Het kan niet beter, gisteren was het berekoud en vannacht is er een pak sneeuw gevallen, vandaag is het tapijt nog een centimeter of 5 aangedikt. Dan maar op de nepfiets, gisteren een klein, en vandaag een vol uur. Lekker peddelend vanachter het raam, het zag er nochtans idyllisch uit.

Tot overmaat van ramp, toen ik naar huis reed met de wagen, boempatat. Een waarschijnlijk verstrooide chauffeur reed vanuit een haakse parkeerplaats recht het wegdek op. Wat ik ook mocht uitrichten vanachter het stuur, ik schoof op de verijsde weg recht zijn rechterflank binnen....Krrrrrrrrrrrrrrrr, daar stond ik....vloeken, tieren of wat dan ook helpt niet, papieren ingevuld, al goed geen gewonden, en waarschijnlijk, alé, zou toch logisch zijn, in mijn recht. Een kleine kras op de bumper en een knipperend mistlicht. Al bij al had het veel slechter gekund. Toch één van de dagen naar de garage, die hebben het met dit weer niet onder de markt denk ik!

Fietsperikelen

Toen de beslissing genomen was kon ik stilaan beginnen uitzien naar een andere tweewieler. Ik had nog wel een cross-racefiets staan. Het ding had zich al die tijd al voortreffelijk gehouden en zijn berijder al menig triomf laten beleven, maar voor deze uitdaging lag het toch wel wat moeilijk. Er zat ondertussen wel een Triple-versnellingsapparaat op en alles wat vernieuwd kon worden was ondertussen al vervangen, maar toch?

Goed, we moeten niet de grote massa materiaal meesleuren maar een minimum zou toch handig zijn, drinken, wat gesneukel voor een kwaad moment, banaantje, vers shirt, regenjas, reservemateriaal voor de fiets, fototoestel, reservebatterijen voor de GPS, wat EHBO-prulletjes, kaart, de boekjes van Sweerman, … Een rugzak zou natuurlijk ook kunnen, maar eerlijk gezegd zie ik me nog geen 2700 km met zo’n ding rijden en laat het nu net mijn rug zijn die de laatste tijd voor wat verzorging smeekte.

Ik had al alle mogelijke hoeken, kanten en bochten uitgedacht om iets of wat bagagedrager te monteren, maar buiten een recht stoeltje dat aan de zadelstang zou kunnen bevestigd worden bleef er niet veel over….de rugzak dan maar?

Ik google wat op de verschillende bekende fietsmerken. Een echte Randonneur, de uitverkorene van menig wereldreiziger zie ik niet zitten; een half of heel vlinderstuur, standaard stalen of aluminium frame, voor- en achter steunen voor grote draagtassen, het oogt zwaar en onhandig. Wat ik ook lees, ik voel me niet tot de doelgroep waarvoor dit soort fietsen is ontworpen.

Dan maar op pad naar de fietswinkels in de ‘ruime’ buurt, eens horen wat de verkopers/vakmensen met mijn gegevens aankunnen. Het valt mee, geen enkele die me blazen probeert wijs te maken, geen enkele die me een ‘echte’ trekkersfiets adviseert, ondanks de waarschijnlijk grotere verdienste op dit soort tweewielers. Er bestaat nog vakmanschap, respect!

‘Hybride’ lijkt tegenwoordig het toverwoord. De kruising van een mountainbike met een racefiets, een klassieke geometrie met recht stuur en mountainbike-versnellingen, schijfremmen en voorzien om een draagtas(jes) te monteren. Ik doe wat proefritjes en voel meteen een aangename, zelfs comfortabele zithouding, vrij rechtop, dus niet zo rugbelastend als de racevariant. Enkele modellen bieden zelfs een geveerde voorvork aan.

De merkenslag kan van start gaan. Het wordt puzzelen, prijs/kwaliteit/service. De ene heeft dit, de andere dat. We staan enkele dagen voor de zomervakantie en ik zou’m toch graag hebben voor het vertrek. Geluk bij een ongeluk misschien, maar één van de kandidaten bleek niet meer leverbaar op die termijn. Dan maar de andere topper, de Ridley Tempo Cross. Twee dagen geduldig afwachten en twee dagen voor het vertrek op vakantie heb ik het nieuwe troetelkindje.

Zonder te overdrijven wat specificaties; Ridley frame, afgemonteerd met Shimano SLX versnellingen, vooraan 24/32/42 en achteraan 11/34. Vooraan had het ietsje groter gemogen, maar eigenlijk hou ik liever van een soepele tred dan van dat hard gemoker. Ondertussen staat er ook een bagagedrager op achteraan!

Avid Juicy schijfremmen, een carbon vork en WTB Dual Duty 28” wielen. Ik heb lange tijd getwijfeld over de geveerde voorvork. Toch blijkt het gewicht, de meerprijs en de mechanische broosheid een groter nadeel te zijn dan de efficiëntie bij 99% asfalt. In dezelfde context werden mij eerder bredere banden aangeraden.

Momenteel liggen er Schwalbe Durano 23-622 op maar tegen het vertrek komen er Marathons 35-622 of iets dergelijks op. Over de banden heb ik later nog wel een hoofdstukje, alleszins is dit item een heet hangijzer op de meeste fora en dus zeker de moeite waard om er op terug te komen.

Ondertussen fiets ik met de regelmaat van de klok op de hybride. Het is zeker geen racemachine, en dat is ook verre van verwacht en gewenst. De fiets rijdt comfortabel, schakelt goed en remt onmiddellijk. In alle eerlijkheid dien ik toch te vermelden dat de remmen het de eerste week wat lieten afweten. Zo stond ik op één of andere col met een geblokkeerd voorwiel doordat de remklauw dichtgeknepen bleef. Een bezoekje aan een lokale fietsenmaker en een half uurtje vakantietijd later was het euvel opgelost. Sindsdien peddel ik met groot vertrouwen op de Ridley, maar de duurtest moet nog komen…