verder lief zijn. Af en toe eens met de staart kwispelen en de restjes die de anderen niet lusten, zelf opeten.En als slot van het festijn, in zijn oude dag nog 10 jaren doen als een aap. Idiote smoelen trekken en de clown uithangen om de kleinkinderen te vermaken.
Le Petit Didier De kleine Didier verhuisde naar het platteland en kocht een ezeltje. Aan de oude boer betaalde hij voor dit ezeltje 4000 Bf (100 Euro voor jonge lezers) De boer zou hem de volgende ochtend brengen, maar dan... Sorry jongen, maar ik heb slecht nieuws: de ezel is gisteren gestorven. OK, geef me dan maar mijn geld terug.Dat is onmogelijk,sprak de boer, ik heb het geld reeds opgemaakt. Goed dan,zegt Didier, breng me dan maar mijn ezel.Wat ga je er mee doen? vroeg de boer. Ik zal hem verloten op een tombola. Maar je kan toch geen dode ezel als prijsdier zetten? Toch wel.Ik vertel natuurlijk niet dat hij dood is. De boer kan het niet weigeren, en bezorgt de ezel aan Didier. Een maand later komt de boer Didier tegen en vraagt hem naar de ezel. Wat is er nu van die ezel geworden? Ah, ik heb hem verloot op een tombola. Ik heb toen 500 lotjes verkocht
aan 80 BF (2) het stuk, dus heb ik een profijt van 35.920 Bf.(890,43 ) En niemand heeft geklaagd? Enkel de winnaar, dus heb ik hem zijn geld teruggegeven, zijnde 80 BF.(2) Epiloog: Didier is nu wat ouder en is Minister van Financiën geworden.
Over Laurette Onckelinx. Dit zou toch iedereen moeten lezen en weten Het volgende stemt toch tot nadenken... Over Laurette Onckelinx en haar familie. De vader van Laurette, een Limburger, vond in 1950 werk in Ougrée, werd regionaal vakbondslid, toen schepen en tenslotte burgemeester. Haar moeder is een Tunesische. Laurette werd aldaar geboren op 2 oktober 1958 en heeft vijf broers en zusters. Zij studeerde rechten aan de Universiteit van Luik en werd later advokaat. Zij huwde met de Algerijn Abbès Guenned. Wegens zijn bedrijvigheid in het drugsmilieu vaardigde Marokko in 1996 een internationaal aanhoudingsmandaat tegen hem uit. Op 31 juli 1997 werd hij op de luchthaven van Zaventem gearresteerd, maar hij maakte gebruik van een diplomatiek paspoort, wat hij illegaal bezat, want hij is nooit een diplomaat geweest. Op dat moment was echtgenote Onckelinx minister-president van de Franse gemeenschap. Om verdere schandalen te vermijden, scheidde Laurette heel snel van hem.Na één maand was de scheiding al officieel geregeld. De snelste echtscheiding in België ooit. Op 20 november 1999 huwde Laurette de constitutionele advokaat Marc Uyttendaele. De getuigen bij dit huwelijk waren beider vroegere echtgenoten! Nog wat over haar ex-echtgenoot Abbès Guenned. Na de poging tot arrestatie van Abbès Guenned op de luchthaven van Zaventem, waarbij hij gebruik maakte van onchendbaarheid met een illegaal diplomatiek paspoort dat hij ' als gift' had gehouden, werd hij een jaar later, op 21 juli 1998 voor dezelfde feiten opnieuw geearresteerd, dit keer op de luchthaven van Izmir, Turkije.Hij moest daar een tijdje de cel in, maar onder druk van de Belgische regering werd hij nooit aan Marokko uitgeleverd en om een diplomatieke rel te vermijden zelfs vrijgelaten.Sinds kort is Abbès weer opgedoken - ge gelooft het niet- als rijkelijk betaald adviseur op het kabinet van Laurette Onckelinx met als taken de communicatie tussen het kabinet en de islamitische verenigingen onderhouden en het grote stedenbeleid. In ' La Libre Belgique ' van 15 jan. 2004 deed hij een oproep tegen het verbieden van hoofddoeken bij moslimvrouwen en hij gaf zijn steun aan het oprichten van de vereniging COIFE (gezamelijke verenigingen tegen het verbod van hoofddoeken in scholen). Eén van de medewerkers van Abbès is Kissi Benjelloun, voorzitter van de Unie van Moskees (slager van beroep). Deze wordt ervan beschuldigd de controle van de Moslimvleesmarkt uit te voeren voor zijn persoonlijk profijt. DUS: Eerst was ze getrouwd met een Marokkaan, die op die manier Belg werd. Op een gegeven ogenblik werd die echtgenoot in België aangehouden wegens drugbezit. Op een of andere manier kwam hij vrij(voorspraak?) in België, maar werd hij later opgepakt in Turkije, ook al omwille van drugs. Turkije wilde hem toen uitleveren aan Marokko, waar hij ook al gezocht werd (!), maar hij kwam terug naar België, nadat er vanuit ons land "enige diplomatieke druk" werd uitgeoefend om hem naar hier te krijgen. Wat later scheidde Onkelinx van haar Marokkaan en trouwde ze met een Brusselse advokaat, Marc Uyttendaele, die sindsdien zijn advocatenpraktijk gevoelig heeft kunnen uitbreiden en waarvan gezegd wordt dat hij de man achter de schermen is in de hervormingen bij het Belgische gerecht. Uyttendaele en Onkelinx zijn nog steeds een koppel, maar zouden niet meer bij elkaar wonen. Hij is in Brussel gebleven en zij zou een onderkomen hebben ergens in de buurt van Louvain-la-Neuve. Nog pikanter wordt het als men weet dat Laurette's eerste man, die Marokkaan dus, bij haar op het ministerie van Justitie zou werken en daar zou instaan voor de contacten met de buitenlandse islamitische groeperingen...En voor zover je het zou vergeten zijn: Laurette Onkelinx is in België minister van Justitie!
Gods scheppingen. 
