Het verdict van de dokter zou bindend zijn voor het hele verhaal. Een grondige check echt noodzakelijk, ik wilde zeker zijn dat mijn lichamelijke conditie het aankon..... Op doktersbezoek dus, bloedcontrole en cardiologie-onderzoek!

Geslacht :                               Mannelijk
Geboortejaar :                        1961
Lengte :                                  1.82m
Gewicht :                                Tja, honderd en…
Uw BMI ligt veel te hoog :      Euh, dank u
Roken :                                  Neen
Voelt u zich goed :                 Pfff, redelijk
Hoe bedoel je :                       Rugpijn, Hernia, geknelde rugzenuw
Neem je medicatie :               Cholesterol, 80mg, en  wat ouderdomssuiker
Geopereerd laatste 5 jaar :    Neen
Slaap je goed :                       Ja
Sta je op om te plassen :       Hoh, neen, behalve als ik wat veel gedronken heb, logisch toch
Drink je dagelijks alcohol :     Ja, glaasje wijn of iets dergelijks, soms 2, zelden 3
Koffie :                                               Liters
Hartkloppingen :                     Neen, niet speciaal
Bureauwerk :                         Ja, PC, af en toe wat stressy
Een bril :                                 Mijn verzicht is minder, tegen de avond is het wat troebel, grapje
Doe je aan sport :                   Fietsen, niet dagelijks, in het weekend wordt er al eens gewandeld
Hobby’s :                                Veel, eigenlijk te veel, vooral reizen en schrijven

Je staat er niet bij stil, maar ergens houdt het groeiproces op en begint de aftakeling het over te nemen. De maatschappij heeft er ergens in een duister verleden een leeftijd op gekleefd; vijftig. Vanaf die leeftijd word je ineens ballast, senior, tram 5, je matras gedraaid, de weg naar totale dementie is ingeslagen, sorry…

Van de ene dag op de andere krijg je, ongevraagd, reclame over bedplassen en incontinentie, over lifttechnieken langs trapleuningen, over meno- en penopauze, alsof de knuffel het dan maar ineens moet overnemen en je alle seksuele activiteit vaarwel moet zeggen. Alleen op stap gaan met kleinzoon of –dochter wordt maatschappelijk ontmoedigd.

Aan alles wordt gedacht; uitvaartverzekeringen, centra voor je ‘oude’ dag, tandprotheses binnen het etmaal, rolstoelen en krukken zijn vanaf nu gratis te gebruiken en af te halen bij de apotheek, die deze hulpmiddelen sinds enkele jaren tot hun patrimonium hebben weten toevoegen!

Vaktijdschriften die te pas, maar vooral te onpas proberen anticiperen op problemen van binnenkort ’s lands grootste bevolkingsgroep … de vijftigplusser, de grote, grijze massa!

Mocht je het zelf nog niet doorhebben, dan word je er dagelijks wel met geconfronteerd; Het scheermes wordt niet alleen meer gebruikt om die grijzer wordende baard af te doen, maar ook om de landingspiste van je steeds verder naar achteren wijkende haarlijn glad te houden. Rimpeltjes zijn de laatste jaren uitgegroeid tot echte breuklijnen. Het spiegelbeeld waarvan je elke morgen opnieuw schrikt. Je wasbordje is ineens een waszak geworden, je hebt ineens overal vel te veel, niets voelt nog strak aan. Je garderobe ziet er oubollig uit. Hemd en das zijn niet meer ‘in’. Door slonzige shirts zie je er al even slonzig uit. Je voelt je oud in alles wat je ziet, wat je hoort en wat je doet.

Ondanks de vele uiterlijke gewaarwordingen had ik er nog niet echt een punt van gemaakt tot, enkele weken geleden, een jong meisje mij haar zitplaats op de bus aanbood. Het ergste van al was dan nog, dat ik, half hersendood, die plaats nog aannam ook…

Diezelfde week betrapte ik me er op dat de autoradio al een tijdje op ‘Radio Nostalgie’ ingesteld stond, een vaag teken en een logische tussenstop naar Clara, naar ik aanneem.

De dokter zag in geen geval enige bedreiging van mijn ego. Ook een grondige medische en fysieke check-up loog er niet om; de Cardio-fietsproef bepaalde mijn weerstand op 300 Watt bij een hartslag van om en bij de 170. Dat is top voor een vijftigplusser. De cardioloog maakte zelfs geen punt van mijn drie-cijferig lichaamsgewicht!

Ben ik nu rijp om me in een regelrechte ‘midlifecrisis’ te werpen? Voel ik me slechter nu ik besef dat het leven voorbij halfweg is? Zie ik in diezelfde spiegel enkel en alleen het lijfelijke van de mens die ik ben? Moet ik op zoek gaan naar een nieuw levensdoel of een vage droom najagen? Of toch maar beter meer aandacht schenken aan fysieke kenmerken of irrationeel ingrijpende beslissingen nemen… Fietsen kan alleszins nog, en daar ben ik meer dan blij mee