Zaterdag 16 maart

Het gaat de goede kant op. Donderdag en vrijdag ging echt niets, net een borstelsteel in m'n rug. De pijn was anders dan anders, meer horizontaal waar het gewoonlijk verticaal pijn doet.

De kou als hypothese lijkt aanvaardbaar. Ineens heeft iedereen rugpijn, ons lichaam heeft de laatste tijd genoeg moeten bufferen en ergens houdt het op. En al zeker als je wat zwakker van rug bent!

Ik zou morgen willen proberen om een uurtje te fietsen, tegen een slakkegangetje heb ik Ria beloofd.

Iets anders. Bij een dagboek geef je natuurlijk een deel van jezelf prijs. Uiteraard is de één het niet eens met je schrijfstijl terwijl de ander je nog wat trainingsadvies wil geven en ik ben er zeker van dat het allemaal goed bedoeld is maar...

Het is misschien wat typisch Belgisch maar de negatieve noten overheersen nogal. Hoeveel maal heb ik de vraag 'Ga jij dat wel kunnen?' gekregen! Zoveel keer meer dan 'Jij gaat dat kunnen'!

Hoeveel maal heb ik de vraag 'Gaat dat wel met uwe rug?' onbeantwoord moeten laten!

Ik heb geen glazen bol. Ik doe momenteel in de mate van het mogelijke mijn best, meer gaat niet. 'En' het weer zit tegen. 'En' de rug spartelt tegen, zaken waar we bij het begin van het avontuur geen rekening mee konden houden. 'That's Life'.

Ik hoop dat ik gezond en wel en met redelijk wat conditie aan de start kan komen, dat is momenteel mijn enige bezorgdheid. Hoe het verder afloopt ??? Daarom noemt het ook 'Avontuur'

Zondag 17 maart

Ik voel me schots en scheef in m'n schoenen m.a.w. Ik probeer wat normaal te bewegen en dat lukt in de mate van het mogelijke maar momenteel duwt een permanente spierverkramping mijn ruggengraat in de meest onmogelijkste hoeken!

Raar maar waar, maar fietsen lukt enigermate, ik heb een 30-tal kilometer lichtjes rondgedraaid, tot groot ongeloof van mezelf. Maar stappen blijft moeilijk, zeker na 'gezeten' te hebben.

Dinsdag 19 maart – vaderdag

Slecht nieuws..... Ik ben helemaal door de knieën gegaan. Wat gisteren nog redelijk ging, naar 't werk gaan dus, was er vandaag niet meer bij. Ik kan pijn redelijk afbijten en wat rugpijn betreft heb ik toch al enige ervaring met Hernia's, cortisonespuiten, facetinfiltraties, en wat nog meer, maar deze morgen ging het erover. Het heeft een half uur geduurd, en dan nog met de hulp van Ria eer ik aangekleed was, badend in het zweet van de pijn.

Ik moest en zou op het werk geraken. Er lagen 2 belangrijke proefdagen te wachten...

Niets dus! Ik kon gewoon niet, mijn ruggengraat stond in een hoek van 30° volgens Ria. Dan maar op de zetel gesukkeld. Staan, zitten, liggen, het deed allemaal even zeer. De pijnstiller/spierontspanner hielp geen sikkepit! Om 8u de dokter opgebeld, hij ging langskomen in de namiddag.

't Was half drie toen de bel ging. 20 minuten allerlei wankele pogingen, kniegeklop, tipstand en zo meer. Het verdict: Acute Lumbago van de bovenste plank.

4 pijnstillers per dag om een os mee plat te leggen, 4 halve spierontspanners, 1 pil om de maag wat te ontzien en 2 om de stoelgang op gang te houden...

A propos stoelgang, dat was deze morgen de moeite, niet zozeer het feit maar wel wat erna kwam! Gezien het Valiumderivaat mag ik een week gaan auto rijden en ook geen druppel alcohol gebruiken.

Ik blijf erbij, 't had slechter gekund, binnen twee maand zou dit nefast zijn...

Ik moet me alleszins koest houden, alé het gaat ook niet anders, de eerste 2 weken en dan zien we wel.