Lichtjestocht (35 km) van MTB Esbeek te Esbeek op zaterdag 28-03-2015.

Aan een ticket geraken voor deelname aan de jaarlijkste lichtjestocht van MTB Esbeek in samenwerking met de lokale bedrijven en het hele dorp, is geen sinecure. Vorig jaar waren de gewone deelnamebewijzen op 30 minuten uitverkocht, dit jaar was je na zes minuten al te laat! In de loop der jaren leerde ik via de fora en door hen op tochten te zien een aantal fervente nachtrijders kennen. Eentje daarvan, Bulls69, houdt één en ander goed in de gaten en had vorig jaar het lumineuze idee van op voorhand de potentieel geïnteresseerden te contacteren en tickets te kopen voor een hele groep. Wij kopen de tickets dan over. Gezien de meesten ook nog een fietsmakker hebben die wel eens wil meegaan, raakt hij zijn kaartjes zo weer kwijt! Aldus geschiedde ook weer dit jaar en kon ik dank zij de attente biker die me indertijd advies gaf over aan te kopen verlichting voor nachtritten aan twee kaartjes geraken voor Esbeek. Omdat ik er ooit bijna drie kwartier heb moeten aanschuiven aan de start voor het laten scannen van de streepjescode op uw deelnamebewijs waren we goed op tijd vertrokken. Daardoor stonden we om 18.15 u al op de parkeerweide, vlak bij een in- en uitgang, omdat we op dat ogenblik al een wagen zichzelf zagen vastrijden in het zompige gras! Het begon te regenen toen we ons aan het klaarmaken waren en nog harder toen we in de loods van Geert Jan de Kok Landbouwmechanisatie stonden. Deze loods was leeggemaakt en omgebouwd tot feestzaal voor dit evenement, een discobar inclusief.

Om exact 19.00 u werd de start geopend en konden we samen met de eerste deelnemers naar buiten, terwijl de rij wachtenden achter ons intussen ook al weer tot buiten reikte! Het eerste gedeelte van de lichtjestocht is gewoonlijk zonder licht, je eigen licht op de fiets buiten beschouwing gelaten. We kregen enkele veldwegen aan de rand van het dorp voor de wielen, afgewisseld met enkele singletracks en een leuk pad dat zich met veel S-vormige bochten door een bos slingerde. Eens het dorp goed en wel uit bereikten we de donkere bossen van het landgoed Gorp en Roovert. Op 7 km van het vertrek reden we rakelings langs de grens met het Belgische Poppel ter hoogte van de gasinstallaties aan de Tulderheyde en de uitlopers van het landgoed De Utrecht. Daar stonden een aantal toevallige passanten onder hun papaplu’s te kijken naar het voorbijrijdende geweld.

De bikers werden tot 12 km door een vrij modderig bos gestuurd. Modder was de constante in deze toertocht. Dat terwijl we de zaterdag voordien hadden deelgenomen aan de GPS-toertocht vanuit Hilvarenbeek en in deze streek een superdroog parcours hadden getroffen! Na een natte vrijdag was alles nu herschapen in een modderpoel! Na de doortocht van de donkere bossen reden we voorbij de mooie uit de kluiten gewassen huizen van het domein Gorp en Roovert. Ik vermoed dat daar de eigenaars wonen, want alhoewel vrij toegankelijk voor wandelaars en fietsers zijn deze bossen privaat eigendom. We bereikten de Tuldensedijk en kregen het beeldhouwwerk “De verroeste pk’s” van Hannes Verhoeven naar een ets van Andreas Schotel te zien. Andreas Schotel was en Hannes Verhoeven is een Esbeeks kunstenaar. Het beeldhouwwerk symboliseert de eenheid tussen werkpaard, boer en werktuig. 13 km.

Na een aantal klinkerwegen omheen Gorp en Roovert en in de nabijheid van het ven De Broekeling, waar nog een beeld van Verhoeven staat, bereikten we op 14,50 km de pauzeplaats op het erf van de hoeve De Koekoek. Daar was het nog heel druk. Ook de discobar was weer present. Het orkestje hebben we niet aan het werk gezien, maar we zagen blaasinstrumenten staan en zelfs die waren uitgerust met lichtjes! Fruit, peperkoek, wafels, sportdrank en thee stonden op het menu en de potjes chocoladen dragees op de partytafeltjes werden à volonté bijgevuld! De omgeving van de stop was mooi versierd met alle licht wat men uit de kast had kunnen halen!

Na de stop doken we opnieuw het bos van het landgoed De Utrecht in om na enige tijd de drukke Lage Mierdseweg, de N269, te kruisen om aan de overkant onze tocht in de bossen verder te zetten. De paden lagen er daar wel zeer modderig bij zodat rijden een echte uitputtingsslag werd. Er was even wat oponthoud aan de houten Koevoirtbrug over de Reusel omdat dit bruggetje langs weerzijden voorzien is van een soort sluis om te vermijden dat er zonder mee over gefietst wordt. Zulke houten bruggetjes kunnen bij nat weer vervaarlijk glad zijn en een valpartij zou hier wel eens nare gevolgen kunnen hebben vermits je recht de dieperik en het water in valt! Wie geen geduld had kon het wad naast de brug door rijden, maar dan wel opgezadeld zitten met natte voeten! 18 km om 21.00 u. Vanaf de Koevoirtbrug ging het verder door de donkere bossen. Een dreef was afgeboord met lichtgevende kegels en op bepaalde plekken hingen piepkleine lampjes in de bomen. We kregen ook een stukje met enkele uit de kluiten gewassen heuvels maar in tegenstelling tot tijdens mijn eerste deelname drie jaar geleden, hing hier geen licht meer in de bomen.

Ter hoogte van De Kievit aan de rand van het bos na een zoveelste lastige slijkweg zijn we even gestopt om mijn batterijen te vervangen. Dan ging het verder door een meer open landelijke omgeving met sporadisch hoeven en huizen. Vanaf hier begon ook het meer ludieke deel van de tocht. We werden door de schuren van boerderijen geloodst waar een parcours was afgebakend tussen balen stro. Ondanks de passage van de bikers dwars door de koeienstallen genoten de dieren ongestoord verder van hun maaltijd. Op een andere plek waren de contouren van een tractor duidelijk gemaakt met lichtslangen en reden we over het erf. We staken opnieuw de grote baan N269 over en reden op een graspaadje waar brandende fakkels neergezet waren. We konden dan genieten van een wel heel speciale open bedrijvendag want we werden door een aantal grote loodsen van lokale vestigingen gestuurd, waaronder een grote houtzagerij, een tuincentrum en de grote renstal van een manege. Stellingenbouwers hadden er op de terreinen van deze bedrijven zelfs bruggen gebouwd waar we over dienden te rijden. Eén van die bruggen was redelijk steil en tricky maar ik ben er in het zog van een andere biker toch op en af gereden. Op een andere plek waren dan weer hindernissen aangelegd binnen in de loods of had men een rookgordijn aangelegd zodat je geen steek meer zag! Op goed geluk er gewoon doorheen dus!

Na het bedrijventerrein ging het dan in de richting van het dorpscentrum. We reden er door straten waarin de mensen hun huizen en tuinen vol licht hadden geplaatst. Half doorgesneden plastieken bussen fungeerden in een bepaalde straat als lampenkappen. Mensen hadden partytentjes en vuurkorven op hun oprit geplaatst en bouwden een feestje met vrienden en buren. Ook hier werden we vergast op een aantal attracties waaronder de doortocht van een schuimbad. We werden tegengehouden door een stationschef die een nep-slagboom neerliet om er een ingebeelde trein te laten passeren waarbij het geluid van de trein geproduceerd werd door grote boxen! De kerstverlichting was weer van de zolder gehaald, want zelfs de kerktoren was getooid met een verlichte ster die er allicht ook hangt rond kerst en nieuwjaar! De meest opvallende attractie was wel de constructie met de verschillende naast elkaar staande wippen waar je er eentje uit kon kiezen om over te rijden! Dat gaf wel een bizar gevoel zo naar boven te moeten rijden en zich dan af te vragen welk effect het kantelen van de wip zou geven! Omdat ik deze keer veel vroeger was vertrokken dan de vorige twee edities waren alle attracties nog actief terwijl men de vorige keren op bepaalde plekken vaak al was begonnen met de opruim, zeker in de bedrijven.

Door het vele ploeterwerk in de natte bossen na een vrijdag vol regen werd het een zware en dus memorabele editie! Aldus was het toch alweer 22.30 u eer we weer binnen reden, ook al waren we bij de eersten vertrokken! Met 33,75 km op het tellertje kwamen we weer toe in de loods van de Kok (deze keer dus niet met c-o-c-k zoals in Baantjer) waar zich een massa volk verzameld had, zowel bikers als dorpelingen, en de disco vol aan de gang was! We zijn er nog een drankje gaan halen en hebben ons wat te eten gekocht aan het frieten- en hamburgerkraampje. Lang zijn we niet meer blijven hangen omdat we daags nadien onze zinnen gezet hadden op de toertocht in Aarschot. Omdat het op zondagochtend fel aan het regenen was hebben we uiteindelijk besloten van thuis te blijven, wetend dat het in Esbeek al zo’n zooi was geweest en je in Aarschot dan nog rekening moet houden met serieuze hoogtemeters er bovenop! Het bleek een goede beslissing want het is de hele zondag blijven regenen wat natuurlijk jammer was voor alle clubs die voor die dag hun toertocht gepland hadden!

Onderweg heb ik in Esbeek tegen Jari gezegd dat het misschien voor mij wel eens de laatste keer zou kunnen geweest zijn dat ik hier reed. Omdat het ploeterwerk toch veel van mijn krachten gevergd had! Uiteraard wordt de soep nooit zo warm gegeten als dat ze opgediend wordt en allicht zal ik volgend jaar weer hier zijn als Bulls69 voor ons kaartjes kan versieren. Want ik blijf het wel bijzonder ferm vinden dat een hele dorpsgemeenschap, de landbouwers en de lokale bedrijven in samenwerking met een mountainbikeclub elk jaar opnieuw weer gemotiveerd zijn om dit alles op poten te zetten. Alleen al het bouwen van de stellingbruggen en die wip moet al veel tijd gevraagd hebben. Dat moet niet alleen werken maar ook veilig zijn als er 1500 bikers met hun fietsen over gejaagd worden! Hele straten aankleden met, vaak dan nog uniforme verlichting moet allemaal veel voorbereiding en tijd kosten! In Esbeek maken de mensen er elk jaar opnieuw weer een groot feest van! Niet voor niks zijn de kaartjes via het internet op zes minuten tijd uitverkocht!

Jari legde alles vast op Google-Maps: klik hier!

Foto’s kan je bekijken op de site van MTB Esbeek: klik hier!

Hieronder een hele reeks filmpjes over deze lichtjestocht!

Dit verslag is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.nl!

StrammerMax

29-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-25-45-55 km) van WTC De Heggestoempers te Poederlee op zondag 22-03-2015.

Ik had graag eens de toertocht in het Nederlandse Spoordonk (Oirschot) gereden. Omdat we gisteren al een stevige rit achter de rug hadden in dezelfde streek, meer bepaald in Hilvarenbeek, en omdat Spoordonk voor Jari een heel eind rijden is, werd het de rit van De Heggestoempers in Poederlee. Als je met een maat rijdt kan het niet altijd zijn wat je zelf wil en dit keer was het mijn beurt om eens water in de wijn te doen. Over het algemeen matchen onze keuzes gelukkig meestal wel. Poederlee is niet zo ver van mijn verblijfplaats, dus was ik ook als eerste ginder en zoals afgesproken ben ik na het melden van mijn vertrekuur alleen vertrokken. Dan had ik wat voorsprong en met zijn jongere benen zou Jari mijn wel inhalen. Tenzij hij ergens een stuk zou missen zoals in Ravels-Eel vorige zondag en we elkaar net daar misten!

Om 9.20 u was ik op weg en het was ondanks het toch al gevorderd uur nog vrij druk aan het vertrek. Het ging rond het voetbalveld van Poederlee om de singletrack in het achterliggende bos te bereiken. Eens het bos weer uit kwam de tocht op 1,35 km voorbij de Heggekapel, gelegen aan de rand van een parkbos. Hier is elk jaar de zogenaamde Heggeprocessie, maar ik heb deze nog nooit gezien! Bospaden en singletracks werden ons deel. Op één van deze tracks troffen we na het kruisen van een grote baan, de Poederleeseweg - Herentalsesteenweg, een uit de kluiten gewassen heuvel. Boswegen, tracks en veldsporen leidden ons tot het baantje Schrieken waar we op 5 km direct opnieuw de bossen in doken. 9.50 u. Op 6 km reden we langs een aantal buitenhuizen om het volgende bos te bereiken. Tot 7,50 km kregen we daar de volgende lading bospaden, afgewisseld met singletracks, voor de wielen. Op een in het bos gelegen asfaltbaantje werd ik ingehaald door een zeer grote groep bikers.

Boswegen werden geregeld afgewisseld met korte singletracks waarna we door enkele straten van een villawijk reden. Op 9 km ging het weer vol de bossen in om een halve kilometer verderop twee keren over eenzelfde heuvel gejaagd te worden. 10.10 u. Terwijl ik even halt hield werd ik voorbijgereden door een biker in een pak van BikeAholic, de fietsenwinkel in Stabroek. Volgens mij was het Bart, vroegere clubmakker van De Papegaai Bike Team waar op dit ogenblik zo goed als geen leven meer in zit! In het team welteverstaan! Hij zal me niet herkend hebben met m’n blauwe regenjasje aan. We kruisten twee keren een asfaltbaantje en op 11 km van het vertrek was er een eerste splitsing tussen de routes van 18-25 km en van 45-55 km. Ik herkende de plek waar ik tijdens mijn deelname aan de wintertocht op 26 december 2013, mijn Turner-Flux naar de haaien hielp! De scharnier die de verbinding maakt van de achtervering met het fietskader brak doormidden! Die onderdelen worden niet meer gefabriceerd en sindsdien hangt die fiets werkloos aan een haak in de werkplaats van de winkel in Stabroek! Al bijna anderhalf jaar dus! Jammer, dat was een prima mountainbike, ook al had ik hem tweedehands van rubber-12 gekocht met bijna een volledig nieuwe afmontering! 10.15 u.

Een veldweg voerde ons voorbij een vijver naar de Visbeekvallei. Ik hoorde het geluid van crossmotoren en kreeg ze even later heel in de verte ook te zien. Tot 15 km reden we een hele tijd over een zandweg die wel twee tot drie kilometer lang was! Het ging dan rechtsaf een klein brugje over om een smal spoor naast een omheining rond een bos op te rijden ter hoogte van de Berkelheide. Het was er niet makkelijk rijden over de aanzuigende ondergrond en het was uitkijken voor wortels, stronken, bulten en putten. Blijkbaar hadden hier vroeger bomen gestaan die tot tegen de grond afgezaagd waren. Een bord aan het einde van het pad leerde me dat het de Lilse Voetweg was en die is vorig jaar heropend. Het pad leidde naar de Vispluk in Vorselaar en naar een grote baan ter hoogte van de Brasserie De Wingerd. Op 17 km reed ik een parkbos in en het kasteel van Vorselaar voorbij. Toen ik er even halt hield kwam Jari daar toe.

Vanaf het kasteel van Vorselaar kregen we eerst een aantal dreven door het park voor de wielen en dan voornamelijk een overaanbod aan zanderige veldwegen. Die brachten ons tot de oversteek van de drukke baan Sassenhout die beveiligd was door een seingever. Op 23 km van de start staken we daar over naar de Kweek in Vorselaar. 11.15 u. Een veldweg leidde ons dan naar de bevoorrading op 23,50 km op een plekje naast de Poederleeseweg, de grote baan van Poederlee naar Herentals. In de zomer staat hier altijd een kraam waar aardbeien worden verkocht! Aan de uitgebreide bevoorrading was keuze genoeg uit soep, twee smaken sportdrank, wafels, koeken en fruit! Vooral het zelf in elkaar geknutselde soepvat was de moeite om te zien: een grote kookpot waaraan poten gesoldeerd waren om hem boven een gasvuur te kunnen zetten. Er was ook een wc-huisje geplaatst op het naburige veld! Vermoedelijk met daaronder een in de grond gegraven put! Er was nog veel beweging en er kwamen nog steeds nieuwe bikers toe.

Na de stop dienden we de drukke baan te kruisen. Er stond een seingever. Een zandweg voerde tot de splitsing tussen de 18-25 km en de 45-55 km ter hoogte van een sluisje op de Kleine Nete. 11.35 u. Gekozen voor de langste routes. Bij aanvang kregen we daar op 26 km een heuvelachtig parcours in de bossen van Herentals en een idem dito stukje in de omgeving van de vaste route om via de gekende afdaling naast het kerkhof uit te komen op een asfaltbaantje naast de spoorweg. Na de rit van gisteren was dit stukje met veel hoogtemeters beslist redelijk zwaar, maar ik geraakte toch overal op en over! 29 km. We kregen enkele straten van Herentals voor de wielen en na een stukje bos bereikten we de door de vaste routerijders bekende spoorwegovergang op de grens met Poederlee. Daar splitsten de routes van 45 km en van 55 km op 32 km van het vertrek. 12.00 u.

Een zandweg leidde ons in de bossen naar de vaste groene route nabij Lichtaart. We konden er rijden over een mooie singletrack en kregen er enkele stevige klimmetjes te verwerken tot we omstreeks 38 km de camping Floreal bereikten. Omstreeks 40 km reden we over de zeer lange en bochtige singletrack die deel uitmaakt van de groene vaste route. Het pad lag goed droog en het was er amusant rijden door de verschillende bochtjes. We vervolgden de groene vaste route waarbij de routes van 45 km en van 55 km weer samenkwamen op 43 km van het vertrek. Even later kruisten we opnieuw de spoorweg. 44 km om 13.00 u. Een tergend lange zandweg waar we veel tegenwind te verduren kregen leidde ons naar de Kleine Nete en tot de Verkenshoek. Daar reden we op 48 km het bos weer in om nogmaals een lange zandweg van ruim een kilometer af te malen. Enkele bospaden en een singletrack voerden ons door het bos van de Polderheide tot de Poeyelheide. Hier bereikten we de rand van de bewoonde wereld. Straten en een laatste zandweg, waarvan we er zo stilaan genoeg gezien hadden, voerden ons opnieuw naar het centrum van Poederlee waar we na 55,50 km omstreeks 13.45 u weer toekwamen aan de voetbalvelden.

De bikewash en de bewaakte fietsenstalling waren al ontmanteld en in de kantine was de opruim al aan de gang. Telkens er een groepje bikers opstapte werden de tafels en stoelen opgeruimd. We hebben toch nog een drankje genuttigd en waren content dat we van één van de dames een belegde boterham kregen, overschot die uitgedeeld werd. We hadden honger gekegen van de rit!

Toen we nog zo’n tien kilometer te gaan hadden belde de moeder van Jari, die een kleinere toer gereden had, op om te vragen of het de moeite loonde van op ons te wachten. Niet dus! Van haar vernamen we dat er tijdens de rit een mountainbiker was gestorven en dat het parcours daarom een tijd omgelegd was. Wij kenden de persoon in kwestie niet en hebben ook niets van het voorval gezien. Het stemt wel tot nadenken! Deze mens is ’s morgens vertrokken voor zijn rit op zondag en is nooit meer thuis gekomen! Hij zal het zelf niet meer geweten hebben, maar zijn familie en vrienden die achterblijven des te meer! Een groot persoonlijk drama, een klein artikeltje in de krant. De dood van deze mens liet me niet onberoerd…

Uit Gazet Van Antwerpen:

In Gierle (Lille) is zondag een 56-jarige man uit Olen overleden terwijl hij deelnam aan een veldtoertocht. De hulpdiensten probeerden hem nog te reanimeren, maar de man stierf ter plaatse. Wielertoeristenclub De Heggestoempers uit Poederlee (Lille) hielden zondagochtend hun jaarlijkse Lente Veldtoertocht, een sportief evenement voor mountainbikers over afstanden van 18 tot 45 kilometer. Luc Bleys uit Olen nam zondag in zijn eentje deel. In de Watermolenstraat op de grens van Gierle en Tielen (Kasterlee) werd hij plots onwel en viel op de grond. Hij werd opgemerkt door andere deelnemers van de rit. “We kregen het signaal dat onze eigen pechdienst naar de Water­molenstraat moest komen om de fiets van het slachtoffer op te halen”, vertelt voorzitter Jef Van Steenbergen van De Heggestoempers. “De hulpdiensten hebben hem nog proberen te reanimeren, maar toen onze pechdienst arriveerde, was de man al overleden.” Vermoedelijk stierf de mountainbiker aan een hartinfarct.

Uit N-Nieuws Neteland-Kempen:

De begrafenisplechtigheid van de 55-jarige Olenaar Luc Bleys vindt zaterdag 28 maart plaats in de Sint-Bavokerk in Noorderwijk. Bleys overleed zondag aan een hartinfarct toen hij meereed in een toertocht van de Heggestoempers uit Poederlee. Luc Bleys was lid van de wielertoeristenclub 't Scheef Kaderke in Noorderwijk.

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

28-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Eerste Hotel Brabant van Leeuwen GPS veldtoertocht (65 km) van de Rijwiel-Toerclub Hilvarenbeek te Hilvarenbeek op zaterdag 21-03-2015.

Die zaterdag was het vroeg uit de veren geblazen voor de eerste editie van de Hotel Brabant van Leeuwen GPS veldtoertocht van de Rijwiel-Toerclub Hilvarenbeek in Hilvarenbeek. De lengte van de naam van de tocht bleek omgekeerd evenredig met het, ten onrechte, lage aantal deelnemers. Blijkbaar zijn de toertochtrijders nog altijd verknocht aan de gebruikelijke pijltjes! Nu ja, ook voor ons was het de eerste keer dat we aan zulke rit met GPS en zonder pijlen deelnamen! De inschrijving was tussen 9.00 u en 10.00 u, dus hadden we in alle vroegte afgesproken op de carpoolparking naast de E19 in het Belgische Loenhout om van daar samen verder naar Hilvarenbeek te rijden. Inschrijven kon in het Hotel-Restaurant Brabant van Leeuwen alwaar de te volgen route op uw GPS werd gezet. Goed dat Jari zijn verbindingskabeltje had meegenomen, want niet alle kabeltjes blijken compatibel met een GPS van Garmin. Hij heeft het dan ook ter plekke in bruikleen gegeven aan de mensen aan de inschrijving voor het geval het nog voor andere deelnemers nodig was. Omdat we ruim op tijd waren was er nog gelegenheid voor het drinken van een koffie. Om 9.15 u waren we op weg voor de tocht, bij aanvang in het zog van een club in geelgroen fluo gehulde mountainbikers, vermoedelijk leden van de organiserende vereniging zelf!

Het ging het dorp uit en eventjes langsheen grote wegen om na 3 km een eerste strook bos te bereiken, luisterend naar de naam Landgoed Annanina’s Rust. De doortocht van het bos was van korte duur en via de Biestsedijk bereikten we op 4 km het grondgebied van Diessen. Zanderige landbouwwegen leidden tot aan een grote baan, de N395, waarna we een strook bos bereikten alwaar we een singletrack voor de wielen kregen. Deze singletrack was aan het begin en het einde voor de veiligheid afgesloten door houten barelen en voerde ons door het natuurgebied Turkaa naast een vijver. 7,50 km. Vanaf hier reden we geruime tijd en gedurende ettelijke kilometers over grassporen in zuidelijke richting naast de Reusel, een waterloop die hier de aanblik bood van een smal kanaaltje. De grassporen waren niet overal even duidelijk te zien en we dienden de Reusel een aantal keren te kruisen via bruggetjes aan straten. Tijdens onze rit langsheen de waterloop kregen drie keren een enkeling en een groepje van vijf bikers te zien. Hier en daar dienden we op onze stappen terug te keren omdat Jari nog niet gewend was van het parcours op GPS te volgen, totdat hij de ideale schermgrootte had gevonden. Van dan af ging het meer dan vlot!

Zo keerden we op 11,50 km even op onze stappen terug om van de Reusel weg een strook bos in te duiken, ook al zagen we verderop de bikers van daarnet rijden. We waren bevreesd anders een mooi stukje parcours door het bos te zullen missen! Na de doortocht van de bospaadjes volgde een korte lus over een aantal zandwegen. Brede boswegen voerden ons dan door de van beken doorsneden Goorbossen om uit te komen op een toeristisch fietspad dat aangelegd was tussen de bosrand en een groot meer, het Goorven. Dat ven maakte deel uit van een natuurreservaat met verboden toegang. 10.40 u. Even verderop reden we over de open vlakte van de Neterselse Heide waar we te kampen kregen met stevige tegenwind. We kregen er nog een eenzame deelnemer te zien die ons voorbij reed. Een zandpad waarover dwars greppeltjes gegraven waren ter wille van de waterafvoer leidde tot een asfaltbaantje dat we in het zog van een groepje van vijf bereikten. Tot 22 km reden we over de open heidevlakte.

Er volgde een zeer mooie singletrack, deels door het bos en deels over de open Neterselse Heide en goed voorzien van wortels. Een bospad leidde tot op een grote baan op 24 km van het vertrek. 11.15 u. In het gezelschap van nog twee bikers overschreden we de grens met Baarschot (Hilvarenbeek). Het parcours boog van de grote baan weg waarna we een lange lus over zandwegeltjes door een bos voor de wielen kregen. Hierbij passeerden we samen met nog twee bikers de camping Rakelbos op 27,75 km van de start.

Aan de rand van het dorp Westelbeers (Oirschot) reden we ter hoogte van de Mariakapel uit 1637 het Westelbeersche Broek in op een paadje naast de waterloop de Groote Beerze. We vervolgden de rit over een bijzonder lastig te berijden nat en bultig grasspoor evenwijdig met de Groote Beerze tot we ter hoogte van het asfaltbaantje Fons van der Heijdenstraat een “oversteekplaats voor wild en grote grazers” te zien kregen. Daar ligt een soort onder elektrische spanning staande mat over de weg die de grote grazers te grazen moet nemen indien ze hun territorium zouden willen verlaten! Met schoenen aan of per fiets kan je gewoon over de mat heen, voor honden en paarden is een knop voorzien die de elektrische stroom een minuut uitschakelt om de mat te kunnen kruisen! Een slimme grote grazer kan dus best wachten op iemand met een hond of paard! We reden eventjes door de landelijke straat om dan weer het bos in te gaan.

Ter hoogte van het natuurreservaat De Grijze Steen dienden we de Groote Beerze te kruisen over de meest eigenaardige brug die ik ooit gezien heb! Het was niet meer dan een smalle metalen balk waar langs beide zijden een reling aan vastgelast was! Het had wel wat voeten in de aarde eer ik er met de fiets over was, want dat ding begon vervaarlijk te wiebelen! Wat ben ik soms toch een sukkel! We reden aan de overkant van de waterloop in de richting van waaruit we kwamen. Over een nat en vrij lastig spoor evenwijdig met het water. Een zeer afwisselend pad door gras, over zompige stukken en langs bomen met zeer laaghangende takken! Zeer mountainbikewaardig en avontuurlijk! Op 33 km van de start kruisten we nogmaals de Groote Beerze en deze keer over een normale brug! Het ging heel even terug in de richting van waaruit we gekomen waren over een omwille van een sterk aanzuigende ondergrond vermoeiend pad!

Even later bereikten we de bevoorrading die op 35 km van de start opgesteld was in de schuur van een groot landbouwbedrijf in Netersel. Gezien het kleine aantal deelnemers hadden de mensen de passanten hier kunnen tellen en wisten zij en wij meteen dat we de laatsten waren om er toe te komen! Tijdens een nuttigen van een banaan, een stuk peperkoek, een suikerwafel en een beker hete thee, een praatje gemaakt met de mensen ter plekke. Netjes gedeeld met een doodbrave hond die het al snel doorhad dat hij bij mij het gemakkelijkst wat los kon krijgen en reikhalzend kwam zitten schooien voor een hapje koek! Na de stop reden we even door de bewoonde wereld van Netersel en kregen we afwisselend veel landelijke zandwegen en enkele stroken asfalt fietspad langsheen grotere wegen door een agrarisch gebied met nog veel grote hoeves. We hadden af te rekenen met soms forse tegenwind en gedurende het eerste deel van de rit na de pauze ook met regen die tijdens onze rustpauze begonnen was!

Op 43 km sloegen we een veldweg in waar een bordje ons duidelijk maakte dat we het landgoed De Utrecht weer binnen reden. 13.00 u. We reden dan langsheen de bosrand over een pad, overgaand in een dolomieten fietspad waarbij we op 45 km het landgoed Wellenseind passeerden. In de verte zag ik links van mij een oude schuur staan waarvan het pannendank half ingestort was. We doken het bos in en kwamen toe aan de bekende houten Koevoirtbrug die de kruising van het riviertje de Reusel verzekert. De brug lijkt me wel aan renovatie toe. In de zomer is de omgeving er ook veel mooier wegens helemaal groen. Met dit grijze weer zag de plek er nu eerder somber uit en een den met een recent gespleten stam maakte het uitzicht er niet mooier op. Het is niet de eerste keer dat ik er kom. Ooit passeerde de Lichtjestocht van Esbeek hier. Die vindt volgende zaterdag plaats.

Een pad voerde ons door de bossen naar de grote baan, de N269, die we kruisten ergens tussen Esbeek en Lage Mierde om recht aan de overkant de Scheidijk in te rijden in de bossen van De Utrecht. We vonden het bizar dat er links en rechts van het brede pad een strook dennenbomen leek gerooid te zijn terwijl men langs de kant nieuwe laanbomen had geplant. We kregen enkele paden door het bos onder de wielen en via de Duivelrijtse baan, een zeer lange zandweg, reden we in de richting van het ven De Broekeling. Aan deze bosvijver kregen we voor de tweede keer op korte tijd de beeldengroep “Baadster in Broekeling” te zien. Dit is één van de beeldhouwwerken die gemaakt zijn door Hannes Verhoeven naar etsen van Andreas Schotel, beiden kunstenaars uit Esbeek.

Op 50 km kwamen we het bos weer uit om gedurende een 2 km te rijden over het asfalt van de Tuldensedijk, weg van het andere beeld van Verhoeven, een boer met paard dat “Verroeste pk’s” gedoopt werd! Via de Roovertsebaan reden we in de richting van de bossen die deel uitmaken van het knappe landgoed Gorp en Roovert. Dit landgoed is in privaat bezit maar toch vrij toegankelijk. Het wordt bespoelt door het beekje de Roovertsche Leij. We reden er voorbij de mooie gerenoveerde in dezelfde stijl opgetrokken huizen van het landgoed. Na een lus door het bos kregen we deze gebouwen nogmaals in de verte te zien. We kwamen terug even op de Scheidijk, de landweg die van de N269 komt, en reden vanaf een grenspaal op 53 km pal op de grens tussen België en Nederland. 14.00 u. Vanaf hier troffen we leuke paden in heel veel bos op de Roovertsche Heide. Op 59 km van het vertrek konden we er genieten van een kilometerlange singletrack, gevolgd door knappe bospaden. Na dit prachtige sluitstuk arriveerden we op 62,50 km aan een bosparking. De vermoeidheid begon stilaan toe te slaan.

Via een het gelijknamige straatje in het gehucht Hoog Spul bereikten we de bewoonde wereld van Hilvarenbeek. Na een kort bezoek van Jari aan het plaatselijke Kruidvat voor een aankoop bereikten we met 65 km op het tellertje de aankomst. We werden al direct te woord gestaan door een man van de organiserende club met de melding dat de tuinslang voor het reinigen van onze fiets nog beschikbaar was. Een andere man kwam met het uitgeleende kabeltje en een tros bananen achter ons aan toen we naar de auto liepen! Maar wij waren nog niet van plan om op te stappen! Enkel onze schoenen gaan verwisselen om niet met slijkvoeten in het hotel-restaurant binnen te gaan! Want op zo’n plek kan je eten en dat laten wij niet voorbijgaan! Een boerenschnitzel met groentekrans, een spiegeleitje er bovenop en frietjes kon ons zeer bekoren. Na een mooie lange rit en lekker eten kon onze zondag niet meer stuk!

Wij hadden genoten van deze knappe rit, ook al hadden we meer bos verwacht. Het parcours ligt iets meer naar het noorden in vergelijking met andere tochten in de streek zodat enkel de uitlopers van De Utrecht en Gorp en Roovert aangedaan worden. Dichter naar de grens toe, nabij het Belgische Poppel, rijd je meer door de bossen. Enkel de lange zandwegen na de pauze werden na enige tijd wat saai. Voor ons was het ook nieuw, maar ritten met de GPS zijn als toertocht blijkbaar nog niet ingeburgerd, want er daagden slechts 35 deelnemers op. Dat is jammer voor de vereniging, ook al had ik het gevoel dat ze zeker niet mikken op veel deelnemers. Allicht zal het daardoor vermoedelijk toch niet bij deze ene uitgave blijven, want naar zeggen van de man aan de afspuitstand wil de club mee gangmaker zijn van de nieuwe trend om met de GPS op pad te gaan. Volgende keer dus allen daarheen!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Voor foto’s: klik hier!

Dit verslag is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

StrammerMax

25-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-33-45-55 km) van WTC-MTB Den Eel te Ravels-Eel op zondag 15-03-2015.

Voor zondag 15 maart was onze keuze gevallen op de toertocht van WTC-MTB Den Eel vanuit Ravels-Eel. Het was al enkele jaren geleden dat ik hier was komen rijden ten voordele van Roosendaal. Na een droge week begon het dan toch wel net te regenen op het moment dat ik thuis mijn fiets aan het opladen was! Me aan de start klaargemaakt in de regen, maar tegen dat ik goed en wel op pad was hield het op! Omdat ik trager rijd en ik vroeger ter plaatse was ben ik zonder mijn fietsmaat Jari vertrokken na mijn uur van vertrek gemeld te hebben. Hij zou me wel inhalen! Om 9.10 u had ik me ingeschreven in de tent en kon ik op pad. De tocht voerde me de eerste 2 km over enkele landelijke asfaltbaantjes tot aan het kapelletje van de Mosdijk. De meeste tochten passeren hier naar het einde toe. De landbouwweg uit betonsporen voerde ons dan in de richting van de bossen. Eerst werden we nog van het pad af geleid voor een korte singletrack in een bosje naast de weg. Een track met veel bochtjes en een droge ondergrond van bladgrond. In dit bos had zich de fotograaf van mtb-you verstopt om ons digitaal te vereeuwigen.

We kwamen toe in het Gewestbos Ravels en kregen er het altijd natte brede bospad voor de wielen. Daar was het slalommen om de plassen en modderplekken te kunnen mijden. We deelden er het pad met een paardenkoets. Brede bosdreven voerden ons tot aan de rand van het bos waar een grenspaal staat, geflankeerd door een windmolentje in de velden. Vermoedelijk op zo’n 6 km van het vertrek. Mijn draadloos kilometertellertje had het intussen laten afweten, vermoedelijk is de batterij ervan leeg! 09.40 u. Even verder kwam er een eerste splitsing tussen de 18 km en de 33-45-55 km. Diverse paden voerden ons door de bossen op Nederlands grondgebied, soms met plassen, soms met wat slijk, maar alles lag er veel beter bij dan tijdens de afgelopen natte weekends! Ter hoogte van een asfaltbaantje kregen we een tweede splitsing tussen de 33 km en de 45-55 km. 10.00 u. Een kwartier later reed ik over een zeer mooie rechte singletrack op een soort dijkje naast een beek om toe te komen aan een huis in het bos. In de buurt stond weer een grenspaal. Ik ben er nog al gepasseerd, maar in de andere richting.

Een grasspoor leidde tot de oversteek van een grotere baan die beveiligd was door twee seingevers terwijl een derde man in het tenue van de organiserende club foto’s maakte van de passanten. Hij riep me toe dat het handig was dat ik zo traag reed! Aan de overkant van de weg reden we naast een overvolle beek. Halverwege het pad dienden we door de beek te rijden. Er was geen alternatief. Verder door was er immers nog meer modder en kon je niet verder omwille van een beek die dwars op de eerste liep! Springen met de fiets in de hand was voor mij de beste optie, eerder dan het risico te lopen van op mijn bek te gaan! In het dennenbos dat we in reden kwam er een splitsing tussen de routes van 45 km en van 55 km. 10.30 u. Gekozen voor de langste tocht. We vervolgden onze weg door een donker dennenbos tot aan een eenzame grote hoeve aan de rand ervan. Niets dan bospaden werden ons deel. De 45 km en de 55 km kwamen weer samen en gingen weer apart. We reden in de bossen van het landgoed De Utrecht.

Enige tijd later arriveerde ik aan de eerste bevoorrading op de plek waar het bospad uitgaf op een grote baan, de N269. Die baan kreeg ik nog al te zien tijdens toertochten in deze streek. Twee mannen zorgden er voor eierkoeken en lekkere sportdrank met citroensmaak. Naar hun zeggen was deze stopplaats op 22 km van het vertrek gelegen. Op mijn kilometertellertje had ik niet meer kunnen rekenen! We dienden de weg te kruisen, reden een tijdje over het apart gelegen fietspad om dan rechtsaf verder De Utrecht in te slaan, deze keer over meer open terrein. Ter hoogte van de Spie-Hoeve doken we opnieuw de bossen in. Dat betekende dat we op het grondgebied van Esbeek reden. Een mooi stukje parcours over heuveltjes op en af leidde ons naar het Landgoed Wellenseind. We dienden de grote baan Wellenseind, dezelfde N269 van daarnet, te dwarsen. Ook hier stond een seingever. Het ging opnieuw de bossen van De Utrecht in. Ik reed voorbij de afsluiting van een kampeerterrein met vaste chalets waar ik nog al ooit gereden had. Vanaf deze plek konden we genieten van leuke bospaden waarvan sommigen door bruin afgestorven gras voerden, alsof men over een bodem van turf reed. We reden door een knap bos over een mix van verschillende soorten paden om uit te komen op het asfaltbaantje Beekakkersweg ter hoogte van een straat die Kruisvelden heet. 11.5 u.

Aan een schuilhut reden we de bossen van het domein Panneven in. Paden als een wasbord voerden ons door het bos tot aan een kalm asfaltbaantje, de Poppelsedijk in Hooge Mierde. We reden er voorbij een hoeve aan de rand van de bewoonde wereld. Een zeer lang pad voerde ons dan over de rand tussen bos en velden. In het bos zag ik de twee bikers met publiciteit van Garage Felix in Brecht rijden. Zij hadden me daarstraks ingehaald. Ik diende op een bepaalde plek inderdaad rechtsomkeer te maken om de hele weg weer terug te rijden, maar nu over een singletrack door het bos. Deze track bracht ons naar het mooie bos aan de Spartelvijver , een recreatieoord in Reusel-De Mierden. We konden er rijden over de vele knappe tracks die hier en daar over heuveltjes gaan. Daar stond op een open plek in het bos, vlak bij de ingang van de Spartelvijver, de tweede bevoorrading. Volgens een biker met een pak van Secret Trails stond ze op een 35 km van het vertrek. Hij was de tocht al voor de tweede keer aan het rijden en had zo’n 85 km afgeklokt. Er lagen bananen, wafels en eierkoeken om te eten en dezelfde sportdrank als daarstraks om te drinken. Twee jonge kerels maakten er de dienst uit. 12.15 u.

Na de tweede stop konden we nog genieten van enkele paadjes aan de Spartelvijver. De mooie lange singletrack die ons er bij andere tochten naartoe voert leidde er ons deze keer van weg. Halverwege even plaats gemaakt voor de Secret Trails-biker die na mij aan de stop weer was vertrokken. Afwisselende paden, breed en smal, leidden ons dan door een bosrijke streek in de omgeving van het Zwartven om uit te komen in de straat Eendengoor te Hooge-Mierde. Er volgden niets anders dan bospaden over de Turnhoutse Heide en De Utrecht. Ik reed intussen omzeggens alleen en werd nog heel af en toe ingehaald door andere late bikers. Het werd hoe langer hoe vreemder dat Jari mij intussen nog steeds niet ingehaald had! Een telefoontje maakte duidelijk dat hij intussen alweer aangekomen was! Hoe kon dat nu terwijl ik eerder was gestart en wij elkaar onderweg niet gezien hadden? Omdat ik bij gebrek aan werkende teller geen flauw benul had van hoeveel kilometers ik nog te gaan had, beloofde hij van nog een kwartier te wachten in de tent. 13.00 u.

Even later kwam ik uit het bos tevoorschijn aan de andere kant van het veld van vanochtend. Aan de overkant zag ik in de verte de grenspaal en het windmolentje staan. Dat betekende dat ik zo stilaan weer op de terugweg was. Ik kruiste de grens om opnieuw België en het Gewestbos Ravels in te rijden. In mijn zog kreeg ik een aantal mannen van de inrichtende club, vermoedelijk schoonvegers van het parcours, want het antwoord op mijn vraag of zij het waren die de pijlen kwamen opruimen was negatief! Na enkele brede bosdreven kwam er een keuzemogelijkheid tussen “lastig” en “gemakkelijk”. Aan de omgeving te zien vermoedde ik dat “lastig” de bultige singletrack door een na boswerken gehavende strook bos op de rode vaste route was. Die had ik nog niet zo heel lang geleden gereden en heb ik links laten liggen in de hoop nog tijdig toe te komen. Het bleek inderdaad die bewuste track te zijn! Nog een tandje bij gestoken. Brede boswegen met hier en daar ferme modderplekken werden mijn deel. Samen met de bikers van Eel haalde ik de jongedame in die me gepasseerd was toen ik met Jari stond te bellen. Assenwegen en landelijke asfaltbaantjes voerden me dan terug naar de tent in Ravels-Eel.

Jari had zich al omgekleed en zat gelukkig nog te wachten in de tent. Aldus had ik er niet voor niks zoveel vaart achter gezet nadat ik het grootse deel van de tocht rustig afgemaald had in de hoop dat hij mij zou inhalen! Toen ik hem vroeg wanneer hij aan de eerste stop was werd duidelijk dat hij een stuk van het parcours gemist had. Hij had maar één bevoorrading gehad. In de buurt van de eerste stop moeten we elkaar dus gemist hebben! Dat verklaart misschien meteen ook waarom ik kort na die eerste stop een grote groep bikers van rechts uit een pad zag komen terwijl ik vanuit een heel andere richting kwam! Ik ben nog teruggekeerd en het pad in gereden om te zien of daar pijlen hingen, maar dat was niet zo. Het was dus geen plek waar de 45 km en de 55 km weer samen kwamen! Er zijn er misschien nog verkeerd gereden! In ieder geval was dit een zeer mooie toertocht, bijna uitsluitend in de bossen. Misschien ook de mooiste in de streek omdat de startplaats het dichtst bij de bossen gelegen is. Het parcours ligt wel voor het grootste deel in Nederland. De hele organisatie was prima. De enige domper op deze zondag was het sombere grijze weer. Bij zon ziet deze streek er nog eens zo knap uit!

Route op Google-Maps (editie 2014): klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be!

StrammerMax

17-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-35-42 km) van Pek en Slik te Essen op zondag 08-03-2015.

Op zondag was er de afspraak met de toertocht van Pek en Slik te Essen, één van de laatste toertochten op de kalender met de tochten in de eigen streek. Er zijn er nog twee in Roosendaal en dan hebben we alles van het afgelopen winterseizoen gehad! De tocht vertrok vanuit de Garage Akkermans aan de rand van het bedrijventerrein langsheen de Nieuwmoersesteenweg. Ik kreeg een parkeerplek toegewezen op het terrein van een naastgelegen bedrijf en kon aldus niet dichter dan daar bij het vertrek staan! Jari en anderen die nog na mij arriveerden kregen een meer risicovolle plek toegewezen in een zompige weide en voelden hun auto wegzakken! Vandaar achtte men het raadzaam van veiligheidshalve naar een andere locatie uit te kijken voor wie nog arriveerde! Om te vermijden dat straks iedereen zou moeten losgetrokken worden! Ondanks het late uur waren er nog veel vertrekkende deelnemers. De kinderen stonden al klaar voor de kidstoer! Om 9.40 u waren we ingeschreven en op weg. Er stond voor de eerste keer dit jaar een echt stralende zon en het beloofde een prachtige dag te worden!

We verlieten het bedrijventerrein over de asfaltbaantjes en kregen al een eerste kleine stukje bos voor de wielen. Hier was de ondergrond poederdroog, als bladgrond uit een bloempot, wat het rijden niet gemakkelijk maakte! Eens het bos uit reden we eventjes over het private terrein van een boomkwekerij en een vrij natte veldweg om een volgende asfaltbaantje te bereiken. We reden een kapelletje voorbij en in een volgend smal paadje tussen een bos en een prikkeldraad hadden een vader en zijn zoontje zich in de kant gedrukt om de hele troep waarin we verzeild waren geraakt te laten passeren! Die kleine jongen zal wat onzeker geworden zijn met die hele meute volwassenen in zijn zog! Een servitudepad leidde ons dan door een klein bos met heuvelachtige bodem over een soort van crossparcours in Horendonk. 3,50 km. Na weer een eindje asfalt overschreden we de grens tussen België en Nederland. We staken over naar de Turfvaartstraat in het Nederlandse Nispen, een zeer lange zandweg door een strook bos met sporadische bewoning en allicht gelegen op het tracé van een voormalige turfvaart op de rand van het landgoed Visdonnk. In een ver verleden stond deze streek bekend voor het winnen van turf!

Aan het kruispunt met een volgende dreef op het grondgebied van Roosendaal ging het rechtsaf en weer rechtsaf opnieuw de bossen van Visdonk in om op een paadje weer op onze stappen terug te keren. Dit pad lag er nog nat bij met inbegrip van een portie slijk! Ter hoogte van een grote plas versperde een groepje pechvogels het nog enige resterende berijdbare spoor! Vanaf de Muizendreef bereikten we het vaste parcours van Rucphen. Een lange assenweg – zandweg voerde er ons door het bos. Op 9 km kregen we een eerder lastig stukje parcours voor de wielen met veel putten, wortels en een portie slijk in de omgeving van het Rozenven. Ik werd er op een ongelukkige plek aan een versmalling van het spoor ingehaald door een jongedame waarna toch iedereen van de fiets moest omdat één van de kinderen uit het groepje voor ons in de modder van een diepe slijkput kwam vast te zitten! Na dit eerder technische intermezzo bereikten we de Nederheide en werd ons een strook asfalt ter recuperatie aangeboden tot aan de oversteek van de Achtmaalsebaan, beveiligd door twee goed uitziende jongedames. 12 km om 10.30 u en nog steeds veel bikers onderweg!

Het ging een onverhard pad op in de richting van de Rucphense Bossen waarbij we bij aanvang een heidelandschap doorkruisten. Op 13 km kwam er een splitsing tussen de ritten van 35 km en van 42 km. Gekozen voor de langste rit. We reden over anderhalve kilometer lange door grote boswerken fel gehavende singletracks en dat was bij momenten lastig. Dit deel van de Rucphense Bossen is alvast voor een hele tijd naar de haaien! Weidesporen voerden tot aan een baantje en na de oversteek daarvan volgde een zeer goed berijdbare, hard aangereden singletrack met bochtjes. De tracks van daarnet in het omgewoelde bos hebben er vroeger vermoedelijk ook zo uitgezien! Nog steeds reden we in de Rucphense Bossen. Tracks voerden ons soms door donkere delen daarvan met uit de kluiten gewassen oude bomen.

Een brede bosweg voerde ons opnieuw in de richting van de bewoonde wereld en na even over een asfaltbaantje gereden te hebben doken we op 18,75 km opnieuw de bossen in op het vaste parcours. We reden voorbij de Gasterij en Camping De Posthoorn en nadat we opnieuw de bossen hadden opgezocht kwamen we rakelings voorbij de stek van het Dierenhoekje De Gele Berg, een soort bonte beestenboel of kinderboerderij aan de rand van het bos waar ezels, pauwen en walibi’s rondlopen. 19,75 km. Een mix van uiteenlopende paden, waaronder bospaden, zand- en veldwegen, voerden ons door het vrij toegankelijke bosrijke militaire domein van Rucphen. Van 22,50 km tot 24,50 km troffen we daarbij een wel uitzonderlijk knap stukje parcours dat deel uitmaakt van de vaste route. We reden er over hoge zandheuvels die soms goed van dikke wortels voorzien waren! 11.30 u. Tot 25 km volgde nog zo’n knap en eerder technisch stukje over wortels, over bulten en door putten.

Van 25 km tot 26,50 km reden we door de in het bos diep uitgesneden singletrack, een soort semi holle weg ter breedte van een singletrack met enkele haakse bochten. De bodem rondom was bedekt met verdorde varens. Dit opvallende pad werd gevolgd door een zeer knap stukje parcours op en af over enkele heuveltjes. We kregen er ook af te rekenen met veel bulten, putten en slijk. Korte tijd later bereikten we de bevoorrading op een open plekje in het bos ter hoogte van het kruispunt van de Nederheidsebaan met de Antwerpsebaan nabij het gehucht Schijf van Rucphen. De pauze kwam vrij laat op 28 km van de start en we arriveerden er omstreeks 11.50 u. Er stonden dunne koffiewafels, peperkoek, koeken en sportdrank op het menu. Er waren een aantal Pek en Slikkers aanwezig, ook al bikers die straks de pijlen weer zouden verzamelen, terwijl er één jongen aan het werk was met het vullen van de bekertjes sportdrank. Een oosteuropeaans type die gebroken Nederlands sprak. Er was toch nog wat beweging van late bikers.

Na de stop ging het via de Antwerpsebaan het bos in om uit te komen op het asfalt bosfietspad op de vaste route van Rucphen. Daar reden we een tijd over tot we op de grens met Essen kwamen ter hoogte van de Strontpaal op de plek waar de smokkelaar Klaveren Vrouwke werd neergeschoten tijdens de Eerste Wereldoorlog. De Strontpaal is een oude grenspaal waarachter de douaniers hun behoeften pleegden te doen!

Tijdens de Eerste Wereldoorlog op 5 mei 1916 werd de legendarische smokkelaar Geert Schrauwen op 37-jarige leeftijd doodgeschoten. Omdat bij verschillende kaartspellen klaveren vrouw altijd troef was kreeg hij de schuilnaam Klaveren Vrouwke. Geert Schrauwen trok vaak vermomd als (zwangere) vrouw de grens over. De Sint-Willebrordse smokkelaar was bijzonder creatief, vooral in verkleedpartijen. Hij ging verkleed als non op bedeltocht of als pastoor op ziekenbezoek. Soms trok hij met andere smokkelaars met grote zakken op de rug over de grens. Bij de zogenaamde ontdekking werden de zakken achter gelaten. In de zakken vond de douane alleen stro, terwijl de echte smokkelwaar elders inmiddels over de grens was gebracht. Het sterkste staaltje was toch wel, dat Klaveren Vrouwke, verkleed als officier de grenswachten inspecteerde. Terwijl de grenswachten keurig in het gelid stonden en salueerden brachten handlangers van Klaveren Vrouwke de gesmokkelde goederen over de grens. Klaveren Vrouwke was niet alleen een plaag voor de douaniers maar hij maakte hun werk tot een blamage.

De jacht op de beroemde en beruchte smokkelaar werd steeds fanatieker tot hij, op Belgisch grondgebied, aan de grens, zoals een bron vermeld, in de rug werd doodgeschoten. Echter een nog betrouwbaardere bron is dat Huub Heitzer en later zijn zoon Michel uit Essen een handgeschreven brief, van de hospitaalsoldaat die bij de lijkschouwing aanwezig was, in hun bezit hebben die vermeld dat Klaveren Vrouwke door zijn keel was geschoten. Zo ook wordt dit vermeld door de heemkundekring Essen. Bevreesd voor een grensincident sleepte men het lichaam naar Nederlands grondgebied. Nederland was toen neutraal gebied terwijl België verwikkeld was in de Eerste Wereldoorlog. Het is bekend dat het lichaam versleept werd omdat toentertijd Sok van Ginneken, van den Horendonk, 'de Sok' genoemd, getuige was van het incident. In die tijd was het nog niet zo eenvoudig om de grens te passeren. De grens werd bewaakt met een draad waarop 2000 tot 5000 volt stond. Verschillende slachtoffers vonden de dood tegen deze dodendraad, ze werden geëlektrocuteerd. Van twee zusjes is bekend dat ze gescheiden door de draad, brieven en levensmiddelen aan elkaar aan het uitwisselden waren, toen een windvlaag hen naar voren duwde. Ze waren allebei op hetzelfde moment dood. Het gevaar van de dodendraad werd onderschat omdat toen nog geen 10% van de bevolking wist wat elektrische stroom was. In die tijd kende men wel gas en straatlantaarns die op petroleum licht gaven.

Vanaf hier reden we door stroken bos op Belgisch grondgebied op of nabij de groene vaste route. We troffen hier enkele heuvels op onze tocht. Omstreeks 33 km bereikten we de plek die ik de vuilnisbelt noem omdat er naar ik vermoed onder de hoge met bomen begroeide zandheuvels stort verborgen ligt. De vaste route passeert er door een woest stuk bos. Ik werd er wel aan de kant en Jari in een plas geduwd door een ongeduldige biker die net op een moeilijke plek wou voorbijsteken! Het bos ligt pal op de grens. Na het kruisen van de straat Horendonk reden we door een hobbelige dreef. Van 35 km tot 37 km konden we nog genieten van een leuk stuk bos waar een pad ons over enkele zeer hoge heuvels voerde. We kregen er ook wel enkele ferme slijkplekken op ons brood.

Op 37 km bereikten we de meer bewoonde maar nog steeds bosrijke wereld op een plaats waar uit de kluiten gewassen chalets in de bossen staan. Zogezegde buitenverblijven langsheen onverharde straten. We verlieten deze plek via de Koekoekstraat en doken de Mezenstraat in, de tegenoverliggende veldweg. Daar werden we nog eens zwaar op de proef gesteld door een lang aanzuigend grasspoor en tegenwind. We bereikten de gemeente Kalmthout en reden er door de Venetiaanse Heide, een landelijke asfaltbaan. Na nog een strook bos bereikten we de Magermansstraat en een kleine KMO-zone en reden er over een crossparcours letterlijk in de schaduw van enkele windmolens. Een bord kondigde daar de laatste kilometer aan waarna we via een asfaltbaan weer toekwamen op het bedrijventerrein en garage Akkermans. Omstreeks 13.15 u met bijna 44 km op het tellertje.

Onze fiets afgegeven aan de bewaakte bikeparking met afspuitservice door de clubleden en ons een plekje uitgezocht aan een tafel in de zon. De pannenkoek bij aankomst konden we op onze buik schrijven. Wegens de hoge opkomst waren die allemaal de deur uit. Maar we hoeven niet te klagen, want vorig jaar waren er veel over en werden die uitgedeeld aan de late bikers. We hebben er daar toen goed van kunnen eten! In plaats van de pannenkoek kregen we trouwens een drankje. Zo werd het een mooie zondag met een amusante rit in de eerste lentezon.

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

De huisfotograaf van mtb-you maakte een reportage: klik hier of kijk hieronder!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be!

StrammerMax

Videoreportage van de toertocht van Pek en Slik te Essen op 08-03-2015 door Guy Heesakker

15-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-45-65 km) van Bike Action Team Lommel te Lommel op zaterdag 07-03-2015.

Het was zeer lang geleden dat ik nog eens in Lommel gestart was voor een toertocht. Ik kende nog wel de naam van de startplaats, Sporthal De Souverein, maar was van mening dat deze sporthal meer in het centrum van de stad gelegen was. Allicht verwarde ik ze met de Heuvelhal in Essen, ook al een plek die ik sinds lang niet meer gezien heb. Die zaterdag 7 maart was ik iets te laat op de afspraak met Jari nadat ik een parkeerplekje had gevonden op de grote parking tegenover de sporthal. Om 12.00 u waren we ingeschreven en konden we vertrekken voor de rit van het Bike Action Team Lommel. We doken bijna onmiddellijk het bos in waarna een eerste singletrack ons tot aan het kanaal Bocholt-Herentals voerde. Op 2 km van het vertrek kwam daar de eerste splitsing tussen de routes van 25-45 km en van 15-65 km.

Vanaf daar reden we een hele tijd op een dijk over een singletrack tussen de bomen evenwijdig met het kanaal in de richting van Neerpelt. Het was er wat uitkijken voor wortels, enkele gehavende stukken en half opgedroogde modderplassen. Het was toch een verademing van na de vele natte weekends eens over wat meer opgedroogd terrein te kunnen rijden! Hier en daar was de dijk onderbroken voor een doorgang van het achterland tot aan het kanaal en was het op en af rijden geblazen. Tot 6,50 km reden we zo recht op recht naast het kanaal. We maakten dan rechtsomkeer om over een breder bospad en enkele smallere sporen weer op onze stappen terug te keren waarbij de zojuist bereden singletrack aan onze rechterhand af en toe te zien kregen. Op 9,50 km sloegen we linksaf om een brug te bereiken via dewelke we het kanaal kruisten. Ik vermoed dat de eerste bevoorrading onder deze brug was opgesteld! Onmiddellijk na het kruisen van het kanaal kregen we op 9,75 km de splitsing tussen de 15 km en de 65 km.

We verlieten de grote baan en sloegen een veldweg in waar onze aandacht getrokken werd door een hoeve waar diverse dieren in aparte omheinde ruimten rondliepen. De meest opvallende waren kangoeroes of walibi’s. Er zaten er donkergekleurde en witte! Verderop bereikten we een smalle waterloop waar we over een door bomen afgeboord grasspoor, overgaand in een assenweg, naast reden. Ter hoogte van het natuurgebied De Watering doken we een dun bos in en reden we over de groene vaste route. 14 km. De tocht voerde ons over een pad dat naast de grote vijver van een zandwinning liep en gedeeltelijk door het bos. Van 17 tot 18 km reden we dan letterlijk rond de open vlakte van de Heuvelse Heide. Een zeer droog bospad leidde weer naar de oever van het kanaal Bocholt-Herentals waarvan we na de start de tegenoverliggende kant hadden bereden. Korte tijd later bereikten we na 19,50 km de eerste bevoorrading onder de brug via dewelke we daarstraks het kanaal gekruist hadden. Enkele mannen zaten op een vangrail in de zon terwijl op een tafel nog te groene bananen, sappige appelsienen, wafels en sportdrank beschikbaar waren voor de bikers die met mondjesmaat passeerden. 13.30 u.

Na de stop werden we geconfronteerd met een eerder lastig te berijden singletrack die ons weer gedurende geruime tijd evenwijdig met het kanaal loodste in de richting van waaruit we na de start waren gekomen. Het pad had ferm te lijden gehad van boswerkzaamheden en bomenkap! Je moest goed geconcentreerd rijden om alle hindernissen en wortels in de gaten te houden! Op 22 km kwam er een splitsing waar de 15 km apart ging van de 25-45-65 km. Ter hoogte van “In de putten”, een wel zeer toepasselijke naam, reden we van het kanaal weg een bos in en gingen even aan de kant om een wel zeer grote groep te laten passeren. Haast ongemerkt kruisten we in het bosgebied van de Blekerheide op ongeveer 23 km de grens tussen België en Nederland. Aan de bordjes te zien hadden we de vaste route van Luijksgestel bereikt die we vermoedelijk bijna in haar geheel gereden hebben. Op de zanderige bospaden die door de vele regen van de afgelopen weken goed vast lagen staken ons enkele snelle dames en heren voorbij. Zo reden we onder anderen over het wel zeer speciale Quo Vadispad dat zich vol bolle heuveltjes als een wasbord door het bos slingerde. We moesten er wel oppassen voor een groep van een vijftal motorrijders die met hun machines een deel van het parcours van de vaste route naar de verdoemenis aan het rijden waren!

Op 30 km raakte het parcours heel even de bewoonde wereld ter hoogte van de Postelhoef en het Openluchttheater De Hunnebergen in het gehucht Boscheind. We kregen een zeer leuke singletrack op en af door het bos voor de wielen. Daarna kregen we eerder zandwegen te verwerken tot we op 33 km de plek bereikten waar de route van 25 km zich losmaakte van de 45-65 km. 14.30 u. Op 35 km reden we over amusante singletracks op en af over enkele heuvels in een mooi bos nabij Weebosch (Bergeijk), goed voor een knap stukje parcours van 2,50 km lang over de zogenaamde Rijsheuvel en de Bergeijksche Stukken! Zandwegen leidden ons vervolgens doorheen de bossen naar de tweede bevoorrading langs de kant van een zandweg nabij een asfaltbaantje, de Postelscheheideweg, op 41,50 km van het vertrek. We arriveerden er omstreeks 15.00 u en er was nog steeds wat leven van vertrekkende en toekomende bikers. De ontvangst aan deze stop was vriendelijk en gemoedelijk. Alles was nog voorhanden zoals fruit, wafels, sportdrank en zelfs soep. Uitgerekend daar kwamen we de moeder van Jari tegen. Zij was apart naar hier gekomen omdat zij de kleine toer reed, terwijl wij de grootste afstand voor onze rekening namen. Zijn moeder zou dan te lang op ons hebben moeten wachten na aankomst.

Na de stop vervolgden we onze weg door het bosrijke natuurdomein De Kempen. Bij aanvang kregen we een wel zeer modderige singletrack op de vaste route te verwerken zodat onze bike uiteindelijk toch niet zuiver bleef. Daarna volgden mooie, maar op de duur toch eentonige paadjes op de vaste route van Luijksgestel. Om exact 16.00 u overschreden we de afstand van 50 km. We bereikten een asfaltbaantje waar een grenspaal stond omstreeks 48 km, waarna we opnieuw de bossen in doken op het vaste parcours, pal op de landsgrens, tot aan de volgende bekende grenspaal op de grens met Lommel op een kruispunt van asfalt fietspaden door het bos. Op 52,50 km van de start kwam daar een splitsing tussen de ritten van 25 km en van 45-65 km. We reden nog een tijd door de Nederlandse bossen. Het uitgestippelde parcours verliet dan de vaste omloop van Luijksgestel om weer het grondgebied van België op te gaan ter hoogte van de Blekerheide.

Rond 55 km reden we over de Blekerheide en doorheen een strook bos. Op 57 km kregen we de technisch lastige singletrack over de kanaaldijk langsheen het kanaal Bocholt-Herentals te verwerken. Op een paar modderige plekken na lag hij er behoorlijk berijdbaar bij. Het is een moeilijk pad omwille van de diepe putten en bulten. Er zijn wel meer tochten in deze streek die hier passeren, onder anderen indertijd deze vanuit Stevensvennen die ik niet meer op de kalender terugvind. Een bospad leidde in de richting van het kanaal wat we op 58,50 km kruisten via de zeer knappe nog vrij nieuwe fietsbrug. Dan ging het weer een eindje evenwijdig met het kanaal over een over een dijk lopende singletrack die beschadigd was door recente boswerkzaamheden en achtergebleven resten van dennentakken. De tocht liep ten einde toen we weer de meer bewoonde wereld naderden. We passeerden de bij elkaar gelegen lokalen van enkele Lommelse jeugdbewegingen en voor we het goed en weel beseften kwamen we na 61 km om 17.00 u opnieuw toe aan De Souverein. We konden nog gebruik maken van een prima bikewash met zachte hogedrukreinigers om onze fiets weer proper mee naar huis te kunnen nemen. In de cafetaria was nog weinig leven, buiten de leden van de organiserende club. We hadden de indruk dat ook de vloer al zuiver gemaakt was zodat we niet met onze vuile schoenen zijn binnen gestapt. Dat ging trouwens niet, want de glazen deur was op slot! De drankautomaat bevatte nog enkel water, maar dat is goed om de planten mee te gieten. We zijn dan maar huiswaarts vertrokken!

De organisatie en alle voorzieningen waren uitstekend. Het parcours door deze bosrijke streek was zeer knap en de moeite waard. Het viel wel op dat omzeggens niet afgeweken werd van het traject van de vaste routes van Lommel en Luijksgestel. We reden een hele tijd in Nederland! Voor ons was dat geen probleem omdat we niet in deze streek wonen. We waren blij met het mooie weer en het rijden ging me goed af ondanks het achter de rug hebben van een drukke werkweek met lange dagen en weinig slaap! We zijn tevreden weer naar huis gekeerd en door het mooie weer hadden we eindelijk wat minder werk om alles weer proper te maken voor de rit van daags nadien!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be!

StrammerMax

10-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht Renault Van Trier Classic (30-45 km) te Kalmthout op zondag 01-03-2015.

’s Ochtends bleek het wat beter gesteld met mijn verkoudheid in vergelijking met gisteren. De indruk dat het buiten aan het regenen was bleek gelukkig niet met de realiteit te stroken, de hemel zag er zelfs vrij helder uit, ook al begon het na verloop van tijd te overtrekken. Ik was vrij vroeg op en had dus nog tijd genoeg om rustig wakker te worden alvorens richting Kalmthout te vertrekken voor mijn jaarlijkse afspraak op de Renault Van Trier Classic van WTC De Heidestoempers. Een parkeerplekje gevonden in de berm voor één van de bedrijven van de KMO-zone. Daar had zich al iemand vast gereden in het zeer zompige gras en die wagen blokkeerde de helft van de weg! Me ingeschreven en een berichtje gestuurd naar Jari dat ik vertrok. Dat was zo afgesproken, hij zou me wel inhalen. Uit zijn reactie bleek dat hij net was gearriveerd. De toertocht vertrok niet zoals gewoonlijk via de Brasschaatsteenweg, maar dook achter het bedrijventerrein een asfalt fietspad door het bos in.

Na enige tijd ging het linksaf een nat bospad in en bereikten we de rand van het militair domein door bos overgaand in meer open heide. In dit militaire heidegebied kregen we goed van slijk voorziene natte zandwegen en een spoor naast een zandweg voor de wielen. Daarna ging het opnieuw de bossen in en bereikten we het parcours zoals het vroeger vertrok, onder anderen door een strook bos naast de Brasschaatsteenweg, de grote baan die van Kalmthout naar Maria-Ter-Heide (Brasschaat) voert. Het was niet simpel rijden door het bos. De paden lagen er zeer gehavend bij met diepe bandensporen en veel plassen en modder! Vooral van 7 tot 9 km kreeg ik het wel zwaar te verduren tijdens het ploeteren door het slijk. Ik dreigde al mijn energie al te verspelen bij aanvang van de rit en ik hoopte van harte dat het niet van dit zou blijven gedurende de rest van de tocht! Na reeds verschillende opeenvolgende weekends meer modder te hebben gezien dan me lief was keek ik echt uit naar iets beter berijdbare wegen! Gelijk waar men deze dagen reed, het lag er overal zo bij, de grond compleet verzopen. Het regende niet meer dan anders, maar tussen de korte periodes van regen door kreeg de grond nooit de kans om op te drogen! Zowel de brede paden als de singletracks waren een langgerekt modderspoor! 10.00 u.

Op 8,75 km van het vertrek reden we tot vlak naast de Essensteenweg, dezelfde weg van Brasschaat naar Kalmthout. Het parcours boog af naar rechts, weg van de baan en na de doortocht van nog een eind bos bereikten we de Antwerpenlei in een aan de rand van de bossen gelegen woonwijk van Brasschaat. 10 km. Een halve kilometer verder bereikten we het grote stervormige kruispunt van grote wegen in Maria-Ter-Heide, waaraan dit gehucht zijn bijnaam Polygoon ontleent. Maria-ter-Heide wordt ook wel in de volksmond ‘Polygoon’ genoemd. Deze naam verwijst naar het militaire (veelhoekig) oefenterrein. De naam "Polygone" betekent in het Frans zowel veelhoekig als oefenterrein voor artillerie of schietterrein. Sinds het verdwijnen van de militaire activiteiten in het eens zo bekende militaire domein is het gebruik van deze naam ook weer terug verdwenen. Op deze plaats was er de splitsing tussen de ritten van 30 km en van 45 km. De kortste afstand ging langs de Sint-Jobsesteenweg terwijl ik diende over te steken om het zogenaamde Groot Schietveld in te rijden. De Polygoon dus! Dit vroegere militaire terrein, thans natuurgebied, strekt zich uit tot in Wuustwezel en Brecht. Het ging dan 3 km lang rechtdoor over de bekende assenweg die daar min of meer evenwijdig met de Bredabaan loopt. Af en toe kregen we aan onze linkerhand villa’s te zien die gelegen zijn in de enkele meestal op het schietveld doodlopende zijstraten van deze hoofdweg die de stad Antwerpen met Nederland verbindt. 13,50 km.

Na de drie kilometer rechtdoor ging het rechtsaf het meer open gebied van het schietveld in om tot 14,75 km weer rechtdoor te rijden tot het aan de rand van een bos nogmaals rechtsaf ging. Ik herkende in de verte de achterkant van een hoeve met torentje die langsheen de landelijke baan van Brasschaat naar Brecht-Overbroek staat. We reden een tijd doorheen een smal spoor en een assenweg aan de rand van het bos waardoor het voor mij duidelijk werd dat we dadelijk het spookhuis nog eens zouden zien! Vanaf de assenweg ging het links een modderig grasspoor in. Eens toegekomen op de Brechtsebaan staken we over en reden de poort binnen naast het nog bewoonde poortgebouw van een privaat domein dat enkel voor deze toertocht toegankelijk is. 16,50 km om 10.30 u. In de verte zag ik aan het einde van de lange dreef de rondbogen van het spookhuis. Halverwege sloegen we linksaf waarna dreven en zandpaden ons vrij recht op recht door het domein Nottebohm voerden.

Eens weer tussen de imposante bomen dook dan van dichtbij het spookhuis op, het kasteel Hof van Nottebohm, ooit buitenhuis van deze rijke mecenas van de stad Antwerpen! Het gebouw, dat volgens een gevelsteen dateert uit 1908 en dus maar een kleine honderd jaar oud is, staat er hopeloos te verkommeren met een half ingestort dak, de gevels overwoekerd door klimop en ingesloten door bomen. Het kwam onlangs nog eens in de belangstelling omdat een filmregisseur uit Hollywood zijn oog op het gebouw had laten vallen als decor voor een film. Maar in plaats van hier te komen filmen heeft men het Hof van Nottebohm ginder nagebouwd! 18 km. Eens het spookhuis voorbij meende ik ook het spook te zien, maar het bleek Jari te zijn die me intussen had ingehaald!

Via een zandweg verlieten we het domein Nottebohm en bereikten zo de lichten aan de Sint-Jobsesteenweg om deze in het gezelschap van een aantal andere bikers te kruisen in de richting van de Miksebaan in Brasschaat. Het ging links de bossen in om voorbij één van de gebouwen van het Sanatorium De Mik te rijden. We bereikten de antitankgracht, reden er over een vettig spoor even naast en kruisten ze ter hoogte van de brug van de snelweg E19 en de hogesnelheidslijn. Van 22,50 km af konden we gedurende een kilometer lang genieten van een rit omheen de zogenaamde E10-plas, ontstaan na uitgravingen voor de aanleg van de snelweg die later omgedoopt werd tot E19. Er voert een wortelpad met enkele putten en bulten rondom deze vijver die bewaakt wordt door kwade zwanen. Na nog een eindje langsheen de antitankgracht kwamen we toe in de statige Kerkedreef om zo de bevoorrading in Brasschaat-Maria-Ter-Heide te bereiken op 25,75 km van het vertrek omstreeks 11.15 u. Op het menu stonden lauwe bouillon, sportdrank, bananen en een suikerwafel. Er stond zodanig veel wind dat de bikes omver gekeild werden door de weggeblazen spandoeken die aan een afsluitdraad van de naastgelegen school waren bevestigd.

Na de stop kruisten we de Bredabaan en reden door de bosrijke wijk met de grote statige huizen waar vroeger de militairen woonden. Daar kregen we in een strook bos een leuk parcours met singletracks op en af enkele heuvels voor de wielen! Gelukkig lagen de paadjes er hier droger bij dan bij aanvang van de tocht! Via een pad langs de antitankgracht bereikten we het oude Fort van Brasschaat. Aan onze linkerkant zagen we één van de kasteelvilla’s van de Sionkloosterlaan, een plek waar vermoedelijk de rijkste mensen van Brasschaat wonen aan de rand van het militaire domein. 29 km. Er kwamen knappe paden, we kruisten de antitankgracht en reden op en af over het pad dat er over een aantal hoogteverschillen rond de vijver voert. Hierbij reden we voorbij het monument van de Cavalerieschool dat thans in erbarmelijke staat verkeert! Omdat enkele bikende streekgenoten zich ooit afvroegen wat het bouwsel daar voorstelde, ben ik dat toen gaan opzoeken. Er is een fait-divers uit de geschiedenis van het Kamp van Brasschaat aan verbonden, maar een persoonlijk drama voor een aantal militairen!

Op woensdagnamiddag, 24 februari 1937 in de Cavalerieschool, doet zich een zware ontploffing voor in de buurt van het fort van Brasschaat. Leerlingen van de vervolmakingscursus ‘genie’, twee promoties jonge officieren van ‘36 en ’37, volgen een cursus ‘pionier’. Het is een praktische oefening op de polygoon naast het fort. Er nemen voor de gelegenheid ook rijkswachtofficieren deel aan de demonstratie. Er wordt een vernieling voorbereid met 20 kg TNT (in die tijd toniet genoemd). De lading wordt aangebracht in de mijnkamer (een vooraf met kleine lading gegraven put), de ontsteker geplaatst en de trage lont wordt tot op honderd meter afgerold, terwijl de put met aarde dichtgestampt wordt. Luitenant Evrard activeert de ontsteking. Maar er gebeurt niets. Zoals voorzien in de reglementen wordt de nodige wachttijd, twintig minuten, in acht genomen. Na de wachttijd gaat de onderrichter alles controleren en vindt hij geen abnormaliteiten. Met de leerlingen besluit hij het geheel te ontmantelen. Dan gebeurt het onvermijdelijke: de lading komt tot ontploffing. Zeven officieren zijn op slag dood, tien anderen zijn al dan niet zwaar gekwetst. Ook verschillende onderofficieren behoren tot de gekwetsten.

Op donderdag 24 februari 1938 wordt in het Kamp van Brasschaat een gedenkteken onthuld ter ere van de slachtoffers van de ontploffing van 24 februari 1937. Door de geallieerde luchtaanvallen en later door de beschietingen vanuit de Duitse stellingen op de Canadese militairen worden de wijk en het Kamp zwaar geteisterd. Vooral de V-bommen (V1 en V2) van de Duitsers doen van begin oktober 1944 tot einde maart 1945 hun verwoestende werk. Ook de Ruiterijschool ontsnapt hieraan niet. Op 27 januari 1945 om 7 uur ’s morgens valt de eerste V-bom op de Ruiterijkazerne. Een tweede V-bom valt op 30 januari 1945 op de kazerne en maakt de verwoesting compleet. In Maria-ter-Heide vallen 44 V1’s en V2’s waardoor er geen enkel huis of gebouw onbeschadigd bleef. Het duurt vrij lang vooraleer al het puin geruimd is en men met de heropbouw kan beginnen. De Cavalerieschool zal nooit meer naar Brasschaat terugkeren… In de wijk Sint-Mariaburg te Ekeren is een straat genoemd naar één van de slachtoffers van de ontploffing op 24 februari 1937: de Frans Standaertlei! Deze mens was 26 jaar toen hij er stierf! In Ekeren zijn wel meer straten genoemd naar gesneuvelden, zo de Jaak Van Haesendonckstraat, de eerste tijdens de eerste wereldoorlog gesneuvelde soldaat uit de gemeente.

Waar vroeger artillerie bulderde reden wij nu met de mountainbike over een mooi pad met bulten en heuveltjes. Dat duurde zo tot 31 km om dan van tussen enkele verlaten militaire gebouwen op de betonbaan te komen van het vroegere vliegveld. Blijkbaar is dit deel van het terrein openbaar geworden, want er stond nu zelfs een straatnaambord en het is de eerste keer dat ik dat zie! De betonbaan werd Lichtvliegwezenlaan gedoopt! Ter hoogte van de plek die als parking voor hondenbezitters en wandelaars fungeert kregen we de splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km op 33 km van het vertrek. 12.00 u. Wij vreesden het ergste voor de langste toer, want wij hebben het hier ooit vreselijk slecht en nat bij weten liggen. De club die de tocht toen organiseerde had er zelfs een bordje geplaatst met “welkom in de hel”! Dat beloofde dus voor vandaag! Maar de hel bleek de hemel, want we kregen hier wonderwel het meest droge deel van de toer voor de wielen! We doken het bos in en bereden de paden die nog steeds de diepe sporen vertonen van het destijds bereden te worden met tanks en ander materieel! Er lagen plassen maar die waren overal te passeren en de rest van de ondergrond was vrij droog! De plek stond garant voor een knap stukje toertocht. We kwamen soms in het meer open gebied waar een draadafsluiting staat rond wat ik vermoed de enige nog resterende plek te zijn waar militaire activiteit is!

Op 37 km zag ik de villa met klokkentoren staan in één van de straten van Kapellenbos (Kapellen) die aan het militair domein grenzen (Feniksdreef?). Na enkele tracks rond het heidegebied bereikten we op 38 km opnieuw de betonbaan Lichtvliegwezenlaan. 12.30 u. Vanuit het Groot Schietveld bereikten we de Kolibriedreef in Kapellen waar we in een haakse bocht van de smalle straat bijna in aanrijding kwamen met een auto! Onoplettend en niets horen aankomen! Gelukkig reden wij noch de auto zeer snel! We kruisten de grens met Kalmthout in de Esdoornlaan en doken nog heel even de bossen langs het Groot Schietveld in om het bosfietspad te bereiken via hetwelk we vanochtend vertrokken waren! Luttele tijd later bereikten we de KMO-zone en waren we na 43,50 km om 12.45 u weer bij af!

De bikewash was nog operationeel, de hogedruklansen iets te krachtig! De garagewerkplaats van Van Trier fungeerde als cafetaria. Groot was mijn vreugde toen ik zag dat er nog dames in de weer waren met het bakken van vermeende braadworsten. De vorige twee keren werd de laatste vlak voor mijn neus verkocht! Helaas, deze keer waren het hotdogs! Niettemin was het goed van nog iets te kunnen eten en drinken! Er zaten nog veel deelnemers binnen en de Zadelbeukers naast ons hadden al ferm diep in het glas gekeken, te horen aan het aantal decibels dat ze produceerden! De Heidestoempers/stoempsters zijn slimmer dan bij vele andere clubs! Ze komen rond om te vragen of je nog wat wil drinken in plaats van af te wachten tot je er zelf om vraagt! De Zadelbeukers werden in ieder geval daardoor goed bevoorraad! Al eens gekeken naar de opties voor volgende zaterdag en omstreeks 14.00 u afscheid genomen van Jari en weer huiswaarts na een vermoeiende rit met een wel zeer zware modderige intro van dik tien kilometer waarna we het historische Groot Schietveld nog eens onveilig konden maken en plaatsen passeerden van verloren gegane glorie! Mijn achterband bleek gedeeltelijk leeggelopen tijdens de après, maar de latex binnenin had zijn werk gedaan en het gaatje gedicht!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

04-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

a

03-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-30-42 km) van WTC ’t Pedalleke te Essen-Wildert op zondag 22-02-2015.

Alleen al de zaal achter het café De Volksvriend in Essen-Wildert is een reden om deze gemoedelijke toertocht elk jaar te komen rijden en de massamanifestatie in Balen-Wezel links te laten liggen! Een oude danszaal met podium en pilaren waarin spiegels zijn verwerkt. Nostalgie uit vervlogen tijden. Met Jari vertrokken om 10.15 u met diens moeder in ons zog die een kortere afstand kwam rijden. Het ging het centrum uit en de spoorweg over om via enkele straten het naast de spoorlijn gelegen bos met de Wildertse Duintjes te bereiken. In deze kleine strook bos liggen vele singletracks die zich met bochten en heuveltjes tussen de bomen slingeren. Je kan de plek een beetje vergelijken met het bos waarin het vaste parcours van ATB Kempen gelegen is, ook al biedt dat laatste nog iets meer spektakel! Tot 3 km konden we ons hart ophalen in deze mooie speeltuin voor bikers. Als opener kon het zoals altijd wel tellen!

Na de doortocht van de Wildertse Duintjes bereden we onverharde straten door het bos, want daar staan ook huizen. Nabij het kruispunt van de Velodreef en de Nolsebaan ging het een straatje in dat overging in een asfalt fietspad tussen de velden. 6 km. Links van ons zagen we de toren van het College (van het Eucharistisch Hart) van Essen boven de bomen uit steken. Bovenop staat een immens groot Heilig Hartbeeld! We zagen zoals alle andere jaren een met linten afgespannen parcours en veel vlaggen. Deze veldloop valt blijkbaar altijd samen met deze toertocht! Op 7 km reden we het slijkpad in ter hoogte van de Rouwmoer nabij het college om een volgende asfaltbaantje te bereiken. Watje Danny stak ons daar voorbij.

Op 10 km bereikten we de bewoonde kern van het godvergeten Essen-Hoek en ben ik even op het kerkhof geweest. Vlak bij de ingang en vlak naast de kerk ligt daar mijn vriend en collega begraven onder een boom. Na het voorbijrijden van het kruispunt met de pas heraangelegde Moerkantsebaan sloegen we enkele veldwegen in. Die lagen er enorm modderig bij. Het eerste gedeelte was nog redelijk te doen met grote plassen en stroken slijk. Een binnenlopend berichtje op m’n gsm deed me vermoeden dat we intussen de grens met Nederland hadden gekruist. Achter me zag ik inderdaad een grenspaal in de velden staan. Het tweede gedeelte, een onverhard gedeelte van de Hollandsedreef, was de dooddoener van deze tocht. De gevolgen van het modderdabben ben ik de ganse tocht blijven voelen. Ik raakte nog redelijk ver, maar halverwege heb ik toch een stukje gelopen kwestie van mijn energie niet volledig op te souperen in het begin van de rit! Het was een verdomd lange veldweg met veel modder! Eens weer op asfalt stonden vele bikers te wachten op hun makkers die achterop waren geraakt door het ploeteren! 12 km om 11.00 u.

Via de Moerkantsebaan bereikten we de Weg naar Wouw en staken we over aan het kruispunt met de Moerkantsebaan die naar Bergen-op-Zoom voert. Eventjes reden we met tegenwind over het fietspad in de richting van het Nederlandse Huijbergen. Dan ging het rechtsaf de Walsestraat in en dat betekent door het veld richting de bossen! Nog voor we aan het bos toekwamen troffen we de splitsing tussen de routes van 30 km en van 40 km op 14 km van de start. Voor ons ging het rechtdoor naar het bos toe wat we in reden ter hoogte van een achter het groen verscholen villa. De enkele jaren geleden kaalgekapte zone werd door jonge boompjes aan het zicht onttrokken. Het ging rechtsaf de knappe strook bos in. Ook hier lagen de paden toch vrij nat. We reden enkele uit de kluiten gewassen heuvels over en bereikten de Bergsebaan aan de rand van de bossen op de Kooiheide, niet ver van de vliegbasis Woensdrecht. De track die we insloegen deed me vermoeden dat we in de richting van de Nootjesberg reden, maar zoals elk jaar slagen de parcoursbouwers van deze tocht er in de bikers omheen in plaats van over de heuvel te loodsen! We kwamen weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van de Overbergse Hoeve op het kruispunt van de Overbergseweg en de Weg naar Wouw. 18 km.

Seingevers deden ons de Weg naar Wouw kruisen en aan onze rechterhand zagen wij de zanderige flank van de Tiestenberg liggen. Ook deze heuvel bleef onaangeroerd. Rechtsaf een nat weidespoor in en opnieuw het bos in om uit te komen op de singletrack die op de rand tussen bos en velden langsheen de Pilberg voert! De Pilberg werd evenmin beklommen. Toen we uitkwamen in het Vijverstraatje stootten we op de moeder van Jari. We passeerden het groene poortje aan het beeld van de Heilige Teresia nabij de voormalige abdij van Huijbergen en sloegen er linksaf de Staartsestraat in. Even verderop kwam de bevoorrading op 19,50 km van het vertrek op dezelfde plaats waar ze altijd staat voor de poort naar een weide toe en bijna pal op de grens tussen Nederland en België. Enkele mensen waren onder een tent in de weer. Het aanbod was elementair met hete soep, wafels en sportdrank. Voor een rit van veertig kilometer heb je geen buffet nodig! We waren er omstreeks 11.40 u en we hebben er even staan praten met de moeder van Jari en Petruske die na een tijd uitzieken weer op de fiets zat.

Na de stop kwam ter hoogte van de grenspaal de splitsing tussen de 30 km en de 40 km. Petruske reed rechtdoor en wij sloegen rechtsaf het bos tegemoet. De bossen hier maken deel uit van het gebied Staartse Heide. We kregen de mooie en deze keer vrij natte singletrack voor de wielen waar de toertochten vanuit Kalmthout vaak passeren om zo in het meer open binnengebied te arriveren. Daar liggen paadjes genoeg om een mooi stukje parcours te garanderen. We reden er over de zandwegen en bospaden om uiteindelijk toe te komen aan de ingang van de camping Staartse Duinen op 23 km van het vertrek. We reden de camping voorbij en dan een hele tijd over de brede zandweg op de rand tussen de bossen en het meer open gebied van de Staartse Heide aan onze linkerkant. Het bos maakte plaats voor meer open heide en we kwamen opnieuw toe aan de bosrand in de omgeving van de Groote Meer op de plek waar ik tijdens een toertocht vanuit Essen-Hoek ooit geschuild had voor een stortbui! Iedereen kwam toen zeiknat toe op de bevoorrading. We reden toen in de andere richting.

Het parcours maakte er een ruime bocht en we vergisten ons door een heidepaadje in te slaan in plaats van het bospad. Even later zagen we nog een eenzame biker in een opvallend geel fluopak door het gras ploegen nadat hij dezelfde vergissing begaan had. Vanaf hier kregen we het eerder zwaar te verduren. Het bospad lag bezaaid met grote plassen die bijna de hele breedte van de weg innamen en werd gevolgd door nog zeer modderige paden en doornatte singletracks terwijl we in de richting van de grens met Kalmthout reden. Omstreeks 27,75 km merkte Jari pijlen op die vanuit een andere richting kwmen. Om 12.40 u bereikten we dus de plek waar de beide afstanden zich weer samenvoegden. We bevonden ons toen in het bos in het onverharde gedeelte van de Groenendriesstraat nabij de Achterstehoevestraat, een afgelegen plek die deel uitmaakt van de Belgische gemeente Kalmthout.

Het ging rechtsaf opnieuw het bos in, op en af over deze keer toch iets drogere paden. Omstreeks 29 km ruimde het bos plaats voor velden en via een veldweg bereikten we de Verbindingsstraat in Kalmthout-Hoek. Dit is een afgelegen plek die door de heide van de rest van de gemeente is afgescheiden. Op het kruispunt van de veldweg met het asfaltbaantje kwam de splitsing tussen de 30 km en de 40 km op 29,85 km van het vertrek. De kortste afstand werd richting Hoek gestuurd, voor ons ging het rechtsaf de lange Verbindingsstraat in die ons langsheen het bekendste stuk van de Kalmthoutse Heide voerde, helaas enkele jaren geleden vernield door een grote heidebrand. Grassen hebben de kale bodem weer ingenomen en de enige getuigen van de brand zijn nog enkele zwartgeblakerde bomen die uiteindelijk toch gestorven zijn. De rest van de verbrande bomen werd opgeruimd en afgevoerd.

Op 33,45 km bereikten we het einde van de Verbindingsstraat waardoor we toch zo’n 4 km over asfalt hadden gereden. Het ging linksaf het bos weer in en over een brede bosweg die we dienden te delen met wandelaars op deze Nationale Wandeldag (opening van het wandelseizoen) reden we het grote Stappersven voorbij. Het stond boordenvol water, zelfs sommige zitbanken aan de rand stonden met hun voeten in het nat! Na een lang stuk bospad evenwijdig met het ven ging het rechtsaf een imposante dreef in waar een ouder echtpaar met een gewone fiets op pad was! Dat was niet simpel met alle putten die daar liggen! Op 36 km reden we het in perfecte staat verkerende jachthuis voorbij waarin aan de bordjes te zien Natuurpunt zijn intrek genomen heeft. Het pad lag er hier nog relatief droog bij!

We bereikten opnieuw de bewoonde maar bosrijke wereld in de omgeving van het Essens College op het kruispunt van de Huijbergsebaan, de Velodreef en de Nolsebaan. In de verte zag ik een biker met een paars regenjasje staan en vroeg aan Jari of dat zijn moeder niet was! Op datzelfde ogenblik werd hij door haar opgebeld! Zij was net als andere bikers het noorden kwijt, was door een pijl richting College gestuurd om daar geen aanwijzingen meer te vinden. Onverlaten hadden hier met de pijlen geprutst! Ik herinnerde me vaag uit eerdere edities dat we rechtdoor moesten rijden in de Veldodreef en dat bleek te kloppen. We kwamen dan via enkele straatjes weer uit aan de Wildertse Duintjes. Daar hingen geen pijlen meer, maar ik vermoedde dat het parcours eindigde met nog een eindje door de duintjes. We zijn dan voortgegaan op de GPS waarin Jari de route van vorig jaar had opgeladen. Even verder zagen we een man met kruiwagen die de pijlen hier aan het ophalen was. Hij wist ons te zeggen dat er inderdaad op diverse plekken met de pijlen geknoeid was. Niet door kinderen, maar door volwassen mensen die met hun wandelstok soms de pijlen van de bomen kloppen of er plezier in vinden van de scheidingslinten te verhangen zodat iedereen verkeerd rijdt!

We beëindigden aldus de rit met een mooie afsluiter door de Wildertse Duintjes en omstreeks 14.00 u waren we na 42,50 km weer bij af. De bikewash was nog operationeel. Er stond zelfs nog een Nederlands echtpaar die hier een daar extra’s aan de tocht had gebreid en waren gaan kijken naar een kind dat meedeed aan de veldloop aan het College. Binnen in de zaal achter De Volksvriend waren de tafels al aan de kant geschoven en werd er duchtig geveegd. De eerste keer dat ik dat meemaak omwille van onze late start. De zaal ziet er veel kleiner uit als alle tafels aan de kant gestapeld staan! Na nog een drankje afscheid genomen van Jari en diens moeder om weer huiswaarts te trekken. Het was geen leuke gedachte van na een week vrij morgen weer te moeten beginnen werken, wetend dat er een zeer zware week voor de boeg stond en waardoor dit verhaaltje met enige vertraging pas komt! De toertocht vanuit Essen-Wildert is geen tocht waarvan men kan zeggen dat men hem absoluut niet mag missen, maar ik kom altijd graag rijden vanaf deze gemoedelijke plek. Een eerder kleinschalig initiatief, alhoewel het verdomd lastig was om nog een parkeerplek te vinden en we de hele tijd bikers onderweg gezien hebben. Deze editie was omwille van de modder en onze idem dito ploetertocht van zaterdag bij de Peltercrossers in Overpelt zwaar genoeg. Tevreden weer naar huis en na het opruimen mij voort aan een werkje gezet dat ik had gehoopt tijdens de afgelopen week in orde te brengen. Maar zoals zo veel mensen stel ik de onaangename zaken ook altijd uit tot het echt niet langer meer kan!

Route op Google-Maps (editie 2014 en omzeggens identiek): klik hier!

De huisfotograaf Guy van mtb-you is overgestapt op zwaarder materiaal! Ik heb hem aan de start gezien, maar hij was zodanig in de weer met zijn filmcamera dat hij me niet opgemorken heeft!

Reportage van de hand van Guy: klik hier of kijk onderaan dit verslag!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be!

StrammerMax

Beeldverslag toertocht Essen-Wildert 22-02-2015 door Guy Heesakker

27-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (kids-23-33-40-52 km) van de Peltercrossers te Overpelt op zaterdag 21-02-2015.

De toertocht van de Peltercrossers vanuit Overpelt-Holheide is een klassieker op het jaarlijkse lijstje van de niet te missen ritten. Me thuis nog moeten haasten om alles op tijd in kannen en kruiken te krijgen en Jari opgepikt in Wommelgem. We werden uitgebreid verwelkomd aan de fietsparking alsof het de eerste keer was dat we hier kwamen! Ik hoef zelfs geen GPS meer op te zetten wanneer ik naar ginder rijd! Om 12.25 u waren we ingeschreven en op pad. Zoals steeds vertrok de tocht via het bos naast de voetbalvelden waar sinds korte tijd ook een vaste route passeert. We kregen er het wortelpaadje op de rand van het bos en bereikten via de woonwijk van Holheide een veldweg die ons naar de Hunnenbergstraat voerde. Zelfs de straatnamen begin ik hier al van buiten te kennen! Daar ging het rechtsaf het bos in en na een lang bospad kruisten we een asfaltbaantje om verder door het bos te rijden. Aan een kruispunt van boswegen werd een kleine lus gereden over een singletrack. Op 5,50 km troffen we een eerste splitsing tussen de kidstoer en de 23 km enerzijds en de ritten van 33-40-52 km anderzijds aan een kruising van boswegen.

We reden door wat ik het “lichte bos” noem, in de buurt van een brug over de Noord – Zuidverbinding, omdat de mengeling van dennen en dunstammige loofbomen nog veel licht doorlaat op de paadjes. Reeds op 6,50 km kwam er een tweede splitsing waar de rit van 33 km zich losmaakte van de 40-52 km. De paden in het “lichte bos” lagen er zeer nat bij en we kregen dus af te rekenen met slijk en plassen. We verlieten het bos ter hoogte van een oude grenspaal die niet origineel op die plek stond, reden door een rustige villawijk van Hechtel-Eksel om in de Diestersebaan rechtsaf te slaan in het volgende bos. 9,50 km. Natte paden voerden ons tot aan de rand tussen bos en velden om zo op 12 km het goed van wortels voorziene zandwegeltje te bereiken. Na een afslag naar links werd ons de keuze gelaten tussen de 40 km en de 52 km op iets meer dan 12 km van het vertrek. Omstreeks 13.20 u sloegen we daar linksaf op het parcours van de grootste afstand.

We vervolgden onze weg door het bos en kwamen aan de rand van een grote baan toe aan het witte Kapelletje van het Vlasmeer (Onze-Lieve-Vrouw-Van-Rust) ter hoogte van de Weverstraat in Eksel. 13,50 km. Natte bospaden voerden ons op een gegeven ogenblik voorbij een voetbalveld waar een wedstrijd aan de gang was en waar ons een groepje bikers inhaalde. Een mooie maar door boswerken ietwat gehavende singletrack ging er op en af enkele heuveltjes ter hoogte van de voet van een enorme hoogspanningsmast. Op 17 km van het vertrek kruisten we de grote baan die van Hasselt naar Eindhoven voert om een kilometer verder een tweede weg te dwarsen. Daar staat nog een zeer grote pyloon van de hoogspanningsleiding waarlangs een zeer knappe singletrack voert. Deze track loopt min of meer evenwijdig met de baan Hasselt - Eindhoven en het is er amusant rijden over enkele heuvels en door bochten in een knappe omgeving. Een nat bospad leidde dan tot de oversteek van het asfaltbaantje waarvan ik vermoed dat het naar Overpelt-Lindel voert. Een bevriend collega is van daar afkomstig!

Aan de overkant doken we in het zog van enkele snelle jonge rakkers een volgende singletrack in. Van 25 km tot 27 km reden we dan over zeer natte slijkerige bospaden. We kruisten nogmaals de baan Hasselt – Eindhoven en reden voorbij de plek waarvan ik me herinner dat er ooit bomen gekapt waren en de mensen die het hout aan het verzagen en wegvoeren waren zaten te picknicken. Dat is al enkele jaren geleden en er staan nu al opnieuw veel jonge dennen. De plek is bijna niet meer te herkennen. 28 km om 14.45 u. Na de overtocht van een doornatte track bereikten we op 30 km de zeer mooie singletrack die over enkele uit de kluiten gewassen zandheuvels in de richting van de Witte Berg voert. Dit pad lag er in vergelijking met de rest van het parcours superdroog bij. Zoals bij de vorige edities bereikten we de bevoorrading aan de voet van de Witte Berg. De Peltercrossers sturen de bikers eerst over deze kant van de helling alvorens ze iets te eten en te drinken krijgen! Ondanks de vermoeidheid raakte ik zonder moeilijkheden boven en weer beneden! Een mens wil niet afgaan als een gieter in het zicht van de andere bikers! De bevoorrading kwam op 31 km van het vertrek en we waren er om 15.00 u. Het waren dezelfde twee mannen als vorige keer die er de dienst uitmaakten. Ze vertelden ons dat het allicht de meest natte en modderige editie was die we hier kwamen rijden. Dat kon ook moeilijk anders nadat het een ganse vrijdag en nacht geregend had! Er was soep, fruit en allerlei lekkere koeken om van te knabbelen, meer dan keus genoeg. Vooral de kokoskoeken gingen er bij mij goed in! Het was al van de ochtend geleden dat ik nog wat gegeten had.

Na de stop werden we naar de achterkant van de Witte Berg gestuurd nadat de kidstoer zich weer van de rest had afgescheiden. Het ging opnieuw de helling op en langs de zavelrijke achterkant weer naar beneden, naar boven, naar beneden en naar boven! De Witte Berg bestaat namelijk uit twee vlak achter elkander gelegen zandheuvels. De bospaden en tracks die we vanaf hier kregen waren in vergelijking met de rest droog te noemen. We reden er door de knappe bosrijke streek om na 35 km de omheining van de Ford testbaan te bereiken. Nadat we over een kort deel van een pad tegenliggers hadden getroffen die aan de andere zijde van het scheidingslint reden op een plek waar het parcours zichzelf kruist, konden we genieten van een bijzonder mooie lus van 36 km tot 37 km. Nadat we de lus achter ons hadden en ook aan de andere kant van het lint voorbij waren gereden kwam er zoals te verwachten was de voor mij eerder moeilijke singletrack over een heuvelachtig parcours tussen de bomen waar de combinatie van zeer korte bochtjes met korte steile hellingen mij altijd de das om doet. Daar kwamen deze keer dan nog de modder en de plassen bij! Zoals steeds stond Jari mij aan het einde van de singletrack op te wachten.

Via een natte zandweg reden we naar de splitsing tussen de 23 km en de 33-40-52 km op 38 km van het vertrek aan de rand van de zandgroeve Lommelzand. Intussen zullen we veruit de laatsten op het parcours geweest zijn. Er kwam toch nog een biker toe die ons vroeg of hij korter af was indien hij de route van 23 km zou blijven volgen. Een slimme dus, want sommigen denken sneller weer bij af te zijn wanneer ze de kortste afstand volgen. Dat kan echter tegenvallen want het kan best zijn dat het langste stuk van de kortste route dan nog moet komen! Zonder kennis van het parcours is het altijd riskant om van de gekozen afstand af te wijken! Jari heeft dan op zijn GPS de zaal Holheide gelokaliseerd en de 23 km volgen was hier effectief het kortst! De mens was moe van het ploeteren tijdens deze zware editie! Achteraf zouden we de man nog ontmoeten in de zaal in het gezelschap van zijn makker. Die had al een punt achter de rit gezet ter hoogte van de bevoorrading! 16.00 u.

Wij waren ook moe en ik had de indruk dat Jari ook wel zin had om in te korten en weer naar af te rijden, maar we zijn uiteindelijk toch de richting van de gekozen afstand van 52 km uit gereden. We reden over het bospad evenwijdig met de zandgroeve en tussen Lommelzand en de Ford Testbaan in. Die kregen we nog even te zien alvorens het bos in te duiken en nogmaals vanaf het paadje dat op de rand tussen bos en velden naast een metalen uitkijkpost voor reeën loopt. Het parcours was hier een stuk droger dan voorheen. Op 40 km passeerden we de manege die langs de zandweg tussen Overpelt en Lommel-Kattenbos (linksaf) ligt en nog in aanbouw was toen ik hier destijds mijn eerste ritten kwam rijden. Toch nog een eenzame biker die ons inhaalde! We kwamen uit naast de spoorweg om er het lange grasspoor dat er evenwijdig mee loopt te volgen. In de verte zagen we een biker van een duo ten val komen en toen we hen passeerden bleken het een vader en zoon te zijn. “Het is zwaar hé”, riep de vader ons bij het passeren toe. Dat is het minste dat we over deze rit kunnen zeggen! We reden voorbij de overweg op het kruispunt van zandwegen waarnaast een rood asfalt fietspad ligt om dan linksaf te gaan op de plek waar ik tijdens de vorige editie met zeer veel geluk een verloren gsm zag blinken in het gras. Die is toen weer bij zijn eigenaar geraakt.

Via de lange sporen door lage begroeiing reden we evenwijdig met de spoorweg om op 43 km uit te komen nabij het kruispunt van de Napoleonweg, dit is de baan Hasselt – Eindhoven, en de Noord – Zuidverbinding vanuit Mol en Lommel. Er staken ons nog twee late bikers voorbij. 16.30 u. We reden rechtsaf de bossen naast de Napoleonweg in en hier lag het parcours er redelijk droog bij. In deze bossen liggen ettelijke paden waarover de bikers in lussen over en weer worden gestuurd, dus goed voor nog ettelijke kilometers rijden! Na een laatste keer de Napoleonweg gekruist te hebben doken we de bossen nabij Holheide in. De doornatte tracks waren hier zoals na de start herschapen in modderpoelen waarover nog nauwelijks te rijden viel! Voor mij was het daarom hier en daar even te voet! Omdat we beiden moe waren van het modderdabben en Jari al een tijd af te rekenen had met spierkrampen hebben we een laatste lusje links laten liggen. Na 50,50 km konden we alzo een punt zetten achter deze zeer natte editie van deze toertocht! De bikewash was nog beschikbaar, er waren zelfs nog bikers in de weer, zodat we onze smerige fietsen weer toonbaar konden maken voor de rit van morgen! Niet te schatten hoeveel slijk, bladeren en dennennaalden bijeengeklit zaten! 17.00 u.

In de zaal Holheide waren de Peltercrossers al volop in de weer met het opruimen terwijl de laatste deelnemers nog van een drankje genoten. Zoals steeds was er ook voor de laatsten op het parcours nog de beloofde gratis curryworst voorhanden en die smaakt wel na zo’n rit, ook al is het geen sportvoeding! Bij invallende duisternis afscheid genomen van Overpelt-Holheide en via Postel weer huiswaarts. Onderweg aan de Frituur Paseo in Mol-Rauw nog halt gehouden voor een belegd broodje. We moesten er wel even geduld oefenen want er stonden veel klanten binnen! We waren deze keer dan ook vrij laat pas weer thuis! Ondanks het feit dat we moe waren en het parcours er zeer vettig bij lag hadden wij ons toch goed geamuseerd. Een geluk dat het ondanks de grijze hemel, met af en toe toch een streepje zon, niet geregend had onderweg, op een korte hagelbui na. De weersomstandigheden hadden gezorgd voor een lage opkomst wat jammer is, vermits de energie die in het werk dient gestoken te worden hetzelfde is! Wij waren er toch weer bij en hadden er zeker geen spijt van!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

26-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (kids-25-35-43 km) van MTB De Jachthoorn te Lichtaart op zondag 15-02-2015.

De keuze was niet zo eenvoudig op deze zondag vermits er op diverse plaatsen toertochten waren die de moeite waard konden zijn. Omdat Jari de toertocht van MTB Team De Jachthoorn nog nooit gereden had trokken we naar Lichtaart. Voor mij was het niet de eerste keer dat ik deze tocht reed, vermits ik ook present was in 2011 en in 2014. Parkeren kon ik op dezelfde weide als vorig jaar en ik kwam er pal naast de bondscoach veldrijden Rudy De Bie te staan! Het was niet de eerste keer dat ik deze man in levende lijve te zien kreeg. Ook een man die flyers van de toertocht in Mol-Wezel van komende zondag kwam uitdelen herkende de man van op de televisie. Omdat je voor kleine herstellingen gratis terecht kon aan een standje van Monsieur Vélo (Olmenlaan 26 te Lichtaart) en ik gisteren problemen ondervond met m’n fiets raadde Jari me aan van er even te passeren en de voor- en achtervering eens te laten checken. Vooraan was alles in orde, maar deze achteraan diende te worden opgepompt. Tijdens de rit ondervond ik dan inderdaad niet meer datzelfde rare gevoel van gisteren. Met dank aan www.monsieur-velo.be! Om 9.45 u waren we ingeschreven en op weg. Het was prachtig zonnig weer, je kreeg er warempel een zomergevoel van!

We verlieten de sportvelden via landelijke asfaltbaantjes en via het veldpaadje Lammerschot kruisten we de drukke hoofdweg Tielendorp waar, net zoals op diverse andere plaatsen, seingevers het verkeer ophielden. Ik was er kort voordien nog met de wagen gepasseerd op weg naar de start. We reden het baantje Harredonken in en vlak naast de Grote Kaliebeek. Op 4,50 km bereikten we dan echt de bossen en troffen er de splitsing tussen de kidstoer en de route van 25 km enerzijds en de routes van 35-48 km anderzijds. We reden het bos in en kregen al direct de eerste hoogtemeters voor de wielen tijdens enkele fikse klimmetjes, afgewisseld met paadjes met toch wel stevige wortels. Het ging een bospad in dat deel uitmaakt van de groene vaste route om op 9 km de plek te bereiken waar de kidstoer zich losmaakte van de andere afstanden.

Even verder werd ik in een zandweg twee keren op de schouder getikt door passerende bikers. Dat bleken twee Bierbikers te zijn, waaronder Pierrot Le Fou. Verderop ging het een bochtige singletrack van de groene vaste route op. De ondergrond van het spoor lag er beenhard bij en het was er leuk rijden in een knappe omgeving. In een volgende nog smallere track werden we op een heuveltje staande gehouden door het groepje van vijf bikers, jonge gasten die ons eerder al een keer of twee hadden ingehaald nadat ze langs de kant hadden staan prutsen aan één van hun fietsen. Of we geen pompje bij hadden dat ze konden gebruiken na het vervangen van een lekke band! Terwijl we daar stonden passeerde mijn collega Peter met zijn clubje Modderfokkers uit Rijkevorsel (niet dezen uit Kalken). Na de onvoorziene rustpauze leidde het bospad ons naar het open veld om dan weer de bossen in te duiken aan een splitsing tussen de kids-25 km en 35-48 km op 13 km van de start. Eens het bos goed en wel in kwam de plaats waar de 35 km en de 48 km elk hun eigen weg op gingen. Toch gekozen voor de 48 km ook al had Jari kort na aanvang geopperd eventueel de 35 km te volgen wegens last van hoofdpijn en nog niet volledig weer op zijn plooi na een week uitzieken en de rit van gisteren in Houthalen-Helchteren. 10.50 u.

Het ging een door boswerken gehavend pad op dat ons uiteindelijk naast de spoorweg tot aan de overweg voerde. Het viel op dat er in de bossen duchtig te keer gegaan was, op sommige plaatsen stond er bijna niks meer overeind! Na het kruisen van de spoorweg ging het verder over asfalt naar het volgende bos toe. Op 17 km kregen we daar een stevige klim over een zandweg voor de wielen en reden er over een stuk van de rode vaste route. 10.00 u. Mooie paden en singletracks voerden ons doorheen de bossen in de omgeving van de grote toeristentoren. Uiteindelijk reden we langsheen de afsluiting van het kerkhof om er de iets gevaarlijker afdaling over het wortelpad aan te vatten en uit te komen op het asfaltbaantje naast het spoor. Ter hoogte van de toegang tot het kerkhof staken we de spoorweg over. 20 km. We kruisten de Lichtaartseweg twee keren om de villawijk aan de Lavendelweg te bereiken. Deze straat klimt vrij fel naar het bos toe. Althans naar wat er nog van rest! Want hier was de omgeving fel verminkt! Een achtergebleven bord meldde dat het pad ontoegankelijk was “wegens bosexploitatie”! Dat was inderdaad de correcte omschrijving! Of zijn het hier weer zogezegde “groenen” die alles platleggen “om de oorspronkelijke heide opnieuw in ere te herstellen”! Als je zo redeneert zou je ook een poging kunnen doen om de dinosaurussen weer tot leven te wekken! Want die hebben hier misschien ook ooit rondgelopen! 12.30 u. We reden een bokkensik dragende biker van De Jachthoorn voorbij die langs de kant stond en allicht als taak had van dit deel van het parcours in de gaten te houden.

Omstreeks 22 km kregen we een wel zeer stevige bosklim voor de wielen! Een door de kapwerken gehavend bospad ging een brede zandweg vooraf. Aan de kant van de weg, nabij de oprit naar een villa aan de rand van het bos toe, troffen we de bevoorrading op 24 km van het vertrek omstreeks 11.45 u. Er was nog wat beweging, ook al zal de grote toeloop hier al achter de rug geweest zijn. Ondanks het feit dat er enorm grote vuilzakken stonden, waren er toch bikers geweest die er in geslaagd waren van hun wafelverpakking op de grond te gooien of hun bekertjes achter te laten op de slagboom naar het bos toe! Te tam om tot aan de vuilzak te wandelen! De bevoorrading bood suikerwafels, wafels met chocolade, bananen, appelsienen, sportdrank en vooral lekkere soep! Van alles was er nog genoeg voorhanden en een aantal medewerkers, groot en klein, waren actief achter de tafels.

Na de stop kwam er een splitsing tussen de kidstoer en de andere afstanden. Omstreeks 30 km werden we op de proef gesteld tijdens enkele zware klimmetjes na een zandweg. We bereikten de grote diepe zavelput waar de tocht doorheen gejaagd werd, maar daar ben ik wijselijk om heen gereden. Dat is niet meer voor mij bestemd! Er waren daar een aantal jonge mensen pogingen aan het doen om meerdere keren al rijdend tot boven te geraken. Waaronder een jong meisje, professioneel mountainbiker, en haar vriend die ik nog al op toertochten gezien heb en een andere jonge kerel die ons al wippend over een reeks boomstammen had ingehaald, aan zijn manier van rijden te zien ook geen gewone amateur! Na de put kwam er een splitsing tussen de route van 48 km en de 25-35 km. 12.20 u.

De rijders op de 48 km werden naar het zwarte cyclocrossparcours over de Witte Bergen gestuurd! Hier komen Sven Nijs en Bart Wellens trainen. Er liggen daar namelijk een aantal hoge met dennen begroeide zandheuvels. Het kostte me enige moeite, maar ik raakte toch overal boven, met uitzondering van een steile klim over los zand waar iedereen afstapte. De lus met veel op en af over uit de kluiten gewassen bulten eindigde na 4 km op 34 km van het vertrek. 12.40 u. Na de doortocht van de Witte Bergen kwam er nog een knappe korte lus over een eerder lastige en technische singletrack met vele bochtjes tussen de bomen en bultjes om over te rijden. De pijl richting “kids en gemakkelijk” toch maar links laten liggen en het parcours blijven volgen. Met tevredenheid, want ik kon zonder veel moeilijkheden alle bochten en hindernissen aan!

We verlieten het bos via een korte afdaling naar een straat toe, staken de baan over en sloegen linksaf de achtergelegen straat met villa’s in. Het asfalt ging aan de rand van het bos weer over in onverhard. Deze zandweg vergastte ons op een zachte maar langdurige en daardoor vermoeiende klim. We bereikten het in de bossen gelegen onverharde gedeelte van de Pastoor Dergentstraat waar op de flanken van de bosrijke heuvel een aantal knappe villa’s neergepoot staan, om zo een natte singletrack op de groene vaste route te bereiken in het Koningsbos. Na de oversteek van een baan volgde een splitsing tussen de kidstoer en de andere afstanden op 37 km van het vertrek. We reden dan eventjes door de bewoonde wereld over de blauwe vaste route. In een holle bosweg op het vast parcours ging de kidstoer nogmaals apart om even verderop, net voor een kruispunt van holle wegen, een splitsing te treffen tussen de 25 km en de 35-48 km op 39 km van het vertrek. Na de oversteek van de door de bossen lopende Goorseweg kwamen we in het mooie parkbos waar een pad ons naast de indrukwekkende boomstammen tot op de plek voerde waar enkele hoge zandheuvels op de vaste route liggen. Ondanks het feit dat de vermoeidheid begon op te steken raakte ik hier overal zonder voet aan de grond op en over!

We kruisten de gloednieuwe noord-zuidverbinding om het deel van de bossen van De Hoge Mouw aan de andere kant ervan te bereiken. We reden door een bosrijke villawijk en voorbij het MPI De Mast op 41 km. 13.15 u. We kruisten dan voor een tweede keer de noord-zuidverbinding om nog enkele hoge heuvels op de blauwe route in het domein De Hoge Mouw voor de wielen te krijgen. Na het kruisen van de drukke Lichtaartsebaan sloegen we het Sint-Lutgardiswandelpad in voor de laatste vier kilometer. Via het Kabouterpad reden we door de boswegen waarlangs hier en daar buitenhuizen staan. Het bos ruimde plaats voor open veld en de aanwezigheid van wandelaars die hun hond uitlieten toonde dat we weer in de richting van de bewoonde wereld reden. Eén van die mormeltjes bleek niet aangelijnd en meende de aanval in te zetten. Het kleine beestje mocht van geluk spreken geen kennis te hebben moeten maken met mijn fietsbanden! Het heeft weinig gescheeld of die man kon met twee halve hondjes naar huis! Om 14.45 u arriveerden we met 48 km op het tellertje opnieuw aan de kantine naast het voetbalveld.

De bikewash, met zelf in elkaar gelaste statieven op de velgen van afgedankte autowielen, was nog operationeel zodat we onze fiets proper konden maken. De broodjes kaas en ham waren helaas uitverkocht, zodat we ons tevreden dienden te stellen met een frisdrank. Intussen was Monsieur Vélo buiten zijn laatste spullen en tentje aan het opruimen. Een groepje bikers dat buiten aan een tafeltje zat kreeg van één van de mannen van De Jachthoorn te horen dat het winter was en ze eigenlijk binnen dienden te zijn! Het prachtige weer, de zon en de milde temperatuur gaven inderdaad de indruk dat het zomer was! Wij waren moe, want ondanks het feit dat de Antwerpse Kempen vlak kunnen genoemd worden, hadden wij toch zo’n 200 hoogtemeters overwonnen. We hadden genoten van deze zoals steeds mooie rit met een afwisselend parcours, enkele technische stroken en uitdagingen voor de durvers en de bosrijke streek. Tevreden onze auto’s weer opgezocht op de parkeerweide en afscheid genomen tot volgende zaterdag. Dan zijn we bij leven en welzijn te vinden bij de Peltercrossers in Overpelt.

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

Toertocht te Lichtaart op 15-02-2015 door Mike Van de Put

18-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht van 10 WTAC (10^de Tactische Wing van Kleine Brogel) en MTB Peer te Houthalen-Helchteren op zaterdag 14-02-2015.

Valentijn is de dag waarop we onze liefde dienen te verwennen en in ons geval is dat in de eerste plaats onze stalen merrie! Jari opgepikt op de carpool in Wommelgem en van daar de dikke 90 km snelweg aangevat naar Houthalen-Helchteren. Vanaf De Plas nabij Kelchterhoef vertrok daar namelijk de toertocht van de 10^de Tactische Wing van Kleine Brogel en MTB Peer. Om 12.30 u waren we op pad. De tocht ging schier onmiddellijk het bos in over een redelijk droge singletrack die wel goed voorzien was van kleine wortels! Even verder reden we het militaire domein in waar we vele singletracks en bospaadjes voor de wielen kregen. We reden er door een diepe put en over een smalle richel naast een diepte. Tot 10 km konden we zo ons hart ophalen in de bossen. 13.10 u.

We kwamen uit op een betonbaantje in het militaire domein om er de splitsing te treffen tussen de routes van 20 km en van 30-40 km op 11,50 km van de start. 13.15 u. De rit voerde ons over een open heide en voorbij een klein ven. Een brede zandweg liep over de grens tussen het militaire domein, een heidegebied, en de naastgelegen landbouwvelden. In die velden stonden een soort mobiele wachthuisjes, kleine hokjes op aanhangwagentjes! Op 12 km reden we voorbij een weinig gebruikte militaire uitkijktoren en een in onbruik geraakt verkeerslicht midden een grasvlakte! 13.45 u. Op die plek reden we het vrij desolate open heidegebied in over brede zandwegen en dat bleef een hele tijd zo duren. We passeerden een vliegveld voor modelvliegtuigen  en korte tijd later een voor echte toestellen. Even verderop kwam de bevoorrading in een loods van de brandweer op 16,50 km van het vertrek. Alles was voorhanden en werd aangeprezen door vriendelijke mensen: suikerwafels, bananen, appelsienen, lekkere soep en sportdrank. 13.45 u.

Na de stop ging het weer over de vlakte van het militaire domein en door de bossen. Op 22 km troffen we het zavelpad dat zich met enkele grote bochten tussen dennenbomen slingert. Er liggen een aantal bulten op alsof men over een wasbord rijdt. De grote plassen die er gewoonlijk liggen waren thans al goed opgedroogd. Na een week van relatief droog weer begint alles eindelijk op te drogen! Een hele verademing na de natte toertochten van de laatste weken! Er zijn wel meer toertochten die dit pad aan de rand van een dennenbos aandoen. Verderop bereikten we opnieuw de waterplas nabij de startplaats en reden we doorheen de bizarre put die daar naast het asfaltbaantje ligt en waardoorheen zich een singletrack slingert! Deze track loopt dan verder evenwijdig met het asfaltbaantje doorheen het dunne bos. Nadat we op en af enkele lage heuveltjes gereden hadden en een paadje over een smalle richel achter ons hadden, bereikten we na 25 km de omgeving van het domein Kelchterhoef. We reden de smetteloos wit geschilderde Abdijhoeve, een restaurant, voorbij om op een kruispunt van rustige wegen de splitsing te treffen tussen de 20-30 km en de 40 km.

We doorkruisten een bos en reden daarna over een zompig bosspoor en weidepad. Omstreeks 27 km staken ons drie snelle jongens op een cyclocrossfiets voorbij. Wat me opviel waren de vele letterlijke molshopen langsheen het grasspoor. De kleur van het zand was bizar, alsof die dieren cement naar de oppervlakte hadden gewerkt! Als bouwvakkers die hun onderaardse pijpen afwerken met een bezetting van beton! We kwamen uit aan de rand van een woonwijk in Houthalen-Oost (Huttestraat, Berkenstraat en Wildekersstraat) en doken direct een grasspoor in dat door een jong dennenbos liep, ’t Martensbos in het natuurgebied De Hutte. We hobbelden er over een bultig graspaadje en dat was vrij vermoeiend. Ook hier veel molshopen! De omgeving gaf de aanblik van een verlaten boomkwekerij waar alle bomen en groen ongebreideld opgeschoten waren. Het betreft hier een jong bos, aangelegd omstreeks 2002. 30 km.

We bereikten het rondpunt op de kruising met de Weg naar Zwartberg nabij één van de toegangen tot Kelchterhoef, reden even langsheen de drukke Donderslagweg en sloegen opnieuw het bos in over een track evenwijdig met de Weg naar Zwartberg. We passeerden de toegang tot de Limburg Golf en Countryclub. Er lagen grote zandhopen op de bosparking waar destijds de bevoorrading van de Ter Dolen Fietshappening opgesteld stond. Er werd een nieuw gebouw opgetrokken op het domein van de Golf. Het ging de assenweg in die langs de rand van het natuurgebied De Teut en Ten Haagdoorn loopt. In plaats van rechtsaf het bos in te slaan zoals ik verwacht had omwille van andere toertochten die hier passeren, werden we rechtdoor gestuurd om de bewoonde wereld te bereiken ter hoogte van De Genaderse Watermolen op de hoek met de Springstraat. De molen, waarvan enkel het draaiende rad nog bestaat, het binnenwerk van de molen is verdwenen, fungeert als restaurant en is momenteel gesloten wegens verbouwingen. De Genaderse Molen, ook Genaderse Watermolen of Molen van Tenhaagdoorn, is een voormalige watermolen op de Laambeek. Deze is gelegen ten zuiden van de Houthalense wijk Meulenberg aan de Springstraat 10. 35 km om 15.10 u.

We reden een tijdje door de bewoonde kern van Houthalen. Eens daar voorbij ging het opnieuw een bos in en kregen we aan het einde van de rit nog een aantal zeer fikse hellingen voor de wielen! Tijdens zo’n klim haalden wij twee bikers in die ons even tevoren waren voorbijgestoken. Die twee waren duidelijk aan het einde van hun krachten toen ze boven na een beklimming langs de kant stonden. Nadat wij een lusje achter de rug hadden en op de Weg naar Zwartberg uitkwamen zagen wij het tweetal het bos uit komen. Zij hadden de lus met beklimming afgesneden en voor een chickenway gekozen! Na de oversteek van de drukke baan kregen we nog een zeer mooie singletrack als afsluiter. We kwamen er samen met het tweetal van daarnet achter een vader en zoon te hangen die langzaam maar zeker vorderden. Tot de zoon ten val kwam op een korte steile helling met dikke wortel. Toen we het bos uit kwamen waren we vlak bij De Plas en kwam er na 42 km een einde aan de tocht omstreeks 15.30 u.

We konden nog gebruik maken van de bikewash en de bewaakte fietsparking om daarna binnen in de kantine de rit te af te sluiten met een drankje. We waren moe. Jari omdat hij nog niet volledig hersteld was na een week uitzieken, maar toch was gaan rijden omdat hij het binnen zitten zo stilaan moe was. Ik omdat ik gedurende de hele rit het gevoel had gehad dat er iets niet in de haak was met mijn pas gereviseerde fiets. Alsof ik overkop zou gaan wanneer mijn voorwiel werd afgeremd in een modderstrook! Ik voelde metaal op metaal bij het rijden doorheen diepe putten! Achteraf bleek dat er niet voldoende lucht in de achtervering zat. Mijn lichaamsgewicht was duidelijk fel onderschat geworden geweest!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

16-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-20-30-45 km) van Team PeSa voor KiKa te Gilze-Rijen op zondag 08-02-2015.

Uit BN De Stem

“Vliegbasis Gilze-Rijen opende zondag gedeeltelijk haar deuren voor een MTB Toertocht. Ongeveer 2.500 mountainbikers lieten de kans om de basis van dichtbij te zien niet schieten en namen deel aan de sponsortocht over en rond de vliegbasis. De toertocht is opgezet door Team PeSa voor KiKa. Dat bestaat uit vier militairen die gaan deelnemen aan de Giro di Kika: een zesdaagse sponsortocht door het noorden van Italië. Alle 175 deelnemers worden geacht minimaal 2.500 euro sponsorgeld in te leggen ten bate van de stichting Kinderen Kankervrij (KiKa). Een van de teamleden is kapitein Sander van Eekelen. Zijn dochter werd in 2013 getroffen door kinderkanker.”

De toertocht van de BuSo-school Berkenbeek te Wuustwezel, waarvan de opbrengst bestemd is voor de schoolwerking, staat op mijn jaarlijkse lijstje, maar omdat de toertocht vanaf de Vliegbasis te Gilze-Rijen in Nederland als een eenmalig evenement aangekondigd stond, dit jaar Wuustwezel toch maar eens links laten liggen. Jari was ziek, dus werd het deze keer een tochtje alleen. Gilze bleek niet zo ver van mijn thuisbasis te liggen, want op een klein halfuurtje was ik ginder! Twee Nederlanders in een auto die ik op de snelweg had ingehaald deden teken dat ik aan de afrit links in plaats van rechts diende af te slaan en ik ben die mannen dan blijven volgen tot aan de ingang van de vliegbasis. Achter mij volgden nog gegadigden met de bike op de auto. Bij aankomst bleek al direct dat ik er niet alleen was! Een grote menigte bikers stond buiten en het overkomt me bijna nooit dat ik aan de inschrijving moet aanschuiven! Ondanks de grote toeloop verliep de inschrijving vlot. Toen ik ingeschreven was stond de rij wachtenden tot buiten! Om 9.15 u kon ik samen met nog vele anderen aan de rit beginnen.

Vanaf de start reden we over brede paden en asfaltbanen van de vliegbasis waarbij het asfalt rond 3 km overging in een natte assenweg. Langs die assenweg lagen twee hoge zandhopen waar de bikers over gejaagd werden. Maar er was zo’n drukte dat er een hele rij bikers stond aan te schuiven! Omdat ik toch niet rijdend zo’n steile helling op kom heb ik de beide heuvels gemeden door het alternatief voor de beginners te volgen! Ik was daar niet rouwig om vermits boven op de tweede heuvel een hele rij deelnemers aanschoof om weer naar beneden te rijden. Op die steile afdaling was net iemand ongelukkig ten val gekomen, want die man werd door zijn clubmakkers afgevoerd. Dat zou wel eens een sleutelbeenbreuk kunnen geweest zijn. Voor die kerel eindigde de rit al na 5 km! We vervolgden de tocht en kregen een aantal singletracks over enkele kleine bulten voor de wielen in de stroken bos die her en der op de vliegbasis gesitueerd zijn.

Op 7 km werden we een grashelling op gestuurd, waaronder mogelijk een bunker gelegen was. Daarna volgde nogmaals een helling over een breed klinkerpad dat boven eindigde op een kunstmatig aangelegde heuvel, een plaats voor luchtafweergeschut. Later op de rit kregen we nog een tweede keer dergelijke helling te beklimmen. Het was boven aanschuiven, zodat een onverlaat onder het scheidingslint kroop met de boze reactie van een afdalend biker die daardoor gehinderd werd tot gevolg. Helaas waren de muren boven te hoog om een vergezicht over de omgeving toe te laten! Dan was het lekker langs de andere zijde van het lint weer naar beneden. Een pad en singletrack over enkele heuveltjes sloten hierbij aan. Tot 10 km reden we dan over een pad dat langs de rand van het domein naast de omheining liep, kort over een stuk heide en langsheen veel bos. 10 km om 10.00 u. Op een plek waar een aantal hangars stonden was er een splitsing tussen de routes van 12-30 km en 20-45 km op 11 km van het vertrek. Gekozen voor de langste route.

Kort na de splitsing reden we langs en doorheen twee fel verlichte loodsen met een ellipsvormige dwarsdoorsnede. Platte brede hangars. Allicht werkplaatsen waarin aan vliegtuigen kan gesleuteld worden. Een straaljager zou er netjes in passen. Via een smalle doorgang reden we van de eerste naar de tweede loods. Na de doortocht van de loodsen volgden stukken asfalt en natte zandwegen. Omstreeks 13 km werden we een strook bos in gestuurd om er te rijden over een korte ietwat gehavende singletrack door kort gras. Vervolgens reden we tot 14,75 km opnieuw over het pad evenwijdig met de draadomheining van het domein. Op 16 km troffen we iets meer bos toen we reden over een ondergrond van oude, deels door de natuur weer overwoekerde asfaltbanen. Dan ging het opnieuw langs de bosrand evenwijdig met de omheining van het militair domein waarlangs een grote baan voerde tot op 19 km van de start. Daar volgden twee korte singletracks doorheen een bos dat gelegen was aan een parkeerplaats voor legervrachtwagens. Een zeer lange asfaltbaan en een harde zandweg leidden ons dan opnieuw evenwijdig met de draadafsluiting. 22 km.

We reden nu tussen gewone gebouwen, allicht de slaapplaatsen en de administratieve gebouwen van de legerbasis, waarbij ik mijn geparkeerde auto passeerde, wat betekende dat we vlak bij de startplaats waren. Aan de achterzijde van het gebouw waar we gestart waren stond de bevoorrading naast een groot sportveld op 23 km van het vertrek. Ik arriveerde er omstreeks 10.50 u. De opstelling van de tenten, als een winkelhaak, was niet goed uitgedacht om zo’n massa bikers te ontvangen. De ruimte voor de tenten was bovendien te krap voor zoveel mensen inclusief al hun fietsen! Het was er dan ook aanschuiven en een gewriemel van jewelste! Bovendien moest je zelf een bekertje thee of sportdrank tappen, wat de wachttijd enkel maar verhoogde. Alleen een luxeprobleem natuurlijk, want op het aanbod zelf viel niets aan te merken: wafels, peperkoek en bananen. Een halve wafel, een snede peperkoek en een halve banaan doorgespoeld met een bekertje gesuikerde thee. Niet al te lang blijven staan omwille van het gewemel en de drukte!

Na de stop konden we genieten van amusante singletracks die ons in de richting van de uitgang van de vliegbasis brachten. Daar werd ik op 24 km uitgeleide gedaan door twee militairen, heer en dame. Mooi volk hebben ze daar op de basis! En die mensen waren nog vriendelijk ook! Na een kort eindje over het fietspad naast de weg bereikte ik de Boswachterij Dorst die deel uitmaakt van de Baronie van Breda. In Dorst had ik al wel eens gereden tijdens deelnames aan de Cross voor de krokus vanuit Oosterhout waar Dorst een deelgemeente van is. De Baronie van Breda was me bekend van tijdens de toertochten vanuit Chaam. Beide namen klonken veelbelovend! Dat was ook zo, want knappe singletracks en boswegen voerden de bikers naar de bewoonde kern van Dorst die we omstreeks 28,50 km bereikten. Een kilometer verder kruisten we de drukke spoorlijn, ik heb tijdens de tocht ettelijke treinen zien en horen rijden, en reden we een knap parkbos in met imposante bomen en mooie dreven. Leuke paadjes voerden ons doorheen het bos. Eigenaardig genoeg reed ik na de stop omzeggens alleen terwijl het voor de pauze zo druk was geweest op het parcours!

Deze bospaadjes brachten me tot de plek waarvan ik me afvroeg of we er zouden komen, meer bepaald de vaste mountainbikeroute van Dorst. Hier kreeg ik plots weer veel meer metgezellen op mijn pad! Voor de bikers die er geregeld rijden zal deze route niet veel geheimen meer hebben, maar voor wie er zelden of nooit kwam is dit vast parcours een belevenis en voor mij het hoogtepunt van deze toertocht. Dat parcours is niet anders dan één lange singletrack met heuveltjes op en af en vele goed te nemen kombochten. Er wordt veel gereden zodat de ondergrond er dan ook beenhard en poederdroog is, zodat je er tegen een aanzienlijke snelheid over kan rijden. Ik amuseerde me er te pletter. Op 33 km van het vertrek was er op dat parcours een splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km. 11.50 u. Toen ik er aan de kant even halt hield zag ik er toch veel de richting van de 30 km uit rijden! Op de langste toer kreeg ik leuke heuveltjes en knappe singletracks op het vast parcours van Dorst voor de wielen!

Gedurende maar liefst 5 km was het genieten van de singletracks en bospaadjes in Dorst tot aan de volgende splitsing tussen de 30 km en de 45 km op 38 km van het vertrek. 12.10 u. Tot 39 km kregen we nog een amusant stuk van de vaste route onder de wielen. Bij het oversteken van een drukke baan werden we, net zoals op enkele andere plekken, door een man van de organisatie aangemaand tot voorzichtigheid. Aan de overkant van de weg doken we opnieuw het bos in. De laatste vijf kilometer van de tocht waren zwaar. Ze verliepen over lange natte singletracks die meestal recht op recht door het bos voerden en die ons vergastten op slijk en wortels. Bovendien begon vanaf 40 km de vermoeidheid de kop op te steken. Natte bospaden leidden me in de richting van en naast de spoorweg. We kruisten die spoorweg en een baan omstreeks 45 km om weer uit te komen op de rijksweg waarlangs de vliegbasis gelegen is. Er was geen uitgesproken controle bij het weer binnen rijden. Klokslag 13.00 u was ik na 48,50 km weer bij af. De bikewash kon ik ondanks een bord er naartoe niet vinden. Misschien was deze al ontmanteld?

De moeder en dochtertje die ik onderweg enkele keren had ingehaald stonden bij de dames die de drankmunten verkochten. Ik hoorde hen vertellen dat zij zinnens waren geweest van de 12 km te rijden, maar op de route van 30 km verzeild waren geraakt. Zij hadden dus meer dan het dubbele van hun vooropgestelde aantal kilometers gereden! Dat kind zal wel moe geweest zijn! Binnen in de cafetaria nog twee drankjes naar binnen gegoten. Even over halftwee mijn fiets weer opgeladen en na een laatste groet naar de militairen die nog op post waren aan de uitgang huiswaarts. Een klein halfuur later was ik alweer thuis, tevreden over de belevenissen van deze zondag.

Van het parcours binnen de basis had ik iets meer verwacht, meer bos en meer off-road. Er zaten nogal wat asfalt en verharde paden in. Dat neemt niet weg dat er zeer veel moeite gedaan was om er iets leuk van te maken zoals de beklimmingen van de afweergeschutheuvels en de doortocht van de loodsen. Het was een unieke gelegenheid om hier eens te komen en kennis te maken met deze plek! Het bosrijke parcours buiten de basis maakte dat allemaal weer goed. Het hele opzet was prima georganiseerd en ging allicht gepaard met veel voorbereiding en hulp van vrijwilligers. Waarvoor dank! Hopelijk brachten de 2500 deelnemers goed wat zaad in het bakje voor de beoogde doelstelling. Succes gewenst aan de vier militairen bij hun deelname aan de Giro di Kika voor Kinderen Kankervrij.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

11-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-27-45 km) van de Hoogstraatse Wielertoeristen te Hoogstraten op zondag 01-02-2015.

Er was sneeuw voorspeld, maar die bleef uit en de temperatuur bleek mee te vallen. De enige spelbreker was lichte regen ’s ochtends en de belangrijkste vraag was hoe het parcours er bij zou liggen vermits er maar geen einde kwam aan de natte winter! We hadden zo stilaan genoeg van het modderdabben. Ik kon een thuismatch rijden bij de Hoogstraatse Spurters en Jari stuurde me een berichtje toen hij thuis met de wagen vertrok. Me omkleden verliep niet vlot omdat ik m’n fietstrui niet direct kon vinden terwijl ze al tussen de rest op tafel lag en omdat ik bij het aandoen van mijn zo goed als gloednieuwe winterschoenen een gesp over trok! Dat materiaal is blijkbaar niet bestand tegen het afgebeuld worden tijdens onze weekendritten! Om 9.45 u waren we ingeschreven en op weg en behoorden daarmee tot de laatsten van de ongeveer 950 vertrekkers die het nat trotseerden. Buiten een lange trein hebben we ons nog weinig bikers weten inhalen!

We verlieten de stad (!) via de Gelmelstraat richting Wortel en sloegen even verder op deze gevaarlijke drukke weg linksaf de onverharde assenweg in die naast de gevangenis van Hoogstraten de waterloop De Mark kruist. Eens daar voorbij sloegen we in een nattte veldweg linksaf een oude buurtweg in die hier de allure heeft van een singletrack. Dit pad voerde ons voorbij de Laarmolen, het gerestaureerde en weer in werking gestelde deel van een watermolen langs de Mark, en het kasteeltje Withof tot aan de kapel in Minderhout. Op 5 km bereikten we de grens met het Nederlandse Castelré, een landelijk gehucht van Baarle-Nassau waarvan het grondgebied binnenin de middelste “bult” van de provincie Antwerpen steekt. Daarom dat de landsgrenzen hier grillig lopen en dan hebben we het nog niet over de vele piepkleine enclaves! We reden de Schooreindseweg in die al snel overging in een natte zandweg met aanzuigende ondergrond, in de zomer een echte zandbak! We reden door het schilderachtige Castelré en na het kruisen van Het Merkske, zijriviertje van De Mark, kregen we een eerste singletrack in een privaat bos voor de wielen! Aan dit bos houd ik nog steeds een slechte herinnering en een litteken over na een valpartij toen ik er tijdens een rit op eigen houtje in het gezelschap van een maat met m’n schoen achter een verloren gelopen ijzerdraad bleef haken, overkop ging en de trapper van m’n fiets in m’n scheenbeen gedrukt kreeg! Na de doortocht van het bosje kwamen we opnieuw uit in de zandweg om verderop het gehucht Hal, opnieuw in België, te bereiken.

Daar troffen we op 7,75 km van het vertrek de splitsing tussen de 18 km en de 27-45 km. Een asfaltbaantje en een kort weidespoor voerden ons tot aan het volgende bos waar we na een nat en van plassen voorziene bospad de mooie singletracks in het “bos van de Duitse nonnen” voor de wielen kregen! De vele singletracks waren hier, gezien de nattigheid, nog vrij behoorlijk te berijden en wij hadden er het gezelschap van enkele kleinere jongens die zich er goed uit de slag trokken! Op 10 km bereikten we de splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km. Pal achter het voormalige klooster van de “Duitse nonnen” waaraan de plek haar naam dankt en bekend is bij de locals. Hier werd destijds (eerste wereldoorlog?) een woning uitgebreid tot een klein klooster. Na het op rust gaan van de laatste Duitse non werd het geheel verkocht en opnieuw verdeeld in twee woonhuizen, thans netjes gerenoveerd. Het gebouw ligt langsheen de Bredaseweg, de baan die Minderhout met Meerle verbindt.

Eens het bos uit reden we een eindje over de Bredaseweg richting Meerle om ter hoogte van Café-Taverne ’t Heike het knappe private bos van Heerles Hof te bereiken. De toegangspoort stond wagenwijd open ten behoeve van de bikers die daar van 11 km tot 16 km konden genieten van de paden, sporen en tracks doorheen dit indrukwekkende bos dat elk jaar voor deze toertocht toegankelijk gesteld wordt. We verlieten het bos via de natte veldweg Paddegracht en reden tussen het bos en een diepe beek richting de baan Heerle die van Minderhout (B) naar Ulicoten (NL) voert. 11.00 u.

We werden over Heerle gestuurd en bereikten op 19 km de steenbakkerij Desta waar de rit even over het privaat terrein van het bedrijf voerde om via de zandweg naast de visvijvers de zandhopen aan de Goorkensdreef te bereiken. Hier werd tot over twee jaar geleden de veldrit Superprestige Hoogstraten beslecht nadat deze verhuisd was vanaf De Mosten naar de terreinen van de steenbakkerij annex manege Desmedt. We werden over de gemakkelijkst te beklimmen heuvel gestuurd. De andere zandhopen moeten met de kliedernatte ondergrond onberijdbaar geweest zijn! We reden naast de manege en de tegenoverliggende Blauwbossen in. Na een nat zompig bospad bereikten we één van de pronkstukken van deze en andere toertochten in de streek, meer bepaald de singletrack die zich met vele ruime bochten door een, helaas privaat, bos slingert! Privaat, maar blijkbaar toch eigendom van mensen die bikers gunstig gezind zijn. 21 km om 11.30 u.

We verlieten de Blauwbossen via Habelaar om langs enkele landelijke baantjes de Gouverneursbossen vanaf de gelijknamige straat te bereiken. Het Gouverneursbos is een langgerekte strook bos waardoorheen een lang bospad recht op recht loopt. Het lag er deze keer zeer vettig bij met zeer grote plassen, veruit één van de meest modderige stroken van de hele toertocht. De villa met schuren die in het bos gebouwd is staat nog steeds te koop! Voor wie veel geld heeft allicht! We kruisten opnieuw het baantje Gouverneursbossen en reden de oprit naar het “huis met de kerkramen” in om via de achterliggende en steeds zompige weide een mooie track in een klein bos te bereiken. Eens het bos uit waren we opnieuw in het gehucht Hal om er de bevoorrading te treffen. Deze stond zoals voorheen na 25 km opgesteld in de schuur van een hoeve. 11.45 u. Ondanks onze late komst was alles nog voorhanden zoals soep, sportdrank, fruit en wafels. Er stonden nog enkele vaders met hun kinderen, waaronder een nog zeer kleine dreumes. Na ons kwam er nog een biker toe en dat moet de laatste geweest zijn op het parcours. Na de stop werden we door niemand nog ingehaald.

Na de stop reden we voorbij het kapelletje van Hal. Tijdens eigen ritjes indertijd ging ik daar al wel eens op de bank zitten tegenover de stokoude vervallen hoeve. De bejaarde boer heeft duidelijk zijn hoeve verlaten en verkocht, want buiten de voorgevel is alles ervan met de grond gelijk gemaakt! Een keerpunt in de geschiedenis van deze plek. We reden opnieuw de hier grillige grens met Nederland over en kruisten via de zandweg Haldijk opnieuw Het Merkske. Dan linksaf en rechtsaf het bos van Langven in. Daar bereden we tot 27,75 km een zeer lange singletrack die zich evenwijdig met de Haldijk door het bos slingert. Om dan uit te komen op de rustige, maar wegens de hoge snelheden gevaarlijke Hoogstratensebaan, lokaal de Rode Weg genoemd, de baan die Minderhout met Baarle-Hertog verbindt. We reden heel even in de richting van Baarle om aan de overkant de eerstvolgende zandweg in te slaan om de bossen van de Schootsenhoek te bereiken. Via een oververzadigd bospad, waar een dame met hond onze mededabbers waren, ging het naar het Grenspad, een zandweg die pal op de landsgrens tussen België en Nederland voert. Daar stond de splitsing tussen de routes van 18-27 km en van 45 km op 29 km van het vertrek. Nog steeds gekozen voor de lange toer. Na nog een ommetje in het bos van Schootsenhoek bereikten we via het Grenspad een dreef aan de rand van Wortel Kolonie. 30 km.

Omdat deze dreef herschapen was in een ware modderzooi hebben we gebruik gemaakt van de grasberm achter de bomen, waar vroeger trouwens ooit een paadje lag, om het Bootjesven te bereiken. Dit schilderachtige ven met eilandje in de bosrijke kolonie van Wortel stond boordenvol water. Zelfs de zitbanken naast het schuilhuis stonden met hun poten in het water! Bij mooi weer in de zomer is dit een schilderachtige plek, bij zware vorst in de winter een drukbezochte plaats om te schaatsen. We reden de dreef tegenover het ven in en daar was het zwaar rijden over de aanzuigende ondergrond van doornat los zand. We staken het klinkerbaantje van de Kolonie over om via een volgende meer gehavende dreef de bossen te bereiken. Rechtsaf de dreef in waar in een ver verleden over de volledige lengte ooit het steenpuin van een afbraak moet gestort geweest zijn. De bodem zit er vol oude bakstenen. Aan het einde ervan voerde de tocht ons eventjes over een singletrack die in een privaat bos gelegen is.

Een bospad bracht ons na 33 km naar het gebied Eindepoel op de grens met Merksplas en niet ver van Zondereigen, een afgelegen en door Nederland omsloten gehucht van Baarle-Hertog. Hier lopen een aantal betonbaantjes door een dennenbos waarlangs buitenhuizen en permanent bewoonde huizen gebouwd zijn. Er passeert ook een zeer bochtige singletrack die deel uitmaakt van de groene vaste route van Hoogstraten en Merksplas. Deze slingert zich doorheen de percelen bos zonder dat je veel van de bebouwing te zien krijgt! Het is geen eenvoudig te berijden track omwille van de vele korte bochtjes en nu lag hij er bovendien nog zeer nat bij. Al bij al heb ik het er niet slecht van afgebracht, ook al diende ik enkele keren voet aan de grond te zetten. Ook de put waardoor we tijdens de toertocht vanuit Minderhout nog lekker droog gereden hadden stond nu tjokvol water! Ik heb wel nooit begrepen waarom de mensen die indertijd het parcours van de vaste route uitgetekend hebben zo veel bochten in die track hebben gemaakt! Bijna alle toertochten uit de regio maken er gebruik van!

We verlieten de bosrijke plek via de baantjes waarlangs de buitenhuizen staan op de rand tussen bos en velden. Eén van de laatste nieuwgebouwde chalets kan me anders wel bekoren. Een mooi plekje om te wonen in het Eendenpad! We sloegen de Pampaweg in, een assenweg door de uitlopers van de bossen van Wortel Kolonie en maakten nog een ommetje over een singletrack om opnieuw de Pampaweg te bereiken. Dan ging het in de richting van de Langenberg in Wortel om via enkele lange dreven van de Kolonie die min of meer evenwijdig lopen met de grote baan die Hoogstraten met Merksplas verbindt, uit te komen op het kruispunt van de Beukendreef met de lange bosdreef die naar Bootjesven loopt. Deze plek is niet ver van het Grenspad dat we daarstraks bereden hadden en ligt vlak bij de Nederlandse grens. In Café In Holland kan je lekker à volonté spek met eieren eten! We reden Poeleinde in en maakten een ommetje over een servitudepaadje dat naast een villa voert en enkele modderige veldwegen in de omgeving om zo uit te komen achter de gevangenis van Hoogstraten. Daar waren de pijlen vermoedelijk al weggehaald. Op het kruispunt met de grote baan Hoogstraten – Merksplas stond wel nog het bordje met het nummer van de pechzone! Omdat ik daarstraks kort na de start seingevers had zien staan aan het kruispunt met de Lindendreef zijn we dan op eigen houtje langs daar weer naar de start gereden. Enkel het smalle servitudepaadje naar de Achtelsestraat toe zullen we daardoor gemist hebben! Om 14.00 u waren we na 46,50 km weer aan het Klein Seminarie van waaruit de toer gestart was!

De bikewash was al opgeruimd, dus maar gebruik gemaakt van mijn eigen private voorzieningen, zelfs met warm water, om onze spullen proper te spuiten. Met Jari nog een hap gaan eten in een eethuisje. Na diens vertrek sloot de gebruikelijke opruim van mijn beslijkte spullen de zondag af. Aan deze mooie en afwisselende toertocht, deze keer ook zeer nat en modderig, zal helaas vanaf nu ook een droeve herinnering verbonden blijven. Bij aankomst vernam ik dat Arthur even na de middag overleden was na een veel te kort leven. Een goede gezondheid en een dosis geluk zijn jammer genoeg niet voor iedereen weggelegd in deze wereld!

StrammerMax

06-02-2015 om 23:07 geschreven door StrammerMax

Toertocht (24-34-45 km) van Liever Bergaf te Wechelderzande op zondag 25-01-2015.

Het was al een tijd geleden dat ik deze tocht nog eens gereden had, maar voor deze zondag nog eens gestart voor de toertocht van Liever Bergaf te Wechelderzande. Jari en ik hadden onze keuze diezelfde ochtend nog gewijzigd, bevreesd voor een te nat parcours in Hoogerheide. We hadden de afgelopen weekends al modder genoeg gezien. Bovendien vreesden we problemen omwille van de met de toertocht samenvallende wereldbekerveldrit! We stonden toevallig naast elkaar in dezelfde straat geparkeerd en iets over 9.30 u waren we ingeschreven en op pad. Nico, leren kennen bij nachtritten, stond aan de bewaakte fietsenstalling en vertelde me van voorzichtig te zijn op asfaltstroken. Die konden glad zijn. Verder lag het parcours er naar zijn zeggen beter bij dan de vorige dagen.

We doken vanaf de voetbalvelden aan Speelstad onmiddellijk het naastliggende bos in en kregen er al direct een eerder technische track voor de wielen. Voor mij dan toch, want de modderstroken en de korte bochten maakten het voor mij niet simpel! Ik heb me dan ook even aan de kant gezet toen ik een hele lange trein bikers achter me aan kreeg! We werden er vereeuwigd door fotografe Connie. Na de foto volgde er nog een natte singletrack met veel bochten die uitgaf in een doodlopende straat met nieuwe villa’s. De 2 km lange knappe aanzet van de tocht was er eentje om u tegen te zeggen! Na enkele landelijke baantjes en een eindje door het bos troffen we een eerste splitsing tussen de 24-34 km en de 45 km op 2,50 km van het vertrek. Gekozen voor de langste afstand. Na een veldweg en een bospad kwam er twee kilometer verder een tweede splitsing waar de 45 km weer apart ging. Dit nadat we een wasbordpaadje bereden hadden in een bosje vlak naast de snelweg E313. Op 5,50 km kwamen alle afstanden weer samen in een bos. Een asfaltbaantje voerde ons evenwijdig met de snelweg waarna afwisselend bos- en veldwegen met lichte moddersmurrie ons tot een derde splitsing tussen de 24-34 km en 45 km brachten. Op 8 km van het vertrek omstreeks 10.15 u.

Er kwam een voor mij lastig spoor over een nat bospad dat duidelijk weinig bereden wordt, wegens gelegen op privaat terrein nabij Blommerschot. We reden geruime tijd door dit bos tot aan een splitsing tussen de 34 km en de 24-45 km op 9,75 km van de start. Een omwille van het slijk niet al te makkelijk te berijden bospad voerde tot een plaats waar alle routes weer samenkwamen. Dat duurde maar even, want op 12 km werd de 45 km weer eens gescheiden van de 24-34 km ter hoogte van een groot kruisbeeld op een rondpunt van onverharde wegen midden in een bos. Splitsingen waren er genoeg! 10.40 u. Eén van die boswegen heet toepasselijk de Kruisdreef en de plek ligt niet ver van de snelweg! Er volgde nog de doortocht van een slijkerig bos om uit te komen in het open veld aan een piepklein, intussen weer bewoond huisje waar een bord staat van de Pol en Mariettewandeling van Zoersel. 14 km. De Pol en Mariëtte wandelroute werd genoemd naar Pol Van Esbroeck en Mariëtte Coppens, kunstenaars die in de oude Zoerselse linde een aantal dorpsfiguren uitbeeldden. Deze wandeling brengt u langs plaatsen waar de beroemde Zoerselaars en volksfiguren uit de lindeboom woonden en leefden. Tot 17,50 km reden we over een zeer lange met rode kiezel verharde veldweg, waardoor de bikers die geen spatbord droegen gemerkt werden met een rode streep van aan hun kont tot aan de nek!

Via deze veldweg kwamen we toe aan het voormalige militaire vliegveld van Malle waar we na 17,75 km de bosrand bereikten vlak naast een start- en landingsbaan. 11.00 u. Daar was ook een splitsing tussen de routes van 25 km die vermoedelijk linea recta naar de bevoorrading voerde en de ritten van 35-45 km die nog eerst door de knappe dennenbossen naast de landingsbaan werden gestuurd. Wij konden aldus genieten van een zeer knappe lus over een licht heuvelachtig parcours en vanaf 21 km van een bijzonder mooie singletrack op privaat terrein. Op 22 km kregen we de keuze uit direct naar de bevoorrading of een extra lus van 2,50 km. We hebben die lus erbij genomen en hadden daar nadien geen spijt van. Een vrij behoorlijk te berijden singletrack voerde ons doorheen het bos waar nog redelijk wat sneeuw en ijs van de zaterdagochtend was blijven liggen. Jari vermoedde dat dit een permanent met Mavic-pijlen uitgezet parcours is ten behoeve van de militairen die hier komen sporten. Mijn tellertje liet het even afweten zodat niet de volle afstand van de lus geregistreerd werd. Op 23 km kwamen we toe aan de bevoorrading om 11.40 u. Deze stond niet gewoon buiten zoals in het verleden ooit geweest is, maar onder een grote oude lege loods. We waren daar bij de laatste bikers, veel beweging was er niet meer en de mensen ter plekke begonnen met het opruimen van de nadarhekkens. Het was aan het materieel te zien dat de club al 21 jaar ervaring heeft met het organiseren van deze toertocht. Zo hadden ze houten tafelbladen gemaakt die op de hekkens rustten. Dat is snel opgesteld en weer afgebroken. Als er dan nog clubleden zijn die over een bestelwagen beschikken en over ruimte om alles te stockeren, dan ben je voor altijd gesteld. Er waren bananen, partjes appelsien, suikerwafels en sportdrank met een aparte smaak.

Na de bevoorrading werden we vergast op een knappe heuvelachtige en ietwat technische singletrack door de dennenbossen op het militaire domein. Het was er leuk rijden tot we op 26,50 km een splitsing kregen tussen de 24 km en de 34-45 km. Daarna was het toch ettelijke kilometers redelijk zwaar trappen op de natte bospaden op privaat terrein naast het vliegveld! Op 27,50 km passeerden we daarbij nogmaals een splitsing van de routes. Op 30 km bereikten we omstreeks 12.30 u in het zog van twee jongedames het omheinde terrein waar een aantal grasheuvels liggen waaronder vermoedelijk oude bunkers steken. De plek is gesitueerd ter hoogte van Milburg en Blommerschot. Omdat de ondergrond van de sporen die over de heuveltjes lopen hard en half bevroren en daardoor hobbelig waren en ik ook stilaan moe begon te worden, heb ik hier en daar voor de chickenway gekozen! Waardoor ik niet op de foto sta! Jari reed alles zoals het hoorde en werd nog eens door Connie in de lens gevangen!

Nadat we het terrein met de bunkers verlaten hadden via Blommerschot, kruisten we op 33 km de grote baan die vanuit Oostmalle naar Wechelderzande en verder loopt, de N153. Die plek was niet ver van de start en net zoals aan de andere oversteek van deze baan kort na die start stond hier het typische zwaailicht dat gemonteerd was op een olievat en daar jaarlijks zijn diensten bewijst! We reden een eindje door de bewoonde wereld van Wechel, zoals de inboorlingen hun dorp noemen, tot aan het bos waar de vaste route Haarlebeekpad passeert. De organisatie gaat er prat op van hun tocht niet over de vaste routes te loodsen, maar hier kwam er dan toch heel even een uitzondering. Dat kan op deze plek ook moeilijk anders, tenzij men enkel gebruik zou maken van de bredere zandwegen waarlangs de uit te kluiten gewassen buitenhuizen staan die in werkelijkheid permanent bewoond worden! We troffen weer een splitsing tussen de 24 km en de 34-45 km. Hier reden we dan toch even over de natte zandwegen en bospaden tussen de buitenhuizen in de omgeving van de rode vaste route.

Heel even werd het parcours gevolgd van de rode vaste route en reden we over de zandhoop die daar vroeger op lag voordat het vaste parcours hier verlegd werd. Omstreeks 37,50 km troffen we enkele korte singletracks die tussen de zandwegen in liggen. Op 40 km passeerden we de schuilhut die naast de vijver in de Visbeekvallei ligt en waar andere tochten vaak hun stopplaats opzetten aan de Visbeekdries. Vanaf de hut reden we over enkele singletracks die deel uitmaken van de rode vaste route en reden we doorheen het bos weer naar de voetbalvelden van KFC De Vrede. We kwamen toe omstreeks 13.45 u met 42,50 km op het tellertje dat onderweg twee keren forfait had gegeven. In tegenstelling tot de meeste andere toertochten waar wij altijd als laatsten arriveren, stond er nu nog een rij wachtenden aan de bikewash. Binnen nog een kop soep en een drankje genuttigd en na de opties voor het volgende weekend bekeken te hebben afscheid genomen en huiswaarts! Mooie tocht en prima georganiseerd. Me beter geamuseerd dan de weekends voordien omdat het hier beter bolde en het moddergehalte al bij al nog zeer goed meeviel! Ondanks het grijze weer geen regen gehad onderweg!

Jari registreerde de route op Google-Maps maar we publiceren ze niet omwille van de private stukken.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

29-01-2015 om 16:49 geschreven door StrammerMax

Toertocht (29-45-60 km) van MTB Antilopen te Hooge Mierde op zondag 18-01-2015.

De streek is me niet onbekend, maar het was de eerste keer dat ik een toertocht reed die vertrok vanuit het schilderachtige centrum van Hooge Mierde. De weg er naartoe was al de moeite waard via een baan die gedurende zeker 6 km door de bossen voerde! Drie keren kwam ik voorbij een plek waar de toertocht die weg kruiste. Afgesproken aan de start met Jari en ik vond een parkeerplekje vlak achter diens wagen. Het was vrij rustig in het dorp, de toertocht trok ook maar een 350 deelnemers, half zo veel als anders, te wijten aan de regen die er ’s ochtends vroeg viel en de mensen thuis hield! Om 9.15 u hadden we ons ingeschreven in het piepkleine cafeetje De Bijenkorf en konden we van start gaan.

De tocht voerde ons langsheen een asfaltbaan naar het bos toe. Daar kregen we singletracks met hier en daar wat plassen. Op 3,50 km werden we omstreeks 9.30 u door een fotograaf digitaal vereeuwigd. Een pad voerde ons over de rand tussen bos en velden. We reden dan door het bos tot aan een volgende straat. Daar kwam een eerder lastige singletrack over een bodem van zo goed als bladgrond . Omstreeks 7 km bereikten we het landgoed De Utrecht, maar deze keer vanuit een andere richting dan tijdens de andere toertochten die we hier al vanuit België en Nederland gereden hadden. De Utrecht is een natuurgebied met uitgestrekte bossen. Op 8 km passeerden we de achterzijde van een kampeerterrein met vaste chalets en caravans.

Een vrij nat zandpad vol plassen voerde ons over de heide en door een bos. Omstreeks 10 km reden we door dat bos eventjes evenwijdig met een grote baan, de N269. Het ging weer het bos in en even verderop stonden we met een treintje van tien andere bikers voor een omgevallen boom. 11 km om 10.00 u. Na nog eens twee kilometer door de bossen arriveerden we op een rustige asfaltbaan, de Prins Hendriklaan, die daar dwars door de bossen van De Utrecht loopt. Hier in deze omgeving had ik nog al met Jari gereden, nog niet zo lang geleden, allicht tijdens de toertocht vanuit Poppel. We reden de grote Boschhoeve voorbij en sloegen rechtsaf een stokoud dennenbos in waar bomen stonden met imposante dikke stammen. Na een bospad arriveerden we aan de splitsing tussen de 27 km en de 45-60 km. We hadden op voorhand besloten van deze keer niet het onderste uit de kan te halen en de route van 45 km te volgen. De splitsing kwam ter hoogte van een mooie villa langsheen de Roovertsebaan in het bos op 14 km van de start. 10.20 u.

Een bospad voerde ons op 15,75 km voorbij het ven De Broekeling, gelegen aan de Hoogeindsestraat, Het werd in april 2014 verfraaid met de sculptuur ‘Baadster in Broekeling’. Het klassieke werk, gemaakt door de Esbeekse Kunstenaar Hannes Verhoeven, is onderdeel van de Andreas Schotel Wandelroute. Voor liefhebbers van wandelen en kunst is er een route van 3 en van 10 kilometer. Er is een gratis toelichtend gidsje van de wandeling te verkrijgen in het Andreas Schotel Museum, gevestigd in Café Schuttershof, Dorpsstraat 2 in Esbeek. Er stond daar inderdaad het beeld van een vrouw in het water, in het gezelschap van twee andere dames die thans met hun voeten eerder in het slik stonden! Bij mooi weer zal de omgeving hier wel knap zijn, thans zag alles er grijs en somber uit! We mochten al blij zijn dat het van bovenuit droog bleef!

Een eerder lastig en door werken gehavend bospad langsheen het ven voerde ons tot aan een klinkerbaantje waar een tweede standbeeld staat van een boer met zijn paard. Dat beeld staat daar sinds 20 april 2013 langs de Andreas Schotel Wandelroute. Om de wandeling nog aantrekkelijker te maken, werden langs de route diverse schildersezels geplaatst met daarop een plaquette met een etsafdruk van Andreas Schotel. Plaatselijk kunstenaar Hannes Verhoeven maakt er beelden bij, waarbij de etsen als het ware tot “leven” komen. Dit beeld werd “ verroeste pk’s” gedoopt. Verhoeven heeft zich wederom laten inspireren door het werk van Schotel. De boer op het land, aan het werk met zijn paard, was jarenlang een vertrouwd beeld in het Esbeekse landschap. Hij ploegde, egde, zaaide en maaide. De boer, zijn paard en het werktuig waren een drie-eenheid. Zij vormden een geoliede machine. Het indrukwekkende geheel staat voorlopig aan de Hoogeindsestraat richting Tuldensedijk. Na de boerderij van boomkwekerij Hoogeindsestraat 8 ligt een weiland. Daar is het kunstwerk geplaatst net voor het zandpad naar rechts.

Op 16,50 km ging het vanaf het paard een dreef in naar een bos toe en troffen we de splitsing tussen de routes van 45 km en van 60 km op 17 km van het vertrek. Na een slijkpaadje bereikten we omstreeks 11.00 u de pauzeplek die ondergebracht was in de open schuur van een hoeve op 21 km van de start. Er lagen wafels en gevulde koeken als rantsoen en men kon er hete thee en sportdrank drinken. Omdat het rijden bij ondergetekende niet wilde vlotten op deze sombere zondag, ik krijg ook zo stilaan mijn buik vol van de modder, de plassen en het geploeter, en Jari ’s avonds nog zou gaan kijken naar China Light in de Zoo van Antwerpen, scheidden na de stop onze wegen zodat mijn maat zijn tempo wat kon opschroeven. Het was de laatste dag van dit spektakel in de dierentuin. Het verklaarde meteen waarom ik de donderdag voordien op de Meir in Antwerpen een verlichte olifant zag staan toen ik daar passeerde op weg naar de bijscholing die ik was opgedragen te volgen. Een publiekstrekker voor dit evenement!

Natte paden voerden me door de statige dennenbossen van De Utrecht tot aan de oversteek van een baan op 25 km. Daar stonden drie seingevers voor een veilige oversteek! Ik zag Jari in zijn fluojasje in de verte uit het gezicht verdwijnen terwijl er een lichte sneeuwregen viel. Gelukkig duurde dit maar even! Er kwam een zeer lange singletrack in een strook bos tussen de velden tot aan een asfaltbaan ter hoogte van een eenzaam boshuis. 26 km. We dienden de baan te kruisen en reden voort door niets anders dan de bossen. Op 28 km kregen we een pad vol diepe plassen voor de wielen en kwam de tocht voorbij een pas uitgegraven klein ven. Even verder kwam er midden in het bos een splitsing tussen de routes van 27-45 km en van 60 km op 28,50 km van de start. Tot daar had ik nog slechts drie andere bikers gezien waarvan de laatste moedige nog de richting van de 60 km uit ging. 12.00 u. Kort daarop kwam er een splitsing tussen de 27 km en de 45-60 km.

De richting van de 45 km gevolgd over een mooie en redelijk droge singletrack in Reusel-De Mierden tot omstreeks 30 km. Ik passeerde een biker in een wit doorschijnend regenjasje die aan de kant stond. Hij stak me even later weer voorbij. Aan de omgeving te zien vermoedde ik me in de buurt van De Spartelvijver te bevinden, een zwemvijver in Hooge Mierde. Dat vermoeden werd even later bevestigd toen ik de mooie tracks met heuveltjes rond het domein bereikte. We reden er over een deel van het trimparcours van Reusel-De Mierden waarbij ik op 31 km effectief voorbij de Spartelvijver reed. Ik kwam nu uit de andere richting in vergelijking met de overige toertochten die ik hier al reed en kon er genieten van de mooie tracks die hier in de bossen gelegen zijn. Nabij de Spartelvijver kwam ik de man in het witte regenjasje weer tegen, in gesprek met een hem bekende man met kind. Zoals te verwachten was kregen we hem voor de wielen, meer bepaald dé knappe singletrack die zich evenwijdig met een zandweg door de bossen slingert en via dewelke ik tijdens de andere tochten hier meestal de Spartelvijver bereik. Hij lag er in vergelijking met de rest van het parcours redelijk droog bij.

Na een stukje over een zandweg volgde er een tweede mooie track waarop meer plassen stonden. Ik kreeg de biker in het witte regenjasje voor een derde keer te zien. Hij haalde me in maar stond even verder plots stil. Ik stopte omdat een megagrote plas de hele breedte van de weg in nam. Dan kreeg ik in de mot dat de biker gestopt was omdat hij in die plas gevallen was! De man was zeiknat! Ik vertelde hem dat dit de reden was waarom ik er liever te voet passeerde en kon hem troosten met de mededeling dat ik twee weken geleden ook in een plas ijswater was gevallen. Even later stak de kliedernatte kerel me opnieuw voorbij en verdween in de geschiedenis. Maar niet voor lang! 34 km om 12.30 u. Een bospad leidde naar een volgende splitsing tussen de 27 km en de 45-60 km ter hoogte van een asfaltbaantje (Eendengoor?) op 35 km van het vertrek. Daar stond een vriendelijke seingever waartegen ik zei dat het parcours er te nat en beslijkt bij lag zodat de 60 km deze keer niet voor mij weggelegd waren. Hij vond het al bewonderenswaardig van in deze omstandigheden te komen rijden. 12.40 u.

De tocht ging verder over een nat bosspoor waarlangs vele grote afgerukte takken lagen zoals overal in de bossen dezer dagen. Van de sneeuw rond kerstmis en de storm onlangs. Het parcours kruiste zichzelf heel eventjes en op die plek kwam ik de plasduiker een vierde keer tegen! De biker in het witte regenjasje! Na een mooie bospad op en af enkele heuveltjes kwam er op 36 km weer een splitsing tussen de 27 km en de 45-60 km aan een zandweg. Splitsingen waren er genoeg tijdens het tweede deel van de tocht. Een mooie singletrack leidde me naar een betonnen fietspad en een zandweg omheen het heidegebied Zwartven. Het ven kon ik tussen de bomen door zien liggen. 37,75 km. Een bospad en natte weidesporen leidden me het gebied Zwartven uit om na een partijtje ploeteren een rijweg te bereiken. 39 km om 13.00 u.

Op 40 km bereikte ik opnieuw de bewoonde wereld. Een bordje kondigde de stopplaats voor soep en glühwein aan. Daar maakte men aanstalten om het laatste restje overgebleven soep weg te gieten! Maar in plaats daarvan heb ik het door mijn keelgat gegoten. Er passeerden nog twee later bikers. Om 13.20 u was ik na 41,50 km weer bij af. De man van de bikewash was de stenen aan het schoonspuiten dus heb ik mijn bike maar vuil weer meegenomen. In tegenstelling tot gewoonlijk ben ik binnen niks meer gaan drinken, doch onmiddellijk huiswaarts getrokken. Er was immers nergens nog leven te bespeuren, op een biker die op een muurtje zat te wachten na! De mensen in het huis waarvoor ik geparkeerd stond zaten binnen in de warmte gezellig koffie te drinken!

Het was een mooie tocht, in een knappe streek en bijna uitsluitend in de bossen. Het parcours lag er wel zeer nat en modderig bij, begrijpelijk na de regen van de afgelopen tijd! Ik ben het modderdabben en plassen proberen te ontwijken zo stilaan beu en hoop op beter weer! Ik was niet in vorm en zat er mee verveeld dat ik een blok was aan het been van m’n maat. Deze tocht in Hooge Mierde is er weer eentje om te onthouden en zeker nog eens over te komen doen! Met dank aan de vele seingevers die gedurende enkele uren de koude en het nat trotseerden en aan alle medewerkers van MTB Antilopen!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

19-01-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (27-48 km) van De Moedige Mannen te Sprundel op zondag 11-01-2015.

Op vrijdagavond had het veel geregend en op zaterdag viel er op diverse plaatsen een stortbui. Omdat we zowel de grote drukte als een mogelijk slijkerig parcours vreesden in Putte-Woensdrecht, en omdat een mens ook wel eens andere oorden wil opzoeken, viel onze keuze daarom op de toertocht van De Moedige Mannen in Sprundel. Deze plek maakt deel uit van de gemeente Rucphen en ligt niet ver van Roosendaal en Etten-Leur in Noord-Brabant (NL). Jari opgepikt aan de carpool in Loenhout (B) en luttele tijd later waren we ter plekke. Al goed dat ik gelezen had dat de toertocht van Oirschot uitgesteld was, want anders hadden wij daar gestaan! Er was weinig beweging in de omgeving van het vertrek en dichter bij de start dan waar ik een parkeerplek vond konden we niet staan! Voor vijf euro, bestemd voor een goed doel en in ontvangst genomen door een dame die de inschrijving in haar eentje waarnam, konden we van start gaan omstreeks 9.40 u.

De eerste twee kilometer waren al niet zo mijn ding, want we werden over een weidespoor gestuurd dat vlak naast diepe grachten tussen de weiden voerde met niets dan haakse bochten tussen prikkeldraden. Een duik in het water kon ik me nog meer dan goed herinneren van in Luyksgestel vorige zondag en daar had ik beslist niet weer behoefte aan! Eens het lange weidespoor achter de rug reden we over een asfaltbaantje tot aan de drukkere Bredaseweg waar we door een seingever naar de overkant geloodst werden. Het ging eventjes over het fietspad richting Breda om door een volgende seingever verwezen te worden naar de Oude Koekoekweg. Een oude weg of een oude koekoek, Joost mag het weten! Na zo een 3 km asfaltbaantjes vanaf het weidespoor bereikten we op 5 km opnieuw een onverhard pad op de rand tussen bos en velden. Tot 7 km reden we door een strook bos waar we net zoals elders af te rekenen kregen met veel tegenwind! Er stond sinds gisterenochtend immers een behoorlijk fikse storm die ons ook tijdens de rit van gisteren in Overpelt (B) parten had gespeeld! We reden voorbij enkele eenzame huizen in de Noodstraat.

Er volgde een droge veldweg en na een bocht werden we zeer onverwacht door de verdekt opgestelde fotograaf Guy vereeuwigd! Het was een tijdje geleden dat ik deze mens nog gezien had, dus zijn we even gestopt voor een korte babbel. Toch maar niet te lang blijven hangen, onze ervaring van vorige zondag in gedachten. In Nederland is men nogal snel met het weer ophalen van de pijlen en wij vertrekken redelijk laat en rijden niet al te snel! Na een spoor tussen de struiken bereikten we de Memmoerheidedreef, een zandweg met enorm veel plassen! Er waren er zeer diepe bij! Op 9 km hadden we dit natte intermezzo achter ons! Via het landelijke asfaltbaantje Wildert, waar we ferm dienden op te boksen tegen de wind, bereikten we het natuurgebied Pannenhoef. Pannenhoef is een natuurgebied van circa 706 ha gelegen tussen Zundert, Etten-Leur en Rijsbergen in de provincie Noord-Brabant en is eigendom van de Stichting Brabants Landschap. Tot het gebied behoren de vennen de Lokker, de Flesch, Lange Maten en de Bak. Er werd vroeger turf gewonnen. In de omgeving ligt nog een oude Turfvaart.

We reden de Pannenhoef in over een aanzuigend zandpad met lichte modder dat in de richting van een bos voerde. We kregen dan boswegen voor de wielen, maar helaas betrof het betonnen toeristische fietspaden die door het domein liepen. Wat ons opviel waren de vele afgebroken dennentakken, vermoedelijk zowel door de sneeuw van kerstmis als door de stormwind, vooral rond 12,50 km. Van daar af kregen we vanaf het Vaartven dan toch onverharde bospaden onder de wielen en ze waren behoorlijk goed te berijden. Op een bepaalde plek stond een bordje dat waarschuwde voor tegenliggers! Even verder bereikten we tot onze verbazing reeds de pauze en bevoorrading op 14,50 km van de start. 10.50 u. Ze was ondergebracht in een houten hut die dienst doet als toeristisch centrum van de Pannenhoef. Je kon er knabbelen van fruit en koeken, om te drinken waren er zoete sportdrank en hete thee. Het was een beetje onduidelijk hoe het vanaf de hut verder moest. Blijkbaar dienden we op onze stappen terug te keren, dat verklaarde de tegenliggers, en even verderop ging het linksaf het bos in. We reden dan voorbij de hoeve Pannenhoef over de onverharde Panhoefweg. De zandweg was gehavend door machines met grote wielen! Ik vroeg me af hoe de bewoners van de hoeve met een gewone auto tot op hun domein geraken!

We werden geconfronteerd met een zeer lastige modderstrook in het bos waarbij we eventjes langs de Turfvaart reden en ze kruisten. We kregen er even het gezelschap van twee andere bikers. Daar waar er te veel modder stond heb ik gewandeld om mijn krachten wat te sparen! Waardoor Jari af en toe diende te wachten! Op 18 km was het stompen door de modder achter de rug en stonden we plots op een grote baan nabij de grens met Rucphen. We dienden de Sprundelsebaan even te volgen tot het plots linksaf ging. De twee bikers van daarnet hadden de onopvallende pijl niet zien hangen en bleven de baan volgen! Jari heeft nog geroepen, maar ze waren al te ver weg! Intussen hadden de bossen van de Pannenhoef plaats geruimd voor een open polder. We reden over een weidespoor en een lang stuk over de onverharde Bakkersmeer waar we te kampen kregen met veel tegenwind in dit open landschap. Er scheen een waterzonnetje. De twee bikers die te ver waren gereden passeerden opnieuw. Ze hadden het ook knap lastig in de wind.

We bereikten de drukkere Moervenstraat waar een seingever ons naar de overkant begeleidde en ons meldde dat er een splitsing zat aan te komen. Die kwam op 22,75 km van het vertrek. Voor de 27 km was het rechtsaf, voor de 55 km rechtdoor nog een eindje langsheen de grote baan. We waren wel verwonderd over het feit dat de langste rit 55 km was vermits er op de site 48 km vermeld werd. Het is natuurlijk geen groot verschil, maar die vijf vooraan klinkt gevoelsmatig veel langer! Het was intussen ook al 11.45 u want door de harde tegenwind, de aanzuigende zandwegen en de modderstroken vorderden we trager dan gehoopt! We reden het goed van plassen voorziene bospad Scherpenbergstraat in wat ons langsheen het natuurgebied Lange Maten leidde tot aan een kruising met de Rucphenseweg op 24 km. Na het kruisen van de baan vervolgden we onze weg langsheen De Lange Maten waar we na het kruisen van een tweede baan een zandweg kregen met veel tegenwind. Het ging dan een stuk bos door waar de paden er droger bij lagen. 29 km om 12.15 u.

We doorkruisten het bos van het landgoed De Moeren waar we relatief droge paden konden berijden, met af en toe een intermezzo met slijk en plassen. Op 30 km sloten de natuurgebieden De Reten en het landgoed Buisse Heide naadloos aan. Daar kregen we af te rekenen met wegbrede diepe plassen waarlangs geen uitwijkmogelijkheden waren, vermits de boorden begroeid waren met kleine struiken. Wat een geklungel om daar voorbij te geraken! Een eindje voor ons reden nog bikers. De zandweg kwam uit in een asfaltbaantje pal op de grens tussen Nederland en België. Toen we de straat Hornick in Essen-Horendonk in werden gestuurd, de zoveelste zandweg met plassen, hebben we het voor bekeken gehouden. We hadden geen zin in een lus door Horendonk. De rit van gisteren zat nog in onze benen en we vorderden te traag. We zijn dan op aanwijzen van de GPS via de Ellewaardweg, die pal op de grens loopt, de Achtmaalsebaan en andere grote wegen via het gehucht Schijf van Rucphen weer naar Sprundel gereden. Onderweg kwamen we nog pijlen tegen, vermoedelijk deze van na de lus door Horendonk, en passeerden we de plek van de splitsing tussen de 27 km en de 55 km langsheen de grote baan! Met bijna 46 km op het tellertje kwamen we omstreeks 13.20 u toe aan het Sportpark De Kerlinge. We konden nog gebruik maken van de bikewash waar twee mannen al bezig waren met het wegspuiten van de modder op de grond.

Binnen was niet veel leven meer. We kregen nog de bij aankomst beloofde snert en in de kantine hebben we nog een broodje ham-kaas met een drankje doorgespoeld. Eén van de bikers die ons daarstraks nog had ingehaald kwam na ons toe. Hij zal de hele rit uitgereden hebben! De tocht was niet zoals we gehoopt hadden! We hadden meer bos verwacht en kregen eerder open vlakten. Het vele water, de plassen, de modderstroken, de hobbelige grassporen en de felle stormwind maakten er een zware rit van! Daardoor begrepen we dat deze tocht, die eigenlijk in december gepland was, door de sneeuw na kerstmis uitgesteld werd! In ieder geval kunnen we Sprundel nu op ons palmares schrijven, want als je enkel naar de u bekende tochten blijft gaan, kom je nooit te weten hoe het elders is!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

14-01-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-25-40 km) van WTC De Bokkerijders te Overpelt op zaterdag 10-01-2015.

Net zoals vorig jaar op zaterdag deelgenomen aan de toertocht van De Bokkerijders vanuit de zaal Holheide te Overpelt-Holven. Mijn maar opgepikt in Wommelgem en om 12.15 u waren we ingeschreven en konden we vertrekken. De hemel zag er grijs uit, er stond enorm veel wind, maar we hoopten op een rit zonder regen! Zoals alle tochten ging het vanaf de zaal de bossen in die naast de voetbalvelden gelegen zijn. Daar liggen vele tracks en paadjes en passeert ook een vaste route. Dit gaf al direct aanleiding tot enkele kilometers fietsplezier. We reden daarbij over de zandweg die op de bosrand evenwijdig met de spoorweg en de noord-zuidverbinding loopt. Het viel ons op dat er enorm veel takken van de dennenbomen afgebroken waren. Dat was niet zozeer van de felle wind van gisteren en vandaag, maar eerder van de sneeuwval rond kerstmis. We passeerden ook de in de bossen gelegen in onbruik geraakte basketbalvelden en parkeerplaats na een lange singletrack. Even verder kregen we een eerder technische track met veel korte bochtjes en bultjes. Deze loopt evenwijdig met de Napoleonweg, dit is de grote drukke baan die Eindhoven met Hasselt verbindt en hier dwars door de bossen van Holven loopt! We kregen weinig deelnemers te zien, slechts drie gedurende de eerste 7,50 km van de tocht! 12.50 u.

Op 8,50 km bereikten we na de eerste grote lus door de lokale bossen opnieuw de bewoonde wereld van Holven, niet ver van de start. Daar troffen we de splitsing van de kidstoer (10 km) met de routes van 25-40 km. We kruisten de hoofdstraat, de Holvenstraat, om verderop een bospad en zandweg rechtsaf in te slaan. Gewoonlijk liggen daar veel plassen, maar ondanks de gesmolten sneeuw en de vele regen van vrijdag viel het allemaal nog mee. We bereikten de Hunnebergstraat waar het rechtsaf een bospad in ging. Daar kregen we af te rekenen met veel tegenwind! Aan een volgende straat ging het rechtsaf opnieuw de bossen in. Op een kruispunt van boswegen troffen we de splitsing tussen de routes van 25 km en van 40 km op 13 km van het vertrek. 13.15 u. We kozen voor de lange tocht. Later zouden we hier weer passeren om na de lange extra lus de route van de 25 km weer te vervoegen.

We vervolgden de tocht over een spoor dat door een brede brandgang tussen oude statige dennenbomen voerde richting Hobos. Daar waar het pad ter hoogte van De Winner op de noord-zuidverbinding stoot ging het rechtsaf over een asfaltbaantje dat er evenwijdig mee loopt. Ter hoogte van de brug over de noord-zuidverbinding sloegen we rechtsaf en linksaf de bossen in. We vervolgden de tocht op de lange sporen in de “dunne bossen”, door mij zo gedoopt omdat hier bomen met dunne stammen staan zodat er nog redelijk veel licht binnen valt. Via dit bos bereikten we het grondgebied van Hechtel-Eksel en reden er voorbij de oude grenspaal die hier zijn nieuwe stek vond. 17,50 km om 13.30 u. In tegenstelling tot de andere tochten vanuit Holven ging het niet linksaf naar de Oude Diestersebaan, maar rechtsaf om enkele honderden meters verderop rechtsaf een singletrack door het bos in te rijden. Vanaf hier werden singletracks en bospaden ons deel. Omstreeks 20 km reden we omheen het open veld dat langs alle zijden omringd wordt door dennenbossen. Slechts een zevental andere bikers hadden met ons het pad gedeeld.

Met 22 km op het tellertje arriveerden we opnieuw op het kruispunt van veldwegen waar de splitsing was. Alzo kwam er een einde aan een extra lus van zo’n kleine tien kilometer bijna uitsluitend door de bossen. Er kwamen uit de tegenovergestelde richting nog steeds bikers toe die de richting van de lange toer uit gingen. Het was 14.00 u en men kon hier tot 14.30 u inschrijven! Ondanks het feit dat we weinig bikers ons hadden weten inhalen waren er blijkbaar toch heel wat deelnemers onderweg. Twee in fluoregenjassen gehulde Bokkerijders zorgden voor een veilige oversteek van de drukke Napoleonweg. Aan het einde van het daaropvolgende bospad kwam de bevoorrading op 24 km van het vertrek. 14.10 u. Enkele Bokkerijders zorgden daar onder een tent voor lekkere soep, sportdrank, wafels en fruit. Terwijl we daar stonden om ons aan een en ander te goed te doen kwam er een fikse regenbui! Gelukkig konden we schuilen onder de tent. Toen we daar stonden kwamen er nog verschillende bikers toe.

Na de stop werden we een singletrack op gestuurd waar erg veel slijk en plassen in stonden. Het was geen pretje om er te rijden. Onmiddellijk volgde een tweede singletrack, deze keer droog en dan nog wel het mooie exemplaar dat met veel bochtjes, bultjes en heuvels in de richting van de Witte Berg voert. We bereikten deze zeer hoge zandheuvel op 26 km en dienden hem uiteraard te beklimmen. Zo ook de meer zavelachtige zandhoop die er vlak achter ligt. Ik kreeg er een zestal andere bikers achter me aan! Na de beklimming ging het rechtsaf en weer rechtsaf verder het bos in. Knappe zandwegen en singletracks werden ons deel. Helaas ook de regen! Zoals ik verwacht had werden we langzaam maar zeker in de richting van dé singletrack gestuurd. Een voor mij moeilijk exemplaar omwille van de vele korte bochtjes vaak nog in combinatie met een klimmetje! We vervolgden onze rit in de bossen in de omgeving van de Witte Berg waar de paden ons tot een splitsing tussen de ritten van 25 km en van 45 km voerden op 31 km van het vertrek.

Deze splitsing kwam er vlak bij Lommelzand aan één van de grote meren die ontstaan zijn na afgravingen voor zandwinning. 15.15 u. De grote toer volgde een singletrack evenwijdig met het meer. De hemel boven het meer kleurde donkergrijs en toen we over een lange bosweg reden doemde er voor ons van tussen de bomen een echt watergordijn op! Al snel kregen we de volle laag en een ware zondvloed over ons uitgestort. Vermits er geen mogelijkheid tot schuilen was, waren we in een mum van tijd nat tot op ons vel! Het water stond zelfs in onze schoenen! We waren niet de enige slachtoffers, want we werden in een haakse bocht ingehaald door nog drie zeiknatte bikers. Van toen af was de lol er wel enigszins af, alhoewel we ons troostten met de gedachte dat het beter was van dit mee te maken bij aanvang van de laatste tien kilometer dan op tien kilometer na de start!

Het bospad gaf uit op de spoorweg en van hier af volgde de door elke lokale toertocht gevolgde singletrack die op de bosrand evenwijdig loopt met het spoor. We hoefden geen moeite meer te doen om plassen te ontwijken vermits we toch kliedernat waren! We passeerden de overweg aan de zandweg Hoeverdijk langs dewelke een betonnen fietspad loopt. Dan linksaf het pad in dat loopt over een smalle strook bos die gelegen is tussen het spoor en een tweede grote vijver van Lommelzand die je van tussen de bomen en struiken rechts kon zien liggen. Links van ons hoorden we een trein passeren. Enige tijd later bereikten we het begin van de Napoleonweg waar deze door het spoor gekruist worden in de omgeving van het grote kruispunt met de noord-zuidverbinding. Rechtsaf de zandweg in om dan van de grote baan weg te buigen opnieuw volop de bossen in. Diverse paden voerden ons door de “paardenbossen” waar in onbruik geraakte constructies voor military opgesteld staan. Daarbij passeerden we de wat dieper in het bos langs de Napoleonweg gelegen verlaten parking. Tracks en wegeltjes voerden ons tot aan de voet van de Witte Berg die we daarstraks vanuit de andere richting bereikt hadden. Het is bij deze toertocht dat opvalt hoe dicht deze zandheuvel bij de bewoonde kern van Holven gelegen is. Want via een kort bospad bereikten we een servitude die tussen twee huizen uitgeeft op de Napoleonweg, vlak tegenover de Holvenstraat, de hoofdweg door deze woonkern. We staken over en reden in de Holvenstraat tot aan het kruispunt waar we daarstraks vertrokken waren. Via de Esstraat ging het in de richting van het bos naast de voetbalvelden. Na nog een vrij natte modderige track die in dit bos deel uitmaakt van een vast parcours bereikten we opnieuw de zaal Holheide. Na 40 km om 16.00 u.

De bikewash was nog operationeel, maar een maat voor niks! Net zoals vorig jaar met veel te weinig druk op de slangen die aangesloten waren op het openbare waternet! Met zulk een flauwe straal krijg je zo’n besmeurde fiets niet proper, zelfs het grofste vuil wou niet wijken! Wij hebben niet de gewoonte van na een rit ter plekke te douchen en doen dat thuis, maar omdat ik wel altijd wasgerief bij heb, nat was tot op de huid en geen zin had om zo achter het stuur te kruipen ben ik me deze keer toch eerst gaan wassen. De drie Nederlanders die we daarnet aan de bikewash hadden zien toekomen kwamen ook in de kleedkamer binnen. Nadat ze een selfie hadden gemaakt met hun door modder besmeurde tronies kropen ze ook onder de douche. Aan hun benen te zien moet de modder tot in hun bilspleten gestoken hebben! Ze hadden zelfs hun bikes mee in de kleedkamer genomen! De douches liggen immers op enige afstand van de zaal, aan de andere kant van het voetbalveld. Gelijk hadden ze, vermits er de laatste tijd veel fietsendieven actief zijn op toertochten!

Omdat de Bokkerijders volop bezig waren met de opruim zijn we niet meer in de zaal binnen geweest, ook al drinken we uit sympathie gewoonlijk nog wel een glas na de rit. Onderweg naar huis zijn we in de Paseo in Mol-Rauw nog een broodje gaan eten als afsluiter van deze dag. Zoals steeds hadden we in Ovepelt kunnen genieten van een mooie toertocht die we niet snel zullen vergeten. Want de stormwind en de stortbui die we over ons heen kregen zullen vroeg of laat nog wel eens ter sprake komen!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

13-01-2015 om 00:17 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van TWC De Grensrijders te Luijksgestel op zondag 04-01-2015.

Omdat het de zaterdag zo lang en hevig geregend had en ook het smeltwater van de sneeuw van de zaterdag voordien vermoedelijk nog niet overal weggetrokken was, leek het ons interessant om te gaan rijden in een regio waar we minder water zouden kunnen verwachten. Daarom lieten we de tochten in Oostmalle (B), Sint-Job-in-‘t-Goor (B) en Huijbergen (NL) links liggen en kozen we voor de rit van TWC De Grensrijders in Luijksgestel (NL). Het bleek een goede keuze, want op het laatste gedeelte na troffen we een vrij “droog” parcours. Er lag in de omgeving op sommige plaatsen zelfs nog vrij veel sneeuw! Op de weg er naartoe stak er op de baan van Eersel naar Weebosch plots een ree over op zo’n honderd meter voor m’n wagen! Omdat we op zondag niet graag voor dag en dauw uit ons bed komen en bovendien nog een eind dienen te rijden, was ik pas even voor 9.30 u ter plekke en vond een parkeerplaats dicht bij de witte molen. Het viel me op dat er weinig geparkeerde wagens stonden zo dicht bij de start! Even later kwamen Jari en zijn moeder toe die carpoolen vanaf Wommelgem. In tegenstelling tot vele andere plaatsen in Nederland, zeker in onze regio, was hier een bewaakte fietsenstalling en kreeg ik korting met mijn lidkaart van de NTFU! Om 9.45 u konden we van start gaan. Jari en ik voor de lange toer, zijn moeder voor een kortere versie. De hemel zag er mooi blauw uit met een winterzon die al spoedig moest onderdoen voor meer bewolking.

We verlieten de bewoonde kern van Luijksgestel, reden voorbij de tweede molen en sloegen ter hoogte van een kapel op een kruispunt van wegen de Kapeldijk in. Dit is een zandweg door de velden naar een bos toe wat we op 2,50 km bereikten. Daar kregen we een eerste leuke singletrack voor de wielen. Dan volgde de doortocht van een bosgebied met sporadische bewoning. Een singletrack waarop een aantal heuveltjes lagen bracht ons tot aan een zandweg op de rand tussen bos en velden waar we de splitsing van de routes van 25 km en van 35-45 km kregen op 5 km van het vertrek. Gekozen voor de lange toer. Daar kregen we waar voor ons geld onder de vorm van mooie singletracks, bospaden, zandwegen en onverharde wegen op de rand tussen bos en velden. Omstreeks 8 km reden we over een meer open heidevlakte in een knappe omgeving. Op 9 km bereikten we een grenspaal die midden in het bos op de Blekerheide naast een betonnen toeristisch fietspad staat op de grens met het Belgische Lommel. Die plek ben ik nog al gepasseerd tijdens tochten of het rijden van de vaste routes in de streek van Eersel en Bladel. 10.30 u.

Ook hier weer niks anders dan een afwisseling van singletracks en bospaden waarbij we omstreeks 11 km een grote bosvijver passeerden. We reden continu door de bossen op goed te berijden paden. Op enkele plaatsen stonden wel wat plassen, maar die waren gemakkelijk te omzeilen. Na een periode van dooi en een dag met regen troffen we uiteraard ook stukken die er iets natter bij lagen, zonder van echte zware moddertoestanden te kunnen spreken! Op 15,50 u misten we in het zog van een trio Belgische jonge bikers een pijltje, maar dat was snel rechtgezet. Na een track volgden vanaf deze plek eerder brede zandwegen en bospaden. Ze voerden ons naar het heidegebied Stevensbergen waar we vanaf 18 km een zandpad tussen met dennen begroeide heuveltjes bereden. Er lag veel dood hout langs de kant van de weg. De Stevensbergen is een klein natuurgebied van 24 ha bij Luyksgestel. Het ligt te midden van de Gemeentebossen van Luyksgestel (Bergeijk) en is een voormalig heideveld met nog enkele stuifzandresten. De Stevensbergen zijn eigendom van de Vereniging Natuurmonumenten.

Op 19 km doken we effectief de heide in voor een knap stukje parcours over een zandpad, een singletrack met kort op elkaar volgende bultjes als van een wasbord en een zandspoor over enkele hogere heuvels. Het was er leuk rijden in een knappe streek. Op 21 km van het vertrek kwamen we toe aan de bevoorrading die opgesteld stond op een open plek naast een asfaltbaantje door het bos onder een tent voor een vrachtwagen. Vermoedelijk op dezelfde plek waar we ze van dezelfde Grensrijders troffen tijdens de zomertocht die we op 18 mei 2014 hier gereden hadden. Aan de bevoorrading was keuze genoeg uit peperkoek, krentenbollen, koeken, bananen en partjes sinaasappel. Je kon er kiezen uit sportdrank, hete thee en dito soep. Keuze genoeg dus! Soep en een warme drank waren welgekomen vermits het vrij koud was! Koude waarvan we tijdens het rijden weinig last hadden.

Wat ons zorgen baarde was het feit dat aan de stop de Grensrijders toekwamen die bezig waren met het reeds terug ophalen van de pijlen! Ze waren met een grote delegatie en ze stoppen dus niet allemaal aan dezelfde pijl om te verwijderen! Zo gaat dat een stuk sneller! Maar dat betekende ook dat wij als tragere rijders ferm zouden moeten voortmaken om die mannen voor te blijven! Die gedachte alleen al maakte me na het vertrek aan de pauzeplaats zenuwachtig waardoor ik fouten begon te maken tijdens het rijden! Het parcours werd verder gezet door de lokale bossen met eenzelfde mix van bospaden en singletracks zoals voor de stop. Af en toe reden we over stukken parcours die deel uitmaakten van het traject van plaatselijke vaste routes. Intussen reden we in het natuurgebied De Kempen. Boswachterij De Kempen bestaat uit uitgestrekte bossen, geurige heide en slingerende beken, Brabantse rijkdom op de grens met België. Een eldorado voor fietsers, mountainbikers, wandelaars en Nordic Walkers met veel uitgezette routes voor Nordic Walkers, ATB en huifkartochten. Het gebied ligt ten zuidwesten van Eindhoven, op de grens van Nederland en België, ingeklemd tussen de gemeenten Bergeijk, Bladel en Eersel. De Boswachterij ligt voor een groot deel op Bergeijks grondgebied.

Op 27 km verlieten we het bosgebied De Kempen en volgde een singletrack met veel plassen en smeltende sneeuw, alsof men de lastigste stukken voor het laatst had gehouden! Op een pad op de grens tussen bos en velden moet ik met m’n voet achter een stronkje zijn blijven haken tijdens het rijden over een smal spoor naast een plas! Ik ben gevallen en helaas langs de verkeerde kant recht in die diepe plas met brokken smeltend ijs! Dan zoek je een “droge” toertocht en ga je in het water liggen! De Grensrijders haalden ons in en gaven ons een twintig minuten voorsprong omdat Jari hen vertelde dat ik me aan het opboeien was omdat ze ons zo kort op de hielen zaten!

Omstreeks 34 km volgde nog een slijkerig stuk. Het maakte deel uit van een rode vaste route! Ik hoefde niet veel moeite te doen om de plassen te ontwijken vermits ik toch al zeiknat was! Een halve kilometer verder passeerden we een in het bos gelegen kampeerterrein, de Zwarte Bergen. Daar kregen we een zeer mooi pad voor de wielen. Omstreeks 35 km was het slalommen op een smal pad met veel plassen die de hele breedte van de weg innamen. Vanaf die plek naderden we opnieuw de meer bewoonde wereld en kregen we de kerktoren en de molens van Luijksgestel in het vizier. Om 13.00 u waren we reeds na 38 km weer bij af. Misschien hebben we ergens een splitsing gemist? Het kan ook zijn dat mijn tellertje even forfait heeft gegeven na mijn kennismaking met de ijskoude plas! Alles aan de aankomst bleek al opgeruimd, maar de bikewash was nog operationeel, ook ten behoeve van de mannen die de pijlen hadden opgeruimd en even na ons arriveerden!

De moeder van Jari zat in het zaaltje van de Drie Linden te wachten. We zijn dan nog een uitsmijter gaan eten bij de naastgelegen frietchinees. Mijn kletsnatte wintervest uitgetrokken, de auto in met de verwarming goed hoog en eens thuis direct de hete douche onder. Met het wassen van de auto en de fiets eindigde meteen het kerstreces. Het was een mooie tocht in Luijksgestel, uitsluitend in de bossen en op een naar omstandigheden als “droog” te omschrijven parcours terwijl uit de commentaren over andere toertochten blijkt dat het op vele plaatsen modderdabben was. Begrijpelijk na een periode van smeltende sneeuw en regen. Prima organisatie en bewaakte fietsparking. Het blijft wel jammer dat de Nederlanders altijd zo snel zijn met het weer ophalen van de pijlen! Gedurende een halve toertocht de ziel uit uw lijf moeten trappen om die mannen voor te blijven is niet leuk!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

05-01-2015 om 23:46 geschreven door StrammerMax

Toertocht (27-38-43 km) van de Blauwtrappers te Retie op woensdag 31-12-2014.

Kiezen is op 31 december geen probleem, want er is in België maar één toertocht op Sint-Sylvester. Vorig jaar was ik er niet bij, want dan reed ik de toertocht in het Nederlandse Hattemerbroek tijdens een onverwacht bikeweekend met Jean-Paul. Traditiegetrouw dit jaar weer naar Retie en een parkeerplekje gevonden in dezelfde straat als steeds, om er deel te nemen aan de toertocht van de Blauwtrappers. De toer vertrekt in het Cultureel Centrum Den Dries en er was daar veel leven in de brouwerij. Me ingeschreven en om 9.40 u was ik op pad. Alleen vertrokken, want Jari wou de snelheid iets hoger leggen vermits hij gastheer was voor oudejaarsavond en thuis mensen ontving. We hadden wel afgesproken van een bericht te sturen bij vertrek, zodat we wisten wie er eerst op het parcours was. Dat was ik, dus er was kans dat we elkaar nog zouden te zien krijgen.

Het ging zoals altijd het dorp uit via het zeer drukke kruispunt van verkeerswegen in het centrum van de gemeente waarna we een portie zompige veldsporen om en in een lokaal bosje voor de wielen kregen. Er lag nog overal deels gesmolten en weer bevroren sneeuw. Op 4,50 km kregen we een zeer knappe singletrack op en af over enkele bulten. Dat feestje duurde tot 6,25 km toen we even uit het bos tevoorschijn kwamen ter hoogte van de kapel aan de Zavelstraat.

Tot 8 km voerde het parcours ons over veldsporen, met soms vrij vettige stroken van smeltende modder. De volgende kilometer kwam er de doortocht van een bos op smalle wegen tot aan een asfaltbaantje. 9 km om 10.15 u. De tocht dook weer de bossen in waar we een splitsing troffen tussen de 27 km en de 38-43 km op 9,75 km van de start. Van 11 tot 13 km kwam er een zeer leuke singletrack met heuveltjes en enkele uit de kluiten gewassen wortels. De track was prima berijdbaar en vrij van sneeuw terwijl de omgeving rondom nog overal wit zag. In ieder geval een knap stukje van de toertocht! Er waren hier nog veel deelnemers op pad waaronder sommigen tegen hoge snelheid hun oudejaarsavond tegemoet reden. Op 14 km kwamen we voorbij de watermolen van Retie in de vallei van de Witte Nete. Op deze plek start ik jaarlijks aan een tochtje kajak varen en dat is nog niet zo lang geleden!

Brede veldwegen voerden me langsheen de rand van bossen. Op 16 km kruisten we de smalle Witte Nete via een oud bruggetje op een onverhard pad tussen de bomen. Er stond “Schaapsgoor” op een bord, maar Joost mag weten wat dat dan wel mag wezen! Daarna arriveerde ik aan de rand van een bos op de Beverdonkse Heide. Dit is een bosgebied dat deels in privaat bezit is maar in samenspraak met de eigenaars vrij toegankelijk gemaakt is. We doorkruisten het bos over een paadje waarna een veldweg ons tot aan de Kleine Nete voerde. Die kruisten we om op de andere oever een modderig grasspoor naast de waterloop te treffen. Intussen had Jari me na een voorsprong van 18 km weten in te halen. We reden tot aan en kort over de grote baan Pontfort tot op de grens met Kasterlee. Daar doken we opnieuw het bos in op 20 km van het vertrek.

Onmiddellijk daarna troffen we de bevoorrading onder een tentje langs de kant van een onverhard pad. Er was nog redelijk wat
beweging. Hete soep, sportdrank, fruit en wafels stonden er op het menu. 11.10 u. Na een korte babbel met Jari nam hij de sputterende ketting van zijn fiets onder handen. Nogal wat last van chainsuck de laatste tijd. Afscheid genomen zodat hij sneller kon opschieten dan met dit blok aan zijn been, vermits hij om twee uur thuis wou zijn. Na de stop volgden bospaden en singletracks waarbij het op 23 km over enkele hoge heuvels ging. Op 24 km volgde een zware modderstrook tot aan een veldweg en een betonbaantje met op 25 km een splitsing tussen de 27-38 km en de 43 km. Gekozen voor de langste afstand en vanaf hier werd het rustiger op het parcours. Een modderstrook leidde naar een volgend betonbaantje Vanaf 26 km volgde bijna uitsluitend verharde wegen doorheen een landelijke streek. We reden zo langs de baantjes Kortijnen en De Werft. In de verte zag ik de windmolens die langs de E34 staan. Naast mij hoorde ik een ezel en het was deze keer niet Jari! We reden over Looiend en via een veldpad doken we een bos in om te kunnen rijden over mooie singletracks op en af enkele heuvels.

Van 30 km tot 31 km kregen we een knappe singletrack in de Looiendse Bergen op en af een aantal heuvels en van 31 tot 32 km een idem dito tweede exemplaar. Deze twee pareltjes verklaarden het eerder lange stukje over verhard dat we achter de rug hadden. Het was er leuk rijden en je zag de andere bikers over de lussen doorheen het bos rijden. 12.20 u. Er volgde nog een derde singletrack in de Looiendse Bergen die evenwijdig liep met een verhard baantje. 33,50 km. Alle afstanden voegden zich dan weer samen. Eens het bos uit kregen we een stukje asfalt onder de wielen. Op 34 km volgde een zeer korte maar onmogelijk te rijden lus over enkele oververzadigde zandhopen! Die had men in deze omstandigheden beter geschrapt. Dat gaf nu enkel ergernis. Nadat ik de slijklus achter me had, aan een koppel met vier kinderen gezegd dat het niet de moeite loonde van ze te rijden wegens niet te doen! Omdat ik me even aan de kant had gezet kwam ik achter dit gezelschap te hangen op een knappe, ietwat gehavende singletrack waar wat behendigheid vereist was.

De track gaf uit op een asfaltbaantje en op 36 km konden we genieten van nog een mooie singletrack en bospaden die deel uitmaakten van een groene vaste route. Tijdens het berijden ervan kregen we enkele keren af te rekenen met een ietwat vettiger intermezzo over met water verzadigde paden. Ter hoogte van enkele buitenhuizen stond een bordje dat de laatste vijf kilometer aankondigde. 38,50 km om 12.55 u. Tot 40 km konden we genieten van een als “technische passage” aangekondigd parcours dat zich op en af enkele heuvels door het bos slingerde. Het was er amusant rijden in een knappe bosrijke omgeving, vermoedelijk dezelfde Looiendse Bergen als daarnet. Om 13.00 u werd ik er op een foto gevangen. Even later passeerde ik de plek waar ik twee jaren terug gestopt was voor een babbel met fotografe Connie. Niet te schatten dat dit al twee jaar geleden is! Een zandweg voerde me voorbij een groot wit buitenhuis waarna ik via enkele landelijke baantjes opnieuw het cultureel centrum bereikte. Om 13.15 u met 42,50 km op de teller.

De zaal zat nog tjokvol bikers! Gewoonlijk is tegen dat ik toekom iedereen al pleitte! Me een boterham met kaas en een drankje gekocht en m’n kaartje met noodnummer ingeruild voor een gratis curryworst. Me voorgenomen van daarna niet meer te eten om meer plaats te laten voor het etentje straks met oudejaar. Om 14.00 u huiswaarts. “Tot volgend jaar”, zei de oudere man aan de fietsenstalling! Die kans is reëel! Om 15.00 u m’n fiets gewassen, m’n spullen proper gemaakt en kleren in de wasmachine gestoken. Om 18.30 u was ik op de afspraak om de laatste uren van 2014 naar de geschiedenis te verwijzen. Zoals steeds was de rit in Retie prima georganiseerd en de beste manier om het jaar uit te wuiven.

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Een mooi jaar toegewenst, in goede gezondheid en met veel plezante fietstochten.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

31-12-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax