zoals ik vertelde moest ik met mijn moeder voor een gehoortest naar het ziekenhuis, jongens wat was het warm! eerst de rolstoel in de auto, toen mijn moeder en daar gingen we dan, ze had een petje mee om voor haar ogen te houden, ze kan niet tegen zonlicht ,maar gelukkig reden we veel onder bomen. ginds aangekomen moest de rolstoel uit de auto, naar de inschrijvingen en toen naar de afdeling van de dokter, daar was het meer dan een half uur wachten, en dat beviel haar al niet, het duurde te lang,en stilletjes aan zag je haar weer zijwaarts in mekaar krimpen. na een goed half uur was ze aan de beurt, de test werd gedaan, de dokter heeft nog oorsmeer verwijderd en een hoorapparaat voorgeschreven, ik daar mee naar de winkel en ze zouden me bellen om een afspraak te maken want die komen ze thuis passen, nu maar afwachten. gisterenavond heb ik haar nog eens uitgebreid het nieuws van de laatste dagen vertelt en toen begon ze plots te huilen, ik was wel wat verbaasd en toen ik haar vroeg wat er was zei ze dat er niks anders meer was dan slecht nieuws, ze wilde er uitstappen, want waar ging het met de werels toch naartoe,en toen begon ze over zichzelf en haar pijnen ,toen ben ik wel wat boos geworden, ik ben 14 jaar vrijwilligster geweest en ik heb mensen gezien die onnoemelijk leden, vele kankerpatienten tot de laatste dag, bovendien gaf ik haar enkele voorbeelden van haar eigen broers en zusters en schoonfamilie en dan vind ik dat ze het er niet slecht heeft afgebracht, haar kinderen leven allemaal nog, hebben werk of op pensioen, haar kleinkinderen evenzo, behalve één , die is jong verongelukt met de moto nu twee jaar geleden en dat was wel een harde dobber, maar ze mag niet klagen vind ik, kijk naar mij, ik ben weduwe geworden op mijn 58 ste, heb twee kinderen waarvan er eentje ver weg zit, waar moet ik naartoe met mijn verdriet? niet naar mijn moeder, die heeft al genoeg, en mijn dochter ook, maar ik heb leren relativeren, je moet wel, het leven is geen kermis he, maar vanmorgen ging het haar weer beter, ze is zelfs niet op moeten staan voor het toilet, dus op hoop van zegen dan maar
|
