xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het systeem dat de Wandelaars uitgedokterd hebben voor hun bewaakte fietsparking begrijp ik nog altijd niet zo goed!  De twee mannen daar waren trouwens meer aan de babbel dan dat ze uw fiets aannamen!  Daarom heb ik hem vastgelegd aan een hekken.  Om dan binnen op het inschrijvingsbriefje te moeten aanduiden of je uw fiets al dan niet in bewaring had gegeven.  Neen dus!  Aan de inschrijvingstafel kreeg ik dan te horen dat dit niet kon!  Want zonder een nummertje van de bikeparking kon ik niet ingeschreven worden!  Zij hebben daar immers plastieken hoesjes liggen waarin een bonnetje met fietsnummer, noodnummer, bonnetje voor soep en bonnetje voor jenever.  Het nummer van het zakje dat je krijgt moet overeenstemmen met het nummer dat je aan de fietsbewaking krijgt!  Om dan na terugkomst je fiets weer onder hetzelfde nummer te kunnen afgeven en terugkrijgen!  Een ingewikkeld systeem als je het mij vraagt!  En dat papieren strookje dat aan je fiets hangt speel je bij slecht en ruw weer zo weer kwijt!  Enfin, toen het hele ritueel van de inschrijving achter de rug was, kon ik omstreeks 19.30 u van start gaan.

De start ging via een met theelichtjes afgebakend pad omheen het voetbalveld en langsheen een geïmproviseerd zwak verlicht kerkhof om bij het inrijden van het bos aan het schrikken gebracht te worden door het gillen van een heks die vanachter een boom tevoorschijn sprong!  Natuurlijk was ik al op voorhand gewaarschuwd, want ik had de heks al tekeer horen gaan wanneer de voorgangers er passeerden.  Zelfs toen ik nog aan de auto stond had ik ze gehoord bij het vertrek van de eerste biker!  Het moet een hele opgave geweest zijn voor deze vrouw om zich daar een hele avond schor te hebben staan gillen.  Het is natuurlijk ook een middel om een vrouwmens nadien voor enige tijd het zwijgen op te kunnen leggen!  Alles heeft zijn voordelen!  Enfin, het pad leidde me door een bos en tot 4 km door enkele straten van Bonheiden.  Daar ging het weer een donker bos in.  De witte fluostrepen op de grond bleken afkomstig van reflecterende tape die op daar liggende autobanden was gekleefd.  De banden maakten deel uit van een opdracht van de plaatselijke fitometer.  Rondom waren witte spoken kwistig aan de takken van bomen gehangen.  De quasi volle maan gaf het geheel nog een bijzonder accent.

Er volgde een vettig stuk modderig bos met aansluitend rustige asfaltbaantjes en onverharde zandwegen door een landelijke omgeving.  Geregeld werden we getrakteerd op een zeer donker stuk.  Ook op 7 km na de start reed ik over een onverharde weg in volstrekte duisternis.  Mijn sterke verlichting kwam daar goed van pas!  Halverwege en midden het bos stond er toch een eenzame paal met straatverlichting.  Vermoedelijk stond daar een huis, verscholen in de duistere bossen rondom.  Naar het einde van de weg toe passeerde ik nog een woonhuis.  De Krankhoevelei in Putte voerde de bikers naar het donkere en zompige Peulterbos, na de oversteek van een grote baan op 8 km, ik vermoed de baan waarlangs ik de start bereikt had.  Van 10 tot 11,5 km volgde een leuke singletrack met draai- en keerwerk tussen de bomen.  Het ging er over heuveltjes op en af.  De track slingerde zich over een weer doorheen het bos, zodat men de lichtjes van de bikers voor en achter te zien kreeg, telkens wanneer je elkaar op de lussen passeerde!  Ik herinnerde me dit leuke stukje nog van vorige keer!  Na elk heuveltje dook je als het ware een donker gat in, omdat wat er achter lag verborgen bleef in de schaduw van de bult.  Intussen was het al 20.20 geworden.  Even halt gehouden op een assenweg na het verlaten van het bos.  Ik hoorde er het geritsel van de bikers die over de bladeren reden op een stuk van de track dat er achter een soort dijk voorbij kwam en zag hun lichtjes voorbij flitsen.

We bereikten de Peulisbaan in Rijmenam, alwaar mijn leraar tekenen uit het lager middelbaar woonde.  Eigenaardig dat een mens dat blijft onthouden!  Die mens moest ook een heel eind rijden naar zijn werk in Merksem.  Vermoedelijk geniet deze intussen al lang van zijn pensioen.  Ik heb er anders geen goede herinneringen aan.  Zo’n kwaaie vent!  De enige die me ooit een straf deed schrijven!  Meneer Backx, bij deze mijn groeten!  Van 12 tot 14 km reden we door de straten van Rijmenam, donkere straten met villa’s verscholen tussen het groen, overdag althans, want nu zag alles zwart!  We bereikten een stuk bos.  In één zo’n lange straat staken drie bikers me voorbij.  Ik vermoed van het Waasland Mountainbike Team en School.  Misschien het trio, man, vrouw en jongen, dat ik begin dit jaar enkele keren tijdens toertochten zag voorbij vliegen!  Geen gewoon in ieder geval!  Ik had de indruk dat de jongen ervan twijfelde of ik het was die ze gezien hadden.  Want ik heb er ooit mee staan praten aan een bevoorrading en na een toertocht.  Hun rode lichtjes verdwenen om 20.30 u in een maanverlichte nacht.

Op 16 km kwam er net voor het bereiken van het Weyneshof een track die naast een vervaarlijk diepe voor leidde.  Ik kon mijn handjes wel kussen dat ik er zonder schuiven voorbij was geraakt.  Na een lang stuk langsheen een grote drukke baan ging het op 19 km weer over een track het bos in.  Moet net daar een biker in mijn zog komen te hangen!  Toen ik hem wilde laten passeren hoorde ik een bekende stem!  Het was Patje2, de fervente nachtpatser, die omstreeks 21.00 u eventjes achter me hing.  Hij had me zien vertrekken toen hij zich ging inschrijven!  En omwille van m’n slakkentempo haalde hij me dus al snel bij!  Er volgden paden in stukjes bos en tussen bomen om op 21 km geconfronteerd te worden met een niet al te best aangeduide afslag aan de inrit van een villa tussen de bomen.  Achter een groepje aan, waarvan sommigen even later terugkeerden wegens geen pijlen te zien.  We moesten schuin rechtdoor in plaats van af te slaan, de donkere Eekhoornlaan in.  Op die plek de batterijen van m’n lampen vervangen, want het licht begon fel te verzwakken.  Terwijl ik daar bezig was nog verschillende anderen op de juiste richting moeten wijzen.  Een tijd later kwam er nog een hele groep toe die teruggekeerd was na de verkeerde richting te zijn op gegaan.  Die moeten dus een heel stuk verkeerd gereden zijn!

Op 22 km bereikte ik de dijk langsheen een waterloop.  Dat kan alleen de Dijle geweest zijn.  Na een lang stuk over een grindpad langsheen de Dijle bereikte ik een brug in de Brugstraat, hoe kan het ook anders, alwaar zich de splitsing tussen de routes van 30 en van 45 km bevond.  De rijders van de 30 km moesten recht oversteken en langs de Dijle verder, voor mij ging het schuin de brug over om op de andere oever van de rivier verder te rijden.  Tot 24 km volgde een eentonig en donker stuk over het grindpad over de dijk, terwijl ik de lichtjes van de bikers op de 30 km-route op de andere oever weg zag duiken.  Het pad op de oever van de Dijle maakte er deel uit van het zogenaamde Pikhakendonkwandelpad!  Een hele mond vol!  Het was 21.30 u en ik reed er moederziel alleen in de duisternis.  Het traject verliet de oever van de rivier en er volgden off-road-paden in volstrekte duisternis.

Op 24 km maakte ik een lelijke slip in plots opdoemende smurrie toen een biker van een groepje dat in mijn zog kwam te hangen het logo op m’n fietspak had gespot en vroeg of ik uit Stabroek kwam.  Ik kon me maar net staande houden!  Of ik met die mannen reed of enkel in het pak van hun club!  Een belediging aan het adres van de clubgenoot die het meeste rijdt en De Papegaai Bike Team wereldberoemd heeft gemaakt!  En mij daarbij dan nog ei zo na met m’n tronie in de smurrie deed duiken!  Al snel stoven die mannen weg toen ik mij een weg probeerde te banen doorheen de vettige strook.  Verderop bereikte ik de bewoonde wereld aan een in oranje licht badende kerk.  Ik werd er aangesproken door een vrouw die me vroeg “of er ergens iets te doen was”.  Van waar toch al die mannen met hun felle lichtjes!  Uitgelegd dat er een mountainbike-nachtrit aan de gang was vanuit Bonheiden en dat ik daarnet vanaf een brug langsheen de Dijle was gereden.  “Vanaf Pikhakendonk?”, vroeg ze.  Kon zijn, ik ken de streek niet!  Ze was danig geïnteresseerd!  Vertrok iedereen dan samen?  Tussen welke tijdstippen kon je dan vertrekken?  Had je daar geen speciale lampen voor nodig?  Hoeveel kilometer?  Enfin, het hele verhaal van de nightrides uit de doeken gedaan!  “Nu weet ik het ineens allemaal”, hoorde ik haar tegen haar compagnon zeggen nadat ik afscheid had genomen.  En zij kon me vertellen waar ik me ergens bevond.  In het centrum van Hever.  Een naam mij bekend van het gelijknamige treinstationnetje op de lijn van Antwerpen naar Brussel!  Tot 26 km reden we door de bewoonde wereld van Hever waar af en toe hobbelige graspaadjes en servitudes werden meegepikt.

Van 26 tot 27 km reed ik in het volstrekte donker over een bospad dat luisterde naar de naam Broekstraat.  Mijn voeten waren ijskoud.  In het licht van m’n lampen zag ik ook de witte rijp op het gras glinsteren.  Het was stevig aan het vriezen.  Om 22.00 u volgde een technische stukje in een donker bos na de passage van nog eens een slijkpoel.  Donkere straten voerden me tot aan het landelijke Hoogdonk in de gemeente Haacht op 28,5 km na de start.  Het ging er een donkere weg op met een zijsprongetje over enkele heuveltjes in een naastliggend bos.  Van 28 tot 30,5 km gevolgd door een lang donker en saai stuk over het grinten jaagpad langsheen de Dijle.  Om weer uit te komen aan de brug in de Brugstraat in Bonheiden, waarmee de extra lus voor de langste route eindigde waar ze begonnen was!

Op 32 km trof ik dan toch de bevoorrading.  Althans omdat ik van de vorige editie nog wist dat ze aan Café De Wandeling was.  Want buiten was er van bevoorrading nog aanwijzing er naartoe geen spoor te bekennen.  Bikers die dat niet wisten zijn hier vermoedelijk gewoon voorbij gereden!  Omdat er buiten nog een aantal bikes stonden en ik binnen het schijnsel van felle lampjes zag, ben ik naar binnen gestapt.  Daar kon je inderdaad soep of glühwein drinken.  Dat laatste ging er bij mij goed in.  Het interieur van het oude café was het bekijken waard.  Met flessen en muziekinstrumenten langs de muren.  Het rookverbod was er blijkbaar niet van toepassing, want er zaten er enkelen binnen ferm te dampen!  Er was niets voorzien om te knabbelen en dat had voor vijf euro inschrijvingsgeld wel gemogen!  Van enige Halloweensfeer was evenmin sprake.  Geen spook, geen heks en geen pompoen!  Dan hadden De Wiekers vrijdagavond in Wiekevorst toch veel meer moeite gedaan om wat sfeer te scheppen in de donkere nacht!  Na mij kwamen er nog een man en een vrouw binnen.

Om 22.45 u weer op weg in het zog van het koppel en de drie mannen die bij mijn aankomst al binnen zaten in het café en zich niet hadden beperkt tot de glühwein.  De man aan de bevoorrading beweerde dat we nog een zevental kilometer te rijden hadden, terwijl mijn tellertje bijna het dubbele deed vermoeden!  Toen ik weer vertrok merkte ik dat het verdomde ding het niet meer deed!  Misschien door de koude?  Nog eens aan het wiel gedraaid en gekeken of de verklikker op de juiste hoogte aan de spaak was vastgemaakt.  Geen leven meer in te krijgen.  Ik word dan altijd wat kregelig omdat ik technisch niet zo handig ben en dan weer iemand moet aanspreken om één en ander terug aan de praat te krijgen.  Gelukkig zou de volgende dag blijken dat een lege batterij in de verklikker aan de vork de reden was van het uitvallen van het tellertje.  Ik was al wat teleurgesteld omdat ik hier weer alleen reed rond te kletsen, nooit iemand vind om eens mee te willen gaan en het intussen zelfs al heb opgegeven om er nog iemand voor aan te spreken!  En mijn ijskoude voeten deden me geen deugd!  Dan maar op weg zonder tellertje voor de laatste etappe die nadien eerder bij de zeven dan wel bij de veertien kilometer bleek aan te leunen.  Gelukkig, want ik had het hier zo wel stilaan gehad en begon te verlangen naar het einde, terwijl De Wandelaars me blijkbaar nog alle straten en paden van Bonheiden wilden laten zien!  Omstreeks 23.30 u ben ik dan toch weer aan de Krankhoeve gearriveerd!  Een bikewash heb ik er niet bespeurd en die kon anders goed van pas komen, want mijn fiets zag er lief uit en ik was zinnens om de dag nadien nog een tocht op zondag mee te pikken!  Dat is er ene geworden met een vuil vehikel!

Vorig jaar moet het warmer geweest zijn, want toen was er buiten nog meer drukte, terwijl iedereen nu binnen zat.  Toen was het een hele onderneming om er aan een drankje te geraken, maar dat viel deze keer beter mee.  Ik hoorde m’n schuilnaam roepen en trof Offshore en Patje2 nog aan.  Ook Koppigaard zat nog binnen bij zijn maten aan een andere tafel.  Hem had ik bij het inschrijven al ontmoet.  Het is trouwens hier dat ik Koppigaard na de vorige editie voor het eerst te zien kreeg.  Ik was content dat ik toch nog enkele bekenden trof.  Offshore en Patje waren gisteren de avondtocht in Mazy gaan rijden!  Met natte sneeuwvlokken over hun zip!  Zij hadden op een toer van 27 km meer afgezien dan hier op de route van 45 km!  Omwille van de vele blubber!  Maar ze waren vooral te spreken over de vier bevoorradingen!  De eerste met Chimay, de tweede met Maredsous, de derde met glühwein, witte, rode en rosé wijn en tenslotte eentje met jenever. Daar kan je al dronken worden voor de après begint!  En het opent perspectieven voor volgend jaar misschien!  Patje en Offshore waren enthousiaster over de rit van vandaag dan ikzelf.  Ze vonden de toer beter dan vorig jaar met minder bloso.  Ik vond die van vorig jaar beter, alhoewel ik me er eigenlijk niet zo veel meer van kan herinneren.  Het kan ook zijn omdat het toen allemaal nieuw was en omdat ik vandaag wat had rijden piekeren tijdens de rit!  De toer werd deze keer ook in omgekeerde richting gereden, want vorig jaar kwam de bevoorrading al na 8 km na de start.  De toer was toen ook maar 28 km lang, terwijl 45 km al vrij veel is voor een doorsnee nachttocht.  Ik had er globaal gezien toch iets meer van verwacht!

Eens weer thuis mijn vuile fiets op de drager laten staan, de rest van mijn besmeurde spullen weer proper gemaakt en een hete douche genoten terwijl de wasmachine haar werk deed.  Het zou een korte nacht worden, want een toertocht op zondag laten voorbij gaan zou doodzonde zijn!  Wat een biker lijden kan!  Lijden om te kunnen rijden!

Het verslag van deze nightride kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

05-04-2023 om 12:24 geschreven door Walker