Zondag 3 maart

De voorspelling luidt alleszins de lente in, eindelijk! Alle fietsgerei ligt klaar, morgen de beuk er in.

De rug? Gisteren voelde het zoals vrijdag, een pijnstiller dan maar. Na een uur of twee werd het wat soepeler, maar zeker niet fietstoereikend. Vandaag hebben we een dikke wandeling in Den Bosch (Nl) gedaan, meer zat er zeker niet in. Nog even welde het op om in de late namiddag een klein toertje te doen, maar het gezond verstand achtte het te vroeg, en maar goed ook misschien.

Ik kijk al echt uit naar morgen, hopelijk zonder Buf op de fiets en die wintermuts ben ik ook al meer dan beu. Nog een maandje voor de korte broek en dan nog een maandje voor het shirt, ik kan het moeilijk geloven. Iedereen hunkert naar de zon

Maandag 4 maart

Ik weet het en het blijft afgezaagd, maar het is koud. De hemel open, het belooft een mooie dag te worden. De temperatuur duikt nog maar eens onder het vriespunt, de muts, de buf en de handschoenen worden toch maar weer aangetrokken.

Het is net geen 7u als ik de voordeur sluit en op het fietszadel klim. Het schemert al, de straatverlichting is uit, nog even en de zon komt op, ik weet het zeker. Ver in het Oosten zie je't al, een lichte gloed die langzaam tussen de bomen omhoogklimt. Toch trek in de buf tot ver boven de oren, de kin en de mond. Ik rij zoveel mogelijk door het bos. De schaduw van een stel bosduiven als draken over het bospad. Er komen al katjes aan de bomen. Je kan tenminste terug rondkijken. Ik peddel er rustig op los, de rug lijkt ok, maar de bovenbil spartelt nog wat tegen.

Lang geleden dat we nog zoveel zon hadden, bijna 15°C stond op de thermometer, maar zo voelde het wel niet, neen amper de helft met veel moeite zou je zeggen. Daarvoor zorgde nog steeds die ijzige Noordenwind. Iedereen had het er zelfs over. Die kunnen ze al niet meer afpakken seh, pure vitamine D, en da's lang geleden.

Dinsdag 5 maart

Voor de verandering, geen ochtendvorst. Nu ja, warm was het geenszins, maar 4°C is aangenamer dan we gewoon zijn. Een tweede wolkeloze dag lijkt in de maak. In de verte maakt de nacht plaats voor ochtendschemer. Een rode vuurbal nestelt zich alvast tussen de bomen als ik genietend door het Peerdsbos peddel.

Volgens het schema van Energy-Lab moet ik deze week 1 rit van 100min tegen 125-130 hartslag rijden. In de late middag maak ik nog een toer van een dertigtal kilometer alvorens naar huis af te stevenen. Het blijkt nog maar eens dat de Kempen een voortreffelijk trainingsterrein aanbiedt; door de kaalheid van de omgeving heb je nauwelijks beschutting en als er ook maar een beetje wind staat heb je hier meer dan prijs. Er zijn stukken waar ik kromgebogen amper 19 uit de pedalen duw. Als training kan dit uiteraard tellen, hoewel je op die momenten vlotjes 20 slagen/minuut aan hartritme inboet. Als je een toer rijdt is de kans uiteraard zeer groot dat naast het labeur er ook een moment van absolute extase is, het moment dat je vooruitgeblazen wordt zonder ook maar één trap te geven... Een gemiddelde van net geen 23 is onder de gegeven omstandigheden zeker niet slecht, het blijft een training, de teller staat op net geen 900 km...