Bookcrossing heeft eigenlijk niets met treinrijden te maken, maar ik vind het typisch iets "om op de trein te doen". En het hoort trouwens tot het domein "lezen", of "graag lezen" of "leren lezen", de regelrechte aanleiding van het ontstaan van deze blog.  

Hoe werkt het? Stel, je hebt een boek gekocht of gekregen, je hebt het gelezen, gekoesterd of verwenst, en nu ligt het al maanden naast je bed of op het salontafeltje stof aan te trekken. Je kan dat boek altijd wegzetten in een boekenkast, (als je er nog plaats hebt), en er de volgende jaren nooit meer naar kijken. Maar eigenlijk is dat voor dat boek een levenslange gevangenisstraf. Dit boek dat je vele aangename uren heeft bezorgd verdient beter. Je kan het daarom beter vrijlaten...

Release it in the wild wordt het op de Engelstalige site van Bookcrossing genoemd. Vrijlaten in de wildernis. En daar komt het héél dicht bij.
Als een medewerker van een vogelopvangcentrum een gekwetste roofvogel eerst weken of maanden verzorgt, en dan uiteindelijk op D-day die sperwer of buizerd zijn vrijheid teruggeeft, dan voelt hij waarschijnlijk een "dit hebben we weer tot een goed einde gebracht"-trots, een "zie die majestueuze vleugelslag"-blijdschap, maar waarschijnlijk ook een beetje een "ik hoop dat hij zich staande kan houden in deze wrede en gevaarlijke wereld"-angst.

Zo ook met een boek dat je achterlaat in de wildernis. Je voelt dezelfde sensaties. Je kan het boek observeren, en kijken wie het meeneemt. Je kan je afvragen of het nu een goede pleegouder heeft gekregen, of het eventueel een grote reis gaat ondernemen, of het nog van zich gaat laten horen, als het ware een ansichtkaart gaat sturen.

Een trein, een café, een bushokje of een bank in het park, laat het er achter en als het een beetje meevalt zal het boek nog een lang en gelukkig leven kunnen leiden. Misschien nog wel zeven levens.

{START_AUTEUR}17-11-2006, geschreven door {AUTEUR_BERICHT}{STOP_AUTEUR}