ik ga nu een vervolg breien aan mijn vorige verhaal daar alles rustig is met mijn moeder en ik niks bizonders te vertellen heb over haar.over dat vakantiehuis dus. daar ik alleen maar een getuigschrift had van de huishoudschool kreeg ik natuurlijk allerhande werk toegeschoven. er logeerden ongeveer zo'n honderd mensen in juli en augustus, dus moest er gekookt, gekuist en getapt en tafeldienst gedaan worden. ik begon om negen uur en stopte om tien uur 's avonds, het laatste werk dat we deden was patatten pitten met een man of drie, een jolige boel was dat, in die tijd keken we niet op een uur meer of minder, er mocht gelachen en plezier gemaakt worden maar het werk moest af; in die tijd werd er veel gezongen, vooral heimatliedjes, canons, driestemmig, enfin, vanalles!soms waren we 's avonds vrij en gingen we, personeel en families, op avondwandeling, er was een familiezaal waar 's avonds de ouders en het personeel bijeen kwamen, er werd accordeon gespeeld, piano, er werden spelletjes gedaan, gezongen, gedanst, zoals ik zei, het was een plezierige boel. ik denk dat de mensen die daar vroeger met hun gezin daar op vakantie geweest zijn daar goede herinneringen aan hebben, er werden vriedschappen gesmeed die jaren duurden en nog duren, en zij hebben allemaal geholpen aan de verbouwingen om het in orde te maken voor de kinderen die daar later geplaatst werden. zelfs die kinderen werden vaak door zo'n gezin 'geadopteerd' en namen hen mee op vakantie of uitstap, maar dat was jaren later.ik heb er drie seizoenen gewerkt en fijne herinneringen aan overgehouden, nadien ben ik bediende geweest in een grootwarenhuis, bij een advocaat gewerkt, en op een fabriek, maar dat beviel me niet. ondertussen had ik mijn man leren kennen, maar dat was niet naar de zin van mijn ouders, geen enkele jongen beviel hen, en als ik wou doorzetten mocht ik niet meer buiten.'s avonds ging ik bij een vriendin pantoffels vlechten om een centje bij te verdienen maar ook dat moest ik afgeven. op een avond was ik toch uit geweest met mijn man en de deur was op slot, wat ik ook riep, niemand deen open, dus ben ik met hem meegegaan en 's morgens van daaruit gaan werken. toen ik 's avonds thuisgebracht werd door mijn man lagen al mijn spullen in de gang op de grond en kon ik vertrekken. zelfs mijn spaarboekje kreeg ik niet van mijn vader, uiteindelijk moest hij wel, ik was immers meerderjarig; ik heb een half jaar bij mijn toekomtige schoonouders ingewoond en toen zijn we getrouwd, met de nodige problemen, mijn ouders moesten in die tijd nog tekenen en mijn vader zei dat hij dat wel wilde maar er geen voet voor zou verzetten, dus heb ik ddie advocaat geraadpleegd en die heeft dat voor mij in orde gemaakt, wij zijn dus getrouwd met een akte van eerbied zoals dat toen heette,en dat heeft me ook nog geld gekost. wij zijn naast mijn schoonouders gaan wonen en daar heb ik veel steun en liefde gekregen, het waren gelukkige jaren, maar na twee jaar kreeg ik een miskraam. een jaar later is mijn zoon geboren, maar stilletjesaan werd mijn schoonmoeder ziek, alhoewel we daar eigenlijk niet veel van merkten toen, het ging zo langzaam! ondertussen kreeg ik weer een miskraam. daar wil ik niet veel over kwijt,het was nu eenmaal zo, de eerste keer heb ik tien dagen in het ziekenhuis gelegen, de tweede keer op en neer, maar toen hadden ze de oorzaak gevonden. ondertussen vond mijn man ander werk en zijn we verhuisd. bleek dat ik weer in verwachting was! ik bleef thuis voor mijn zoontje en nadien voor mijn dochtertje, ik had een groooooote tuin, dus ik boerde! groenten allehande en inwekken, we hadden ook een kennel met st bernardhonden en gingen naar tentoonstellingen waar we vaak prijzen wonnen,zelf de koning kwam een kijkje nemen in brussel. ondertussen ging het niet goed met mijn schoonmoeder, na veel onderzoeken en vaak in het ziekenhuis viel het verdikt! ze had spierdystrofie, maar dat ze er van zou sterven wisten we niet, stilletjesaan geraakten verschillende ledematen verlamd en kon ze zich niet meer behelpen, ik ging drie keer per week naar haar toe om te helpen, met twee kleine peuters en 70 km op en neer viel niet mee, maar mijn man maakte lange dagen dus die miste niks.op een dag vertelde ze ons dat ze van het ziekenfonds mee mocht op reis met de boot de henri dunant, dat was een boot van het rode kruis, de dag voor ze vertrok gingen we haar opzoeken en een goeie reis wensen, toen vroeg ze of we nog wat wilden blijven en of ze haar kleindochter nog eens op schoot kreeg, die was toen vijf maanden, zoiets vroeg ze nooit, het was haar altijd goed, nooit kloeg of mopperde ze, dus ik vond dat wel wat raar, enfin tenslotte zijn we vertrokken. 's morgens hebben ze haar opgehaald met de ambulance en in de late namiddag kregen we een telefoontje uit venray dat ze opgenomen was in het ziekenhuis en buiten bewustzijn. we hebben de kinderen naar mijn ouders gedaan en zijn er naartoe gevlogen! mijn schoonvader was daar in zijn werkkleren, die hebben we naar huis gestuurd om zich te wassen en te verkleden, toen hij terug kwam zijn wij weer gegaan,in het ziekenhuis zeiden ze dat ze niet meer bij bewustzijn zou komen. 's anderendaags zijn we terug gegaan, maar geen verandering. pa bleef. op woensdagmiddag kwam ze weer bij, en ze vroeg naar mijn zoon, na veel aandringen zijn we teruggereden om hem op te halen, maar het waren vele kilometers en toen we arriveerden was ze al overleden en opgebaard. 57 jaar! waarom zij???, ze had nooit geen mens kwaad gedaan, terwijl mijn vader iedereen verdriet aandeed! toen ben ik erg boos en verdrietig geweest, het was zo onrechtvaardig! maar het leven gaat voort, vaak denk ik nog aan haar. dit is wel genoeg voor vandaag, tot later nu voeg ik nog een foto toe van har, de eerste dag op de boot, twee dagen voor haar overlijden
