Om 9.00 u was ik op pad, vrij vroeg volgens mijn maatstaven.  Omdat men voor de langste toer diende in te schrijven tussen 8.30 u en 9.00 u.  Het ging via nette straten de woonwijk waarin de sportzaal gelegen was uit.  Tot 3,50 km volgden een aantal vrij zompige tot zeer natte veldwegen met een ferm aanzuigende ondergrond.  Ik hoopte dat het niet de hele rit van dat zou zijn.  Ik had namelijk getwijfeld tussen de tochten in Terheijden en Hilvarenbeek en het feit dat ik op een kaart had gezien dat er nogal wat bossen rond Hilvarenbeek liggen, had dit mijn keuze bepaald.  Ik hoopte dus snel in de bossen te kunnen rijden!  Er stond bovendien een fikse tegenwind en de vele bikers vlogen me langs alle kanten voorbij!  Toen er eentje voorbijstak en daarmee door een plas reed, vloog er een kwak slijk recht in mijn oog!  Net nadat ik al een hele week last had gehad van een irritante zandkorrel die maar niet wilde weggaan!  En nu dat die eindelijk weg was kreeg ik weer de volle laag!  Door een paljas zonder geduld!

Mijn wens werd vervuld en we doken het bos in waarin zich een uitgestippelde trimbaan bevond, een loopparcours met sportieve opdrachten.  In Vlaanderen spreken we van een fit-o-meter.  We kregen er leuke singletracks, maar de natte bodem zoog toch ferm aan!  Kort na de start werd ik al op de gevoelige plaat vastgelegd door een fotograaf!    Op dik 5 km diende zich een eerste splitsing aan waar de route van 25 km zich losmaakte van de 45-75 km.  9.20 u.  Tot 7,75 km konden we ons uitleven op bospaden en singletracks over afwisselend droge en natte ondergrond en de passage van enkele vettige modderige plekken.  Aan de rand van een bos reed ik voorbij het Beeks Boshuis, vermoedelijk één of ander buitenhuis.  Verderop ging het rechtsaf over het erf van een boerenhof om er door een aantal seingevers, zeker vier of vijf, naar de overkant van een drukker baantje geholpen te worden!

In het knappe bos aan de andere kant van de straat konden de bikers hun hartje ophalen op leuke singletracks met bulten op en af.  De ondergrond lag er vrij droog met hier en daar enkele plassen.  Omstreeks 10,80 km kreeg ik aan mijn rechterkant een draadafsluiting te zien waarachter reeën rondliepen.  Mijn eerste gedacht was dat dit de achterzijde van de Spartelvijver was, een plek die ik daags voordien was voorbijgereden tijdens de toertocht vanuit het Belgische Weelde.  Dat had best gekund, want beide tochten passeerden elkaar bij nader toezien op een boogscheut van elkaar!  Maar het feit dat ik het Beeks Boshuis was gepasseerd en op de snelweg een wegwijzer richting Beekse Bergen had zien staan en hier dieren zag rondlopen, deed mijn eurocent vallen.  Ik ben er enkele jaren geleden ooit eens geweest in het gezelschap van vrienden met kleine kinderen.  9.50 u.  Korte tijd later arriveerde ik op 12 km weer aan dezelfde oversteekplaats en kwam er een einde aan de lus.  Ik heb aan één van de seingevers dan gevraagd of ik zonet de Beekse Bergen was gepasseerd!  Inderdaad!

Na zompige zanddreven waarover het stevig doorduwen was bereikte ik ter hoogte van een slagboom omstreeks 14 km de grote bossen van het domein Gorp en Roovert.  Landgoed Gorp en Roovert is een uitgestrekt landgoed (1200 ha) met oude loof-, naald- en gemengde bossen, cultuurgronden, heide, vennen en over een lengte van vijf kilometer een nog volop meanderende Rovertse Leij met enkele afgesneden oude zijarmen. Het landgoed is in het bezit van de familie Van Puijenbroek en toegankelijk gemaakt voor het publiek.  Het landgoed Gorp en Roovert bevindt zich in het grensgebied tussen Goirle, Hilvarenbeek en Poppel en vormt in meer dan één opzicht een merkwaardige streek. Een grenspaal uit 1843 voor de brug is getooid met de Nederlandse Leeuw aan de ene, en de Belgische Leeuw aan de andere kant. Het bruggetje loopt over de van België komende Leij, een beek die hier nog in natuurlijke staat verkeert.  Het gebied bestaat uit oude loof-, naald- en gemengde bossen, heide en enkele vennen, waarvan Haneven, Biesbosch, Papschot en Bankven de belangrijkste zijn. Het Papschot wordt omringd door een vochtig heidegebied.  De bossen langs de Rovertse Leij zijn het meest interessant.  Naast bos en natuurgebied bezit het landgoed ook landbouwgronden.  De naam van het gebied kwam me bekend voor en ik vermoed dat ik er ooit al gereden heb tijdens een toertocht vanuit het Belgische Poppel.

Eerst reed ik er door een knap bos met imposante dennenbomen die een scherpe dennengeur verspreidden.  Op 15 km bereikte ik een zandweg op de rand tussen bos en velden en grenzend aan een stukje bewoonde wereld.  Ik deelde er het pad met wandelaars.  Na het passeren van een smal houten brugje reed ik een gebied met heide en bos in.  Op 15,50 km bereikte ik een splitsing tussen de routes van 45 km en 75 km.  Het was toen 10.15 u, dus ik was al een dik uur onderweg!  Een klein rekensommetje leerde me dat ik voor de langste tocht nog ettelijke uren onderweg zou zijn!  Vermits de periode om voor de lange rit te starten beperkt was tot een half uur, vermoedde ik dat de organiserende club wel eens vrij snel zou overgaan tot het opruimen van de pijlen!  Omdat ik bovendien niet wist waaraan ik me nog kon verwachten, achtte ik het raadzamer van niet het onderste uit de kan te halen.  Ik kon beter genieten van een kortere rit dan me af te peigeren voor de 75 km teneinde tijdig weer binnen te lopen!  Dus gekozen voor de 45 km.  Achteraf heb ik het me niet beklaagd van deze beslissing genomen te hebben, ook al heb ik daardoor misschien een aantal mooie stukken gemist!

De omgeving was beslist zeer mooi en ik werd in de richting gestuurd van een grote bosvijver waarin enkele met bomen begroeide eilandjes lagen.  Even halt gehouden aan deze mooie plek waarboven de lucht blauw kleurde en de zon doorbrak.  Een moeder en kind speelden er met hun hond die zich vermaakte met het terughalen van een in de vijver geworpen tak!  16 km.  De tocht voerde me uit het bos en over een klinkerbaantje om een volgende strook bos in te duiken.  Ook daar passeerde ik omstreeks 18,50 km een mooie bosvijver en reed er op de rand tussen bos en velden.  Er volgden zompige bospaden met plassen.  Bordjes gewaagden van een privaat domein met de melding dat het voor iedereen vrij toegankelijk was.  We werden over een zeer mooi pad geleid.  Hier werd de rit even wat meer technisch omwille van het alomtegenwoordige slijk en de vele wortels.  We reden er ook eventjes langsheen een beek, vermoedelijk de Rovertse Leij of één van haar zijtakken.  Hier konden we genieten van een prachtig stukje op deze toertocht.

Op 21 km passeerde ik een in het bos gelegen huis met schuur.  10.45 u.  In een knap beukenbos kreeg ik weer een kleine vijver met eiland te zien.  Het zag er allemaal vrij woest uit.  Een mooi paadje leidde me weer langsheen de Rovertse Leij die zich er met vele bochtjes door het bos van Gorp en Roovert slingerde.  Aan een brugje kruiste ik de beek om er op de andere oever op mijn stappen terug te keren.  De omgeving was er bijzonder knap.  Omstreeks 24 km had ik de indruk dat de route van 75 km zich weer bij de basislus voegde.  Ik reed er weer door een beukenbos met grote bomen en over een bruin tapijt van afgevallen bladeren.  Daar had een fotograaf van www.bekijkenbestel.nl postgevat om de passanten te vereeuwigen.  11.05 u.  Korte tijd later bereikte ik de pauzeplaats in een oude schuur op 26,50 km van de start aan de rand van het domeinbos Gorp en Roovert.  Om 11.15 u was ik dan ruim twee uren aan het rijden, dus ik vorderde al bij al maar traag en ik was blij dat ik niet voor de langste toer had gekozen.  Het kommetje snert, een dikke erwtensoep met schijfjes rookworst, smaakte me en je kon er ook peperkoek eten en bekertjes sportdrank en thee drinken.  Misschien moeten de mensen van RTC Hilvarenbeek overwegen om eens een Tupperware-party te organiseren en zich een schenkkan aanschaffen.  Dat is iets handiger en hygiënischer dan het ene bekertje met het andere te vullen met telkens de vingers in de emmer drank!  Er kwamen een aantal Vlaamse dames toe die op zoek gingen naar hun kwijtgespeelde metgezellen.  Een tiental minuten gerust en om 11.25 u weer op pad.

Na een paadje op de rand tussen bos en veld en met veel tegenwind, bereikte ik de splitsing tussen de routes van 25 km en 45-75 km.  Na een stukje bos en een lang paadje, recht op recht, tussen bos en veld, bereikte ik kort na de stop een stukje open heide en de splitsing tussen de 45 km en de 75 km.  De route van 75 km deed de stop en deze plek twee keren aan.  Bij een eerste passage diende men rechtdoor te rijden, bij de tweede passage mee de richting van de 45 km te volgen.  Het bordje rechtdoor was ofwel omgevallen, ofwel uitgetrokken en neergelegd omdat de lange toer misschien niet meer toegankelijk was.  Dat doet men nog op plaatsen in Nederland.  Vanaf een bepaald ogenblik wordt de langste toer gesloten.  Er volgde de doortocht van lichtere bossen op bredere zandwegen over een aanzuigende ondergrond.  Ik reed er geregeld in het zog van een bikend koppel dat me inhaalde of door mij weer ingehaald werd.  Ik zou omzeggens samen met hen arriveren.  De mannelijke helft liep soms te voet omdat hij duizelig was tengevolge van pijn in zijn nek.

Op 31 km reed ik over een bospad voorbij een aantal nette weekendhuizen met mooi aangelegde tuintjes om een kilometer verder het domein De Utrecht te bereiken.  Ik bevond me toen exact op de grens tussen Nederland en België aan een straat die Tulderheyde heet in het Belgische Poppel.  Landgoed de Utrecht is een ca. 2500 hectare groot landgoed ten zuiden van het dorpje Esbeek in de gemeenten Hilvarenbeek en Reusel-De Mierden.  Het landgoed sluit in het noorden aan op de Rovertsche Heide, in het oosten op de Neterselse Heide en de Wellenseindse Heide, en in het zuiden op de Turnhoutse Heide. Aan de westzijde bevindt zich de Belgisch-Nederlandse grens, met aan de Belgische zijde eveneens een uitgestrekt ontginningsgebied met naaldbossen en landbouwgrond.  Ik doorkruiste er knappe en lekker geurende bossen, soms reed ik over paden op de grens tussen bos en velden.  Een bosvijver waarin de wortels van een omgevallen boom nog boven water uit staken trok mijn aandacht op 34 km.  In de omgeving hoorde ik schietgeluiden van vermoedelijk jagers.

Ik trof mooie paden en singletracks met omstreeks 35 km wel een iets lastiger stuk met putten en slijk.  Ik reed er in het zog van een man en een vrouw.  Deze laatste kliefde overal zonder verpinken door, terwijl haar man op een slijkerige plek onderuit ging en ik zelf ook ternauwernood aan een valpartij ontsnapte!  En deze dame was toch niet meer van de jongste!  Knappe singletracks leidden me tot op een kruispunt van boswegen waar twee mannen van de organiserende club postgevat hadden aan een megagrote waterplas!  Ze gaven richtlijnen voor een veilige passage.  Ik zag er iemand bijna te water gaan zodat het me veiliger leek van even een ommetje te maken!  Mijn voorbeeld werd al snel opgevolgd door degenen die nog toekwamen.  Ik grapte naar de twee mannen of ze er misschien op wacht stonden in de hoop ons in het water te zien vallen!  12.20 u.  De twee Vlaamse vrouwen die ik daarstraks aan de pauze had zien toekomen arriveerden ook op deze plek.

Op bijna 39 km kwam er een einde aan de mooie lus over de Rovertsche Heide in de omgeving van Esbeek, bekend van de jaarlijkse lichtjestocht waarvan de tickets vorige editie op tijd van een half uur uitverkocht waren!  Ik heb toen via een bevriend biker uit Roosendaal een niet gebruikt ticket kunnen overkopen om voor de eerste keer te kunnen zien wat deze populaire lichtjestocht te bieden heeft!

Vanaf een breed pad aan de zijkant van een bos volgden nog enkele lussen die telkens weer op dit pad eindigden.  Op 43 km konden we nog een laatste keer alle registers open trekken en genieten van een prachtig stuk woest bos op de Rovertsche Heide.  Twee kilometer verder bereed ik een knap bospad over bulten op en af!  Pas op 45,50 km voelde ik voor het eerst sinds lang weer asfalt onder de wielen ter hoogte van een baantje dat Groot Lo heet.  Dat was het sein dat het einde in zicht kwam.  Via enkele asfaltbaantjes bereikte ik om 13.15 u opnieuw het sportcentrum aan de J. F. Kennedylaan in Hilvarenbeek.  Dit alles na een tocht waarvan men zonder liegen kan beweren dat hij voor 95% door de prachtige bossen trekt en voor 99% over onverharde paden gaat!  Ik had me geen seconde beklaagd over m’n keuze om naar hier te komen rijden.

Ondanks de minder gunstige weersvoorspellingen bleef het de ganse tocht droog met zelfs een mooie herfstzon en wel veel wind!  Nog samen met enkele anderen gebruik kunnen maken van de afspuitinstallatie, terwijl de mannen al in de aanslag stonden om deze op te ruimen.  Me in de cafetaria van het sportcomplex nog getrakteerd op een koffie en een cola in het gezelschap van de laatste groepjes bikers die daar nog bij elkaar zaten.  Een tijd later zag ik de mannen die de pijlen hadden opgeruimd toekomen.  Alvorens huiswaarts te vertrekken nog even een rondje gereden in het centrum van Hilvarenbeek.  Een mooi en net dorp met een kerk met beiaard aan een groen, met bomen omzoomd groot dorpsplein en een gezellig centrum.  De hemel betrok grijs, we hadden het beste van de dag gehad.  De snelwegen in Nederland en België brachten me vlot weer thuis.  Tijdens het schoonmaken van m’n fiets kreeg ik het behoorlijk koud, maar na een hete douche kon ik de rest van de avond nog nagenieten van deze supermooie dag!  Een aanrader met een mooi parcours, zonder technische hoogstandjes, maar toch pittig!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

07-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Van 5 tot 6,5 km reden we over de brede betonnen start- en landingsbanen op het voormalige militaire domein, waarna een assenweg ons tot de unieke pièce de résistence van deze toertocht voerde.  Het beeld van de moeder die met haar kleine dochtertje op een idem dito mountainbikeje naast zich over de assenweg fietste zal me nog lang bijblijven!  En trappen maar, die kleine beentjes!  Eens letterlijk het hoekje om bereikte ik het pronkstuk, zijnde het parcours van ATB-Kempen!  Ik mocht me wel haasten om er op te rijden, want een grote groep kinderen verzamelde er met hun begeleiders voor de start van de kidstoer!  Ik had beter gewacht, want die beste klein mannen reden met hun al even piepjonge begeleider in mijn wiel en ik moest verdomd ferm trappen om hen voor te blijven.  Indien ze mij hadden voorbij kunnen steken, ze hadden het gedaan!  Van 8 tot 11 km vloog ik met die dreumesen in mijn wiel, gevolgd door die ganse kidstoer, door de zalige kombochtjes en over de springbultjes en sporadische wortels van dit knappe parcours.

Op 11 km kwam mijn redding onder de vorm van de splitsing tussen de 18 km (kids) en de 30-50 km.  Ik zei tegen de jonge begeleider dat ik nogal had moeten spurten om die kleine gasten niet voor de wielen te rijden!  Ja, vooral in de bochtjes gingen ze snel!  Het feest was nog niet gedaan, want tot 14 km volgde voor de groten nog van dat over leuke slingerwegeltjes.  Toen alle routes weer samen kwamen op het ATB-Kempen-parcours kwam ik achter een vader, moeder en kind te hangen.  “Blijven trappen”, zei de moeder, toen het kind een heuveltje op moest, “want ge kunt toch niet met uw voetjes aan de grond!”  Ocharme toch!  Ik denk dat ik op die leeftijd zelfs nog niet kon fietsen!  En het kind geraakte nog boven ook!  Onmiddellijk daarna splitsten de 30-50 km zich weer af van de kidstoer.  10.45 u.

Ik reed de straat Blauwe Kei in en vanaf 14,75 km brachten een lange singletrack, recht op recht, een zandweg en een strook asfalt me tot aan de Vaartstraat in Ravels.  17 km om 10.55 u.  Het ging eventjes langsheen het kanaal Antwerpen-Turnhout om op 18,50 km de Gewestbossen van Ravels in te duiken waar brede harde paden me onder de imposante bomen over een tapijt van veelkleurige gevallen herfstbladeren voerden.  Van 21  tot 23 km konden de bikers hun hart ophalen op een singletrack die bij aanvang redelijk technisch was omwille van de droge bladgrond als ondergrond en de lastige korte bochtjes.  Ik vermoed zelfs dat het paadje er voor deze gelegenheid was vrijgemaakt om niet verstopt te zitten onder de gevallen bladeren.  Eens goed en wel op weg werd de ondergrond harder en gemakkelijker berijdbaar.

Een mix van brede en smalle bospaden volgde en bij het indraaien van een singletrack schoof een biker uit een groepje onderuit en met zijn klikken en klakken de grond op.  We kregen er een singletrack die goed van wortels voorzien was en bij dit vochtige herfstweer is het altijd hopen dat je er niet over wegschuift!  Seingevers hielpen ons een grote baan over die er het bos doorkruist.  Ik gok op de Arendonksesteenweg volgens de kaart.  Een assenweg voerde me recht op recht door het Gewestbos tot aan de stop op 26 km van de start.  11.30 u.  Daar was een zeer ruime keuze uit allerlei lekkers en drinken.  Vooral het kommetje soep en de beschuiten met chocolade konden mij bekoren.  Er waren heel wat helpers paraat om alles aan te vullen.  Vorig jaar stond ik hier ook, maar dan in de gietende regen!  Ik spotte er ook een bekende, Jari, onze wegen kruisen elkaar de laatste tijd al wel eens meer.  De Halloween-nightride in Zele van gisteren was al direct onderwerp van gesprek.

We zijn dan samen vertrokken en direct na de stop troffen we aan een houten slagboom de splitsing tussen de routes van 30 km en 50 km.  Gekozen voor de langste toer.  Na een lange bosweg sloegen we af naar een singletrack die de herinnering aan eerdere edities opriep.  Daar moeten ooit boswerken hebben plaatsgevonden en de ondergrond is er nog altijd niet volledig hersteld.  Putten met slijk, bultjes en wortels maakten dat ik al snel achterop raakte op deze toch vrij lange track.  Jari stak een jongedame voorbij in wiens zog ik nog een vrij groot deel van de tocht ben blijven hangen.  Op langere rechte stukken kreeg ik hem nog geregeld in de verte te zien.  Op 28,50 km lag de lastiger singletrack achter me en maakte plaats voor gewone boswegen.  Omstreeks 30 km kregen we nog af te rekenen met een vrij vettige veldweg.

Van dan af volgde er een eindeloze speeltuin tijdens een grote lus die begon en eindigde op een kruispunt van zandwegen midden de bossen op Nederlands grondgebied nabij de gemeente Reusel-De Mierden.  Volgens een kaart is dit het bosgebied van de “Wellenseinde Heide” dat aansluit bij de bosgebieden “De Utrecht” en “Gorp en Rovert” die ik, zonder het te beseffen, tijdens de toertocht van zondag vanuit Hilvarenbeek bij Tilburg nog zou aandoen.  Beide tochten naderden elkaar bijna tot op een boogscheut van elkaar!  Nog steeds in het zog van de jongedame doorkruiste ik dit bosgebied over de vele paadjes die de mensen uit Weelde er voor ons hadden uitgezet.  Op een gegeven ogenblik kwam een zeer lange singletrack, die bij momenten evenwijdig loopt met een zanderig pad, me bekend voor, ook al was al het groen na boswerken die er ooit plaatsvonden weer hoog opgeschoten.  Op dik 38 km reed ik dan inderdaad voorbij de plaats die ik verwacht had, meer bepaald de Spartelvijver, een natuurzwembad aan de Weeldse Dijk in Hooge Mierde.  Ik heb er even halt gehouden, de jongedame sjeesde lustig verder en verdween uit mijn leven.  Ik heb het domein nog nooit open gezien, het is er altijd even doods!  Het is ook maar geopend van mei tot midden september, vandaar!  12.30 u.

Er volgden nog fraaie bospaden en amusante singletracks over Nederlands grondgebied en na een mooie met fris bodemgroen begroeide bosdreef kwam er pas na 41,50 km een einde aan deze knappe lus.  Tien lange kilometers door ononderbroken bosgebied, waar vind je dat tegenwoordig nog?  12.45 u.  Na nog enkele bospaden bereikte ik een open vlakte en bereed er een pad naast de bosrand waar midden in het veld een windmolentje op een metalen sokkel nog steeds zijn rondjes draait!  De grenspaal op de scheiding tussen bos en veld was met een nieuwe verflaag weer smetteloos wit.  Ik was opnieuw in België en reed er weer het Gewestbos van Ravels in op 43 km van het vertrek.  Tot 45 km volgde er een lange bosdreef waarop zich in de loop der tijden een singletrack heeft gevormd.  Hier en daar dienden wel enkele natte en vettige plaatsen te worden gepasseerd.  Een eerder saai stukje omwille van de lengte recht op recht, maar niets dan bos met imposante dennenbomen.

Het bospad ging over in een tweesporig betonbaantje over een knap groen grastapijt en bracht me naar de Kapel van de Mosdijk in de open vlakte.  Ik keek achterom en indien ik een fototoestel had gehad, dan had ik hier een kiekje kunnen maken voor een fotowedstrijd.  Zo knap hoe dat betonspoor zich door dat groene gras naar het bos toe slingerde!  Uit mijn verhaaltje van vorig jaar: ,,Voor de kapel staan de leugenbanken '', zegt Jan Van Steen. ,,Soms worden ze ook wel eens Het parlement van Weelde genoemd. Op zomeravonden komt de buurt hier bij elkaar en wordt er gezellig gekletst en gebuurt . Omwille van de sterke verhalen die dan wel eens bovenkomen, kregen de zitbanken de naam leugenbanken mee.'' Van Steen mag dan 79 zijn, hij weet smakelijk te vertellen en begrijpt als geen ander dat je het beste tot laatst moet houden. ,,Weet je waarom de mensen hier zo graag toeven?'', vraagt Van Steen. ,,Omdat je - zelfs als je arm bent - hier in Weelde kunt leven.''

Vanaf de kapel kreeg ik in dit open landschap letterlijk veel tegenwind.  Aan enkele eenzame huizen ging het het asfalt van de Schootseweg op.  Deze plek ligt op een boogscheut van de grens waar ik tijdens de tocht vanuit Hilvarenbeek zou passeren.  Er reed me daar toch nog een biker voorbij, waarna asfaltbaantjes door Weelde me omstreeks 13.30 u na 50,50 km weer naar de voetbalkantine voerden.  Omdat ik de parkeerweide passeerde maar meteen mijn sporttas opgevist.  Terwijl ik van schoenen wisselde kwam daar ineens een auto naast me staan die de weide was opgereden!  Jari kwam afscheid nemen alvorens naar huis te gaan!  Er zijn mensen die hun wereld nog kennen!  Hij had het een mooie tocht gevonden.  Dat is ook zo, en al is het parcours jaar na jaar omzeggens hetzelfde en heb ik deze tocht al meermaals gereden, deze bosrijke streek gaat nooit vervelen.  En met een beetje geluk komt ge er gelijkgezinde mensen tegen met wie het klikt.  De douches opgezocht.  Ze waren warm, maar de straal was zodanig fel dat ik er meteen een gratis massage bij kreeg voor rug en kale knikker.  Nog een drankje genuttigd en toen de voetballertjes de kantine binnenkwamen ben ik tevreden weer naar huis gebold.  Zoals de traditie het wil heb ik in Weelde-Statie even halt gehouden aan Frituur Bels Lijntje dat ik elk jaar op deze dag met een bezoek vereer.  En het bakje friet met goulash smaakte me bijzonder goed!  Een dag uit het leven om in te kaderen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

02-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Halloween-nightride (33-52 km) van de Volleybalclub Zele te Zele op donderdag 31-10-2013.

Ondanks het feit dat ik me had voorgenomen van tijdig te vertrekken, was het toch weer haasten geblazen richting Zele om er deel te nemen aan de tiende editie van de Halloween-nightride van de plaatselijke volleybalclub.  Mijn auto geparkeerd in de Jutestraat zoals vorig jaar, dat is vrij dicht bij het vertrek en toch niet in het onmiddellijke centrum van de gemeente.  Er was nog veel gewemel voor de ingang van de sporthal.  De dames aan de inschrijving waren voor de gelegenheid uitgedost als heksen.  Ze hadden veel werk om aan elke biker hun toelichtingen te geven!  Ze hadden helaas geen wisselgeld ter beschikking, zodat de inschrijving wat hectisch verliep op dat ogenblik.  Om 19.35 u was ik op pad voor de griezeltocht.  Was het overdag grijs, maar toch droog gebleven, thans begonnen de eerste regendruppels te vallen!

Via wegeltjes, straten en servitudepaadjes verlieten we het centrum om na 5 km de grote invalsweg ter hoogte van verkeerslichten te moeten kruisen.  Het vertrek was niet gelijkaardig als bij de vorige editie, wat bij mij het vermoeden deed rijzen dat de tocht in de omgekeerde zin was uitgestippeld.  Ter hoogte van een straat die Kil heet, gelegen pal naast de in de hoogte gelegen snelweg, dienden we een metalen brug over een waterloop te kruisen ter hoogte van een pompgemaal op 6,50 km.  Achter het muurtje na de brug had zich een spook verstopt en dat was wel even schrikken omdat ik net geconcentreerd was op het stuurwerk voor het rijden over de smalle brug.  Even verder was een klein kerkhof opgesteld en keken spoken met rode ogen ons aan.  Er waren nog veel bikers onderweg en het loonde de moeite om eens achterom te kijken en de slierten fel witte lichtjes door het landschap te zien trekken.

We dienden een assenweg op te rijden, gevolgd door een veldweg over gras en passeerden een reeks in de bomen opgehangen gekleurde flikkerlichtjes omstreeks 8 km.  Na nog een veldweg bereikte ik omstreeks 11 km het jaagpad langsheen de Durme.  Deze plek had ik ook al tijdens een dagrit in deze streek te zien gekregen.  20.15 u.  Tot 14 km reed ik in een volstrekt duistere omgeving over een smalle spoor dat zich in het gras van het jaagpad had gevormd.  Ter hoogte van een brug over de Durme werden we door twee seingevers een drukkere baan over geholpen.  Van daar af ging het naar beneden tot op een asfaltbaantje dat er evenwijdig loopt met een dijk.  Vorig jaar was het koud en glinsterden de ijskristallen op het gras in het licht van de helmlamp.

Reeds op 16 km arriveerde ik aan de bevoorrading aan Restaurant De Watermolen, Waterstraat 36 in Hamme, aldus een plakkaat.  Dit omstreeks 20.45 u.  Om ze te bereiken moest je eerst onder de poten van een gigantische spin rijden.  De omgeving van de tent was aangekleed met spoken, een kerkhof, een onthoofde naast een geraamte met zeis en ander fraais!  Binnen in de tent hing een groot web met uit papierdeeg gemaakte spinnen!  Een eerste heks prees haar chocoladen dragees aan en die waren beslist lekker!  Uw stuk peperkoek moest je opvissen uit een kooi met spinnen.  Ik betrouw dat anders niet!  Stel u voor dat ze tijdens één of andere editie een echte reuzenspin zouden gebruiken!  De stukjes banaan waren gemillimeterd en er was sportdrank om te drinken.  Ook hier nog altijd veel bikers present.  Na de stop trof ik aan het begin van het straatje de splitsing tussen de routes van 33 km en 52 km.  Er stond zelfs een afstand van 71 km vermeld, dan moest je twee keren de richting van de 52 km uit.  Een achttal bikers koos er samen met mij voor de langste route.

Na enkele straten door Hamme ging het omstreeks 20 km donkere veldwegen op.  Ik schrok nog het hardst van de kerkklok die bij het passeren op dat ogenblik negen uur begon te slaan!  Een treintje van 12 bikers stak me voorbij.  Via een veldweg bereikten we een drukke baan.  Tot 24 km reden we evenwijdig met deze grote baan over een spoor in het gras en het fietspad.  In Hamme ging het dan rechtsaf de Driegotenkouter in.  Een kilometer verder dook ik een bos in.  Daar waren jonge gasten van een jeugdbeweging een tent aan het opruimen die had gediend voor een griezeltocht.  Ze probeerden er ook nog de overschot van hun jenever te slijten aan de passerende bikers.  Ik ben er even gestopt, heb er een borreltje gedronken en even met die gasten staan praten.  Met dit borreltje achter de kiezen dook ik een knap bospad in waar ik zo’n dikke twee kilometer kon van genieten en rijden over de kwistig gevallen herfstbladeren in het schijnsel van m’n lampen.  Acht bikers deelden er m’n weg.  21.45 u.  Tot 28,50 km reden we over de Buntwegel, een leuk paadje naast een vijver.

Op 30 km bereikte ik weer een grote baan en diende daar over de zompige brede graskant te rijden.  Via een brug ging het de Durme over.  Dan rechtsaf naar beneden en de brug onderdoor.  Goed en wel beneden kwam ik uit in een straat die Koolputten heet op het grondgebied van Waasmunster tegenover een huis dat in het decor van deze tocht paste: verlaten met op de verdieping openstaande en op het gelijkvloers dichtgemetselde ramen.  Daarnaast het terrein van een bedrijf.  Omstreeks 22.00 u kruiste ik er een metalen bruggetje.  Aan de overkant konden we van 32,50 km tot 34 km genieten van een soort crossparcours met aangelegde bultjes en vele kombochten in een strook bos.  Hier en daar waren wanden uit gevlochten takken opgetrokken.  Het zou best kunnen dat ik hier ooit tijdens een dagtocht vanuit Waasmunster gepasseerd ben, ik meen me vaag zo’n plek te herinneren.  De omgeving was voor de gelegenheid aangekleed met lichtjes in alle vormen en soorten.  Er stond een man bij een bestelwagen waarin vermoedelijk een aggregaat draaide om alles van stroom te voorzien!  Een vijftal bikers kruisten er m’n weg.

Van 35 tot 36 km doorkruiste de toertocht de bewoonde wereld van Hamme om een jaagpad langsheen de Oude Durme te bereiken.  Ter hoogte van een hoog gebouw naast de oever, de hogergenoemde Watermolen, bereikte ik voor een tweede maal dezelfde bevoorrading op 37,75 km omstreeks 22.30 u en in het gezelschap van nog drie anderen.  Het was nu al een heel stuk rustiger, maar de lekkere chocoladen dragees waren nog ten overvloede beschikbaar!  Na de tweede stop stuurde de tocht ons voornamelijk over landelijke buurtwegen die hier allemaal namen dragen.  Eentje ervan heette Palingwegel!  Op 40 km kreeg ik een fel verlicht gerestaureerd kapelletje in het vizier, de kapel van Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troost aan de Vossestraat in Hamme.  Ik reed er in het zog van een traag rijdende biker met weinig licht in wiens buurt ik al een hele tijd had gereden en me telkens weer inhaalde toen ik langs de kant stil hield.

Op een smal paadje passeerde ik tussen de kale boomtakken zwevende spoken en licht in de bomen.  Even later stond ik op het schilderachtige dorpsplein naast het varken van Hamme-Zogge.  Bikers die daar in de weer waren met het vervangen van een lekke band, zegden me dat het rechtsaf was.  Ik vertelde hen dat ik dat gemerkt had, maar eerst dat varken eens van dichtbij wilde bekijken in het schilderachtige in oranje licht badende centrum van Hamme-Zogge met op de kerk uurwerken met verlichte wijzerplaten.  Het betreft het varken van Jo Bocklandt.  Dat werd twee jaar geleden onthuld ter gelegenheid van de week van de amateurkunsten, Zogge Kust Kunst.  Er stonden gouden lippen op afgebeeld en de tekst van een gedicht.  Iets van “als je uw gemoed wil sussen, moet je mijn billen kussen”!  Ik had eerder zin om mijn tanden in een lekker stuk gebakken spek en eieren te zetten!  23.00 u.

Vanaf Hamme-Zogge volgden een reeks buurtwegen om rond 46 km opnieuw de bewoonde wereld te bereiken.  Een reeks donkere veldwegen in een open omgeving leidden me in de richting een eenzaam huis waarvan de bewoner lekker in zijn warme huiskamer in de zetel lag.  In een bocht van het pad was een klein kerkhof opgesteld met zerken, voorzien van graflichten en bewaakt door spoken met flikkerende ogen, dit alles beschenen door met batterijtjes gevoed blackligt.  De trage biker die ik was voorbijgegaan was inmiddels uit mijn zicht verdwenen.  Een paar keren achterom gekeken, maar geen lichtpuntje te zien in de donkere nacht.  48 km.  Omstreeks 23.30 u reed ik over paden door Zele.  Ter hoogte van een grote baan werd ik staande gehouden door drie jonge bikers die het noorden kwijt waren ter hoogte van een rondpunt.  Daar hingen nochtans pijlen, maar toen ik het centrum van de gemeente bereikte heb ik ofwel een pijl gemist, ofwel was er eentje verdwenen!  Ook het drietal was nog steeds op zoek naar de juiste weg!  Omdat een tegenslag nooit alleen komt, kreeg ik als klap op de vuurpijl ook nog af te rekenen met een lekke achterband!  Het loonde niet meer de moeite om die nog te gaan vervangen.  Ik heb nog enkele keren aan mensen de weg moeten vragen, en omstreeks middernacht lopen er in de woonstraten niet zo veel mensen meer rond, en heb dan met een plat achtersteven toch de Sporthal De Zeven weer kunnen vinden, uitgerekend om middernacht!  Het drietal van daarnet kwam ook nog toe en ik meen zelfs de trage biker nog gespot te hebben toen hij huiswaarts reed!  Die was nog eerder terug dan ik!  Toen ik de dag nadien Jari ontmoette aan de stop van de toertocht vanuit Weelde, vertelde hij dat hij kinderen had gezien die pijlen aan het verhangen waren en zich bezig hielden met het spannen van kleefband over een smal pad.  Hij had zijn beklag gedaan bij volwassenen in de buurt.  Op zich misschien onschuldig, maar het begint met kleefband en eindigt met ijzerdraad!

Het polsbandje met noodnummer kon in de hal ingeruild worden voor een Duvel of ander vocht.  Daar was de Halloween-discotheek al een tijd in volle gang!  Ik heb voor een donkere Leffe gekozen.  Nog eventjes bij drie van de Weetabix-Watjes gestaan.  Maar omdat Danny de vrijdag op een feestje werd verwacht en een man met huishouden de kerk enigszins in het midden moet zien te houden teneinde de huisvrede niet nodeloos in gevaar te brengen, zijn deze mannen kort daarop huiswaarts vertrokken.  Ik herinnerde me van vorig jaar dat hier ook een kraampje met hamburgers in de zaal stond en daar ben ik naar op zoek gegaan.  Toen ik geld aan het opdissen was uit mijn rugzak werd ik als het ware overvallen door enkele kerels van de Goodfellas Mountainbikefriends uit Dendermonde!  Terwijl ik in m’n binnenste stond te duvelen over de lekke band.  Joviaal als ze zijn kwamen onder anderen Svekken, Flaming-Jakke en Boxer me de hand schudden!  Toch maar eerst een hamburger opgesmikkeld.

De Goodfellas waren al goed vrolijk.  Vooral Bram (als ik het goed heb) kon het dansen niet laten!  Svekken had veel te vertellen, van hun deelname aan het wereldkampioenschap singlespeed nabij de Mont-Blanc, de toertocht die zij voor de lokale rugbyclub organiseerden op 10 maart van dit jaar in Sint-Gillis-Dendermonde en over de Goodfellas als vriendegroep bikers.  Toen ik hem de week voordien tijdens de tocht vanuit Kalmthout aan de stop in Brasschaat-Maria-ter-Heide te zien kreeg, probeerde Flaming-Jakke me aan te porren om eens in Dendermonde te komen rijden.  Verdikke, die mannen wisten nog bijna tot in detail wat ik nadien daarover geschreven had!  Een wijze les voor beide partijen.  Zodat zij ervaren hoe anderen de streek waarin zij wonen zien (ik ben niet zo’n fan van toertochten in Oost-Vlaanderen), aldus Flaming Jakke.  Maar ook dat ik altijd goed moet letten op wat ik schrijf!  Per slot van rekening wordt het grootste deel van de toertochten georganiseerd met de beste bedoelingen, om de mensen te doen kennismaken met een streek en een aangename dag voor te schotelen.  De opbrengst voor club, een vereniging of een goed doel is van secundair belang.  Los daarvan ben ik nog door iemand anders uitgedaagd om te komen zien dat Oost-Vlaanderen meer in zijn mars heeft dan dat ik vermoed.  Bij leven en welzijn rijd ik daarom op 11 november in Eksaarde-Lokeren!

In Zele was er minder versiering onderweg dan voordien.  Begrijpelijk omdat er de jaren voordien nogal wat decoratie gejat werd!  Hetgeen er was moet al immens veel voorbereidend werk gevraagd hebben!  Vooral de hond met de monsterachtige kop en een uit gebogen takken geconstrueerd geraamte was erg geslaagd!  Het was weer een amusante belevenis en ook al had ik me voorgenomen van op tijd weer thuis en te bed te zijn, het werd weer veel te laat!  Door de babbel met de Goodfellas was mijn ongenoegen over de afsluitende zoektocht naar de sporthal al snel weer vergeten.  De lekke band heb ik ’s nachts noodgedwongen nog hersteld of ik kon op 1 november thuis blijven!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

01-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

We kregen bij aanvang onverharde bosdreven voor de wielen waarlangs tussen de bomen toch huizen gebouwd zijn.  Omstreeks 3 km kwam er een eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 40 km.  Een aantal onverharde wegen brachten me omstreeks 5 km tot aan de Wildertse Duintjes nabij de spoorweg.  Omdat ik problemen had met m’n lurkzak, te hard aan de speen getrokken zodat al het water uit het slurfje gutste, speelde ik rubber al snel kwijt.  We doken rechtsaf de bossen in en van 5 tot 7,75 km konden we met volle teugen genieten van de plezante tracks en paadjes die de Wildertse Duintjes rijk is!  Het was in ieder geval een amusante opener van deze tocht.  Twee eigenaardig opgehangen pijlen op een bultje gaven wel aanleiding tot twijfel.  Na het verlaten van deze speeltuin bereden we opnieuw onverharde bewoonde bosdreven.  Na 9 km kwam er een einde aan een plaatselijke lus, want bereikte ik het asfaltbaantje langs waar ik het College bereikt had.  Een gevarenbordje had daar niet misstaan op de plaats waar het verkeer richting de start het parcours kruiste!  Maar ik herinnerde me nog van vorig jaar dat ik daar zowel met de auto als de fiets goed uit diende te kijken!  Omstreeks 9.55 u reed ik nog steeds in het gezelschap van vele anderen.  Blijkbaar was de regen geen reden geweest om thuis te blijven, alhoewel ik vermoed dat velen iets later vertrokken waren dan gebruikelijk.  Er stak wel een stevige wind op.

Even verderop was de oversteek van de Huijbergsebaan toch bewaakt door twee seingevers.  Het ging een pad in naast de bosrand wat me tot mijn verbazing tot een bekend plekje bracht, meer bepaald het boswachtershuisje nabij het Stappersven in Kalmthout, gelegen aan een bocht in het bospad.  Daarop had zich een singletrack gevormd die vanuit het bos de heide in dook om op 12 km uit te komen aan de Verbindingsstraat, de bekende asfaltweg die nabij het Stappersven door de Kalmthoutse Heide loopt, van Kalmthout tot Kalmthout-Hoek, een plek die wat geïsoleerd ligt van de gemeente.  Buiten de kaalheid en hier en daar een zwarte stronk waren de sporen van de zware heidebrand van enkele jaren geleden (mei 2011) inmiddels onzichtbaar door het opgeschoten heidegras.  Het ging rechtsaf het asfaltbaantje op en omstreeks 13,50 km verlieten we linksaf de Verbindingsstraat om vlak voor Kalmthout-Hoek het bos en de heide in te rijden.  10.15 u.  Plezante paadjes en singletracks voerden de bikers door stroken bos langsheen de heide.

Op 15,50 km bereikte ik een splitsing tussen de routes van 25 km en 40 km.  Aan het kabaal van mijn gsm in m’n rugzak te horen bevond ik me nabij de Nederlandse grens.  Voor de langste route volgde hier een kleine extra lus vanaf de Groenendriesstraat in Kalmthout.  Net voor het bereiken van de splitsing op een zanderig pad had ik me even aan de kant gezet en meende ik Jari te zien passeren.  Ik heb nog geroepen, maar hij sjeesde lustig door.  10.20 u.  Het lusje bracht ons doorheen een open omgeving en langsheen een manege met een schuur met een naar boven uitschuifbaar dak.  Ik had er af te rekenen met een stevige tegenwind.  Twee kilometer later bereikte ik weer het paadje waarlangs de bikers van de 25 km gestuurd werden en vanaf een paadje naar rechts over een dikke wortel reed ik weer op het gemeenschappelijke parcours in het bos.  Op 18,75 km trof ik weer een splitsing tussen de 25 km en de 40 km op een bospad.

Voor de langste toer kwam er een knappe singeltrack over enkele bultjes op en af.  Ik kwam er achter een bij nader toezien vermoedelijk Nederlandse vrouw te hangen.  Een eindje verder misrekende ze zich aan een stevige heuvel en dreigde stil te vallen.  Toen ik me naar links smeet in de hoop zelf de top nog te halen, schrok ik me een hoedje door een biker die ook mij wou inhalen.  Ik uitte mijn ongenoegen over het feit dat hij wel iets had mogen zeggen alvorens zo onverwacht in te halen.  Bovendien viel hij dan nog stil.  Vlak voor de top lag wel een verraderlijke wortel, ik zou het vermoedelijk evenmin gehaald hebben zonder zijn komst.  Het bleek ook een Nederlander te zijn.  Het was grappig toen hij zich omkeerde en met een uitgestreken gezicht zei dat het te steil was!  Ik heb nog eens lachend omgekeken naar de vrouw achter me.  Hopelijk heeft ze niet gedacht dat ik op haar fulmineerde!  21 km.

Het werd donker en begon helaas stevig te regenen op 22 km omstreeks 11.00 u.  We reden toen over de Staartse Heide.  Toen ik even halt hield zag ik de vrouw van daarnet weer in mijn zog verschijnen.  De regen ging over in een heuse stortbui en samen met enkele bikers van onder anderen Van Trier uit Kalmthout vond ik het raadzamer van even te schuilen in het bos.  We stonden daar namelijk net op het punt van een open heidevlakte in te rijden.  Sommigen reden wel gewoon voorbij het regengordijn in, een andere biker die even gewacht had keek ons aan en vertrok met enige twijfel, zeggende dat we anders kou zouden beginnen krijgen.  En hij verdween in de gietende regen!  Twee bomen die in onze nabijheid door de wind tegen elkaar knotsten gaven een onheilspellend geluid en er viel een stuk tak naar beneden tussen de varens.  Het was niet normaal, die stortbui, en we moesten even geduld oefenen eer het weer opklaarde.  Ondanks het schuilen was m’n regenjasje drijfnat.

We reden daarna over een geblust zanderig pad over de open heide, gevolgd door een omwille van de stortbui vettig geworden bospad, zodat de modderspatten naar alle kanten vlogen.  Samen met een meute doornatte bikers bereikte ik de bevoorrading op 24,50 km van het vertrek omstreeks 11.15 u.  Ondanks het toch al gevorderde uur was er nog veel beweging op de pauzeplaats.  Vermoedelijk waren de meesten later vertrokken en hadden gewacht tot de regen van deze ochtend overgewaaid was.  Ondanks dat stond één van de Hoekse Trappers kwistig bananen uit te delen, bevreesd om anders met te veel overschot te blijven zitten.  Hij duwde me prompt een tweede exemplaar in de handen.  Verder heb ik nog een kommetje soep gedronken, een frangipanegebakje gegeten en een beker frisdrank verwoest.  Van een karige bevoorrading was hier dus geenszins sprake!  Die mannen hadden in ieder geval genoeg bananen besteld, want ook in de zaal na afloop werden ze nog uitgedeeld onder de deelnemers en de medewerkers.  Een aantal Hoekse Trappers hadden zich aan de bevoorrading omwille van de regenbui teruggetrokken in de laadruimte van een kleine vrachtwagen waarmee het materiaal naar de stop was gebracht!

Na de stop ging het letterlijk rechtsaf het hoekje om voor de nog resterende 17 km, aldus een bordje.  Tot 29 km volgden mooie maar weliswaar goed nat geworden paden door de bossen van de Staartse Heide.  11.35 u.  Een vettig bospad onder hoge bomen kwam me bekend voor en even later reed ik inderdaad voorbij het beeld van de Heilige Teresia aan het groene poortje in Huijbergen.  In de tegenoverliggende Vijverstraat trof ik op 29,75 km een splitsing tussen de routes van 25 km en 40 km.  Zelfs als je de kleine toer rijdt zou je hier zeker de richting van de 40 km moeten kiezen, want deze extra lus gaat namelijk over de Pilberg.  In Nederland is men blijkbaar overal de bekende groene bordjes aan de toegangen tot de natuurgebieden aan het vervangen door nieuwe bruine bordjes met de vermelding van de naam van het gebied dat men betreedt.  Eindelijk weet ik nu exact over welke heuvel het hier gaat!  Meerdere tochten doen de Pilberg aan, maar slechts de heuvel zelf, terwijl deze toer tot maar liefst 33 km ook een zeer knap stuk van de bossen rondom benutte, tot vlak tegen de tennisterreinen toe die men op andere tochten vanuit de hoogte ziet liggen.

Op de zanderige helling van de hoogste heuvel stond de biker met de KBC-fietsbroek die ik al had zien toekomen op de plek waar we voor de stortbui hadden staan schuilen en ook aan de stop gezien had.  Hij tastte naar zijn kuiten.  Ik vroeg hem of hij gevallen was, maar blijkbaar had hij last van krampen in zijn kuiten!  Bij het beklimmen van een volgende helling zag ik links van me een man die in de weer was om een put te graven met een schopje en een metaaldetector bij zich had!  Aan de twee mannen die op de top wachtten en de KBC-biker die achter me aan was gekomen gevraagd of ze wisten wat die kerel daar aan het doen kon zijn.  Maar zij hadden niet opgemerkt dat hij een metaaldetector bij zich had.  “Misschien is hij zijn fiets aan het zoeken”, grapte de KBC-biker!  Hij moet toch wel last gehad hebben van krampen in zijn kuiten, want ik ging een aantal keren aan de kant, maar hij wou me niet voorbijsteken op de mooie singletracks die we rondom de Pilberg nog voor de wielen kregen.  Hier konden we in ieder geval genieten van één van de knapste stukjes van deze toertocht met meer dan 3 km plezier!

We kwamen weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van de Hollandseweg in een meer open landschap.  De seingever daar had een parasol in de grond geplant om zich te beschermen tegen eventuele regen!  Even verderop ging het rechtsaf een vettige veldweg in.  De KBC-biker moet echt wel last gehad hebben van krampen, want de kerel reed gewoon rechtdoor en hield het dus blijkbaar voor bekeken.  Op het slijkpad in open veld kreeg ik veel tegenwind te verduren.  Ik passeerde een grenspaal en reed dus opnieuw België binnen om uit te komen in een stukje van de Groenendriesstraat in Kalmthout.  35 km.  Van daar ging het een stukje over de Verbindingsstraat en via de Achterstehoevestraat doken we een laatste stuk bos in voor de laatste kilometers fietsplezier.  Op een vettig pad op de rand tussen bos en veld wandelde een jonge vrouw met haar baby in een draagzak op haar buik.  Via een vettige veldweg met enkele grote plassen bereikte ik de parkeerweide waar m’n auto stond en opnieuw het College van Essen.  Omstreeks 12.30 u met 42,50 km op het tellertje.

Gebruik gemaakt van de bikewash, want dat was nodig!  Omdat ik het niet zag zitten van zo onder de modderspatten in de auto te kruipen, eerst gaan douchen in de sporthal met een nette infrastructuur en lekker warm water.  Tijdens het afdrogen en aankleden een praatje gemaakt met een jonge kerel die ook was komen douchen.  Hij vertelde me dat hij kettingbreuk had voorgehad en tevreden was dat een biker hem weer op weg had geholpen met een powerlink.  Dat het tijd was voor een investering en hij zich een kettingpons zou aanschaffen.  Ik vertelde hem dat ik content was dat ik me deze ochtend niet thuis had laten houden door de regen.  Ook al stonden er bij mijn aankomst nog redelijk wat fietsen in de parking, de zaal was na mijn wasbeurt zo stilaan aan het leeglopen en de medewerkers maakten al aanstalten om de leeggekomen tafels en stoelen op te ruimen.  De blonde vrouw die de bestellingen in de zaal opnam en bracht, herkende ik nog van vorige keer.  Dat betekent dat er weer een jaar achter ons ligt!  Me nog een kop lekkere soep met beschuit en een frisdrank aangeschaft.  Omstreeks 14.00 u weer huiswaarts.  Een koppel Nederlanders die voor hun wagen een parkeerplek vlak in een voetbaldoel hadden toegewezen gekregen, waren druk foto’s aan het maken van hun auto in de goal!  Omdat ik voor de verandering eens wat vroeger weer thuis was, de tijd genomen om mijn fiets en vuile auto eerst eens onder handen te nemen.  Eer mijn spullen opgeruimd en gewassen waren en ik iets eetbaars achter de kiezen had, was het alweer tijd om nog even naar tv te kijken.  Op tijd te bed na enkele vervelende werkweken en een druk bikeweekend met weinig slaap!

Het was een mooie tocht vanuit Essen-Hoek in een bosrijke streek met enkele zeer plezante stukken zoals de Wildertse Duintjes, de Staartse Heide en de omgeving van de Pilberg in Huijbergen.  Ondanks de regen ’s ochtends en de stortbui onderweg heb ik toch veel deelnemers gezien, dus de tocht van de Hoekse Trappers kon toch op de nodige belangstelling rekenen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

31-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Via één van de toegangen tot het sportcomplex werden we naar de straat geleid om even verder het knappe park van Merksplas in te rijden.  Daar ging het een bruggetje over en voerden de paden onder de imposante beuken me naar een grasspoor dat me naar Hoekeinde bracht.  Rechtsaf en linksaf de Slagmolenstraat in, waarna de Lochtenberg me over asfalt en een onverharde assenweg tot aan de grote baan van Hoogstraten naar Merksplas bracht.  Twee seingevers zorgden daar voor de oversteek van deze vrij drukke weg.  Ik bereikte de Veldenbergstraat en reed langs het kampeerverblijf Molenzijdse Heide, enkele bedrijven van de lokale KMO-zone en de filialen van enkele grote winkels.  Zoals vorig jaar reden we dan over het terrein van één van de bedrijven van de KMO-zone om zo een volgende straat te bereiken, langsheen Wegenbouw Vermetten en verderop een klein poortje in een afsluiting door.  Van 5 tot 6 km troffen we daar een mooie, weinig bereden, want volgens mij op private grond gelegen, singletrack in een knap bos dat gelegen is langsheen De Gracht in een uitloper van Merksplas-Kolonie.  Samen met een vijftal andere bikers reed ik er over een bruin tapijt van gevallen herfstbladeren.  Ondanks het zonnige en redelijk warme weer was het duidelijk te zien dat de herfst nu volop bezig was!

Het ging weer een poortje door en we doken een korte helling af om het pad te bereiken dat er naast De Gracht loopt, een brede waterloop die door Merksplas-Kolonie loopt.  Tot ruim 7 km reed ik hier ook over een tapijt van herfstbladeren die de ondergrond aan het oog onttrokken.  Uit ervaring weet ik dat hier enkele zompige plekken liggen, maar de paden lagen er goed vast bij.  Halverwege werd een klimmetje op de naastliggende dijk aangesneden.  Ik bereikte de grote baan die Merksplas met Rijkevorsel verbindt en daar maakten we aan de andere kant van De Gracht rechtsomkeer om direct weer de bossen in te duiken.  Een treintje van zes bikers laten passeren alvorens de plezante bultjes en heuveltjes die hier naast een vijver liggen aan te snijden.  Een vrouw had er wat last met de bultjes en de tracks die er hier wat zompiger bij lagen.  Zoals ik verwacht had trof ik er ook de splitsing tussen de kidstoer-25 km en 40-50 km op 8 km van de start.  In tegenstelling tot vorige keer, toen we recht op recht naar de grote baan reden, was hier nu ook een singletrack uitgepijld.

Seingevers hielpen me over de drukke baan naar Rijkevorsel en tot 9,5 km volgde het parcours weer De Gracht, maar nu over een woester singletrack die deel uitmaakt van een vaste route.  Bladeren, wortels en enkele bultjes werden er ons deel.  In het zog van een treintje van vijf bereikte ik de bredere dreven die er het terrein van een boomkwekerij doorkruisen op de grens tussen Merksplas en Beerse.  We kruisten de Beersebaan en via nog een zandweg bereikten we het fietspad naast de zandweg Ossenweg op 10 km na de start omstreeks 13.30 u.

Na de bocht ging het direct rechtsaf het bos in om via bredere paden te arriveren op de Blakheide op de grens tussen Beerse en Rijkevorsel.  Daar reden we over het brede zandpad om daarna rechtsaf te slaan en tot 14 km te kunnen genieten van de knappe singletrack die er naast een manege voert.  13.45 u.  Op het enkele jaren geleden geasfalteerde baantje naast de afsluiting van de camping Breebos ging het rechtsaf over een smal paadje op privaat terrein om de grote baan van Merksplas naar Rijkvevorsel weer te bereiken.  Daar stonden weer seingevers om een veilige oversteek te garanderen.  Het ging de knappe singletrack op die bij aanvang over een soort dijk loopt.  Via een korte helling reden we de dijk af en vervolgden onze weg op een paadje dat er langs loopt.  Deze track loopt dan verder door het bos en maakt deel uit van de rode vaste route die we tegen de richting in bereden.  We arriveerden op een breed bospad in Merksplas-Kolonie en bereikten de Zandweg in Rijkevorsel, een bospad dat links naar Achtel leidt.  Daar reed me een lange trein van zeker 15 bikers voorbij.  We sloegen echter rechtsaf en bereikten één van de typische klinkerdreven van Merksplas-Kolonie.  Het ging er een track op die evenwijdig met deze weg loopt om de baan Merksplas-Hoogstraten te bereiken ter hoogte van Papenvoort op de grens tussen Merksplas en Wortel.  Twee seingevers stonden daar weer op post.

Even verderop sloegen we rechtsaf in de Kolonie, een lange klinkerweg die vanaf De Diepte (bord intussen spoorloos verdwenen) naar de gevangenis van Wortel-Kolonie voert.  Aan het kapelletje ging het echter rechtsaf een baantje op waarvan de aanzet enkele jaren geleden van beton werd voorzien.  Beton ging over in een assenweg op de rand tussen bos en velden.  Ik bereikte een splitsing tussen de kidstoer (rechtdoor) en de andere afstanden 25-40-50 km (linksaf) op 20 km van de start.  Daar was het even optornen tegen de wind op een assenweg door de open velden.  Ter hoogte van een serrecomplex doken we een singletrack in die ons naar een paadje leidde dat ons door de bossen van Wortel-Kolonie voerde.  Op 23 km van de start arriveerde ik aan de bevoorrading die ondergebracht was in een proper, maar krakkemikkig stokoud schuurtje, vlak naast het hoofdgebouw van de gevangenis achter een metershoge draad!  14.15 u.  Er was nog veel beweging aan de stop, er bleven bikers toekomen, waaronder enkele bikers van Forza Turnhout die ik gisteren in Wiekevorst ook had gezien.  Twee dames zorgden er voor sportdrank en suikerwafels.

Niet al te lang blijven staan.  We dienden op onze stappen terug te keren en ik zag dat de gevangenen achter de omheining gelucht werden.  Het ging opnieuw de bossen in om direct de splitsing te treffen tussen de routes van 25-40 km en 50 km.  Gekozen voor de langste toer en ik was niet de enige.  14.30 u.  We doorkruisten één van de imposante bosdreven en daarna ging het linksaf om op 24,50 km het knappe Bootjesven te passeren.  Dat is een klein meer met middenin een eilandje.  Er liepen veel wandelaars rond.  In de winterperiode tijdens een periode van hevige vorst wordt deze plek dankbaar gebruikt door schaatsers en kinderen om in de sneeuw te spelen.  Eens Bootjesven voorbij ging het rechtsaf een bospad in dat me tot aan het Grenspad voerde.  Dat pad ligt pal op de grens tussen België (Wortel-Hoogstraten) en Nederland (Castelré-Baarle-Nassau).  25,25 km.  Ook hier liepen veel wandelaars.  Ik vermoed dat er een georganiseerde wandeltocht plaatsvond!  Vanaf hier kregen we een lus voor de wielen, want aanstonds zou ik deze plek weer passeren.  Het ging linksaf het Grenspad op richting Wortel-city en we bereden dit zeer zanderige pad gedurende meer dan een kilometer tot aan de singletrack rechtsaf aan de bosrand en die daar de grens overschrijdt.  Nog een zanderig pad leidde me voorbij twee eenzame Nederlandse huizen in de richting van de zogenaamde Rooie Weg, de landelijke asfaltbaan die van Minderhout naar Baarle-Hertog voert.  Zo ver reden we echter niet, want het ging snel weer de bossen in voor een lus onder statige bomen, tussen struiken en doorheen de velden.  Ook hier veel wandelaars en nog steeds voorbijstekende bikers.  Op 29 km bereikte ik weer het Grenspad en kwam er een einde aan een lusje van een viertal kilometer op Nederlandse bodem.  14.50 u.

Het ging weer het Grenspad op, maar nu in de andere richting over het parcours van de vaste rode route die hier ook passeert.  Het was een heel eindje tot rechtsaf in de Torendreef, een zandweg waarnaast een korte track achter een draad loopt.  Aldus hadden we het hele natuurgebied rond Bootjesven omcirkeld!  Ik bereikte de assenweg die luttele jaren geleden niet meer was dan een bijna onzichtbaar spoor door hoog gras, maar opnieuw opengemaakt en verbreed werd.  Zo arriveerde ik in Staakheuvel op de grens tussen Wortel en Merksplas, waar een kort, stokoud en verzakt kasseiwegeltje helaas samen met enkele omgevende wegen recent door beton werd vervangen.  32 km om 15.00 u.  Het was duidelijk dat we regelrecht naar het speelbosje op de groene vaste route geleid werden!  Tot 35 km konden we inderdaad ons hartje ophalen op een technische track vol bultjes en korte bochtjes.  De vaste routes werden hier geopend kort nadat ik met biken was gestart en deze plek was de nagel mijner doodskist toen ik er met een collega rondjes kwam rijden!  Ik heb nu toch ook nog één keer voetje aan de grond moeten zetten, de plaatsen waar ik aan de kant ging om andere te laten passeren en de plek waar een drietal, dat me ingehaald had, het pad versperde doordat één hunner aan zijn bike stond te morrelen, niet meegeteld!  In den beginne had ik in elk bochtje wel prijs!  Ik heb dus blijkbaar dan toch wat bijgeleerd!

Om 15.15 u lag dit bijzondere paadje achter de rug en passeerde ik op een asfaltbaantje de in de bossen gelegen Reva-verffabriek.  De hemel overtrok en ik hoopte dat regen uit zou blijven!  Even voorbij Reva ging het rechtsaf de open velden in over bredere assenwegen in Merksplas.  Ik bereikte een betonbaantje en net voor we het Graafsbos in doken werd ik voorbijgestoken door een groepje van acht bikers van Het Vliegend Wiel uit Lille.  Daar waren een paar dames bij en die hielden er flinke vaart in, ook al leken ze me toch niet meer zo jong te zijn!  Ik bereikte een volgend asfaltbaantje dat me naar de manege leidde waar het kroonjuweel van deze tocht gelegen is.  Want op het terrein van dit paardengedoe werden we na 40 km over een grote zandberg gejaagd.  Er was een pad op opengemaakt, vermoedelijk door een bulldozer, maar de ondergrond was vrij nat.  Had ik tot hiertoe vaak alleen gereden, alhoewel ik altijd andere bikers te zien kreeg, het moest weer lukken dat ik uitgerekend hier een man of tien achter mij aan kreeg, net nu het voor mij wat lastiger ging worden!  De wet van Murphy!  15.40 u.  Na de zandberg ging het weer het bos in over een weinig bereden paadje.  Het was duidelijk dat iedereen, behalve de kids, over de berg gejaagd werd, want ik trof nog een splitsing tussen de 25 km en de 40-50 km op 41 km van het vertrek.

Tot 43 km volgden er een aantal lange bospaden waar zich tussen de herfstbladeren sporen als singeltracks hadden gevormd.  Intussen zag de hemel weer blauw en scheen de zon opnieuw!  Een bordje meldde me dat ik privéterrein betrad en even later reed ik voorbij een eenzaam in de bossen gelegen oude villa die langs de grote baan van Merksplas naar Weelde ligt.  Twee in goed opvallende fluojasjes gestoken jonge gasten zorgden voor een veilige oversteek van deze drukke baan, die hier overigens door schilderachtige bossen loopt.  Aan de overkant reed ik de bizarre ingang van het Zwart Goor in.  16.00 u.  Ik reed langs de vijver van het Zwart Goor met de bizarre stenen brug en een klein stenen gebouwtje dat in de vijver staat!  Het weinig beroerde paadje lag op die plek nat en zompig!  Op 44 km kregen we een track in een donker dennenbos voor de wielen.  De bodem was één tapijt van naalden.  Daarna passeerde ik de gebouwen van het Zwart Goor, een dienstverleningscentrum voor volwassenen met een handicap, ontstaan uit een internaat en school voor verstandelijk gehandicapten.  Tot ruim 47 km reed ik vervolgens over tapijten van bruine herfstbladeren in de machtige bossen van dit domein.  16.15 u.  Een halve kilometer verder reed ik nogmaals langsheen de vijver en ook daar trof ik een nat en zompig pad.

Ik kwam weer toe op de grote baan waar ik staande werd gehouden door de laatste twee seingevers tot de baan vrij was!  In het lange bospad dat volgde keek ik halverwege achterom en zag nog steeds de opvallende fluojasjes van de seingevers!  Er volgde nog een biker, maar dit was dan toch de laatste die ik te zien kreeg!  48 km.  Een bosweg en een zompig pad naast een waterpoel brachten me weer tot in het park van Merksplas.  Na enkele paadjes doorheen dit park arriveerde ik weer aan de ingang van het sportcomplex.  Het waren dezelfde twee mannen van de vorige keren die de bikewash voor hun rekening namen!  Dan een warme douche genoten in de nog vrij nieuwe infrastructuur van de sporthal.  Daarna in het gildelokaal nog een kop lekkere soep gedronken en bij een frisdrank wat uitgerust na deze mooie rit, terwijl de mannen van de Midweek Specials al met de opruim bezig waren.  De toertocht in Merksplas is en blijft een aanrader en ik geniet elk jaar weer opnieuw van de paden en de bossen waar ik mijn eerste schreden in het wereldje van het mountainbiken zette!  Helaas wachtte mij op mijn werk nog een minder aangename taak, want daar moest ik mijn bureau nog half leegmaken voor een uit te voeren werk.  Niet te schatten wat er allemaal binnen steekt!  Bij het ter perse gaan van dit verhaal is dat werk reeds achter de rug en mijn bureau weer netjes op orde!  Ik ben zeer content met wat de werkman voor mij in orde heeft gebracht en heb het reeds met veel plezier in gebruik genomen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

30-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De tocht vertrok over een smal paadje naast de voetbalvelden.  De vrouwelijke helft van het koppel in wiens zog ik was vertrokken, schoof er weg in één van de haakse bochten.  Bij aanvang van de tocht kregen we een aantal veldwegen voor de wielen geschoven.  Op 2 km kruiste ik een beek via een smal bruggetje.  Op het water lag een vlot verankerd waarop een door een knipperlicht verlichte figuur met doodskop ons schrik probeerde aan te jagen!  Op 3 km doken we een bos in voor een bochtige singletrack met enkele bultjes.  Doordat de track zich in grote lussen door het bos slingerde kreeg je geregeld de lampjes te zien van de treintjes bikers die voor en achter reden.  Het was in ieder geval een plezant paadje.  Ik reed er weer in het zog van de vrouw die ik daarnet had weg zien schuiven.  Bij het weer verlaten van het bos zijn we verkeerd rechtsaf geslagen en zagen voor ons de bikers die nog komen gingen het bos in duiken.  Ik heb er nog even aan getwijfeld om die singletrack nog eens een tweede keer te berijden, maar heb samen met de vrouw toch maar rechtsomkeer gemaakt.  We hadden gewoon rechtdoor moeten rijden, de velden in.

De vrouw stopte bij haar mannelijke partner, dus ik alleen verder.  Ik ergerde me even aan een aantal treintjes wildebrassen, waaronder eentje van Forza Turnhout, die rakelings passeerden en te snel weer invoegden op een pad dat dan nog dik vier meter breed was!  Een mens kan niet meer doen dan uiterst rechts houden!  Veldwegen en servitudepaadjes werden ons deel.  In de verte zag ik soms de rode achterlichtjes van de bikers die me ingehaald hadden door het landschap trekken.  Omstreeks 7 km bereikte ik in de velden een zanderig paadje waarvan de ondergrond door de regen van de afgelopen tijd geblust was.  20.00 u.  Het paadje bracht me tot op een asfalt fietspad op een oude treinbedding tot aan een straat die Pastoorsbos heet.  Even verder dienden we na 8,5 km een drukke baan te kruisen, ik vermoed deze die Noorderwijk met Morkhoven verbindt.  Beiden deelgemeenten van Herentals.  Servitudes en wegeltjes die hier en daar door enkele stroken bos voerden, brachten mij tot aan de buitensporig fel verlichte Zandkapel van Onze-Lieve-Vrouw-op-het-Zand (Noorderwijk).  Ik had gezien dat een pijl rechtsaf wees, vlak voor de kapel, maar ben er even naartoe gereden om te zien waarom dit gebouw zo in het licht diende gezet te worden.  Het was grappig dat ik daardoor een aantal andere bikers, die nietsvermoedend het toegangspad naar de kapel op reden, achter me aan kreeg!  10,50 km.

Kort daarna kregen we een leuke singletrack in een bos over een soort van crossparcours met bulten en bochtjes om op 12,50 km weer te arriveren op het asfalt fietspad op de oude spoorwegbedding.  We dienden dit te volgen tot aan een woonwijk met witte huizen en bereikten dan de Goorstraat en Broekhoven in Morkhoven.

Daar ging het een betonbaantje op.  In de verte zag ik licht en wat drukte en ter hoogte van een schraag vol verlichte pompoenen en fakkels dienden we een plastieken tunnel binnen te rijden.  De weerkaatsing van een flikkerlicht op de plastieken wanden zorgde voor een bijzonder effect.  Eens de tunnel uit arriveerde ik aan de bevoorrading op een open plekje achter bomen en struiken naast de weg, dezelfde plek als waar ze ook de vorige jaren altijd stond, op 16 km van de start.  In tegenstelling tot vorig jaar, toen ik als laatste ben vertrokken en hier alleen stond, heerste er nu nog een grote drukte.  Er was soep en sportdrank om te drinken, fruit, wafels en cake om te eten.  Omdat het intussen ook steviger was beginnen regenen ben ik niet lang aan de stop blijven staan.

Een vrij vettig pad bracht me na de bevoorrading tot in de Godinstraat te Wiekevorst.  Op 18 km werden we verwelkomd, of misschien beter uitgedaagd, om het spookbos te betreden.  Hier liep een bijzonder smal paadje tussen dicht op elkaar staande dennenbomen.  Kleine spoken en maskers, soms met flikkerende oogjes, keken je aan.  In de verte hoorde ik een eigenaardig geluid en gegil van iemand die duidelijk geschrokken was.  Het was er lastig rijden zo rakelings langs de boomstammen, omdat het paadje zo smal was en het nemen van de korte bochtjes niet zo eenvoudig was!  Ik schrok toch wel even toen ik de plaats van het rare geluid passeerde!  Hier moet een bladblazer verstopt gestaan hebben die aangeschakeld werd met een bewegingsdetector!  Even na mij passeerde er een treintje bikers, zodat het ding een tijdje aan de gang bleef!  Tijdens een eerdere editie lagen hier matrassen onder de bladgrond verstopt om de mensen aan het schrikken te brengen wanneer ze plots schenen weg te zinken!  Op 19 km kwam ik dan toch heelhuids en wel weer uit het spookbos tevoorschijn!

Ik werd naar een vrij vettig pad geleid en reed daarna door een woonwijk om na het kruisen van een grotere baan op 20 km de splitsing te treffen tussen de routes van 20 km (die dus zo goed als aan haar einde was) en 30 km.  Het was slechts 21.00 u en ondanks de regen had ik nog geen zin om er al een punt achter te zetten.  Ik was ook al vuil omwille van de spetterpaadjes dus kon ik even goed nog een tijdje doorgaan.  Ik arriveerde op een grote baan die naar de toepasselijke naam van Pompoenstraat luisterde en dus niet in deze tocht mocht ontbreken.  Via de drukkere Wiekevorstsesteenweg reed ik een bewoonde kern van Heist-op-den-Berg binnen.  We verlieten de baan en doken een bos in waar huizen en buitenhuizen langs onverharde paden achter het groen verborgen stonden.  Op 23,50 km konden we genieten van een mooie singletrack in een bos nabij de Double D Ranch in de Haagstraat te Heist-op-den-Berg.  Ik ben er wel eventjes aan de kant gegaan omdat er een lang treintje snellere bikers naderde.  Vanaf hier volgde een stuk met redelijk veel asfalt.  Omstreeks 26 km reed ik weer in de Haagstraat die op die plaats niet meer is dan een zeer vettig pad.  Er stak me nog een eenzame biker voorbij.  Omstreeks 21.25 u reed ik in de Wortelbaan om een grasspoor tussen de bomen te bereiken.  Ook hier even plaats gemaakt voor een treintje bikers achter me.

Rechtsaf en onmiddellijk weer linksaf om te dokkeren over de kasseitjes van de Wilgenweg.  Daarna volgde omstreeks 28 km een weg voor landbouwverkeer, bestaande uit twee betonnen sporen.  Dit was het teken dat de rit naar zijn einde liep, want via deze paden vertrekt de dagrit van De Wiekers begin augustus.  Vanaf dit betonspoor doken we opnieuw een bos in voor een singletrack en paadjes.  Van uit het bos ging het een spoor op dat zich over een grasvlakte slingert.  Hier was de versiering, theelichtjes in glazen potten, al ten prooi gevallen aan de regen en uitgedoofd, ook al was die intussen al opgehouden zodat mijn kleren onderweg al wat hadden kunnen drogen.

Na de oversteek van de grote baan arriveerde ik weer aan het sportcentrum en heb ik meteen m’n spullen in de auto gelegd.  Het bleek echter nog niet gedaan, want we werden voor de hondenschool een paadje in gestuurd en nog een eindje door een voor de gelegenheid met pompoenen en spoken versierd bos gestuurd, toch nog goed voor meer dan een kilometer.  In de laatste grote pompoenen waren de letters “De Wiekers” en “Dank en tot ziens” uitgesneden.  Om 21.45 u was ik na een 32 km weer bij af.  Zeggen dat ik vorige keer pas om 22.00 u aan de bevoorrading arriveerde!  Mijn fiets in bewaring gegeven en in de kantine iets gehaald om te drinken.  De kleine ongezellige voetbalkantine in het betonnen hok naast de speelvelden zat nog barstensvol natte bikers!  Ik kon Patje2, Bulls69, diens broer en schoonzus, die me onderweg nog voor de stop ingehaald hadden, niet spotten.  Mijn glas buiten gaan leegdrinken.  Het was immers zeer warm voor de tijd van het jaar en ik was blij dat ik geen lange broek had aangetrokken!  Ik zou me te pletter gezweet hebben onderweg.  Ik had de intentie van op tijd huiswaarts te keren, vermits ik tijdens de week al veel te weinig slaap, maar er kwam iemand bij me staan die ik niet onmiddellijk kon plaatsen.  Zijn tenue gaf meer duidelijkheid.  De biker bleek tot het gezelschap van de Weetabix-Watjes te behoren!  Even met de man staan praten tot drie mij beter bekende kompanen van zijn gezelschap arriveerden.  Ik ben dan toch mee terug naar binnen gegaan om nog een glas te drinken.  Mijn intentie om op tijd in bed te liggen kon ik opbergen, maar in ruil kreeg ik toch nog een amusante voortzetting van de avond.  De Watjes blijken elkaar immers al zeer lang te kennen en voor ze met biken begonnen waren het in hun jongere jaren fervente windsurfers.  Danny diste veel herinneringen op over buitenlandse uitstapjes in gammele autootjes voor surfavonturen, over meegenomen tenten zonder piketten of binnentent waar de andere campinggasten los onderdoor konden kijken!  Dos piquetas por favor!  Goed dat Weetabix mij af en toe wat verduidelijkende commentaar gaf om één en ander te kunnen begrijpen!  Patje2 en Bulls69 waren blijkbaar toch nog ter plekke, want toevallig zag ik hen vertrekken toen ik even achterom in het zaaltje keek.  Met al die verhalen waren wij dan toch weer bij de laatsten om huiswaarts te keren.  De laatste bikes stonden bij elkaar tegen een muurtje en met een “bedankt om te komen, tot volgend jaar”, werden we uitgeleide gedaan door de laatste Wiekers die buiten nog op post waren!

De omgeving van Wiekevorst leent zich niet voor het uitzetten van een megabangelijke mountainbiketocht, maar ondanks dat zaten er toch een aantal knappe stukjes in het parcours met enkele te smaken stroken bos en singletracks.  Zulke tocht moet het ook hebben van de sfeerschepping.  Ik had wel het gevoel dat er vorig jaar meer werk gemaakt was van de versiering, maar het kan ook zijn dat deze dit jaar op sommige plekken wat te lijden had van de regen.  De elektrische kaarsvlammetjes geven minder licht dan echte theelichtjes en echte kaarsjes worden dan weer geblust door de regen!  Het moet allemaal wel veel tijd vragen om alles in elkaar te knutselen, zoals dat vlot op de Wimp, de tunnel, de spoken met knipperende oogjes, de luidruchtige surprise in het spookbos, het uithollen van alle pompoenen, het alle materiaal ter plaatse brengen en weer opruimen!  Dat alleen al verdient het nodige respect voor deze vlekkeloze organisatie!  De Wiekers hebben er in ieder geval een amusante avond van gemaakt en ik had de indruk dat er heel wat bikers op deze vrijdagavond naar Wiekevorst waren afgezakt om met eigen ogen te komen zien wat ze voor ons in hun petto hadden!  Allicht tot volgend jaar, in augustus voor de dagrit en/of oktober voor de nightride!

Het verslag van deze nightride is ook te vinden op mtb-you.be en op mountainbike.be!

29-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Vanaf 5,75 km reden we dan gedurende een kilometer op een graspaadje vlak naast de spoorweg.  Aan de andere kant van het spoor ligt een asfaltbaantje dat ik al wel eens berijd wanneer ik met de fiets naar de start rijd van toertochten in Kalmthout of Essen.  Daar waar de antitankgracht via een duiker onder het spoor gaat boog het paadje linksaf de bossen in.  Het voerde ons langsheen de antitankgracht met op onze linkerhand niets dan bos met hier en daar een open plek.  Het paadje lag er goed hard bij, maar er waren hier en daar wel dikke wortels.  We werden met de hulp van een politieman de drukke Kalmthoutsesteenweg over geholpen om onze rit langsheen de antitankgracht te vervolgen.  Mij vielen een aantal bunkers op die nog in relatief goede staat verkeerden.  Omstreeks 8 km volgde een zeer kort stukje over asfalt (Oude Galgenstraat?) om na de bocht rechtsaf weer het bos in te gaan tot aan de antitankgracht.  Deze begeleidde ons verder tot in Putte-Stabroek waar een tweede politieman, geholpen door een seingever, ons de Ertbrandstraat hielp kruisen.  Het ging aan de overkant de Oude Ertbrandstraat in om er de splitsing te vinden tussen de routes van 15 km en 28-43 km.  Hier was ik na 10,50 km weer op bekend terrein.  Er volgde nog een laatste stukje langsheen de gracht tot aan de grote baan die Putte-Stabroek met Stabroek verbindt en daar luistert naar de naam Driehoek.  De “bloembakkenstraat” met de verkeersremmers voerde me naar het houten brugje over hetwelk we het Moretusbos in doken.

In het Moretusbos reden we over de brede dreef onder de imposante beukenbomen en op 12 km voorbij het kasteel Ravenhof.  De lokale bikers weten in dit bos vele paadjes liggen die beslist de moeite waard zijn, maar men zal daar niet graag 1300 man zien over gevlamd komen!  We overschreden de Belgisch-Nederlandse grens die pal door het domein loopt om aan de overkant van het kasseibaantje het asfalt bosfietspad op te gaan dat er naast het zomerhuisje loopt.  Het kasteel staat op Belgische bodem, de op een heuveltje gebouwde gloriette staat in Nederland.  In plaats van het fietspad te blijven volgen dat rechts afbuigt en uitkomt op de grote baan voorbij de bebouwde kern van het Nederlandse gedeelte van Putte (Woensdrecht) ging het rechtdoor een bospad in.  Een singletrack leidde me voorbij het kerkhof aan de bosrand en achter de zogenaamde Geldberg, van waar de Graven van Moretus destijds hun landgoed konden overzien en waar volgens de legende hun centen begraven lagen!

Op 14 km trof ik na een bocht in deze singletrack onverwacht, want niet aangekondigd, een fotograaf aan.  Die had zich met stoeltje, statief en duur fotoapparaat in het bos genesteld voor het maken van kiekjes.  Bij elke passage van een biker gaf het toestel enkele klikken zodat elkeen meer dan één keer vereeuwigd werd.  Het was al een hele tijd geleden dat ik Guy nog gezien had.  Dat moet van vorige winter geweest zijn!  We hadden elkaar vorig weekend wel mislopen in Bergen-op-Zoom en eerder nog in Maarheeze in Nederland.  Hij had veel te vertellen, over het maken van foto’s tot boetes voor loslopende honden en roken in de bossen toe!  Ik ben er dan ook blijven staan van even over tienen tot 10.45 u!  Intussen passeerden er vele bikers van allerlei slag.  Snelle jongens, stoere jongens, trage treintjes met vaders, moeders en kinderen.  Er waren enkele bikers bij die al ferm rood aangelopen waren en afgepeigerd na dit korte stukje intro!  Een dame maakte een cruciale fout!  Zenuwachtig geworden door een groepje achter haar rijdende mannen van een club, hield ze halt in het bochtje vlak voor de lens van de fotograaf!  Die gasten hebben dus geen foto!  Toen de fotograaf dat naar die mannen riep, keerde de vrouw op haar stappen terug en deed dat stukje nog eens over!  Zij heeft wel een foto, een stuk of tien zelfs, aan het aantal klikken te horen!  Er priemde een waterzonnetje door de bomen en een vlaagje wind deed een massa eikels van de bomen naar beneden vallen!

Afscheid genomen van Guy en weer op pad.  Door het lange gesprek hoorde ik thans weer bij de hekkensluiters, want er kon tot halfelf worden ingeschreven!  Eens de bocht voorbij kreeg ik een vrij modderig stuk voor de wielen, maar het was van korte duur.  We kwamen uit op een kiezelpaadje ergens achter het Moretusbos op Nederlands grondgebied, een plek mij onbekend.  Op 15 km reed ik vanaf dit pad de bossen van het Landgoed De Reeberg in.  Na een singletrack volgde daar de splitsing tussen de routes van 28 km en 43 km op 16,50 km na het vertrek.  Een duo jongere mannen dat er toekwam, waarvan duidelijk een meer ervaren biker en een beginneling, pleegde overleg voor de te volgen route.  Ze kozen elk een andere rit.  10.55 u.  Ik kreeg de meer ervaren biker achter me aan en merkte dan dat ik een bekend paadje was in gereden.  Het maakt deel uit van het toertje dat ik hier al eens op eigen houtje kom rijden.  Ik vraag me af of ik het nog zou kunnen rijden, want het is een hele tijd geleden dat ik het nog eens afgelegd heb en de aanwijzingen die er destijds waren zijn intussen al door erosie verdwenen.  Een zanderig pad waarvan de ondergrond geblust was door de regen van de afgelopen week, met hier en daar nog een paar natte stukken, bracht me op 18 km tot aan een draadafsluiting.  Ik vermoed van de politieschool van Ossendrecht of anders een stuk militair domein van Woensdrecht.  Ik ben hier ooit al verzeild geraakt bij het in het wilde weg rijden doorheen deze bossen, want hier liggen ontelbare paadjes verscholen in het groen.

We dienden het zanderige pad te volgen dat evenwijdig met de afsluiting loopt.  Op 19 km verwijderde het pad zich van de draad en bereikte ik de bossen van Stoppelbergen.  Dat opende perspectieven, want hier ligt een echte speeltuin van paadjes te wachten op de bosfietser!  Daar werd dan ook dankbaar gebruik van gemaakt door de parcoursbouwers.  Sommige paadjes maken er deel uit van het tochtje dat ik hier op eigen houtje al eens rijd, maar waren soms niet te herkennen omdat ik ze in de andere richting kreeg voorgeschoteld.  Het brede bospad waar de diepe gracht, bijna een kloof, afbuigt, was me bekend en na een groep tegemoetkomende wandelaars te zijn gepasseerd, reed ik voorbij de achter een betonnen afsluiting gelegen buitenhuisjes van de kampeerplaats Athena.  De dubbele afsluiting, eerst draad en na een niemandsland beton, moet ongenode blikken buiten houden!  Het betreft hier namelijk een naturistencamping!  Het was niet koud, maar om in dit jaargetijde buiten in uw blote bast rond te lopen moet toch niet aan te raden zijn!  Nochtans stonden er redelijk wat wagens op de parking even verderop.

Daar bereikte ik het kruispunt van de Plaatsluis en de Zandvlietseweg.  Via dit laatste asfaltbaantje bereikte ik de “hoofdingang” van Stoppelbergen aan de houten boswachtershut die pal op de grens van Woensdrecht (Nederland) en Zandvliet (België) gelegen is.  Er staan hier in de omgeving dan ook meerdere grenspalen.  Het ging weer de knappe bossen in om er te genieten van de vele paadjes met af en toe enkele bultjes om te overschrijden.  Sommige paadjes waren me bekend van m’n eigen plaatselijke rondje.  Op 23,50 km bereikte ik de brede zandweg aan de rand van een grote open plek in een soort heidelandschap en doken we aan de godvergeten vuilnisbak die hier ten behoeve van de wandelaars is neergepoot, een singletrack in die me bekend is.  Knappe zanderige paadjes werden m’n deel tot aan de eenzame zitbank op een kruispunt van zandwegen (25 km) waar ik al eens gebruik van maak om er even te rusten, een energiereep te eten en te luisteren naar de stilte en het geruis van de wind in de bomen.  Een kilometer verder bereikte ik weer het asfalt fietspad naast de zandweg Scheidreef aan de Kleine en de Grote Stoppelbergen pal op de landsgrens.

Aan het einde van dat pad ging het langsheen een diepe gracht die hier loopt om dan rechtsomkeer te maken en af te slaan naar een andere gedeelte van de Stoppelbergen waar op Belgisch grondgebied ook vele knappe paadjes liggen op de grens tussen Berendrecht en Zandvliet.  Ik kon dus vermoeden wat we hier voor de wielen gingen krijgen.  Ik kon er twee jonge gasten die met hun bike boven op een zanderige heuvel stonden, imponeren door fietsend tot boven te geraken.  Even later kwam “de put” waar je lekker naar beneden en naar boven kan stuiven.  Toen ik een jaar of zes geleden hier de eerste tochten kwam rijden en deze plek nog niet kende, ook al heb ik er bijna mijn hele leven op een boogscheut van gewoond, was het altijd stoppen en me afvragen “doe ik het of doe ik het niet”?  In het begin was het “niet”, daarna reed ik er wel naar beneden maar geraakte ik niet al rijdend tot boven en nu is het een fluitje van een cent en kon ik nog eens een tweede keer uitpakken bij die twee kerels!  28,75 km.  Even later staken ze me dan wel voorbij met nog een derde in hun zog.

Het ging rechtsaf op de plek waar “mijn” rondje rechtdoor gaat richting Moretusbos, om via een brede zandweg een ander kruispunt van boswegen te bereiken aan het achterpoortje van de Ruige Heide, dat is zowel de naam van een kampplaats voor jeugdkampen als de naam van een klein natuurgebied in Zandvliet aan de voet van de snelweg A12 van Antwerpen naar Bergen-op-Zoom.  We kregen een knap stukje voorgeschoteld in deze Ruige Heide door een strook bos en langsheen een zandvlakte.  Daar wees een pijltje naar rechts, maar er was geen duidelijk spoor in het zand te zien.  Ik ben er gewoon linksaf het pad blijven volgen en dat bleek een juiste gok te zijn.  Ik veronderstel dat het verhangen van de pijl een plagerij was van de talrijke kinderen van een jeugdbeweging die er aan het spelen waren.  Alhoewel ze verder goed opgevoed en beleefd bleken te zijn, want netjes aan de kant gingen als ik passeerde.  Ik kwam uit in de Putsebaan en daar hing een bordje richting de bevoorrading.  Ik had onderweg al een paar keren gedacht dat die er niet zou komen vermits ik al ruim over de helft van de afstand zat, maar vermoedde toen dat dit de tocht was waar de stop zich op de speelplaats van de verlaten en in 2010 deels afgebrande bosschool bevond.  Die staat op de grens tussen Zandvliet en Berendrecht.  Dat bleek inderdaad zo te zijn en ik bereikte de Bosschool op 30,50 km van de start.

Een aantal dames zorgden er voor de knabbels en het drinken, althans voor wat er nog van restte!  Want de vorige bikers hadden als een trein termieten bijna alles verslonden wat hier te eten viel zodat er enkel nog fijne koekjes overbleven die eerder thuishoren op een theekransje dan bestemd te zijn voor de stoere bikkels op een mountainbike!  Geen erg, de lekkere tomatensoep maakte veel goed en ik kreeg zelfs nog een tweede portie aangeboden.  Een man die voor het eerst sinds lang na een botbreuk weer op de bike geklommen was, zat op een muurtje om met de dames te babbelen.  Intussen kletterden de vallende eikels op de luifel waaronder de bevoorrading was opgesteld.  Toen ik mijn bekertje soep stond te lurken kwam daar een mij bekende biker toe!  Jari was in het gezelschap van een vriend die pas de sport weer had opgenomen.  Hij had me ooit eens aangesproken tijdens een rit en toen was ik er zeker van dat ik hem al eerder op tochten had zien rijden.  Bovendien had ik kort tevoren bij toeval zijn profielfoto van Facebook eens aangeklikt.  Die verschijnen tegenwoordig in de kantlijn van sites die in het profiel van de gebruiker vermeld worden en ik klik daar af en toe eens op om te zien of er geen bekenden tussen staan.  Hij bleek niet alleen een vriendelijke kerel te zijn, maar houdt er bovendien dezelfde mening op na wat het beleven van een toertocht betreft.  Niet zoals velen over het parcours vlammen en alles geven om het wiel van de makkers niet te verliezen, en dan bij aankomst niks gezien hebben van wat er onderweg te beleven valt, maar wat later vertrekken, rustig kachelen en genieten van de rit en de zondag!  Beter gezelschap voor de resterende aangekondigde 14 km kon ik dus niet hebben!  Er kwamen nog twee bikers toe, maar dat waren mannen van de Kapelse club die de pijlen aan het ophalen waren!

Kort na de bevoorrading troffen we een splitsing tussen de routes van 28 km en 43 km.  De kameraad van Jari koos voor de korte toer.  Later zou blijken dat hij ergens verkeerde pijlen was beginnen volgen en nog later dan wij toekwam.  Hij had even goed met ons mee kunnen rijden, want het nog te rijden verschil voor de beide afstanden was maar 4 km!  Er hingen in de bossen hier inderdaad nog andere gele pijltjes van vermoedelijk één of andere wedstrijd die hier soms gereden wordt.  We bleven nog even in de bossen van Stoppelbergen rijden in de richting van de Ponderosa.  We dienden de ferme bult met wortels te overschrijden die min of meer de grens vormt met het Moretusbos.  35 km.  Daarna reden we over een zandpad waar enkele diepe plassen over de hele breedte van de weg lagen.  We reden de afslag die naar het Oud Broek leidt voorbij.  Daar staat gewoonlijk een kolossale plas die het hele kruispunt inneemt.  Het zandpad bracht ons tot in de bosrijke Kraaienberg (Berendrecht).  Vandaar ging het even over het asfalt van de onbewoonde Steenovenstraat, midden de bossen, om linksaf te gaan en via een bosweg en een zanderig pad een kleine manege te passeren waarvan de brievenbus een heel eind verder staat op het kruispunt van de bosweg en de Konijnendreef.  38 km.  Jari, die voorsprong had opgebouwd, stond daar op mij te wachten.

Hier hadden we het knapste deel van de tocht achter de rug.  We sloegen rechtsaf de verkeersarme Danckerseweg in waar de slagboom blijkbaar vervangen was door een landbouwsluis zodat er geen gewone wagens in kunnen.  Dit betonbaantje loopt dwars doorheen een open poldervlakte en daar krijg je vaak af te rekenen met tegenwind.  We kruisten de antitankgracht en bereikten de grote baan van Putte naar Stabroek ter hoogte van De Neus.  Bij het oversteken begon er iemand luid te claxonneren en ik vermoed dat het een clubmakker van De Papegaaien was, ik gok op Steve, maar ik kon het moeilijk zien.  We reden voorbij de voetbalvelden en werden dan linksaf nog even door het Elzenbos geloodst, door enkele smalle straatjes van Putte-Stabroek, om dan langs de rand van het Elzenbos weer uit te komen op het wegeltje van daarnet.  Volgens de kaart is dat het Hasenpad, enkel te voet en per fiets te gebruiken!  Na het kruisen van de ’s Hertogendijk bereikten we het verkeersarme deel van de Parijseweg die daar ook door de open velden en langsheen paardenweiden loopt.  Eens de grens met Hoevenen voorbij doken we linksaf het bos in dat er op de grens met Kapellen ligt en een uitloper is van het park van Kapellen.  Een mooie lange singletrack bracht ons weer tot in de bewoonde wereld.  We arriveerden in de Streepstraat en omstreeks 13.00 u zo weer aan het Koninklijk Atheneum.

De bikewash was nog operationeel en er heerste nog een grote drukte van après-bikers.  Rubber-12 en Patrick gespot.  Nog een glas gedronken in het gezelschap van Jari en diens maat.  Hij toonde een interessante applicatie waarmee je per datum een overzicht krijgt van alle te rijden toertochten binnen een straal van 100 km van de ingestelde woonplaats!  Na hun vertrek ben ik dan bij de vier Weetabix-boys gaan zitten die ik voortaan zal omdopen tot de Watjes omdat dit op hun nieuwe tenues staat!  Die gasten zaten daar al van even over tienen en waren al goed vrolijk!  Vooral Watje Danny (ik meen toch dat hij zo heet) had het al ferm vlaggen!  Een après-bike met ambiance is WTC Kapellen niet vreemd, want zij engageren Walter en Wiske van Double W om het geheel muziekaal op te vrolijken!  De gevolgen bleven niet lang uit.  Een biker uit Heide Kalmthout gaf een staaltje van Oostenrijkse dansen, je weet wel, dat kuiten- en billengeklets, weg boven op een tafel.  Toen iemand daar een nummertje karaoke met “I did it my way” te horen gaf, ook al was het niet aan te horen, begonnen er twee binken van Van Trier uit Kalmthout zelfs bijna te janken!  Het was daar een vrolijke boel binnen!  De handtastelijkheden namen toe met de hoeveelheid geledigde glazen en toen de polonaise werd aangevat, maar dan boven op de tafels, was het zo stilaan tijd om de stekker uit te trekken en de tap dicht te draaien alvorens het gênant begon te worden!  Intussen waren de goede zielen van WTC Kapellen buiten al bezig met de opruim van de bikewash en de dranghekkens.  Om kwart voor drie ben ik dan samen met de twee laatste Watjes huiswaarts gereden om daar omstreeks 15.00 u te arriveren.  Met een ijle kop mijn fiets nog proper gemaakt en ’s avonds gevochten tegen de slaap!  Van de buurman kreeg ik te horen dat er toch zo’n 1350 deelnemers naar Kapellen waren gekomen.

Een plezante dag beleefd met een knappe toertocht over weliswaar redelijk wat bekende paadjes in het mooie Stoppelbergen op de grens tussen België en Nederland.  Een mooi uitgezet parcours, degelijk afgepijld, alhoewel op sommige plaatsen redelijk schaars, maar de fluopijlen vielen van ver goed op.  Het gebruik van hier en daar een pijl van de VWB was soms wel wat verwarrend.  Minpunten waren het ontbreken van een bewaakte fietsparking en de afwezigheid van gewone slangen aan de bikewash.  Sommigen hebben een aversie tegen hoge druk.  Aangenaam gezelschap onderweg met de fotograaf en het laatste derde van de tocht met de Jari.  Alles afgesloten met een après om u tegen te zeggen.  Als men nu nog zou overeenkomen met Wouwse Plantage om niet op dezelfde zondag te organiseren, was het helemaal knap!  Want elke niet gereden toertocht in deze streek is een gemiste kans om van moois te kunnen genieten.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!

21-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Omdat uitgerekend net vandaag op mijn werkplek een werkje diende uitgevoerd te worden dat wat verhuis en stof meebracht en ik wou vermijden van op zaterdag nog eens terug naar ginder te moeten voor de opruim, was het alle hens aan dek om het zaakje weer proper te krijgen.  Daardoor was ik pas zeer laat aan de inschrijving.  Om exact één minuut voor negen wandelde ik de Stayokay binnen.  De dames ter plekke maakten net aanstalten om alles op te ruimen.  Ik kreeg een plastiek zakje aangereikt met alles wat ik nodig had: een polsbandje, een knap stuurbordje met mijn persoonlijk nummer 107, bandjes om het bordje aan het stuur te bevestigen en een zelfklever met het logo van de Mellowbikers.  Aan de bewaakte fietsparking kwam ik Niels (Viperworldcup) tegen en hij had voor mij een t-shirt en jasje met het opschrift van de Mellowbikers liggen dat ik een tijd geleden had besteld.  Dat zou ik straks wel ophalen, dan kon ik nu meteen vertrekken, vermits ik alweer de laatste op pad was.  Helaas was het vanaf een uur of vijf in de vooravond beginnen regenen en had het sindsdien niet meer opgehouden.  Even over 21.00 u dook ik de donkere bossen aan de rand van Bergen-op-Zoom in.  Een biker die aan zijn tweede ronde begon stak me voorbij.

Ondanks de regen lagen de bospaadjes er behoorlijk, zelfs goed te berijden bij.  Deze streek is vrij zanderig en kan na een periode van droogte dus wel wat water aan alvorens het hier baggeren geblazen is.  Door de regen lagen de meest zanderige stroken die we hier en daar voor de wielen kregen er zelfs ideaal bij, terwijl men daar in de zomer als door een zandbak rijdt!  De bossen in de streek van de Brabantse Wal zijn bij nacht niet toegankelijk en net zoals op de meeste andere plaatsen dient men voor het organiseren van toertochten vergunningen aan te vragen voor het mogen passeren van bepaalde bos- en natuurgebieden.  Daarom opteren de Mellowbikers steeds voor een tocht op eigen terrein, dus binnen de grenzen van de gemeente.  Daardoor is de beschikbare oppervlakte voor de tocht vrij beperkt en tracht men er zo veel als mogelijk de paadjes te gebruiken.  Vandaar dat ik zo af en toe eens een fel fietslichtje in de verte uit de andere richting zag afkomen, alsof ik te maken ging krijgen met een tegenligger, om dan verderop te moeten links of rechts afslaan.  De nachtrit is daardoor slechts 22 km lang.  Er is wel de mogelijkheid om de toer twee keren na elkaar te rijden.  Wie om 19.00 u bij valavond vertrekt krijgt dus nog iets te zien van de omgeving en kan daarna alles nog eens in volstrekte duisternis overdoen.  Het is geenszins vervelend of saai om deze bijna volledige off-road rit nog eens een tweede keer te rijden.  Omwille van mijn late start en het slechte weer had ik al wel snel besloten van het bij één rondje te laten!

Het eerst deel van de tocht bestond uit vrij vlakke smalle bospaadjes en singletracks tussen de stammen van de geurige dennenbossen.  Hier en daar passeerden we meer open plekken in een soort van heidelandschap over paden met een zanderige ondergrond en soms doorheen hoog opgeschoten grassen.  Het was stikdonker en we reden er door een zo goed als onbewoonde wereld.  Slechts twee keren kreeg ik bij het kruisen van een open vlakte eerst links en daarna rechts van mij eenzelfde verlicht gebouw te zien, wie weet de Stayokay zelf.  Slechts één keer raakte de toer eventjes de bewoning ter hoogte van een manege aan de rand van het bos, een plek die ik al te zien kreeg bij dagtochten in deze streek en de marathon van Bergen-op-Zoom van TC De Markies in februari.  Had ik op de terugweg van m’n werk en op weg naar hier wat gesakkerd op het slechte weer, het deed me deugd van buiten te kunnen zijn en de frisse wind en de regen deden even de beslommeringen van de afgelopen drukke week vergeten.  Alhoewel ik bij momenten ook wel eens dacht van “waar ben ik nu eigenlijk toch mee bezig” van hier rond de toeren in de regen terwijl ik thuis lekker warm en droog had kunnen zitten!  Maar ik kon het niet maken van de Mellowbikers figuurlijk in de kou en letterlijk in het nat te laten staan na alle tijd en energie die ze in hun geesteskind hadden gestoken!  Na afloop is een mens toch altijd weer tevreden van de energie opgebracht te hebben van te komen en slecht weer houdt me in principe nooit tegen van ergens deel te nemen.

Aan de zeldzame oversteken van de asfaltbaantjes die door dit bosgebied lopen stonden seingevers die de regen trotseerden, waarvoor dank.  Best te mijden paaltjes waren hier en daar voorzien van flikkerlichtjes.  Er staken me toch nog enkele bikers voorbij die aan hun twee ronde bezig waren!  Na een eerder vlakke intro werd het parcours rond het middengedeelte van de nachtrit vanaf een kilometer of tien pittiger met een aantal te overschrijden heuveltjes.  We kregen er ook meer af te rekenen met kwistig van boomwortels voorziene paden.  De zandstroken lagen al wat vaster door de regen.  Op een bepaald ogenblik bemerkte ik een verlichte plek in het bos en omstreeks 22.00 u bereikte ik na een kilometer of 12 de bevoorrading.  Het geheel ook daar tot in de puntjes verzorgd met een spandoek met logo en de vermelding “bevoorrading”.  Peperkoek, koeken en sportdrank stonden er op het menu.  Ik had wel te doen met de drie Mellowbikers die daar in hun regenjassen onder een open tentje stonden.  De twee bikers die aan hun tweede ronde bezig waren en me daarnet hadden ingehaald stonden weer op het punt van te vertrekken.  Er kwam nog een duo toe, waarvan één een pak droeg van de Kaaimannen uit Roosendaal en enige tijd later nog een tweetal doorweekte rijders.  Wat peperkoek en koeken geknabbeld en doorgespoeld met twee bekertjes sportdrank.  Daarna in het zog van de Kaaimannen weer op pad.

Ook na de pauze kregen we nog enkele pittige heuveltjes voor de wielen, paden met wortels, bospaadjes en singletracks.  Ik trof een traagrijdende biker die ik op een breed zandwegeltje voorbij ben gegaan.  Op een plek waar het parcours een bocht naar rechts maakte ben ik rechtdoor een singletrack in gereden en heb ik even halt gehouden voor een sanitaire stop.  Terwijl ik daar stond zag ik lichtjes naderen.  Het was de trage biker die passeerde.  Even later hoorde ik getoeter en stopte er een auto.  Dat was iemand die op zoek was naar twee verloren gereden bikers!  Het moet niet eenvoudig geweest zijn van met de auto op die bospaadjes te rijden!  Weer op weg.  Aan een afslag van een asfaltbaantje weer naar het bos toe stond de trage biker te praten met de seingever.  Even verder reed ik op een smal pad pal naast een verkeersweg, ik vermoed de snelweg.  Toen ik even aan de kant stond stak de trage biker weer voorbij en vanaf deze plek heb ik de rest van de tocht in diens zog afgelegd.  Er kwamen nog enkele heuveltjes en wortelpaden en een singletrack met een paar korte bochtjes.  Dit alles steeds in de bossen!  Omstreeks 23.00 u bereikten we weer de Stayokay.  Er rest me van nog te zeggen dat het parcours schitterend was afgepijld.

De slangen aan de bikewash gaven weinig druk, zeker wanneer ze samen gebruikt werden, maar doordat de fiets nat was kwam alle vuil goed los.  Mijn fiets toevertrouwd aan de bewaakte parking en omdat je hem zelf weg kon zetten slotvast gestald aan een dranghekken.  In de kantine van de Stayokay was men net begonnen met het trekken van de nummers voor de tombola.  Mij ergens aan een tafeltje gezet om wat te bekomen van de natte rit.  Aan een tafel links van mij zat een groepje bikers die al goed boven hun theewater waren!  Te veel kabouters, zoals de Nederlanders dat hier noemen, naar binnen gegoten!  Ik kon hun kabaal en idiote lachen niet zo appreciëren!  Ze hadden blijkbaar nood aan aandacht!  Zo’n mensen zou je eigenlijk eens moeten kunnen filmen en ze daarmee achteraf confronteren!  Eén van hen had wel geluk, want won de hoofdprijs!  Ach ja, het zal ook wel wat aan mij gelegen hebben van na een vervelende werkweek en een drukke vrijdag zo hebben moeten jagen om hier nog tijdig te geraken en dan nog moeten afrekenen hebben met hondenweer!  Ik kreeg Richard uit Roosendaal nog eens te zien, dat moet van de vorige winter geleden zijn.  Allicht kruisen onze wegen vanaf nu weer eens meer nu de toertochten in de eigen streek hervatten.  Vorige zondag zag ik Lies nog rijden in Chaam!  In een afzonderlijk zaaltje kon je een kommetje soep verkrijgen.  Je kreeg er zelfs nog een muts van La Chouffe bovenop!  De soep mocht er wezen, lekker heet en met grote stukken vlees er in!  Ik kikkerde er meteen weer van op!  Daar nog even een praatje gemaakt met Jan en Rubber-12.  Ik denk dat het de eerste keer is dat ik hem dit jaar te zien krijg!  Ook Niels kwam binnen om me het jasje te brengen, maar hij werd snel al weer voor één of ander weggeroepen.

Er kwam een biker binnen die er niet gelukkig uit zag en uit flarden van wat er gezegd werd kon ik opmaken dat zijn bike gestolen was!  Het bleef niet bij dit alleenstaand geval, want spoedig bleek dat er al drie bikes gestolen waren, zelfs met fietsdrager en al van de auto gehaald!  Eén van de Mellowbikers is daarop zelfs gaan checken of de fietsen en dragers van de buiten geparkeerde wagens wel slotvast waren!  Moeten meemaken dat uw bike gestolen wordt is verre van aangenaam.  Het is me ook overkomen, meer bepaald in Hoogerheide, en daar ben ik wel een tijd ongelukkig door geweest, temeer daar ik altijd veel tijd stak in het onderhoud van de fiets!  Laten we hopen dat de daders gevat worden!  Het is jammer dat een mens zijn fiets bijna aan zijn lichaam moet vastketenen om er zeker van te zijn dat hij niet gejat wordt!  Omstreeks middernacht ben ik weer huiswaarts gereden.  Mijn nat pak nodigde niet uit om veel langer te blijven.  Leo, die ik tijdens de rit aan een oversteekplaats al eventjes had gezien, was nog in de weer met het opruimen van de dranghekkens.  De groep lawaaierige bikers van daarstraks stonden ook bij hun fietsen.  Hoe ze zijn thuis geraakt mag Joost weten!  In de Molenzichtweg hing ik nog even achter twee mannen die met hun fiets weer huiswaarts reden.  Thuis wachtte dan nog de opkuis van de natte spullen en zo was het toch weer laat eer ik te bed was.

Het was een leuke rit, ik ben tevreden dat ik er weer eens bij kon zijn.  Alles was tot in de puntjes voorbereid en bij deze dank ik de Mellowbikers voor de organisatie van deze nachtrit.  Vooral voor hen vond ik het jammer dat de regen roet in het eten strooide, alhoewel blijkbaar bijna alle ingeschrevenen opdaagden.

Het verslag van deze nachtrit is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

13-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het uitzicht werd belemmerd door de mist waarachter de zon duidelijk moeite deed om door te breken.  Er waren heel wat bikers voor deze tocht opgedaagd en ze hadden soms lange treintjes gevormd.  Er reed me ook een club voorbij die zeker met tien deelnemers present was.  Gekozen voor de 55-80 km die gebruik maakte van leuke singletracks over een aantal bultjes in een bos, alvast een knap stukje van de tocht!  Ik arriveerde op een plek die Kwaaiburg heette zo omstreeks 10 km.  Veel bos en niets dan singletracks, onder andere op het parcours van een zwarte vaste route.  We kregen enkele zeer mooie stukken omstreeks 12 km en 15 km met vele bultjes op en af over amusante singletracks in echt knappe bossen.  9.20 u.  Dan volgde de oversteek van een grotere asfaltbaan met echter weinig verkeer en reed ik langsheen een draadafsluiting van vermoedelijk een militair domein.  Er kwamen bospaden met enkele uit de kluiten gewassen bulten.  Toen ik boven op zo’n bult even halt hield hoorde ik iemand uit een treintje roepen dat er een Mont Ventouxtje op komst was, ook al kon je de bult pas op het laatste moment zien liggen.  Op 17 km van het vertrek trof ik weer een splitsing tussen de routes van 30 km en 55-80 km op een brede zandweg.  We reden toen in de omgeving van de Chaamse bossen nabij Alphen. Op een gegeven ogenblik reed ik over een heide waar schapen graasden achter een verplaatsbare omheining.  Het door de mist bedauwde spinrag maakten de kleine dennen tot kerstbomen.  Dan zie je maar pas hoeveel spinnen er zijn!  Na ruim 20 km staken Ward en zijn maten van 3D-CAD-Systems, waarvan ik er een aan de start al had gezien, me voorbij ter hoogte van de Maastrichtsebaan, een zandweg midden de bossen.  Het zijn mannen die in deze streek wonen, langs beide kanten van de grens!  9.45 u.  Ik was nog steeds in het gezelschap van grote groepen bikers.  Langs de kant van de bospaden stonden vaak indrukwekkende paddenstoelen.

Bospaden voerden me langsheen een kleine bosvijver en brachten me tot aan de eerste bevoorrading nabij het Recreatiepark ’t Zand op 23,50 km van de start omstreeks 10.00 u.  Er waren daar nog veel bikers present.  Vermits ik gewoonlijk altijd vrij laat start op toertochten, was het lang geleden dat ik nog een pauze had getroffen waar het zo druk was!  Je kon er kiezen uit fruit, zoete broodjes en krentenbollen.  De plaatselijke bakker moet veel werk gehad hebben!  Na de pauze vertrokken we over het strand naast de vijver van ’t Zand en ik werd er begroet door een biker die wachtte op z’n maat.  Pas achteraf merkte ik het opschrift Suskewiet op z’n tenue!  Dat moet dus een biker uit de omgeving van het Belgische Westerlo geweest zijn.  Ik weet niet of hij me kende, want ik kom deze mannen (en vrouw) al wel eens tegen op toertochten.  Sinds de stop was de mist opgetrokken en kregen we de zon te zien.  Eens de vijver voorbij volgden weer veel singletracks doorheen de bossen met omstreeks 25 km de passage van enkele zeer leuke bulten, waarvan sommigen met een zanderige ondergrond.  Een jonge vrouw voor me aarzelde om naar beneden te rijden en stond te wachten tot ze te voet kon afdalen, wat niet evident was met de treintjes die elkaar snel opvolgden!  Op 29 km diende ik een asfaltbaantje te kruisen.  In de verte hoorde ik een ziekenwagen.  Dat voorspelt nooit veel goeds tijdens een toertocht, alhoewel ik nadien toch niks vernomen heb over mogelijke ongevallen.

Het ging verder doorheen de Chaamse bossen, horend bij de Baronie van Breda en ik trof na een eerder rustig stuk plots weer veel meer bikers op m’n weg.  Dat was eens wat anders dan mijn soms vrij eenzame ritten wegens mijn laat starten en traag rijden!  Misschien reden alle afstanden hier weer samen?  Ik trof een zeer lang en moeilijker te berijden grasspoor dat de aanloop was naar een volgend bos.  Daar reden we in de buurt van een asfaltbaantje dat er door de bossen liep en dankbaar gebruikt werd door grote groepen wielertoeristen.  Van tussen de bomen door zag ik op dat baantje een ziekenwagen rijden.  Er stond verderop wel een groepje bikers samengetroept, maar ik merkte daar toch niets abnormaal.  Ik kwam ter hoogte van nog een asfaltbaantje het bos uit en trof daar de splitsing tussen de routes van 30 km en 55-80 km.  Dat verklaarde de grotere drukte aan bikers, ik was weer op het gemeenschappelijke parcours!  Ik had er toen ruim 32 km op zitten omstreeks 10.45 u.

Aan een bospad dat een klein asfaltwegeltje kruiste waren paaltjes geplaatst en de biker die achter mij reed kwam ten val doordat hij met zijn stuur de paaltjes raakte.  33 km.  Vanaf hier volgden woester tracks door donkerder bossen met rond 34 km de passage van een klein bosmeer.  Van dan volgden bospaden waar meer snelheid kon gemaakt worden en dienden we op één plaats af te rekenen met wat modder.  Op 36,50 km hoorde ik plots m’n naam roepen en dat bleek Lies uit Roosendaal te zijn.  In het gezelschap van een vriendin.  Het moet van vorige winter, dus van begin dit jaar geleden zijn dat we elkaar nog te zien kregen.  Het is ook vooral in de winterperiode dat de tochten in de eigen grensstreek georganiseerd worden.  Van uit het bos reden we hier een fietspad op dat naast een grote baan liep.  Aldus reden we even over de Gilzeweg waarvan de naam veranderde in Chaamseweg, zijnde de verbindingsweg tussen Gilze en Chaam.  Hoe zou het ook anders kunnen!  Op 38 km dienden we deze baan te kruisen en reden we de Ulvenhoutse bossen in.  Dat deden we met een knappe entree waarbij we een open stuk doorkruisten waarbij de dennenbomen van de omringende bossen zich aftekenden tegen een blauwe hemel.  Brede bospaden voerden me doorheen een licht bos met dennen en loofbomen.  Ik reed Lies en haar vriendin nog eens voorbij toen ze halt hadden gehouden om hun jasjes uit te trekken nu we konden genieten van een beetje zonnewarmte.  Omstreeks 11.20 u overschreed ik de 40 km en was ik halfweg, vermits ik mijn zinnen had gezet op de langste afstand.

Na een reeks bospaden van allerlei slag kwam de splitsing tussen de routes van 55 km en van 80 km op 43 km van het vertrek.  Om 11.30 u koos ik er voor de langste rit.  Paden voerden me doorheen het Ulvenhoutse bos.  Ik was benieuwd naar hoeveel bikers ik nu nog te zien zou krijgen.  Net voor de plaats waar het pad versperd was door een omgevallen boomstam kreeg ik de eerste te zien.  Omstreeks 46 km kwam er een lastig grasspoor dat tussen een strook bomen en een beek naast de snelweg liep ter hoogte van het knooppunt Sint-Annabosch.  Ik kwam uit in de Royaaldreef en moest rechtsaf onder de brug van de snelweg.  Terwijl ik daar even halt hield kwam er nog een biker voorbij en samen met twee anderen dook ik weer een strook van het Ulvenhoutse bos in.  Het bos had hier meer de allure van een park met imposante beukenbomen.  Een bordje waarschuwde ons voor loslopende honden.  Er wandelden hier inderdaad redelijk wat mensen met honden.  Op een kaartje is te zien dat deze strook bos grenst aan de bewoonde kern van Ulvenhout, vandaar!  Het parcours volgde hier knappe dreven waarbij we een aantal beken kruisten over houten bruggetjes.  Tot 50 km kon ik hier genieten van mooie paden.  Drie bikers staken me er voorbij.  Het ging weer dezelfde brug van de snelweg onder in de Royaaldreef en dan rechtsaf.  De lus in dit deel van het Ulvenhoutse bos eindigde met een bijzonder lange singletrack op een soort dijkje tussen de bomen aan de rand van het bos en open veld waarop men een knap uitzicht had!  Een mooie plek!

Op 54 km kreeg ik af te rekenen met een lastig en moeilijker te berijden grasspoor waar ik het gezelschap had van twee andere rijders.  Samen met een andere biker die op zijn stappen terugkeerde omdat hij dacht een pijltje gemist te hebben, bereikte ik na een klinkerbaantje de tweede stop ter hoogte van een manege in de Geerbroekseweg nabij Ulvenhout.  De tweede pauze stond op 55 km van de start.  12.30 u.  Er stonden nog vier andere bikers, waarvan een vrouw met grote gestalte en haarvlecht en die veel te vertellen had!  Er brandde een houtvuur en fietsenmaker Van Engelen was present voor de pechvogels.  Om weer op krachten te komen was gezorgd voor hetzelfde aanbod als aan de eerste stop met fruit, krentenbollen en zoete broodjes.  Na de stop ging het de Anneville-laan in, waarvan de naam al even chique is als de villa’s van de meer begoede Nederlanders die er stonden.  Verderop zag ik links in de verte de grote champignonkwekerij De Morgenstond staan en reed ik enkele hoeven voorbij.  Omstreeks 57 km diende ik een drukke grote baan te kruisen, waarna een verharde bosweg me voorbij Landgoed Ulvenhout voerde.  Ik veronderstel een complex met feestzalen.  Daar ging het opnieuw de bossen in waar in deze streek geen einde aan leek te komen!

Omstreeks 58 km volgden enkele lange tracks in het meer open gebied van de Chaamse Beek langsheen bos en velden.  Om 13.00 u overschreed ik de 60 km en had driekwart van de tocht achter me.  Een kilometer verder waarschuwde een bord aan een veerooster me dat ik een gebied betrad met loslopende dieren.  Maar buiten hun uit de kluiten gewassen hopen uitwerpselen was er niets van te bespeuren.  Een lange singletrack voerde me door de Strijbeekse Heide, een gebied met rechts van me inderdaad bruin geworden heideplanten en een ven op een open plek.  Er liepen daar ook redelijk wat wandelaars rond en een biker in witte short stak me voorbij toen ik even aan de kant halt hield.  Een track leidde me doorheen laag groen met rechts van me een grote vijver.  Zanderige dreven brachten me tot aan Het Smokkelaartje, een pannenkoekenboerderij op het kruispunt van de Grazenseweg en de Goudbergseweg te Strijbeek.  Er zaten heel wat mensen op het terras achter de zaak.  64,75 km om 13.15 u.  Deze plek ligt op een boogscheut van de grens met het Belgische Meersel-Dreef.  In het zog van nog drie bikers bereikte ik de derde bevoorrading op 65 km van het vertrek.  De drie bikers van daarnet stonden daar ook en er kwam er nog een toe die tot het groepje behoorde en het had moeten lossen.  Een jonge vrouw en dito man verzorgden er spijs en drank.  Vooral de laatste viel op door zijn met gel opgestoken paars gekleurde middenstrook van zijn kapsel!  Het meisje vertelde dat ondanks het relatief grote aantal deelnemers, er slechts weinigen gekozen hadden voor de rit van 80 km.  Een bordje kondigde aan dat we nog 15 km te rijden hadden.  13.30 u.  Niet al te lang blijven staan.

Na een veldweg ging het weer het bos in, passeerde ik een vijver en een palmveld en werd de tocht verder gezet over lange zandwegen die me langs bos en velden brachten.  Op 68,50 km bereikte ik een landelijk asfaltbaantje waarvan de naam veranderde van Meerleseweg in Grazenseweg.  Asfalt ging over in een zandweg en ter hoogte van de kruising van een beek zag ik een grenspaal staan.  Ik bevond me toen midden in de open velden.  69,50 km.  Het eerste huis dat ik tegenkwam gaf me een déjà-vue-gevoel en dat gevoel werd nog versterkt toen asfalt- en betonbaantjes me naar het Oosteneind voerden.  Ik bevond me op Belgisch grondgebied in Meerle (Hoogstraten) en langs hier reed ik vroeger al wel eens vanuit Hoogstraten met de fiets naar De Mosten.  Na een stukje over asfalt dook ik op 70 km een paadje van een privaat bos in.  Een track leidde me door dit bos en bij het verlaten ervan werd ik aangesproken door een wielertoerist met de vraag of ik verdwaald was!  Hij had namelijk nog nooit iemand uit dat paadje zien komen!  Toch niet, ik volg gewoon de pijltjes!  Ik moest al direct afscheid nemen van de wielertoerist, want voor mij ging het linksaf richting een aantal zanderige veldwegen.  72,50 km om 14.00 u.  Een zeer lange veldweg leidde me doorheen een open vlakte met weiden waarin hier en daar vijvers lagen.  Er waren enkel gebouwen te zien ver aan de horizon in deze streek op de grens tussen België en Nederland.  Ik was dan toch nog niet de laatste, want in de verte zag ik achter me nog een biker naderen.  74 km.  Het ging rechtsaf op een track doorheen gras met wat bultjes en putten en aan een kruising met een asfaltbaantje kregen we mannen van de organisatie te zien die bezig waren met het verwijderen van de pijlen van het begin van de tocht.  We moesten volgens die mannen gewoon rechtdoor rijden en zeer onverwacht bereikte ik na 76 km de aankomst omstreeks 14.10 u.  Op de parkeerweide stonden nog slechts enkele auto’s.  Meteen m’n fiets op de drager geplaatst.

Buiten heel wat medewerkers waren er nog slechts weinig bikers aanwezig.  Buiten onder het dak van een schuur waarvan de muren waren afgebroken stond een tapinstallatie.  Omdat ik zo laat was heb ik m’n kaartje met noodnummer niet meer ingeruild voor een pannenkoek.  De hamburgers die er gebakken werden konden me daarentegen wel bekoren.  Ik heb er twee binnengespeeld en doorgespoeld met twee frisdranken.  Nog een uurtje in de zon blijven zitten terwijl de opruim volop bezig was.  Bij het wegnemen van een hekken viel een vouwtafel die er tegen was gezet met veel lawaai tegen de grond.  “Daarom heet dat dan ook een klaptafel”, hoorde ik de Nederlander naast me zeggen!  Even over drie uur ben ik dan weer huiswaarts getrokken over de mij bekende E19.  Want ik werk niet zo heel ver van Chaam, maar dan langs de Belgische kant van de grens!  Ik heb genoten van deze lange, mooie tocht met veel bossen en singletracks.  Bijna volledig off-road, met uitzondering van het stukje over Belgische bodem.  Degelijke afpijling en goede organisatie.  Van de accommodatie zoals de bikewash en de douches heb ik geen gebruik gemaakt.  Wie nog eens in deze streek wil rijden kan terecht op zondag 13 oktober in Ullicoten, een gehucht van Baarle-Nassau.  Maar ik trek naar Hoogerheide, dat is dichter bij huis en daar kan ik met de bike naartoe!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

12-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging een veldweg naast de weide in om zo een paadje naast de Kleine Nete te bereiken. Daar werd ik begroet en toegeroepen door kinderen die aan het kajakken waren. “Goed bezig”, riep er eentje! “Jij ook”, riep ik terug. Twee weken geleden heb ik hier zelf nog aan het roeien geweest. Tot 1,50 km reed ik zo op een smal spoor naast de waterloop en onmiddellijk daarna trof ik op een betonbaantje een eerste splitsing tussen de routes van 28 km en van 34-44 km. Voor de rit van 44 km ging het over een paadje op de rand tussen bos en velden en over een singletrack in een dennenbos. Aan een kruispunt van boswegen kwam na 3,50 km al een tweede splitsing tussen de 38 km en de 44 km. Er kwam daar een vrouw te paard voorbij gewandeld. Gekozen voor de 44 km die opende met een vrij bochtige singletrack tussen de bomen en een veldweg. Daarna een iets moeilijker te berijden singletrack, moeilijker omwille van de kurkdroge ondergrond van bladgrond. Ik had de indruk dat dit paadje speciaal voor de gelegenheid weer opengemaakt was! Op 5 km bereikte ik een onverharde bosdreef met aan de rand een asfalt fietspad. Het was de bedoeling van over de zandweg te rijden, maar omwille van een twijfelachtig opgehangen pijl reden alle bikers over het fietspad! Op dat ogenblik reed ik over het grondgebied van Geel en in de omgeving van het Provinciaal Domein Prinsenpark te Retie. We doorkruisten daar een mooi bosgebied en ik reed er voorbij een vijver.

Er volgden een reeks paden tussen de velden, paden die aan weerskanten afgeboord waren door grote bomen en struikgewas, zodat je de indruk had van door de bossen te rijden, om op 9 km opnieuw een echt bos te bereiken. 14.00 u. Een bospad en een veldweg, recht op recht, voerden me op 10 km weer tot een stukje bewoonde wereld, onder anderen door een straat die Nelis heet in Geel-Ten Aard. Vrij snel ging het weer off-road over vrij lange, zeer zanderige paden doorheen stroken bos en langsheen velden. Op 13,50 km bereikte ik zo de Breevensedijk, nog steeds in Geel. Ik had het gevoel dat ik nabij het bruggetje over de waterloop en het asfaltbaantje dat ik bereikte eens even van het parcours diende af te wijken! Achter een flauwe bocht trof ik daar de Watermolen van Brustele (Kasterlee) op de Kleine Nete. Ik hoorde een biker tegen z’n maat zeggen dat ze bijna weer aan de plek van de start waren! Deze plek is volgens de kaart inderdaad niet ver van Houtum. Op 14,50 km dienden we de drukke Geelsebaan te kruisen ter hoogte van verkeerslichten naar de Zaardenstraat toe. Een wielertoerist vroeg me daar welke toertocht ik aan het rijden was. 15 km om 14.30 u. Een zandweg, een grasspoor en een landelijk betonbaantje brachten mij tot aan het voetbalveld van FC Mastentop, home of the boys in green! 17,75 km.

Van het voetbalveld ging het naar een bochtige singletrack doorheen een bos dat op bepaalde plaatsen ontsierd werd door sluikafval, waaronder een kartonnen doos met daarin en ernaast lege flessen van schuimwijn! Een feestje gebouwd in het bos en de rommel voor een ander gelaten? De singletrack gaf uit op een bosweg waar naar het einde toe een enorme hoop zand tot tussen de bomen was gekieperd! Joost mag weten waarom! Om de naam van het pad eer aan te doen misschien. Want de onverharde weg luisterde naar de naam ’t Zand! Ik passeerde het restaurant Koningsbos in Koningshof en doorkruiste de wijk Goor van Kasterlee. Aan het gehucht Hukkelbergen, op de grens van Kasterlee en Lichtaart volgens de kaart, dook het parcours een donker bos in. Daar konden we genieten van zeer knappe paadjes die deel uitmaken van een vaste route. In de bossen die we doorkruisten stonden wel veel buitenhuisjes verscholen. Bijna 21 km omstreeks 15.00 u. Er volgden nog redelijk natte paden doorheen een stuk bos waar zeer oude krakkemikkige buitenhuisjes stonden, sommigen niet meer dan een oud betonnen kot. Een halve kilometer verder bereikte ik de bevoorrading die ondergebracht was in een gebouw van ’t Boslicht, een afgelegen kampplaats in Koningsbos te Kasterlee-Goor. Ik vraag me af of dit oude lange gebouw, opgetrokken uit betonplaten, nog dienst doet, want dat lijkt me toch niet meer van deze tijd. Alhoewel het er misschien nog altijd droger is dan in een tent! Twee mannen en de vrouwelijke wederhelften van de Wielertoeristen Kasterlee zorgden er voor de bevoorrading met fruit en lekkere cake. Er waren nog slechts enkele bikers, zodat de dames gezellig bij elkaar zaten en druk in gesprek waren! Later heb ik hen nog teruggezien in de tent in Houtum.

Vanaf de stopplaats ging het over het onverharde pad Koningsbos en troffen we onmiddellijk de splitsing tussen de routes van 28 km en 38-44 km. Er volgde een genietbaar stukje over een deel van het blauwe vaste parcours waarbij we twee uit de kluiten gewassen heuvels dienden te overschrijden. Ik kwam er uit het bos tevoorschijn ter hoogte van gigantische wegenwerken. Ik vermoed dat deze deel uitmaken van dezelfde werken in Geel voor de aanleg van een nieuwe noord-zuid-verbinding. De nieuw aan te leggen weg lag verstopt achter immense zandhopen. Ook de plek waar ik daarstraks Kasterlee vanuit Turnhout binnenreed was helemaal van uitzicht veranderd! Ik vermoed dat door deze werken zelfs de vaste blauwe route is moeten omgelegd worden! Binnen afzienbare tijd zal de hele omgeving er hier heel anders uit zien! Ook de plek rond de watertoren in Geel-West herken je nu al bijna niet meer terug! Daar sneuvelden wel veel bomen! Vanaf 23 km volgden nog plezante paden op en af doorheen de bossen op het traject van de vaste blauwe route en reden we rond in het Provinciaal Domein De Hoge Mouw. Om dit gebied te sparen wordt een tunnel van 500 meter aangelegd.

Vanuit de Holle Weg dienden we de drukke Lichtaartsebaan te kruisen naar het Sint-Lutgardispad om daar een splitsing te vinden tussen de routes van 28-38 km en 44 km op ruim 25,50 km van het vertrek. Ik hoorde mannen voetbal spelen ergens in de bossen. We konden er genieten van knappe singletracks in de bossen in de omgeving van de zandwegen Dressenstraat en Boskabouterpad. Vanuit dit pad kon ik die mannen zien voetballen tussen de bomen. Ik veronderstel dat daar een bivak was van een jeugdbeweging. In de omgeving stonden ook buitenhuizen verscholen tussen het groen. Op 27,50 km kwam ik na een extra lusje van 2 km weer op het gemeenschappelijk parcours. 15.40 u. Er kwamen nog meer leuke singletracks doorheen de plaatselijke bossen tot ik op 28 km arriveerde op een betonbaantje met in de verte een grote poort. Dat bleek één van de ingangen van het recreatiedomein De Hoge Rielen te zijn. Een bospad bracht me tot aan een tunneltje met beperkte hoogte onder de drukke Noordlaan. Er hangen kettingen voor de tunnel om de maximumhoogte te markeren! De plek was me niet onbekend. Tijdens de marathon van MTB Mastentop vorig jaar, bij zeer slecht weer, werd ik er samen met een andere deelnemer geconfronteerd met verdwenen pijlen. Dat was aan het einde van de tocht en toen zijn we onder het tunneltje gereden en kwamen toe in het centrum van Kasterlee. Van daar kende ik de weg naar de aankomst. Mijn tellertje klokte er nu 30 km af.

Een kiezelpaadje leidde me langsheen paardenweiden tot aan de Hazenberg. Op die plaats hebben de mannen van MTB Mastentop één van de bevoorradingen van hun marathon staan. Dat stemde hoopvol, want ik herinnerde me van toen dat we net voor deze stop een aantal interessante paden in het bos voor de wielen kregen. Daar konden we nu ook tot 32 km van genieten. Ook op 33 km troffen we een zeer leuke singletrack met bochtjes en bultjes. Kort daarna diende ik de grote Turnhoutsebaan, de grote verbindingweg van Kasterlee naar Turnhout en de oprit van de E34, te kruisen. Aan de overkant ging het een assenweg in die gelegen is tussen de gevel van een stokoud magazijn en een strook bos. Zeer genietbare en goed te berijden paadjes voerden me doorheen dit bos tot aan de Kattenberg in het gehucht Grootrees waar ik na 35,50 km een betonbaantje op moest. Dat baantje werd dankbaar gebruikt door fietsers en wielertoeristen. Er kwam nog een stukje woest bos met in het groen verscholen buitenhuisjes tot een volgend betonbaantje in een meer open omgeving, de Boekweitbaan. 37 km. Landelijke wegen en stroken bos stonden nu op het menu.

Na 41,50 km kwam ik uit het bos tevoorschijn en daar stonden twee Kastelse Wielertoeristen, allicht in de aanslag om met het opruimen te beginnen. Ze wezen me de te volgen richting aan. Ik doorkruiste dan een betere woonwijk met keurige en soms uit de kluiten gewassen villa’s van gefortuneerde mensen. Groot was mijn verbazing van na 42,50 km nog een splitsing te treffen tussen de routes van 28-38 km en 44 km. In plaats van linea recta naar de aankomst te worden gestuurd, werden we nog getrakteerd op niet te versmaden singletracks over plezante bultjes. Ik was content dat alle pijlen nog hingen tot aan het einde. Toen ik weer toekwam in een straat, verwezen enkele mannen van de club me naar een servitudepaadje met de woorden “je bent er bijna”! Omstreeks 17.00 u arriveerde ik na 47 km weer aan de tent.

Teneinde de mensen van de bewaakte parking niet meer te belasten heb ik m’n fiets maar meteen op de drager geplaatst en vastgelegd met een slot. In de tent was nog heel wat drukte, enkele late bikers en vooral veel medewerkers. Enkele dames waren vlot in de weer met het bakken van hamburgers en hun winkeltje draaide uitstekend, ook vanwege de eigen clubgenoten. Een hapje was welgekomen, dus me ook maar een broodje hamburger gekocht. Ik kreeg er zelfs nog een niet verkochte sandwich als extra bovenop. Alles nog doorgespoeld met twee frisdranken. Buiten was één van de mannen bezig met het ontmantelen van de totempaal. Alles kon weer opgeborgen worden tot de volgende uitgave! Ik zat daar binnen lekker droog en warm en ben daar nog een uurtje blijven genieten van de gezellige drukte in de tent. Aan het gelach te zien, hadden de dames van aan de stop het ook naar hun zin! Omdat aan alles ooit een einde moet komen heb ik omstreeks 18.00 u afscheid genomen van Houtum Kermis en ben weer huiswaarts gebold. Omdat de fiets op zondag weer gebruikt zou worden en de rest enkel wat te lijden had gehad van stof, had ik thuis ook zo goed als geen opkuis meer!

Deze negende Houtumse Mountainbiketocht was zeker de moeite waard met een degelijke organisatie, een duidelijk afgepijld parcours over paadjes die minder bekend zijn en buiten het parcours van de vaste routes liggen. Veel paden van diverse slag en singletracks in deze bosrijke streek. Een parcours dat voor iedereen geschikt is met op enkele plaatsen voor de liefhebbers meer technische tracks met wat kort bochtenwerk.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

07-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De Acht van Zelem (28-42-54-75 km) van Zelem Cycling te Zelem-Halen op zondag 29-09-2013.

Deze zondag maar op tijd opgestaan om richting Zelem-Halen te trekken om er deel te nemen aan de toertocht van Zelem Cycling, de Acht van Zelem, die al een aantal jaren op mijn lijstje van “niet te missen” staat.  Vermits men voor de lange afstanden van 54 km en 75 km maar tot 9.30 u kon vertrekken en de rit naar ginds toe toch wat tijd in beslag neemt, was het zaak van thuis tijdig te vertrekken.  Toch maar over Lummen gereden zoals de GPS aangaf, alhoewel een met een bike geladen wagen die me had ingehaald de snelweg verliet in Beringen-Paal.  Bij het weer naar huis keren stuurde de GPS me daar weer op de snelweg en dat is toch zo’n dikke tien kilometer korter.  Een weet voor later!  Een parkeerplek gevonden in de Linkhoutsestraat op exact dezelfde plaats als vorig jaar!  Op 15 augustus was ik hier nog gepasseerd tijdens de toertocht vanuit Herk-De-Stad.  De bike toevertrouwd aan de mannen van de bewaakte parking en nadat ik me had ingeschreven in de cafetaria van Sportcentrum De Kambergen en een polsbandje om had gekregen, was het toch alweer 8.45 u eer ik kon vertrekken.

Het ging het dorp uit via de Weyerstraat, een naam die me nog bekend in de oren klonk van tijdens de tocht vanuit Herk-De-Stad.  Het ging er de spoorweg over en op 2 km van de start doken we de velden in en reed ik aan de bosrand voorbij een groot huis met een lange witgeschilderde gevel, vermoedelijk een gerestaureerde hoeve.  Ter hoogte van een wit poortje naar het domein rond dit huis ging het een bruggetje over en de bossen van de vallei van de Zwarte Beek in.  Er volgden boswegen en een singletrack evenwijdig met de spoorweg onder lage bomen en langs weiden.  Daar kwam ik vorig jaar Edg tegen, maar sindsdien heb ik deze biker nooit meer gezien.  Ik kwam weer uit de bossen tevoorschijn in de Molenstraat, een brede rustige asfaltbaan op de grens tussen Zelem-Halen en Schaffen-Diest.  5,70 km.  Deze plek riep weer herinneringen op aan de tocht vanuit Herk.  Van 7 km tot 8 km volgde een redelijk technische track met veel bochtjes rond bomen en een paar stevige heuveltjes.  Op een plek waar we eerst naar boven gejaagd werden over zo’n bult en weer naar beneden moesten komen over een mij weinig vertrouwen inboezemende wortel, hadden de fotografen Devlaminck van mtb-you zich opgesteld voor het maken van foto’s.  Omstreeks 9.30 u even halt gehouden voor een babbel met deze mensen.  Ik had de wortel met reden niet vertrouwd, want blijkbaar waren er al enkelen gevallen en toen ik daar stond maakte één van de passanten een fikse duik.  Hij ontsnapte maar op een haar na aan een smak tegen een boomstam!  Vermits de man weer direct rechtstond en vertrok zal de schade niet erg groot geweest zijn!

Helaas kon ik niet te lang blijven staan, want ik had mijn zinnen gezet op de langste toer en had bijgevolg nog heel wat kilometers in het verschiet!  Na de foto volgde nog heel wat draaien, keren en klimmen in het bos tot ik omstreeks 9 km arriveerde op een asfaltbaantje, de Barenbergseweg in Schaffen.  Ook deze naam was me bekend van andere tochten in deze streek.  Na een veldweg trof ik de eerste splitsing tussen de routes van 28 km en 42-54-75 km op 12 km van de start.  Afwisselend bereden we nu bospaden en veldwegen, soms zacht klimmend, wat toch een inspanning vroeg.  Omstreeks 13,75 km diende ik ter hoogte van de Postbaan de drukkere Diestsebaan-Wezelbaan te kruisen en even verder reed ik dwars over het erf tussen een eenzaam huis en het bijhorende hondenhok met een driftig blaffende bewoner in de buurt van de Rauwbergstraat (Schaffen)!  Op 1 september passeerde ik hier nog tijdens de toertocht van de United Bikers vanuit Diest, toen was de hond niet aanwezig, en stond hier in de omgeving hun tweede bevoorrading.  Even later kwam ik omstreeks 15 km toe op het terrein van de bekende boomkwekerij in Schaffen.  Na een kort stukje over de boomkwekerij reed ik voorbij de velden vol imposante zonnepanelen aan de Kelbergenstraat.  Als dat overeenkomt met wat ik daar op het web over gevonden heb zou die firma die deze panelen daar opgetrokken heeft de lijst van de provincie Vlaams-Brabant met grootverdieners aan groene stroomcertificaten aanvoeren met 841.500 euro per jaar!  Met dank aan Freya!

We kruisten de Kelbergenstraat en reden de Peerstraat in om daar mooie singletracks te treffen, onder anderen op de gronden van de boomkwekerij die ook door een vaste route wordt doorkruist.  Op 17,75 km werden de registers pas echt goed opengetrokken tijdens het passeren van de uit de kluiten gewassen bulten in het bos van het zogenaamde Steenkot, de door de natuur weer ingenomen restanten van een vroegere ijzerzandsteengroeve.  Eventjes werden we de straat op gestuurd om dan weer in de bossen van het Steenkot te verdwijnen.  Beneden langs de kant van de weg zat een biker aan zijn fiets te morrelen.  Na de passage van het Steenkot volgden nog heel leuke singletracks, soms zacht en dan weer stevig op en af tot 19,50 km.  10.30 u.  Op 20 km van de start was het klimmen geblazen over het asfalt van de Schellekensberg in Schaffen-Vleugt.  Daar staan mooie stulpjes van meer gefortuneerde mensen.  Eens boven kwam ik uit op een grotere baan (Hasseltsebaan?)  om er de splitsing te treffen tussen de routes van 42 km en 54-75 km op 20,75 km van het vertrek.  Na het passeren van de Baanhuisstraat, de doorsteek over een veld met een beenhard spoor en het oversteken van een baantje, bereikte ik de eerste stop, vermoedelijk exclusief voor de langste routes, die opgesteld stond in een weide.  Zoals de vorige jaren werd ze bemand door een aantal mensen, waaronder een Duitstalig koppel en stond daar die enorm grote knappe zwerfwagen met alles er op en er aan!  Dat is in elk geval comfortabel voor de mensen die voor de bevoorrading moeten zorgen!  Alles meteen bij de hand!  10.45 u.  De bananen, cake, suikerwafels, koeken met ingebakken brokjes chocolade, de sportdrank en het water smaakten lekker tijdens deze pauze en bij dit prachtige, zonnige weer.

Na de stop doken we vanaf de groene weide een bos vol varens in.  Ze leken mij dit jaar kleiner uitgegroeid te zijn in vergelijking met vroeger.  In dit varenbos waren voor ons verschillende plezante wegeltjes uitgekozen.  Soms denk ik daar aan terug en dan weet ik niet meer tijdens welke tocht we deze plek passeren!  Van tussen de varens werden we dan een dicht dennenbos in gestuurd om er tot 24,75 km amusante paadjes te treffen.  Na dit bos volgde de overtocht van een maïsveld over een smal spoor tussen de planten die boven uw hoofd groeiden en waarvan de stengels tegen je ellebogen beukten!  Het was niet evident van daar te rijden en er voor te zorgen dat die verrekte stengels nergens achter bleven haken!  Maar speciaal was het in ieder geval!  Kort doorkruisten we dan een meer open landschap om snel weer knappe singletracks tussen struiken en door bos te treffen.  26,75 km om 11.10 u.  Een hard en hobbelig graspad bracht me tot de Kriekelswarande en via de Schaffensesteenweg bereikte ik de grens met Beringen-Paal.  Daar ging het even doorheen een kale woonwijk en via een graspad bereikte ik, zoals te verwachten was, de Klitsberg.  Omstreeks 29,50 km staken Karel en Raf me daar voorbij.  Dit tweetal ben ik de laatste maanden al meermaals tegengekomen in deze streek!

Het was ferm naar boven kruipen om dan het knappe bos op de top te kunnen doorkruisen.  Daarbij passeerden we het witte Klitsbergkapelletje op 30 km van het vertrek om 11.30 u.  Ik vorderde maar traag en het beterde er hier niet op!  Want we werden in lussen over de beboste flank van de berg gestuurd en dat resulteerde in een vijftal serieuze klimmen waarbij we een aantal keren de voet van de grote watertoren op de top passeerden.  De mannen van Zelem Cycling zouden hier voor mij gerust een chickenway mogen voorzien, want na 30 km is dat voor mij hier al te zware kost!  De afdaling, en dat ging gemakkelijker, bracht me tot vlak bij het Dienstencentrum De Klitsberg met een aantal afzonderlijke kabouterhuisjes voor de bejaarden van Beringen-Paal.  De Kriekelswarande voerde me voorbij een Bed en Bokes tot aan de zeer drukke Beringenbaan waarlangs ik na de toer weer huiswaarts zou rijden tot aan de E313 in Beringen-Paal om daar de snelweg op te rijden.  Op 34,50 km stak ik deze drukke weg in Schaffen over om er eventjes over het fietspad te rijden richting Paal.  Rechtsaf de Venusbergstraat in en op deze zandweg overschreed ik korte tijd later de grens met Meldert-Lummen om dan via een brede assenweg en een grasspoor de top van de Venusberg te bereiken.  36,50 km om 12.00 u.  Ik werd er begroet door een jogger die er zijn rondje aan het lopen was.  Ik ben al meerdere keren op deze speciale plek gepasseerd.  Rondom zie je een vlakte omzoomd door niets dan bomen en nergens sporen van bebouwing.  Op die plek is het altijd rustig.  Een afdaling over een assenweg in een holle weg bracht me tot in een straat waar aan een huis een pijltje door een flauwe plezante was omgedraaid naar de verkeerde richting.  Maar omdat ik me flarden van het parcours herinnerde en een mountainbiker altijd kiest voor off-road, heb ik me daar niet aan laten vangen.  Rechtsaf naast de tuin van het huis de velden in!  Ik heb het pijltje maar laten hangen zoals het hing, vermoedelijk was ik nu al de laatste op het parcours!  Na een zachte klim over een graspad trof ik boven aan een bos opnieuw een pijl en kon ik gerust zijn.  De rit voerde me van daar doorheen een vrij donker bos, waarna ik weer een drukke baan diende te kruisen.  Op 38,50 km ging het daar de velden in.

Omstreeks 40 km reed ik over een asfaltbaantje door het bos en de Heesstraat over op de grens tussen Melder-Lummen en Zelem-Halen.  Daar kreeg ik tot mijn verwondering dan toch nog een biker te zien!  Hij stak me niet voorbij, dus ook een trage zoals ik!  Er volgde een stukje asfalt als recuperatie en na 41 km bereikte ik omstreeks 12.30 u de tweede bevoorrading op een grasveldje naast een asfaltbaantje.  Er stonden toch nog enkele bikers, want alle afstanden passeerden hier.  De mensen ter plekke waren bezig met het inpakken van hun tent, niet omdat ze al naar huis wilden, maar omdat ze er omwille van de wind meer last dan baat van hadden!  Ik kreeg er te horen dat de stop er tot 14.00 u zou open blijven.  De trage biker kwam ook toe en zei me dat hij blij zou zijn wanneer hij weer terug bij af zou toekomen!  Ik heb er nog even staan praten met twee mannen van de organisatie, zeer vriendelijke mensen trouwens.  Eén ervan had tijdens de vakantie een paar dagen doorgebracht in de streek van waar ik afkomstig ben en verwonderde zich over het feit dat daar toch nog redelijk wat bossen zijn.  Hij noemde plaatsen als Brasschaat en Rijkevorsel.  In Rijkevorsel was vandaag ook een tocht, maar omdat ik in die streek gemakkelijk op eigen houtje kan biken, omdat ik daar in de buurt werk en destijds mijn eerste ritjes reed, verkoos ik toch om naar Zelem te komen.  Eén van de mannen opperde dat hun tocht toch wel een mooie was en dat het niet terecht zou zijn indien iemand zou beweren van niet!  En gelijk had hij!  Met een “bedankt om deel te nemen”, namen de mensen afscheid bij mijn vertrek.  Het zijn zij die dank verdienen om voor ons deze rit te organiseren!

De rit ging verder via de Galgenbergstraat in Zelem-Halen om nadien omstreeks 42 km een zeer mooie singletrack te treffen langs velden en door een stuk bos met een rotsachtige afdaling, gevolgd door een afdaling in een holle weg.  Dit leverde tot 46,50 km een zeer mooie stukje van de tocht dat eindigde met een afdaling in een holle weg tot op de plek waar de Zelemsebaan in Meldert-Lummen overgaat in de Meldertsestraat in Zelem-Halen.  Ik kreeg er toch nog een biker te zien.  We dienden even deze grotere, maar rustige baan te volgen om dan weer het bos op te zoeken en te rijden over diverse paadjes met wat draaien en keren tussen de bomen tot op de grens met Linkhout-Lummen.  Omstreeks 13.00 u klokte ik daar 50 km af.  Toen ik even halt hield passeerden er nog twee deelnemers, een vader en zijn zoon die ik aan de stop had gezien en even later nog eentje in een blauw shirt.  Omstreeks 51 km volgde een zeer technische singletrack met korte bochtjes in een droog bos tot aan een woonwijk die ik in het gezelschap van nog een eenzame rijder bereikte.  Nadien volgden weer bospaden en via de Mierenbergstraat in Linkhout, op die plek een asfaltbaantje in het bos, bereikte ik de voet van de E314 op een plaats die ik herkende van recente toertochten in de streek.  Na aankomst heb ik nog wat rondgetoerd in de omgeving van de start en gezien dat deze plek slechts op een boogscheut van De Kambergen gelegen is (Linkhoutsestraat – Donderbosstraat – spoor over en je komt er).  Het ging linksaf en aan het volgende kruispunt met een straat naast een brug van de E314 trof ik de splitsing waar de 75 km apart ging van de 28-42-54 km en dat op 53 km van het vertrek.  Ondanks het late uur, het was al 13.30 u, toch maar besloten om de langste route te kiezen met het risico dat de opruim van de pijlen al gestart was!

De extra lus begon met slalommen tussen dunne stammen van berkenboompjes in een bosje, gevolgd door knappe bospaden en singletracks in de omgeving van het parcours van een vaste route.  Uiteindelijk kwam ik uit op de track die in de hoogte evenwijdig met de snelweg loopt en door de meeste tochten in de streek wordt opgenomen in het parcours.  Van 56 tot 57 km reed ik over deze track tot het linksaf ging voor een leuke afdaling tot aan een asfaltbaantje.  Daar kreeg ik bekende torens in het vizier, meer bepaald de watertoren en de kerktoren van de Sint-Ferdinandschool in Lummen.  Net zoals tijdens de toertocht vanuit Diest op 1 september passeerden we langs de achterzijde van de school.  De tocht vanuit Herk-De-Stad ging zelfs dwars over het schooldomein.  De Broeders Van Liefde zijn mountainbikers blijkbaar gunstig gezind, want ook in Sint-Job-in-‘t-Goor komen verschillende tochten over het privaat terrein en in het bos op het schooldomein van Kristus Koning.  Sint-Ferdinand herbergt een landbouwafdeling en ziet er op sommige plaatsen eerder uit als een hoeve, me koeien incluis!  Tussen de school en haar oefenvelden loopt een paadje over een vals plat waar het altijd stevig klimmen is.  Ik kwam weer uit op de track in de hoogte naast de snelweg en reed het kerkhofje van de broeders voorbij.  Daar waren net twee bezoekers.  Dat kerkhof had ik vroeger al bij toeval ontdekt, het was een vreemde plek voor zo’n kerkhof, maar het is pas van 15 augustus dat ik aan de weet kwam dat hier een school is waar het deel van uitmaakt!  In Sint-Job is zo ook een kleine begraafplaats op het schooldomein.  De broeders worden blijkbaar begraven op de plek waar ze geleefd en gewerkt hebben!

De singletrack naast de snelweg, die daar in een sleuf ligt, kwam uit in de Sint-Ferdinandstraat die na het kruisen van de snelweg via een brug overgaat in Vandermarckestraat, een plekje dat ik na recente passages zo stilaan begin te kennen!  Daar doken we aan de andere kant weer de track naast de snelweg in.  Op 60 km verwijderde het parcours zich van de toch wel lange singletrack recht op recht naast de snelweg.  We kregen dan een technisch paadje op een zelf vrijgemaakte strook tussen deels geknotte bomen over een met sprokkelhout bezaaide bodem en met een lange aaneenschakeling van korte bochtjes en over bultjes.  Dat is niks voor mij en ik houd niet van zulke artificieel aangelegde paden!  Aan het einde van zo een lange rit heb ik daar ook geen behoefte meer aan!  Maar in een toertocht moet voor ieder iets leuks zitten, er zijn er allicht die wel graag zo rijden!  Na deze bizarre strook volgde een mooie singletrack in het bos en langsheen struikgewas, reed ik naast de afsluiting van een kerkhof en kwam ik uit aan het enorm grote, mooie en prachtig aan de bosrand gelegen huis op de hoek van de Windmolenstraat en Fortuinstraat in Lummen.  Het zal ook wel een fortuin waard zijn!  62 km om 14.40 u.  Van hier af volgden singletracks in een door boswerken gehavende strook bos en die al bij al nog behoorlijk goed te berijden waren.

Nadat ik al een tijdje naast een groene afsluiting midden in het bos gereden had, begon mijn eurocent te vallen!  Hier was ik recent nog gepasseerd, maar komende van de andere kant!  Inderdaad, eens het bos uit kwam ik uit in de Beukeboomstraat naast de Beukenboomkapel op de top van de Willekensberg!  Ik ben er naartoe gereden en heb er, net als op 15 augustus, wat in het logboek geschreven.  De kapel was open en mensen waren er rozenhoedjes aan het bidden!  Bijna 64 km om 14.25 u!  Na het kruisen van de straat kreeg ik een afdaling in een holle weg voor de wielen, maar nadien was het weer naar boven kruipen tot de top van de Willekensberg achter het restaurant Beukenhof.  65 km.  Toen ik daar even halt hield kwam er van weet ik waar een man van het organiserende Zelem Cycling naar me toe.  Op deze plek had namelijk de derde bevoorrading gestaan, maar die was inmiddels opgedoekt.  Geen erg, ik had zelfs op de tweede stop gezegd dat de bevoorrading niet op mij hoefde te wachten, want dat ik blijkbaar maar traag vorderde, maar toch de grote rit had willen rijden.  Als de pijlen maar bleven hangen!  Maar dat was misschien ook een probleem!  Tot aan een asfaltbaantje naast de snelweg zouden ze zeker nog hangen, maar daarna was een vraag!  Geen erg, dat is me al meer overkomen, ik zou m’n plan wel trekken, desnoods over de weg tot aan de aankomst!  De Duizendjarige Eik die in de omgeving van de Willekensberg staat lieten we blijkbaar links liggen en ik vervolgde mijn weg door de bossen.  Op 68 km volgde daar nog een redelijk zwaar stukje en op 69 km arriveerde ik inderdaad aan de voet van de snelweg in de Goerenstraat in een omgeving waar ik nog al getoerd had tijdens eerdere tochten.  14.45 u!

Hier waren de pijlen inderdaad opgeruimd, maar de kalksporen waren voldoende om me tot de volgende singletrack te leiden die na enige tijd uitkwam aan de spoorweg ter hoogte van een tunneltje voor fietsers en voetgangers op 71 km van de start.  Daar ben ik in 2011 ook gestrand zonder pijlen.  Het tunneltje onder, dat herinnerde ik me nog, maar de vraag was dan, naar links of naar rechts!  Ik heb gekozen voor links, maar als ik mijn verhaaltje van vorig jaar herlees, dan had ik rechtsaf gemoeten en had ik waarschijnlijk de weg kunnen vinden.  Ik moet daar vlak bij De Kambergen geweest zijn!  Ik ben linksaf gegaan en ben tot aan een grotere baan gereden, de Linkhoutstraat.  Daar gekozen voor de richting Lummen en de weg naar Halen gevraagd aan een jonge knul die daar neerzat op het voetpad en met zijn i-pad bezig was.  Blijkbaar reed ik in de verkeerde richting!  Rechtsomkeer gemaakt en aan een rondpunt moest ik linksaf, dan aan de lichten rechtsaf!  Dat rondpunt liet lang op zich wachten en ik passeerde zelfs de omgeving van het Schulensmeer!  Volgens de kaart ben ik blijkbaar door heel Linkhout gereden.  Aan de lichten de weg gevraagd naar De Kambergen aan een man met hond.  Dan moest ik in de deelgemeente Zelem zijn, niet hier in Halen!  Terug naar het rondpunt en daar rechtdoor.  Verderop zou ik wel een pijl vinden richting De Kambergen.  Via de Vinnehoekstraat bereikte ik effectief de plek waar ik wezen moest met omwille van mijn ommetje 80 km op de teller!

Aan de sporthal was niet veel leven meer te bespeuren.  Ik heb nog een plaatselijk rondje gereden, mij op een bank gezet in vermoedelijk de Donderbosstraat, de spoorweg achter me, om daar enkele energierepen te verslinden.  De stilte werd enkel onderbroken door het ruisen van de bomen en een passerende trein.  Nog wat verder gereden om uit te komen in de Mierenbergstraat waar daarstraks de 70 km apart ging!  Daar verwijst een pijl naar een vliegtuig Lancaster AR F2, maar het pad ernaartoe is afgesloten door een poort.  Ik heb dat al eerder gemerkt.  Wat valt daar eigenlijk te zien?  Nog eens in de andere richting gereden tot in de Breedvenstraat en gemerkt dat ik hierlangs weer naar af had gemoeten!  De plaats teruggevonden waar ik in 2011 twijfelde!  Het moet toch wel een zware tocht zijn, vermits ik er blijkbaar jaar na jaar mijn tijd voor nodig heb!  Ik neem natuurlijk wel de tijd om te gaan kijken naar wat me interesseert, terwijl de meesten overal voorbijflitsen!  Ik kan de verschillende plaatsen nu wat beter situeren, zeker nu ik er deze zomer toch een aantal keren getoerd heb, maar tegen de volgende editie zal ik dat toch weer allemaal vergeten zijn!  Het is en blijft een knappe tocht en bij leven en welzijn zal ik hier volgend jaar weer komen rijden!

01-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Eens die weg over doken we een dennenbos in om er over zanderige singletracks te rijden, eventjes in het gezelschap van vier anderen. We kruisten de spoorweg in de Spoorwegdreef, een assenweg die er door het bos loopt. Ik reed voorbij een bosmeer waarop een vervallen en half ingestort chalet uitkijkt! Deze plek heb ik nog al te zien gekregen op toertochten, al was het nu lang geleden dat ik er nog eens passeerde! 7 km. Bospaden en singletracks, de constanten uit deze toertocht, brachten me tot in de Lenslei, een straat in Mol-Gompel waar meerdere tochten in de regio passeren. Daar is één van ingangen van de AGC-glasfabriek. We reden de Venetiëlaan in, alwaar grote oude villa’s staan die volgens mij vroeger gefungeerd hebben als directiewoningen horend bij de fabriek. Tegenover de fabriek langs de hoofdweg door Gompel is ook een oude wijk met arbeiderswoningen en het bizarre vervallen casino. Omdat er recent een nieuw bedrijf is gebouwd is de oude toegang tot de bossen niet meer bereikbaar en dienden we er een ommetje te maken doorheen enkele straten van het aangrenzende Balen.

In de daaropvolgende bossen ontmoette ik nog een eenzame rijder. We konden ons daar vermaken op paden met bochtjes en een overvloed aan singletracks om uiteindelijk weer in de bewoonde wereld te arriveren naast de curryworstenfabriek Mora nabij de plek waar de ringweg van Geel over Mol naar Lommel het Kanaal Dessel-Kwaadmechelen kruist. 13 km om 15.30 u. Vanaf hier ging het eventjes over het jaagpad om de houtzagerij Vanderhoydonck te passeren. Op de plek waar een jonge kerel zijn visserstentje had neergepoot dook de toertocht kort de bossen van het Buitengoor in. Via de Zilverstraat bereikte ik het domein van het Zilverstrand. Daar reden we van 15 tot bijna 17 km over een soms vrij zanderige kurkdroge ondergrond. Er zaten heel wat vissers rond de vijver. We passeerden zones met huurcaravans en chalets in alle maten en soorten, oud en nieuw! Via de hoofdingang van het domein Zilvermeer bereikte ik de Postelsesteenweg die vanaf de ringweg naar Postel voert. Een bikend echtpaar in witte pakken stak me voorbij toen ik er even halt hield. Om 15.45 u was ik toen een goed uur onderweg.

Tot 18,75 km reed ik over een singletrack langs vermoedelijk het Zilvermeer waarbij ik onderweg de betonbaan kruiste die tussen delen van het domein loopt. Aan de overkant van deze baan ging het weer langsheen een ander meer, of een uitloper van het vorige, en reden we zelfs vrij dicht tegen de waterlijn. Zand alom! Eens weer tussen de bomen in een zanderige omgeving trof ik op 20 km de splitsing tussen de routes van 10-25 km en van 40 km. Van daar af kon ik de Sas-4-toren in Dessel in de verte boven de bomen uit zien steken en rechts van mij bemerkte ik het reclamepaneel van de restaurantboot De Kleppende Klipper. De kleinste routes werden vermoedelijk naar de bevoorrading gestuurd, voor mij ging het op de 40 km bijna recht op recht verder over een paadje dat op een terrein ligt dat zich situeert tussen het Zilvermeer en het kanaal Bocholt-Herentals en begroeid is met dennenbomen. Op ruim 21,50 km kwam ik uit een strook bos tevoorschijn op het jaagpad vlak tegenover de Sas-4-toren en de Pannenkoekenboot. Aan die toren had ik exact een week geleden nog gestaan aan de bevoorrading van de toertocht van de Free-Bikers uit Dessel. Thans stond ik omstreeks 16.00 u weer op dit bekende kruispunt van verschillende kanalen. We dienden op onze stappen terug te keren in de richting van waaruit we kwamen, deze keer over een breder zandpad naast het kanaal, waar ik nog eens het gezelschap genoot van een andere biker. Het was voor mij een troost toen ik zag dat ook hij even te voet wandelde over een korte helling waar het zand veel te los lag om er te kunnen fietsen!

Een klein kwartier later passeerde ik De Kleppende Klipper en bereikte ik de bevoorrading op het terrein tussen enkele gebouwen achter een muur tegenover de Baileybrug over het kanaal Bocholt-Herentals. Ze stond op 23,50 km van de start. De biker van daarnet en het tweetal in witte pakken van aan het Zilverstrand waren nog aanwezig. Na mij kwam er nog iemand toe. De bevoorrading was eenvoudig met suikerwafels, bananen die intussen op waren, soep waarvan ik niet gedronken heb, sportdrank en water. Niet al te lang blijven staan, vermits ik al vrij laat vertrokken was en dus geen moeite zou hoeven te doen om weer als laatste te arriveren! We dienden de kasseiweg die naar de brug leidt te kruisen en vlak voor deze bizarre Baileybrug van tijdens de oorlog troffen we de splitsing tussen de routes van 10 km en van 25-40 km. De kids werden niet over de brug gestuurd, maar verder langs het kanaal, de groten mochten de brug over. Bij groen licht kon ik voor de enkele auto’s de brug op en tegen dat die goed en wel op gang kwamen, was ik al aan de overkant! Daar ging het rechtsaf een strook bos in om verderop de kanaaloever te bereiken.

Tot 25,50 km reden we over een zanderig pad naast het kanaal en staken twee anderen me voorbij. Aan het eerstvolgende sluisje ging het van de oever weg en doken we een stuk bos en velden in ter hoogte van natuurgebied Den Diel. Een zandweg naast een veld waar men vorig jaar op deze dag met de oogst in de weer was, leidde me naar een zandweg met naastliggend asfalt fietspad. Dit pad luistert naar de naam Russendorp en vertrekt vanaf Den Diel, de baan van aan de Baileybrug richting Postel tot ze van naam verandert in “Postel”, en leidt naar de “Steen der Zeven Heerlijkheden”. We sloegen er rechtsaf en bereikten deze steen die achter een vlechtwerk van takken verborgen zit. Ik was een tijd geleden al zo vaak het bordje er naartoe gepasseerd op weg van Mol naar Postel, dat ik eindelijk wel eens wilde weten wat voor steen dat dan eigenlijk wel was! Ik daar naartoe op weg naar huis! Voor mij sloeg op dat moment toen ook een wagen af en die reed over het als fietspad bedoelde asfalt! Ik er achteraan over die tergend lange smalle asfaltstrook! Groot was mijn teleurstelling toen ik dat nietszeggende steentje daar zag staan! Zo’n hachelijke rit voor zo’n prutssteentje! Het is de plek waar eertijds zeven heerlijkheden aan elkaar grensden, meer bepaald Mol, Balen, Dessel, Postel, Lommel, Luijksgestel en Bergeijk. De twee laatstgenoemde plaatsen liggen in Nederland. Het was meteen ook de grens tussen de provincies Antwerpen, Limburg en Noord-Brabant (in Nederland). Aan die steen zelf is niks te zien, maar de omgeving daar is des te mooier. Het loont de moeite om verderop eens op de betonnen brug zonder leuningen te gaan staan en te kijken naar de waterloop Het Postelvaartje die hier voorbij komt. Alles groen, geen bebouwing in de wijde omtrek te zien en volstrekte rust. Een visser had zich verderop op de oever tussen het struikgewas genesteld.

Op 26,80 km dook ik naast de Steen der Zeven Heerlijkheden omstreeks 16.30 u een smal wegeltje in dat me recht op recht onder de bomen en tussen struiken weer tot op de kanaalover bracht. 28 km. Na kort weer langsheen het kanaal te hebben gereden, ging het opnieuw het bos in ter hoogte van een blauwe brug over het kanaal aan een sluisje. Op deze plek kwam het kleiner Kanaal naar Beverlo uit in dat van Bocholt-Herentals. Dit aan een straat die daar ook Russendorp heet op het grondgebied van Lommel. Op een kaart zie je dat ze in het verlengde ligt van het pad vanaf De Steen der Zeven Heerlijkheden, maar er is geen rechtstreekse verbinding. De naam is waarschijnlijk te verklaren doordat in het begin van de 19de eeuw zich hier verspreid mensen kwamen vestigen die eenvoudige huizen bouwden waarvan de daken werden bedekt met ruwe graszoden, 'russen' in het lokale dialect. Ter hoogte van Russendorp werd er na de onafhankelijkheid van België trouwens een merkwaardige grenscorrectie doorgevoerd bij het vastleggen van de grenzen tussen België en Nederland. In 1843 (bij het plaatsen van de grenspalen) kreeg Mol er 122 ha bij, de Bergeijkse Heide. We dienden over de blauwe brug te rijden en na de afdaling ervan bereikte ik op 29,50 km een splitsing tussen de ritten van 25 km en van 40 km. We bereden een mooie singletrack evenwijdig met het kleinere Kanaal naar Beverlo met enkele bultjes op en af. Tussen de bomen door zag ik enkele plezierboten langs de oever liggen. Via de assenweg naast het kanaal keerden we op onze stappen terug en passeerden daarbij de verankerde plezierboten van dichtbij. Ter hoogte van de Ankerstraat (Lommel) dienden we het kleinere kanaal te kruisen via een oude metalen brug ter hoogte van de monding in het kanaal Bocholt-Herentals. Dit was ook een soort Baileybrug, maar dan van een kleiner kaliber.

Aan de overkant ging het linksaf om de plezierboten voor een derde keer te passeren, deze keer over een jaagpad in asfalt. Tot we rechtsaf het bos in doken over enkele paden om zo de helling naar een naast het kanaal gelegen heuvelrug op gejaagd te worden. Ik herinnerde mij van vorige keer dat we hier over hadden gereden toen ik deze dijk vanaf het jaagpad zag liggen. Vanaf deze hoogte kregen we de plezierboten voor de vierde keer te zien! 33 km omstreeks 17.00 u. In plaats van rechtsaf weer naar de kanaaloever af te dalen zoals vorig jaar, ging het nu linksaf naar beneden het donker bos achter de dijk in. Bospaden en een singletrack voerden me tot op het terrein van een zandwinning van Sibelco. De plek was me bekend van eerdere edities, maar toen kwamen we uit de andere richting. Ik heb ooit geweten dat er zodanig veel wind stond dat je hier door een gordijn van stuivend zand reed. Omstreeks 34,50 km voerde een zeer zanderige maar toch nog goed te berijden pad me langsheen de grote vijver van de zandwinning. Rechtsaf een betonbaantje op en na de doortocht van een singletrack doorheen een strook bos kwam ik weer uit in de Sluizenstraat te Lommel naast het Kanaal naar Beverlo ter hoogte van de mini-Baileybrug van daarnet. 35 km.

Linksaf de Sluizenstraat in en van dan af trof ik geen pijlen meer! Ik had er al voor gevreesd dat omwille van mijn late vertrek de opruim al zou kunnen begonnen zijn voor mijn aankomst! De Sluizenstraat verder langs het kanaal gevolgd, maar ik vertrouwde het niet dat ik zo lang over asfalt bleef rijden en ben op mijn stappen teruggekeerd. Ik had daarnet namelijk een oude loods zien staan en herinnerde me van vroeger dat we naast die loods het bos in doken. Daar begon inderdaad een singletrack doorheen het bos die duidelijk recent bereden was. Er kwamen me twee bikers tegemoet aan wie ik gevraagd heb of men al begonnen was met de opruim van de pijlen. Ik vermoed dat het geen Rauwtrappers waren, maar ze wisten me wel te zeggen dat er inderdaad met de opruim gestart was, maar dat ik die mannen nog zou kunnen inhalen, vermits ze regelmatig dienden te stoppen. Na enige tijd heb ik die twee inderdaad ingehaald en van daar af kon ik weer op pijlen rekenen.

Ik kreeg er nog mooie paden voor de wielen in een afwisselende omgeving, eindigend met de overtocht van een kortgeschoren gazon door een strook bos en naast vijvers in het domein van de Blauwe Kei. Ik arriveerde op een betonbaantje en dat was een geruststelling omdat ik weet dat er op de hoofdweg op de grens tussen Mol-Rauw en Lommel een wegwijzer staat richting De Blauwe Kei. Indien de pijlen hier weg zouden zijn, dan zou ik de start wel weten te vinden! De naam verwijst naar een oude grenssteen tussen Postel en Mol. Die 'kei' was vermoedelijk een oude zwerfsteen. Sinds de aanleg van het Kanaal van Beverlo zou hij zijn verloren gegaan. Voor fietsers die hier komen aangewaaid over de verschillende jaagpaden is een stop in de brasserie hier een must. De '7 heerlijkheden' hier is nogal bekend voor zijn 'ribbekes'. Het betonbaantje gevolgd en even staan twijfelen op een plek waar sporen deden vermoeden dat de tocht het bos in dook! Een motorrijder die daar stond sprak me aan en vertelde dat hij zich verwonderde over het feit dat hij hier daarnet ook had gestaan en er toen nog pijlen hingen die nu weg waren! “Ja, hier was een mountainbiketocht en die mannen zijn met de opruim begonnen, tenzij dat hier flauwe plezanten aan het werk geweest zijn”, heb ik toen geantwoord. De pijlen waren ook hier reeds weggenomen, maar het was geen probleem om hier de duidelijke sporen van de deelnemers te volgen. De paden die gebruikt waren voor de tocht waren duidelijk harder aangereden dan wat niet was opgenomen in het parcours. Korte tijd later bereikte ik met een schitterende avondzon weer de speelplaats van de school na 44 km omstreeks 17.45 u. Deze keer was de toer in omgekeerde richting uitgezet in vergelijking met vroeger.

Er stonden wel nog enkele bikes in de bewaakte stalling, maar omdat ik aan de ingang van de zaal een Rauwtrapper met een bezem in de weer zag, vermoedde ik dat de mensen bezig waren met de opruim. In tegenstelling tot mijn gewoonte ben ik dus niet meer binnen gestapt om nog wat te drinken uit solidariteit met de kas van de club die de moeite doet om een mooie tocht te organiseren. Met weliswaar enkele lange verbindingsstukken op en af langsheen de alomtegenwoordige kanalen in deze omgeving, maar ook enkele knappe stroken bos, singletracks en langsheen enkele merkwaardige bezienswaardigheden. Een eenvoudig tochtje waar iedereen aan kan deelnemen, uitgezet door deze mensen in de streek waarin ze wonen en waar het altijd plezant is om te komen rijden.

Beschrijving van een GR-wandeling met wetenswaardigheden over de streek: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

30-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Op deze zondag toch maar vroeg opgestaan, ook al deed dit wat pijn na korte nachten na de nightride in Sint-Maria-Horebeke op vrijdag en de toertocht in Dessel op zaterdag.  Mijn bedoeling was van thuis uit met de fiets te vertrekken en omdat ik wist dat er nog clubmakkers zouden komen, hoopte ik op tijd te kunnen vertrekken om deze nog even te kunnen zien aan de start.  Thuis om 08.15 u met de bike vertrokken en drie kwartier later was ik na 13 km aan de start in Schoten.  Vlak bij de startplaats kwam ik in een naburige straat al een eerste clubmakker tegen.  Hij was te voet, want onze clubvoorzitter, thans zaakvoerder van zijn eigen fietsenzaak BikeAholic in Stabroek, had diens fiets bij na reparatie!  Ik bespeurde bij Sammy toch een lichte paniek of Dennis de fiets wel effectief bij zou hebben!  Dat zou het geval blijken te zijn!  Er bleken zelfs een zevental leden van de Papegaai Bike Team te zijn opgedaagd en sommigen hadden dan nog een aantal vrienden meegebracht!  Het is lang, zeer lang geleden, dat de Stabroekse vogelkooi nog zo’n massale exodus kende!  We konden ook Bever weer begroeten.  Doordat de activiteiten van de Papegaaien de laatste tijd wat op een laag pitje stonden, wist ik niet dat hij al (te) lang met zijn gezondheid op de sukkel was, wat je niet verwacht van iemand die naar mijn maatstaven nog een vrij jonge knul is.  Excuus dus dat ik nooit eens geïnformeerd heb of een bezoek gebracht heb!  En laat Bever nu net de Papegaai zijn waar je het meest kan op rekenen of op betrouwen wanneer er wat moet gedaan worden!

Me ingeschreven en omstreeks 09.10 u iets voor de groep vertrokken.  Die nog jonge snaken zouden deze oude gaai immers al snel weer inhalen en dan kreeg ik hen nog eens te zien.  Meerijden met zo’n jong geweld zit er voor een pannenkoek als ondergetekende toch niet meer in!  Via enkele straten ging het Schoten uit om na 1,50 km al een eerste klein stukje bos te treffen.  We bereikten een villawijk van zeer rijke mensen met statige villa’s in deze randgemeente van de stad Antwerpen.  Op 3 km van de start doken we vanaf de Ooievaarsdreef het bos in.  Daar troffen we al snel een eerste splitsing tussen de routes van 12-30 km en 45-60 km.  Het was wel goed uitkijken om de kleine lettertjes op het splitsingsbord te kunnen lezen!  Hier heb ik dan korte tijd eventjes samen met de clubmakkers gereden en enkele woorden met Bever gewisseld.  Brede dreven voerden ons doorheen het Peerdsbos op de grens met Brasschaat om op 5 km uit te komen op de Elshoutbaan nabij het zwembad van Brasschaat.  We dienden de Elshoutbaan te kruisen en een kleine doorsteek te nemen om uit te komen in een straat in heraanleg.  Daar reden we in de richting van de betonnen koker van de hogesnelheidslijn die er naast de snelweg E19 (van Antwerpen naar Breda) loopt.  Er volgden graspaadjes op het enigszins geaccidenteerd terrein van de zogenaamde De Driehoekjes, reden voorbij een golfterrein op 6,50 km en nog door een stukje van het Peerdsbos om rond de 7 km uit te komen in de bosrijke Miksebaan.  Gedurende anderhalve kilometer reden we over het asfalt van deze straat in de richting van Brecht om dan rechtsaf voor het bos te kiezen.  Daar was weer een splitsing tussen de 12-30 km en de 45-60 km op zo’n 9 km van het vertrek.

Vermits ik vandaag nergens anders verwacht werd had ik alle tijd om voor de grootste afstand te gaan.  Het parcours voerde me tot aan de E10-plas.  De E19 heette vroeger E10, vandaar staat er in Brecht-Overbroek nog altijd het bekende feestzalencomplex E10-hoeve naast!  De E10-plas ontstond door uitgravingen van zand voor de aanleg van de snelweg in de tijd dat ik nog een uk was!  Ik denk dat ik een jaar of zes, zeven was toen de ring om Antwerpen aangelegd werd!  We reden een half rondje om de vijver, waarbij het wat oppassen was voor wandelende mensen met spelende kinderen!  Linksaf een onverhard pad in om uit te komen op de boorden van de antitankgracht.  De toer maakte er via de houten brug een rondje omheen om dan op de andere over weer op onze stappen terug te keren.  Na 11 km passeerde ik een villa of vrij nieuw gebouw dat volgens mij deel uitmaakt van Sana De Mick.  We vervolgden er onze weg over een asfaltbaantje dat me voorbij de opvallende gebouwen van het sanatorium voerde.  Ik kan me geen enkele toertocht herinneren tijdens dewelke ik hier al gepasseerd ben, ook al maken er verschillende gebruik van deze omgeving.  Zeer merkwaardige gebouwen in gele baksteen.  Van de aanblik alleen wordt men al niet goed!  Enkele jaren terug bestond de vrees dat het complex zou moeten verdwijnen voor de aanleg van de hogesnelheidslijn voor de TGV van Brussel naar Amsterdam, maar blijkbaar hebben de gebouwen de aanleg ervan dan toch overleefd!  Het ging de Sint-Jobsesteenweg over ter hoogte van het op- en afrittencomplex op de grens tussen Brasschaat en Sint-Job-in-‘t-Goor om aan de overkant de Madoudreef in te rijden.

Daar vervolgde de rit over krakkemikkige asfaltbaantjes tussen woonhuizen en bescheiden villa’s in een omgeving die het midden houdt tussen een woonwijk en een zone met buitenverblijven, gelegen tussen de Miksebaan en de snelweg nabij Rommersheide in Brecht.  Toch maar minnetjes voor zo’n residentiële gemeente!  Op 14 km bereikte ik weer de voet van de E19 en dienden we een doorsteekje naar de Sorbenlaan te nemen.  Een kilometer verder kruisten we de snelweg via de verkeersluwe brug van de Andrélaan.  Op deze plek had ik exact één uur gereden over het eerste kwart van de tocht.  Aan verkeerslichten ging het de Schotensteenweg in Sint-Job over, linksaf en rechtsaf de Van Bavellaan in.  Daar bemoeilijkten machines van asfalteringswerken de doorgang.  Verderop doken we na een vrij lang stuk verharde wegen dan toch weer het bos in over onverharde paden.  16,75 km.  Bospaden voerden me een kilometer verder voorbij de tennisterreinen van De Merel en vanaf deze plek konden we tot ruim 21,50 km genieten van de plezante singletracks die verscholen liggen in het bos tussen de Schotensteenweg en het kanaal Schoten-Dessel in de omgeving van de Tilburgbaan.  Ik kwam weer uit het bos tevoorschijn op het jaagpad tegenover de woonschuiten die aan de overkant permanent ik het water liggen.

We staken de vaart over aan het bruggetje ter hoogte van sluis 3, reden dan voorbij de woonboten en de bunker om dan rechtsaf te slaan en het bos naast een camping in te duiken en uit te komen in de Baan op Sas 2, gelegen midden de bossen.  Zo bereikten we de onverharde Polderdreef en Poppelaerstraat van wat hier Klein Zwitserland schijnt genoemd te worden op het grondgebied van Sint-Job.  In één van de brede bosdreven trof ik de eerste bevoorrading op 24,50 km van het vertrek.  Daar was nog veel gewemel van bikers, ook al liep het al tegen elf uur.  De toer kon dus blijkbaar wel op de nodige belangstelling rekenen.  De bevoorrading was zeer ruim met fruit en allerlei soorten koeken en wafels.  Vooral de lekkere frangipanes trokken mijn aandacht.  Wie daar niets naar zijn zin vond, kan een lastige mens genoemd worden!  Mijn tijd genomen om even te rusten, te knabbelen en te drinken.

Na de bevoorrading ging het de onverharde Kleine Vraagstraat in om op 25,50  km een splitsing te treffen tussen de routes van 30 km en van 45-60 km.  De 30 km dook rechts een smal bospad in en voor mij ging het rechtdoor om een kleine tien meter verder nogmaals een splitsing te treffen, dit keer tussen de 45 km, die ook rechtsaf een boswegeltje in ging, en de route van 60 km die rechtdoor ging tot de plek waar de Kleine Vraagstraat overgaat in de Grote Vraagstraat.  Ik doopte deze omgeving dan ook om tot “Het Examen”, eerder dan Klein Zwitserland!  We dienden de hele, vrij lange en zanderige Grote Vraagstraat door te rijden tot aan de oversteek met de drukkere Abdijlaan – Waterstraat op de grens tussen Brecht en Schilde ter hoogte van verkeerslichten.  28 km.  We staken deze weg schuin over om ons pad te vervolgen over een vrij zanderige veldweg tot aan een mij bekend kruispunt van zandwegen.  Daar heb ik tijdens een wintertoertocht ooit eens tot aan mijn middel in opgewaaide sneeuw gestaan!  Tijdens de zomer ben ik hier ook nog gepasseerd in het zog van Dacuba die ik in mijn verhaaltje genoemd had en zich daarin herkende!  Toen kwamen we van de andere kant.  Het ging rechtsaf en korte tijd later bereikte ik het kruispunt van de Heikantstraat en de Oude Liersebaan, een bekend plekje dat de toegangspoort vormt tot Drieboomkensberg, zoals het Molenbos ook genoemd wordt omwille van de vlakbij gelegen bidplaats.

In plaats van recht op recht naar die plek te rijden, er stonden daar ruiters te paard, dienden we links te houden en een bospaadje in te slaan.  Hier konden we genieten van het knapste stukje van deze toertocht, want in het Molenbos ligt een wirwar van paadjes die elke zichzelf respecterende toertocht in deze streek graag in zijn parcours opneemt!  De parcoursbouwers moeten de omgeving wel erg goed kennen, want de vele paadjes in het Molenbos werden bijzonder goed en ruim benut en stonden garant voor ettelijke kilometers gesmaakt fietsplezier!  Alles lag er goed berijdbaar bij, want tijdens de winter of na een natte periode kan het hier een slijkpoel zijn.  We konden er ons hartje ophalen, want van 30,50 tot 32,50 km reden we onder de bomen en tussen het struikgewas over de singletracks in dit stukje van het bos om uit te komen aan de in het groen verscholen bidplaats en kruisbeeld aan een open plek.  Tijdens mijn tocht over de paden werd ik ingehaald door twee bikers en nog door een groepje van drie, ter hoogte van een zeldzame modderplek.  Ik hoorde één van die gasten in het sappigste Antwerps zeggen “da doenek nie geire, deur slijk rije”!

Wie dacht dat het vanaf de bidplaats gedaan was met de pret, had het bij het verkeerde eind!  Het ging er namelijk linksaf over enkele bredere dreven in een knap bos en van 33,50 tot 36,50 km ging er weer een ware speeltuin open en konden we nog meer genieten van plezante singletracks tussen de bomen, voorbij een aantal zanderige vlakten en over een aantal stevige bulten!  Zeer interessant, temeer daar er weinig andere toertochten zijn die door dat stuk van het Molenbos rijden.  Hier kregen we echt waar voor ons geld en eigenlijk is het een beetje jammer dat enkel de rijders van de 60 km van deze knappe lus konden genieten!  Een reden te meer om er voor te kiezen uiteraard!  Opeens kwam ik uit het bos weer tevoorschijn op een harde zandweg en het duurde even eer ik me kon oriënteren en een idee had van de plaats waar ik nu stond.  11.50 u.  Eens linksaf zag ik dan dat we weer in de richting van de Abdijlaan – Waterstraat gestuurd werden voorbij een boerderij-manege.  Daar toegekomen zag ik rechts van me in de verte de verkeerslichten waar ik eerder was overgestoken om Drieboomkensberg te bereiken.  We hadden hier dus een stevige lus achter de wielen en samen met de paadjes aan De Merel wellicht het knapste stuk van de toer.

Het ging de weg over en weer richting “Het Examen”, want we reden de Kleine Vraagstraat in.  Daar kreeg ik een hele groep amazones als tegenligger.  Op deze van grote diepe putten voorziene zandweg stonden nog zeer grote plassen die allemaal konden ontweken worden door gebruik te maken van de smalle sporen die zich links en rechts in de loop der jaren gevormd hadden door de passanten.  Halverwege maakten we een zijsprong naar rechts en kregen we enkele bultjes voor de wielen, evenals sporen die ook hier ontstaan waren door het in de loop der jaren ontwijken van de grote plassen.  Na linksaf een singletrack te hebben genomen tussen bos en maïs, werd mijn vermoeden bevestigd en reden we voorbij de bosvijver die achter de bomen verstopt lag.  Singletracks en bospaden voerden me zo tot in de Caterskapeldreef op de grens tussen ’s Gravenwezel en Sint-Job.  Het achterpoortje van het domein van de school Kristus Koning stond open ter gelegenheid van deze tocht die gebruik mocht maken van het bos dat zich op het uitgestrekte terrein achter de schoolgebouwen bevindt.  Op 40 km van de start reed ik even over het middaguur het terrein op van waaraf ik begin september nog vertrokken was voor de avondrit, georganiseerd door de leraren van deze school.  Het is lovenswaardig dat men ook aan andere organisaties de toestemming geeft om hier op het private terrein te rijden.  Na de doortocht van het bos passeerden we de kenmerkende gele schoolgebouwen, en er staan er daar heel wat!  Op 41,50 km verlieten we het domein via de hoofdingang nabij het centrum van Sint-Job.

Na het kruisen van de hoofdweg door de gemeente reden we de Koeistraat in.  Aan het einde ervan ging het rechtdoor het bos in, in plaats van de gebruikelijke afslag naar rechts tijdens andere tochten.  Daar bereden we een betonbaantje op het grondgebied van het golfterrein Rinkven.  Aan het einde van het betonpad trof ik een splitsing tussen de routes van 30 km en van 45-60 km op omzeggens 43 km van het vertrek.  Een lange zandweg voerde me tussen rijen met imposante bomen die de grasperken van het golfterrein afbakenen.  Rechtsaf ging het dan over een korte track die er op een soort heuvelkam is gelegen om dan nog een uitputtende lange zandweg over het golfterrein voor de wielen te krijgen.  Het is toch maar een rare sport: mensen in hun zondagse kleren met een kinderwagentje voor hun ballen en stokken!  Voor de rijke mensen uit deze regio?  Zoals ik vermoed had bereikte ik op 45 km de boorden van de antitankgracht en ging het rechtsaf over een singletrack die er achter een strook bomen en groen evenwijdig loopt met de gracht.  We kruisten een rijbaan en volgden nadien nog even de antitankgracht tot het linksaf ging in een brede bosdreef die uitgaf op een betonbaantje in een villawijk met uit de kluiten gewassen stulpjes in ’s Gravenwezel.  Ter hoogte van het Caterstraatje en de IJzermaalsteenweg doken we weer het bos in.  Hier staken me toch nog twee bikers voorbij.  Ik was nog steeds niet de laatste onderweg!  47 km omstreeks 12.40 u.

Omstreeks 48 km passeerde ik het achter mooie hagen en daardoor bijna onzichtbare kasteel van ’s Gravenwezel.  Er volgde een zanderig pad en links van mij lagen in de verte de knappe kasteeltjes van rijke mensen.  We reden er langsheen onverharde bosdreven waarlangs, een eind van de weg af, villa’s onder de bomen staan.  Eigenlijk een bizarre omgeving in de buurt van het Schildewandelpad.  Op bijna 50 km kruiste ik één van de drukke hoofdwegen door ’s Gravenwezel, meer bepaald de Gilles de Pélichylei.  De naam is even poepchic als de kasten van villa’s die er langs tussen het groen verstopt staan!  Samen met een groepje van drie jonge snaken, de laatste deelnemers die ik te zien kreeg, dook ik de Boterlaarbaan in, nog steeds tussen grote villa’s.  Halverwege ging het rechts een singletrack in die naast een achter groen verstopte beek voerde.  Ik hoorde er water stromen.  Ter hoogte van een soort kasteel op de bosrand kwam ik uit op een brede assenweg.  Als ik een kaart bekijk dan zou dit de Beukendreef hebben moeten zijn.  Er stond daar een bestelwagen van Ice, verkoop van ijsblokjes!  Daar ging het rechts het bos in.  Dan kruiste ik een grote baan (de Wijnegemsteenweg in ’s Gravenwezel) en reed Treemblok in om vandaar weer bospaden te kunnen berijden.

Ik passeerde een eenzaam in het bos gelegen paardenweide en vond even verder het pad versperd door de dikke stam van een omgevallen boom.  53 km.  Een bordje toonde me dat ik me in het Pidpabos van Schoten bevond.  Ik kruiste de Alice Nahonlei, het is goed in het eigen hart te kijken, nog even voor het slapengaan, en reed naar het einde van de rit toe in lange dreven, deels onverhard, doorheen villawijken.  Ik kwam uit in de Wezelsebaan en diende deze lange straat volledig door te rijden.  Meteen werd duidelijk dat ik de dichtbewoonde wereld weer bereikt had.  Op 55,50 km kruiste ik het kanaal Schoten-Dessel en onverwacht stond ik na 56 km opnieuw in Bloemendaal in de Paalstraat voor het schoolgebouw van waaruit ik vanochtend vertrokken was.  Omstreeks 13.20 u kwam ik daar vermoedelijk als hekkensluiter toe.  Ik had me geamuseerd tijdens deze rit van WTC Schoten door een aantal gemeenten aan de rand van een grote stad en waar de natuur en de bossen nooit ver weg zijn van de bewoonde wereld in één van de dichtstbevolkte regio’s van Vlaanderen.

De bikewash was nog operationeel, maar het had weinig zin van deze te gebruiken, vermits ik nog met de fiets huiswaarts moest!  Er zaten nog enkele bikers buiten aan de drank en binnen was het zaaltje achteraan al volledig opgeruimd.  Groot was mijn vreugde dat de op de prijslijsten vermelde broodjes met kaas en ham nog verkrijgbaar waren, want ik had wel honger gekregen.  Van elk eentje verorberd en telkens doorgespoeld met een welgekomen flesje frisdrank.  Toen ook in het voorste zaaltje met de opruim van de tafels begonnen werd, brak de tijd aan om huiswaarts te keren.  Op de terugweg eigenlijk eerst een beetje verloren gereden in dit mij onbekende deel van Schoten.  Dan maar op m’n stappen teruggekeerd en op de terugweg naar huis nog een bezoekje gebracht aan m’n zus die in Schoten woont.  Om daar zowel goed, maar ook onverwacht minder goed nieuws te vernemen!  Waaruit ik kan besluiten dat niets nog hetzelfde zal zijn als dat het ooit geweest is.  Het einde van een fase uit ons leven en een nieuwe stap in een onbekende toekomst…

‘t is goed in ‘t eigen hert te kijken
Nog even voor het slapen gaan
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan.
Of ik geen ogen heb doen schreien
Geen weemoed op een wezen lei
Of ik aan liefdeloze mensen
een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten
Dat ik één droefenis genas
Dat ik mijn armen heb gewonden
Rondom één hoofd, dat eenzaam was...
Dan voel ik, op mijn jonge lippen
Die goedheid lijk een avond-zoen...
‘t is goed in ‘t eigen hert te kijken
en zo z’n ogen toe te doen. 

Alice Nahon

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

22-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De toertocht vertrok via de lange singletrack recht op recht tussen de bomen langsheen de zogenaamDe Gracht, een plaatselijk kanaaltje, om na 1,50 km reeds een splitsing te treffen tussen de routes van 25-35 km en 45 km.  Voor de langste tocht ging het nog even verder langsheen De Gracht om deze dan te kruisen via een bruggetje en toe te komen aan een drukbezochte visvijver langsheen de drukke Postelsebaan.  Daar kondigde een bord aan dat men er tiramisu of appelgebak met coffie, ja met een c, kon bekomen!  Na eventjes over het gescheiden fietspad langsheen de Postelsebaan te hebben gereden, dook ik samen met een andere biker een singletrack in die begon in een bosje naast de Taverne Berkenstrand.  Al snel reed ik weer voorbij De Gracht die hier met eendenkroos bedekt was.  De track, het omringende bos en De Gracht werden woester vanaf de plek waar het pad zich van het kanaaltje verwijderde.  Op het ogenblik dat ik een betonbaantje kruiste ter hoogte van de Buizerbrug, een klein bruggetje over De Gracht, staken me groepen bikers van twee clubs voorbij.  Een ouder echtpaar, zij duwde de rolstoel van haar man over het betonpad, was op hun hoede voor al dat rijdend geweld!  Tot 5,50 km voerde de tocht me over het pad evenwijdig met de beek.

We verlieten De Gracht en sloegen af in een veldweg die achter de tuinen van nieuwgebouwde villa’s liep om te arriveren in de straat via dewelke ik was toegekomen en waar op de grond afbeeldingen van fietsers staan gespoten die een fietspad langs elke kant van de straat moeten suggereren. We kwamen uit in die straat recht tegenover de Lijsterbeslaan.  Verhard, onverhard en verhard wisselden elkaar af toen we een pad langsheen een villawijk bereden om op 7,50 km eventjes op het jaagpad langsheen het kanaal Schoten-Turnhout-Dessel te rijden.  Ik arriveerde weer op de Postelsebaan op het grondgebied van Retie om daar ter hoogte van restaurant-hotel-taverne Postel Ter Heyde via een bruggetje het kanaal Schoten-Dessel te kruisen op zo’n 8,50 km na de start.  Aan de overkant van het kanaal rechtsaf het jaagpad op om tot 9,50 km asfalt onder de wielen te voelen.  Net voor een opvallend bruggetje over het kanaal ging het linksaf het bos in.  Brede en smalle bospaden wisselden elkaar af.  Nadat ik een wandelend koppel met hondje, die ik een tijd later nog eens te zien zou krijgen, gepasseerd was op een smalle track die uitkwam op een breder bospad heb ik even halt gehouden.  Ik werd daar aangesproken door een andere biker met de vraag of ik een inbussleutel bij me had.  Zo kon mijn multitool weer eens dienen om een ander uit de nood te helpen.  Want een zadel dat langzaam maar zeker naar beneden zakt is weinig interessant!

Onmiddellijk daarna trof ik op diezelfde bosweg opnieuw een splitsing tussen de routes van 25-35 km en van 45 km op 11,75 km van het vertrek omstreeks 14.00 u.  Een veldweg, bospaden en een pad naast een perenboomgaard leidden me langsheen de grens tussen Mol-Postel en Witgoor-Dessel.  Van hieraf ging het verder over bospaden en langsheen velden om uit te komen over een godverlaten asfaltbaantje in het midden van nergens.  Er was haast geen bebouwing te zien vanaf deze Puttendijk in Dessel.  Als ik dat op een kaartje bekijk was deze plek niet ver van de bekende Baileybrug op de Postelsesteenweg, het Zilvermeer en het bekende kruispunt van kanalen aan de Sas-4-toren in Dessel.  We doken weer het bos in over paden op en af en kregen ter hoogte van het Café De Witte Haas in het Groesgoor (Dessel) het lusje doorheen het lokale bos nog eens voorgeschoteld.  Vanaf het café en achter het gerenoveerde huis dat er nog achter staat met een groot raam met zicht op een brandgang in het bos.  Daar vertrekt vanaf een uit houten takken gevlechten poortje een plezante singletrack over een soort wasbord met bultjes op en af.  Om dan weer uit te komen aan De Witte Haas.  Van dan af volgde van 21  tot 22 km een bijzonder knappe singletrack op en af doorheen het bos met enkele korte kuitenbijters om uit te komen aan de voet van het talud van een brug over een kanaal.  De brug op, weer af en er onder om dan in de richting van het kruispunt van kanalen in Dessel te fietsen.  Links van mij zag ik de Pannenkoekenboot liggen en rechts de Sas-4-uitkijktoren.

De bevoorrading was na 23,50 km opgesteld op een kleine parking aan de voet van deze toren.  Enkele Free-Bikers zorgden er voor het aanbod van fruit, wafels met en zonder chocolade, koeken, water en sportdrank.  Buiten mijn bereik, maar binnen mijn gezichtsveld stond hun eigen bevoorrading van glazen trappist achter op hun aanhangwagentje.  Een klein meisje, nog in de fleur van haar zorgeloos leven onder de ouderlijke vleugels en vermoedelijk meegebrachte dochter van één van de Free-Bikers was mee bekertjes aan het vullen.  Een rijder van de Waasland Mountainbike School stond er samen met een maat.  Ik had hen al een keer naast het pad zien staan morrelen aan één van hun fietsen, had me daarna smal gemaakt om hen op een track te kunnen laten passeren, waarna ze aan de voet van de brug van daarnet met een omgekeerde en van het voorwiel ontdane fiets weer aan de kant stonden!  Eén van die kerels had duidelijk wat materiaalpech!

Na de stop konden de bikers zich vermaken op een zeer plezante singletrack met veel bochtjes, kombochtjes en bultjes om te overwinnen!  Eens dit leuke stukje achter de rug kwamen we weer uit op de oever van een kanaal.  Na het kruisen van een bruggetje konden we tot maar liefst 27 km genieten van zeer leuke singletracks tussen de bomen op het private terrein van zandgroeve Sibelco dat enkel toegankelijk is voor enkele vissers met een speciale vergunning, maar voor de gelegenheid ook beschikbaar was gesteld voor de mountainbikers van deze tocht.  Het paadje slingerde zich op een gegeven plek een aantal keren op en af over de flank van een soort heuvelkam waardoor enkele hoogteverschillen dienden overwonnen te worden.  Het was des te leuker omdat ik overal op en af geraakte zonder voet aan de grond te moeten zetten.  Dit stukje over privaat eigendom zorgt altijd weer voor het nodige plezier.

We dienden het kanaal te kruisen via de loopbrug over een sasdeur.  Tijdens de editie van 2011 stond daar de bevoorrading opgesteld en ik vermoed dat we toen in de andere richting reden.  Na een eindje over het jaagpad troffen we opnieuw een lange leuke bochtige singletrack en reden een stukje over een zandpad op het terrein van Sibelco aan deze kant van het kanaal.  Van 29 tot 30 km ging het dan over het asfalt jaagpad.  Verderop ging het weer voor een stuk langsheen De Gracht op de grens tussen Dessel en Witgoor tot ongeveer 32 km.  15.40 u.  Het ging het eerstvolgende brugje over ter hoogte van de Taaihoek om op de andere oever weer op onze stappen terug te keren in de richting van waaruit we kwamen.  Een ijsventer kwam daar net zijn producten slijten.  We reden nog een eindje naast De Gracht om tenslotte een bospad en een veldweg aan te doen.  Op een plek waar we vanuit het open veld weer het bos in gestuurd werden hadden de Free-Bikers bij gebrek aan ander bevestigingsmateriaal met behulp van enkele dunne takjes een voetsteuntje gefabriceerd voor een pijltje dat zo vlak boven de grond stond, links van de weg.  Grappig!  Iedereen rijdt daar achteloos aan voorbij, maar mij valt zoiets op!  Ik kan me dan de leut al inbeelden die de mannen gehad hebben toen ze dat daar aan het fabriceren waren!  Mensen zijn creatief met materiaal dat ze ter plekke vinden!  Een pijl op takkenpootjes!  Ondanks het gevorderde uur staken me toch nog geregeld andere bikers voorbij.  Na dit lusje door veld en bos kwam ik weer toe in de Taaihoek waar ik voorbij keurige villa’s met net onderhouden tuinen reed om weer het bruggetje aan De Gracht te bereiken.  Er zijn er alvast twee die deze lus gemist hebben, want die stoven rechtdoor in plaats van op hun stappen terug te keren zoals ik daarnet!  35 km om 16.00 u.

Gedurende een kilometer reed ik dan op de singletrack recht op recht naast De Gracht op de grens tussen Heide-Dessel en Witgoor-Dessel om een splitsing te treffen tussen de 25 km en de 35-45 km kort nadat het pad zich van De Gracht verwijderd had.  36 km.  Voor de langste route dienden we de Zanddijk te kruisen ter hoogte van een kapelletje even voorbij het Campinastrand om schuin tegenover de bossen in te duiken.  We konden er leuke zanderige singletracks en bospaden berijden tot zo’n 39 km.  Van dan ging het korte tijd over asfalt om vanaf het voetbalveld van FC Witgoor weer singletracks te treffen.  Op 40 km na de stop troffen we ter hoogte van chirolokalen nog een drankstop.  Twee dames zaten daar onder een tentje om de bikers te voorzien van een beker drinken.  Voor één van de dames zat haar bijdrage aan deze editie van de toertocht er op, want ze werd opgehaald door haar Free-Biker.  Voor haar collega die alleen achterbleef zal het ook niet lang meer geduurd hebben, want vermoedelijk zal ik wel één van de laatste passanten geweest zijn.  16.20 u.

Na de stop kon ik tot 41,50 km verder genieten van zeer te smaken singletracks op en af over enkele uit de kluiten gewassen bultjes in het knappe decor van een bos.  Ik kwam uiteindelijk uit het bos weer tevoorschijn aan de andere kant van hetzelfde voetbalveld van daarnet.  We dienden een smal zijspoor tussen wat groen in te duiken om uit te komen op het onverharde jaagpad langs het kanaal Schoten-Dessel.  De rit vervolgde evenwijdig met het kanaal over het jaagpad waarop zich smalle tracks hadden ontwikkeld die zich hier en daar tussen de bomen slingerden.  Er staken me nog twee bikers voorbij en even verder passeerde ik een soort vijver of zwaaikom naast het kanaal.  Omstreeks 16.45 u diende ik een kasseibaantje te kruisen om aan de overkant het bos in te duiken en een stukje knappe singletrack te bereiken dat ik me nog van vorige editie kon herinneren.  Deze track loopt daar namelijk over een soort smalle heuvelrug in het bos.  Hieruit meende ik met zekerheid te kunnen besluiten dat de richting van de tocht omgekeerd was in vergelijking met vorig jaar, wat ik al eerder vermoed had.  Toen kwam dit stukje in het begin van de toer.

Eens deze knappe track achter de rug ging het weer verder langsheen het kanaal en over een heen en weer slingerend paadje dat deel uitmaakt van een vaste route.  Uiteindelijk bereikte ik de Seringenstraat waar de mensen in mooie villa’s wonen.  Daar trof ik een bordje dat “nog 1 km” aankondigde.  Het kasseibaantje dat ik daarnet nog gekruist had om het mooie paadje op de heuvelkam te bereiken voerde me naar het Campinastrand om na bijna 47 km een omstreeks 17.00 u een punt te zetten achter deze amusante rit.  De bikewash nog even benut, ook al was de fiets niet al te vuil geworden en in de kantine nog een pint gedronken alvorens de rit huiswaarts weer aan te vatten.  Een mooie rit, voor iedereen goed te doen en waarin langere rechte stukken, die dan soms wat saai worden langs die beruchte Gracht als constante, afgewisseld worden met de passage van enkele knappe stroken bos en mooie singletracks.  Deze tocht volgt vermoedelijk jaar na jaar bij benadering altijd hetzelfde parcours, alhoewel je bepaalde plaatsen niet altijd aandoet, soms wordt de rijrichting omgekeerd, maar geen mens die dat onthoudt als je geen regelmatige bezoeker bent van deze streek.  Je herkent wel bepaalde opvallende plaatsen, maar daar blijft het dan ook bij.  Het blijft dus altijd de moeite waard om hier eens te komen rijden en de tocht is keer op keer goed georganiseerd.

21-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Via enkele servitudes ging het door Horebeke om de kerk opnieuw te passeren en naar de overkant geloodst te worden door een seingever.  Want op de meest gevaarlijke plekken stond een seingever of politieman om een veilige oversteek te garanderen.  Veldwegen, landelijke paadjes en asfaltbaantjes brachten ons, soms in een lekker snelle afdaling, tot in Schorisse-Maarkedal op 5 km van de start.  Omstreeks 20.50 u reden hier nog heel wat bikers rond.  Een lange klim over een graspaadje, gevolgd door een zware klim over asfalt, brachten de bikers tot in de Stokstraat van Schorisse.  Op die plaats troffen we de splitsing tussen de routes van 25-30 km en van 35-40 km op bijna 7 km van het vertrek.  21.00 u.  Er volgde een pad dat er vrij vettig bij lag en een pittige off-road-klim over een veldweg.  Het was duidelijk dat we hier in de Vlaamse Ardennen reden, want omstreeks 12 km werden we vergast op een bijzonder stevige klim over een asfaltbaantje, eindigend in een bocht naar links.  Ik was even voordien ingehaald geworden geweest door een biker wiens forse Vlaamse rennerskuiten beschenen werden door mijn fietslampen.  Hij stond boven te wachten op zijn maat die vlak voor mijn voorwiel langzaam maar zeker naar boven kroop.  Bij elk van zijn trapbewegingen vreesde ik dat hij zou stilvallen, maar hij raakte tot boven.  Ik ook, maar ik was blij dat ik de top bereikte!  Met het nodige gehijg!

Op 13 km reed ik een donker bos in waar enkel het periodiek gehuil van een uil de stilte doorbrak.  Met het maanlicht erbij was het net Halloween.  Er volgden off-road paden op en af, over soms weerbarstige weidesporen, tot in de Kouterstraat in Maarkedal.  Op 15 km van het vertrek stoven drie Weetabixboys, gerenommeerde nachtrijders uit mijn contreien, me aan hoge snelheid voorbij.  Als ze niet zo jolig hadden geweest, men zou kunnen vermoed hebben dat ze een geest gezien hadden in het donkere bos van daarnet!  Tot aan de bevoorrading seffens, riepen ze.  Maar aangezien die nog een tijd op zich zou laten wachten, waren zij daar al weer weg toen ik er toekwam.  Omstreeks 17 km kreeg ik weer een uitputtende klim over off-road, overgaand in verharde weg zo rond 22.00 u.  Op 20 km zag ik aan de straatnaambordjes, want zelfs de meest onberijdbare veldweg heeft hier een naam, dat we op het grondgebied van Brakel aan het rijden waren.  Een vettige klim maakte de intussen smerig geworden bike nog vuiler en bracht me tot de bevoorrading op 22 km van het vertrek.  Ondanks het feit dat het intussen al 22.30 u was, heerste er nog veel drukte op de bijzondere plek die voor de bevoorrading was uitgekozen.  Want het kader dat er was voor gevonden kon beslist tellen.  We reden via de achterzijde de grote doorrit van de schuur van een oude gesloten hoeve binnen.  Aan de muren hingen oude landbouwwerktuigen en toestellen die ooit een leven als machine geleid hadden, dienden nu als houder voor bloempotten.  De verlichting die op diverse plaatsen was aangestoken deed alles in een schilderachtige sfeer baden.  Alhoewel ik kan vermoeden dat de landbouw die er bedreven wordt eerder hard labeur is, in schril contrast met het feeërieke kader dat gemakkelijk kan wedijveren met dat van Bokrijk.

De voedertafel was nog rijk gevuld met fruit, wafels, peperkoek en cake.  Alles versneden, zodat je van alles wat kon proeven zonder voor doorjager of schoeffelaar, zoals wij dat noemen, versleten te worden!  Hier konden al twee bonnetjes verzilverd worden aan een tapwagen in retro-stijl van waaruit een man en vrouw bekers Adriaan Brouwer uit het vat tapten.  Ook al houdt alcohol wel enig gevaar in tijdens het rijden, ik heb deze kans toch niet aan mij laten voorbijgaan.  Bij de eerste editie die ik meemaakte had men mij namelijk liggen!  Ik had de bonnetjes gespaard tot aan de aankomst, maar daar kon je er niet mee terecht!  Ook de sportdrank maar eens geprobeerd toen ik een biker tegen zijn maten hoorde zeggen dat deze dezelfde smaak had als “die spekken in de vorm van kersen”.  Inderdaad, hij smaakte naar de snoep van Haribo in de vorm van twee aan elkaar hangende kersen!  Er zijn dus nog snoepkenners op deze wereld!  Ik vermoed dat de huisbaas- en bazin present waren met enkele buren of kennissen en dat ze best in hun nopjes waren met die gezellige drukte op hun boerenhof.

Weer op pad nadat de meesten vertrokken waren voor het vervolg van de rit.  De binnenkoer van de hoeve lag op een helling met oude kasseien en via de grote toegangspoort verliet ik deze indrukwekkende plek, gelegen in de Hellenhoek in Brakel.  Er kwam een ferme klim over off-road in een glibberig pad.  Ik zag de biker voor me wegschuiven tot hij dwars over het pad kwam te staan en opzij wippen om me te laten passeren.  Eens boven, waar de blubber van de Wolvenweg weer overging in asfalt, stak hij me weer voorbij.  De natte klodders modder vlogen me er vanaf mijn fietsbanden om de oren!  Bizarre straatnamen zoals de Wolvenweg en de Kanakkendries passeerden de revue.  Ik bereikte verderop een splitsing tussen de 25-30 km en de 35-40 km op 24,5 km van het vertrek omstreeks 23.00 uur.  Een halve kilometer verder reed ik vanuit Brakel weer Maarkedal binnen op een plek waar de straat ergens middenin van naam veranderde.

Na 27 km reed ik een pikdonker bos in van het natuurgebied Het Burreken.  Het Burreken is een natuurreservaat in de Vlaamse Ardennen in Oost-Vlaanderen.  Het reservaat ligt op het grondgebied van de gemeenten Brakel (deelgemeente Zegelsem), Maarkedal (deelgemeente Schorisse) en Horebeke (deelgemeente Sint-Kornelis-Horebeke).  Het erg reliëfrijke gebied ligt op de grens van het Zwalmbekken en het Maarkebeekbekken. Het behoort tot de uitlopers van de west-oost gerichte heuvelrug die zich in de Vlaamse Ardennen uitstrekt.  Rechts van me hoorde ik in een diepte water stromen.  Omstreeks 30 km reed ik door de meer bewoonde wereld, ik vermoed in Nederbrakel, waar een politieman op dit onchristelijke uur nog op post was om de bikers veilig aan de overkant van een grote baan te helpen.  Ik meen een wegwijzer richting Zegelsem te hebben zien staan op een enorm groot gekasseid plein voor een kerk.

Graspaden, door mij bij wijlen soms vervloekt omwille van hun vettigheid, dienden zich aan omstreeks 33 km.  Hier staken me toch nog twee bikers voorbij.  Omstreeks 23.40 u was het stompen geblazen over een klimmend graspad in donkere velden.  Veldwegen en asfaltbaantjes voerden me tot op het grondgebied van Sint-Kornelis-Horebeke.  In het zog van nog drie late rijders bereikte ik na 36 km een kleine stopplaats in een houten garage.  Daar werden door enkele dames borreltjes jenever geschonken en kreeg je nog een knabbeltje aangeboden in ruil voor het desbetreffende bonnetje uit de reeks.  Degene die ooit beweerde dat ik in Horebeke op een middernachtelijk uur en op 100 km van de voordeur jenever zou hebben staan lurken, zou ik voor gek verklaard hebben!  En zie, de mountainbike bracht me letterlijk en figuurlijk tot een plek waar ik anders mijn leven lang geen voet zou gezet hebben!  De ontnuchtering kwam echter al snel onder de vorm van een klim over een vrij vettige ondergrond.  Na 38 km kreeg ik het verlichte uurwerk van de kerktoren te zien en bereikte ik even over middernacht weer de plaats waar ik vertrokken was.

De uitstekende bikewash was een noodzaak, gezien de toestand van het vehikel dat enigszins toonbaar moest zijn voor de tocht van morgen.  Het geroezemoes uit de tent en het aantal nog aanwezige bikes in de bewaakte stalling maakten duidelijk dat lang nog niet iedereen al zin had om huiswaarts te keren.  Binnen rondgekeken, maar geen bekenden gespot.  Me getrakteerd op twee flesjes icetea en de laatste twee ticketjes ingeruild voor een hotdog en een verrassing, zijnde een flesje kettingreiniger van Het Verzet, fietsenspeciaalzaak in Merelbeke, Hundelgemsesteenweg 151 (ik vermoed dat ik hier in de buurt ooit al passeerde tijdens de toertocht vanuit Oosterzele) en in Deinze, Nieuwstraat 41.  Een beetje reclame voor de sponsor van deze nachtrit moet kunnen!  Weetabix himself kwam me halen!  Blijkbaar waren ze toch nog aanwezig en nog niet huiswaarts vertrokken, ondanks de aanzienlijke afstand.  Mijn spullen bijeengepakt en bij hen aan tafel gaan zitten na mij meteen nog een tweede hotdog aangeschaft te hebben, vermits ik de centen daarvoor al had klaargelegd.  Zij hadden geen kettingreiniger, maar een drinkbus als attentie gekregen of kunnen kiezen.  Omstreeks 01.00 u kwam één van de Horebikers melden dat de bikeparking werd gesloten, zoals trouwens vermeld op een plakkaatje, en dat we onze fietsen in de tent mochten zetten.  Deze was inmiddels al meer leeggelopen.  Korte tijd later zijn we ook huiswaarts getrokken, want er wachtte nog een rit van meer dan een uur!  De Weetabix-mobiel bleek omzeggens achter mijn auto te zijn geparkeerd.  Het licht achter de ramen van de rijhuizen was uit.  Thuis restte nog de schoonmaak van mijn schoenen die zo niet bruikbaar waren voor zaterdag, een douche en het aanzetten van de wasmachine.  Zo werd het weer laat, of eerder vroeg op de ochtend!  Zaterdag blijven maffen tot halfelf en me snel klaargemaakt om naar Dessel te gaan rijden!  Het zijn drukke tijden!

De Horebikers en Het Verzet zorgden weer voor een knap ritje in een door de maan verlichte Vlaamse Ardennen.  Goed afgepijld, pijlen voorzien van reflecterende strips, met een bevoorrading in een knap kader met allerlei lekkers om te eten en te drinken, een pintje Adriaan Brouwer, een jeneverke, een degelijke bikewash, een hete hond, een geschenkje bij aankomst en de mogelijkheid om nog even na te praten en te drinken in de tent.  Voor luttele vijf euro konden we van dit alles genieten als intro van het weekend.  Ik had de indruk dat het initiatief zeker gesmaakt werd en dat er redelijk wat deelnemers waren opgedaagd.

20-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Op 4,50 km van de start trof ik een natte singletrack.  Ondanks de regen van gisteren lag de ondergrond er behoorlijk bij zoals we van deze streek kunnen verwachten.  Singletracks leidden me tot aan de eerste splitsing waar de route van 23 km zich losmaakte van de 33-40-52 km.  Dit alles aangegeven door professioneel ogende bordjes die door hun grote opschriften al van ver te zien waren op 5,50 km van het vertrek.  Na een bospaadje kwam er een kilometer verder al snel de volgende splitsing waar ook de 33 km haar eigen weg op ging.  Kiezend voor de lange toer dook ik een aantal lange tracks in die me recht op recht door het “dunne bos” voerden.  Door mij zo gedoopt omdat er vlak naast de paden bomen met dunne stammen staan die nog voldoende licht doorlaten, ook al viel het me op dat alles er flink gegroeid was en je er door een gang van bladeren scheen te rijden.  Ik vermoed dat deze bossen zich in de buurt van Hobos bevinden nabij enkele kalme asfaltbaantjes en een brug over de Noord-Zuidverbinding.  Maar daar kregen we niets van te zien en ik kan er ook helemaal naast zitten.  Na de doortocht van dit bos arriveerde ik weer in een woonwijk en wist daardoor dat we zodadelijk linksaf en rechtsaf de Oude Diestersebaan in zouden rijden om verderop weer rechtsaf voor het bos te kiezen.  Dit alles op het grondgebied van Hechtel-Eksel.

Daar begon weer het feest van de bospaden en de singletracks met op 12 km het opvallende wortelpaadje tussen de bosrand en een maïsveld.  Er liep daar op dat moment een jonge vrouw te joggen in het gezelschap van haar hond.  Onmiddellijk daarna trof ik de splitsing van de 40 km naar rechts en de 52 km linksaf, midden in het bos op een plekje dat de herinneringen aan de vorige keer weer naar boven haalde.  Om 10.15 u koos ik er voor de langste rit.  Er volgde een singletrack langsheen lage struiken in een bos en een brede veldweg.  Deze bracht me tot op een plaats naast een grotere baan ter hoogte van een witte kapel aan het begin van de bebouwde kom van Eksel ter hoogte van de Weverstraat.  Op 13,50 km dienden we daar die baan te kruisen om aan de overkant weer het bos in te rijden en de volgende singletracks aan te snijden.  Omstreeks 14 km reed ik voorbij een plek waar het bos raakte aan een voetbalveld.  Ik was niet de enige die nog voor de lange toer had gekozen, want er kwamen nog twee bikers voorbij.  Van de singletracks die nu volgden onthield ik er eentje dat er vrij vochtig en gehavend bij lag en eentje met plezante bultjes om over te rijden.

Eens die bultjes achter de rug, passeerde ik midden in het bos de voet van een immens grote hoogspanningsmast die boven de bomen uit torende.  Er werd een plaatselijk rondje gereden over nog enkele pukkels en we kregen de pyloon nogmaals in onze nabijheid te zien.  Korte tijd later diende ik op 17,75 km de drukke Eindhovensebaan te kruisen, niet ver van de plaats waar de autokeuring zich bevindt in Eksel.  Aan de overkant staat een plan dat me leerde dat deze baan vanuit Houthalen-Helchteren over Hechtel-Eksel en Overpelt richting Eindhoven voert en daarbij Holheide passeert.  We zouden ze later nog een aantal keren kruisen of er rakelings langs rijden in de bossen waar ze doorheen loopt.  We doken weer het bos in, er was daar trouwens niks anders dan bos, en konden, na nog een baan gekruist te hebben, tot maar liefst 20,75 km ons hartje ophalen tijdens het rijden over knappe singletracks die zich over sporadische bultjes op en af doorheen het bos slingerden.  Dit alles stond garant voor enkele bijzonder amusante kilometers!  In de omgeving bemerkte ik pijltjes van een gele vaste route.  Later op de dag trof ik ook rode en nog blauwe pijltjes.  Aan de staat van de paaltjes en de pijlen te zien schat ik dat al deze routes van vrij recente datum zijn.  Er passeerden twee bikers en na omstreeks 11.00 u nogmaals de Eindhovensebaan gekruist te hebben nog eens twee.

Tijdens de volgende portie bospaden deed een volgende passerende biker het tellertje op zeven springen.  De bospaden brachten me na 23 km tot aan een grote baan om na het kruisen ervan weer singletracks in het bos te treffen.  Nog een eenzame biker haalde me in, de achtste sinds de splitsing.  Er kwam geen einde aan de singletracks en bospaden.  In een bepaalde singletrack moest ik van de fiets voor twee boomstammen die de doorgang versperden.  Van de twee bikers die volgden trachtte de tweede me te imponeren door over de tweede stam te wippen.  Maar aan het geluid te horen deed dat toch geen goed aan diens bike!  Omstreeks 11.30 u was ik bijna halfweg met 25 km op het tellertje.  Daar reden we via de bosrand rondom een open veld.  De bospaden die daarop volgden gaven me de indruk dat we weer in de buurt van Holheide reden.  Het waren bredere bospaden waarop zich sporen met de allures van een singletrack hadden gevormd.  Er kwam een dropke tot op de Eindhovensebaan, oversteken en een kort steil bultje weer naar het bos toe aan de overkant.  Op bijna 28 km trof ik hier de elfde biker op m’n pad sinds de afsplitsing van de langste route.

Omstreeks 28,75 km bracht de tocht me doorheen open veld weer naar een volgende strook bos.  Een bochtige singletrack voerde naar een baantje dat omstreeks 30 km overging van zand in asfalt met twee bikers in m’n zog.  Deze twee verminderden mijn kansen op een gratis curryworst na afloop met 13 eenheden!  De grond werd hoe langer hoe meer zanderig en dat kon niet anders betekenen dan dat we zo stilaan de Witte Berg naderden!  De uitzonderlijk knappe singletrack op en af over uit de kluiten gewassen heuveltjes en het nodige bochtenwerk bracht me tot aan de plek van de bevoorrading die zoals verwacht aan de voet van de Witte Berg was opgesteld.  Enige vorm van plagerij is de Peltercrossers niet vreemd, want vooraleer iets lekkers te krijgen, dienden we eerst nog naar boven te kruipen over de zijflank van de heuvel.  Omdat ik daar niet op gerekend had, ook al hadden die mannen ons vorig jaar ook zo liggen, moest ik plots lager schakelen met het nodige gekraak van de ketting tot gevolg!  Maar ik ben boven geraakt en dank de heer dat hij me niet heeft laten afgaan in het zicht van de enkele bikers die beneden aan de stop stonden te knabbelen.  Weer naar beneden was minder m’n ding omwille van het losse zand en het dropke over een dikke wortel halverwege!  Die lelijke Peltercrossers hadden verdomd een lint gespannen zodat we niet konden gebruik maken van de hardere zijkant van de afdaling!  De snoodaards verplichtten ons van door het losse zand te rijden!  De stop kwam op 31 km van de start en voor mij pal op de middag!  De laatste die me had ingehaald stond nog te knabbelen en vroeg een fietspomp om z’n banden meer op te blazen.  Er kwamen nog vier bikers toe, waaronder twee Bizar Biker Boys.  De tweede daarvan had niet veel zin om de heuvel op te klauteren, waarop zijn maat zei dat hij dan niks aan de bevoorrading zou krijgen!  De bananen waren door de voorgangers verslonden, er restten nog partjes appelsien en een verscheidenheid aan koeken en wafels.  Wie dat wenste kreeg een kommetje soep.  Samen met de herfst verschijnt ook de soep weer op de toertochten!  Er zijn zelfs bikers die hun lange broek al weer dragen.  De bikers van aan de stop zouden me nadien weer inhalen en waren meteen de laatsten die ik te zien kreeg.

Na de stop ging de kidstoer apart en zoals te verwachten werden we ook nog eens de achterkant van de Witte Berg op gejaagd.  Het lukte me deze keer niet van helemaal tot boven te rijden.  De ene keer heb ik geluk en geraak ik tot boven, een andere keer heb ik pech en val ik stil!  Het zal ook wel wat te maken gehad hebben met het feit dat ik de ketting van m’n fiets niet geolied had bij het vertrek.  Daardoor maakte dat ding alsmaar onheilspellender geluiden!  Ik was wat bang dat ik ze over zou trekken!  Door het mulle zand naar beneden, weer naar boven, nog eens naar beneden en een laatste keer weer naar boven.  Enfin, deels rijdend en deels wandelend had ik deze plek achter de rug.  Wat volgde was een niet te versmaden knap spoor, lekker lang naar beneden doorheen redelijk hoog opgeschoten gras!  Bospaden van diverse allure volgden elkaar op.  Omstreeks 36 km reed ik een uitkijktoren voorbij en van hieraf volgden met bodemgroen en gras begroeide bospaden tot aan de omheining van de Ford testbaan.  12.30 u.  Een zanderig pad voerde me een tijd langsheen de omheining en draaide dan weer het bos in.  Ik passeerde het pad waar een lint was gespannen omdat de bikers elkaar hier kruisten en waar ik daarnet kort na de pauze al voorbij was gereden in het zog van de Bizar Biker Boys.

Mijn vermoeden van de plek waar we naartoe gestuurd werden bleek te kloppen en omstreeks 37 km ging het van de zandweg rechtsaf het bos in over een technische singletrack.  Technisch, omdat je er klimmetjes in bochten rond bomen moet overwinnen of korte klimmetjes onmiddellijk na bochtjes moet nemen.  Dat is niet zo m’n ding.  Paden waarvan de zanderige ondergrond door de regen van gisteren geblust was voerden me tot de splitsing van de 23 km en de 33-40-52 km op 38,75 km van het vertrek.  Voor mij ging het linksaf en ik merkte aan de omgeving waar het naartoe zou gaan!  Even later reed ik inderdaad op het smalle spoor naast het terrein van de zandgroeve!  Het is niet de eerste keer dat ik hier passeer en toch viel pas nu mijn eurocent en legde ik de link met de wegwijzers die op de grote baan verderop staan en naar Lommelzand verwijzen!  Ik was altijd in de waan dat dit de naam was van deze bossen, misschien omwille van de zanderige ondergrond, maar dat is gewoon de naam van die zandgroeve!  Mijn grijze cel begint al even traag te werken als dat ik rijd!  12.45 u.  Boswegen leidden me doorheen de bossen nabij Lommelzand, waarbij het parcours de cirkelvormige asfaltbaan die hier doorheen loopt even raakte.  Een singletrack leidde me daarna tussen een bos en een met resten van oude prikkeldraad afgespannen aardappelveld voorbij een metalen uitkijktorentje.  Aan de andere kant van het veld zag ik weer de omheining van de Ford testbaan.  Ik arriveerde voor de grote villa annex stoeterij die naast een veldweg staat die vanuit Lommel-Kattenbos komt en daar naast het voetbalveld vertrekt.  Toen ik jaren geleden deelnam aan mijn eerste toertochten in deze streek, was dit complex nog in aanbouw.  Linksaf gaat het naar Kattenbos, maar de pijlen stuurden me rechtsaf.

Ik bereikte de lange singletrack die er recht op recht evenwijdig met het treinspoor loopt en die eindigt ter hoogte van een overweg aan een kruispunt van zandwegen en een asfalt toeristisch fietspad.  42,75 km.  Het ging eventjes over dat fietspad om verderop ter hoogte van een dropke het bos weer in te rijden over een pad parallel met het spoor.  13.00 u.  Ik ontmoette een bikende tegenligger, een biker die ik aan de stop had gezien en er liep daar een man rond die voor andere bosgeneugten dan mountainbiken naar daar was afgezakt!  Tot maar liefst 49 km regende het vanaf de spoorwegovergang nabij het kruispunt van de grote baan Helchteren-Eindhoven en Geel-Mol-Lommel-Overpelt niets dan bospaden en singletracks.  Deze plek staat altijd garant voor een mooi en amusant stukje toertocht met hier en daar een te overwinnen bultje en hoogteverschil.  Er liggen daar ontelbare paadjes in deze morzel bos.  Na 49 km bereikte ik om 13.40 u de nooit gebruikte in het bos gelegen asfalt parking nabij Holheide.  Vanaf daar volgde een schier oneindige aaneenschakeling van singletracks en bospaadjes in het bos nabij de woonwijk en het voetbalterrein van Holheide.  Aan het begin van één van die tracks stond het bordje “nog 1 km” en dat klopte verdorie tot op de centimeter!  Mijn tellertje klokte daar immers exact 51 km af!  Ik dook er de laatste singletrack van deze zondag in en die bracht me weer in Holheide tot vlak bij de afspuitstand.  Om 14.00 u kwam hiermee een einde aan een singletrackfestival dat 52 km geduurd had!  Eigenlijk mag je stellen dat deze tocht omzeggens voor de volle honderd procent door de bossen loopt en garant staat voor een eindeloze aaneenschakeling van bospaden en singletracks!

Geen gebruik gemaakt van de bikewash, m’n fiets was niet al te vuil en ik maak hem dan liever thuis schoon.  Bij mijn aankomst aan de zaal zag ik nog net de Bierbikers Hilde en haar man huiswaarts vertrekken.  Mijn fiets maar meteen op de fietsdrager gezet en vastgeklonken om de Peltercrosser aan de fietsbewaking niet meer tot last te zijn.  Deze mens stond daar al sinds vanochtend!  Hij verwees me naar de douches verderop, maar ik zei hem dat ik eerst binnen nog wat ging drinken.  In de hal stond er nu de inschrijving voor een gewone familiefietstocht van een andere organisatie die ook via deze bossen vertrok!  In de zaal stonden nog twee “bekenden” de twee bikes te keuren die er te koop werden aangeboden.  Dit tweetal ooit voor het eerst gezien op de Herdermarathon in Maarkedal en sindsdien zo af en toe ontmoet op andere tochten!  Verder zaten er nog slechts twee deelnemers proper gewassen aan een tafel te genieten van nog een glas.  Zelf iets te drinken gekocht.  Vermoedend dat de dames alles al zouden opgeruimd hebben, durfde ik mijn bonnetje niet meer inruilen tegen de beloofde curryworst.  Des te sympathieker was het toen één van de dames me kwam vragen of ik er geen lustte, want ook voor de laatste deelnemer was er nog eentje over!  Dat noem ik nu eens “aandacht hebben voor uw deelnemers”.  Afscheid genomen van de laatste Peltercrossersvrouwen die nog present waren en de warme douches opgezocht.  Toen ik naar de auto ging was er veel leven op het grasplein, want de kinderen van de chiro begonnen er met een aantal spelen.  Er liepen er daar heel wat rond!  Ik zag dat één van de Peltercrossers de watertanks van de bikewash liet leeglopen en ik vermoed dat de eerste crosser met zijn lading weer opgehaalde pijlen terugkeerde.

Via Lommel naar Postel gereden en de illegale oprit van de E34 aan de douane genomen.  De putten in het asfalt worden er alsmaar groter en talrijker!  Er in Retie weer af en terug op om te kijken of je er in de richting van Nederland nog af kan sinds de parking vernieuwd is.  Mezelf in de Paseo op de Postelsesteenweg getrakteerd op een portie frieten en die buiten opgegeten.  Die zaak had goed te doen, want er waren nog eters, waaronder vier Duitsers, en toen ik mijn pakje zat te verorberen kwam er een stoet van zeven wagens met Nederlandse nummerplaat toe.  Het jonge koppel frietenbakkers kwam handen tekort!  Thuis restte nog de schoonmaak en de was en kwam er een einde aan een weekend waarin ik drie ritten had weten te versieren!  Deze toertocht in Overpelt is en blijft een aanrader!

15-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Mijn fiets vastgeklonken aan een hek.  De bewaakte bikeparking was aanwezig, maar niet aangegeven en binnen in de sporthal, zodat ik deze pas te zien kreeg op weg naar de inschrijving.  Veel beweging was er binnen niet en ik was dus direct ingeschreven.  Eens terug buiten kwam er een groep bikers in gele regenvesten toe.  Die had ik onderweg naar hier ter hoogte van de Havanastraat zien wachten om de Noorderlaan over te steken en waren weer bij af.  Aan het einde van de rit zou me dat duidelijk worden op het ogenblik dat ik daar ook passeerde.  Buiten aan een andere biker gevraagd welke pijlen ik nu eigenlijk moest volgen, want er waren ook wegritten.  Bij nader toezien stond dat binnen aangekondigd met een voorbeeld, maar dat had ik bij het inschrijven niet gezien.  We verlieten het Park Spoor Noord via de Londenbrug en het Kattendijkdok waarlangs van een groot oud pakhuis enkel de ingepakte te restaureren geklasseerde buitenmuren nog overeind stonden.  Verderop diende ik te wachten voor een bizarre brug die open rolt.  De biker die samen met mij vertrokken was en aan wie ik had gevraagd welke pijlen we moesten volgen kwam ook toe.  Ik had al de indruk dat hij bij één van de eerste afslagen verkeerd was gereden.  Er arriveerde ook een wielertoerist die me vroeg welke pijlen hij diende te volgen.  Die volgde de pijlen van de bikers in plaats van deze van de wegrit!  De brug rolde weer op haar plaats en zakte netjes in het gat dat ze moest overbruggen.  Een bizar systeem!  De tocht voerde me verder door het desolate en eerder gore havengebied.  In zulke enorm grote versteende vlakte brengt enkel het tussen de stenen opgeschoten onkruid nog wat groen.

Het ging de Lefèbrebrug over en in de richting van de Hogere Zeevaartschool.  Een grasspoor met zelfs resten van oude asfalt leidde me voorbij een vijver en vermoedelijk de Schelde achter de dijk links.  Het lange paadje leidde me naar een mij onbekende plek, ik vermoed het Noordkasteel.  Daar voerde een pad me doorheen een plaatselijk bos en over een soort heuvelrug met enkele steile afdalingen.  Het ging ook een brugje over tussen twee van die heuvelruggen.  Van 5 tot 6,50 km konden we genieten van de paadjes op deze bosrijke plek.  Er stond daar ook een grote tent voor één of andere manifestatie.  Terwijl ik hier rond reed kreeg ik wel flink wat regen over me uitgestort!  Het ging een klein tunneltje onder, maar het had weinig zin van daar te blijven schuilen!  12.50 u.  Opnieuw het havengebied in en de grote Noordkasteelbrug over.  Daar was het even zoeken naar de volgende pijlen.  7,50 km.  Het ging de Oosterweelsteenweg op en rechtsaf het havengebied in.  Pas op 10 km wist ik weer waar ik me bevond toen ik op de grens met Ekeren de Luithagen bereikte met de laatste uitlopers van de haven.  In plaats van aan het einde van de weg rechtsaf te gaan richting Ekeren, ging het linksaf en een grasveld in om de Ekerse Bospolder te bereiken.  Hier bereden we een smal graspad evenwijdig met de snelweg A12 die Antwerpen met Bergen-op-Zoom verbindt.  Het grasspoor kwam uit in een assenweg waar we linksaf dienden te slaan.  Deze weg leidde me langsheen de vijvers van de Polder Muisbroek, de zogenaamde Ekerse Putten.  Ook al woon ik al bijna mijn ganse leven in deze omgeving, het was de eerste keer dat ik ze te zien kreeg!  14 km.

Eventjes van het parcours afgeweken omdat ik aan de kasseiweg naar een parking toe in de verte auto’s zag rijden en ik eens wou kijken of ik geen aanwijzingen vond van de plek waar ik me bevond.  De straat naar de parking toe heette de Ekersedijk en werd gekruist door een spoorweg.  Eens terug aan de parking bemerkte ik mannen in duikerspakken.  De Ekerse Putten worden inderdaad gefrequenteerd door duikers.  Er zijn er daar zelfs al meerderen verdronken!  Ik werd er ook aangesproken door een man van de organisatie in fietspak.  Hij vroeg zich af of ik een pijl gemist had, vermits hij me de verkeerde richting uit had zien rijden!  Want zij hadden al wel te maken gehad met verdwenen pijlen.  Het parcours leidde me na 15 km voorbij de volkstuinen die ik voor het eerst te zien kreeg, ook al wist ik dat die hier waren.  In de verte zag ik het viaduct en het oprittencomplex dat de voormalige beruchte Leugenbocht vervangt, een haakse bocht in de A12 die er gekomen is omdat later van het oorspronkelijke tracé werd afgeweken.  Op oude kaarten staat nog het ontwerp aangegeven dat pal voorbij de plek komt waar ik 25 jaar geleden een bestaand huis kocht en waar ik nog steeds woon!  Na het rondje Muisbroek arriveerde ik weer op de plaats waar ik daarnet het kiezelpaadje op was gereden.  Vanaf een grote tent voor de jaarlijkse Tempo Happening van Chiro Tempo Ekeren, ging het rechtdoor over een oud asfaltbaantje, althans dat dacht ik.  Want eens weer op de grote weg tegenover Luithagen trof ik geen pijlen meer.  Wel rechts van mij, maar die waren bedoeld voor rijders die van de overkant kwamen!  Ik zag een vader en zijn zoontje van aan de overkant komen en die pijlen volgen.  Op mijn stappen teruggekeerd.  In de verte zag ik dan toch nog een biker aan komen rijden, de eerste die ik tijdens de rit ontmoette, uitgezonderd degene waarmee ik gestart was.

Dus maar weer rechtsomkeer gemaakt, maar die kerel reed zodanig snel dat hij ineens uit het zicht verdwenen was.  Eens weer op de grote weg zag ik die man dan toch terugkeren.  Hij was de pijlen die daar toch te zien waren blijven volgen, maar had gemerkt dat hij dat stuk al gereden had en via dat graspad de Ekerse Polder was in gereden!  Wij dus terug, het enige alternatief was nog het tunneltje onderdoor.  Bij nader toezien moet daar een pijltje verdwenen zijn.  De man verdween onder het tunneltje en er kwam nog een andere biker toe die gewoon rechtdoor reed en die ik dus vermoedelijk ook dadelijk weer zou te zien krijgen.  Dat was ook zo, maar toch pas enige tijd later!  Het tunneltje bleek een goede gok te zijn en zo bereikte ik de smalle voetgangers- en fietsbrug over de A12 waar ik al ontelbare keren ben onder gereden, maar nog nooit over gestapt!  Misschien één keer vele jaren geleden!  Nu weet ik eindelijk waar ze aan de andere zijde uitkomt, meer bepaald in de Vier Kerkenstraat in de Antwerpse wijk Schoonbroek op de grens met Ekeren.  Op 22 km bereikte ik zo omstreeks 13.50 u de voet van de brug die het centrum van Ekeren met de wijk Leugenberg verbindt en er over de spoorweg gaat die het vormingsstation Antwerpen Noord in de haven verbindt met de rest van het land!  De enige verbinding, toch nog tot zolang de nieuwe spoortoegang op Linkeroever in gebruik wordt genomen.  Als er ’s nachts treinen gerangeerd worden, dan hoor ik dat tot thuis als de ramen open staan!

Het ging de drukke brug aan de Leugenberg over om verderop deze drukke verkeersweg te bereiken.  De ongebruikte busstrook en fietspad in twee richtingen op deze baan is volgens mij de grootste miskleun ooit.  Om niet te spreken over het verkeerslicht dat midden op de weg op een eilandje is neergepoot!  Toen het er verscheen vroeg ik me af hoe lang het zou duren eer het omver gereden zou worden en veertien dagen na de heropening van het kruispunt was het al prijs!  Het is nadien nog een keer of vier aangereden.  Elk weldenkend mens kon dat zien aankomen, behalve blijkbaar de verkeersondeskundige die het onding ontwierp!  We dienden de baan over te steken aan de lichten om zo het kleine kerkje naast de school op de Leugenberg te bereiken.  24,50 km.  Daar doken we achter de lagere school en naast het voetbalveld, waarvan ik ooit een door vandalen uitgerukte cornervlag voor mijn deur aantrof, een graspad op.  Van hier af leidden veldwegen me over de uitgestrekte velden van wat nog van de polders rest, tussen de Leugenberg en de A12 in de richting van Hoevenen.  Tot mijn verwondering staat daar zelfs nog een reeds gedeeltelijk weer opgeknapt huis eenzaam en alleen te wezen!  Je moet veel zin hebben om daar zo afgelegen te wonen!  Mijn enige gezelschap was een jogger die daar zijn rondje liep.  Ik bereikte de oude kerk van Hoevenen die na jaren van leegstand en verkrotting dan toch gerestaureerd werd, maar niet meer als dusdanig gebruikt, vermits er intussen een nieuwe was gebouwd in het centrum van de gemeente.  Omwille van de drassigheid van de bodem breidde de dorpskern zich niet uit rond de kerk, maar slechts ten noorden ervan, zodat de oude kerk aan de rand van het dorp bleef staan!  Ik ben er even tot op het kerkhof geweest.  Mijn grootouders langs moeders zijde liggen er namelijk begraven en ik kom daar eigenlijk nooit!  26 km om 14.10 u.

We dienden de gevaarlijke Kerkstraat te kruisen naar een braakliggend stuk grond tegenover tussen twee huizen om van daar een veldweg te bereiken die me naar de Pauwelsdreef voerde.  Dat was vroeger een assenweg zoals er vroeger wel meer waren in het landelijke Hoevenen dat door ongebreidelde bebouwing verworden is tot een slaapdorp voor de mensen die in de haven werken en samen met Stabroek, waarvan het deel uitmaakt, veruit één van de meest lelijke gemeenten is die ik ken!  Na de laatste van de zij aan zij gebouwde villaatjes ging de straat over in een veldweg die me tot aan de Krekelenberg bracht, een oud kasseibaantje op één van de laatste plekken waar het eertijds landelijke karakter van Hoevenen nog bewaard is gebleven.  Daar trof ik de splitsing tussen de 35 km naar rechts en de 57,50 km naar links op 28 km van het vertrek.  Op die plek kreeg ik dan eindelijk nog eens een andere biker te zien, de vierde die ik tijdens de rit ontmoette.  Met publiciteit voor Caterpillar op z’n pak.  Ik kreeg dezelfde kerel terug te zien aan het station van Ekeren, naar het einde van de rit toe.  Hoe dat kan blijft een raadsel.  14.30 u.  Linksaf richting de haven om door een seingever de Grote Molenweg over te worden geholpen.  Daar is het thans vrij druk omwille van de omleiding door wegenwerken in het door verkeer verstikte Stabroek.  Sneu dat die mens daar een hele dag heeft moeten staan voor het handvol bikers dat hier misschien maar gepasseerd is!

Aan de andere kant van de weg gingen de kasseitjes nog verder en moesten we aan de bomen rechtsaf, dixit de seingever.  Hierna volgde een tergend lange veldweg in een open omgeving en dan nog tegen de richting van de opgestoken wind in.  Links van mij zag ik in de verte de hoge heuvels van volgens mij De Hoge Maay liggen, de ondergestopte stortplaats van de stad Antwerpen met de rokende schoorstenen van de verbrandingsinstallaties.  Op 30 km eindigde de lange veldweg aan de voet van een soort dijk waar paarden graasden.  Een jonge kerel was er aan het testrijden met een motorfiets.  Opnieuw ging het de Molenweg over en de ’s Hertogendijk in, een enorm lange straat die van hier tot in Putte-Kapellen voert.  Zo ver dienden we niet te rijden, want na het kruisen van de Hoge Weg ging het linksaf een villawijk van Stabroek in.  Een servitude en grasspoor tussen de prikkeldraden van twee velden leidden me naar het zogenaamde Elzenbos op 33 km omstreeks 14.45 u.  Achter de voetbalvelden het Elzenbos door, goed voor een off-road bospad, en voorbij het kerkhof om er de grote baan tussen Putte en Stabroek te kruisen en zo de antitankgracht te bereiken.  Linksaf, waarna het enorm lange en saaie zandpad naast de gracht me na enige tijd de Danckerseweg nabij De Neus deed kruisen.  Saai, omdat een twee jaar geleden vele bomen en struiken langs de boorden van de gracht gekapt werden om de gracht te ruimen en in haar oude glorie te herstellen.  Er volgde nog een lang stuk over de zandweg naast de gracht tot aan Stafort, het oude Fort van Stabroek waar thans teambuildingactiviteiten georganiseerd worden, zoals paintball!  Er stonden redelijk wat auto’s geparkeerd in de nabije vettige weide.  37 km om 15.00 u.

Ik diende de Abtsdreef te kruisen, de weg die Stabroek met Berendrecht verbindt, om even verderop weer linksaf te slaan in een veldwegje dat me naar een tunneltje onder de A12 voerde.  Ik werd er ingehaald door de vijfde biker die ik vandaag te zien kreeg!  Nog kort even naast de antitankgracht over een zandpad en naast een eenzaam huis rechtsaf op een betonbaantje dat me in de richting bracht van de brug waar de A12 de Abtsdreef kruist.  Ik heb dit alles nog weten gebouwd worden!  Naast de brug richting Berendrecht om de straat te kruisen en weer een betonpad op te rijden aan de voet van de A12.  Via nog een klein tunneltje ging het weer de snelweg onder naar een mij meer bekende plek.  Hoopvol keek ik uit naar de off-road die we vanaf hier mogelijk onder de wielen zouden geschoven krijgen.  Het ging de natte paden in van de bossen op een plek waar nogal wat paardenweiden en enkele buitenhuizen liggen.  Er volgde een stukje over het zanderige pad ter hoogte van een manege en de sportvelden Ponderosa in de bossen in de omgeving van de camping De Watertoren in de buurt van de Steenovenstraat te Berendrecht.  Een brede bosweg bracht me tot in de geasfalteerde Konijnendreef waar zwerfvuil de passage van weinig respectvolle mensen verraadt.  Daar ging het rechtsaf het Oud Broek in en in de richting van het kasteel Ravenhof in het Moretusbos.  Het kasteel zelf kregen we niet te zien, wat jammer is voor de mensen die de streek niet kennen.  Niet dat het nu bepaald zo mooi is, maar het is wel een herkenningspunt in deze omgeving en het staat ook pal op de grens met Nederland.

Nog voor we het kasteel bereikten sloegen we rechtsaf een gehavende bostrack in, me bekend van de nightride van mijn eigenste club, en een singletrack in tot in het bos.  Ter hoogte van een slagboom ging het rechtsaf in de zogenaamde Elfurendreef, een knappe dreef in het Moretusbos.  Ze werd zo genoemd volgens de stand van de zon om elf uur, gezien vanaf het kasteel.  Het ging het bos door en via een poortje en brugje de zogenaamde bloembakkenwijk in.  Daar staan bloembakken als verkeersremmers in de straten.  42,50 km om 15.30 u.  De zesde biker van vandaag haalde me hier in.  Het ging de drukke baan tussen Kapellen en Putte over om aan de andere kant weer even de boorden van de antitankgracht op te zoeken.  Het ging er dan rechtdoor een singletrack op doorheen een stukje bos om de Molensteeg in Putte-Stabroek te bereiken.  Rechtsaf in een straat die evenwijdig loopt met de baan Kapellen-Putte in de richting van Kapellen.  Even verder rechtsaf de velden in, samen met de zevende biker die ik op mijn pad trof.  Samen met deze man dook ik weer het Elzenbos in, op een pad recht op recht, naast een voetbalveld links naast de bosrand.  Hier reden we toch een tijdje door het bos om uit te komen op een paadje dat, door de weiden lopend, een verbinding vormt voor wandelaars en fietsers tussen de ’s Hertogendijk en De Neus.  Deze plek is me zeer bekend omdat ik via dit pad van thuis uit met de fiets richting Nederland rijd voor de winterse toertochten in de streek van Ossendrecht, Woensdrecht, Huijbergen en Hoogerheide.  Daar zijn prachtiger ritten te rijden dan hetgeen we vandaag voorgeschoteld kregen!  Doordat het Moretusbos het uiterste punt was dat de rit van vandaag aandeed, bleef veel moois hier in de omgeving helaas onaangeroerd!  Uit het Moretusbos en omgeving had men meer kunnen halen!  46 km om 15.50 u.

Vanaf de kapel aan de s’ Hertogendijk in Hoevenen bracht het autovrije asfaltbaantje me in een open landschap tussen de paardenweiden naar de Parijseweg in Hoevenen.  Toen ik kind was, was deze straat nog een assenweg met enkel een paar oude huizen.  Toen ik met vakantie was bij m’n grootouders kwamen we er met een toen nog jonge tante bij valavond in het licht van enkele kaarsen wandelen en griezelen!  Nu staat de ene kant van de straat vol huizen.  De overkant van de straat, op grondgebied Kapellen, is onbebouwd met een bos dat de uitloper is van het park van Kapellen.  Daar waar de bebouwing van de Parijseweg aanvangt, doken we dat bos in om na het doorkruisen ervan uit te komen in de Biartlei te Kapellen.  We doorkruisten de gemeente via de Hoevensebaan, de Albertdreef, Essenhoutstraat, Palmstraat en Klein Heiken tot aan de Puihoek en Vloeiende op de grens met Ekeren.  Op een boogscheut van de voordeur!  Via de Schriek reden we voorbij de stopplaats Sint-Mariaburg en over het vrij recente fietspad naast het spoor tot aan het stationnetje van Ekeren.  54,50 km.  Hier stak Caterpillar me voor de tweede keer voorbij!

De brug onder en verder over het fietspad dat er tussen de achtertuinen van de huizen en het spoor ligt.  Ik wist niet eens dat het er lag!  Het is vrij recent en maakt deel uit van de reeds gedeeltelijk gerealiseerde fiets-o-strade van Antwerpen tot Essen.  Verderop ging het rechtsaf over een paadje dat evenwijdig loopt met de Konijnenberg en waar de zijstraten op dood lopen om zo de Oude Landen te bereiken.  Hier waren we vlak bij het park rond het kasteel Veltwijck, districtshuis van Ekeren.  Hier stond het sinds enige tijd ontmantelde en gesloopte stadion van Germinal Ekeren.  Naast de gemeente heeft de stad ook de voetbalploeg van Ekeren opgeslokt en teloor laten gaan!  In de Lindenlaan even gaan kijken naar het “peperkoeken huizeken”.  Het staat er nog steeds, de rijwoning met de bizarre sprookjesgevel!  We doken het natuurgebied de Oude Landen in, eertijds een militair domein.  Alleen enkele oude loodsen herinneren aan die tijd.  Helaas ging het recht op recht over een weliswaar onverhard paadje tussen het domein en de spoorweg tot aan de brug van de verkeerswisselaar E19-A12 ter hoogte van de stopplaats Noorderdokken.  Hier wijkt de recent aangelegde hogesnelheidslijn af van de spoorlijn Antwerpen-Essen.  De op- en afritten werden toen tijdelijk herlegd om onder de bestaande op- en afritten tunnelkokers te bouwen.  16.40 u.

Vanaf het station Noorderdokken werd ik weer naar de Noorderlaan gestuurd om deze ter hoogte van de Havanastraat te kruisen.  Via de Vosseschijnstraat ging het, evenwijdig met de Noorderlaan, door een geïndustrialiseerde troosteloze omgeving via de achterzijde van Decathlon en Metropolis over de Straatsburgbrug weer naar het Park Spoor Noord.  Op de brug werd ik nog ingehaald door de achtste biker die ik vandaag als metgezel had!  Dat waren maar weinig deelnemers, vermits ik mijn tijd voor de rit had genomen en pas om 17.00 u weer binnen liep.  Door dit lage aantal moeten de mensen het aan de bevoorrading voortijdig opgegeven hebben, want daar heb ik niets van gezien.  Die moet ergens in Kapellen gestaan hebben en dus ruim laat op het pacours.  Nog twee flesjes frisdrank gedronken in een zo goed als lege hal.  Even gezocht naar hoe ik weer huiswaarts moest rijden en via het nieuw ontdekte fietspad naast de spoorweg weer naar huis gebold.  Dat was iets verder dan vanochtend en goed voor zo’n 13,50 km.  Ik vond het niet slecht van eens op een andere wijze kennis te maken met de streek waar ik al zo lang woon en ik kreeg dat wat ik verwacht had.  Vele bikers zullen zich vandaag wel bedrogen gevoeld hebben indien ze zich aan een gebruikelijk parcours hadden verwacht.  Ik weet niet of er veel alternatieven zijn indien men vanuit de stad vertrekt.  Misschien viel er op de linkeroever meer te halen.  Ik ken dat daar te weinig om daar te kunnen over oordelen.  Over een echte mountainbiketocht kon je hier niet spreken en de organisatie was zwak om er vijf of zeven euro voor te moeten neertellen.  De wielrijdersbond kan van vele lokale clubs nog veel leren wat de organisatie van een toertocht betreft met vaak een betere accommodatie tegen een lager tarief!  Het is wel zo dat de streek waar ik mijn leven zal geleefd hebben zich niet leent voor een mountainbikeparcours.  Het is niet voor niks dat hier geen toertochten georganiseerd worden en de rit van deze zaterdag was daar een bewijs van!

14-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Van bij de start konden we genieten van het bos binnen het domein van de school, vertrekkend van een eigen aangelegde heuvel, de “Col du Jardin” en de singletracks met en zonder wortels, met en zonder dwarse geulen, die op het terrein van de school gelegen zijn.  Op een gegeven ogenblik reed ik in het laatste schemerlicht voorbij het kerkhof waar de broeders begraven liggen die hun leven sleten in dienst van deze school en er na hun dood hun plaats voor de eeuwigheid toegewezen kregen.  Na 2,50 km leuke bospaadjes bereikten we de achterpoort van Kristus Koning aan de Caterskapeldreef op het grondgebied van Schilde, ik vermoed zelfs van ’s Gravenwezel, deelgemeente van Schilde.  Ik miste er al een pijltje naar links en diende op m’n stappen terug te keren.  Daardoor merkte ik dat er in de verte nog een lichtje op komst was!  Singletracks en een bospad met veel plassen leidden me door het duister.  De biker die nog na mij was vertrokken, haalde me in en bleek een Nederlander te zijn.  In zijn zog reed ik achter hem over een pad met zeer grote, brede plassen, tot ik hem op 5 km uit het oog verloor.  Ik arriveerde in de Rinkvendreef in Schilde en aan het einde daarvan werd ik opgewacht door twee dames-seingever die al te horen hadden gekregen dat de laatsten vertrokken waren en dus konden beschikken en drogere oorden opzoeken.  Met dank om voor ons in de regen op wacht te staan.  Ze wensten me een goede rit.

Aan de overkant van de baan ging het direct weer de bossen in.  Omstreeks 8 km bereikte ik een knappe singletrack over een soort heuvelrugje met enkele bulten op en af.  Ik vermoed hier ook al bij dag tijdens toertochten in de streek te zijn gepasseerd.  Tussen de bebouwde zones door liggen hier immers nog stroken bos met statige bomen.  Brede en smalle boswegen wisselden elkaar nadien af.  Even gestopt om m’n jasje uit te doen, ondanks de regen, want ik zweette me te pletter.  De temperatuur was ideaal voor een rit.  Aan de omgeving te merken naderde ik omstreeks 10 km de abdij van Westmalle en toen ik een eenzaam huis op een kruispunt van asfaltbaantjes passeerde, was ik daar zeker van.  Het asfalt ging over in zand, want omheen de abdij liggen enkele zeer zanderige paden.  We reden naast de lange muur aan de achterkant van de abdij.  Misschien kan hier de volgende keer door de organisatoren een bordje worden geplaatst zodat bikers die de streek niet kennen zich er van bewust zijn dat achter deze muur het edel vocht van tijdens menige après gebrouwd wordt, ook al zie je in het stikdonker niks van de rest van de abdij.  Zand ging weer over in asfalt eens de abdij voorbij ter hoogte van De Dennen, waar het weer het bos in ging.

Even later passeerde ik het kruispunt van de Wijngaardstraat en de Heidemolenstraat in Westmalle, een plaats waar ook andere toertochten passeren, onder anderen die van de club van een kameraad uit Westmalle die ik ooit hielp uitpijlen.  Aan de horizon zag ik licht dat de wolken wit kleurde.  13,5 km omstreeks 21.00 u.  Ik dook het Molenbos in om er van 14 tot 17 km te genieten van de ontelbare singletracks die in het bos omheen Drieboomkensberg verscholen liggen.  Ze lagen er ondanks de regen nog behoorlijk berijdbaar bij.  Na een natte periode, vooral in de winter, kunnen deze paden er zeer nat bij liggen met veel slijk en plassen.  Sommige pijlen waren wel verwarrend opgehangen.  Als een pijl rechtdoor wijst op een Y-vormige splitsing kan je nog voor één van beide kanten opteren!  Dat kwam een aantal keren voor, zodat ik op m’n stappen diende terug te keren en dan mocht ik nog van geluk spreken dat ik nog wist uit welk paadje ik gekomen was!  Na de zomer lagen de paadjes nu soms verstopt tussen het weelderige groen van de overhangende natte takken.

Zo was het leuk rijden tot aan de bevoorrading op de open plek nabij de bidplaats op Drieboomkensberg omstreeks 21.20 u op 17 km na het vertrek.  De mensen ter plekke hadden het meeste al opgeruimd.  De andere bikers hadden bijna alles opgegeten, er restte enkel nog peperkoek en een beker sportdrank.  Een paar woorden gewisseld met Stresskip en de andere mensen, allicht leraars van de school, waarvan ik enkelen nog herkende van de vorige editie.  Het regende intussen vrij stevig, zodat de weersomstandigheden niet uitnodigden om lang te blijven hangen.  Daardoor ben ik vrij snel weer vertrokken zodat de mensen de rest nog konden opruimen en drogere oorden opzoeken.  Ik verliet het Molenbos en kwam toe op een bekende plek aan een poort van een privaat eigendom met drie huisnummers op het kruispunt van de Oude Liersebaan en de Heikantstraat in Westmalle, verharde wegen in een weinig bewoonde landelijke omgeving.  Verderop zit er een vakantieverblijf tussen het groen verstopt.  Veldwegen voerden me daarna tot in de Westmallebaan in Brecht.  Op 20,50 km reed ik daar omstreeks 21.40 u het begin van de Abdijlaan in Brecht op nabij Café Trapke Op aan het kanaal.  In de bocht, aan werken ter hoogte van brug 11 over het kanaal Schoten-Dessel, twijfelde ik even aan welke richting de pijl daar uit wees.  Ik diende een smal spoor naast het kanaal op te rijden alwaar ik de splitsing trof tussen de ritten van 28 km en van 38 km.  Dit op 21 km van de start om 21.45 u.  De kortste route ging rechtdoor langsheen het kanaal, ik diende het kanaal te kruisen via een ponton dat ter voorlopige vervanging van de brug over het kanaal lag.

Aan de overkant ging het zoals ik verwacht had een servitudepaadje in een strook bos in om even verder de Kapel van de Locht, de Sint-Theobalduskapel,  te bereiken op de kruising van de Lochtsebaan en de Tilburgbaan in Brecht.  Onder een lantaarn op de hoek van de straat voor de inrit naar een gerestaureerde hoeve de batterijen van m’n lampen vervangen.  De weg aan de kapel gaat van asfalt over in onverhard.  Grassporen en een bospad leidden me langsheen een camping waar nog slechts een handvol caravans stond met links een aantal buitenhuisjes met de klassieke aangehechte Vlaamse koterijen.  23,75 km.  Vanaf hier ging de speeltuin weer open want tot 28 km reed ik door niets anders dan bos in de omgeving van de tennisclub TC De Merel.  Mensen die de omgeving niet kennen moeten wel denken dat hier immens grote bossen liggen, terwijl het eigenlijk maar gaat over een strook bos die zich uitstrekt tussen het kanaal Schoten-Dessel en de steenweg die Schoten met Sint-Job en Brecht verbindt.  Er liggen wel zeer vele paadjes in verstopt waardoor men er ettelijke kilometers rijplezier uit kan puren.  Het plezier werd enigszins getemperd door de regen die nu toch wel stevig aan het vallen was.  Omwille van de aangename temperaturen had ik het desondanks behoorlijk warm en had ik geen behoefte aan m’n regenjasje.  Omstreeks 28 km bereikte ik de Tilburgbaan in Sint-Job, een straat die er door de bossen loopt en waar villa’s en buitenhuizen staan.  Er zijn daar al een tijd wegenwerken bezig.

Een pijl die er aan een nadarhekken was opgehangen wees naar rechts en daar was effectief een doorgang naar een straat toe.  Ik kwam uit op de Schotensteenweg, maar daar was niks van pijlen meer te bespeuren.  Op mijn stappen teruggekeerd om vast te stellen dat ik nog iets verder had moeten rijden om daar rechtsaf een bos in te rijden.  Daar bleek ook een verkeersbord waar een pijl aan vastgemaakt was intussen te zijn omgevallen.

Tot 33 km reed ik over plezante singletracks in de donkere bossen om uit te komen op het jaagpad naast het kanaal tegenover enkele woonboten die daar permanent liggen.  22.40 u.  Even verder diende ik het kanaal te kruisen via de metalen loopbrug van het sas en linksaf te slaan op het graspaadje op de andere oever.  Dat bracht me naast de woonboten en een oude bunker.  Rechtsaf van het kanaal weg en het bos in naast de omheining van een camping.  Daarna werd een villawijk doorkruist over onverharde wegen.  Een breed zanderig onverhard pad waarlangs een geïmproviseerd fietspad achter betonblokken ligt, voerde me naar de open velden tot op het kruispunt met de Korhoendreef.  In deze zanderige dreef is het altijd vrij zwaar rijden.  Bij droog weer omwille van het losse zand, bij nat weer omwille van de aanzuigende ondergrond en de plassen.  Ik bereikte weer een strook bos en na een vrij lange dreef ging het rechtsaf een smal pad in dat door een houten poortje was afgesloten.  Ik herkende de plek en wist daardoor dat het einde in zicht begon te komen.  Via dit paadje, tussen een prikkeldraad en de bosrand, met enkele wortels en een betonnen duiker, bereikte ik het bosrijke gebied dat achter Kristus Koning is gelegen en hier Klein Zwitserland wordt genoemd.  De leuke singletrack met de bultjes, evenwijdig met de Polderdreef, werd benut om zo de enkele zanderige heuveltjes achter de school te bereiken.  Via één van de oprijlanen en tussen de vele gebouwen op het domein van de school bereikte ik de aankomst na bijna 42 km.

Buiten de medewerkers en een handvol bikers was daar niet veel leven meer te bespeuren.  De bikewash (je fiets werd schoongemaakt terwijl je al kon genieten van de après) was reeds ontmanteld en het kraam met de hamburgers opgedoekt.  Nog even staan praten met Stresskip over de gereden rit.  Omdat de opbrengst voor een goed doel is, mogen de organisatoren gerust een euro meer vragen wat mij betreft.  Maar blijkbaar primeert ook hier het bikershart en is een eventuele opbrengst maar van secundair belang.  Stresskip repliceerde namelijk dat de organisatie van de tocht ook tot doel heeft om de school eventjes in de belangstelling te plaatsen en bekend te maken.  Deze tocht is in inderdaad een goed initiatief daartoe.  Het hoeven niet altijd schoolfeesten en eetfestijnen te zijn!  De raad van Stresskip opgevolgd en met mijn beslijkte lijf de douches opgezocht vermits die nog operationeel waren.  Met de regen op m’n ruit en de radio halfzacht reed ik op het ritme van gitaarakkoorden weer huiswaarts.  Om daar dan nog werk te hebben met de schoonmaak van de onder het slijk zittende spullen.  M’n fiets heb ik pas daags nadien schoongemaakt, want ik wilde op zaterdag absoluut eens zien wat de toertocht vanuit mijn eigenste Antwerpen in zijn petto had!  Ik was blij dat ik in m’n bed kon kruipen, ben als een blok in slaap gevallen en na een relatief korte nacht was ik daardoor toch redelijk goed uitgeslapen.

Net zoals de voorgaande edities die ik allemaal heb meegemaakt, was deze tocht weer tot in de puntjes georganiseerd en hebben de mensen van Kristus Koning al hun troeven uit de kast gehaald om het de bikers naar de zin te maken met een gesmaakt parcours en de nodige service voor en na.  Jaar na jaar worden de suggesties van de deelnemers na de tocht meegenomen en ter harte genomen voor het aanbrengen van verbeteringen.  Zo werd er dit jaar werk gemaakt van reflecterende stroken op de pijlen, wat toch wel aangewezen is voor de bikers die de tocht bij donker afleggen.  Voor een 380 bikers die kwamen opdagen begon het weekend op deze vrijdag de dertiende alvast op de best denkbare wijze!

13-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht Afrit 16 (28-38-52-73-92 km) van de Brandweer Leuven te Heverlee op zondag 08-09-2013.

De toertocht van de brandweermannen uit Leuven vanaf hun kazerne aan de afrit 16 nabij Gasthuisberg in Heverlee staat al ettelijke jaren als klassieker op m’n lijstje.  Na op donderdagavond de nachtrit van de militairen in Leopoldsburg en op zaterdag de toer van de Heidezonen in Bierbeek te hebben gereden, was ik op zondagochtend helemaal niet uitgeslapen toen de wekkerradio me wakker deed schrikken.  Het opstaan en me klaarmaken verliepen dus tamelijk moeizaam zodat ik later dan gehoopt op weg was richting Heverlee.  Helaas was het thuis aan het regenen en ik hoopte dat dit snel over zou zijn zoals men in het weerbericht beloofd had.  Ik werd verwezen naar een parking die een heel eindje van de kazerne was gelegen.  De immens grote parking vlak naast de brandweer stond blijkbaar al volledig vol!  M’n fiets laten bewaken door de potige brandweermannen aan de fietsenstalling.  Aan de inschrijving troepten de meeste bikers samen voor de inschrijvingstafels van de kleinere ritten, terwijl de rush aan de tafel voor de 73 km en 92 km al achter de rug was.  Om 9.00 u was ik op pad, hoopvol opkijkend naar een blauwer wordende hemel.

Zoals de vorige keren doken we vanaf Gasthuisberg de veldweg in die ons evenwijdig met de snelweg naar beneden voerde over een ondergrond van harde zavel en eindigend op een dropke.  Bij het toekomen had ik de bikers al naast de afrit zien rijden.  Het ging over een veldweg en het dorp uit om na 5 km het Heverleebos annex Meerdaalwoud in te rijden.  Singletracks en bredere boswegen voerden me onder anderen naast de draad die de snelwegparking van het achterliggende bos scheidt.  Dat betekende dat het niet lang zou duren eer ik de redelijk gehavende en lastige singletrack zou treffen die deel uitmaakt van de rode lus van de vaste Meerdaalwoudroute.  Er zitten daar nogal wat diepe groeven, spleten en putten in.  De ondergrond lag er goed vast bij zodat ik er vlot over kon rijden en ik me afvroeg waarom ik er vroeger niet happig op was om hier te passeren.  Of zou ik dan toch wat bijgeleerd hebben en zelfzekerder zijn?  6,50 km.  Het ging de lage tunnel onder de snelweg in om aan de andere kant het kiezelpad te bereiken dat me een hele tijd naast de Dijle voerde in de richting van Korbeek-Dijle.  Een harde singletrack tussen weiden voerde me naar het plaatselijke kasseibaantje dat we dienden te kruisen.  Om daarna een harde singletrack onder de wielen te krijgen tot 9  km.

Van 10 tot 11,75 km kregen we de eerste serieuze kuitenbijters in knappe holle wegen voor de wielen.  Na hier naar boven gekropen te zijn bereikte ik de splitsing waar de 73-92 km apart gingen van de 28-38-52 km  Dit midden de velden op 12 km van de start.  Nadat het nog redelijk druk was geweest gedurende de aanvang van de rit, was ik blijkbaar de enige die nog de richting van de langste routes uit ging.  Maar toen ik even halt hield kwamen er toch nog redelijk grote groepjes deze kant uit.  Intussen was het immers al 9.50 u.  Ook de zon was van de partij zodat de landelijke omgeving meer kleur kreeg.  Een veldweg bracht me op en af doorheen de velden.  Joepie en Annemarie staken me voorbij in het gezelschap van Harry.  We hadden mekaar al toegewuifd toen ze de parking op kwamen gereden wanneer ik me stond klaar te maken.  Eigenlijk is het wel leuk dat je als koppel dezelfde passie deelt!  Je kan uw hobby uitoefenen zonder dat de andere hoeft te knorren over alleen gelaten worden!  Annemarie hoeft echt niet onder te doen voor haar mannelijke fietspartners!  In hun gezelschap bereikte ik de splitsing tussen de 73 km en de 92 km op 13,75 km van het vertrek.  Ook zij kozen net als ik voor de 73 km.  Ik meen in het verleden ooit wel eens de langste toer gereden te hebben, maar 73 km konden voor deze editie wel volstaan.  Tijdens de afdaling tot op het terrein van de zandgroeve De Kock speelde ik het trio bekenden al snel weer kwijt om er nogmaals een splitsing te treffen tussen de 73 km en de 92 km.  Voor de langste afstand bevinden zich op de route van de 73 km immers enkele extra lussen.  Wie dat wenst kan dus in principe ook een afstand tussen de twee in rijden door het al dan niet kiezen van enkele extra lussen.

Een mix van veldwegen, assenwegen en landelijke betonbaantjes voerden me op en af doorheen een glooiend landschap met knappe vergezichten tot in Leefdaal (Bertem) op 19,50 km van het vertrek.  10.20 u.  Een voor mij zware klim over een smal graspaadje en een assenweg doorheen een bos leidden me tot de oversteek van de Neerijsesteenweg ter hoogte van een door klimop overwoekerd kapelletje op de grens tussen Leefdaal-Bertem en Neerijse-Huldenberg.  Het plekje kwam me bekend voor omdat ik er op 5 mei gestaan had toen ik hier was komen rijden ter gelegenheid van de opening van het mountainbikenetwerk Dijle- en Hageland vanuit Huldenberg en even van het parcours was afgeweken.  Hier staken me op 21,75 km twee Bierbikers voorbij, Hilde en de metgezel in wiens gezelschap ze meestal rijdt.  Misschien is hij zelfs haar echtgenoot, ik weet dat niet.  Ze weten in ieder geval beiden van wanten en stuiven meestal tegen een aanzienlijke snelheid voorbij!  Ze zullen niet gemerkt hebben dat ik daar stond, ik had niet mijn gebruikelijke tenue aan, want anders rijden ze nooit voorbij zonder een groet.  Ik heb hen nog te zien gekregen na aankomst.  Landelijke betonbaantjes en veldwegen met een plezante afdaling brachten me tot de eerste bevoorrading op 25,50 km van het vertrek aan de voet van een donkere holle weg.  Een aantal jaren terug stond hier zelfs een brandweerwagen om de fietsen proper te spuiten omdat het toen zo’n slecht weer was dat het materiaal afzag door de vastgeklitte smurrie!  10.45 u.  Me te goed gedaan aan een stuk banaan, schijfje appelsien, een snede cake en een partje peperkoek.  Alles doorgespoeld met een zoet smakende sportdrank.

Het ging de donkere woeste holle weg in en daar heb ik er, in tegenstelling tot de meesten die over de geëffende strook reden, een echte mountainbikerit van gemaakt door aan de rechterkant over de losse stenen en rotsjes te rijden.  Eens weer in het open veld trof ik boven de splitsing tussen de 28-38-52 km en de marathon van 73-92 km op 26,75 km van de start.  Omstreeks 29 km konden de bikers genieten van een knappe afdaling over een grasspoor en een holle weg, zijnde de Vloedgracht in Korbeek-Dijle (Bertem).  In de straat waar ik toekwam werd ik opgeschrikt door een snelheidsduivelin die met haar auto lekker haar voeten met hoge hakken veegde aan de maximumsnelheid.  Afdalen betekent meestal ook weer moeten klimmen en dat was nu niet anders.  Het was dus weer naar boven kruipen in een knappe holle weg over het smalle spoor dat er in liep.  Eens boven ging het heel even tot vlak naast de snelweg over een graspad tot in de Paardenstraat op het grondgebied van Bertem.  Rond 32 km ging het eventjes door de bewoonde wereld van deze gemeente waar we tot twee keren een flinke afdaling kregen over kasseitjes.  Om zo een holle weg te bereiken waar het opnieuw stevig klimmen was.  Deze klim eindigde op de drukke Tervuursesteenweg in Heverlee.  In de verte zag ik de installaties van Bertem radar staan.  33,75 km omstreeks 11.20 u.

De benen werden nogmaals zwaar op de proef gesteld tijdens een klim over een bospad naar open veld toe en net daar hadden de fotografen van mtb-you zich opgesteld voor het maken van kiekjes.  Op 35 km na het vertrek omstreeks 11.30 u.  Me even aan de kant gezet voor een praatje.  Terwijl ik daar stond kwamen Raf en Karel al lachend naar boven gereden.  Dat zijn toch ook twee nummers heb ik zo de indruk.  De reacties en capriolen van sommige rijders ter hoogte van de fotograaf waren soms wel grappig.  Zoals het tweetal waarvan de ene de foto van de andere probeerde te saboteren door nog snel voor te schieten.  Ach ja, plagen is om liefde vragen, wordt er al wel eens gezegd!  Dan degene die wat show wilde geven met een wheelie en de fotograaf bijna uit zijn schoenen reed!  Toen herhaalde de geschiedenis zich.  Want ik was er van overtuigd dat vorig jaar de fotografen op exact dezelfde plaats hadden postgevat!  En net als toen ontmoette ik hier Danny uit Erpe-Mere nog eens!  Hij reed zoals naar zijn gewoonte de grootste toer van 92 km!  Wij hadden elkaar vorig jaar toevallig een aantal keren kort na elkaar tijdens marathons gezien.  Ik had me onlangs nog afgevraagd of ik hem nog eens op mijn weg zou treffen.  Eigenlijk ben ik wat te lang bij de fotografen blijven staan, want nadien raakte ik moeilijk weer op dreef en was mijn gezapige ritme van voordien onderbroken geworden geweest!  Ik kreeg het nadien immers zwaarder te verduren dan bij de aanvang van de tocht.  Het was nog even verder naar boven kruipen tot op een hoogvlakte.  Intussen was het al bijna middag en kwam ik op 36,50 km toe aan een splitsing tussen de 28 km en alle andere afstanden.

Voor mij ging het de dreven van Bertembos in waar ik aan een kort steil klimmetje dan toch even moest stappen.  Op 37,50 km bereikte ik het in het bos gelegen Chimeara-huisje aan de voet van een watertoren.  Aan Armenlos volgde een leuke afdaling over een half hol kasseibaantje zoals die hier door de velden lopen.  Met de armen helemaal niet los, doch stevig aan het stuur!  Deze werd direct gevolgd door een uiterst lange klim over een idem dito kasseibaantje tot in de Nieuwstraat in Bertem.  40 km om 12.15 u.  Van hier werden we vanaf een graspad naar de leuke afdaling over een bekend pad vol wortels in Bertembos gestuurd.  Vele tochten in de streek passeren hier.  Als je van de andere kant komt krijg je wel af te rekenen met een fikse klim!  Voor mij reed een vrouw, toch niet meer van de jongsten, die ik nog een aantal keren te zien zou krijgen onderweg en dus bezig was aan de rit van 92 km!  In het gezelschap van haar man die ik ter hoogte van de fotograaf gezien had, zou nadien blijken.  Ik heb na aankomst nog even bij hen en Danny gezeten, waar zou blijken dat deze dame niet aan haar proefstuk toe was en wel meer op haar palmares heeft staan dan een marathonneke in Heverlee!  Aan de voet van de afdaling kwam de splitsing tussen de 38 km rechts (bij slecht weer reed ik hier ooit als door een rivier) en de 52-73-92 km rechtdoor over kasseitjes tot op een betonbaan.

Eens boven op dat betonbaantje zag ik in de verte de tweede bevoorrading op een klassieke plaats.  De betonnen oprit voor de moderne schuur van een hoeve aan de voet van de Oude Bertembosstraat krijgt hier wel meer bevoorradingen van tochten te slikken!  Op 41,50 km kon ik zo omstreeks 12.30 u nog eens knabbelen van het aanbod dat voor ons door de vriendelijke brandweermannen en –vrouwen was klaargezet.  De bikers nog aanwezig konden op de vingers van één hand geteld worden, hier liep de tocht duidelijk naar zijn einde.  Met een gevuld en gespoeld buikje kon ik de stevige klim over de ruwe kasseien van de Oude Bertembosstraat aanvatten.  Op 21 juli, toen onze Filip de troon besteeg, reed ik hier nog naar beneden tijdens de tocht van WTC De Biekes Wakkerzeel vanuit Wijgmaal en stond de bevoorrading op dezelfde plaats.  Uiteraard maakt elke lokale toertocht gebruik van de mooie paadjes die hier in de buurt te vinden zijn.  Een plezante afdaling in een holle weg bracht me opnieuw naar het Bertembos en voorbij het speelpleintje Vossenhol aan de rand ervan.  Deze plek ligt in de omgeving van de radarinstallatie in Bertem die we even later passeerden op 43,50 km.

Een lange afdaling over landelijke buurtwegen, de oversteek van een straat en een klim over een smal kasseispoor in een soort hol wegeltje tussen struiken dat ik herkende van eerdere passages, bracht me naar de plek die ik verwachtte.  Ik kwam effectief uit op een hoogvlakte ter hoogte van een zitbank op een kruispunt van zanderige veldwegen, waaronder buurtweg 3.  Er is een tocht die op deze plek een bevoorrading heeft staan en een andere die hier ook gewoon passeert en waar de extra lus voor de grootste afstand daar begint.  Op het kruispunt trof ik een wandelaar met hond en de splitsing van de 52 km en de 73-92 km op 46 km van de start omstreeks 13.00 u.  Een afdaling joeg me naar beneden over een zanderige weg en door een stukje van de bewoonde wereld van Everberg (Kortenberg).  Veldwegen deden me daarna traag naar boven kruipen in de richting van de snelweg. om na 49 km de splitsing te treffen tussen de 73 km en de 92 km.  Er kwamen toch nog twee mannen toe waarvan eentje in blauwe kniebroek nog resoluut de richting van de 92 km uit ging.  Een tijd later zou hij me op het gemeenschappelijke parcours weer inhalen.  Ik ging samen met de andere biker de richting van de 73 km uit.  Ik raakte er maar moeizaam vooruit over een tergend lange grasklim tot 50,50 km.  Om daarna dan toch te kunnen genieten van een stukje recuperatie tijdens de passage van een stukje bewoonde wereld van Everberg tot op de grens met Leefdaal (Bertem).

Landelijke assenwegen voerden me nadien doorheen een zeer knap glooiend landschap dat beschenen werd door misschien wel de laatste zomerzon van dit jaar.  Ik diende de Everbergsesteenweg, een rustig betonbaantje, te kruisen op een plaats die me bekend voorkwam uit eerdere tochten in deze streek.  Er reden nog vier bikers voorbij die ik ook ter hoogte van de fotograaf had zien passeren.  Dat moeten dus addicten van de 92 km geweest zijn, een groepje van vier vrienden die zich hier samen kwamen uitleven.  Toen ik er even aan de kant stond was ik er van overtuigd dat Danny me voorbij reed om aan een zware klim naar een brug over de snelweg toe te beginnen.  Dat bleek ook zo te zijn!  Eens boven troffen we op een grasplein de derde bevoorrading aan, verzorgd door twee brandweermannen onder een tent naast een bestelwagen van het brandweerkorps van Leuven, met een grote watertank op een aanhangwagen.  Er kwamen nog enkele bikers toe en samen met dit laatste tiental deelnemers energie opgedaan alvorens de laatste etappe aan te snijden.  54,50 km om 13.30 u.

Een leuke afdaling over een half hol grasspoor bracht me weer tot in de omgeving van de snelweg en een splitsing tussen de 52-73 km en de 92 km op 56,50 km van het vertrek.  De rit voerde me nadien door enkele straten van Bertem om de Dreefstraat te bereiken en via een lange klim over dit kasseibaantje de hoogvlakte aan Bertem radar te treffen.  Daar kreeg ik weer het viertal van de 92 km te zien die mij omwille van hun hogere snelheid na hun extra lusje weer inhaalden!  Even verder stonden ze langs de kant ter hoogte van het speelplein Vossenhol aan de rand van Bertembos dat we na 59 km omstreeks 14.00 u voor een tweede maal passeerden.  Daarstraks meldde een bordje dat het parcours zichzelf hier kruiste en we ons op dit korte stukje aan tegenliggers konden verwachten.  Meteen kwam er op deze plek een einde aan de lange lus van 16 km die hier begonnen was.  Daarstraks was er drukte op het speelplein zelf, nu liepen er veel wandelaars in het bos die ik door mijn passage op liet schrikken.  Eens goed en wel in het bos stak het viertal op de 92 km me weer voorbij.  De passage van dit stukje Bertembos was van korte duur en tot 61 km kon ik genieten van een plezante en zeer lange afdaling over een kasseibaantje.  Er volgden een klim in een woeste holle weg en een singletrack doorheen een donker bos op 62 km.  De man van aan de fotograaf en zijn vrouw die ik vlak voor de tweede stop in de afdaling trof staken me nog eens voorbij.

Een afdaling in een hol bosspoor en een assenweg werd gevolgd door een klim in een bospad en de Nekwinkelstraat tot 64 km.  Ik diende de Bertemsebaan te kruisen waarna ik over het terrein van een manege geleid werd.  Daar stonden net als vorig jaar tentjes voor een barbecue buiten!  Er volgde een eindje langsheen een grote baan en een afdaling over een grasspoor.  Links de brug onder, eventjes naar boven, dan weer naar beneden waar Danny me nog eens voorbijstak.  66 km.  In de bewoonde wereld reed ik voorbij bakkerij ’t Warot en dat moet dus in Winksele (Herent) geweest zijn.  Er volgde nog een zwaar stukje in een bos met een klim in een holle weg en een wortelklim voorbij een in onbruik geraakte garagebox in een bos.  Er zijn wel meer tochten die hier passeren.  Boven kwam ik uit aan een speelterrein waar nog redelijk kleine kinderen van een jeugdbeweging aan het spelen waren onder begeleiding van enkele leidsters.  Daar stond een bord dat me diets maakte waar ik me bevond.  Ik had net de Mollekensberg achter de rug!  Tijdens de toer vanuit Wijgmaal op 21 juli reed ik hier ook voorbij.  Ik arriveerde in de Maleizenstraat in een rustige woonwijk van Winksele.  68 km om 14.45 u.  Rond 71 km ging het weer de bossen aan de Mollekensberg in om enkele lussen te rijden over de tracks op een boshelling waar halverwege een kort steiler stuk is, het zogenaamde “dropke”.  Dat stuk was er voor mij na meer dan 70 km te veel aan.  Ik zag het niet meer zitten en ben daar te voet gegaan!  Ook al weet ik dat je de plek langs boven weer verlaat, ik heb toch maar het pad gevolgd zoals het uitgezet was en moest daardoor enkele keren dat steilere stuk trotseren.  Ondanks het late uur reden er daar nog enkele bikers rond.

Vanaf de beboste top van de heuvel ging het naar een afdaling op een keienpad, luisterend naar de naam Galgenbergstraat en tot aan de voet van de snelweg.  Ik herkende de omgeving en even verder reed ik inderdaad over de onverharde Sellekensstraat in Winksele-Herent, evenwijdig met de snelweg die er achter hoge struiken en bomen verborgen ligt.  Halverwege passeerde ik het witte huis op de hoek met de Predikherenberg, nog steeds in Winksele.  De toer vanuit Wijgmaal deed ook deze omgeving aan.  Een bordje kondigde voor mij de laatste 2 kilometer aan.  Even meende ik me vaag te herinneren dat deze tocht eindigde met een zware, bijna onmogelijke klim in een woeste holle weg, maar dat moet toch een andere tocht geweest zijn.  Het was immers een zacht stijgend graspad dat me weer tot op de Gasthuisberg bracht na dik 75 km omstreeks 15.15 u.  Het was mooi geweest!

Ik kreeg nog even het viertal te zien dat ik zowel aan de fotograaf als aan de derde stop en het Vossenhol te zien had gekregen.  Danny was in gesprek met de man en de vrouw die ook de 92 km gereden hadden en die ik daardoor een aantal keren had gezien.  Bleek dat deze twee mensen ook ingeschreven waren voor een mountainbikereis naar Spanje waar ook hij binnen veertien dagen aan deelneemt!  De wereld is klein!  Meteen heeft hij er al een paar “bekenden” bij!  Ik had al wel gemorken dat deze dame geen gewone was!  92 km rijden is niet voor iedereen weggelegd!  Ook de twee Bierbikers heb ik nog even gezien.  Net zoals Peter, de bionische man uit Bertem.  Ik kreeg nog een drankje aangeboden van één van de brandweermannen en moet me excuseren dat ik niet meer tegen de mens gezegd heb!  Er waren ineens zo veel mensen die me aanspraken!  Peter had de brandweerman eerst al figuurlijk ingepakt met zijn uitleg over Leuven Leisure!

Het initiatief van Sebastiaan Cloet en Peter Van Lishout positioneerde zich reeds vanaf het voorjaar in het Leuvense toeristische landschap als een alternatief door middel van een ruim zacht- en laagdrempelig aanbod.  Onder de naam Leuven WALKS organiseren zij dagelijks gegidste wandelingen o.a. een “Bierhoofdstadwandeling”, een “Hoogtepunten en verborgen hoekjes” wandeling en een “Verrassingswandeling”.  Leuven FLOATS biedt Dijleafvaarten aan: per kano van Korbeek-Dijle via het Arenbergkasteel naar Leuven Centrum, (overname activiteiten van de bekende Natur-Natur).  Leuven RIDES verhuurt en neemt je mee op fietsroutes of per huifkar, en Leuven PLAYS staat in voor allerlei workshops en activiteiten, zoals o.a. Middeleeuws koken.  Voila, daarmee heb ik geholpen om het ook bekend te maken!  Meer info op http://www.leuvenleisure.com/ !

Er kwamen toch nog twee late rijders toe.  Terwijl dat de brandweermannen begonnen met het opruimen van de tafels en de hekkens rond de bewaakte parking, nog een tijd met Danny aan de praat geweest.  Ten langen leste hebben we onze wagens opgezocht op de verderop gelegen parking en kwam er een einde aan deze editie van de toertocht aan afrit 16!  Dit alles weer knap georganiseerd voor de grote meute deelnemers door de spuitgasten uit Leuven!  Top, zoals alle voorgaande uitgaven!  Thuis restte nog de opkuis van de fiets, het wassen van de kleren, een lekkere douche en de voorbereidingen voor het werk van maandag!  Ik weet niet of de brandweerman die me het drankje aanbood dezelfde was als degene die me ’s ochtends vroeg of ik er weer een lang verhaaltje over zou schrijven!  Dat is bij deze dus gebeurd, ook al heeft het even op zich laten wachten.  Als je drie keren in het weekend gaat biken, dan heb je het druk met rijden en schrijven!  Ook het werk waarmee de boterham dient verdiend te worden blijft doorlopen!  Volgend weekend is het weer van dat met een nightride in Sint-Job-in-‘t-Goor op vrijdag, de toertocht vanuit Antwerpen op zaterdag, nu er eens eentje is vanuit de eigen woonplaats die op een boogscheut van m’n deur passeert, en Overpelt of Gelrode op zondag.  Ik weet niet goed wat kiezen!  Het zijn drukke tijden!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

10-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-45 km) van WTC De Heidezonen te Bierbeek op zaterdag 07-09-2013.

Omdat een mens zo af en toe eens zijn voddennest moet opruimen en orde op zaken moet stellen, heb ik me deze zaterdag toch wat moeten haasten om nog tijdig in Bierbeek te zijn.  Toen ik in de straat van het opgegeven adres verscheen, waren daar weinig sporen van mountainbike te zien.  Pas aan het einde van de straat zag ik een kerel in de weer met een tuinslang om z’n fiets proper te maken en vermits er daar voor enkele huizen een parkeerplekje beschikbaar was, heb ik dat maar meteen ingenomen.  Pas toen ik naar de hoek van de straat wandelde zag ik aan de overkant het Café Vandervelpen met het opschrift WTC De Heidezonen.  Het was bij deze jongens dat ik wezen moest en eens het hoekje om was de startplaats duidelijk te zien.  Naast een kapel op het rondpunt stond een grote tent, ervoor een grote open tent met daaronder tafeltjes en stoelen en bovendien nog tenten waaronder dames in de weer waren met het bakken van hamburgers.  Dat laatste opende perspectieven voor na afloop als ik tenminste tijdig weer binnen zou zijn.  Naast de mountainbikeritten (15-25-45 km) was er ook een familietocht (12-18 km) en toen wist ik niet dat men daarvoor tot 16.00 u kon inschrijven.  Opdat ook de mensen van de familietocht nog zouden kunnen genieten van een hamburger of pens zouden de dames er niet al te gauw de brui aan geven!

De inschrijving was binnen in de grote tent, maar ik was de enige ter plekke, buiten een biker die zijn rit al achter de rug had en een praatje maakte met een Heidezoon aan de inschrijvingstafel.  Ik kreeg een polsbandje om met de mededeling dat het na afloop inruilbaar was tegen een pannenkoek!  Nog een motivatie om onderweg niet te dralen!  Het noodnummer genoteerd dat naast de geafficheerde kaart vermeld was.  Achteraf zou blijken dat het parcours in pechzones verdeeld was met telkens de vermelding van het noodnummer op de bordjes.  Eventuele pechvogels werden dus niet aan hun lot overgelaten!  Om 13.30 u was ik op weg, benieuwd naar wat deze tocht voor mij in zijn petto had.  Ik had al ooit toertochten in Bierbeek gereden, maar niet deze vanuit Bremt.

Het ging voor de eerste honderd meter over een asfaltbaantje in het gezelschap van de familietocht om dan linksaf te slaan naar een off-road veldpad en via een strookje bos de Heidestraat in Vertrijk (Boutersem) te bereiken.  Deze veldweg voerde me naar een drukkere baan, de Neervelpsestraat, ter hoogte van de oprit van de snelweg, de oprit die ik bij het weer naar huis keren straks zou op rijden.  Toen ik even halt hield kwam er nog een biker voorbij.  Vertrijk?  Eigenlijk nog niet echt van gehoord!  Van Neervelp en Opvelp wel, maar dat klinkt zo Limburgs!  Opvelp is een deelgemeente van Bierbeek en Neervelp van Boutersem.  Boutersem associeer ik om de één of andere reden altijd met een barones, en nazicht op internet leert me dat dit te wijten is aan een herinnering uit mijn jeugd.  In 1979 is daar blijkbaar een barones vermoord op haar kasteel van Kwabeek.  Toen ik de grote baan gekruist had zag ik vanaf de assenweg aan de overzijde tussen de bomen in de verte een kasteel staan, een groot huis in ieder geval, dat vermoedelijk het kasteel van Kwabeek is, thans gemeentehuis van Boutersem.  Ter hoogte van een betonnen brugje onder de snelweg trof ik de splitsing tussen de routes van 15-25 km en 45 km op 4 km na de start.  Een biker reed samen met mij de richting van de 45 km uit op een graspad evenwijdig met de achter groen verstopte snelweg.

Deze veldweg zorgde voor een eerste klimmetje met links een knap vergezicht onder een helaas vrij grijze hemel met toch enkele plukken blauw.  Ik rekende op droog weer, want had mijn regenjasje in de auto achtergelaten.  Een afdaling in een hol pad voerde me op 5 km tot in Vertrijk (Boutersem), waarna een lange veldweg, lichtjes op en af, me tot in de Vertrijksestraat voerde.  Deze onverharde veldweg bevond zich volgens het verweerde plakkaatje in Tienen.  Tienen?  Ik had er geen benul van dat Bierbeek zo dicht bij Tienen was gelegen!  Toen ik nog eens ging kijken of ik het wel goed gelezen had, kwam er nog een potige biker voorbij gesnord.  Ik daar achter, stevig klimmend over een keienpad, waarna we na 9,75 km via een duidelijk weinig gebruikte brug de snelweg kruisten op de grens met Willebringen (Boutersem).  Nog nooit van gehoord!  Onder mij reden de auto’s door en flitste er op dat ogenblik ook een Thalys over de naastgelegen hogesnelheidslijn voorbij.  In Willebringen-city met zijn twee huizen en een half reed ik voorbij een oud kapelleke op een kruispunt van wegen aan Hoeksken.  Of hoe de moderne technologie op een luttele kilometer voorbij een stokoud patrimonium raast.  Het ging de velden in over lange, vrij eentonige op elkaar lijkende veldwegen, en ook al verveelde ik me niet, ik hoopte toch dat me nog wat afwisseling te beurt zou vallen en ik het landschap niet al na 10 km gehad zou hebben!  Het was er wel bijzonder landelijk en rustig.

Omstreeks 14 km werd de eentonigheid onderbroken door een plezant grasspoor waar ik het gezelschap kreeg van drie jonge meisjes inboorlingen, één te paard en twee op de fiets er naast.  Na de meisjes en zelfs het paard begroet te hebben, diende zich een leuke afdaling in een hol pad aan!  14.25 u.  Ik arriveerde pal op de grens tussen Opvelp (Bierbeek) en Neervelp (Boutersem) en diende er de rustige Waversesteenweg te kruisen.  Rustig omdat geen kat er kon passeren door wegenwerken.  Een leuk paadje voerde me, aanvankelijk achter de huizen langsheen de Waversesteenweg, onder de bomen langsheen een waterloopje, vermoedelijk de Velp, naast de rand van een bos op de andere oever.  De Velp ontspringt in Opvelp en mondt ter hoogte van Zelk nabij Halen en Bekkevoort uit in de Demer, plaatsen mij bekend van de tochten in het Hageland.  Ik arriveerde in een rustig kasseibaantje ter hoogte van een oude wegwijzer naar naburige gehuchten.  Het ging er een veldweg in die me in de richting van de watertoren voerde.  Deze watertoren op Bovenheide (Bierbeek) valt van ver op omdat er een grote wereldbol op het bolvormige bovenstuk is geschilderd.  Hij haalde tijdens de zomer van 2011 het nieuws omdat een dode duif voor drinkwaterverontreiniging zorgde en de streek van Pellenberg, Lovenjoel, Opvelp, Blanden en Haasrode vijf dagen droog zette!  En laat het nu net zo geweest zijn dat ik de week voordien een toertocht in Bierbeek gereden had met de kans daar dodeduifwater binnen te hebben gekregen.  Ik had de wereldboltoren na het verlaten van de snelweg daarstraks al opgemorken!

We reden de toren niet voorbij, want het ging linksaf een veldweg in tot een splitsing tussen de routes van 15 km en 25-45 km op 17 km van het vertrek.  Na het kruisen van een baan konden we genieten van een amusante afdaling over een graspaadje.  Dit pad kwam uit in een holle assenweg waar we getrakteerd werden op een fikse klim.  Ter hoogte van enkele huizen ging de assenweg over in een smal kasseibaantje.  Een Pellenbiker stak me in zijn lichtblauwe cluboutfit voorbij.  Mogelijk dronk deze argeloze in 2011 ook dodeduifwater!  Er was toch even wat drukte in deze smalle kasseiweg.  Een vrouw reed er met haar wagen traag achter enkele mensen die op hun beurt naar hun wagen stapten.  Toen ik tot vlak bij de bumper van haar auto gekomen was begon deze vrouw weer achteruit te rijden!  Ik heb toen eens goed hard moeten roepen om te laten merken dat ik niet zinnens was van de hele weg weer achteruit te bollen!  Enigszins beteuterd draaide ze het raampje open.  Ze zal me niet gezien hebben!  Toen ik voorbij reed werd de reden van haar manoever me duidelijk.  Er kwam een tegenligger aan en de plek was er te smal om elkaar te kunnen kruisen.  In het zog van de Pellenbiker dook ik er na 19,75  km opnieuw de velden in en werden we eventjes geconfronteerd met lichte regen.  14.50 u.  De veldweg veranderde weer in een kasseiweg die me tot in Hamme-Mille (Beauvechain of Bevekom) voerde.  Van deze plaatsen had ik al wel gehoord, vermoedelijk omdat Hamme-Mille aan het Meerdaalwoud grenst waar ik allicht al met de bike ben gepasseerd.  Bevekom is bekend vanwege de luchtmachtbasis.  Toen ik even stond te bekomen van het feit de taalgrens te zijn gepasseerd op 20 km vanaf de start, kwamen er nog twee bikers Beauvechain binnen gesnord.  Les vététistes moustachent à Beauvechain!

Er kwam nog een late rijder voorbij waarna een veldweg me deed klimmen tot de splitsing 25 km en 45 km op 21,50 km van het vertrek.  Een afdaling over een ruwe veldweg, overgaand in een semi holle weg bracht me tot in de rustige Rue du Village in Beauvechain (Mille?).  Nog steeds zorgde een lichte regen voor wat nattigheid.  Een pad voerde me over een hoogvlakte om op 24 km een klim in een knappe holle weg te bereiken, overgaand in een veldweg op een volgende hoogvlakte.  15.10 u.  Vanaf daar reed ik door een open landschap met bomen aan de horizon.  Nergens rondom was enig spoor van bebouwing te zien!  Een pad bracht me dan toch tot een plek met enkele godvergeten huizen waar een oudere man in zijn tuin stond te koteren terwijl zijn hond lekker rustig naast de kant van de weg lag.  Op deze schijnbaar van de moderne beschaving verstoken plek bereikte ik na 26 km omstreeks 15.15 u de bevoorrading.  Deze werd bevolkt door een man en een vrouw onder een tentje dat voor een oude kapel was opgetrokken in Mille-Beauvechain, te zien aan een plakkaat in de verte die ik slechts met veel moeite kon lezen.  Er stonden nog drie bikers, waaronder de in blauw gekostumeerde dodeduivenwaterdrinker uit Pellenberg.!  Deze deed zijn verhaal tegen de twee anderen over het feit dat het tegenwoordig zo moeilijk is en lang duurt om vergunningen los te krijgen en dat dit mettertijd de doodsteek zal betekenen van de toertochten.  Dat sommige verenigingen alles van de gemeente gedaan krijgen, en andere bijna niets!  De bevoorrading was elementair, maar voldoende met bananen, appelsienen, plakjes cake en drinken.  Voor een toer van 45 km heeft men niet meer nodig dan een amuse-gueule, wat smoelvermaak, tijdens de rustpauze!  De hond van daarnet kwam naar de tent afgezakt om ons te begroeten.

Samen met het drietal weer vertrokken om direct na de stop een splitsing tussen de 25 km en de 45 km te treffen.  Van de vétété-bébé van 15 km was hier geen spoor te bekennen.  Een veldweg voerde me door Mille tot op een plek waar het witgeschilderde kapelletje La Chapelle de Saint-Cornelis of Saint-Corneille tussen een stokoude hoeve met deels ingestorte bijgebouwen en een oud gerestaureerd huis, beiden ook witgeverfd, mooi stond te wezen.  Deze drie gebouwen in de Rue Saint-Cornelis zijn als beschermd dorpsgezicht voor de eeuwigheid geklasseerd!  De boom naast de kapel was voor mij even het schuiloord tijdens een fikse regenbui.  Ik reed vervolgens over een asfaltbaantje naast een groot ommuurd domein om even later een klim over grove kasseitjes aan te vatten.  Een lange veldweg voerde me doorheen een zeer rustige, landelijke streek.  Links van mij was er bos en er passeerde ook een vaste route.  De hemel achter mij kleurde blauw en de zon begon te schijnen, waardoor de streek er eens zo prachtig uit zag!  Op 33 km voegde de route van 25 km zich weer bij deze van 45 km op een plek midden het open veld.

Omstreeks 34 km kreeg ik een knappe holle weg voor de wielen.  Even afgestapt aan een geïmproviseerde stenen trap die naar een klein in het groen verscholen kapelletje op de flank van de holle weg leidde.  Het dateerde uit 1896 en was toegewijd aan de Heilige Bernardus.  Terwijl ik naar boven kroop reed er nog een biker door de holle weg.  De holle weg ging ter hoogte van een stokoude en deels ingestorte hoeve over in de Oude Geldenaaksebaan, een kasseiwegeltje in Bierbeek.  Ter hoogte van een kruispunt van verharde holle wegen liepen wandelaars rond, reed er een slechte chauffeur te stuntelen om de oprit van een huis te verlaten en stond een auto zonder chauffeur met draaiende motor midden op het kruispunt.  Daardoor miste ik de pijl die de holle weg naar boven toe in wees!  Boven gekomen herkende ik de plek van de start van de tocht die ik vanuit Bierbeek (zelfs al meer dan eens) gereden heb, ter hoogte van het cultuurcentrum De Borre en het voetbalveld aan de Wijnenberg.  Even tevoren was mijn eurocent al gevallen, want bemerkte ik de steile oprit die ik ooit verkeerdelijk was op gereden in plaats van de naastliggende straat!  37 km.

Servitudepaadjes leidden me door de meer bewoonde wereld tot de voetweg Kruypad naast een bescheiden schoolgebouw.  Op 38,50 km trof ik weer een splitsing tussen de 25 km en de 45 km ter hoogte van een kapelletje aan de Middelbosstraat.  Na de onderdoorgang van het hogesnelheidsspoor en de snelweg kon ik genieten van een bijzonder knappe holle weg die me naar een graspad voerde op 40 km.  Dit grasspoor leidde over een vals plat naar een plezante afdaling in een holle weg, gevolgd door een klim over kasseitjes tot in de Steenstraat.  Weer de velden in om nogmaals een afdaling in een holle weg te genieten tot in de bewoonde kern van Lovenjoel op 44 km.  Een klim over kasseitjes in een donker bos en een zanderig pad leidden me weer tot aan de tent op den Bremt.  Omstreeks 17.00 u had ik daarmee 46 km achter de wielen.

Mijn fiets toevertrouwd aan de door Heidezonen bewaakte bikeparking naast de kapel.  De Pellenbiker en de twee andere bikers die ik aan de stop had gezien waren nog ter plekke.  Een clown zorgde er voor wat animatie en kwam aan de tafels zijn truc tonen: een balletje in en uit een gesloten eierdopje toveren!  Die gasten leiden u af met hun praten, maar hoe aandachtig ik ook keek naar zijn handelingen, ik kon de truc niet achterhalen.  Enkele kinderen speelden op een springkasteel.  Mezelf verwend met een broodje hamburger en een broodje witte pens en mijn polsbandje ingeruild voor een pannenkoek als dessert.  Alles doorgespoeld met twee glazen Lindemans kriek van het vat.  Heidezonen liepen af en aan met drank en eetwaren voor bediening in de tent en onder de open tent.  Er kwamen geregeld inboorlingen toe om wat te eten of te drinken, zonder van een overrompeling te kunnen spreken.  Het begon ook wat frisjes te worden om buiten te zitten.  Om 18.15 u ben ik huiswaarts vertrokken.  Niet als laatste, want het tweetal van aan de stop had duidelijk nog geen zin om al naar huis te gaan!  Bij de man aan de bikeparking eens geïnformeerd of er voldoende belangstelling was geweest voor hun tocht.  Samen met de familietocht bleken de Heidezonen toch tevreden over de opkomst.  ‘s Avonds zou er nog een fuif plaatsvinden in de tent.  Een puik georganiseerde toertocht doorheen een zeer landelijke streek met na een ietwat saaie intro toch een voldoende gevarieerd parcours.  Echt technische passages zijn er niet te vinden, maar het is een goede manier om eens kennis te maken met deze streek.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

08-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax