Rondreizen ten noorden van Bogotá.

Met een beetje spijt in het hart verlaten we ons sprookjesachtige guesthouse met zijn vriendelijke eigenaar en verzetten ons naar het centrum van Sopó. We willen wat door het stadje dwalen en een en ander bezoeken. Daarvoor elke keer 2.5 km afleggen en terug is op deze hoogte nog steeds iets teveel van het goede. We vinden een ander (maar ook heel leuk) guesthouse in een stille zijstraat vlak bij het centrum met een goed ontbijt, inbegrepen in de prijs. Tussen haakjes, de prijs van hotels valt hier best mee: we betalen € 28.5 voor een vrij ruime, heel propere kamer met eigen toilet, badkamer, flatscreen-TV en ontbijt.

Het eerste wat we hier bezoeken is een (in Colombia toch) bekend bedevaartsoord: het 'Sanctuario del Senor de la piedra'. Het verhaal erachter is op zijn minst merkwaardig te noemen.

Op 3 december 1793 was Rosa Nieto, de vrouw die het poetswerk in de kerk deed bezig met haar werk. Zoals elke dag ging ze water halen in de bron 'La Moya' achter de kerk. Die dag zag ze echter vanaf de bodem van de bron een lichtstraal naar boven schijnen. Ze stak haar hand in het water op zoek naar de bron van het licht, maar vond niets bijzonders, enkel een platte, bijna vierkante kiezelsteen. Toen ze beter keek zag ze in de steen een afbeelding van Christus. Ze nam de steen mee naar huis en 's avonds bleek de steen dezelfde gloed uit te stralen als in de bron. De volgende dag nam ze de steen mee naar de kerk om hem aan de pastoor, Raimundo Forero, te laten zien. Het probleem was dat de pastoor een zeer slecht zicht had en dus het lichtschijnsel en het beeld van Christus niet zag. Gevolg: hij geloofde heel het verhaal niet. Rosa gaf echter niet op. Zij nam de steen mee terug naar huis en bad dat de pastoor zijn zicht terug zou krijgen. Enkele dagen later was het zover: de pastoor zag het licht (letterlijk) en het beeld op de steen. Hij plaatste de steen op het altaar in een zijkapel van de kerk. De steen kreeg bekendheid en pelgrims stroomden toe. De steen werd vervolgens gestolen, maar keerde op mysterieuze wijze terug naar zijn plek. In 1909 kreeg de steen een eigen plaats. In 1953 werd op die plek de kerk gebouwd die wij nu bezocht hebben.

De bedevaartplaats is heel rustig gelegen op een helling buiten het dorp.Een sobere kerk in een aangelegde tuin met bron en waterval. Buiten ons slechts twee bezoekers. Een rustige uitstap dus.

De volgende dag uitstap naar Zipaquira. Mooie stad, modern maar met een mooie oude kern met smalle straatjes, oude kerken, en veel winkeltjes en eethuisjes.

We bezoeken er ook de wereldberoemde 'zoutkathedraal'. Even buiten het centrum (weer op een hoogte, dus klimmen!) ligt de ingang van een oude zoutmijn. Hier werd jaren naar zout gedolven maar de mijnwerkers hakten (na hun werkuren) ook een kruisweg en een 'kathedraal' uit in de rotsen. De tocht door de mijn is prachtig (hoewel een beetje te katholiek) met de (moderne) afbeeldingen van de staties van de kruisweg die telkens in een andere kleur belicht worden. Mooi! De kathedraal is een indrukwekkende ruimte, met beelden uitgehouwen in de rotsen, een altaar en stoelen zoals in een echte kathedraal.

Het tweede deel van de zoutmijn is ingericht als een eerbetoon aan een meer moderne en meer populaire godheid: platte commerce! Hier allemaal stalletjes met souveniers, voedsel, (veel) juwelen … We zijn blij dat we in het treintje naar de uitgang kunnen stappen om dit gedeelte van de mijn achter ons te laten.

Van Sopó reizen we verder naar Villa de Leyva. Eerst met de bus naar Zipaquira. Gemakkelijk, wat dat hebben we al eens gedaan. Bij de aankomst blijkt dat er ondanks raadplegen van de 'Lonely planet' en advies van de hotelbazin, geen bus (meer) is van Zipaquira naar Villa de Leyva'. Er rest ons niets anders dan terug te keren naar Sopó, ergens onderweg uit te stappen en daar de bus te nemen naar Tunja. Daar blijkt er wel een verbinding te zijn met Villa de Leyva. In de stromende regen komen we aan. We hebben niet gereserveerd, maar wel bij 'Booking.com' nagekeken welke hotels hier voor ons geschikt zijn. Het eerste hotel wat we proberen blijkt volzet. An vraagt in haar beste Spaans naar een ander hotel en we komen terecht Hotel Cermandy. Mooie kamer, netjes, eigen badkamer … € 20 zonder ontbijt.

's Anderdaags verkennen we het stadje. Villa de Leyva ligt op 2100 m hoogte (al 400 meter lager dan waar we vandaan komen) en is heel toeristisch. Veel huisjes uit de zestiende eeuw, het grootste marktplein van Colombia, prachtige kerken en een park waar veel vogels zouden zitten. Het stadje is mooi en gezellig, de kerken rijkelijk versierd en het park tereurstellend en klein. We blijven hier een paar dagen en maken wandelingen in de buurt.

Het eten is hier een beetje dubbel. Het ontbijt is top: bouillon met een stuk soepvlees, aardappelen en koriander (heel lekker), gevolgd door fruit (banaan, papaya, mango, mandarijn...) dan twee eieren naar keuze (spielgelei, omelet …) met broodjes en boter. De traditionele drank erbij is warme chocomelk. Als je dat allemaal op hebt kan je er voor de rest van de dag tegen! De rest van het eten is twijfelachtig: veel pizzazaken, hamburgerrestaurants … Zelfs in de 'gewone' restaurants vind je pizza, hamburguesa en perro calliente (letterlijk vertaald: warme hond, maar eigenlijk gewoon hotdog). Als je een meer streekgebonden maaltijd bestelt, gaat het dikwijls om gegrild vlees. Op zich niet slecht, maar zeer dun gesneden en zo doorbakken dat het geen smaak meer heeft. De desserts en vieruurtjes zijn lekker : heerlijke koffie en fantastisch gebak.

Van Villa de Leyva vertrekken we naar San Gil. De afstand is 112 km, maar het hoogteverschil is geweldig. San Gil ligt 1000 meter lager en dat voelen we: meer lucht (beter ademen) en hogere temperatuur : van 18 graden naar 27 en een heel andere plantengroei: palm- en bananenbomen. San Gil is een mooi stadje maar heel bergachtig. Ondanks de betere hoogte moeten we toch regelmatig rusten als we de straat van ons hotel opklimmen. Hier bezoeken we twee keer het park. Groot, heel mooi en veel vogels.

Van hieruit doen we ook een tocht naar Barrichara. Heel dit stadje is wereld erfgoed: veel kleine witte huisjes, een kerk waar je niet in kan en een tuin met moderne beeldhouwwerken die gesloten blijkt. Colombia is echt niet (meer?) klaar voor toerisme.

En dan de tocht naar Bogotá. We besluiten het in twee keer te doen: eerst terug naar Villa de Leyva en vandaar een rechtstreekse bus naar Bogotá. In villa de Leyva zullen we overnachten, zodat we 's anderdaags een (redelijk) vroege bus naar de hoofdstad kunnen nemen om daar niet in het donker aan te komen.

De reis begint slecht: de bus naar Tunja heeft onderweg een ongeluk gehad. Met bijna twee uur vertraging arriveert er een andere bus. Dan vier uur rijden naar Tunja. Daar hebben we bijna onmiddellijk een bus naar villa de Leyva, maar …. onderweg begint het te stortregenen en we hangen achter een vrachtwagen die amper 20 km per uur haalt. Gevolg: in het pikdonker komen we op de terminal van Villa de Leyva aan. In de regen naar ons vorige hotel, in de hoop dat daar nog een kamer vrij is. We hebben geluk: een prima kamer staat op ons te wachten. Vlug geld gaan tanken (je haalt hier overal vlot geld uit de muur), eten (pizza!), douchen, slapen. Morgen een dagje rust en dan naar Bogotá.

PS.: verschillende mensen hebben ons gemaild om te vragen of alles nog in orde is omdat we zo weinig blogverhalen online zetten. De reden hiervoor is dat we in een land zijn waar we nooit eerder waren en we alles moeten uitzoeken: waar neem je een bus, hoe werkt het systeem (betalen op de bus, tickets op voorhand, reserveren op voorhand en betalen op de bus …. ). We zullen proberen om ongeveer eens per week een berichtje te sturen, maar wees niet ongerust als het een paar dagen langer duurt.

Foto's : zie hieronder.

Vogelfoto's : https://observation.org/users/50424/photos/?advanced=on