vandaag heb ik het risico genomen om weer eens naar hier te komen, ik laat mijn moeder achter in de handen van mijn jongste broer, blijkbaar is het gevaar eraf maar ze mag niet alleen gelaten worden, ze kent mij niet meer, ze noemt me moeder of maria of anna,terwijl ze de anderen wel kent. zelfs haar petekind herkent ze en haar zus en broer ook, het is raar, maar daar zit ik niet zo mee; het zijn een paar zeer enerverende weken geweest, na de morfine kwam de temesta, daarna de haldol, daarna de dolol,en nu weer een fles waar ik de naam niet meer van weet, maar die duidelijk een rare invloed heeft op mijn moeder, ze mocht 2 maal 25 ml en een keer 50 ml hebben, maar ze doet niks dan slapen of haar bed afbreken, ze heeft een speciaal kussen om tegen haar rug en tussen de knieen te leggen, en daar heeft ze eergisteren een uur mee gevochten voor ze het opgaf, ik had haar al vijf keer toegedekt en de zesde keer ben ik er bij gaan zitten en gekeken hoe ze zich moe maakte, toen ik haar vroeg of het zo nog al ging zei ze ja, dus liet ik haar doen, tot ze helemaal blootlag en eindelijk stil, daarna heb ik haar weer toegedekt en is ze in slaap gevallen. ik heb nu drie nachten ongestoord kunnen slapen, de rest van de nachten heb ik gekampeerd naast haar bed of er een paar keer uit gemoeten, met de babyfoon is het wel geruststellend,maar dan hoorde ik ook weer de klok slaan, dus die maar stilgezet.dan heeft ze me ook op een avond een lap tegen mijn oren verkocht, ik was zo verbaast dat ik haar vroeg waarom ze me geslagen had en ze zei dat ik maar beter moest luisteren! ik moest direkt aan mijn kinderjaren terugdenken, zo deed ze dat vroeger ook. ik stuurde een smsje naar mijn zus en die belde al direkt op om te vragen wat er aan de hand was en we hebben beiden zitten lachen aan de telefoon! de zenuwen zeker? nu heb ik aan ispahan gevraagd of ze voor mij niemand konden vinden om een paar uurtjes bij haar te blijven terwijl ik boodschappen doe en mijn vrienden nog eens kan zien, en vandaag is ze voor de eerste keer geweest, maar ze heeft niet veel moeten doen, ze heeft de hele tijd geslapen. en van ziekenzorg komt er elke dinsdag iemand een paar uurtjes, laat dat nu een nichtje van me zijn! dus krijg ik nu wat ruimte, ik wil ook niet te veel op mijn broers en zussen steunen, die hebben ook al zorgen genoeg, en zo is iedereen tevreden hoop ik. men vraagt me wel eens of ik het nog eens zou doen als ik alles op voorhand geweten had en ik durf niet volmondig ja te zeggen, maar ik heb mijn moeder een belofte gedaan en die wil ik volbrengen, en wat de dokter ook aandringt om haar naar een ziekenhuis te brengen,( zogenaamd om mij te ontlasten voor een paar dagen) ik wil dat niet omdat zij dat niet wil en daarmee is de kous af!wil hij misschien zijn verantwoordelijkheid ontlopen? nu ik deze regeling heb genomen hoop ik het te kunnen volbrengen zonder zorgen om mijn broers en zussen, en ik wil hen al bedanken wat ze voor mijn moeder en mij doen, maar ik vergeet zeker de mensen niet die mijn blog bezoeken en de moeite nemen om een reactie te sturen en mij zo moreel te steunen! hartelijk dank!
