Toertocht (25-40-60 km) van WT Millegem te Mol-Millegem op maandag 21-07-2014.

Voor de vierde keer op de nationale feestdag afgezakt riching Mol-Millegem voor de toertocht van WT Millegem die hun tocht traditiegetrouw op deze extra vrije dag organiseren. Vorig jaar heb ik de toer niet gereden omdat 21 juli toen op een zondag viel en er dus ook andere toertochten georganiseerd werden. Ik was toen te vinden op de tocht in Wijgmaal, eentje die ook jaarlijks op mijn lijstje prijkt en die ik ook dit jaar, meer bepaald gisteren, gereden heb. Het is altijd jammer indien een feestdag op een zondag valt omdat bepaalde tochten die traditioneel op die feestdagen georganiseerd worden dan samenvallen met ander moois! In dat geval moet een mens helaas kiezen! Even traditiegetrouw reed ik de tochten in mijn eentje maar deze keer had ik weer het gezelschap van m’n kameraad Jari. We hebben elkaar iets meer dan een jaar geleden voor het eerst ontmoet, maar het is pas sinds enkele maanden dat we de tochten volledig samen rijden. Dat bevalt mij prima! Ik beleef nu nog meer plezier aan de ritten met de mountainbike en ik vermoed van mijn makker hetzelfde. We zijn beiden van het type dat evenmin direct naar huis terugkeert na een rit, maar onderweg naar huis nog stoppen om wat te eten of te drinken. Zeer plezant! Deze mens is voor mij goud waard!

Het viel mij bij het toegewezen krijgen van een parkeerplek al direct op dat de startplaats elders was, niet meer vanuit de tent op het voetbalterrein van Stokt, maar vanaf het voetbalterrein van Millegem in de Arendstraat. Om 9.30 u waren we ingeschreven en konden we van start gaan. Gisteren was het niet mijn dag geweest, bij elke klim in Wijgmaal raakte ik hopeloos achterop, het wilde niet vlotten en Jari moest om de haverklap op mij staan wachten! Ik had duidelijk wat goed te maken vandaag en had me voorgenomen van dat ook te doen en er een ferme lap op te geven! Het ging direct de velden in en reeds op 2 km van de start troffen we een eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 40-60 km. We doken de bossen in en zouden er eigenlijk maar sporadisch weer uit tevoorschijn komen! Een aaneenschakeling van bospaden en plezante singletracks voerde ons naar de Europese wijk aan de Europese School waar de straten logischerwijze de namen van Europese landen kregen! Betonbaantjes waarlangs geen huizen staan voerden ons door de bosrijke omgeving. Vanaf Oude Bleken doken we op 7 km weer de bossen in over off-road-paden en leuke singletracks. Tot maar liefst 19 km konden we ons hart ophalen met het rijden over bospaden en singletracks van diverse kalibers! We hingen daarbij een tijd in het zog van een vader en zoontje die er een fiks tempo op na hielden! Ik moest moeite doen om die jongen te volgen! Het viel ons op dat er redelijk veel kinderen op pad waren in het gezelschap van vader en/of moeder!

Op 19 km bereikten we omstreeks 10.40 u de eerste bevoorrading die net zoals de vorige jaren opgesteld stond aan het terrein van het godvergeten voetbalveld van Flurky in het midden van nergens! Bij het zien van de kinderen realiseerden de vrijwilligers aan de stop zich dat de parcoursbouwers hadden nagelaten van de kidstoer uit te pijlen! Gewoonlijk zo’n 15 km lang! Voor korte beentjes is 25 km al een hele opgave! Een troost voor de vermoeide kinderen was het ruime aanbod aan de bevoorrading met fruit en lekkere cake. En allicht ook het feit dat ze al een knap en genietbaar stukje tocht achter de wielen hadden. Aan de stop viel ons oog op enkele merkwaardige fietsen: een knappe rode Cannondale Lefty, een elektrische mountainbike (voor mij een optie voor later wanneer ik start vanuit het rusthuis als de Jari dan nog bereid is van mij op te komen halen) en een donkerrode dikkebandenfiets van Specialized. Deze laatste zal later nog een rol spelen in dit verhaal!

Na de pauze had het plotse heuveltje bij het in rijden van het bos me toch weer liggen! Maar het was de aanzet tot enkele zeer genietbare kilometers over tracks die zich op en af over heuveltjes door het bos slingerden! Op 21 km passeerden we de Golfclub Nuclea Mol. Jari en ik rijden toch veel liever met de bike dan met zo’n kinderwagen rond te rijden over een smetteloos groen grastapijt en tegen een balletje te kloppen! Een kilometer verder troffen we midden in het bos een splitsing tussen de routes van 25 km en van 40-60 km. Ik herkende de splitsingsborden en andere aanwijzingsborden nog van de vorige edities. Ik vermoed dat het gevolgde parcours jaar na jaar quasi onveranderd blijft. Maar niet-locals zijn dat na een jaar vergeten en de omgeving gaat trouwens zelden vervelen! Luttele afstand verder kruisten we de Boeretang en reden we voorbij het gelijknamige meer aan de terreinen van het kernenergiecentrum SCK Mol. Vanaf daar reden we vanaf 23 km over vrij zanderige paden door het bos. Het was een goede zaak dat er de vorige dagen wat regen gevallen was, anders zou het hier een echte zandbak geweest zijn!  11.10 u.

We reden door de wijk Donk met de witgeschilderde huizen. In sommigen hun voortuin staan relatief kleine masten van een hoogspanningslijn die allicht vanuit het SCK vertrekt. In één van de huizen moet het noodlot toegeslagen hebben. Het was uitgebrand! We dienden de drukke baan Donk te kruisen zo omstreeks 25 km. Aan de overzijde reden we eventjes door de bewoonde wereld. om een volgende bos te bereiken. Daar konden we genieten van mooie paden en singletracks. Een koe deed daar hetzelfde, ze liep gewoon los over het pad! Even verderop kwam er de splitsing tussen de 43 km en de 62 km op 28,75 km van het vertrek. Even omgekeken naar m’n makker, maar hij wees resoluut in de richting van de langste toer! Via het bos bereikten we het kanaal en tussen de bomen door konden we op de andere over de Houthandel Vanderhoydonck zien liggen, een herkenningspunt in deze streek. Meerdere toertochten passeren hier! We reden onder een brug van de Zuiderring, de weg van Mol naar Lommel, en doken eventjes opnieuw een bos in vanaf het Transportbedrijf Gheys om uiteindelijk de kanaaloever te bereiken. We volgden hier wel het fietspad terwijl meerdere tochten hier de korte singletrack door het bos op gaan om dan op datzelfde fietspad uit te komen!

Van 30 km tot 34 km reden we langsheen het kanaal Dessel-Kwaadmechelen en voorbij de plek waar andere tochten het jaagpad verlaten. Enkele herinneringspijlen langs het jaagpad op dit lange traject langs het kanaal hadden niet misstaan. Wij begonnen te vrezen een afslag te hebben gemist! Even voorbij de zwaaikom sloegen we linksaf de Molderloopstraat in. Daarin staat het huis waar voor het raam een perpetuüm mobile heen en weer staat te wiegen. Al meermaals vermeld in mijn verhaaltjes. Nog niet zo lang geleden kregen we de eigenaars ervan te spreken! Ik heb hen toen verteld dat ik het al vaak over het wiegende kleinood op hun vensterbank had gehad! We kruisten de spoorweg en doken via het dropke het achterliggende bos van Tenderlo in! 35 km om 12.00 u. We konden weer feesten op knappe singletracks die ons even achter de magazijnen van Odrada voerden om via een graspad weer de bossen in te duiken en verder te feesten op knappe bospaden.

In het zog van een eenzame dame per bike en het gezelschap van een voorbijstekende biker bereikten we op 39 km na het oversteken van de Molsesteenweg de bossen van Heidehuizen die zich uitstrekken achter het domein van het Technisch Instituut Sint-Paulus. Hier reden we door een bos met te smaken singletracks die er deel uitmaken van de rode vaste Landduinenroute die de gemeenten Mol, Balen en Meerhout aandoet. Op 40 km kwamen we even uit het bos weer tevoorschijn om vanaf de Bremdoornstraat de bekende singletrack in te slaan door een lokaal bosje. Via het Kneveloord bereikten we een straat die Gooreersels heet. Daar stond in een tuin van een woning zoals vanouds de tweede bevoorrading opgesteld. Op 41 km van het vertrek om 12.30 u. Er zaten twee jongedames achter de tafel met lekkers en verder een groepje mannen van WT Millegem allicht bij een pint te wachten tot ze met de opruim konden starten! Het aanbod was hier nog groter dan bij de eerste stop met fruit, krentenbollen en zelfs mellowcakes. Deze laatsten werden aangeprezen met “A negerrinnetet a day keeps the doctor away” en “Once you go black you never go back”! Hierbij weze opgemorken dat negerin slechts met één r wordt geschreven! En over de tweede uitspraak kan ik maar beter zwijgen! Er hingen nog andere veelzeggende creatief uitgedachte verwijzingen in de tuin! Bij het arriveren zagen wij nog net een bekende van daarstraks staan: de dikkebandenfiets die de nodige aandacht van de medewerkers van WT Millegem genoot!

Na de stop bereikten we na enkele asfaltbaantjes en veldwegen het gehucht Hulsen (Balen) en doken er via de Schommelstraat en de Kopberg, een assenweg die deel uitmaakt van de rode vaste route, vanaf het boomkapelletje het heidegebied Volsbergenbossen in! Hier hadden de parcoursbouwers van Millegem een prachtige verrassing voor ons in hun petto. In tegenstelling tot bij andere tochten kregen we hier een te smaken parcours in de Volsbergenbossen voor de wielen! Zo ook de knappe singletrack rondom de open zanderige heide waarbij we nogmaals het boomkapelletje passeerden! Mijn hoop deze track ooit nog eens te kunnen berijden werd dus terstond ingewilligd. Ik herinnerde mij een toertocht die deze track integraal in haar parcours opnam, maar wist niet meer dat het deze was! Hij voert in het bos om een open zandvlakte over enkele uit de kluiten gewassen bultjes! Tot 47,50 km konden we ons bikershart ophalen op deze knappe plek!

We vervolgden de tocht doorheen de Volsbergenbossen en reden er over de knappe paadjes die deel uitmaken van de rode vaste route. Wel tegen de richting van de rode route in, wat ik persoonlijk toch geen goed idee vind! Ik zou niet graag een vasterouterijder van achter een bochtje of vanaf een dropke op mijn weg willen treffen! In ieder geval kregen we hier een te smaken stukje parcours voor de wielen en dat tot maar liefst 51,50 km! 13.15 u. Dan ging het een eindje langsheen de iets drukkere Molsebaan – Borgerhoutsedijk om na het kruisen ervan het gebied Volmolen te bereiken. Dat zijn de zandwegen in het bos waar onder meer de Kempense Modelclub (modelvliegtuigjes) haar stek heeft. Van hieruit ging het rakelings langs Geel-Bel om via de Volmolenstraat en Manheuvels een volgende strook bos te bereiken.

Op 56 km dienden we de Zuiderring van Mol naar Lommel nogmaals te kruisen. 13.30 u. De laatste drie kilometer voerden ons over landelijke asfaltbaantjes en straten weer tot aan het voetbalterrein van Mol-Millegem. We waren er voor de verandering weer eens de laatsten om te arriveren! Met 58,56 km op het tellertje! Nadat we het stof van onze bikes hadden afgespoten kwam de biker met de dikkebandenfiets naar ons toe. Hij schudde me de hand en beweerde ooit met me samen te hebben gereden! Verrek, wie kon dat wezen! Gaandeweg begon het te dagen, zeker toen hij vertelde enkele jaren terug (meer bepaald in 2011) met biken herbegonnen te zijn en voor hem en zijn vrouw, die eveneens bij ons kwam staan, een Cube te hebben gekocht! Dan wist ik dat de biker Rusor betrof, waarvan ik me de foto’s van de Cubes van destijds op het forum herinnerde. Ik was hem inderdaad ooit tegengekomen tijdens een toertocht in de eigen streek, maar dat moet intussen toch al enkele jaren geleden zijn! Als ik zijn naam tegenkwam op het forum dan herinnerde ik me wel dat ik deze biker ooit in levende lijve ontmoet had. Hij reageerde al wel eens op iets wat ik postte, zoals na de diefstal van m’n Trek Fuel EX9 in het Nederlandse Hoogerheide! In ieder geval was de opvallende Specialized Fatboy aanleiding tot een lang gesprek op het voetbalveld van Millegem. De vraag die me vooral intrigeerde was hoe lang het duurt eer zo’n bandje opgepompt is na een lekke band! Een twintig minuten moet je rekenen, de rustpauzes tussen het pompen inclusief! Het beestje wordt onderhouden door www.fietsenschenk.be in Essen! We hebben nog een hele tijd staan praten met Rusor en Rusorin (haha) en het heeft nog een paar mooie foto’s als herinnering opgeleverd! Waarvoor dank!

Intussen hadden de mensen van WT Millegem de omgeving van het voetbalveld opgeruimd en zijn wij onze auto weer gaan opzoeken. Naar m’n stamfrituur- en broodjeszaak in Mol-Rauw rijden was tien kilometer om, dat zag Jari niet zitten! Maar onderweg naar huis zijn we net voor onze carpoolplek in Wommelgem nog een broodje gaan kopen in de winkel en restaurant op de snelwegparking. Waarna onze wegen huiswaarts scheidden, maar niet voor lang. Vrijdag trekken we immers richting Itterbeek voor de zesde Zomaarbike, dit keer een avond- en nachtrit! We hebben ons super geamuseerd in Mol, naar onze maatstaven goed van jetje gegeven op het knappe parcours vol singletracks en zijn er weer een mooie herinnering rijker van geworden!

Jari registreerde de route van 60 km op Google-Maps: klik hier! Er ontbreekt een stukje omwille van een technische storing!

Voor het ontbrekende stukje: klik hier!

Voor de foto's van Rusor: klik hier!

Voor een blik op de Specialized Fatboy: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

24-07-2014 om 21:30 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-44-63 km) van WTC De Biekes Wakkerzeel te Wijgmaal op zondag 20-07-2014.

Zoals reeds verschillend jaren naar Wijgmaal gereden voor de toertocht van De Biekes Wakkerzeel. Van deze toertocht ken ik zelfs het adres van de startplaats van buiten en parkeer ik mijn auto altijd op hetzelfde plekje! Deze keer niet, want ik genoot het gezelschap van m’n maat en de GPS in diens smartphone stuurde ons van de snelweg af in Zemst omwille van een ongeval aan de verkeerswisselaar van Machelen. Daardoor bereikten we de start via de weg tussen het kanaal en de spoorlijn. We kregen een plekje ter beschikking op de terreinen van Remy Industries. Daar kregen we Daniël te zien, kennis uit mijn vriendengroep die jaarlijks met Pinksteren het verlengde weekend al bikend doorbrengt! De man die de parkeerplekken aanwees verwees ons naar de start en voegde er grappend aan toe dat we wel moesten wachten tot de slagbomen van de overweg weer open gingen! Ons ingeschreven in de voetbalkantine en om 9.50 u waren Jari en ik op weg voor een tochtje waarvan ik me van vorig jaar nog levendig herinnerde dat het venijn in de staart zit!

In de aanloop van de toertocht zit redelijk wat asfalt, enkele keren onderbroken door een veldwegel, om de bewoonde wereld van Wijgmaal en Herent uit te komen. Op vijf, zes en zeven kilometer troffen we ook grassporen, het ene al wat lastiger dan het andere. Op 8 km kregen we nogmaals een grasspoor voor de wielen dat overging in een pad doorheen een strook bos. Het bospad ging naadloos over in een smal technisch paadje tussen struikgewas en bomen waar behendigheid en stuurmanskunst vereist waren. Het pad werd weer breder en daar kregen we af te rekenen met een slijkstrook van enkele tientallen meters lang. Jari kwam ten val toen hij toch probeerde van de modder al rijdend te doorklieven. Een biker die volgde had nog meer pech en kreeg af te rekenen met een afgebroken derailleur. Soms kan je beter even te voet lopen dan je ketting aan flarden te stompen! 8,50 km om 10.15 u.

Op 10 km ging het een lage betonnen spoorbrug onder en kregen we een eerste holle weg voor de wielen. Die werd gevolgd door de eerste stevige klim van de dag die ons tot Winksele (Herent) voerde. Tegenover de bakkerij ’t Warot ging het over een grote parkeerplaats naar een graspad achter een woonwijk toe. In die bakkerij ben ik tijdens een toertocht ooit eens de weg naar de start gaan vragen omdat ik geen pijlen meer vond! Het graspad ging over in een off-road-klim richting de open velden. Toen we daar even halt hielden kregen we het gezelschap van Peter ofte Weetabix die ons in de verte gespot had. Hij is een biker van een groepje vrienden uit onze contreien die zich de Watjes noemen en elkaar kennen van in de tijd dat ze gingen windsurfen en skiën. Echte sportmannen dus! Elkaar leren kennen op toertochten en via de verslagen die ik er over maakte. 13 km. Na een vrij lange babbel weer op weg en vermits wij voor de Watjes maar watjes zijn was Weetabix al snel weer uit het vizier verdwenen.

We kregen een afdaling over een grasspoor voor de wielen die beneden eindigt aan een bruggetje voor een veldweg onder de Brusselsesteenweg. Er zijn nog toertochten die hier passeren waarvan eentje op deze plek een optionele lus aanbiedt. Bij nat weer staat alles hier steevast onder water en kan je bij het passeren van de brug tot aan je enkels in het water staan! Aan de andere kant van het bruggetje volgde een klim over een spoor tot op de steenweg alwaar we linksaf weer naar boven gejaagd werden in de Toverbergstraat en het Hoogveld. Bijna boven werden we er het donkere Grevensbos in gestuurd, waar het nog even klimmen is, en daar hebben we halt gehouden omdat we Geert met pech aantroffen. Geert was ons even voordien al voorbijgestoken want hij rijdt een pak sneller dan wij. Hij behoort ook tot de vriendengroep van Pinksteren. En hij zou niet de laatste zijn die we van die groep vandaag te zien kregen! Geert had af te rekenen gehad met een kaderbreuk van zijn bike en reed vandaag met een vervangfiets die hij ter beschikking had gekregen. Hij stond daar met een gebroken ketting. Dank zij wat gepruts, de hulp van Jari en mijn powerlink, hebben we Geert weer aan het rijden gekregen. Samen met de lange babbel met Weetabix heeft dit wel wat oponthoud gekost zodat de tijd intussen al goed gevorderd was en de afstand niet! 15,75 km om 11.00 u.

Er volgde een fikse klim over een veldweg en een betonnen fietspad (buurtweg 22) om boven aan een woonwijk, waar de straten de namen van gesteenten dragen, een splitsing te treffen tussen de routes van 30 km en 44-63 km. Een half holle weg over kasseitjes voerde ons op 20 km voorbij Bertem radar waar we even achter een grote tractor kwamen te hangen en een kilometer verder doken we vanaf de natuurspeeltuin Speelbos ’t Vossenhol (Bertem) nog een stukje van het Grevensbos in. 22 km. Via een knappe holle weg bereikten we de bekende kinderkopjes van de Oude Bertembosstraat, deze keer konden we er lekker naar beneden bollen, bij andere toertochten is het er zwaar klimmen, om beneden op de betonnen oprit voor een moderne schuur van een landbouwbedrijf de eerste bevoorrading te vinden op 24 km van het vertrek. 11.45 u. Er zijn wel meer tochten die op die oprit postvatten!

Er waren al mannen bezig met het vegen van de oprit kwestie van de plek proper achter te laten, maar er waren nog bikers present en er was nog meer dan genoeg om de van te smullen zoals bananen, appelsienen, wafels en sportdrank. Er was nog ambiance vanwege de mensen onder de tent. Een vrouw had er namelijk de opdracht gekregen om een bepaalde medewerker te fotograferen telkens dat hij niets stond te doen! De kerel was aan het vegen en beweerde dan weer dat de grond hier even vuil was als thuis in de keuken! Er werd dus duchtig met spek geschoten. Ik werd er samen met m’n makker digitaal vereeuwigd, een herinnering aan deze zondag voor later. Ik ben blij met de foto!

Na de stop kwam zoals verwacht het kasseibaantje tot aan een kruispunt van knappe holle wegen en een klim over een pad aan de bosrand dat goed voorzien is van voren en wortels. In het zog van Jari ben ik er deze keer wel in geslaagd van de klim te voleinden zonder tussenstop. Eens boven kwam er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 44-63 km op 25 km van het vertrek. Gekozen voor de langste rit. Vanaf hier ging het even gedurende geruime afstand lekker snel naar beneden over de kasseitjes van de onbebouwde Bosstraat, een ondiepe holle weg. Vanaf dan doken we het bos in en kregen we veel op en af te verwerken over paden van diverse soort, van brede boswegen tot smalle tracks. Op 29 km passeerden we het Chimaerahuisje, en dat verstaan enkel ingewijden, aan de voet van de watertoren midden in het Bertembos. Er volgden enkele stevige bosklimmetjes! Aan een volgend kruispunt van holle wegen op zo’n 30 km van het vertrek hebben ons dan vergist, mede door een andere biker te volgen, en zijn er rechtdoor gereden in plaats van links af te slaan. Daar kregen we pijlen te zien die duidelijk bedoeld waren voor wie van de andere kant kwam! We zijn dan op onze stappen teruggekeerd en hebben zelf de twijfelachtig opgestelde pijl in de goede richting gezet. Goed dat we zijn teruggekeerd, zo niet hadden we de knappe doortocht van een groot stuk van het Bertembos aan onze neuzen zien voorbijgaan! Die doortocht eindige op 32 km met een korte maar zware klim tot op de Tervuursesteenweg in Heverlee! Linksaf en even verderop weer linksaf om een hoogvlakte te bereiken waar we over een beenharde veldweg, de Bertemstraat, reden. Voor ons zagen we in de verte de gebouwen van de Universiteit Leuven, het Academisch Ziekenhuis en de Brandweer Leuven op Gasthuisberg. We kruisten de Terbankstraat en reden de Sellekensstraat in Herent in, dat is een onverhard pad dat er evenwijdig loopt met de snelweg E314 op het grondgebied van Herent. Je passeert er een witgeschilderde villa die deel uitmaakt van de woonwijk Diependaal en het dichtst bij de snelweg gebouwd is. Meerdere tochten passeren hier.

Het veldpad leidde naar een strook bos en een servitude die uitkomt op de parking van een warenhuis. We kruisten daar de Brusselsesteenweg ter hoogte van de afrit Winksele. Aan de overzijde troffen we een asfaltbaantje dat er overgaat in onverharde paden zoals de Vlietstraat, de Galgenbergstraat en de Bieststraat, bekend uit meerdere toertochten. We kregen er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 44-63 km op 35,75 km van de start. Voor ons ging het de Bieststraat in en ik heb daar Jari toegeroepen dat hij dadelijk zeer goed om zich heen moest kijken. Hij was al gefascineerd door het bordje dat De Biekes hier hadden neergepoot met de mededeling “Opgepast, loslopende kippen”! Misschien had hij op een ander soort kippen gehoopt! Wij passeerden er namelijk De Bereklauw of The Ideas Factory, een leefgemeeschap die er huist in een oude woning in deze holle weg. De eigenaar van het terrein heet Gosse en ziet er uit als Catweazle, voor wie oud genoeg is om zich deze televisiereeks over een kluizenaar die door een toverspreuk in de twintigste eeuw terecht komt nog te herinneren. De mens besterft het natuurlijk van de schrik wanneer hij geconfronteerd wordt met de moderne techniek! Kijk maar naar The sun in a bottle, de zon in een fles, een lamp dus! Op het terrein van De Bereklauw staan diverse bizarre kunstwerken en het huis is ook de moeite om te zien! Eens daar voorbij kregen we een zware klim in een smal door struikgewas overwoekerd pad om op 36,50 km uit te komen op de plek waar de Bieststraat een woonwijk binnen komt. 12.50 u.

Na enkele straten ging het weer een strook bos in over een goed van wortels voorziene pad. Er staat daar een in onbruik geraakte garage midden in het bos. “Misschien de garage van De Bereklauw?”, riep ik naar m’n makker. Ze zou er goed bij passen! Ik ben dan gestraft geworden geweest voor deze weinig sympathieke uitspraak, want toen ik een modderstrook passeerde en vast kwam te zitten raakte ik niet uitgeklikt en viel met m’n klikken en klakken boven op een hoop afgezaagde boomtakken en wortelstronken! Jari had er duidelijk plezier in van mij op de grond te zien liggen tussen die rotzooi, in plaats van mij weer recht te helpen, de snoodaard! Hij heeft wel de megastronk, die ik niet eens had opgemerkt, van tussen de spaken van mijn wiel gehaald! We kunnen in ieder geval zeggen dat we beiden op de grond hebben gelegen tijdens deze rit! Mijn knieën doen er nog pijn van! 37 km.

We bereikten de zogenaamd Mollekensberg in Herent waar tenten stonden en mensen rondliepen voor een buurtfeest. Op de Mollekensberg hebben De Biekes altijd een technisch parcours in petto met enkele rondjes op en af over de bergflank! De enkele steile dropkes zijn er niks meer voor mij en omdat Jari voorop was en ik hem kon zien rijden, had ik de kans om voor een chickenway te kiezen in plaats van mij hier af te beulen! 39 km. Via landelijke wegen bereikten we een meer geïndustrialiseerde wereld aan en onder het viaduct van de E314 waar deze het kanaal van Leuven naar de Dijle en de Dijle zelf kruist. De plek valt ook op als je over de snelweg rijdt, want het is een vrij hoog en lang viaduct. Eens daar voorbij reden we over een betonnen fietspad langsheen de Dijle tot aan een bruggetje ter hoogte van een woonwijk. Daar ging de langste route van 63 km apart. Er waren al Biekes bezig met het wegnemen van de pijlen! Omdat ik de toer kende van eerdere deelnames wist ik dat de tweede bevoorrading een weinig verder kwam na het kruisen van de Aarschotsesteenweg niet ver van de start.

Voor mij hoefde de laatste lus niet echt meer, ik ken ze en weet dat ze pittig is, en Jari begon ook moe te worden, waardoor we besloten van ons te beperken tot wat we nu gereden hadden. We hadden voor de volgende dag immers nog een tocht op het programma staan. We hadden ook ruim een uur achterstand door de babbel met Weetabix en het voorthelpen van Geert met zijn gebroken ketting. Dus kunnen we het ook op een ander steken! Omdat we ingeschreven en betaald hadden voor de 63 km zijn we nog tot aan de tweede stop gereden om te kunnen drinken. We werden er zelfs goed in de watten gelegd door de twee mannen die er alles al opgeruimd hadden maar nog present waren. Vorig jaar stonden zij hier ook. We kregen een ijsgekoeld flesje bruiswater, een banaan en twee wafels! Bovendien was er ruimte voor een babbel. Eén van de twee kraaide van geluk omdat zijn vrouw belde “dat hij niet mee hoefde te gaan”! Ik vermoed dat De Biekes dan toch geen pijlen hebben weggenomen aan de brug, misschien omdat ze nog rijders onderweg troffen! Maar ze kwamen dan toe aan de tweede stop. Omdat ze vernamen dat wij de laatste lus niet zouden rijden konden ze dit stuk van de omloop beginnen opruimen.

In plaats van langs de grote baan weer naar de start te rijden, zijn we teruggekeerd naar de brug en hebben er het traject van de 30-44 km gevolgd dat ons over het betonnen fietspad weer tot aan het station van Wijgmaal voerde en aldus tot aan het sportcomplex. Toen ik uit de kantine kwam met de gekochte drankjes kwam Weetabix toe. Hij had al direct door dat wij gefoeterd hadden! Het laatste stuk was pittig en vuil geweest, zei hij. Ik meen dat die lus inderdaad aanvangt met een lange klim in een slijkerige holle weg, waarna je nog zware hellingen over De Zounc en Het Sukkelpad in Holsbeek voor de wielen geworpen krijgt op het grondgebied van Holsbeek. Jari zou daar nog langer op mij hebben moeten staan wachten, want ik was niet in vorm vandaag en raakte bij elke klim hopeloos achterop. Vriendelijk als hij is weet hij dat aan het gebruik van m’n tweede en zwaardere fiets in tegenstelling tot de nachtrit van vrijdag in Herfelingen. Maar het zal eerder aan het manneke er op gelegen hebben! Nog lang aan de praat geweest met Weetabix en Jari, zodat we de laatsten waren om weer huiswaarts te keren! Even voordat het zo ver was kwamen er nog enkele bekenden afscheid nemen, waaronder Koppigaard, ook lid van de pinkstergemeenschap (sic) en diens maat Guy uit Beerzel-met-een-z, nabij Putte. Er was nog een derde potige kerel bij, maar die ken ik niet!

Ondanks de mooie tocht wilde het vandaag niet echt vlotten! Het is beslist ook een pittige tocht. Tijdens het eerste tiental kilometers met redelijk wat asfaltwegen om tot aan de lokale speeltuinen te geraken zou je het niet zeggen, maar vanaf dan worden alle registers opengetrokken! De rest van de organisatie was zoals steeds prima in orde. Content weer naar huis gebold. Omdat we daags nadien samen de rit in Mol-Millegem zouden rijden, de beide fietsen gewoon op de drager laten staan en ze thuis alle twee proper gemaakt. Als tegemoetkoming naar mijn makker toe omwille van m’n lamentabele prestatie van vandaag!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Voor foto's: klik hier of op reeks 1   reeks 2   reeks 3   reeks 4 voor nog meer foto's!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

23-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Avondrit en nightride (30-50 km) van het Waanzinnig Weekend te Herfelingen op vrijdag 18-07-2014.

Net zoals de vorige jaren op vrijdagavond richting Pajottenland gereden om er deel te nemen aan de avond- en nachtrit van het Waanzinnig Weekend Herfelingen. Er is een tijd geweest dat ik nog nooit van Herfelingen gehoord had, laat staan het wist liggen, tot ik tijdens een Waals-Brabantse toertocht een kaartje vond van een ballonwedstrijd met daaraan een kaartje waarop een adres uit Herne. Herne? Nooit van gehoord! In die tijd had men het op het forum ook over een toertocht vanuit Kokejane! Zo’n gekke naam! Nooit van gehoord! Toen ik voor de eerste keer de toer van het Waanzinnig Weekend kwam uitproberen, alleen al omwille van de naam moet je er eens geweest zijn, wist ik meteen waar Herne gesitueerd was en dat Herfelingen en Kokejane er deel van uitmaken! Ik heb meer aardrijkskunde geleerd door te gaan biken dan tijdens mijn schooltijd en zo plekken ontdekt en bezocht waar ik anders nooit een voet zou gezet hebben! Een mens mag niet onder de kerktoren blijven zitten! Van de kerktoren wegraken was anders een probleem want het verkeer in Antwerpen zat weer lekker vast zodat ik drie kwartier onderweg was over 14 km om m’n makker op te pikken op de afgesproken carpoolplek. Jari was na zijn werkweek eerst nog wat gaan rusten en in slaap gevallen! Geen tijd meer gehad om te eten! Dus op de snelwegparking in Waarloos even halt gehouden zodat de jongen zich iets te eten kon kopen. Ik heb zo weer één van zijn goede karaktertrekken leren kennen: respect. Hij wou niet in m’n auto eten, ook al had ik dat van hem kunnen verdragen!

Aldus waren we later dan voorzien ter plaatse. Een plekje toegewezen gekregen op de parkeerweide die ik bijna voorbij was gesjeesd bij het zien van de waanzinnige tent. Ik herkende nog dezelfde man van vorig jaar waarbij ik me toen had ingeschreven. We kregen wat uitleg over de te volgen pijlen en de mogelijkheid om ons kaartje met noodnummer na afloop in te kunnen wisselen voor een consumptie. Om 20.45 waren we op pad. De start van de tocht verliep over hetzelfde traject als vorig jaar waarbij ik bepaalde plaatsen nog herkende. Veldwegen en asfaltbaantjes voerden ons door een landelijke streek. Aan een haakse bocht tussen de velden herkende ik de plek waar vorig jaar een hele meute verkeerd reed door een te hoog in een boom opgehangen pijl. Deze keer diende zich na deze bocht een vrij modderige strook aan, vrij kort, maar lang genoeg om de gedachte van met een propere bike weer toe te komen te kunnen opbergen. Bovendien stond daar nog een jongen met een fototoestel in de aanslag zodat ik het niet kon maken van wandelend vereeuwigd te worden! Door de smurrie was dus de enige optie! De laagstaande avondzon over het knappe landelijke glooiende landschap was letterlijk oogverblindend!

Een lang zacht klimmend smal veldpaadje leidde ons op 6 km tot aan de oude kapel van de Heilige Guido en de Maagd Maria aan de Viergatenstraat en de Heikenweg in Oetingen-Gooik. De deur had een laag verf gekregen maar het blijft er bouwvallig uit zien! Toen we er even halt hielden passeerde er één biker wiens zicht op de pijl we ontnamen, waarvoor ons excuus! Van 7 tot 9 km volgden enkele mooie beklimmingen en afdalingen, zowel over off-road als over verhard. Ik herkende de plek aan een klein boomkapelletje waar vorig jaar een lus begon en eindigde! Maar die kregen we deze keer niet voor de wielen! Uiteindelijk kwamen we uit in de Vollezelestraat, waar we trouwens, onszelf buiten beschouwing gelaten, geen enkele ezel te zien kregen! De straat voerde ons tot in Galmaarden en we reden er door een knappe streek. Op 9,50 km troffen we een splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km ter hoogte van de Repelkouter in Galmaarden. Een mix van verhard en veldpaden voerde ons op 12 km tot aan de grens met Tollembeek. Daar speelde mijn beroepsmisvorming, vragen stellen, me weer parten, maar Jari gaf al het antwoord voor ik de kans had om de vraag te stellen! Hij wist dat Tollembeek de bekende Urbanus huisvest! 1-0 voor de Jari!

Op de grens met Tollembeek werd ons een nijdige klim voorgeschoteld over een smal veldspoor tussen hoog opgeschoten groen waaronder netels en berenklauw! Ik kwam er helaas even stil te vallen. Dit spoor hadden we ook vorig jaar op deze toer aangedaan. 13,85 km om 21.35 u. Vanaf hier viel de route niet meer samen met die van de vorige editie, want van de omgeving die we nu te zien kregen herkende ik niks! Deze toertocht is nooit identiek met de voorgaande, men krijgt iedere keer een ander deel van de streek te zien! Tot 15 km en tot 17 km kregen we ferme beklimmingen te verwerken, zowel over road als over off-road in en om Galmaarden. Soms was het lastig en zwaar door gras rijden. Rond 20 km sloegen we net voor de bebouwde kom van Waarbeke rechtsaf over een asfaltbaantje om daarna over een track doorheen een strook bos te rijden. Hier hadden we voor het eerst onze lampen nodig! 22,22 km om 22.00 u! Dat is kunnen! Op de grens van Denderwindeke (Ninove) en Nieuwenhove (Geraardsbergen) was er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km aan de Hoogstraat en Boterdael. Na enkele straten volgde een stukje off-road en passeerden we de in volkomen eenzaamheid gelegen Taverne De Kroon (Denderwindeke) op 25,75 km. De geur van lekker eten deed ons watertanden! Verderop passeerden we de Molen Ter Zeven Wegen, gelegen achter een kapelletje. 26,85 km. We reden toen op een vaste route van Ninove (netwerk Zuid Oost-Vlaanderen) die er een veldweg in dook.

Na een veldweg waarlangs zeker een vijftal veldkapelletjes gebouwd waren, het ene al groter dan het andere, troffen we naast de grootste ervan de bevoorrading op 28 km van het vertrek om 22.40 u. Zoals de vorige jaren was deze weer zeer goed uitgerust met verlichting en koelkasten, aangedreven door een stroomgenerator, zodat we lekker frisse sportdrank te drinken kregen. Agrum van NoLimits. Verder kon je er eten van bananen, appelsienen, peperkoek en suikerwafels. Dat alles verzorgd door twee dames en een jongeman waarmee we een tijdje hebben staan praten. Er kwam nog een biker toe, de tweede slechts die we tot hiertoe op onze tocht troffen! Afscheid genomen van de mensen ter plaatse en gekozen voor de route van 50 km vermits er ter hoogte van de stop meteen een splitsing was.

Brede zanderige veldwegen brachten ons in volstrekte duisternis tot in Meerbeke (Ninove). Een zandpad ging over in een oud kasseibaantje tussen de maïsvelden waar we tot 33 km over dokkerden. 23.10 u. Omwille van de duisternis hadden we nu helemaal geen herkenningspunten meer. Een veldweg voerde ons tot in Neigem (Ninove) en na de doortocht van de kleine dorpskom doken we een donker bospad in. Tot 37 km reden we over een mix van beenharde veldwegen met een stoffige bovenlaag en asfaltbaantjes. 23.25 u. Tot 41 km konden we goed doortrekken op servitudepaadjes, zijnde zeer smalle en van een asfaltlaag voorziene wegeltjes tussen de velden. Op het laatste ervan werden we getrakteerd op een felle klim tussen boompjes en hoog struikgewas en heb ik m’n linkerarm wat opengehaald na de kennismaking met een doornstruik! Het was de keuze tussen dat of vallen! Eindelijk kregen we hier nog eens een andere biker te zien die ons wel zonder boe of bah voorbij reed en met zijn lichtjes in de verte verdween. We bereikten de bewoonde wereld van Oetingen (Gooik) en dienden er een grote baan te kruisen waar zo goed als geen verkeer meer was. Er kwam nog een groepje van drie bikers voorbij.

Op 45 km reden we het grondgebied van Kester (Gooik) binnen en op de daaropvolgende veldwegen kregen we even het gezelschap van nog een eenzame rijder. Van hier af hoorden we in de verte reeds de muziek van de tent op de weide van het Waanzinnig Weekend. Van in de velden zagen we voor ons een hoog oranje verlicht gebouw en een kerktoren opdoemen en uit andere toertochten die ik in deze streek al gereden heb wist ik dat dit de nachtelijke aanblik was van het gehucht Heikruis van Pepingen. Slechts één betonbaantje scheidde ons nog van Herfelingen en om kwart over middernacht kwamen we met de beloofde 50 km weer aan de waanzinnige weide! De man die ons daarstraks de parkeerplek op de weide had toegewezen stond er aan de toegang.

De bikewash hebben we niet benut en de mensen van de bewaakte parking maakten aanstalten om er een punt achter te zetten. In vergelijking met vorig jaar zaten er nog redelijk wat bikers op het terras terwijl de muziek uit de tent galmde. Het was natuurlijk een schitterende en warme zomeravond! Jari had honger, zijn maaltijd van in Waarloos was ontoereikend, en ging direct om hamburgers, bevreesd als hij was de laatste voor zijn neus weggekaapt te zien worden! Terwijl ik wat geld opdiepte om wat te drinken te kopen kregen drie bikematen me in de gaten. Jean-Paul, Guy en Patje waren ook de toer komen rijden. Patje zoals steeds de grote én de kleine lus! Tot even voor 01.00 u met z’n vijven nog wat na zitten praten en al plannen gemaakt voor volgende keren, tot zelfs verlengde weekends kwamen ter sprake.

Toen we op onze carpoolplek arriveerden was het al over twee uur! Reed ik de vorige edities altijd alleen, en zoals beschreven zijn er weinig late starters en rijden de meesten in de vooravond, het was nu de eerste keer dat ik een nachtrit reed in het gezelschap van m’n maat. Dat maakte de rit nog tien keer zo plezant! Ik denk dat we beiden een beetje uit hetzelfde hout gesneden zijn! Ik kon me geen betere kameraad wensen! Doe daar bovenop een rit in het mooie Pajottenland op een prachtige warme zomeravond en je hebt de ideale intro voor een extra lang weekend! Redelijk wat verhard in de toer, afgewisseld met een mix van andersoortige paden en met de nodige kuitenbijters, maar we hebben met volle teugen genoten van deze waanzinnige rit! Evenementen zoals dit, een soort boerenkermis op een weide met voor elk wat wils, dat vind je bij ons niet!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

20-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (22-28-45 km) van MTB Team Hamont te Hamont-Lo op zondag 13-07-2014.

Omdat er toch nog mensen zijn die vrij krijgen op de Vlaamse feestdag van 11 juli, deze keer dan nog een vrijdag, was ik samen met m’n bikemakker Jari en diens vriendin naar Limburg gekomen voor een verlengd weekend. Zij hebben een kampeerwagentje dat uitgevouwen kan worden tot een tent die we donderdagnamiddag al hadden opgesteld op de godvergeten camping met visvijver en zwembad Lindenhof in Hamont-Achel. Kregen we diezelfde avond de zware stortbui over ons die bijna heel Vlaanderen trof met zo’n 25 liter regenwater in een half uur tijd! Maar ze heeft het uitgehouden, de tent! Op vrijdag 11 juli reden we met z’n drie de lus B van de vaste route van Hamont-Achel, gecombineerd met deze van het Nederlandse Valkenswaard met twee maal een stop aan de Achelse Kluis om de inwendige mens te versterken! Voor de zaterdag stond de toertocht van de Deireleire Fieste (15-30-40-50 km) op de agenda en voor zondag de toertocht van Hamont-Achel (22-28-45 km), beiden in het gezelschap van m’n bikemakker.

Aldus trok ik de zondag 13 juli samen met m’n vriend met de bike vanaf de camping naar Hamont-Lo wat we dank zij de gps-applicatie op diens i-phone, met het irritante gebiedende, haast verwijtende stemmetje met Nederlands accent, na 4 km wisten te vinden. We waren de avond voordien wel eens langs daar gereden met de auto toen we terugkeerden van de plek waar we hadden gegeten. Ik wist dat ik al in Hamont was komen rijden, maar na opzoeken bleek dit al de vierde keer te zijn na hier in 2007, 2008 en 2011 ook al te zijn gestart! Toen kon je zelfs kiezen voor een route van 65 km die over de Leenderheide kwam en ik meen me van één van die keren te herinneren dat enkele mannen van het MTB Team Hamont toen met een aanhangwagen in een zandpad stonden met hun tweede bevoorrading! Verder kon ik me er weinig van herinneren. Ons ingeschreven in de parochiezaal en om 10.10 u waren we, vermoedelijk bij de laatsten, op weg.

Van 4 tot 6 km reden we over landelijke asfaltbaantjes en van 6 tot 8 km over een lange veldweg die ook een stukje door een bos kwam. Het was er wat lastig rijden, hobbelig en met heel wat plassen die nog achtergebleven waren na het onweer en de stortbui tijdens de nacht van donderdag op vrijdag. Op 9 km werden we tussen twee zavelhopen gestuurd. Jari die voor me reed, kwam er vast te zitten in de met water verzadigde zavel, zodat ik ook diende te stoppen. Daardoor zakte ik tot over mijn enkels in de doorweekte zavel! Mijn rechterschoen bleef bijna in de blubber steken toen ik me lostrok! Dat stukje had men er even goed uit kunnen laten en ons rechtstreeks naar de grote baan gestuurd hebben die we uiteindelijk toch even dienden te volgen en te kruisen! Aan de overkant leidde een korte singletrack door het bos ons tot een volgend asfaltbaantje. Dat bracht ons tot het bos “De Warande” aan “De Eilandjes” waar we een brede grindweg door een parkbos insloegen. Hierna volgde de doortocht van een villawijk en een veldweg tot aan de splitsing tussen de routes van 22 km en van 28-45 km op 14 km van de start. Jari merkte net zoals ik op dat we al redelijk wat asfalt en verhard onder de wielen hadden gekregen, maar ik zei hem dat dit misschien nog wel kon veranderen en het duurde niet lang eer ik gelijk kreeg.

Want van 15 km tot 17 km kregen we bijzonder knappe singletracks in een dennenbos voorgeschoteld met enkele bulten op en af! Er volgden een bospad, een spoor doorheen hoog gras en langs weiden en velden en nog bospaden met op 19 km een pad als een wasbord met vele opeenvolgende bulten. Van 21 km tot 23 km konden we genieten van zeer mooie singletracks met hier en daar een heuveltje op en af. We passeerden een tentenkamp van een jeugdbeweging zoals we er meerderen te zien zouden krijgen vandaag, reden door een villawijk en over een pad op de rand tussen bos en velden. Het parcours was overal duidelijk uitgezet en er werd bovendien gebruik gemaakt van zagemeel als extra aanduiding en om gevaarlijke stronkjes te markeren! Op 25,75 km bereikten we de bevoorrading op een open plek waar we ons te goed konden doen aan bananen, suikerwafels en sportdrank. Er kwam nog een groepje van een man of vier toe en Jari was vooral geïnteresseerd in één van hun bikes: een Scott in ’t zwart met blitse groene fluokleuren.

Eén van de twee mannen die er nog voor de bevoorrading zorgden hoorde dat ik grapte over het feit dat er zelfs hier zagemeel was gestrooid over een stronkje voor de bevoorradingstafel! Daarstraks had een andere biker gegrapt dat ze daar ook wel zagemeel hadden over mogen strooien en prompt had één van hun mannen een restje zagemeel genomen en over de stronk gestrooid! Ze vonden het ook prima dat wij zelf onze bekertjes bijvulden, “dan hoefden zij niks te doen”, tot de biker met de Scott zijn bekertje tijdens het vullen uit zijn handen liet vallen! “Misschien kunnen we het toch beter zelf doen!”

Ter hoogte van de stop was meteen een splitsing tussen de 22-28 km rechts en de 45 km links. Gekozen voor de langste toer die ons vanaf hier over vrij brede bospaden leidde. We reden er in de buurt van en soms tegengesteld in de richting van een vaste groene route. Ik herkende bepaalde plaatsen omdat we op vrijdag het vast parcours waren komen rijden. Zo ook het kleine driepikkeltje van takken waar toen nog geen pijl aan hing! Grappig! Ik heb toen aan Jari gevraagd of hij wist waarom een stoeltje op drie poten altijd stabiel staat terwijl een stoel op vier poten soms “kwikkelt”! (*) Een vorm van beroepsmisvorming om mensen iets bij te leren of een concrete toepassing te tonen van een theoretisch probleem! Op 30 km eindigde een vrij modderige en gehavende bosweg, de Binnenheide, op een asfaltbaantje en wij herkenden de plek omdat we langs hier op vrijdag de terugtocht naar Hamont hadden aangevat vanaf de Achelse Kluis.

Tot 35 km reden we over een mix van brede en smalle boswegen over een soms zanderige ondergrond in de buurt van de vaste groene route totdat we op een asfaltbaantje uitkwamen. 12.10 u. Na tien meter ging het rechtsaf weer het bos in. Een zeer mooie singletrack op en af leidde ons tot over de grens op Nederlands grondgebied, te zien aan de paaltjes voor de wandelaars en mountainbikers. Wij moeten toen op de Buulderbergse Heide gereden hebben. De omgeving en het parcours waren er in ieder geval knap! Tot 37,50 km reden we dan pal op de landsgrens met Nederland om via een smal spoor tussen de struiken uit te komen naast een bizarre draadafsluiting. Dat bleek een monument te zijn, “Den Draad”, een replica van de elektrische draadafsluiting die tijdens de eerste wereldoorlog moest verhinderen dat Belgen naar het neutrale Nederland zouden vluchten. In de streek waar ik werk staat er op de grens tussen Minderhout (Hoogstraten) en Castelré (Baarle-Nassau) recent iets gelijkaardig: een houten wachthuisje op de plek waar daar “Den Draad” stond. Dit alles omwille van de honderdste verjaardag van het uitbreken van de eerste wereldoorlog.

Vanaf deze plek reden we opnieuw België in over vrij brede bospaden, afgewisseld met kleine smalle grassporen en paadjes. Op 43 km troffen we nogmaals een knappe singletrack die tot achter een bedrijf met stapels paletten voerde. Even verderop reden we voorbij de Grafheuvels van Haarterheide. Mij maak je niet wijs dat die heuvels als halve bollen daar al sinds 1400 voor Christus liggen! We zagen nog een late biker passeren toen we aan de laatste en grootste grafheuvel stonden. In de buurt ligt ook een boskerkhof. We kregen nog twee singletracks voor de wielen, de doortocht van een industriezone en twee bospassages waarna enkele asfaltbaantjes ons weer naar af voerden. Omstreeks 13.30 u zat onze rit er op met 51 km op het tellertje, de vier kilometer van de camping naar de start incluis! Volgens onze bescheiden mening stonden de bordjes die de laatste vijf en de laatste drie kilometers aankondigden niet helemaal correct, alhoewel de gps-applicatie in de i-phone van Jari wel de juiste afstand had geregistreerd.

We waren de laatsten om te arriveren maar konden nog gebruik maken van de bikewash en ons wat te drinken kopen. We hadden genoten van de rit en waren ondanks de grijze hemel droog gebleven! Eens weer op de camping Wilgenhof een douche genoten en onze spullen opgeruimd . Toen we in het naastgelegen fietscafé een broodje aten brak de zon door. Donkere wolken deden ons weer naar de tent vluchten maar onze hoop van ze nog voor de bui droog opgevouwen te krijgen konden we al snel vergeten. Alles weer kliedernat door een ferme stortbui! De opruim verliep aldus in stukken en brokken. Ook onderweg huiswaarts kregen we op drie plaatsen een ware zondvloed over ons uitgestort wat het rijden over de snelweg gevaarlijk maakte. De laatste keer was vlak bij Jari en Evy thuis en daar stonden alle straten onder water! Ik heb er zelfs mijn schoenen moeten uitdoen om, wadend door het water, hun fietsen tot aan zijn deur te krijgen, alhoewel mijn schoenen al doorweekt waren van op de zompige camping! Tegen dat ik zelf thuis kwam was het al ruim 21.30 u, maar ik heb toch nog de moed gehad om al mijn natte spullen in de wasmachine te steken en het meeste nog proper te maken en op te ruimen tot een stuk in de nacht! Daarmee eindigde een mooi weekend op de bike in goed gezelschap, terwijl we al plannen in ons hoofd hebben voor nog zo een!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

(*) Drie punten liggen altijd in één vlak, tenzij ze op dezelfde rechte liggen. Vier punten bepalen niet noodzakelijk één vlak!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

18-07-2014 om 11:37 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-30-40-50 km) van Deireleire Fieste te Dorne-Maaseik op zaterdag 12-07-2014.

Omdat er toch nog mensen zijn die vrij krijgen op de Vlaamse feestdag van 11 juli, deze keer dan nog een vrijdag, was ik samen met m’n bikemakker Jari en diens vriendin naar Limburg gekomen voor een verlengd weekend. Zij hebben een kampeerwagentje dat uitgevouwen kan worden tot een tent die we donderdagnamiddag al hadden opgesteld op de godvergeten camping met visvijver en zwembad Lindenhof in Hamont-Achel. Kregen we diezelfde avond de zware stortbui over ons die bijna heel Vlaanderen trof met zo’n 25 liter regenwater in een half uur tijd! Maar ze heeft het uitgehouden, de tent! Op vrijdag 11 juli reden we met z’n drie de lus B van de vaste route van Hamont-Achel, gecombineerd met deze van het Nederlandse Valkenswaard met twee maal een stop aan de Achelse Kluis om de inwendige mens te versterken! Voor de zaterdag stond de toertocht van de Deireleire Fieste (15-30-40-50 km) op de agenda en voor zondag de toertocht van Hamont-Achel (22-28-45 km), beiden in het gezelschap van m’n bikemakker.

Aldus trok ik de zaterdag 12 juli samen met m’n vriend in de wagen richting Dorne-Maaseik waar ik direct een parkeerplekje innam op een grasveldje naast de baan van zodra ik de feesttent van de Deierleire Fieste in het vizier kreeg. Groot was onze vreugde van aan de tent een braadworsten- en hamburgerkraam in volle actie te zien, groot onze teleurstelling bij aankomst omdat het toen gesloten was! Om 12.00 u stonden we aan de inschrijving in de tent en kregen we even de goedlachse Bruce Wayne en zijn kompaan Mr. C te zien en te spreken. Bruce heb ik voor het eerst ontmoet tijdens de nightride in Rillaar nadat ik al verschillende jaren telkens zijn recensies over een gereden toertocht op het forum had gelezen en al die jaren benieuwd was geweest naar de persoon die achter het alter-ego van Batman verscholen ging!

We verlieten de tent en gingen van start rechtsaf de grote Weg naar As op om korte tijd later het bos in te duiken om er tot bij aankomst eigenlijk nooit nog uit te komen! Onmiddellijk kregen we een overdaad aan singletracks voor de wielen, gevolgd door een paadje doorheen het hoge gras. Op 6 km van de start kregen we een splitsing tussen de kidstoer van 15 km en de routes van 30-50 km. Onmiddellijk daarna kwam er de scheiding tussen de 30 km en de 50 km. De liefhebbers van de route van 40 km konden kiezen door ofwel voor de stop de richting van de 50 km uit te gaan, en na de stop de 30 km te volgen of omgekeerd voor de stop de 30 km te blijven aanhouden en na de stop de 50 km. We bereikten het Wouterbos en daar werden niks dan bospaden en singletracks ons deel. We kregen zeer vaak korte hellingen op en af voor de wielen, eigenlijk gedurende de ganse rit, zodat deze tocht eentje zou worden die geen kat was om zonder handschoenen aan te pakken! Omdat ik al meermaals de Oeterdalmarathon in deze streek gereden heb wist ik min of meer waaraan ik me kon verwachten, maar de tocht was beslist een van een zwaar kaliber met veel meer kort op elkaar volgende hellingen dan tijdens die marathon! In ieder geval konden we tot 13,50 km met volle teugen genieten van een zeer knap parcours in imposante bossen!

Dan kregen we een als gevaarlijk gemarkeerde korte afdaling over stenen en het is de enige als dusdanig aangekondigde afdaling waar ik veiligheidshalve afgestapt ben om botbreuken van mijn oude knoken te vermijden! Ze was me te steil! Op de andere plaatsen ben ik telkens lekker en met veel plezier naar beneden gesjeesd! We bereikten de Bergervenstraat, een herkenningspunt in deze knappe omgeving in de buurt van het gelijknamige ven waar je niks van te zien krijgt. Vanaf hier kregen we in de bossen aan Bergerven enkele zware klimmetjes, telkens gevolgd door afdalingen. We kregen er een aantal keren dezelfde solo bikers te zien. Ik was van mening dat het mannen waren die het parcours aan het controleren waren, maar Jari had met één van hen gesproken toen hij na een klim boven op mij stond te wachten en dat bleek een kerel te zijn die daar op eigen houtje aan het toeren was. 13.00 u.

Na 17 km dienden we een door de bossen lopend asfaltbaantje te kruisen ter hoogte van een kapel. Ik gok op de Kapel van de Weerstand aan de Brugstraat in Rotem. Er volgden enkele meer dan stevige beklimmingen en afdalingen in de bossen. Op 18 km reden we onder een oud bruggetje van een voormalige spoorweg, midden in de bossen om een zandweg te bereiken die vol stond met zeer grote plassen omstreeks 20 km. Enkele bikers staken ons er voorbij. Nog geen kilometer verder kruisten we de Europalaan, een brede rustige baan ter hoogte van De Driepaal in de bossen. Een zware klim en afdaling door woeste bossen leidde ons tot aan de bevoorrading op 23,50 km van het vertrek langs de kant van een veldweg. 14.00 u. Alles was nog ruim voorhanden zoals appelsienen, bananen en granenkoeken van Decathlon die dit initiatief steunt. Dit alles aangeboden door een groepje vriendelijke en enthousiaste vrouwen die me wisten te zeggen dat er zo’n 300 tot 350 deelnemers waren komen opdagen, wat bijna honderd meer was dan vorig jaar. Het was de derde keer dat deze tocht georganiseerd werd en hij kan elk jaar rekenen op meer deelnemers. Op de vraag welke club het parcours uitzette konden ze geen antwoord geven. Ik veronderstel dat het een aantal lokale bikers zijn die dat doen. Om zo’n parcours uit te zetten is een degelijke kennis van zulke bosrijke streek wel nodig! Een biker sprak ons aan, zeggende dat hij de zwaarte van de tocht onderschat had en even later zagen wij hem samen met zijn compagnon in de graskant zitten uitblazen. Wij zouden het tweetal later nog ontmoeten en er samen de aankomst mee bereiken. Verder stond er aan de stop nog een groep kinderen die begeleid werden door een aantal mannen die in hetzelfde fietspak gestoken waren.

Na de stop kregen we een lange zandweg te verwerken en rechtsaf een stevige klim. Kort daarna volgde er in het bos een splitsing tussen de kidstoer van 15 km en de ritten van 30-50 km op 26 km van het vertrek. We kregen er het gezelschap van enkele ruiters te paard. Ter hoogte van de splitsing werden we staande gehouden door een vader die er met zijn dochtertje de toer reed en die we aan de stop hadden zien arriveren. Of wij geen binnenband konden missen! Hij vertelde van de streek te zijn en zijn dochtertje moeilijk te kunnen volgen vermits zij drie keren per week mountainbikeschool volgde en hij zelf al drie maanden niet meer op de bike gereden had! Bovendien had hij geen reservemateriaal bij en kon zijn lekke band niet vervangen. Dus heb ik dan maar een binnenband afgestaan, ik heb er altijd twee bij, en mijn materiaal om hem te vervangen gegeven. Omdat die band al eens hersteld bleek te zijn, waaruit de man besloot dat ik nog de moeite deed om een band te repareren, heeft hij zijn kapotte band meegegeven. Ik vraag immers nooit geld om iemand te helpen, zelfs niet voor een nieuwe binnenband! Bij thuiskomst bleek ik er niets mee te kunnen doen, want het sluitstukje van het ventiel ontbrak. Dat is waarschijnlijk de reden waarom hij een lekke band had. Jari had nog niet zo lang geleden net hetzelfde voor! Groot was mijn verbazing toen de man zei dat hij samen met het kind de rit van 40 km reed! Niks kidstoer dus!

We staken het tweetal voorbij en het werd al snel duidelijk dat ik ferm moest trappen om hen voor te blijven! Er volgde het lange spoor door gras in een soort zeer brede brandgang tussen de dennenbossen, mij bekend vanuit de Oeterdalmarathon. Ik zei tegen Jari dat het dadelijk rechtsaf zou gaan voor een plotse zeer steile klim die ik nooit haal. Jari raakte net niet boven. Dan zagen wij het meisje zonder verpinken netjes tot boven rijden. Ook de vader haalde het, ondanks zijn bewering al lang niet meer gefietst te hebben. We staken terug voorbij en in het voorbijrijden groette ik met “tot aan de volgende klim!”! Zo lang duurde het niet, want we kregen een zeer lange beklimming over een smal en lastig pad tussen de varens voor de wielen, waardoor ik een dipje kreeg. Verderop staken vader en dochter me weer voorbij. Tijdens een volgende gelijkaardige klim, Jari een eind voorop, kreeg ik de twee mannen die aan de stop in de graskant zaten in mijn spoor. Maar ik slaagde er in van hen weer af te schudden! Weer hoorde ik iemand tijdens een inspanning in mijn nek hijgen, maar het bleken twee andere mannen te zijn die me boven voorbijstaken! We bereikten een brede maar door overvloedig los zand moeilijk te berijden bosweg. Door andere bikers te volgen en te veel naar de grond te moeten kijken hebben we daar een pijl gemist. Bovendien werden we nog geconfronteerd met een tweetal dat ik had zien rijden toen we in de weer waren met de lekke band. Eén van die mannen was in het mulle zand vermoedelijk overkop gegaan en stond beduusd weer bij zijn positieven te komen. Zijn mooie blauwe fietsbroek compleet gescheurd, van boven tot onder! Allicht zal deze mens een nare herinnering, blauwe plekken en schaafwonden overhouden aan zijn rit! Ik had achteraf wat wroeging omdat ik niet gestopt was. Maar zijn makker was bij hem!

Aan het einde van het zanderige pad troepten een aantal bikers samen die ons daarnet hadden ingehaald. De vader en de dochter zag ik rechtsaf achter de bocht verdwijnen. Er was oponthoud omdat niemand nog pijlen zag hangen. Een biker belde het noodnummer maar kreeg de voicemail. Hij moet mensen van de organisatie gekend hebben, want belde iemand anders op waar hij wel gehoor kreeg. Ondertussen had ik een vrouw aangesproken om te weten te komen waar we ons ergens bevonden. We zagen enkele buitenverblijven langs het bospad staan. We bleken ons te bevinden aan een plek en pad dat Sparrendal heet in het Dilserbos. Uit het telefoongesprek konden we opmaken dat we rechtsaf moesten en de Boslaan dienden te kruisen. Daar zouden we weer pijlen moeten vinden. Nog voor het kruisen van de Boslaan zagen we bikers rechts uit een pad komen. We hadden daarnet dus een afslag rechtsaf gemist. Het had ons het zanderige pad en die ene biker zijn val en gescheurde broek kunnen besparen!

Na het kruisen van de Bosstraat kregen we opnieuw enkele ferm zware beklimmingen en afdalingen voor de wielen. Sommige afdalingen waren als “gevaarlijk” gemarkeerd, maar dat viel best mee. Ik ben overal naar beneden gesjeesd, waarbij ik mezelf toch even op de vingers diende te tikken van niet te overmoedig te worden en mijn oude knoken in gedachten te houden! Op 37 km troffen we een lang zanderig pad dat er evenwijdig liep met de oude spoorlijn van Eisden naar As waar thans aan railbiken kan gedaan worden. 14.30 u. Omstreeks 39 km arriveerden we aan een industriële vestiging, aan de hopen geperst tuinafval te zien een composteringsinstallatie, en daar hebben we een pijltje gemist. Net zoals een aantal anderen, te zien aan de bandensporen, zijn we daar tot aan de poort van de fabriek gereden, terwijl we voordien een zeer smal paadje rechts hadden moeten volgen! We kregen er het gezelschap van nog een andere biker die even verder in het bos aan de kant moest wegens een lekke band. Deze man had wel alle materiaal bij en kon zijn plan trekken! Hij heeft ons later weer ingehaald.

Op 40 km reden we de diepe put van een zandgroeve voorbij en ging het naast het spoor van de railbike een brug onderdoor. Vanaf hier kregen we nog een zwaar stuk voor de wielen. Toen we even halt hielden op een zanderig pad tussen zandhopen haalden de twee bikers die we aan de stop in de graskant hadden zien zitten ons weer bij. Zij waren beiden al goed groggy van de rit! Eén van die mannen was afkomstig uit Bree en had zijn maat weten te overtuigen om eens mee te rijden. Hun intentie was de route van 40 km te rijden, maar evenmin als wij hadden zij na de stop nog een splitsing tussen de 30 km en de 50 km getroffen! De man uit Bree had zijn makker dus goed bij zijn pietje! Die was nochtans gewend van marathons te lopen, maar deze mountainbiketocht vond hij toch nog andere kost!

De laatste kilometers hebben we dan in het gezelschap van die twee mannen gereden. We kregen nog enkele hellingen voor de wielen. In een lastig pad met diepe sporen en bovendien wandelaars met honden gaven we die twee mannen even het nakijken toen wij voor het goede en zij voor het slechte spoor kozen en kwamen vast te zitten! Stilaan maakten de bossen plaats voor de typische maïsvelden van Dorne en liep de rit naar zijn einde. Toch kregen we aan het einde nog een klim voor de wielen en ik was niet weinig fier van tot boven te geraken terwijl de marathonrijder forfait diende te geven en afstapte. “Ze willen ons helemaal dood”, riep ik hem nog toe! Eens boven kwam ik uit in de straat waar de tent stond! Jari was met zijn fiets weggeschoven en gevallen zonder dat ik dat gemerkt had en kwam even later ook naar boven getuft. Na 49 km waren we pas om 16.30 u weer bij af.

Groot was onze teleurstelling van het worstenkraam gesloten te vinden! Toen we onze fiets aan een hekken vastlegden roken we wel de geur van pannenkoeken. Achter de tent waren enkele mensen buiten in de weer met bakken. In de tent kon je inderdaad pannenkoeken bestellen, met zoet beleg, maar wij besloten van de boekweitpannenkoek met spek en brood eens te proberen! Na alles doorgespoeld te hebben met een drankje zijn we onze fiets nog gaan proper maken aan de iets verderop gelegen bikewash. Daar waren twee mannen met een dialect uit onze contreien in de weer. Zij hadden zelfs een emmertje en zeep bij om hun fietsen achteraf extra proper in hun bestelwagen te kunnen laden! Toen we onze fietsen aan het opladen waren begon het te regenen. Ondanks de grijze hemel hadden we wat het weer betreft nog vrij veel geluk gehad vandaag en droog kunnen rijden!

We zijn content weer naar de camping gereden na een toch redelijk zware tocht. Ik zou zelfs durven beweren dat deze rit zwaarder was dan de Oeterdalmarathon met veel meer kort op elkaar volgende hellingen. De tocht verliep om zo te zeggen voor de volle honderd procent in de bossen en volledig off-road! De toertocht van Deireleire Fieste is beslist een aanrader en verdient meer dan de 300 deelnemers die hem tijdens de derde editie kwamen rijden! Het is duidelijk dat er een aantal fervente mountainbikers achter schuil gaan die er verstand van hebben om een gesmaakt parcours uit te zetten! ’s Avonds zijn we gedrieën nog gaan eten in het Amerikaans restaurant Rodeo in Neerpelt, aan een rondpunt op de grens met Hamont-Achel. Met behulp van zijn i-phone vindt Jari immers altijd wat we hebben willen! Op de camping was het viskamp-weekend nog altijd in volle gang en was onze tent nog altijd omsingeld door visserstentjes! Maar er was ’s nachts al minder geloop en gepraat buiten! Die gasten begonnen ook moe te worden! Voor wie daar interesse voor heeft: http://www.viskamp.nl!

Ik draag dit verslag op aan de betreurde biker Jacky, Vos in de Bossen uit Niel-Bij-As, van wie ik de lokale plaatsnamen zoals Kapel van Rotem, Bergerven en Driepaal leerde kennen alvorens er zelf ooit te passeren. Jacky was een op het forum bekend promotor van de bikemogelijkheden en de toertochten in deze streek waar hij woonde. Met een snoeischaar en zaag op zak onderhield hij de tracks in “zijn” bossen. Ondanks zijn hartproblemen kon hij niet wegblijven van zijn bike en dat is onrechtstreeks zijn dood geworden. Ik kende hem slechts oppervlakkig van de enkele keren dat hij me op sleeptouw nam voor een rit door de hem geliefde bossen en van de keren dat we samen de Oeterdalmarathon reden. Maar die enkele keren volstonden om deze minzame man nooit nog te vergeten en een ereplaats te geven in m’n hart. Jacky overleed begin januari 2014. Als nu een omgevallen boom het pad na een storm versperd of een track dichtgegroeid is door bramen, dan komt dat omdat hij er niet meer is…

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik daarvoor hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

17-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Meerdael-Classic (28-47-60-80-100 km) van de Downhillbikers te Oud-Heverlee op zondag 06-07-2014.

Op de eerste zondag van juli samen met m’n makker Jari naar Oud-Heverlee afgezakt om er de 22^ste editie van de Meerdael-Classic van de Downhillbikers te rijden. De immens grote parking aan de sport- en voetbalvelden aan de Waversebaan stond al volledig vol, want wij werden naar een naburige weide verwezen om te parkeren. Pas toen ik aan de start in de kantine kwam merkte ik dat het niet de eerste keer was dat ik hier kwam rijden. Ik ontmoette hier trouwens ooit Peter, de “bionische man” uit Bertem voor de tweede maal nadat ik hem in een schrijfseltje vermeld had en hij bleek nadien ook aanwezig op een bikeweekend, georganiseerd door een blijkbaar gemeenschappelijke bikemakker! De wereld is klein! Ik kreeg Peter ook deze keer te zien na afloop van de rit!

Om 10.00 u waren we ingeschreven en klaar om te vertrekken. Vanaf de sportvelden ging het direct het bos in en werden we getrakteerd op een slijkerige intro. Daar hadden we na de uitgeregende editie van de 24 uren van Westerlo het weekend voordien eigenlijk niet direct behoefte aan! Bospaden voerden ons tot de splitsing tussen de 28 km en de 47-60-78-100 km op 3 km van het vertrek. Na 6,50 km kwamen we uit het bos tevoorschijn, kruisten we de Waversebaan en reden voorbij de school Don Bosco in de Groenstraat en Don Boscostraat. We troffen een wortelklim waar menig biker stilviel, gevolgd door een smalle track langsheen struikgewas evenwijdig met de spoorweg en een zandpad. Ik meen dat hier ook de vaste Meerdaelwoudroute passeert, maar in de andere richting. Na de oversteek van het spoor bereikten we de grens tussen Oud-Heverlee en Korbeek-Dijle. 10.20 u.

Vanaf het kasseibaantje bereden we grind- en weidesporen in de omgeving van de Dijle en de groene vaste route die daar passeert. We kregen er het gezelschap van een grote groep bikers. Na 12 km reden we door de donkere fietstunnel onder de snelweg E40 en gelukkig ging het rechtsaf. Linksaf ligt een lange en fel door putten en sporen gehavende en stukgereden singletrack van de vaste route! Nu kregen we er nog slechts een klein stukje van voor de wielen en dat viel mee. Dus toch wat ervaring opgedaan tijdens de voorbije jaren! We reden opnieuw onder de snelweg en een eindje naast de spoorweg over asfalt in een richting tegengesteld aan deze van de groene vaste route. Na 14 km kruisten we nogmaals de Waversebaan naast de brug van de E40 en kregen aan de overkant nog een pad op de groene vaste route voor de wielen. Dat pad is ook erg gehavend met sporen en soms diepe plassen en loopt er langs de bosrand evenwijdig met de snelweg die er op een hoogte naast loopt.

Op 16 km van de start doken we het Heverleebos in en reden voorbij het Bezinnings- en vormingscentrum La Foresta in het klooster van de Minderbroeders-Franciscanen, gelegen in de Porsperdreef te Vaalbeek. Via bospaden in het Egenhovenbos bereikten we de bewoonde wereld van Vaalbeek op 18 km van de start omstreeks 11.00 u. Even gaan kijken naar een groot bord om te zien waar we ons ergens bevonden. Aan het Heverleebos, volgens een jonge man met rugzak op tocht. Verderop waren we even in verwarring omdat we ook uit een zijstraatje bikers zagen komen, maar we hadden nergens een pijl gemist! Na de doortocht van Vaalbeek troffen we boswegen met daarop enkele lange pittige vals-platte hellingen en een plezante uitdagende afdaling op 22,50 km in het Meerdaalbos. Op 27,50 km bereikten we de eerste bevoorrading aan het hotel en congrescentrum De Bremberg te Haasrode, gelegen midden in de bossen. 11.45 u. Bevoorrading met knabbeltjes, sportdrank en genoeg animo vanwege de vriendelijke mensen ter plaatse die zo stilaan aanstalten maakten met de opruim.

Na nog een strook bos reden we over een veldweg naast de bosrand waar de fotograaf van mtb-you op de terugweg was naar de stopplaats maar toch nog een foto maakte van de passerende bikers! We staan er bij de laatsten nog net op! Helaas is mijn makker door mijn gespierde torso (lees dik lijf) bijna niet te zien! Even verder kwam er een splitsing tussen de 28 km en de 47-60-78-100 km. Er diende zich een mooie holle weg aan met een stevige klim en een afdaling en een gelijkaardige klim en afdaling in de Oude Geldenaaksebaan in Bierbeek op 31 km. Vervolgens werden boswegen in het Meerdaalwoud ons deel. Op 35 km kregen we een modderstrook in het bos voor de wielen en enkele pittige lange beklimmingen tot de oversteek van de Chaussée de Louvain op de grens met Hamme-Mille (Beauvechain). Na de oversteek werden we opnieuw het bos in gestuurd in de richting van de Warandevijver. De toertocht flirtte hier met de taalgrens!

Op 38 km van het vertrek was er een splitsing tussen de 28 km en de 47-60-78-100 km en bereikten we het gehuchtje Nethen van Grez-Doiceau. Eens daar voorbij volgde een ritje door een knap stuk woest bos en een ferme afdaling tot aan een baantje. Daar troffen we op enkele plaatsen individuele Downhillbikers die al paraat waren om met het weghalen van de pijlen te starten. Verderop troffen we langs dat baantje de plek waar de 47 km apart ging van de 60-78-100 km op 40 km van de start. Vermits we geopteerd hadden voor de rit van 60 km, wachtte ons nog een dikke 20 km. Een zware klim over kasseitjes in een knappe holle weg leidde ons een kilometer verder tot een hoogvlakte met knappe vergezichten. Jari stond boven te wachten zoals na de meeste beklimmingen waar ik altijd terrein verloor.

Op 43 km doken we vanaf een onverharde parkeerplek aan enkele glasbollen en langsheen enkele grote eeuwige plassen een imposante holle weg in waar we een zware klim voor de wielen geschoven kregen. Ik meen dat dit in mountainbikekringen de Lianenklim wordt genoemd omdat er ook effectief lianen in de bomen hangen. Op het kaartje van Jari vertrekt deze vanaf het kruispunt van de Rue de la Cortaie en de Rue de Hamme-Mille in Nethen. Zware kost in ieder geval! Eens boven voerden licht klimmende veldwegen ons tot in Bossut (Grez-Doiceau). Een oud smal kasseispoor op en af tussen de velden bracht ons na 47 km tot aan de tweede bevoorrading in Archennes omstreeks 13.20 u. Enkele vriendelijke dames en Downhillbikers maakten ook hier stilaan aanstalten voor de afbraak. Er lag nog materiaal genoeg om te knabbelen waaronder bananen, appelsienen en repen Twix! Eén van de mannen was dan nog een grote voorraad met dozen Twix aan het opladen met zijn steekwagentje. Wat ons tegen een derde nog arriverende late biker deed opmerken dat hij zich niet diende in te houden, want dat er zeker nog tweeduizend repen beschikbaar waren! Een klein meisje amuseerde zich met de brokken ijs die uit een koelbox in de goot waren gekieperd. Er was dus genoeg animo aan deze rustplaats en omdat wij bij de laatsten waren om er te passeren heb ik goed mijn best gedaan aan de nog beschikbare voorraad! Wij kregen er zelfs een sandwich aangeboden die bedoeld was voor de medewerkers omdat ze er nog heel wat over hadden! De derde biker vroeg ons welke afstand we aan het volgen waren. De rit van 60 km. Hij ook, want hij was niet meer mogen starten voor de 78 km of 100 km. Daarvoor sloot de inschrijving om 10.00 u.

Na de stop reden we verder neerwaarts en voorbij de kerk van Archennes troffen we de splitsing tussen de routes van 78 km en 60-100 km op 47,75 km van het vertrek. Er volgden twee pittige beklimmingen over gehavende sporen waar ook wandelaars rondliepen. Deze paden leidden ons naar een hoogvlakte waar we tussen de knappe korenvelden reden. Een pittige plezante afdaling over een kasseispoor bracht ons tot een splitsing tussen de routes van 60 km en van 78-100 km tegenover een kerkje in Nethen. Daar stonden mensen in mooie kleren buiten te wachten voor het begin van een huwelijksmis. 54 km. We passeerden het oude Château de Savanel dat op een groot domein ligt dat opvalt door de twee grote zuilen aan een vervallen inrijpoort. De vaste Meerdaelwoudroute passeert hier. Vanaf hier kregen we een zware bosklim voorgeschoteld in de richting tegen de vaste route in. Zeven bikers, vermoedelijk mannen op de langste afstand, reden ons hier voorbij. 14.15 u.

Op 55 km reden we opnieuw door het Heverleebos over de brede boswegen op en af. Twee kilometer verder zag ik plots vanaf een hoogte een biker de weg op komen gereden. Ik herkende het groene pak al meteen van ver en even later ook de biker die er in stak! Mojobiker van Straf in Bergaf uit Opwijk was zich hier aan het uitleven door naar beneden te sjezen over paadjes die goed voorzien waren van wortels! Hij sprak van een soort mountainbike-clinic in het gezelschap van een aantal clubmakkers die hij kwijtgespeeld was. Hij was blijkbaar zijn grenzen aan het verleggen van de toertochten naar het meer echte mountainbikewerk! Na een korte babbel weer op weg waarna Mojo ons zelfs nog voorbij kwam gevlogen toen ik aan Jari aan het uitleggen was wie we ontmoet hadden. Allicht krijgen we Mojobiker terug te zien tijdens de Boerenbike van de KWB vanuit Droeshout-Opwijk, de laatste zondag van juli! De Boerenbike is trouwens een aanrader, zowel wat de rit als de après betreft!

Bospaden en nog enkele klimmetjes werden ons deel tot in Sint-Joris-Weert. Ondanks het reeds gevorderde uur kregen we nog steeds bikers te zien die de 78 of 100 kilometer reden. Aan de omgeving te zien naderden we de plek van de Zoete Waters. Net toen ik dat aan Jari vertelde wees hij me op een wegwijzer er naartoe. We staken de betonbaan aan de Zoete Waters over en na een laatste stuiptrekking op een klimmetje door het bos arriveerden we opnieuw aan de voetbalvelden van Oud-Heverlee-Leuven. Na 62,62 km om 14.45 u. Ondanks de ongunstige voorspellingen van regen hadden we het de hele rit droog kunnen houden! We ervoeren een vriendelijke ontvangst aan de bewaakte fietsparking toen de bewakende dame zei dat ze me blij ging maken met het nummertje 61! Toen Jari buiten twee braadworsten bestelde en ik binnen onze drankjes, viel er dan toch een fikse regenbui! Terwijl we nog even zaten na te praten aan een tafeltje binnen kwam één van de dames van de tweede bevoorrading nog naar ons toe met een broodzak waarin nog twee sandwiches zaten! We hadden geluk vandaag! Nog even kort gesproken met Peter die aan een tafeltje naast het onze zat. Hij had me niet zien binnenkomen, druk in gesprek zoals altijd! Deze keer met een zekere Maurice van de Blue Riders, een Vlaams-Brabantse vriendengroep. Nog even gezwaaid naar Raf en Karel aan de toog, een soort van bikende Siamese tweeling die ik vorig jaar een aantal keren ontmoet had tijdens tochten! Zie je de ene, dan is daar ook de andere! Samen met mijn eigenste Siamese tweelingbroeder de auto in de weide weer opgezocht en tevreden weer huiswaarts gereden na deze te smaken editie van de Meerdael Classic bij de immer vriendelijke Downhillbikers en hun medewerk(st)ers! Met bovendien goed gezelschap onderweg kon deze zondag niet meer stuk!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

Meerdael-Classic van de Downhillbikers te Oud-Heverlee op 06-07-2014 door Jokke

16-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De 24 uren van Westerlo van MTB Westel op zaterdag 28 en zondag 29 juni 2014.

Na een jaar afwezigheid wegens het niet vinden van ploegmakkers dit jaar nog eens aangetreden in de 24 uren van MTB Westel te Westerlo. De jaarlijkse braderij wordt er namelijk opgefleurd met een uithoudingswedstrijd waaraan mountainbikers in ploegverband (vier tot zes renners) of solo kunnen deelnemen. Er worden rondjes van 6 km gereden, vertrekkend vanaf de Grote Markt om dan direct onverharde paden te treffen in een strook bos langsheen de Nete, in de bossen van het domein van het kasteel De Merode, een lange bochtige singletrack en enkele grassporen om via het kiezelpad naast de Nete voorbij de kampeerplaats weer de Grote Markt te bereiken. Mijn bikemakker eens gepolst die zelf zijn vrienden aansprak met als resultaat ons aantreden met een gemengde ploeg van vijf bikers, gedoopt BikeAholic Stabroek. Van jong naar oud: Thijs, Bram, Evy, Jari en ondergetekende StrammerMax! Met een kampeerwagentje en een mobilhome ons vooraf gereserveerde plekje opgezocht in de straat die naar de Grote Markt leidt. Na ons geïnstalleerd te hebben bleek er een probleem bij de registratie! Wij bleken niet ingeschreven te zijn, ondanks het feit dat ik een bevestigingsmail had ontvangen! Onze kompaan Dennis, zaakvoerder van de fietsenzaak BikeAholic die zich als solo had ingeschreven, bleek hetzelfde lot beschoren! Dennis en ik hadden ons slechts kort voor het afsluiten van de inschrijvingen opgegeven als deelnemers en blijkbaar was daar wat fout gelopen! We hoefden niet te panikeren, we zouden kunnen deelnemen. Een tijd later kregen we inderdaad het pakketje met een drinkbus waarin de verklikker zat en de bonnetjes voor de bestelde spaghetti in eethuis Suskewiet waartegenover we gekampeerd stonden.

Bram, de beste renner uit onze ploeg, mocht de spits afbijten aan de start! Hij had geen geluk, want op dat ogenblik werden de hemelsluizen opengezet en werd alles en iedereen in Westerlo al goed nat gemaakt tijdens een immense stortbui! De partytent die we tussen de kampeerwagen en de mobilhome hadden opgesteld bleek zo lek als een zeef! Letterlijk een zeef, want de mazen van de stof waaruit ze gemaakt was zeefde de regen tot een nevel van kleine druppeltjes! Omdat we niet de gelegenheid hadden gehad van het parcours te verkennen, hebben we ter plekke het door Bram opgestelde rittenschema met de aflossingen een weinig aangepast zodat iedereen minstens één keer bij daglicht op zaterdagnamiddag rondjes kon rijden! Het parcours bleek gelijkaardig als tijdens de eerdere edities, ik herkende al direct de lastige stukken zoals het vals-platte bospad na het passeren van de oude poort naar het domein De Merode toe. De bochtige singletrack had de stortbui nog redelijk goed doorstaan, maar de korte lusjes op en af de Netedijk waren niet zo mijn ding! Het rechte weidespoor langs de kampeerweide dat twee keren diende bereden te worden, eenmaal kort na aanvang en eenmaal naar het einde toe, was herschapen in een modderpoel! Zo ook het begin van het rondje nadat je van de Grote Markt het achterliggende park in dook!

Terwijl Thijs en Bram de vooravond voor hun rekening namen, samen met Jari en Evy onze spaghetti gaan eten bij Suskewiet. Nadat Jari zijn eerste nachtelijke rondje gereden had namen Bram en Thijs ook het eerste deel van de nacht vanaf middernacht voor hun rekening. Geprobeerd van wat te slapen in de tent, maar dat lukte nauwelijks! Hooguit een uurtje geslapen! Vanaf 23.00 u is het beginnen regenen en het getokkel van de druppels op de tent zou de hele nacht blijven duren! Er was voorzien dat ik om 01.00 u mijn nachtelijke rondjes zou rijden, maar dat bleek verlaat tot 02.00 u en uiteindelijk was het al 03.30 u toen Thijs me kwam roepen om Bram te gaan aflossen! Die twee hadden er duidelijk zin in gehad om te blijven rijden! Niet slecht, maar daardoor had ik weinig geslapen, schrik hebbend van niet op tijd aan de aflos te staan! In de regen staan wachten in de wisselzone waar Bram me zei dat hij nu op Jari en mij rekende om de rest van de nacht voor onze rekening te nemen. Tijdens mijn nachtelijk ritje werd ik ingehaald door Ward van het Blackberry Mobistar MTB Team met renners uit de streek waar ik woon. Allen leren kennen via de mountainbike! Zij behaalden voor de derde keer op rij de eerste plaats bij de categorie Masters! Twee jaar terug kwam Ward hier op bezoek toen hij nog herstellende was na een zwaar arbeidsongeval waardoor zijn leven aan een zijden draad hing! Wat een opluchting van te zien dat hij weer als vanouds op zijn bike kan vlammen en genieten van zijn geliefde sport! De grens tussen zijn en niet zijn, tussen leven en dood, is broos! Drie ronden gereden in plaats van twee, waardoor Jari wel lang in de wisselzonde had moeten wachten! Het parcours had duidelijk te lijden gehad van de onophoudelijke regen en lag er zwaar bij! Bij mijn derde passage zelfs nog een pak zwaarden dan bij aanvang! Toen ik er de tweede keer passeerde was de modderstrook in het begin, net voor de kampeerplaats, zelfs uit de omloop gehaald wegens niet meer te doen! Tijdens mijn rondjes begon het alweer licht te worden! Jari voelde zich niet lekker en zou twee rondjes rijden in plaats van drie. Omdat ik het niet over mijn hart kon krijgen van Evy in dit hondenweer uit haar bed te zetten en over het gehavende parcours te sturen heb ik zelf Jari nog eens afgelost.

Ik had het doorzettingsvermogen van Evy duidelijk verkeerd ingeschat, want zij was vastberaden van haar volgens het reglement minimaal tien af te leggen rondes ook effectief te rijden! Ze reed er zelfs nog eentje extra! Net zoals ik trouwens, diende ze hier en daar te voet door de modder te ploeteren, maar volhouden deed ze! Zij nam samen met Thijs en Bram het gedeelte van de late voormiddag voor haar rekening. Zelf even de douchewagen opgezocht om de vastgekoekte modder van mijn lichaam te verwijderen en een proper pak aan te trekken. Ook tijdens de dag kregen we nog geregeld een stortbui te verwerken. Pech voor een doorweekte Jari die uitgerekend dan de fiets van Evy was gaan schoon spuiten aan de bikewash! Om 14.30 u was het opnieuw mijn beurt. Het parcours had inmiddels zo hard geleden dat het eigenlijk niet meer te doen was! De singletrack was compleet naar de vaantjes gereden en super glad, enkel goed om er uw nek te breken en de onderdelen van uw fiets naar de verdoemenis te helpen! Het was te begrijpen dat er al een dertigtal ploegen en solorijders een punt achter hadden gezet! Ondanks de aanmoedigingen van de toeschouwers langs het parcours, op het marktplein en vanuit de tentjes op de camping, had ik er na één ploeterrondje ook genoeg van! Bram heeft de laatste drie rondjes gereden en ik ben hem dankbaar dat hij daardoor zijn dertig jaar oudere ploegmakker heeft ontzien! Er werd al gedacht aan volgend jaar waar we er toch zouden moeten in slagen van nog een zesde renner in onze ploeg te hebben!

Terwijl Bram de laatste rondjes reed hebben wij intussen de kampeerplaats voor een groot deel opgeruimd zodat we om 16.00 u konden gaan kijken naar de aankomst van de laatste renners van de ploegen en de solo's. Zo kregen we Dennis nog te zien die als BikeAholic Solo met 61 rondjes en 384 km als vierde solorijder een punt kon zetten achter deze editie! Proficiat voor deze knappe prestatie! Vorig jaar had hij symbolisch één rondje gereden omdat hij het slachtoffer was van een valpartij tijdens het downhillen de week voordien met een gebroken sleutelbeen tot gevolg! Dennis reed bovendien ter sponsoring van een goed doel. Topper van deze editie is in ieder geval de solorijder Jens Van Bylen die 441 km bij elkaar reed met zijn 70 rondes! Daar doen wij met veel eerbied onze helm voor af! Terwijl we onze laatste spullen opruimden kwam Jasmine, de vriendin van Bram die ons de hele tijd had vergezeld en foto's gemaakt, nog toe met haar armen vol koeken en fruit. Overschot van de bevoorrading die uitgedeeld werd! Zelf de overschot van de sandwiches die ik voor de hele ploeg klaargemaakt had en de dertig rijsttaartjes die ik speciaal voor de gelegenheid door de bakker had laten maken verdeeld onder de ploegmakkers. De elfde editie werd allicht de meest memorabele en de meest modderige van allemaal! Met dank aan de mensen van MTB Westel die allicht heel wat van hun vrije tijd geïnvesteerd hebben in de organisatie van dit evenement! Blij dat ik er nog eens bij kon zijn!

Voor de uitslagen: klik hier!

Dit verslag is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

15-07-2014 om 23:38 geschreven door StrammerMax

Le Rando des Coquelicots (15-30-46 km) te Chaumont-Gistoux op zondag 22-06-2014.

Tijdens de drukste periode van het jaar wat m’n werk betreft, vandaar dat de verhaaltjes met heel wat vertraging online komen, toch nog tijd vrijgemaakt om te gaan toeren tijdens het weekend kwestie van de zinnen wat te verzetten. Mijn keuze was gevallen op de achttiende editie van de Rando des Coquelicots (15-30-46 km) in Chaumont-Gistoux. Een toertocht die ik nog nooit gereden had en voor het eerst sinds lang alleen vermits de kameraad die me al enige tijd op quasi elke rit vergezelt, er een weekendje op uit was nabij Tilburg. Gisteren hadden we nog wel samen getoerd met het gezelschap mountainbikers waarmee ik jaarlijks het pinksterweekend doorbreng, onder leiding van Willy en Jan die een knappe rit hadden voorbereid vanuit hun thuisbasis Poppel. Het toeval wil dat ik weet dat een coquelicot een kollebloem is, een papavar of simpelweg een klaproos! Mijn (stief)moeder zaliger was afkomstig uit Wezembeek-Oppem en toen wij daar al eens enkele dagen met vakantie gingen als kind maakten wij zo de aanleg van de Brusselse ring mee die in een sleuf dwars door het dorp loopt. Ik was toen enigszins aangedaan van te zien hoe enkele mooie villa’s die vlak naast de sleuf waren komen te staan onteigend waren voor de duur van de werken en arbeiders er hun hoofdkwartier van gemaakt hadden! Later zijn die huizen weer verkocht en opgeknapt. Eén ervan krijg je te zien als je over de ring rijdt en dat huis staat in de Kollebloemenlaan. Vermits Wezembeek een faciliteitengemeente is, en thans helaas bijna uitsluitend Franstalig, staat daar Avenue des Coquelicots bij! Het is een afgesloten hoofdstuk uit mijn leven vermits mijn grootouders inmiddels reeds lang overleden zijn en de rest van de familie uitweek naar elders in Vlaams-Brabant. Zelfs een neef, die er de schrijnwerkerij van zijn vader overnam, woont er niet meer. Maar elke keer wanneer ik op de ring onder de brug van de Kollebloemenlaan rijd denk ik nog eens terug aan die vervlogen tijd.

In Chaumont-Gistoux vond ik een parkeerplek in een straat in heraanleg niet ver van de start in het sportcomplex André Docquier. De inschrijving verliep wat traag en lamentabel aan een tafel in de buitenlucht en werd waargenomen door enkele bejaarde mensen. Om 10.20 u vertrokken. Het ging het dorp uit over een paadje tussen de struiken dat evenwijdig liep met een straat en via enkele kleine straatjes. Op 2,80 km kwam er een splitsing tussen de routes van 15 km en van 30-46 km. Gekozen voor de langste afstanden die werden ingezet met een stevige klim over een kasseiweg en een veldpad, gevolgd door een afdaling over asfalt en een klim over een grasspoor! Op 5 km kregen we na een poos asfalt een mooie afdaling doorheen een imposant woud voor de wielen. Op 6,50 km doken we vanaf enkele huizen een grasspoor in dat luisterde naar de naam Sentier du Train.

Een oude kasseiweg en een zandpad op en af voerden me voorbij een indrukwekkende kasteelpoort die toegang gaf tot een groot domein. Even verder reed ik over een betonbaantje het kasteel van Vieusart (Bonlez) voorbij om dan een korte maar zware klim over een kasseibaantje te moeten overwinnen. Een singletrack door het bos voerde me vervolgens tot in de open velden met knappe vergezichten. Licht klimmend tussen de velden bereikte ik een landelijk baantje, de Rue du Brocsous in Dion-Le-Mont, deelgemeente van Chaumont-Gistoux. Het ging er opnieuw de velden in waarna we konden genieten van een knappe afdaling in een holle wegeltje, overgaand in een klim in nog een mooie holle weg onder de bomen. Op 14,50 km kruiste ik de drukke Chaussée de Namur op het grondgebied van Wavre met voor mij een prachtig landschap van open velden waar verschillende landbouwers in de weer waren met hun tractoren!

Een klimmetje bracht me tot op een plaats waar twee kapelletjes tegenover elkaar staan om er het bos in te rijden over de Ancien Chemin de Nivelles. De plek kwam me bekend voor, vermoedelijk ben ik er al eens gepasseerd tijdens een toertocht vanuit Wavre. Er volgde een lange knappe afdaling over een veldweg vol grote stenen. Een biker in een groene freeridebroek stak me voorbij. Ik zou hem dadelijk nog te zien krijgen aan de bevoorrading en hij zou me vreemd genoeg daarna nog eens een tweede keer inhalen! De kerel had een piercing door zijn linkerwenkbrauw! Een veldweg voerde me tot aan de eerste bevoorrading op 17,75 km van de start omstreeks 11.40 u. Ook hier al redelijk wat oudere mensen die voor het bemannen van de stop instonden. Peperkoek, prinskoeken, madeleintjes, appelen en bananen stonden er op het menu en er was met grenadine aangelengd water als sportdrank. Ik genoot er het gezelschap van slechts vier andere bikers!

Na de stop werd mijn gevulde maag al direct op de proef gesteld door de inspanningen omwille van een stevige klim in een servitudepad onder de bomen en doorheen een bos tot aan een kasseibaantje. Daar kruiste ik op 22 km de Ry du Champ de la Queue, een beekje waarvan de breedte omgekeerd evenredig is met de lengte van de naam! Hierop volgde de doortocht van het schilderachtige Grez-Doiceau. Dan was het even zoeken naar een afgevallen pijl op een plek waar men links een smalle servitude in moest. Sommige pijlen waren met kleefband opgehangen en waaien direct af bij de minste wind! De tocht voerde me naast een beek met stilstaand water waarna het over verharde weg uit ging richting Cocrou, een gehucht van Grez-Doiceau. Tot 27,80 km werd mijn uithoudingsvermogen op de proef gesteld door een wel zeer lange klim in een holle weg. Een veldweg voerde me langsheen het terrein van vermoedelijk een kwekerij van rolgazon, te zien aan de smetteloze grastapijten. Verder ging het over veldwegen met een afwisselende ondergrond van kasseien tot steenslag.

Op 30 km konden de bikers genieten van een knappe afdaling tussen de korenvelden en doorheen een strook bos. Veldwegen voerden me naar het dorpje Longueville , gehucht van Chaumont-Gistoux. Na de doortocht van Longueville ging het na 32 km het paadje Voie De Heze op. Op een veldweg was een boer die aan de slag was met zijn tractor mijn enige gezelschap. De weg ging over in een knappe afdaling doorheen de korenvelden, een strook bos, oude kasseitjes en tenslotte asfalt tot aan enkele eenzame huizen in de Rue de Residal te Heze, gehucht van Chaumont-Gistoux. 34,50 km om 13.00 u. Een klimmetje over beton bracht me tot in een straat die door een bos loopt waarin huizen gebouwd stonden. Via de afdaling in de holle weg Gorge du Loup dook ik Bonlez binnen. Daar trof ik na 38,50 km de tweede bevoorrading op de oprit naar een huis langsheen een betonbaantje. Ook daar weer oudere vriendelijke mensen die de dienst uitmaakten en hetzelfde aanbod aan knabbeltjes en drank als op de eerste stop. Het was intussen duidelijk dat ik de splitsing tussen de routes van 30 km en van 46 km gemist had maar gelukkig op het traject van de langste route beland was! Er kwam nog iemand van de organisatoren toe met een bestelwagentje en deze man begon de overschotten van de bevoorrading uit de delen aan de helpers. Zelf kreeg ik van één van de dames nog een verpakte wafel mee voor onderweg. Ik heb ze na aankomst opgegeten.

Na de stop passeerde ik een schilderachtige omgeving waarin een in het roze geschilderd groot oud huis stond aan een vijver met tegenover een in dezelfde kleur geschilderd kapelletje. Ik zou zweren dat ik deze plek ooit al te zien kreeg tijdens een tocht. Ik diende naar een bos toe te klimmen en in dat bos door een beekje te rijden dat er over het pad stroomt. In deze knappe omgeving werd ik ingehaald door nog twee late jongens, waaronder de eerder genoemde kerel in de groene freeridebroek! Er volgde een stevige klim over een pad vol keien! Veldwegen voerden me over een hoogvlakte tot aan een asfaltbaantje. 44 km. Links van mij zag ik heel in de verte een watertoren staan waar ook een golfterrein ligt. Al gepasseerd tijdens een toertocht vanuit Waver. Vanaf hier ging het over verharde wegen weer naar af met een supersnelle afdaling over asfalt als afsluiter. Om 14.15 u liep ik weer binnen met 47,50 km op het tellertje. Omdat er van après niets meer te bespeuren viel, achter een draadomheining zag ik nog wel wat parasols staan, heb ik dan maar onmiddellijk de auto weer opgezocht. Zoals zo vaak stond die nog eenzaam en alleen als laatste achtergebleven!

Een niet onaardige toer die niet helemaal aan mijn verwachtingen beantwoordde omdat ik meer een omgeving zoals die van Court-Saint-Etienne en Villers-La-Ville verwacht had. Waren er bij aanvang vrij veel asfaltbaantjes en verharde wegen, het middenstuk tussen de twee bevoorradingen maakte dat weer goed met enkele knappe stroken bos, holle wegen, beklimmingen en enkele zeer knappe afdalingen. Aan de afpijling van het parcours diende ik even te wennen, omdat hier zowel gebruik gemaakt werd van pijlen als van aanduidingen en aantekeningen op de grond in rode verf. Van de accommodatie heb ik verder geen gebruik gemaakt, maar aan een sportcentrum zal dat wel in orde geweest zijn! Aan het aantal wagens nabij de start te zien was er toch wat belangstelling, maar vermoedelijk geen overrompeling. Onderweg weinig bikers gezien. Het feit dat men tot 12.00 u kon starten zal daar wel wat mee te maken hebben. Ik schat enkele honderden bikers aanwezig. Weinig animo voor deze tocht op de fora!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

15-07-2014 om 21:47 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-60 km) van de Off-Road-Bikers te Mol-Gompel op zondag 15-06-2014.

Samen met m’n trouwe bikemakker ben ik die zondag nog eens naar de Stille Kempen toe gekomen om er te toertocht van de Off-Road-Bikers vanuit Mol-Gompel te rijden. Ik kan me niet herinneren ooit te zijn vertrokken vanaf het voetbalveld van Gompel. Ik heb de tocht van de Off-Road-Bikers gereden op 15 september 2012 en die vertrok toen vanuit het Sint-Paulusinstituut in Heidehuizen. De bevoorrading stond er wel opgesteld. Ik vermoed dat er in de school een feest of opendeurdag was, vermits de tafels in de zaal gedekt stonden en er daarom niet vanuit de school kon gestart worden. Na het met moeite vinden van een parkeerplek, de auto’s stonden tot in het bos gestald, werden we al direct door een dame van de organisatie bij onze lurf gevat omdat we op privaat terrein stonden. Gelukkig vond ik snel een andere plek voor één van de oude arbeidershuisjes die vroeger tot de glasfabriek behoorden en er in de schaduw staan van het verkommerde casino. Dat behoorde vroeger ook tot de glasfabriek en thans bestaat er blijkbaar onduidelijkheid over wie de eigenaar nu dan wel is! Helaas staat het grote gebouw met de bizarre gevel en torentjes gewoon te verkrotten! Snel ingeschreven en om 9.50 u waren we op weg voor de langste rit.

We vertrokken via de grote baan, staken over en reden voorbij nog een bizar groot schijnbaar verlaten gebouw en enkele grote oude villa’s om daarna een strook bos in te rijden. Na 2,50 km werd m’n makker geconfronteerd met een lekke band, maar na een tiental minuutjes was het euvel al verholpen en de band vervangen. We reden over een assenweg door het bos om links en rechts daarvan reeds een overdaad aan singletracks te mogen berijden! In de onverharde Spoorwegdreef sloegen we vlak voor de overweg linksaf een volgende paadje in. We bereikten het kruispunt van de twee grote wegen door Gompel, richting Wezel en richting Postel, en na een eindje straat doken we opnieuw de bossen in om er een splitsing te treffen tussen de routes van 27 km en van 40-60 km op 8,75 km van het vertrek. Niets dan bospaden en tracks werden er ons deel. We reden er ook langsheen de ingestorte chalet die uitkijkt over een bosvijver. Op 11 km bereikten we weer de bewoonde wereld ter hoogte van de Mora-fabriek. Via het fietspad ging het naar het kanaal en reden we er onder de brug van de ringweg langsheen, voorbij de houtzagerij Vanhooydonck, om dan rechtsaf een strook bos in te slaan om er een ietwat lastige singletrack voor de wielen te krijgen. Door het dichte hoge struikgewas konden we niet zien waar we reden!

Het lusje eindigde opnieuw op de ringweg alwaar we via de brug het kanaal overstaken. Want op de andere oever ligt een mooi speelbos met vele singletracks die ons op en af over enkele lokale bultjes voerden. Dat alles goed voor enkele speelse kilometers bikeplezier! Uiteindelijk kwamen we van tussen de bomen te voorschijn op de kanaaloever tegenover de houtzagerij Vanhooydonck. Even later werd ik begroet door een voorbijstekende biker in het gezelschap van zijn maat. Het was lang geleden dat ik Bruce Wayne nog te zien had gekregen en zijn makker zal allicht de al even mysterieuze Mr. C. geweest zijn! Deze laatste was ook goed op dreef, zodat er geen ruimte was om enkele woorden te wisselen, want Bruce stoof verder in diens spoor. Bijna 17 km om 11.00 u. We vervolgden de rit gedurende geruime afstand langsheen het kanaal en over een track die er evenwijdig loopt met het jaagpad. In wezen passeerden we opnieuw de start die op de andere oever lag. Op de plek die ik vermoedde verlieten we het jaagpad over een track door hoog gras, onder struikgewas en naast een veld.

Het paadje gaf uit in de Molderloopstraat en daar hield ik even halt om Jari te wijzen op een perpetuüm mobile dat daar eindeloos voor het raam van een huis over en weer pleegt te wiebelen en wat ik al een aantal keren vernoemd heb ik een verslag. Een vrouw die in de tegenoverliggende weide gemaaid gras aan het omkeren was vroeg ons of we geen zin hadden om ook de handen uit de mouwen te komen steken. Ook haar man dook op. Het waren de bewoners van het huis met het perpetuüm mobile! Ze wisten me te vertellen dat het niet hetzelfde kleinood was dat er eeuwigdurend over en weer zwiepte. Het vorige had na vier jaar de geest gegeven toen de vrouw des huizes het na een onhandigheid had laten vallen. Vroeger was het inderdaad een soort zonnebloem en iets groter! Enfin, na er al geregeld te zijn gepasseerd heb ik nu ook de bewoners eens te zien gekregen! Even verderop kruisten we de spoorweg en doken we via het bekende dropke na 21 km weer het bos in. Sommige plekjes begin ik hier al goed te kennen!

De ene na de andere singletrack leidde ons doorheen het bos tot we vanuit de Lieven Heerstraat de drukke baan dienden te kruisen om via Kruisven het Sint-Paulusinstituut in Heidehuizen te bereiken. Daar troffen we de eerste bevoorrading op 24,50 km van de start omstreeks 11.30 u. We konden er smullen van fruit, cake en koeken. Na de stop ging het zoals we konden vermoeden naar de bossen van Heidehuizen achter de school om er een mooi stukje van de vaste route mee te pikken in de buurt van de Molse Tennisclub tot aan de gemeentelijke opslagplaats. Het ging er linksaf via een grasspoor het bos in om er een splitsing te treffen tussen de routes van 27 km en 40-60 km op 26,50 km van het vertrek. Na een knappe singletrack over enkele zanderige bulten met in ons zog een ongeduldige biker, volgde op 30 km alweer een splitsing, deze keer tussen de 40 km en de 60 km. Gekozen voor de langste toer die ons in de richting van Geel-Bel stuurde. Daar bereden we de zanderige paden doorheen de Belse Bossen met op sommige plaatsen desolate open plekken na bomenkap. Om de heide weer kansen te doen krijgen? Ter hoogte van enkele huisjes temidden het bos vervoegden we een stuk van de groene vaste route. 36 km om 12.30 u.

Vanaf deze plek konden we met volle teugen genieten van een zeer mooi traject op de groene vaste route doorheen de Belse Bossen, langsheen zandvlakten en onder dennenbomen. Op de vliegweide van de Kempense Modelclub was maar één man zich aan het amuseren met zijn dure speelgoed. Allerlei capriolen haalde hij met zijn modelhelikopter uit! De rit voerde ons na 39 km tot de Kruiskwacht op de grens met Meerhout. Ik verwachtte langsheen het Sport- en Recreatiecentrum De Lissenvijver geleid te worden, maar dat bleek niet zo. Via de Belsche Heide bereikten we de tweede bevoorrading op het paardengedoe van de Far West aan de Hoevendijk in Meerhout. 13.00 u. Twee mannen prezen er hun fruit en knabbeltjes à volonté aan! We zullen allicht bij de laatsten geweest zijn om er te passeren.

Na de stop reden we langsheen de Grote Nete en verschillende visvijvers om op 47 km weer bos te treffen. Knappe paden voerden ons hier op en af over zandheuvels en enkele uit de kluiten gewassen wortels in de Volsbergenbossen te Balen. We pikten er een gesmaakt stukje van de rode vaste route mee en reden voorbij het kapelletje naast de grote zandvlakte over een stukje heide nabij de Kopberg in het gehucht Hulsen (Balen). Achter die zandvlakte ligt nog een mooie track over enkele uit de kluiten gewassen zandheuvels, maar die lieten we rechts liggen! Een grindpad leidde ons tot aan de Borgerhoutsedijk, een iets drukkere baan, alwaar we de Bremdoornstraat in reden. Het oude, vervallen, verlaten en enkele jaren geleden in de fik gestoken huisje op de hoek van beide straten bleek verdwenen en met de grond gelijk gemaakt. Een stukje volkse geschiedenis verdwenen. 51,75 km. Even verder ging het rechts de singletrack in waar we even het gezelschap kregen van een andere late biker in een zwart-wit pak. Die moet zich ergens vergist hebben, want hij stak mij even later een tweede keer voorbij en bleef een hele tijd in het spoor van Jari rijden. Hij was de hele tijd in de waan dat ik het was die achter hem reed!

Een assenweg leidde ons tot aan de oversteek van een grotere baan richting Rosselaar in het gelijknamige gehucht waar we de ruïnes van een kapel passeerden. Op 55 km kruisten we het kanaal Dessel-Kwaadmechelen, ergens halverwege tussen Rosselaar en Balen. Eventjes reden we doorheen een meer bewoonde wereld om er naast een cafeetje het bos in te rijden. Vanaf 58 km kregen we hier nog waar voor onze centen onder de vorm van enkele mooie en plezante singletracks. Op 60 km reden we voorbij de bizarre met betonplaten ommuurde plek in de bossen ter hoogte van de Gompeldijk. Ik vraag me al jaren af wat de functie is van deze plaats. Een paardenstalling? Lokalen van een jeugdbeweging? 14.00 u. Een pad leidde naast een gracht en enkele waterpartijen waar ik de omgeving herkende en tien minuten later arriveerden we aan het voetbalveld van Mol-Gompel. Na bijna 63 km weer bij af. Op de terugweg huiswaarts over Postel beiden nog een belegd broodje achter de kiezen gestoken in frituur Paseo in Mol-Rauw en via de E34 huiswaarts. M’n makker Jari weer netjes tot bij zijn auto gevoerd op de carpoolparking aan het rondpunt in Wommelgem en een kwartier later was ik thuis. Het had deugd gedaan van na enkele drukke werkweken nog eens te kunnen uitwaaien op de fiets in een bosrijke streek die nooit gaat vervelen. Helaas keek ik nog tegen een onaangename week met veel werk aan, de drukste van het hele jaar allicht!

Voor de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

>

10-07-2014 om 01:23 geschreven door StrammerMax

Toertocht Les Boucles de Ferrières (15-29-35-47-55 km) te Ferrières op maandag 09-06-2014.

De achttiende editie van Les Boucles de Ferrières op Pinkstermaandag 9 juni 2014 lokte niet minder dan 620 amateur-mountainbikers naar het plaatsje Ferrières in de provincie Luik op de grens met de provincie Luxemburg.  Om 8.30 u waren er al 120 deelnemers ingeschreven. Van achter de inschrijvingstafel keek Pascale Marquet naar haar horloge. “Het is nu elf uur, de inschrijving wordt gesloten, ik kan dus met enige trots beweren dat zich 620 deelnemers hebben aangeboden op de Boucles de Ferrières”, zegt de onderwijzeres van de plaatselijke school die het evenement organiseerde. Vorig jaar waren er “slechts” 300 startende mountainbikers op een toertocht die maar liefst zes afstanden aanbiedt: 15-25-35-45-50-55 km! Toen was het koud en slecht weer! Dit was deze Pinkstermaandag, de dag waarop deze toertocht sinds zijn ontstaan wordt georganiseerd, niet het geval! Nochtans hadden de storm en de zware regens van de nacht voordien (in Vlaanderen trouwens met grote hagelschade) het parcours herschapen in een modderbad! Daardoor hebben verschillende deelnemers hun vooropgestelde afstand vaak fel ingekort! Vermoeide en vertrokken gezichten dus bij aankomst, maar na een verkwikkende douche hervonden de meesten hun lach bij een smakelijke barbecue en een welverdiend glas. De opbrengst van de toertocht gaat integraal naar de werking van de gemeenteschool en is bestemd voor de aankoop van schoolmateriaal en voor het maken van excursies. “Voor onze school is deze toertocht de grootste jaarlijkse organisatie”, aldus Pascale Marquet. (Naar een artikel uit een lokale krant)

Gedurende het weekend van Pinksteren waren wij met een groep bevriende mountainbikers op uitnodiging van Jean-Paul, een gemeenschappelijke vriend die elk jaar de organisatie van dat weekend op zich neemt, op logement in de gîte van Arbrefontaine. Op zaterdag en zondag reden we er aanzienlijke afstanden op de vaste routes van Vielsalm en van Lierneux. Van het noodweer dat Vlaanderen trof, en blijkbaar ook Ferrières, hebben wij daar niets gemerkt, op enkele bliksemschichten in de verte na! Van het thuisfront kregen verschillende bikemakkers wel onheilspellend nieuws over hagelschade na het losbarsten van de hel! Pas toen we die maandagochtend met de wagens richting Ferrières reden kregen we vlak voor het inrijden van het dorp het resultaat van het nachtelijke onweer te zien onder de vorm van met afgerukte bladeren bedekte straten. Het was niet eenvoudig van een parkeerplekje te vinden in het kleine dorp. Om 10.15 u waren we ingeschreven en trok ik met m’n bikemakker Jari op pad. We reden in het zog van Chantal en Erling.

Reeds van kort na de start werden we lekker de hoogte in gejaagd en dat deed zich gevoelen in de benen die de ritten van de twee voorgaande dagen nog niet verteerd hadden! Eens boven ging het off-road weer naar beneden over een vrij gladde maar nog doenbare afdaling. We doken er een bos in waarna brede paden ons naar het gehuchtje Sy voerden. Al snel doken we weer de bossen in over zeer slijkerige paden! De zware regenbuien van vannacht hadden alles herschapen in een grote modderpoel! Op 5 km dienden we dan nog door een beek te waden! Door de vele rotsen en dode takken was even te voet gaan hier de boodschap! Tot 7,25 km was het weer stevig klimmen over asfalt om vanaf de top het bos in te duiken over een zeer technische afdaling. Op een smal paadje naast een afgrond werden we getrakteerd op rotsen, slijk en gevaarlijke wortels. Omdat Jari zelden angst kent, had hij zich laten gaan, maar was in een plots dropke waar het spoor dan nog eens extra smal naast de dieperik passeerde, ten val gekomen. Ik heb er niets van gezien, want ik was achterop geraakt. Al snel had ik het opzet van deze tocht door: via goed berijdbare paden naar boven en off-road over tricky paadjes weer naar beneden!

Het paadje gaf uit in een straatje en daar troffen we Chantal en Erling. Zij vonden de rit te riskant en zouden er een punt achter zetten, geen zin om te verongelukken en dan maanden inactief te zijn! Wij hebben uiteindelijk dezelfde beslissing genomen. Niet alleen het gevaarlijke parcours, maar ook de vermoeidheid van de vorige dagen speelde ons parten. Beter een korte rit dan gedurende lange tijd geen rit! Ik hoef trouwens niet verlegen te zijn voor de eerste “opgave” tijdens de acht jaren dat ik reeds toertochten rijd! Op de terugweg naar Ferrières speelden we Chantal en Erling kwijt. Dank zij het feit dat Jari een gps-applicatie heeft op zijn i-phone, hebben wij de weg naar de start teruggevonden. We zijn daarvoor trouwens nog een hele tijd onderweg geweest en konden daarbij genieten van mooie vergezichten. Ook afzien op stevige beklimmingen en opboksen tegen de wind! Op bepaalde plaatsen konden we zelfs nog delen van het uitgestippelde parcours meepikken. Ons tochtje eindigde na 25 km, maar dank zij de knappe ritten tijdens de vorige twee dagen hoefden wij daarover niet te treuren. In Ferrières hebben we ons weekend afgesloten met een lekker bord spaghetti of vol-au-vent. Dan wachtte nog een lange rit huiswaarts! Het feit dat mijn tellertje een maximumsnelheid van 50 km geregistreerd had geeft een idee van de hellingsgraad van de paden in deze streek!

Foto’s vind je hier: http://bouclesdeferrieres.be/

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mountainbike.be en op m'n website mtbwijzer.be!

StrammerMax

Toertocht te Ferrières op 09-06-2014

09-07-2014 om 19:47 geschreven door StrammerMax

Het "scharnier" waarmee de achtervering van m'n Turner Flux aan het kader is bevestigd is een tijd geleden doorgebroken. Dat onderdeel wordt niet meer gefabriceerd. Wie kan mij aan dit onderdeel helpen?

04-07-2014 om 22:12 geschreven door StrammerMax

VTT des Hayeffes (23-38-62 km) te Mont-Saint-Guibert op zondag 01-06-2014.

Omdat juni altijd een drukke maand is wat m’n werk betreft heb ik de vorige twee jaren verstek laten gaan voor de VTT des Hayeffes georganiseerd door en vertrekkende vanaf het Institut Notre Dame des Hayeffes te Mont-Saint-Guibert, een dorpje, gelegen in een knappe streek van Waals-Brabant.  M’n makker die me sinds enige tijd vergezelt op de toertochten en wiens gezelschap ik ten zeerste waardeer gaan oppikken op de afgesproken plaats en een dik uur later en 80 km verder vonden we een parkeerplekje op enige afstand van de vertrekplaats.  Nadat we klaar stonden om naar de start te rijden werden we aangesproken door een Franssprekende dame die op een gewone stadsfiets met haar zoontje de familietoer kwam rijden.  Of we geen pomp bij hadden om de banden van haar fiets wat harder te zetten!  Je zou denken dat je de banden van je fiets toch controleert alvorens thuis weg te rijden!  Op de speelplaats van de school heerste al een gezellige drukte en stonden de tenten en tentjes waar straks honger en dorst zouden kunnen gelest worden al klaar.  Ingeschreven en om 10.00 u waren we weg voor de tocht.  Ondanks het vrij late uur waren er nog steeds redelijk wat vertrekkenden.

We verlieten het dorp via de afdaling over de kasseitjes in de holle weg richting Beaurieu en werden al direct vergast op een klim over road en off-road tot in het gehucht Suzeril van Court-Saint-Etienne waar we het riviertje de Ry de la Marche kruisten op 5 km van het vertrek.  Vanaf hier volgden een aantal veldwegen over een hoogvlakte nabij Sart-Messire-Guillaume.  De paden lagen er beenhard en stoffig bij door de droogte.  We doorkruisten het knappe Bois de l’Heuchère en in het aansluitende Bois du Sartage werden onze benen van 8,50 km tot 9,75 km redelijk zwaar op de proef gesteld tijdens een eerste zware klim.  We kwamen boven uit aan een bekende plek waar een grote witte gesloten hoeve staat en verderop het enorme hoge gevaarte van een militaire zendmast naast een rustige betonbaan.  Het ging rechtsaf richting Mellery, het dorpje dat deel uitmaakt van Villers-La-Ville en in de tachtiger jaren het nieuws haalde omwille van een afvalschandaal waarbij jarenlang giftig afval in de putten van een oude zandgroeve bleek gestort te zijn!  We verlieten het betonbaantje en sloegen rechtsaf de Rue d’Heuval in.  Hier had ik een maand of twee geleden nog gereden tijdens de andere tocht vanuit Mont-Saint-Guibert (Le VTT du Petit Godefroid) en zo’n kasseibaantje om over te dokkeren vergeet je niet zo snel!  Het baantje leidt naar La Roche en Tangissart, twee gehuchten van Court-Saint-Etienne die tegenover elkaar op de flanken van een vallei gelegen zijn.  10 km.

We verlieten het kasseibaantje en doken linksaf een assenweg door de bossen in.  Daar konden we enige tijd later genieten van een leuke afdaling over een paadje doorheen een knap stuk bos.  Eens goed en wel beneden troffen we een splitsing tussen de routes van 23 km en van 38-62 km.  We doorkruisten het dorpje La Roche en bereikten een smal paadje dat er evenwijdig liep met de spoorweg.  15 km.  In het gehucht Faux kruisten we de drukke Rue de La Roche om aan de overkant aan de basis te staan van een redelijk steile kasseiklim onder de bomen.  Vanaf de plek waar de kasseitjes ophielden leidde een singletrack ons in de richting van de expresweg N25 tot in de open velden.  Er volgde een knap stukje doorheen deze velden met mooie uitzichten en dat op 19 km afgesloten werd met een plezante afdaling over een singletrack tussen de struiken doorheen een stuk bos tot aan enkele eenzame huizen.  Het ging er lekker snel en het was een plezier om hier naar beneden te rijden.  Eens beneden bereikten we op 20 km na het vertrek de bevoorrading aan de rand van het dorpje Bousval.  11.30 u.

De partjes cake en peperkoek waren gerantsoeneerd en de bananen waren door de vorige bikers verslonden.  In de bekertjes troffen we de felgekleurde drankjes, typisch voor de tochten in deze streek!  Terwijl we aan de stop stonden kwam er een man van de organisatie toe met een lading bananen.  “Bananes”, riep hij naar de bikers die net met hun bike weer vertrokken.  Een dame die de tocht reed in het gezelschap van haar man hoorde ons praten en merkte op dat we uit dezelfde streek als zij afkomstig waren.  Ze bleek uit Hoogstraten te zijn, de plek waar ik werkzaam ben.  Er volgde een steile afdaling in Bousval over een groot gekasseid plein voor de kerk.  Voor oude mensen is het geen sinecure om er de mis bij te wonen!  Eens beneden troffen we verkeerslichten op de grote baan die het dorp doorkruist.  De dame uit Hoogstraten kon niet meer stoppen in haar vlucht neerwaarts en stoof gewoon door het licht dat net oranje en rood werd!  Van verkeersagressie gesproken!  Vrij snel doken we het knappe Bois de la Tassenière in.  Helaas waren de anemonen en hyacinten die de bodem hier tijdens de lente wit en blauw kleuren intussen uitgebloeid.  Er wachtte ons daar een zeer stevige klim in het zog van de bikers uit Hoogstraten, gevolgd door een afdaling die ons weer tot een open vlakte voerde.  Een smalle track voerde ons over de open vlakte naast het bos.  Even verder kregen we de bekende Chapelle-du-try-au-chêne in het vizier, een kleine kapel op een kruispunt van landelijke wegen.  De boom naast de kapel was geen eik en werd tijdens een zomerstorm in 2010 geveld en thans vervangen door een jonge boom en deze keer effectief een eik.  De kapel is een beschermd dorpsgezicht van Bousval en zelfs een vermelding op Wikipedia waard!  25 km om 11.55 u.

Na nog een veldweg richting Tangissart bereikten we het indrukwekkende Bois d’Hez waar we na het doorkruisen van een beekje een volgende vermoeiende klim voor de wielen kregen tot zo’n 26,50 km.  Eens boven herkende ik de omgeving van een bos wat volgens mij een voormalige boomkwekerij moet geweest zijn waarvan de bomen te hoog opgeschoten zijn.  Mijn vermoeden bleek te kloppen want een afdaling over een rotsachtig pad katapulteerde ons bijna letterlijk Villers-La-Ville binnen!  We reden het grote kruispunt op de grens tussen Villers, Baisy-Thy en Court-Saint-Etienne over en doorkruisten de ruïnes van de voormalige abdij.  We passeerden het gemeentehuis, reden onder de spoorwegbrug en werden het kasseibaantje op gestuurd.  Ja, er is een tijd geweest dat de wegen en spoorlijnen gewoon los door historisch patrimonium gestuurd werden!  Halverwege het klimmende kasseibaantje werden we linksaf het bos in gestuurd.  28,50 km.  Omstreeks 30 km kregen we enkele erg zware bosklimmen voor de wielen geworpen!  Toen ik hem bijgebeend had vertelde Jari dat er daarnet een man tegen hem in het Frans aan het vertellen was dat deze klim een naam had.  Tot hij tot de conclusie kwam dat hij niet tegen zijn maat aan het praten was!  Helaas stoof hij direct weer weg zodat we de naam van de beklimming niet zijn te weten gekomen!

Tijdens de zware beklimming over een rotsachtig pad in het Bois de Haute Heuval, gevolgd door nog een beklimming over een singletrack, ben ik halverwege even aan de kant moeten gaan om uit te blazen terwijl m’n vriend lekker door tufte!  Alsof het nog niet zwaar genoeg was, volgde er nog een lastig spoor doorheen hoog gras en een korenveld met de nodige bulten en putten.  Jari stond op het volgende betonbaantje op me te wachten en was verwonderd dat ik hem zo snel op de hielen zat!  Ja, overal rijdend boven geraakt, maar halverwege toch even moeten uitblazen!  Er stonden nog andere mannen te wachten op hun kompanen die het lastiger hadden om boven te geraken!  We bevonden ons opnieuw in de omgeving van de imposante militaire zendmast op 32 km van het vertrek omstreeks 12.30 u.  Een asfaltbaantje leidde ons weer tot aan de grote betonbaan tussen Mellery en Mont-Saint-Guibert.  We passeerden nogmaals de grote witte hoeve en omstreeks 34 km reden we pal naast de immense zendmast die met enorm grote betonblokken in de grond verankerd zit.  Het ging dan vrij lang over het betonbaantje tot aan het pleintje met een kapelletje onder de bomen.  Rechtsaf volgde met veel bibberen een afdaling over een oud kasseibaantje tot aan een afslag rechtsaf naar een asseweg doorheen het Bois du Chenoy.  Bij het verlaten van het bos passeerden we het Maison du Pâturage te Court-Saint-Etienne, een bizar gebouwd huis zonder vensters op een kruispunt van kasseiwegen.

Assewegen voerden ons over de open velden tot aan een hoeve waar in de naastgelegen weide een kleine hond aan het rondzeulen was met een gevangen dode duif in zijn muil!  We kregen er even het gezelschap van een vader en zijn kleine zoon.  Een betonwegeltje voerde ons over een hoogte waarbij we links in de diepte het Institut Notre Dame konden zien liggen.  De rit eindigde met een lange afdaling doorheen een knappe en zeer diepe holle weg over een smal kasseispoor.  We gingen zo snel naar beneden dat we samen met de vader van de jongen de afslag naar links gewoon voorbij vlogen!  Na 39,50 km kwamen we omstreeks 13.00 u toe op het schoolterrein.  Daar was nu veel leven omdat er ook het schoolfeest aan de gang was.  Na het halen van bonnetjes voor een drankje en een hamburger hebben we ons bij een aantal bekenden aan tafel gezet.  Want Dennis, Jan, Dries en Gunther uit onze contreien waren blijkbaar ook naar Mont-Saint-Guibert afgezakt.  Zij hadden wel de lange route achter de rug.  Uitgezonderd Dries, want die had na 15 km noodgedwongen een punt gezet achter zijn tocht.  Hij was voor de tweede keer op korte tijd gevallen op dezelfde knie die nog niet volledig hersteld was van de vorige valpartij!  Dat terwijl hij volgende week naar Wales afreist voor een weekje mountainbikevakantie!  De mannen waren al goed vrolijk zoals meestal en er werden al plannen gesmeed voor de 24 uren van Westerlo.  Intussen was de speelplaats goed vol gelopen met mensen voor het schoolfeest en zag je slechts hier en daar nog een gehelmd hoofd boven de menigte uit steken.  Na het vertrek van het viertal hebben wij ook de wagen opgezocht en zijn huiswaarts gereden.  Om deze keer eens wat vroeger thuis te zijn dan gewoonlijk.

De toertocht was mooi, maar wij zijn toch wat op onze honger blijven zitten wegens redelijk wat verhard en minder bos dan we gehoopt hadden.  De andere tocht vanuit deze gemeente en vooral La Trace d’Hez in Tangissart zijn toch nog van een ander kaliber.  Het kan ook te wijten zijn aan het feit dat we voor een kortere afstand kozen en daardoor een aantal knappe stukken aan ons hebben laten voorbijgaan.  Spijtig, want voor Jari was het de eerste kennismaking met deze streek en eigenlijk had ik hem wat warm gemaakt om naar hier te komen ten nadele van de toertocht in Beringen.  Maar toch blijft het een mooie streek waar ik graag naartoe kom en ik wilde absoluut nog eens vertrekken vanuit het Institut Notre Dame met het bruisende schoolfeest.

Jari registreerde de route van 38 km op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

05-06-2014 om 21:03 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-42-62 km) van TeBeO Werchter te Werchter op zondag 25-05-2014.

Op de zondag van de regionale, federale en Europese verkiezingen eerst onze burgerplicht gaan vervullen waarna we vanaf onze plaats van afspraak in Zwijndrecht richting Werchter vertrokken voor het rijden van de toertocht van TeBeO (25-42-62 km).  Omwille van de verkiezingen kon je hier uitzonderlijk op een zondag tot 13.00 u starten.  Dat had volgens de organisatoren aan de eerste stop tot gevolg dat het starten gespreid verliep.  De meesten zijn blijkbaar eerst komen toeren en waren vroeg op pad, vermits er omstreeks 9.00 u al een eerste golf bikers aan de bevoorrading arriveerde, een uur eerder dan gewoonlijk.  Een parkeerplekje gevonden in een zijstraatje van de Tremelobaan in de omgeving van de chirolokalen.  De bikeparking was hier goed georganiseerd met een polsbandje en een bandje aan je fiets met hetzelfde nummer en dat zowel voor als na de rit kon dienen.  Voor ons enkel voor de rit, want bij aankomst was alles begrijpelijkerwijze al opgeruimd en ingepakt!  Ingeschreven en om 11.30 u waren Jari en ik op weg.

We verlieten het dorp via enkele straatjes en veldpaden die af en toe een strook bos doorkruisten.  De mannen van de organiserende club hadden vooraf de grasmachine gehanteerd want op diverse plaatsen was het hoge gras dat te tracks verstopte over een breedte van een meter of twee gemaaid.  Ondanks het feit dat we bij momenten stroken gras doorkruisten troffen we zelden van die hobbelige grassporen, de paadjes waren goed te berijden.  Tijdens de eerste kilometers kregen we even het gezelschap van een mij bekend biker, een kameraad van Peter, afkomstig uit Beersel, waarmee ik vorige zomer een après heb afgesloten op de speelplaats van een school toen men de stoelen letterlijk van onder onze kont uit kwam halen!  Anders hadden wij daar nu nog gezeten!  Eventjes reden we op de oevers van de Laak, hier een smalle diep ingesneden beek.  Van 5 tot 7 km reden we in een bos over een eerder technische singletrack met enkele bulten en vele korte bochtjes over een poederdroge bodem van bladgrond.  We troffen er resten van zandhopen en constructies die ooit gediend hebben voor een door kinderen aangelegd crossparcours.  Een eerder lastig grasspoor leidde ons naar een opvallende brug over de Dijle voor fietsers en voetgangers.  In een landelijke omgeving ter hoogte van de Pater Damiaanstraat in Ninde, een gehucht van Tremelo.  Er stond daar ook een beeld van deze missionaris.  Op de plaats van dit bruggetje mondt de Laak uit in de Dijle.  9 km.

Van 10 km tot 13,75 km kregen we redelijk wat grassporen onder de wielen, vaak over privaat terrein en netjes gemaaid!  Zo reden we ergens door het gras aan de voet van de hoge dijk langs de Dijle en door een strook bos.  De fietsers die in de hoogte over de dijk reden zullen zich wel afgevraagd hebben waarom die twee idioten daar beneden rondreden in plaats van over het jaagpad!  We reden een rondje in het chirobos waar de auto geparkeerd stond over een kurkdroge track met korte bochtjes en kwamen weer toe aan de rand van het centrum van Werchter en in de buurt van de start.  Grassporen over privaat terrein brachten ons weer tot op de dijk naast de Dijle.  Op 15 km kruisten we de rivier via een brug waarbij we aan de overzijde vele bikers zagen rijden die al op de terugweg waren en ook de brug over reden.  Het zou voor ons nog een hele tijd duren eer we hier opnieuw toekwamen!  Korte tijd later troffen we reeds op 17,50 km de eerste bevoorrading aan de toegang tot het Domein Ter Heide.  We waren verwonderd van zo snel een stop te treffen, maar vermits er twee pauzes waren kon dit kloppen na ongeveer een derde van de rit!  Ter Heide herbergt de zogenaamde Plas van Rotselaar, een meer dat overbleef na de zandwinning voor de aanleg van de E314 en ligt nabij het gehucht Heikant.  Aan de stop was sportdrank en water voorzien, je kon er eten van hele bananen, appelsienen en suikerwafels.  12.30 u.

Onmiddellijk na de stop troffen we de splitsing waar de 25 km zich losmaakte van de 42-62 km op 18 km van het vertrek.  Een grasspoor naast een beek, een straat en assenwegen voerden ons tot eventjes naast de Grote Losting, een lokale waterloop.  We kruisten de spoorweg en reden er even langs over het “Pad naar het Dievenmoleken”, een tunneltje onder en zo richting Wezemaal.  “Ik denk dat men ons naar boven gaat sturen”, merkte Jari op toen hij links in de verte bomen zag die abnormaal hoog waren!  Daar moest een heuvel onder zitten!  Wij hadden na de zware ritten van het weekend voordien gehoopt op een vlak parcours, maar toen ik bij het uitstippelen van de reisroute merkte dat Werchter een deelgemeente is van Rotselaar, werd deze hoop de kop ingedrukt!  Een volgende pijltje linksaf stuurde ons recht naar de heuvel, meer bepaald de Wijngaardberg.  Een paadje voerde er ons op en af over een aantal hoge puisten en voorbij de voet van het immense Heilig Hartbeeld uit 1926 dat uitkijkt over Wezemaal.  Uitkeek, want de bomen worden er hoe langer hoe hoger.  23,50 km om 13.00 u.  Ik ben hier nog ooit gepasseerd tijdens een toertocht, maar dat is al lang geleden.  Zouden ze daar in Wezemaal hoogheidswaanzin gehad hebben en een replica hebben willen maken van het beeld dat uitkijkt over Rio De Janeiro?  Deze kant van de Wijngaardberg wordt minder bezocht door toertochten.  Het is er nochtans de moeite!  Tot op 26 km van de start werden onze benen gedurende ettelijke kilometers zwaar op de proef gesteld op de glooiende paden in het indrukwekkende bos op de Wijngaardberg.  In lussen werden we steeds op en af de berg gejaagd!  Knap, maar zwaar!

Op 26,50 km troffen we de splitsing tussen de 42 km en de 62 km.  Ondanks het zware rondje Wijngaardberg toch gekozen voor de langste rit!  Wij vroegen ons al direct af of we daar geen spijt van moesten krijgen toen we een stevige klim in een holle weg op gejaagd werden!  De klim werd beloond met een lekker snelle afdaling doorheen de boomgaarden en gevolgd door opnieuw een fikse klim en een afdaling tot aan de voet van de snelweg E314.  Het ging de snelweg onder via de ecotunnel aan ’t Hellegat op 29,50 km.  13.40 u.  We voelden eerst grind en daarna het asfalt van ’t Hellegat onder onze wielen op het grondgebied van Holsbeek.  Om daarna te kunnen genieten van een knappe lange afdaling in een holle weg in deze mooie streek!  Aan het einde van de afdaling viel mijn oog op een groot bord dat vanuit onze rijrichting niet opviel en dat ons leerde dat we net de Beninksberg overschreden hadden.  Hopelijk heeft de maat van Peter dat bord ook gezien, want hij had gelezen dat de langste route de vier lokale heuvels aandeed, zijnde de Wijngaardberg, Middelberg, Heikantberg en Beninksberg.  Van deze laatste had hij nog niet gehoord!  Nu dus wel!  De Beninksberg is een Diestiaanheuvel, een voormalige zandbank of restant van de Diestiaanzee, een prehistorische zee die miljoenen jaren geleden tot hier kwam.

Na dit geologisch intermezzo staken we opnieuw de snelweg E314 over om terug in de richting van de Wijngaardberg te rijden.  Een asfaltbaantje leidde ons eerst evenwijdig met de snelweg, om dan linksaf te slaan richting de heuvel en rechtsaf op onze stappen terug te keren.  Een kort hol wegeltje leidde naar een spoor over hard zand dat ons tussen de boomgaarden op de flanken van de Wijngaardberg voerde met de snelweg links van ons in de diepte.  We kwamen uit op een rustig baantje ter hoogte van een rondpunt met een kapelletje in Wezemaal.  Tot 40,50 km reden we over een baantje evenwijdig met de snelweg om na een veldpaadje een strook bos te doorkruisen.  Dan diende zich de zeer steile helling naar de Middelberg toe aan, weliswaar over asfalt.  We doorkruisten een bosrijk gebied dat weliswaar ten prooi was gevallen aan bebouwing met villa’s van gefortuneerde mensen.  Daar stonden kasten van villa’s tussen!  Ik denk dat van sommigen de poort even veel gekost heeft als mijn volledige stulpje indertijd!  Ik ben duidelijk in de verkeerde stal geboren!  Aan het einde van een doodlopende straat stond op een rondpunt de tweede bevoorrading opgesteld met hetzelfde aanbod als aan de eerste pauze.  Op 46 km van het vertrek omstreeks 14.45 u.  De drie mannen die de post bemanden begonnen met de opruim van hun spullen toen de clubvoorzitter er met zijn bestelwagen arriveerde.  Nochtans waren we niet de laatsten om de stop aan te doen, want toen Jari en ik weer vertrokken kwamen er nog twee mannen toe.  Van de voorzitter hadden we daarnet gehoord dat de allerlaatste deelnemer die om 13.00 u was vertrokken een man was met een UCI-licentie.  Een prof dus!  Ik vermoed dat het deze was die toekwam, in het gezelschap van nog een maat.  Een tijd later vlamden ze ons voorbij!

We verlieten de bevoorrading via een paadje dat het bos in dook om daarna weer een mix van wegen met diverse ondergrond onder de wielen te krijgen: verhard, onverhard, assenwegen en asfalt.  Redelijk wat asfalt trouwens, want we doorkruisten omzeggens de hele villawijk alsof de bikers van Werchter ons alle plaatselijke onroerend goed vanaf een bepaalde prijsklasse wilden tonen!  Op 49 km volgde een onmogelijke klim op een smal pad tussen het struikgewas aan de bosrand en een weide die afgespannen was met schrikdraad!  De onzalige gedachte van een elektrische schok was een drogreden om af te stappen.  De echte reden was dat ik compleet murw was en niet meer vooruit geraakte, laat staan naar boven!  Na de beklimming van dit pad vervolgden we onze tocht doorheen de villawijk op de Middelberg over verharde wegen, onderbroken door onverharde stroken.  Een wegeltje door een strook bos kwam uit op de Steenweg op Gelrode en daar troffen we geen pijl aan!  Er waren twee opties: naar links of naar rechts!  Er kwam nog een duo bikers toe waarvan één de streek min of meer kende en wist dat het rechtsaf richting Aarschot ging.  Vandaar vermoedde hij dat het linksaf was.  Dat bleek te kloppen, een weinig verder troffen we op de grote baan een pijl linksaf.

Van hier af doorkruisten we nog een deel van de bosrijke exclusieve villawijk met riante stulpjes met exorbitante kadastrale inkomens.  56 km om 15.30 u.  Een knappe afdaling doorheen het indrukwekkende bos over de Heikantberg eindigde op 58 km in de Regastraat in Heikant.  Hiermee hadden we de vier beloofde lokale heuvels achter ons!  Jari stopte even omwille van pijnlijke handen en merkte daarbij de bizarre zitbank op die voorzien was van twee rollen met trappers!  Voor wie zin had in een rondje surplacen tijdens het zitten!  Wij hadden daar geen behoefte aan na bijna 60 km fietsen!  Later zagen we er in Werchter nog zo een staan!  Het ging nog een strook bos in waar we op 60 km opnieuw uit tevoorschijn kwamen op het jaagpad naast de Dijle.  Er stak ons nog een late biker voorbij en in diens zog reden we een 2 km over een spoor op het jaagpad tot we weer toekwamen aan de brug waar we bijna 50 km geleden over waren gereden en daar de tegenliggers gezien hadden die op de terugweg waren!  Enkele straten verder kwamen we weer toe aan het voetbalveld waar we nog even op een dood spoor geleid werden en de man die ons daarnet had ingehaald vruchteloos zagen zoeken.  Vermoedelijk was de toegang tot de velden daar alweer afgesloten.  Dus rechtsomkeer gemaakt en via de straat weer naar af.  Met bijna 65 km op het tellertje kwamen we omstreeks 16.15 u toe.

Aan de kantine was buiten de medewerkers niemand meer te zien.  Eén van die gasten die al een weinig boven zijn theewater was kwam nog even met ons staan praten.  Hij had zijn kiesplicht vervuld vlak voor het sluiten van de kiesbureaus!  Jari had honger, eten gaat er bij mij altijd in en de man gaf ons een gouden tip!  Bistro Sint-Jan nabij de kerk in het centrum van Werchter!  We zouden het gemakkelijk kunnen vinden en dat deden we ook!  Jari bestelde zich een lasagne en ondergetekende een spaghetti Sint-Jan, met bolognaisesaus, pitavlees en een spiegelei!  Man, dat was lekker!  Spijtig dat het zo ver af is, want anders zagen ze mij daar wel eens meer!  Wat kan het leven mooi zijn met eenvoudige, maar toch belangrijke dingen in het leven, zoals een tocht met de mountainbike in goed gezelschap, bij prachtig weer en afgesloten met een portie lekker eten.  De rit was zeer afwisselend, maar zwaar, met de Herdermarathon in Maarkedal van vorige zondag nog niet helemaal verdampt uit de benen!  Ik had me reuze geamuseerd.  Dat ik pas laat thuis was en m’n spullen nog proper diende te maken moest ik er wel bijnemen!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

26-05-2014 om 23:40 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45-60 km) van TWC De Grensrijders te Luyksgestel op zondag 18-05-2014.

Het deed pijn toen de wekkerradio op zondagochtend wild tekeer begon te gaan.  Stram en nog halfdood van de Herdermarathon te Maarkedal in de Vlaamse Ardennen van daags voordien vroeg het enige moeite om op te staan.  Omdat ik had afgesproken met m’n metgezel was het zaak van toch tijdig op de afspraakplaats te zijn om samen naar Luyksgestel te rijden om er de toertocht van TWC De Grensrijders te rijden.  Voor het Café De Drie Linden had de plaatselijke bakker van Heeswijk een tentje opgezet met allerlei lekkers.  Helaas heb ik pas na afloop gelezen dat dit zijn traktatie was ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van de bakkerij.  Ik heb er dus niet van geproefd!  Als sympathiserend en enige buitenlandse lid van een Nederlandse club kreeg ik hier met mijn kaart van de NTFU zelfs korting op de inschrijvingsprijs, wat in de eigen grensstreek niet gegeven wordt!  We waren pas ingeschreven om 9.45 u en omdat ik kort na het vertrek gemerkt had dat m’n makker zijn helm vergeten was, dienden we nog even op onze stappen terug te keren.  Tien minuten vertraging en 3 km extra kunnen niet opwegen tegen het mogelijk gevaar lopen van de grijze cel van de mens die goed op weg is van mijn beste vriend ooit te worden!  We hebben de laatste weken al heel wat toertochten samen uitgereden en dat schijnt ons goed te bevallen!

We verlieten Luyksgestel met zijn twee molens en na luttele 2 km doken we vanaf het Kapelletje aan de Kapeldreef het bos in.  We zouden er quasi niet meer uitkomen gedurende de volgende 60 km!  Paden en singletracks voerden ons tot aan de eerste splitsing waar de 25 km zich losmaakte van de 45-60 km op 5 km van het vertrek.  Niets dan bospaden dienden zich aan.  Kort na het vertrek werden we omstreeks 10.30 u al door een fotograaf in de lens gevangen.  Er volgden paden met een aaneenschakeling van hoge bulten alsof men over een wasbord reed, een beetje typisch voor deze streek.  Hoge bulten overschrijden deed ons pijn aan de door de Herdermarathon getormenteerde benen!  Van 7 km tot 9 km reden we langs en over een open heidevlakte met op sommige plaatsen volledig kale plekken.  Jari vermoedde dat hier misschien ooit een bosbrand geweest was en dat zou wel eens kunnen het geval zijn.  De omgeving bood een bizarre aanblik.  Op een gegeven ogenblik passeerden we ter hoogte van een hut een hoge netjes afgewerkte zandberm.  Smalle en bredere singletracks dienden zich aan tot we op 11 km door twee seingevers naar de overkant van een asfaltbaantje geleid werden nadat we een strook bos met nette buitenhuizen doorkruist hadden.

Zanderige paden werden vanaf de overkant ons deel.  We kregen ergens een schitterend paadje dat bestond uit twee sporen, gescheiden door een frisgroene met gras begroeide middenberm.  Met het zicht op het jonge groen van in blad geschoten bomen die zich aftekenden tegen een staalblauwe lucht kreeg je meteen het gevoel van zich op een verre vakantiebestemming te bevinden!  Alles baadde in helder zonlicht op deze mooie warme lentedag!  Na dit sublieme paadje diende zich een volgende splitsing tussen de 25 km en de 45-60 km aan.  Kort na de splitsing reden we naast een knappe kleine bosvijver en doken we een geurig dennenbos in.  De geur van dennenhout streelde er je neusvleugels.  Omstreeks 21 km kregen we enkele knappe over en weer slingerende singletracks op en af over enkele lokale puisten in de bossen en over de heide van De Stevensbergen.

De Stevensbergen is een klein natuurgebied van 24 ha bij Luyksgestel. Het ligt te midden van de Gemeentebossen van Luyksgestel (fusiegemeente van Bergeijk) en is een voormalig heideveld met nog enkele stuifzandresten. De Stevensbergen zijn eigendom van de Vereniging Natuurmonumenten. Natuurmonumenten heeft beheersmaatregelen genomen, zoals het kappen van vliegdennen om de heide te beschermen. Het gebied claimt het hoogste punt van Noord-Brabant te bezitten, maar komt met 43,7 meter daartoe nog 30 cm te kort. Hoewel er reliëf te vinden is komt dat door de stuifzanden. De hoogte vergeleken met de rest van Noord-Brabant is te danken aan een langzaam oplopen van het terrein in de richting van het Kempens Plateau, wat hier nog vele kilometers vandaan ligt. De Stevensbergen staat bekend als een rijk reptielengebied: men vindt er de Gladde slang en de Levendbarende hagedis. Op het terrein komt ook de Nachtzwaluw voor.

Na nog een portie bospaden en tracks bereikten we na 25,50 km omstreeks 11.20 u de bevoorrading.  Deze was opgesteld voor een grote vrachtwagen waarmee alles ter plaatse was gebracht.  De Grensrijders ter plekke waren al in de weer met de opruim, ook al was alles er nog verkrijgbaar.  De bananen waren door de voorgangers opgegeten, maar de appeltjes van oranje zoals mandarijntjes hier genoemd worden waren fris en smaakten lekker.  Er lag ook peperkoek om te eten.  Er was water, sportdrank en thee om te drinken.  Er kwamen drie Grensrijders per bike toe en aan hun uitleg te horen waren dat de mannen die de splitsingsborden kwamen ophalen!  Wij zouden ons dus mogen reppen!  Zo lang de afpijlers niet toegekomen waren, bleef de bevoorrading open.  Maar toen Jari en ik vertrokken merkte ik een grote groep Grensrijders links in het bos!  Ze zaten ons al op de hielen!  In Nederland wordt snel werk gemaakt van de opruim van de pijlen!  Daar moet je altijd vroeg uit je nest op zondag wil je rustig kunnen rijden!

Na de stop werden niets anders dan bospaden en singletracks ons deel, tot we op 33 km een grote baan dienden te kruisen.  12.00 u.  Een keten van singletracks voerde ons doorheen het stiltegebied Witrijt waarbij we op 36 km een splitsing troffen tussen de 25 km en de 45-60 km.  Omzeggens twee kilometer verder kruisten we een asfaltbaantje dat er door de bossen liep.  We dienden halt te houden voor een groep motorrijders die daar net passeerde.  Zo amuseert elk zich met zijn geprefereerd voertuig!  Ik reed vaak voorop met Jari in m’n spoor, hij is de enige waarvan ik dat kan verdragen zonder zenuwachtig te worden, en probeerde er een fiks tempo in te houden, als je mijn tempo al fiks kan noemen!  Ik vreesde namelijk dat de afpijlers ons zouden inhalen!  Na de overtocht van een stuk open heide en het rijden over paden met veel los zand, kwamen we in een zanderig bospad toe op de plek waar de 45 km en de 60 km apart gingen op 39 km van de start.  Even omgekeken naar m’n makker en die deed resoluut teken in de richting van de langste route rechtdoor.  12.20 u.  Het enige waar ik me zorgen over maakte was of de pijlen nog wel overal zouden hangen.

We hielden er een naar onze normen stevig tempo in en voelden bij het rijden over de zandhopen die zich hier en daar op onze weg aandienden de pijn en de vermoeidheid van gisteren in onze benen.  Op 42 km gebeurde dan toch waar ik al een tijd voor gevreesd had!  De redelijk grote groep Grensrijders die de pijlen aan het verwijderen waren kwamen binnen ons gezichtsveld!  De gedachte dat we nog dik 20 km moeite zouden moeten doen om deze mannen voor te blijven maakte me bezorgd!  Intussen schoven niets dan bossen aan ons voorbij en een mix van allerlei paadjes en wegen onder onze wielen.  Na 46,50 km kwamen we na de oversteek van de Witrijtseweg toe aan de tweede bevoorrading die opgesteld was voor het schuurtje naast de achtertuin van een huis.  Ook de afpijlers die in ons zog reden kwamen toe.  12.50 u.  Toch nog de tijd genomen om een appeltje van oranje en een stuk peperkoek door te spoelen!

De laatste etappe van onze ronde van Luyksgestel verliep op quasi dezelfde wijze als de rest van de toer met een opeenvolging van zandwegen, paden en singletracks door de schier oneindige bossen.  Deze keer in de omgeving van Weebosch.  Het tempo hoog gehouden, want alhoewel de Grensrijders ons wat voorsprong gegeven hadden door nog wat aan de tweede stop te blijven wachten, zij zaten ons al weer snel op de hielen.  Het was goed uitkijken geblazen om geen pijlen te missen, want elke verkeerde afslag betekende een verlies van onze voorsprong.  Op één plek hebben we die mannen ons toch doen inlopen, want daar ontbrak een pijl.  Twee brede stoffige assenwegen waarvan de bodem weerwerk bood aan onze banden, voerden ons in het gezelschap van de Grensrijders weer tot de bewoonde wereld van Luyksgestel.  We hebben ons goed vermaakt in de lokale bossen.  De afpijling was van wisselende kwaliteit en niet altijd even consequent.  Soms werd een afslag op het laatste ogenblik aangekondigd, dan weer tientallen meters van tevoren.  Op sommige delen van het traject hingen overvloedig pijlen, op andere plekken waren ze schaars en op sommige lange stukken had een bevestigspijl niet misstaan.  Er werden redelijk grote delen van vaste parcours in de omgekeerde richting gebold, wat niet altijd veilig is.  We ontmoetten enkele keren tegenliggers en op de bochtige tracks zou een aanrijding niet van de poes geweest zijn.  Positief was de bewaakte fietsparking, wat in Nederland geen evidentie is!  De bevoorradingen waren in orde en de algemene organisatie eveneens.

Het feit dat er naast De Drie Linden een snackbar was, zoals een frituur hier genoemd wordt, was een pak van ons hart vermits de inspanningen ons uitgehongerd hadden!  De zaak werd uitgebaat door een Chinees koppel zodat het bestellen van ons belegd broodje in Vlaams jargon niet van een leien dakje liep.  Wat bij ons een smoske genoemd wordt, heet hier namelijk een broodje gezond.  Er verschenen nog grotere vraagtekens boven de Chinese hoofden toen we ons nog een tweede broodje bestelden!  Ik voelde me content, want niets kon me op dat moment meer vreugde schenken dan het kunnen eten van een lekkere hap in het gezelschap van m’n kameraad na het rijden van een amusante rit in de bossen.  Toen we huiswaarts trokken viel me het grote aantal fietsers in de omgeving op, allen genietend van dit mooie weer!  Ook veel scooter-rolwagens, alsof er een toertocht werd georganiseerd door een rusthuis voor bejaarden!  Er wachtte ons nog een lange rit van 95 km huiswaarts en op de carpoolparking werden al halvelings afspraken gemaakt voor het volgende weekend waar ik al weer naar uitkijk.  Na het schoonmaken van de fiets en het wassen van kleren en biker kon ik van vermoeidheid de ene voet niet meer voor de andere zetten, en dan wordt de zevende dag een rustdag genoemd!  Rest de mooie herinnering aan deze rit met een foto er bovenop, één van de laatsten uit de reportage!

Jari registreerde de route van 60 km op Google-Maps: klik hier!

MTB Roermond maakte twee filmpjes: film 1 en film 2!  U vindt de filmpjes ook onderaan!

StrammerMax

Een woordje van De Grensrijders zelf:

Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder en kunnen wij als vereniging terugkijken op een leuke zondagochtend waar het overgrote deel van de bezoekers heeft genoten van een mooie Atb-fietstocht. Hier heeft het weer zeker bij geholpen. We hebben ook leuke reacties mogen ontvangen over onze eenmalige partner. De bakker, wie zijn 100 jarig bestaan vierde, heeft een heerlijke toevoeging gegeven die zowel voor het vertrek als bij de finish een voldaan gevoel gaf. Bij de pauzes was het druk en dit zorgde wel eens voor wat logistieke problemen. Een van de deelnemers was gevallen. We hebben hem zo snel mogelijk weer terug gebracht naar de start waar hij met eigen vervoer en de hulp van familie een dokter kon bezoeken. Ook dit kan gebeuren en wij wensen hem een snel en goed herstel toe.

Onderweg werd een aantal fietsers op de gevoelige plaat vast gelegd. Dit gebeurde door fotograaf Mike. Hij voorziet regelmatig recreanten van de nodige actiefoto's, zodat de ego-muur thuis gevuld wordt. Om alle foto's goed te kunnen bekijken hebben wij een link toegevoegd www.bekijkenbestel.nl

Wil je nu vaker in deze mooie omgeving rijden? Dat kan! De infrastructuur is inmiddels zo goed dat je kunt kiezen uit veel vast uitgepijlde routes. Ook zijn er combinaties te maken met routes in Belgie. Totaal meer dan 130km uitgepijld fietsplezier. Indien je meerdere dagen wilt vertoeven in Luyksgestel of omgeving kan je op diverse plekken terecht om te overnachten. Bekijke de routes op onze site en met wat creativiteit kan je een leuke paar dagen in en om Luyskgestel mountainbiken. In het verleden hebben wij ook een wegrit aangeboden tijdens onze toertocht in mei. Dit noemen wij "De Stormloop". Een rit van 120 km waarbij je veelal op verkeersarme wegen rijd door het grensgebied. Wat ons betreft ook zeker de moeite waard om eens te komen verkennen. De route staat voor een groot gedeelte uitgepijld op het asfalt. Er wordt nogal wat aan de weg getimmerd en dan is dit lastig bij te houden. Ben je minder avontuurlijk ingesteld dan zijn de GPS gegevens een beter alternatief. Stuur een mail of laat iets weten op facebook. Tradioneel gaan we in november wederom een mooie zondagochtend verzorgen en dan hopen we weer op ieders aanwezigheid. Tot dan....

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mtbwijzer.be en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Toertocht te Luyksgestel op 18-05-2014 door MTB Roermond (deel 1)

Toertocht te Luyksgestel op 18-05-2014 door MTB Roermond (deel 2)

21-05-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Herdermarathon (35-45-60-80-100-120 km) te Schorisse-Maarkedal op zaterdag 17-05-2014.

Nadat ik de Herdermarathon gereden had in mei 2010, en gekozen had voor “slechts” 45 km omdat ik de streek niet kende, was ik er nooit nog komen rijden.  De streek ligt ook op bijna 100 km van de voordeur en de tocht is een zware kluif voor deze oude rakker.  Omdat ik er passeerde, eerst m’n makker Jari gaan oppikken.  Rijden in gezelschap geeft me altijd meer moed om door te zetten.  Wanneer ik alleen ben geef ik sneller op en ga ik gemakkelijker wandelen!  Eens van de snelweg af zagen we al snel welke streek er badend in de zon uitdagend op ons lag te wachten toen we de zwaar glooiende velden voor ons uit zagen.  Na veertien dagen niet meer op de fiets te hebben gezeten was het een vraagteken hoe ik deze tocht zou verteren.  In de omgeving van de startplaats werden we omgeleid en vond ik een parkeerplek in een zanderig omgeploegd veld.  Er was weinig beweging in de buurt van de startplaats.  Het was toen al wel 11.00 u, en ook al kon men tot 14.00 u starten, de grote meute zal al heel wat vroeger op pad zijn geweest.  Ons ingeschreven en de startnummers zoals uitgelegd op onze helmen gekleefd.  Net zoals vier jaar geleden zouden er onderweg blijkbaar foto’s gemaakt worden die dan gegroepeerd volgens startnummer te koop worden aangeboden.  Om 11.10 u waren we op pad voor de 60 km.

Het ging het weidepaadje naast de voetbalvelden op om daarna al direct een klim voor de wielen te krijgen, eerst over veld en nadien over verhard.  Via een nog natte vettige singletrack schoven we tussen de struiken weer naar beneden en werden we een eerste keer op de gevoelige plaat vastgelegd.  Daar als fotograaf een hele dag tegen een struik moeten zitten om bikers naar je toe te zien komen geraasd in een afdaling moet geen gezellige klus geweest zijn!  Op 4,50 km kwam er de eerste splitsing tussen de 80-100 km en de 120-60-45-35 km.  Een mengeling van landelijke wegen leidde ons doorheen het glooiende Vlaamse landschap.  Op 8 km kregen we een afdaling in een knappe holle weg voor de wielen die ons naar Puttene in Etikhove bracht.  Daar wachtte ons de beklimming over de dokkerende kasseitjes van de Eikenberg.  Was het om ons moed in te spreken, of was het om ons met de neus op de feiten te drukken, onderaan was een bordje geplaatst met de mededeling van we 650 m met een hellingspercentage van 7,50 % voor de wielen kregen.  Met de brandende zon in de nek.  We kregen het er verdomd heet van!  De beklimming werd beloond met de afdaling van een donkere singletrack die de naam “Hol van Pluto” had meegekregen.  Ik kreeg het nog warmer in dat hol, vooral toen ik na enkele doenbare worteloverschrijdingen mijn maat in een bochtje zag verdwijnen en tegen een aanzienlijke snelheid een wortel zag opdoemen waarachter een wel erg diep dropke!  “Laat u gaan Strammer, blijf van uw remmen”, heb ik toen gedacht, anders ligt ge met uwe lelijke smoel in ’t hol van Pluto tegen de grond!  Ik heb het zonder kleerscheuren overleefd en na het verlaten van het Hol hadden we al direct stof tot conversatie!

Een leuk kasseibaantje tussen groen voerde ons tot in Leupegem-Oudenaarde waar we tot 14 km konden genieten van een knappe omgeving.  Op een kerkwegel van betontegels heb ik in een bocht wel een man met zijn scooter onderuit doen gaan.  Als ge met zo’n vaart een bocht om komt gevlogen en dan nog de linkerkant van het pad berijdt, dan vraagt ge daar zelf om!  Met een afgebroken spiegel als souvenir!  Met mijn excuses, maar me uiterst rechts houden was het enige wat ik kon doen!  12.00 u.  Een mix van veldwegen en baantjes op en af bracht ons tot aan de eerste bevoorrading op 17 km van het vertrek.  Enkele herderinnen en spelende kinderen zorgden er op het betonnen erf achter een boerenhof voor zoute (chips en zoute stokjes waar ik niet van houd) en zoete (peperkoek, enkele soorten wafels en cake) knabbels, water en sportdrank.  Ik had al snel spijt dat ik me aan de bevoorrading ruim tegoed had gedaan aan spijs en drank, want met een pas gevulde maag werden we bij het hervatten van de rit, na een eindje de spoorweg te hebben gevolgd, op 19 km geconfronteerd met een zware klim over een kerkwegel in Etikhove (Maarkedal).  Een kilometer verder ging het de kasseitjes van de Taaienberg op.  Dit gedurende 500 meter met een stijgingspercentage van 6,50 %.  Fikse klimmetjes en afdalingen over road en off-road, onder anderen door de Kleistraat en de Donderij, leidden tot Nukerke (Maarkedal).  Daar passeerden we het Koetsenmuseum dat de private collectie van Johan Verdonckt herbergt.  Tegenover het museum ligt een privaat bos en daar was voor ons op 24 km een eerder technisch parcours uitgezet over een singletrack met vele bochtjes, putten en wortels.  Vanaf 25 km volgde een zware klim in de richting van het Muziekbos, onder anderen door de Rijkswachtdreef, naar de grens met de Oostvlaamse faciliteitengemeente Ronse, de koningin der Vlaamse Ardennen.  De doortocht van het Muziekbos, die aanvatte met een fikse klim over een bospad, was de reden van onze keuze van de 60 km.  Jari was hier niet lang geleden komen wandelen, vond het hier knap en wou dat alles nog wel eens te zien krijgen.  De doortocht van het imposante bos was uiteindelijk vrij kort van duur, maar we kregen er knappe paden op en af voor de wielen.  De doortocht eindigde met een zeer mooie afdaling, wel naast prikkeldraad, dus enige voorzichtigheid was geboden, tot in de straat Maneschijn in Ronse op 27 km.  We vervolgden de route in de Muziekbosstraat, Rue du Muziekbos en de Prolstraat, Rue du Prol!  In de Houtstraat kon je kiezen uit de opties “easy” en “hard”.  De eerste keuze bracht je over een steil dalend stuk asfalt tot in de Fortuinberg en dat was voor mij de beste optie.  Jari koos voor de harde aanpak en dook er op een steile neerwaartse track het zogenaamde “bos van den doktoor” in.  Achteraf wist hij me te vertellen dat het er daar zeer glibberig bij lag en het klimmen zo goed als niet te doen was omwille van de modder!

Helaas had ik niet gehoord dat Jari zinnens was van het bos in te duiken.  Groot was mijn verwondering dat hij me niet gevolgd was toen ik op de hoek met de Fortuinberg arriveerde!  Toch niet gevallen?  Of stukken aan zijn fiets?  Terug naar boven geklauterd, maar niemand meer te zien!  Intussen was hij natuurlijk al weer uit het bos en voor me op de route!  Teleurstelling!  Hij zou denken dat ik voor hem op weg was en nog sneller beginnen rijden om me bij te benen zodat ik het kon vergeten van weer aan te pikken!  Ach ja, het zij zo.  Het ergste was dat mijn motivatie ineens een ferme knauw kreeg om zo zonder mijn haas de hellingen op te klefferen!  Via de Kanarieberg overschreed ik op 30 km ter hoogte van een grote drukke weg de grens met Ellezelles en daarmee meteen ook de grens met Henegouwen en de taalgrens!  De lange Rue Slagkot bracht me in de richting van de Beaufaux waar we tot 32 km een stevige beklimming voorgeschoteld kregen over een off-road-pad, bezaaid met redelijk wat rotsjes en voorzien van diepe geulen.  13.55 u.  Eens boven ging het lekker weer naar beneden over een brede natte bosweg en een smalle singletrack.  Het naar beneden suizen was tof maar kort van duur, want al snel diende zich De Puist aan, een woest tegen 6 % klimmende bosweg die er nat en goed van stenen voorzien bij lag!  In het zog van enkele mannen zo goed en zo kwaad ik kon naar boven geklauterd, maar De Puist wist me te vloeren zodat ik het laatste meest steile stuk al wandelend diende af te leggen!  35,50 km.  Op een pad tussen bos en open veld telefoon van m’n makker.  Hij was aan de tweede stop en zou daar wachten.  Hij wist me te melden dat er nog een onmogelijke klim voor mijn wielen lag en ik er dra zou arriveren.

Die onmogelijke klim bleek de lastige Pottelberg te zijn, op 37 km van het vertrek.  De off-road klim in deze holle weg bleek bij aanvang tot mijn grote vreugde nog mee te vallen.  Vooral toen ik al rijdend de wandelende jongen voorbijstak die me in het Frans had aangesproken toen ik daarnet boven op De Puist stond uit te hijgen!  En omdat ik moeiteloos de natte plekken , dode takken en voren kon ontwijken!  Het was te mooi om waar te zijn dat ik zonder problemen boven zou geraken.  Een plek vol blubber met als enige uitwijkmogelijkheid het overschrijden van een zeer dikke wortel maakte een einde aan mijn pril rijdend geluk in deze holle weg.  Met als enige troost dat ook anderen vast bleven steken in de modder!  Zelfs naar boven wandelen over de gladde laag modder was niet simpel!  Toen we weer fel zonlicht te zien kregen op de top diende zich de tweede bevoorrading aan op een grasveld aan de uitgang van het bos.  Jari zat op zijn kont in het gras naast zijn fiets en de Pottelberg was al direct onderwerp van gesprek.  Blijkbaar had hij gezien hoe een vrouw als enige er in geslaagd was van al rijdend tot boven te geraken terwijl de mannen stil vielen of in het slijk bleven steken en gefrustreerd de duimen dienden te leggen voor het zwakke geslacht!  Zelf was hij in het slijk vast blijven zitten, daardoor zijn schoen kwijtgespeeld en had die weer moeten opvissen!  Ondanks het feit dat wij onderweg niet veel rijders hadden gezien, was het zowel aan de eerste als aan de tweede stop nog druk!

Na de pauze volgde de doortocht van het knappe indrukwekkende Brakelbos tot we in Opbrakel arriveerden.  Van daar volgden enkele kilometers beton als recuperatie tot aan de intocht van het Livierenbos waarin we van 43 km tot 45 km konden rijden.  De aanzet naar het bos betrof een zware klim in een singletrack!  Het Livierenbos of Bois de la Louvière is een bos op de grens van de Vlaamse Ardennen in Zuid-Oost-Vlaanderen en het Waalse Pays des Collines in Henegouwen. Het maakt deel uit van de bossengordel op de getuigenheuvels van de streek (waaronder het Brakelbos en de Everbeekse bossen). Het bosgebied ligt pal op de taalgrens in het gebied tussen de gemeenten Brakel en Vloesberg (Flobecq). Het bos ligt bijna volledig in Vloesberg (Flobecq), enkel de uitlopers ervan (onder andere op de 'Buistemberg') liggen in Brakel. Het bos is erkend als 'Grand Site d'Intérêt Biologique' en als Europees Natura 2000-gebied.  Ook hier kon je kiezen uit “easy” en “hard” op de paden en singletracks in het bos.  Jari koos voor “hard” maar keerde op zijn stappen terug omdat er een extra lus van 5 km mee gemoeid was.

Van uit het Livierenbos bereikten we omstreeks 15.15 u de Steenpaal en de Laaistok waar we een off-road helling van 8 % dienden te overwinnen!  Ondanks het hogere stijgingspercentage was deze helling nog behoorlijk te nemen omwille van de degelijk berijdbare ondergrond van het veldpad.  Eens boven ging het weer lekker snel naar beneden over een smal spoor vol diepe groeven.  Een zacht klimmende veldweg leidde tot de derde bevoorrading op bijna 51 km voor een grote witte hoeve ergens tussen Brakel en Maarkedal.  Ik herinnerde me deze plek nog van vier jaar geleden.  15.50 u.  Ondanks het reeds gevorderde uur was hier nog redelijk wat beweging.  Je kon merken dat de vermoeidheid bij de rijders op de langste afstanden begon door te wegen, toen ze soms wankelend van hun fiets stapten!  Aan de stop kon je genieten van hetzelfde aanbod als elders.  De Herders spaarden ons niet, want na de stop volgde onmiddellijk een zware klim over een steil pad onder de bomen over eigenaardige kasseitjes!  Die hadden meer de vorm van een ei en dat gaf een raar gevoel toen je er over reed.  Of wandelde, want ik raakte niet rijdend tot op de top, terwijl een vrouw, niet meer van de jongste, daar wel in slaagde!  Boven zijn we even gestopt om uit te hijgen!  Na een stukje over asfalt met nog een stevige klim en uithijgstop, kwam er een biker toe die me herkende van op het wereldwijde web.  Daarstraks, ter hoogte van het karrenmuseum had Jari al verteld dat er een biker passeerde die het over me had!  Ik kon het moeilijk geloven in een streek waar ik zelden toer.  Het bleek dezelfde man te zijn.  Maar blijkbaar is de papegaai op m’n truitje ook tot hier doorgedrongen en dan had ik vandaag voor het eerst m’n gloednieuwe pak met andere layout nog aan!  Ik wou er hier deftig voorkomen, mijn andere pak is nu wel echt versleten!  Ik moet zeggen dat dit pak van een andere fabrikant trouwens goed zit en zacht aanvoelt, ook al had ik er op het eerste zicht weinig vertrouwen in!  Wij keken beiden met ontzag naar deze biker op toen we hoorden dat hij de 120 km reed!  Zulke afstand uit rijden in deze streek is toch wel een sportieve prestatie om u tegen te zeggen!  Helaas weet ik niet wie hij was, maar bij deze proficiat en een groet voor deze vriendelijke mens tot onze wegen misschien ooit nog eens kruisen!

In het zog van de biker doken we een off-road stoffige veldweg in die ons naar het Bartbos en het Bos Terrijst  voerde.  Na een singletrack troffen we daar omstreeks 55 km zacht klimmende en dalende brede boswegen.  Mijn pijp begon zo stilaan te doven.  Tijdens de laatste kilometers volgden nog een aantal hellingen, op en af, zowel over asfalt als off-road, alsof de Herders ons totaal wilden breken door zelfs het laatste restant aan energie dat ons lichaam zou kunnen opbrengen op te eisen!  Om ons op de taalgrens in de Vlaamse Ardennen te doen sterven!  Ik ben er ook gestorven, want de doortocht van het laatste bos was voor mij de dooddoener!  Een bos waar de ondergrond er zeer vettig bij lag, goed voorzien van omgevallen bomen, takken en slijkpoelen.  We reden er over gehavende paden en singletracks.  De technisch begaafden konden zich hier in elk geval uitleven in het licht van het einde!  Het laatste oordeel werd hier voltrokken!  In het pad dat de toegang vormde tot dit bos hadden zich een tweetal fotografen neergezet die iedereen driftig vereeuwigden, tot zelfs met naast hen opgestelde automatische camera’s toe!  Ook midden in het bos had zich in het aanschijn van een glibberige afdaling naar een krakkemikkig bruggetje toe een fotograaf genesteld.  Hij heeft me al stappend moeten fotograferen, want ik was net voor de brug ferm beginnen te schuiven!  Zelfs in dit laatste bos werden we nog gemarteld met enkele zeer stevige beklimmingen!  De Herders kennen geen genade voor hun schapen!

Martelen is het goede woord, want we kwamen toe in een straat waar wagens met fietsdragers geparkeerd stonden!  Om de indruk te wekken dat het gedaan was!  Dag Jan!  We dienden eerst nog een lokale lus te rijden alvorens afgepeigerd te Herderweide weer te bereiken!  Om 17.00 u na 64 km!  Deze keer hadden we geluk, want we konden de hand leggen op letterlijk de laatste twee hapjes.  Een sandwich met braadworst en een croque monsieur!  Wat heeft deze laatste me gesmaakt!  Nog een tijdje nagepraat met m’n bikemakker die ik bij deze wil danken omdat zijn gezelschap me de motivatie heeft gegeven om door te bijten tot het einde toe.  Merci om regelmatig op mij te blijven wachten op de heuveltoppen in Maarkedal!  De auto opgezocht in het droge aardappelveld, waarna een nog redelijke lange rit huiswaarts wachtte!  Ondanks het feit dat ik ’s avonds letterlijk geen poot meer kon verzetten, was het een belevenis om nog eens naar hier te komen rijden!

Onderaan vindt u een filmpje van J. Moes (route van 45 km) en twee filmpjes van Ben505 (route van 120 km)!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

Herdermarathon te Schorisse-Maarkedal op 18-05-2014 door J. Moes (rit van 45 km)

Herdermarathon te Maarkedal op 17-05-2014 door Ben505 (route van 120 km deel 1)

Herdermarathon te Maarkedal op 17-05-2014 door Ben505 (route van 120 km deel 2)

20-05-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

BikeAholic Demo Dag op zondag 25 mei 2014!

Bent u bevreesd dat uw mooie zondag verknald wordt door de verkiezingen? Dat er niets anders op de televisie zal te zien zijn dan diagrammen en procenten? Dat de vertegenwoordigers van alle politieke partijen victorie zullen kraaien, ook wanneer ze grandioos verloren hebben? Vrees niet en maak hier kennis met de oplossing om er toch een zinvolle dag van te maken!

Op zondag 25 mei 2014 organiseert de fietsenzaak BikeAholic een unieke D(emo) Day waar u diverse fietsen kan komen uittesten.

Place to be: De Leeuw van Vlaanderen, Antwerpsebaan 413, 2040 Zandvliet.

U kan komen testen vanaf 10.00 u tot 16.00 u.

Onderaan dit bericht kan u de flyer vinden in bijlage!

Meer dan 20 testfietsen van de TOPmerken Kona, Lapierre en Eddy Merckx. Gratis te testen. Paspoort meebrengen aub.

Volgende testfietsen zijn beschikbaar:

• Eddy Merckx EMX-525 in alle maten
• Lapierre Prorace 227 in maat M
• Lapierre Prorace 329 in maat L
• Lapierre Spicy 527 in maat M
• Lapierre Cyclocross carbon disc in maat L
• Lapierre Zesty Trail 529 of 729 ei shock
• Lapierre XR 729 ei shock in maat S
• Kona Explosif maat 19’
• Kona Process 153 Deluxe maat L
• Kona Unit maat 19
• Kona Rove maat 56
• Kona HeiHei Deluxe maat 18
• Kona WO Fatbike maat 19
• Kona King Kahuna maat 19
• Kona Hei Hei Supreme maat 19
• Kona Precept 27.5 maat M

Facebookpagina van dit evenement: klik hier!

Website: www.bikeaholic.be

BikeAholic vindt u in de Abtsdreef 13, 2940 Stabroek.

Bijlagen:
BikeAholic Demo Day 25-05-14 flyer.pdf (617.5 KB)   

Toertocht (28-48-65 km) van de Sjotbikers te Hulshout op zondag 04-05-2014.

Na acht jaar biken blijk ik dan toch eindelijk zowel figuurlijk als letterlijk het pad gekruist te hebben van een metgezel met dezelfde ingesteldheid, iemand die graag en veel met de bike op pad gaat en voor wie de gemiddelde snelheid van nul of generlei waarde is.  Denkend aan hoe ik deze mens heb leren kennen kan ik niet anders dan besluiten dat toeval niet bestaat.  Net zo min als dat het toeval kan geweest zijn dat hij bij het verlaten van de snelweg met zijn auto achter mij reed!  Een betere timing was onmogelijk!  Voor de derde dag op rij had ik afgesproken met den Jari, deze keer aan de start van de toertocht van de Sjotbikers te Hulshout.  Vermits hij al vier en ik drie opeenvolgende dagen ter fiets hadden gezeten, werd gekozen voor Hulshout ten nadele van Overijse waar ik de vorige jaren telkens was gaan afzien!  Wij hoopten dus op plat, vooral plat!  Platter dan plat!  We kregen een parkeerplek toegewezen vlak bij het indoor-parcours.

Op exact het afgesproken tijdstip van 9.30 u waren wij ingeschreven voor de 48 km en startklaar.  Jari wist uit ondervinding dat de Sjotbikers niet goed afstanden kunnen meten en hun route langer is dan aangekondigd!  Na enkele paden en tracks in het bos naast de sportvelden bereikten we op 2,50 km het indoor-parcours dat voor de gelegenheid opengesteld was voor de mountainbikers.  Ik had er op voorhand een promofilmpje van gezien en gevreesd dat de heuvels en wasborden niet voor mijn oude knoken bestemd zouden zijn.  Met enige vrees reed ik dus het donkere heiligdom binnen, kwestie van te weten wat ik gemist zou hebben indien ik het overgeslagen zou hebben (denk over deze zin maar eens na)!  Het viel mee, alhoewel ik het kombochtje op het einde weinig vertrouwde.  Het was er wel ongezond donker binnen, een lamp meer zou er niet misstaan teneinde occasionele nekbreuk te vermijden!

We reden over het fietspad van de industriezone, over een als fietspad herboren oude treinbedding en over een mooie singletrack.  Op 4,50 km troffen we een eerste splitsing tussen de routes van 28 km en van 48-68 km.  Overwegend grassporen, soms van een hobbelig en uitputtend kaliber, voerden ons tot in Westerlo.  Van 10 tot bijna 13 km volgden we daar het kiezelpad langsheen de meanderende Grote Nete in het natuurgebied Beeltjens en Kwarekken tot aan de drukke De Merodedreef aan de toegangspoort naar het Kasteel De Merode.  We vervolgden ons pad op een smalle track naast de Nete met aan onze linkerkant het kasteel en rechts een grote vierkante vijver.  Wat ben ik blij dat ik daar het gras niet moet afrijden!  Assenwegen door het bos voerden ons naar Bergom (Herselt).  Knappe harde boswegen leidden ons daarna van 15 tot 17 km langsheen het Provinciaal Domein Hertsberg, waarna landelijke paden ons tot in Blauberg (Herselt) voerden.  Daar konden we omstreeks 23,50 km genieten van enkele mooie singletracks in stroken bos.

Via landelijke baantjes bereikten we een kruispunt van rustige wegen ter hoogte van een kapelletje aan de Kalkenvijverstraat en de Processieweg te Aarschot.  Dat moet in Wolfsdonk-Langdorp geweest zijn.  Nadat we een volgende bos in reden troffen we er op 24 km en omstreeks 11.00 u de bevoorrading.  De bananen waren door de voorgangers verslonden maar er waren nog partjes appelsien.  De mannen en vrouwen die voor de bevoorrading zorgden hadden er leut in.  Vooral degene die de Leo-wafels uitpakte en in stukken brak.  Wij reageerden dat hij ze niet in stukken hoefde te breken!  “Dan liggen er straks overal wikkels rondom in het bos”, reageerde de man!  “Wij hadden het niet over het uitpakken, maar over het in stukken breken!”  Waarop ik prompt een hele Leo-wafel in de handen geduwd kreeg!  Hij herinnerde zich Jari zelfs nog van vorig jaar, toegekomen bij de laatsten.

Vanaf 26 km reden we een volgens mij privaat bos in waar we op de smalle tracks met drie tegenliggers werden geconfronteerd.  Plezante paden voerden ons op en af doorheen een knap bosgebied.  Hier was het aangenaam rijden van 28 tot 30 km.  Intussen hadden wij tot onze niet geringe verbazing Scherpenheuvel-Zichem bereikt!  Volgens de kaart hadden wij zonet in het Rodebergbos te Testelt (Scherpenheuvel) gereden.  We hadden gerekend op plat, maar in dit bos kregen we toch enkele hellingen voor de wielen die ons de ritten van de vorige dagen in de benen deden voelen!  Als het zo voortging zouden we toch nog in Overijse terechtkomen!

Via een tunneltje ging het de spoorweg onder, doorheen een knap stukje bos en via assenwegen tot opnieuw aan de spoorweg die we via een brug kruisten om uit te komen in de Mertensheenstraat te Aarschot.  Er volgde een mix van diverse paden, off-road en doorheen stroken bos.  Ik voelde al een hele tijd de hete adem van twee bikers in mijn nek die het vertikten van mij in te halen, ook al hadden ze daar kans toe, en daardoor werd ik wat zenuwachtig.  In een bocht misrekende ik me daardoor en reed een droge gracht vol bladeren in.  Ik kon er door rijden zonder ongelukken, maar het pad ernaast ware toch efficiënter geweest!  37 km.  Vanaf 40 km volgde een niet te versmaden stukje route doorheen een bosrijke streek nabij Wolfsdonk naar Herselt toe, waar ook betonbaantjes door de bossen lopen.  Op 40 km staken we de Wolfsdonksesteenweg over ter hoogte van de opvallende watertoren met de sterk overkragende kuip in Herselt.  Achter de watertoren doken we een mooi stuk bos in waar we een houten bruggetje dienden te kruisen.

Vanuit dit bos bereikten we de bekende Goorstraat in Westmeerbeek, deelgemeente van Hulshout.  Helaas was de doortocht van het gebied Het Goor-Asbroek kort van duur.  Hier liggen een aantal paden in een bos dat op een bizarre wijze wordt doorsneden door een grachtenstelsel en waarin zeer vele kleine vijvers liggen waarlangs buitenhuisjes werden gebouwd.  Je herkent de omgeving direct als je er toekomt.  Na 45 km ging het omstreeks 12.30 u opnieuw veldwegen op.  Een kilometer verder bereikten we ter hoogte van een brug over de Grote Nete de grens tussen Westmeerbeek en Heultje-Westerlo, een plek die ik herkende van de toertochten vanuit Wiekevorst die hier passeren.  Jari en ik vroegen ons af of wij niet per vergissing de splitsing van de 68 km gemist hadden of ze onverhoeds waren op gereden!  Of dat het splitsingsbord voor de langste route vanaf een bepaald tijdstip werd weggenomen!  Onze gedachten waren nog niet koud, of de splitsing diende zich op 47 km aan ter hoogte van de volgende brug over de Nete.  De 48 km maakte zich er los van de 28-68 km.  Ik herinnerde me deze plek omdat ik er tijdens de tocht vanuit Wiekevorst ooit m’n multitool had gegeven aan een vader om een moer vast te draaien op de fiets van zijn zoontje, nog een klein dropke dat met zijn vader tochten reed.  Ik was het tweetal niet lang tevoren tegengekomen op de tocht in Mol van 21 juli en had daarover wat geschreven in het verhaaltje.  Over dat klein braaf ventje dat tussen al die grote mannen achter zijn vader over de paadjes reed!  Dat beeld van dat kleine ventje op zijn fietske staat in mijn geheugen gegrifd.  Helaas heb ik ze sindsdien niet meer gezien.

De richting van de 48 km gevolgd die ons nog een tijdje naast de Nete deed rijden, maar nu op de andere oever.  Kort nadat de route het jaagpad van de Grote Nete had verlaten doken we omstreeks 50 km de Herenbossen in.  Dat is eerder een parkdomein met assenwegen voor wandelaars en joggers.  We bereikten opnieuw de bewoonde wereld en via onder anderen de Paardenkerkhofstraat en enkele tracks, sporen en servitudes bereikten we de aankomst met 53,50 km op het tellertje.  Jari had me onderweg verteld dat hij en zijn maat vorig jaar door de langer dan aangekondigde afstand zodanige honger hadden gekregen dat zij aan het einde bij een frituur waren gestopt om te eten.  Het frituur had hij deze keer niet gezien.  Nochtans zouden we er volgens zijn route op het kaartje moeten zijn gepasseerd!  Hij heeft blijkbaar ook zijn toestel te laat uitgeschakeld, dat zie je aan alle bizarre lijntjes aan de aankomst!  In zijn haast om zijn fiets schoon te spuiten koos hij de verkeerde kant en kwam vast te zitten tussen de omheining rond het sportveld en de struiken!  Misschien dan toch beter het poortje gebruiken!  Een babbel bij een Sjotbikerbier sloot een extra lang verlengd bikeweekend op de gepaste wijze af.  De gedachte dat we morgen weer moesten gaan werken was de enige domper op deze zonnige zondag.  Ik ben content weer naar huis gereden na deze plezante rit van de Sjotbikers in goed gezelschap en ik kijk al uit naar volgende zaterdag!

De route op Google-Maps: klik hier!

Onderaan vindt u een filmpje over deze rit.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

StrammerMax

Toertocht Sjotbikers Hulshout op 04-05-2014 door d_weazel

05-05-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45-55 km) van de KWB te Maria-Aalter op zaterdag 03-05-2014.

Nadat we daags voordien de nachtrit in Sint-Niklaas gereden hadden, afgesproken met Jari voor de toertocht van de KWB in Maria-Aalter.  Ik was nog al in deze streek komen rijden, maar niet deze tocht.  Maria-Aalter ligt toch een eind weg van Antwerpen, bijna 100 km, en dan werd ik vlak bij Aalter nog geconfronteerd met wegenwerken op de E40.  Omdat m’n maat ook was moeten omrijden diende hij gelukkig niet op mij te wachten.  Er was niet veel beweging aan de voetbalkantine van waar de tocht startte.  Omstreeks 13.15 u waren we ingeschreven en op pad.  We doken al snel via een paadje een strook bos in, maar de doortocht daarvan was kort van duur.  Bijna niets dan asfaltwegen voerden ons naar Ruiselede, waar we de boomkwekerij De Bel passeerden.  We reden onder anderen door de Planterijstraat in Doomkerke-Ruiselede.  Er volgde een stukje asfalt waarbij ik aan de linkerkant een aantal eigenaardige uitzonderlijk hoge huizen trof die samen één groot gebouw schenen te vormen.

We bereikten Wingene, waardoor we kunnen zeggen ook in West-Vlaanderen te hebben gereden!  Een assenweg voerde ons recht op recht doorheen het natuurgebied de Gulke Putten van 6 tot 7 km.  Te veel asfaltwegen voerden ons tot aan de Sint-Pietersveldstraat te Wingene.  De renovatie van de gebouwen bestemd voor het Centrum van Bijzondere Jeugdbijstand De Zande in de oude matrozenschool waren heel wat meer gevorderd in vergelijking met twee jaar geleden.  Toen stonden enkel nog oude buitenmuren recht.  Er is hier ook een penitentiair landbouwcentrum.  De omgeving doet me wat denken aan Merksplas Kolonie in m’n eigen streek.  We kregen ook een plek te zien waar vele antennes in velden bij elkaar stonden.  Op 13 december 1923 legde Koning Albert I de eerste steen van het zendstation te Wingene. De installaties werden op 3 oktober 1927 officieel in gebruik genomen.  Het zendstation omvat installaties voor punt-tot-punt verbindingen ten behoeve van de scheepvaart over heel de wereld.  Rond het hoofdgebouw zie je heel wat masten en antennes staan.  Het geheel van deze installaties werd recent geklasseerd.  Het domein rond de installaties wordt momenteel beheerd door de vzw Natuurpunt.

Het Sint-Pietersveld werd als landschap beschermd omwille van de bijzondere esthetische, historische, natuurwetenschappelijke en socio-culturele waarde.  Opvallend is de drevenstructuur met dambordpatroon en vierkante percelen. Daarnaast is ook het nog grotendeels gaaf bewaarde patrimonium van de instellingen Gemeenschapsinstelling voor Bijzondere Jeugdbijstand, Penitentiair Landbouwcentrum en de Radio Maritieme Diensten, een belangrijke historische troef met een mooie ontwikkelingsgeschiedenis. Bovendien vormen de aanwezige gebouwen een duidelijke verwijzing naar de pedagogische geschiedenis van de site.  Bijzonder is ook de aanwezigheid van klein historisch erfgoed in het landschap: boskantershuisjes, kapelletjes, kasseiwegen, masten, vijvers en kleine voormalige nutsgebouwtjes.

In de omgeving van het Sint-Pietersveld volgde dan toch een mooi stukje bos met enkele te smaken singletracks die ons opnieuw naar de Sint-Pietersveldstraat voerden.  Een asfaltbaantje voerde ons voorbij het Klippelhof, een historische hoeve aan Kliplo.  Toen we op 13 km een veldweg tussen hoge struiken in reden kwamen we samen met een derde biker achter een tractor te hangen die op weg was naar de velden.  Even later reden ons een tiental bikers voorbij terwijl we tot dan toe bijna alleen op pad waren geweest.  Veel meer deelnemers dan dit hebben we niet meer gezien.  Landelijke dreven brachten ons over de Bulskampveldroute naar Sint-Joris-Beernem.  Op 15 km van het vertrek kregen we de splitsing tussen de routes van 35 km en 45 km op een kruispunt van asfaltwegen op een brug.  Gekozen voor de langste route.  We staken de snelweg en de spoorweg over en toen we het asfalt inruilden voor een veldweg kwamen we nogmaals achter een landbouwtuig te hangen.  Zulke machines moeten veel geld kosten.

Het parcours bracht ons tot aan het kanaal van Gent naar Brugge waar we via het Miseriepad de jachthaven bereikten.  Op de oever liggen daar allerlei steile tracks op de kanaalberm, maar die werden ongemoeid gelaten.  De toertocht vanuit Knesselare van Fit en Fun in augustus passeert hier ook en dan wordt er wel gretig gebruik gemaakt van deze paadjes.  Men kan er dan kiezen uit “gemakkelijk” (zonder de paadjes) en “moeilijk”!  We staken via de hangbrug voor fietsers in Sint-Joris-Beernem (West-Vlaanderen) het kanaal over.  Op de andere kanaaloever ging het linksaf over een maar liefst 3 km lange singletrack die er over een met keitjes aangehard spoor door het gras op de oever loopt.  Twee snelle jongens staken ons voorbij.  We zagen hen nadien nog aan de stop.  Op een bepaalde plek lagen er kano’s in het gras.  Van 19,50 km tot 23 km reden we zo langs het kanaal om uit te komen op het grondgebied van Knesselare (Oost-Vlaanderen).  We vervolgden onze route op een assenweg langsheen het kanaal om het aan de volgende brug weer te kruisen.  Aan de overkant kwam er op 25 km de bevoorrading in de grote tuin van een huis die we omstreeks 15.00 u bereikten.  Er waren nog een paar andere bikers aanwezig.  Een drietal mensen zorgden er voor een drankje en knabbeltje, waaronder peperkoek, wafels en bananen.  Er hing een schommel aan een boomtak en ik vroeg me af hoe lang het zou duren eer een biker er op zou gaan zitten!  Niet lang!

Tot 27 km vervolgden we onze weg langsheen het kanaal om uiteindelijk toe te komen in de omgeving van het zogenaamde Jezuïetengoed.  Het ging rechtsaf en gedurende 2 km over een graspaadje terug in de richting van waaruit we kwamen.  We arriveerden in een bosrijke omgeving op een assenweg naast een ander kanaal om dan weer te rijden in de richting van waaruit we kwamen.  Dit kanaal was de Oude Vaart, een in onbruik geraakt gedeelte van het kanaal van Gent naar Brugge, dat in de loop der tijden vervangen werd door een nieuw stuk recht op recht, teneinde een aantal bochten en meanders te vermijden.  De oude kanaalarm bleef bewaard en er ontwikkelde zich in de loop der geschiedenis een natuurgebied.  We kwamen toe aan het Patersveld ergens tussen Knesselare en Aalter en waar enkele eenzame huizen stonden in het gebied van het Jezuïetengoed.  We sloegen linksaf en kwamen opnieuw uit op het jaagpad van het kanaal Gent-Brugge.  We hadden dus twee zeer grote lussen achter de rug om op luttele afstand verder weer naast het kanaal te arriveren.  Er volgden enkele asfaltwegen tot aan de oversteek van de spoorweg in een bocht ter hoogte van Nieuwendam nabij Aalterbrug.  Daar dienden we even baan te ruimen voor een tractor met wagon die wat moest manoeuvreren om in de bocht het spoor over te geraken.  Er zaten mensen in de wagon tijdens hun zaterdags uitstapje, Jari dacht voor een communiefeest.

Eens de spoorweg over volgden we het brede kiezelpad van het Jezuïetengoed dat er evenwijdig met het spoor loopt, onderbroken door een kort paadje tussen groen, om te arriveren aan het station van Maria-Aalter op 36,50 km van het vertrek.  16.00 u.  Tot 39 km volgde dan het beste stukje van de ganse rit toen we na het in rijden van een oude poort en een kort klimmetje de paden konden berijden van het Blekkerbos.  De paden in dit door droge grachten doorsneden domein met imposante bomen liggen er ongerept bij omdat het een privaat domein betreft.  Er moet hier ook een kasteel staan, maar dat kregen we niet te zien.  Het bos is gelegen langs de Blekkervijverstraat en wordt begrensd door het Jezuïetengoed, de spoorweg en de snelweg E40.  We dienden er twee bikers terug te roepen die ons een tijd geleden hadden ingehaald en net zoals wij aan de ingang van het domein misleid waren geworden geweest door een dubieus opgehangen pijl.  Verderop reden ze weer de verkeerde kant op!  Als het een privaat domein betreft is het toch een mooi gebaar dat de eigenaars het open stellen voor toertochten.  Want ook de toer vanuit Knesselare rijdt door het Blekkerbos.  De bevoorrading staat er zelfs opgesteld naast het zomerpaviljoentje wat we ook vandaag te zien kregen.  Het bos speelde of speelt ook een rol in de moord op de kasteelheer Stijn Saelens uit Wingene.  Men heeft er gezocht naar het moordwapen.

We kwamen opnieuw uit aan de spoorweg en bereden assenwegen in de richting van de snelweg, gevolgd door een singletrack op het terrein van een boomkwekerij naast de E40.  42 km.  Via de Planterijstraat arriveerden we aan de voet van een brug over de snelweg.  Er staan daar een paar huizen waarvan de ramen op de verdieping uitkijken op de brug.  Tijdens de toertocht van Knesselare stond hier een aangekleed geraamte vanuit één van die ramen zogezegd te wuiven naar de passanten.  Het stond er niet meer.  Misschien van een student geneeskunde die het weer mee heeft op kot!

We kruisten de snelweg om uit te komen in het deel van de Blekkervijverstraat dat aan de andere kant van de E40  ligt.  Daar hebben we niet opgelet en hebben een pijltje gemist.  Bij het naar huis rijden met de auto heb ik gezocht naar de plek waar we gemist hebben.  We hadden het domein van de Broeders Van Liefde in moeten rijden.  Op het domein van het Blekkervijverkasteel staat daar hun internationaal noviciaat.  Ik heb er ooit verbleven, niet dat ik broeder wilde worden, maar wel voor de cursussen in verband met het monitoraat van de vakantiekampen voor mentaal gehandicapte kinderen van de Broeders van Liefde.  Zij recruteerden daarvoor uit hun scholen.  Ik leerde er vrienden kennen uit heel Vlaanderen, maar verloor ze nadien ook weer allemaal uit het oog.  Het toeval wil dat we tijdens de nachtrit de dag voordien vanuit Sint-Niklaas aan de voormalige kazerne Westakkers passeerden waar die kampen plaats vonden.  Tien jaar lang ben ik er tijdens de grote vakantie leider geweest.  Zo brengt de mountainbike me terug op plaatsen uit mijn lang vervlogen jeugdjaren!  Ik heb er mooie herinneringen aan.  Door onze onoplettendheid hebben we daardoor allicht een klein stukje bos als afsluiter gemist.  Maar tijdens de rit van Knesselare ben ik er ook geweest.  Ook de broeders zijn mountainbikers gunstig gezind, want ik reed ook al over hun domeinen in Sint-Job-in-‘t-Goor en Lummen.  Omdat we bijna weer bij af waren zijn we niet naar de gemiste afslag gaan zoeken.  Dank zij de elektronica van Jari met zijn Google-Maps arriveerden we als laatste deelnemers omstreeks 16.30 u weer aan de voetbalkantine met de beloofde 45 km op het tellertje.

We kregen er nog een boterham met kaas aangeboden die we doorspoelden met een blikje ijsthee.  De rit voerde ons doorheen een mooie streek, maar het gehalte aan asfalt was te hoog terwijl stroken waar vermoedelijk meer kon mee gedaan worden onbenut bleven.  De toertocht vanuit Knesselare die ook deze streek aandoet, weliswaar met een parcours van 70 km, tapt toch uit een ander vaatje.  Dat was een minpuntje, zeker omdat we er een eind voor hadden moeten rijden van thuis uit!  Niettemin hebben we ons geamuseerd en genoten van onze fiets, het landschap en het prachtige weer.  Vermits het na elke rit nog beter blijkt te klikken tussen m’n fietsmakker en mij, maakten we nog dezelfde avond al een afspraak voor de rit van daags nadien!  Op de terugweg huiswaarts gekozen voor de expressweg en nog een ommetje gemaakt via de Pietendriesmolen in Knesselare omdat ik er een wegwijzer naartoe zag staan en ik er ooit met de fiets passeerde.

Jari registreerde de rit op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

StrammerMax

04-05-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (37-53 km) van het Waasland MTB-Team te Sint-Niklaas op vrijdag 02-05-2014.

Voor de gelukkigen onder ons was het weekend van 1 mei een verlengd weekend met een optie op veel bikeplezier.  Zo was er op vrijdag 2 mei de nightride van het Waasland Mountainbiketeam vanaf de meest bijzondere locatie van waaraf een toertocht kan beginnen, meer bepaald de Grote Markt in Sint-Niklaas, het grootste marktplein in België.  De toertocht werd gehouden ter gelegenheid van de eveneens op het plein opgestelde meikermis.  Mijn auto op enige afstand van de start geparkeerd in de Parklaan, het heeft geen zin van door te dringen tot een stadscentrum, alhoewel er aan de Grote Markt een ondergrondse parking bleek te zijn.  Het inschrijven verliep in een tent op het marktplein waar ik omstreeks 18.20 u ben vertrokken in het gezelschap van m’n fietsmakker Jari.  Hij had al twee eerdere ritten in de benen, de nightride van Overmere eergisteren en de Duvel-familietocht gisteren.

We verlieten de stad via de grote autovrije winkelstraat, de Stationsstraat, en het zal niet vaak gebeuren dat daar groepen mountainbikers door rijden.  We hadden alle plaats in het midden van de weg.  We verlieten het centrum via het station waar een massa fietsen geparkeerd stond!  Reeds na luttele 3 km bereikten we de eerste off-road onder de vorm van een assenspoor, dan een stukje asfalt en weer een assenspoor door de velden.  Op 6 km troffen we een splitsing tussen de twee routes waar je kon kiezen uit 35 km dan wel 56 km.  Gekozen voor de langste route.  Een asfaltbaantje bracht ons op 7 km naar de Drielindenstraat op het grondgebied van Sint-Gillis-Waas waar we een kasseibaantje werden op gestuurd.  Wegen en paden door de velden van het Waasland voerden ons op 14 km tot in Vrasene (Beveren), gevolgd door veldpaden met steenslag tot het grondgebied van Nieuwkerken-Waas.  19,50 km om 19.30 u.  Daar reden we voorbij het station op de lijn van Antwerpen naar Sint-Niklaas.  Op 23 km dienden we de Grote Baan te kruisen.  Zo heet op die plek de hoofdweg die Antwerpen met Sint-Niklaas verbindt.  Even later reden we voorbij het cafeetje van bedenkelijke allure op een Y-kruispunt van grote wegen in de bossen.  De rechtse weg leidt naar het gehucht Velle in Temse.

De omgeving van Nieuwkerken riep bij mij herinneringen op uit lang vervlogen tijden toen ik monitor was op kampen van mentaal gehandicapte kinderen uit Het Strop in Gent die hun vakantie daar doorbrachten.  Wij verbleven toen op het inmiddels opgeheven militaire domein van de Westakkers dat toen op het grondgebied van Haasdonk gelegen was.  Ik meen dat dit stuk van Haasdonk later ooit bij Sint-Niklaas gevoegd is geworden geweest.  Tien jaar heb ik dat volgehouden, elke grote vakantie twee tot drie weken ginder.  Aan die kampen zijn de mooiste herinnering uit m’n jeugd verbonden.  Aan de overkant van de Grote Baan reden we de Jagersdreef in.  Vanaf 24 km begon daar het eerste feestje bij het induiken van de lokale bossen van het Vossekot die tussen de Westakkers en het recreatieoord De Ster gelegen zijn.  Plezante, soms zelfs vrij woeste singletracks, waarbij het struikgewas je in het gezicht sloeg, werden er ons deel.  Bij momenten diende je wel op te letten bij het passeren van diepe geulen die er door de bossen liepen.  Of bij het overschrijden van eerder gammele bruggetjes.  Het was in ieder geval een lust om er te rijden en amusant omdat ik niet snel toertochten in deze streek uitkies!  Op één van de assenwegen door het bos kwam plots een oude Citroën-geit geraasd en omdat we verderop een verkeerde afslag namen omwille van een dubieus opgehangen pijl, stonden we korte later achter die geit op de oprit van een buitenhuis dat na een doodlopend pad diep in het bos verscholen lag.  Je moet maar zin hebben om daar te gaan zitten of wonen!

Op 26 km bereikten we omstreeks 20.00 u de bevoorrading die volgens Jari ergens achter De Ster gelegen was op de oprit van een huis en zaak in brandstoffen.  Het was koud in vergelijking met de afgelopen weken en de vuurkorven kwamen goed van pas terwijl we ons te goed deden aan fruit, wafels, en cakejes met rozijnen.  Na de stop konden we verder genieten van te smaken singletracks in de bossen rondom.  Hier en daar passeerden we vrij vettige plekken waar de weinige regen van gisteren toch zijn werk had gedaan!  Volgens mijn maat ligt de grond hier altijd redelijk nat!  Jari merkte op dat we weer de oprit van het chalet met de geit achter ons zagen liggen.  Dat verklaarde waarom wij daarstraks zowel links als rechts bikers in het bos zagen rijden en begonnen te twijfelen aan de te kiezen richting!  Tot 34 km konden we ons mountainbikershart ophalen op de knappe singletracks in de redelijk woeste bossen van Haasdonk.  De lokale bikers zullen de paadjes tegen de duur wel kennen, maar voor wie hier maar zelden komt was dit een feest.  Dat feest eindigde met het verlaten van het bos in de Stuurstraat om 20.50 u.  Op 37 km reden we over een voormalige spoorwegbedding waar slechts een smal paadje tussen de struiken van overbleef naar een breder pad toe en volgde de doortocht van een gloednieuw industrieterrein waar nieuwe loodsen voor bedrijven in aanbouw waren.  Volgens de kaart moeten we toen dicht bij de grote baan van Antwerpen naar Sint-Niklaas gereden hebben nabij het opvallende Hotel Beveren.  Op een gegeven ogenblik kwam de bloedrode avondzon nog even van achter de wolken piepen alvorens ze definitief onder de einder zakte, wat de omgeving een bizarre aanblik gaf.

Landelijke asfaltbaantjes en veldsporen voerden voorbij het achter de bomen verscholen Hof Ter Saksen waar we de wegen van het parkbos aansneden op bijna 40 km van het vertrek.  Van daar ging het naar en door het centrum van Haasdonk.  Ik werd er begroet door een Nederlandse biker, maar kon deze eerst niet plaatsen.  Het was goed nieuws voor mij van vast te stellen dat Peter Willeboordse nog leefde!  Het enige contact indertijd was via het internet, hetzij mijn blog en zijn website of de mountainbikefora.  Ik ontmoette Peter dan toch in levende lijve aan de manege Stevenshof bij aanvang van de toertocht in Hoogerheide op 15 januari 2012 om hem nadien nooit nog terug te zien of er iets via het wereldwijde web van te vernemen, alsof van de aardbodem verdwenen!  Meer nog, op een bepaald ogenblik bleek zelfs zijn website foetsie te zijn!  Hij heeft me de reden in het voorbijrijden verteld.  Zelfs op luttele ogenblikken kan me blijkbaar de hoofdzaken bijpraten!  Hij bleek verhuisd en kwam daarom minder rijden in de grensstreek waar ik woon.  Maar hij is dus gezond en wel en nog steeds rijdend!

Peter was snel weer weg in het zog van zijn makker wanneer mijn aandacht getrokken werd door de restanten van een oud fort dat we passeerden.  Het Fort van Haasdonk op 44 km van de start.  Toen ik daar even halt hield zag ik een kind voorbij rijden dat beschikte over een recent nieuw gadget, meer bepaald de Monkey Lights die aan de spaken van een wiel kunnen bevestigd worden en naargelang het branden van de leds allerlei figuren zichtbaar maken!  Ik heb er thuis ook liggen, kunnen kopen via een actie van een krant en de KBC, maar ze zelfs nog niet uitgepakt wegens geen tijd en het feit dat ik me realiseerde dat deze toch niet zo goedkope dingetjes zeer smerig gaan worden als je met een bike door het slijk rijdt!  Toen ik daarover in gesprek was met één van de mannen die de jongen vergezelden, lette ik niet goed op en kwam vast te zitten in het mulle zand van een omgeploegd veld!  Even later stopte de man om de jongen en zijn maat op te wachten.

Eens weer in de meer bewoonde wereld hebben we een pijltje gemist ter hoogte van een rond punt.  Ik begrijp niet waarom de drie bikers die achterop kwamen niet eens geroepen hebben!  In plaats van de straat te volgen dienden we af te slaan op een smal pad dat ons naast een afsluiting in de richting van een donker bos voerde.  Omstreeks 50 km bereden we twee kasseibaantjes door een in duisternis gehulde omgeving zonder straatverlichting.  Achter de bomen en struiken de zwak verlichte ramen van villa’s.  Er staken ons twee bikers op een tandem voorbij, vergezeld van nog een derde makker in dezelfde uitrusting.  Tegen een behoorlijke snelheid!  Wij vroegen ons af hoe ze de paadjes in de bossen van Haasdonk met dat vehikel hebben kunnen bedwingen!  Van het kasseibaantje ging het een vrij hobbelig veldspoor op dat vervaarlijk dicht bij een diepe gracht lag.  We reden nog over een bizar breed pad met een ondergrond van wit zand in de buurt van paardenweiden, vermoedelijk een renbaan.  Omdat het intussen stikdonker was konden we van de rest van de omgeving niets meer zien!  Van hier af volgde nog een portie landelijke veldwegen, waarna we enkele kilometers op het fietspad naast een grote invalsweg opnieuw richting Sint-Niklaas reden.  Na de oversteek van de weg aan verkeerslichten reden we het centrum van de stad weer binnen om omstreeks 22.15 u de Grote Markt weer te bereiken met 57,50 km op het tellertje.

Onze fiets afgegeven aan de grote bewaakte parking die ook bemand werd door de allerkleinste Wase bikers in spé.  Op zo’n reusachtig plein is er plek genoeg voor een bewaakte parking, zelfs geheel aan het zicht van grijpgrage dieven onttrokken door zwarte plastiek.  Evenzo voor een bikewash!  Tuinslangen op de Grote Markt!  In de tent was de coverband The Norwegian Socks, de Noorse Sokken dus, reeds volop in gang geschoten.  Een beetje te luid naar onze zin, zodat wij terug buiten de tent zijn gaan zitten.  Ik heb daar wel kou geleden omwille van de nijdige wind.  Bij aankomst kreeg je een bordje tapas en een ijsje aangeboden, dat alles inbegrepen in de luttele drie euro inschrijvingsgeld!  De vriendin van Jari kwam nog naar de tent en uiteindelijk zijn we toch tot halftwaalf blijven zitten, tot de koude ons weer naar huis joeg!  Het was de eerste maal dat ik deze nachtrit meemaakte.  Vorig jaar om de een of andere reden laten passeren!  Het was de moeite waard om voor deze rit naar Sint-Niklaas te komen.  Meer afwisseling kan je niet vinden tijdens een toertocht: vertrekken in volle stad, rijden over landelijke sporen en wegeltjes, een feestje bouwen op singletracks in een woest bos en nadien in de tent.  En dan onderweg nog het gezelschap genieten van m’n makker!  De affiche beloofde “massaal veel singletracks” en dat was niet gelogen.  Ik lag ook weer pas “massaal laat” in mijn bed, maar net zoals de organisatoren moeite gedaan hadden om een tot in de puntjes geregeld evenement aan te bieden, moeten wij moeite doen om er van te komen genieten!

Jari zorgde voor de registratie van de route (57 km) op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze avondrit is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

StrammerMax

03-05-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-35-50-65-85-100 km) van Straf in Bergaf te Opwijk op zondag 27-04-2014.

Sinds ik ooit met bikers van Straf in Bergaf uit Opwijk deelgenomen had aan de “4 uren Brugbergrace” in Humbeek en de Daan-TT gereden had vanuit Mazenzele, een gehuchtje van Opwijk, ben ik vaste klant van de jaarlijkse toertocht vanuit Droeshout-Opwijk.  De bikers van Straf in Bergaf namen de toertocht van Daan over toen deze fietsenhandelaar uit Lebbeke de organisatie daarvan wenste te stoppen teneinde deze rit niet te laten verloren gaan.  Inmiddels was het al de vijfde keer dat deze plaatsvond en ik heb geen enkele editie gemist.  Het aanbod aan afstanden (15-35-50-65-85-100 km) is groot en ik heb er in den beginne ooit het maximum uitgehaald, maar aan de grootste afstanden waag ik me toch niet meer.  Zelfs de kleinste nazaten van de Straf in Bergaffers waren ingeschakeld en stonden bij hun vader in fluojasjes de mensen naar de start te verwijzen.  Me ingeschreven voor de 65 km met de gedachte dat het eerder wel eens “maar” 50 km zou kunnen worden!

We verlieten het terrein van de parochiezaal naast de kerk van Droeshout om na een kort eindje langsheen de Steenweg op Vilvoorde rechtsaf de velden in te slaan.  Reeds op 1,50 km van de start troffen we de eerste splitsing tussen de 15-35 km en de 50-65-85-100 km.  Door de lange periode van droogte lagen de paden er beenhard bij.  Maar het kan hier anders zijn!  Enkele jaren geleden had het de ganse nacht van zaterdag op zondag geregend en dat was een helse editie!  Menig biker is toen tijdens de rit gestorven.  Naar het einde toe had ik op een gegeven moment zin om naast de kant van het pad te gaan zitten en te staken!  Phille81 heeft me toen opgeraapt en dank zij hem heb ik het uitgehouden tot aan de aankomst!  Helaas heb ik Phille sindsdien niet meer gezien.  Rugpijn houdt hem van de bike weg.  Spijtig!  Het was één van de bikers die steeds de moeite deed om zijn wedervaren na een toertocht kond te doen op de fora.  Hij deed ook altijd moeite om te antwoorden op een vraag of wat informatie te geven over de streek waarin hij woont en toert.

Harde veldwegen, paden en grassporen voerden me over de Waaienberg naar Paddebroeken om er op 4 km reeds een tweede splitsing te vinden tussen de 15-35 km en de grotere routes.  Vanaf hier kwam ik toe op een bekend plekje, meer bepaald de singletrack die zich met een haakse bocht verder slingert tussen een bos en een weinig vertrouwen inboezemende prikkeldraad.  Ik ben er nu aan gewend, maar tijdens die Daan-TT en mijn eerste kennismaking met deze streek vertrouwde ik die smalle veldpaadjes tussen de prikkeldraden voor geen meter!  Vaak dan nog gecombineerd met een lastig klimmetje of diepe sporen!  Een veldspoor voerde vervolgens tot het Hellepad, een wandelweg.  We reden even over een track door een strook van het Kartelobos waarna enkele stevige klimmetjes over lokale buurtwegen met naam, zoals de Karteloweg, me op 7 km door het stoffige Asse loodsten.  Op het kaartje van Jari op Google-Maps kan je dat netjes volgen!  Na een stukje asfalt als recuperatie was het klimmen geblazen in het Wolfstraatje, een zandpad, om na 9 km de derde splitsing te treffen tussen de 25-35 km en de rest.  Voor deze editie waren er heel wat splitsingsborden nodig geweest, allemaal even netjes afgewerkt met vermelding van de afstanden en grote pijlen.  Toen ik na de klim even stond uit te blazen in de Mollemseweg, kwam Peter uit Bertem voorbij gereden.  Nu ik na de winter de eigen streek weer verlaat kom ik opnieuw de bekenden van vroeger tegen.  Met Pinksteren zal hij er ook weer bij zijn wanneer een groep bikers die elkaar op tochten leerden kennen op jaarlijks weekend trekken, deze keer in Arbrefontaine.  Los van Peter had ik de organisator van deze weekends ook leren kennen na nachttochten.  De wereld is klein!

Een stoffig pad leidde tot enkele huizen en een rustoord aan de straat Waarbeek in Asse waar we het rondpunt kruisten om een veldweg in te slaan.  Assenwegen op en af voerden me op 13 km tot de splitsing tussen de 50 km en de 65-85-100 km.  10.20 u.  Even getwijfeld tussen de 50 km en de grotere afstanden.  Ik vermoedde dat Jari hier ook onderweg was en zou kiezen voor de 50 km.  Ik had bewust niet afgesproken omdat deze rit voor mij toch wel zwaar is en ik vreesde dat hij te vaak op mij zou moeten wachten.  Toch maar gekozen voor de 65 km waarvoor ik me had ingeschreven.  Ik kwam toe op een bekend plekje, op een kruispunt van assenwegen ter hoogte van Heierveld nabij Walfergem waar ooit de bevoorrading van de Boerenbike opgesteld stond.  Er staat daar nog een filmpje van op internet waarin ik te zien ben.  De plek ligt aan de rand van open velden waarin pylonen van een hoogspanningslijn staan.  De assenweg leidde me door de velden tot in het rustige schilderachtige Kobbegem waar de splitsing kwam tussen de 65 km en de 85-100 km op 15 km van het vertrek.  Omdat een mens niet altijd het onderste uit de kan kan hebben, mij gehouden aan mijn vooropgestelde keuze en de langste routes hier letterlijk en figuurlijk links laten liggen!  Ik reed door het dorpscentrum en vatte de klim in de straat van het schooltje ’t Ressorke aan.  Nadat ik een assenweg was opgereden naar de open velden toe zag ik aan de horizon het silhouet van de basiliek van Koekelberg opdoemen.  Het is altijd bizar om vanuit zo’n landelijke omgeving als deze de symbolen van ’s lands hoofdstad te kunnen zien staan!  Even later passeerde ik langs de hoeve Hof Ter Velde met een prachtig uitzicht over een open landschap, badend in de lentezon.

Een kasseitje leidde tot in Hamme-Merchtem en werd gevolgd door een off-roadklim naar een hoogvlakte van waaraf je nu ook het Atomium kon zien staan schitteren in de zon.  17,50 km.  Rijdend over assenwegen bereikte ik Relegem (Asse) om er op 19 km het dorpscentrum te doorkruisen.  Ter hoogte van Smiskensveld ging het een zanderige veldweg op in de richting van de Brusselse ring E40.  Een Bierbiker en een Herder staken me er voorbij.  We bereikten een pad evenwijdig met de snelweg dat er gehavend bij ligt met wat putten, voren en wortels.  Ik reed er tijdens de afdaling achter een andere rustig rijdende man toen ik me een hoedje schrok omwille van twee tot drie snelheidsduivels die zonder verwittiging rakelings voorbij zoefden.  In plaats van even te waarschuwen alvorens te passeren!  Eén verkeerd manoeuvre en iedereen ligt tegen de grond!  De afdaling eindigde in de bizarre bosput waar het altijd wat vochtig is en reusachtige bereklauwen groeien.  Er was daar ook een samenscholing van motorrijders, klaar om de bossen met hun tuigen onveilig te maken!  Na te voet weer uit de put te zijn geklauterd ging het over een veldweg de snelweg onder om aan de andere kant via een paadje naast de Health City uit te komen op de Steenweg op Brussel, vlak naast de E40 op de grens met Jette.  Toen ik er even halt hield zag ik daar mensen op een vangrail zitten en pas een tijd later, toen ik auto’s over glasscherven hoorde rijden, kreeg ik in de mot dat daar twee auto’s tegen elkaar gebotst waren en de derde na uitwijken voor de twee vorigen tegen een verlichtingspaal!  Er arriveerde een politieman met de motor.

De snelweg weer onder om aan de andere kant het struikgewas in te duiken.  Helaas wordt deze plek gebruikt als sluikstort en ook het achterliggende bos ligt er niet altijd even fraai bij, alhoewel het deze keer meeviel.  We bereikten de uitlopers van het Laarbeekbos van Jette en Ganshoren waar zich omwille van enkele hoge begroeide oude zandheuvels een speeltuin bevindt voor motoren en mountainbikers.  Voor zolang het nog duurt, want indien er toch werk zou gemaakt worden van een verbreding van de Brusselse ring, dan verdwijnt deze plek definitief onder asfalt!  Er was daar ook een grote groep mensen present die aan het spelen was met telegeleide auto’s die ze door de diepe sporen lieten rijden.  De parcoursbouwers hadden zich op voorhand op de fora verontschuldigd niet het onderste uit de kan gehaald te hebben uit het Laarbeekbos.  De diepste putten waren nog te nat om er een toertocht door te jagen.  Voor mij was het uitgezette parcours daarom ideaal, want te technisch is toch niet aan mijn oude knoken besteed.  Paadjes voerden mij op en af over de oude keiharde zandhopen.  De meest steile afdaling over een uitgespoeld spoor heb ik te voet genomen.  Ik was er helemaal alleen op pad en een doodssmak zag ik niet zitten!  Het academisch ziekenhuis van Jette is niet ver af, maar dat wil niet zeggen dat ik persé een poging hoefde te doen om er ook binnen te geraken!  Ook de even steile klim die volgde was niet voor mijn pannenkoekenniveau bestemd!  Na het overschrijden van een laatste bultje, met in mijn zog dan toch nog twee bikers, arriveerde ik na 24 km op meer open terrein.

Na opnieuw onder de snelweg te zijn gepasseerd reed ik op een veldweg met links van mij uitzicht op de verkeerswisselaar van Groot-Bijgaarden in de diepte en zicht op de basiliek van Koekelberg en de hoge flatgebouwen met gekleurde gevels in Ganshoren.  In Ganshoren vertrok vroeger ook een toertocht recht het Laarbeekbos in na het kruisen van de spoorweg, maar na één keer te zijn afgelast omwille van het winterweer is deze blijkbaar een stille dood gestorven.  Korte tijd later bereikte ik de rand van de bewoonde wereld van Zellik om er op 25 km van het vertrek de eerste bevoorrading te treffen aan de Jan Longinstraat en de Jan Leostraat!  In het gezelschap van enkele andere bikers en de Bergaffers de inwendige mens versterkt met fruit, knabbeltjes en een drankje.  11.30 u.  Na de stop ging het Zellik door om aan het station de spoorweg te kruisen via een pad dat als een helix de hoogte in gaat naar een brug toe.  Dat doet me altijd denken aan de lessen van wetenschappelijk tekenen waar we ooit zo’n ding op papier dienden te zetten en dan nog de hellingsgraad moesten berekenen om exact boven het startpunt te kunnen eindigen!  Een smal servitudepad leidde naar de kerk en op het daaropvolgende klimmende paadje tussen draadafsluitingen kreeg ik te maken met twee tegenliggers.  28 km.

Het ging een bos in naast de snelweg waarna een afdaling door dat bos, overgaand in gras en tenslotte in beton me tot aan de Kerkweg in Groot-Bijgaarden (Dilbeek) voerde.  Ook al wordt van Dilbeek gezegd dat het een met Brussel vergroeide verstedelijkte gemeente is, de omgeving op deze plek was zeer landelijk en schilderachtig met enkele grote oudere villa’s tussen groen.  Na het kruisen van een straat en de snelweg volgden klimmende sporen door gras en velden.  Op 31,75 km trof ik er op de middag een splitsing tussen de 65 km en de 85-100 km ter hoogte van de dicht bij de snelweg gelegen Salons Waerboom, een complex met feestzalen en hotel.  Ik stond toen in de Kortemansstraat in Groot-Bijgaarden (Dilbeek).  Een holle weg voerde me naar de Brusselsestraat in Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek).  Daar stond bij vorige edities de bevoorrading op een kleine parking in een bocht naast de weg en was er een afsplitsing voor een lus voor de grootste afstanden die er twee keren passeerden.  33,50 km.  Het zogenaamde Borréboske werd niet aangesneden.  De paadjes zijn er naar de bliksem en het ligt er vol kris kras door elkaar omgevallen boomstammen.  Daar valt nog weinig leut te beleven.  Leuke servitudes voerden me door Sint-Ulriks-Kapelle langs mooie plekjes en in een open landschap tot ik op 36 km een strook bos naast de snelweg bereikte.  Ter hoogte van de Assestraat kruiste ik de snelweg en trof er de splitsing tussen de 65-85 km en de 100 km op 36,50 km van het vertrek.  Na een veldspoor kwam er een kilometer verder opnieuw een splitsing tussen de 50-65-85 km en de 100 km.  Hier kreeg ik eventjes terug meer bikers te zien omdat ik me opnieuw op het parcours van de 50 km bevond.

Een zware asfaltklim voerde me in de richting van Asse tot we even voor een witte kapel de buurtweg Lantierenhoutweg in werden gestuurd.  Eerst even verder gereden tot aan de kapel van Petrus Ascanus, martelaar van Gorcum, op de hoek van de Petrus Ascanusstraat en de Pastinakenstraat.  Er kwam een afdaling over een eerder onbetrouwbaar pad vol diepe groeven in de richting van de Terlindenvijver om er op 40,50 km nogmaals een splitsing te zien tussen de 50-65-85 km en de 100 km.  Er liep een sms binnen en ik vermoedde zo halvelings dat deze van Jari kwam.  Inderdaad.  Hij was gearriveerd.  Gemeld dat ik op de toer van 65 km was en nog 25 km te rijden had.  Dat ging dus nog even duren, het had geen zin van op mij te blijven wachten.  Halvelings al afgesproken voor de nachttocht in Sint-Niklaas vrijdagavond!  Nog even gevraagd of de rit hem hier bevallen was, vermits ik vermoedde dat hij deze nog nooit gereden had.  “Super”, was het antwoord.  Het ging een veldspoor in, gevolgd door een paadje op een rode vaste route, een door geulen gehavend spoor op en tenslotte een keienpad tot vlak naast de Kruisborrekapel op 42 km.  13.10 u.  In tegenstelling tot anders dienden we niet te klimmen in de Kruisborreweg om er de drukkere Edingsesteenweg te kruisen, maar ging het na de kapel rechtsaf een grillige track onder de struiken in.  Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik even verderop het Kruis van Sjat passeerde.  Dat kruisbeeld staat daar naast een steil pad vol wortels dat we nu konden afdalen.  Bij andere tochten of eerdere edities was het hier altijd klimmen en voor mij te voet!

De Kruisborreweg in Asse, die loopt van de Edingsesteenweg naar de 17de-eeuwse Kruisborrekapel, ontwikkelde zich in de loop van de 20ste eeuw tot een echte ommegang met diverse kapellen, de 'weg oem' of 'Kapellekensweg' genoemd. Naast de weg- of veldkapellen waren er oorspronkelijk ook nog een aantal boomkapelletjes, die intussen verdwenen zijn. Langs de veldweg bevindt zich ook een overluifeld houten kruis met een smeedijzeren Christus, in de volksmond het 'Kruis van Sjat' genoemd. 'Sjat' was de bijnaam van Louis Moerenhout (1868-1957), smid en wagenmaker, die het kruis vervaardigde. Het kruis werd in 1976 hersteld door de plaatselijke heemkring Ascania.

Eens het Kruis van Sjat voorbij was het weer klimmen om dan toch de Edingsesteenweg te kruisen en rechtsaf te slaan.  Na de tocht zou ik vernemen dat hier door de gemeente Asse een omlegging van het parcours verplicht werd omwille van een wielerwedstrijd die de gebruikelijke kruising van de Edingsesteenweg passeerde.  Een servitudepad door velden leidde naar het einde toe dwars door de tuin van een nog recent gebouwd huis.  De bewoners hadden een bordje gehangen met de vraag om het paadje door “ons bos” te willen gebruiken in plaats van de erfdienstbaarheid, teneinde rust en privacy te garanderen.  Allicht ook om het ruïneren van hun gazonnetje te vermijden.  Er zal die zondag heel wat passage door “hun bos” geweest zijn!  De tocht voerde me naar Asbeek waar ik ter hoogte van Platijn de taverne Hof Ten Eenhoorn passeerde op 45 km om 13.30 u.  Even later stak me voor de vierde en laatste keer vandaag dezelfde biker voorbij, iemand in een geel truitje met publiciteit voor Ename op z’n rug!  Dat moet een kerel geweest zijn die de route van 100 km reed en me telkens weer inhaalde!  Hij hield er een stevig tempo in!

Ik reed over een pad langsheen lagergelegen paardenweiden vol boterbloemen.  Het is de moeite van op die herkenbare plek eens halt te houden en rond te kijken naar de knappe omgeving en de glooiende groene weiden omzoomd door bomen.  Prachtig is het daar!  Het ging een strook bos door, gevolgd door een klimmetje over de velden en ik vond het raar dat ik van links op het baantje verderop een biker zag rijden die me al een tijd geleden voorbijgestoken had.  De reden was snel duidelijk.  Daar waar de veldweg uitkwam op een asfaltbaantje werd de keuze gelaten tussen “technisch” linksaf en “normaal” rechtsaf gewoon verder op het parcours na 46,75 km.  Gekozen voor linksaf in het zog van drie anderen.  We werden een track in het bos op gezonden ter hoogte van het kasteel Putberg in Asse.  Na het klimmetje ging het steil naar beneden, waar één van de vorige bikers te voet ging en een andere weer terugkeerde om zijn aanloop te nemen.  Teneinde nekbreuk te vermijden ben ik er veiligheidshalve ook te voet naar beneden gewandeld.  Wat volgde was de mooie singletrack die er door het imposante bos aan de Putberg loopt.  Om dan weer uit te komen aan bordje met de keuze technisch of normaal.

Even verderop bereikte ik na een veldweg de tweede bevoorrading die er na 48,50 km opgesteld stond op het grasveld voor de schuur van een huis waar ze bij eerdere edities ook al gestaan had.  14.00 u.  Er waren nog enkele Straf in Bergaffers aan de slag, waarvan ik alleen degene ken die als schuilnaam Meng heeft.  De mannen kregen complimenten van een biker die de tocht voor het eerst reed.  Er was nog van alles te knabbelen, waaronder de lekkere chocoladecake.  Ondanks het toch al gevorderde uur kwamen er nog anderen toe die allicht op de langste routes reden.  Afscheid genomen en weer op pad.  Onmiddellijk na de eerste zandweg kwam een splitsing tussen de 50-100 km en de 35-65-85 km.  Op het bord stonden ook de nog af te leggen afstanden.  Dat is een goede zaak, want sommige mensen die afgepeigerd zijn denken in te kunnen korten door de route van een kleinere afstand te beginnen volgen!  Maar de rijders op de 50 km hadden nog 22 km voor de boeg, terwijl er voor de 65 km nog slechts 17 km te rijden waren!  Veldwegen en sporen, gevolgd door een afdaling met enkele gevaarlijke geulen waarvoor werd gewaarschuwd, leidden me tot aan de Grotendriesstraat in Meldert (Aalst) op 52 km.  Na enkele servitudes ging het een kilometer verder via een houten trap een knap stuk bos in waar een paadje over een aantal bruggetjes door het bos slingerde.  Vanaf een volgend knap weidespoor had men een mooi zicht op een groen bos op een plek waar nergens huizen te zien waren.  Een singletrack leidde daarna door een strook bos waar de bodem begroeid was met een tapijt van blauwe wilde hyacinten.  Uiteindelijk arriveerde ik in Veldekenslos te Affligem.

We kregen enkele baantjes voor de wielen en dan doken we tussen twee muren een achterliggend veldspoor in.  Ik vroeg me af waar ze de paadjes allemaal bleven halen!  Achteraf zou ik het antwoord op mijn vraag krijgen!  Je moet een goed kenner van de streek zijn om al die wegeltjes te weten liggen!  De paden voerden me tot aan de Putveldweg in Meldert op 58 km van het vertrek.  Het was al 15.00 u!  Ter hoogte van het legendarische Café Kravaalbos Bij Stinne ging het een bospad in op een blauwe vaste route  59 km.  Stinne tapte er nog pinten toen ze 90 jaar was in 2010.  Een jaar later overleed ze.  Het café bleef bestaan omdat vijf mannen er voor zijn blijven zorgen.  De voetbalploeg StinneBoys hebben er hun vaste stek!  Er stond een grote tent buiten en er was redelijk wat beweging van wandelaars.  Na een klim over een zanderig spoor reed ik het Kravaalbos binnen over een mooie singletrack tot aan de Huizekensstraat in Meldert.  Geen enkel huis staat er op dezelfde rooilijn en oud en nieuw, klassiek en modern door elkaar!  Typisch Vlaams!  Twee keren rechtsaf om nogmaals een klim richting het Kravaalbos voor de wielen te krijgen.  In het bos zelf was het nogmaals stevig klimmen over een pad met bij momenten diepe sporen tussen de blauwe boshyacinten.  Ik kwam er enkele keren dezelfde jogger tegen en drie jonge gasten waren er vanuit het bos foto’s aan het maken van de achterliggende open ruimte.  Tot 62,50 km kon ik genieten van het mooie ritje door dit knappe bos.  Op het kaartje van Jari kan je goed zien waar Café Bij Stinne gelegen is.  Het parcours maakte er een bocht van bijna 360 graden.

Na het verlaten van het Kravaalbos ging het veld- en zandwegen op.  We staken de Steenweg over om zo tot het kerkje van Mazenzele te rijden.  Toen ik hier destijds de Daan-TT kwam rijden stond ik nabij de kerk geparkeerd op de plek waar nu een reeks nieuwe huizen is gebouwd.  De kerk zag er toen zeer vervallen uit en ik had toen geschreven dat het jammer was dat ze zo stond te verkommeren.  Intussen is ze helemaal opgeknapt en in haar oude luister hersteld!  Alsof iemand mijn tekst gelezen had!  Er zijn nog kerkjes in deze streek gerestaureerd, zoals Sint-Gudula in Merchtem-Hamme waar ik ook al per bike ben gepasseerd tijdens toertochten.  Vanuit Mazenzele was het nog slechts een steenworp van Droeshout waar ik na 67,50 km arriveerde.  Ik durf niet schrijven hoe laat!  Ik werd er onmiddellijk gespot door Boxer waardoor ook Svekken en Jakke naar me toe kwamen.  Deze Goodfellas uit Dendermonde stonden net op het punt om huiswaarts te vertrekken.  Ik was content dat ik hen nog even te zien kreeg.  Eind juli zal ik hen wel weer kunnen spotten op de Boerenbike in Opwijk waar ze elk jaar trouw present zijn.  Later nog na de Halloween-nightride in Zele!  Of hoe je door de mountainbike fijne mensen leert kennen, want die kerels zijn altijd even vriendelijk!  Ook de beruchte Streets werd er bij gehaald.  Een paar woorden met hem gewisseld, want de mens was mee aan het helpen opruimen.  Ik kreeg zelfs prompt wat te drinken aangeboden en als laatste op de après heb ik me ook nog twee broodjes hamburger aangeschaft.  Intussen reeds afgekoeld, maar ze smaakten.

Nog even staan praten met Bergaffer Dirk terwijl iedereen er in de weer was met het sorteren van leeggoed, het afbreken van de zelf in elkaar gestoken douchecabine, het opvouwen van de tenten en het opruimen van een staketsel waar een groot spandoek van de club aan was bevestigd.  Dat had de afgelopen tijd in de voortuin van één van leden gestaan om de tocht aan te kondigen.  Toen ik opmerkte dat er bij zo’n toertocht toch veel komt kijken en de organisatie blijkbaar toch op wieltjes liep en iedereen in de weer was, vertelde Dirk dat organiseren er bij iedereen van jongs af aan in zat.  De club is ontstaan uit de plaatselijke KLJ toen deze mannen de jeugdbeweging zo stilaan ontgroeiden maar elkaar niet uit het oog wilden verliezen en aldus samen begonnen te mountainbiken.  Allicht zullen velen ooit leider geweest zijn en dan moet je in staat zijn om te organiseren.  Er liepen trouwens nu heel wat kinderen rond, want de lokalen van de jeugdbeweging liggen achter de parochiezaal.  Allicht is zo de opvolging door de volgende generaties verzekerd.  Ook eens gevraagd hoe ze er in slagen van al die paadjes te weten liggen!  Blijkbaar is er één van de leden die de hele streek kent als zijn broekzak en zelfs zonder voorbereiding een rit met de club kan leiden in gelijk welke richting!  Hij had op korte tijd een omlegging van het parcours in Asse tengevolge van de wielerwedstrijd uit zijn hoge helm getoverd.  Zo iemand is goud waard voor een club natuurlijk!  Afscheid genomen, onder anderen van Kris bij wie ik me daarstraks had ingeschreven, en m’n nog eenzaam in de parkeerweide achtergebleven auto opgezocht.  Tevreden weer naar huis gereden en blij dat ik er ook deze keer weer bij was kunnen zijn, met prachtig weer en op een toertocht georganiseerd door een groep enthousiaste rakkers vanaf dat godvergeten plekje in Droeshout.  Met groeten aan de Bergaffers die ik niet te zien kreeg, zoals Mojobiker en Dr. Gonzo en alle andere mannen in de groene pakken!  ’s Avonds zouden alle medewerkers nog aanschuiven voor een afsluitende barbecue, zo’n 70 mensen die bij dit alles betrokken waren en voor 1231 deelnemers een knappe zondag in elkaar staken!  Allicht tot op de Boerenbike op de laatste zondag van juli!

Jari registreerde de route van 50 km op Google-Maps: klik hier!

StrafinBergaffer Mojobiker maakte een filmpje tijdens de voorbereidingen: klik hier of kijk onderaan!

Voor foto's: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

StrammerMax

29-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax