Er lag deze morgen een pelletje korrelsneeuw op de wagens. 0°C of daaromtrent. Van achter het raam zag de weg er berijdbaar uit, maar ja wat heet dan berijdbaar, neen, het risico was te groot. Een breuk oplopen is nu wel het laatste waar ik aan wilde denken. Neen, dan de auto maar weer in. 0° is voor mij ook de limiet om op de fiets te kruipen, eigenlijk is dat er zelfs wat over. Goed, koude is nog altijd beter dan nattigheid, maar koude heeft ook grenzen. IJskoude vingertoppen, verkleumde voeten waar je naderhand amper op kan stappen, tintelende kaken en oren, bevroren damp in de sjaal, je stoomt, kunt amper praten en als je dat dan toch wil klinkt het allesbehalve verstaanbaar. Ik ben van nature een felle zweter en dan heb je al helemaal prijs. Ondanks het thermisch ondergoed stroomt de koude langs alle openingen tot op je blote, plakkerige vel en dat voelt allesbehalve comfortabel aan. Een rood licht, een trage oversteek, allemaal te mijden als de pest als de temperatuur onder het vriespunt bengelt... Dan maar op de spinfiets. Een klein uurtje, zonder weerstand, flink doortrappen. Het is zeker geen alternatief, maar als buitenfietsen om de één of andere reden niet lukt, is het alleszins beter dan niets. Gelukkig kan je tijdens het spinnen een filmpje op de Notebook bekijken, dan gaat de tijd wat beter vooruit.

Ik zal er rekening mee moeten houden dat de spinfiets frequenter op het menu zal staan. Zo hoop ik dagelijks toch mijn portie 'fietsplezier' te hebben. Na een vijftigtal minuutjes is het genoeg voor vandaag, na zeeeer lange tijd nog eens een dag of drie na elkaar op de fiets gezeten. De lies houdt wonderwel stand en ik probeer niet euforisch te klinken, 't is weekend