Op 4 km voerde de tocht me doorheen een dreef met mooie bomen wiens schaduw er voor gezorgd had dat de bodem er hier nog vrij nat bij lag, ondanks de stralende zon. Ik werd in de richting van de drukke N44 gestuurd. Dat is de baan die Aalter met Maldegem verbindt en luistert naar de namen Knokkeweg, Knokseweg en Aalterbaan. Even over het van de baan afgescheiden fietspad tot aan de grens met Maldegem. Hier was ik bij het toekomen met de auto gepasseerd. We dienden de baan over te steken en aan de overkant ging het na 5,50 km het domeinbos Drongengoed in om daar een stukje van een groene vaste route te berijden. De smallere, soms met hoog gras begroeide, wandelpaadjes werden ons ontzegd, want we reden doorheen het bos over de eerder brede grindwegen. Op 6 km trof ik er een eerste splitsing tussen de routes van 15 km (kidstoer) en 25-38-48 km. Ik speelde er wat haasje-over met een andere traag rijdende biker, omdat ik af en toe eens stopte, en ik kon geen woord verstaan van zijn streektaaltje! Tot 8,5 km werden de bikers over de brede assenwegen doorheen het Drongengoed gestuurd om weer uit te komen op de N44.

Na enkele tientallen meters over het fietspad van deze drukke verkeersweg werden we rechtsaf de Haakdreef van Maldegem in gestuurd waarbij asfalt even verder overging in een assenweg die uitkwam in de Oude Eekloweg. Aan enkele verloren gelopen huizen die daar bijeen stonden hing de was te drogen op draden die aan de overkant van de weg tussen de dikke boomstammen waren gespannen! Waar komt men dat nog tegen? Linksaf en rechtsaf een dreef in waar zich onder zeer hoge bomen twee smalle sporen hadden gevormd. De dreef maakt deel uit van de Drongengoedfietsroute en ik kreeg er twee oudere echtparen op stadsfietsen als tegenliggers. Het pad kwam tegenover het Hotel Cleythil, ondergebracht in een gerestaureerde hoeve in Maldegem, uit op een asfaltbaantje en daar ging het linksaf, nogmaals tot op de N44 die daar Aalterbaan heet, op 10,75 km na de start omstreeks 14.00 u.

Het ging een dreef in om er de splitsing te treffen tussen de 25 km en de 38-48 km op 11,5 km van de start. De splitsingen waren altijd zeer goed aangegeven en na het nemen ervan stond steeds een herinneringsbordje dat de gekozen afstand nog eens vermeldde, zodat vergissingen uitgesloten waren. Gekozen voor de grootste route waarna ik Maldegem-Kleit binnen reed. Enkele asfaltbaantjes door de bewoonde wereld brachten me naar een assenweg die me doorheen het speelbos Maldegemveld voerde. Daarna volgde een bosdreef met veel plassen. Toen ik even aan de kant was gaan staan passeerde er een biker die vroeg of alles in orde was. Soms zijn er toch nog goede zielen die zich afvragen of je geen stukken hebt! Maar dat was gelukkig niet zo. Ik kreeg een mooi bospad voor de wielen omstreeks 15,50 km en reed dan over een weg door aan beide kanten afgesloten bosgebied, vermoedelijk nog steeds het Maldegemveld. Een halve kilometer verder was een splitsing tussen de routes van 25-38 km en 48 km aan de Langedreef, dit is een assenweg doorheen de velden. Gekozen voor de langste route. Een rustig asfaltbaantje voerde me in een bocht voorbij de Kapel Onze-Lieve-Vrouw-van-de-doorn, een hele mond vol voor zo’n klein bouwwerk! Twee jonge meisjes kwamen aan hun vader vragen of ze om een ijsje mochten gaan. Die was aan het werk op het veld met een tractor, een nog kleinere zoon op de schoot. Ze spraken elkaar toe met de gsm! Moderne tijden! Er kwam nog een biker voorbij, gevolgd door een groep van vijf.

Vanaf de kapel werden veldwegen m’n deel tot ik omstreeks 19 km een asfaltbaantje bereikte aan een Bed and Breakfast Prinsenveld. Een kilometer verderop konden we nog genieten van de doortocht van een mooi stukje bos van Maldegemveld. Er lag daar wel wat slijk. Na de mooie Urselweg kwam er een splitsing tussen de 25 km en 38-48 km op 21,5 km van het vertrek. Daar kwam ook het parcours van een groene en blauwe vaste route. Er stond een kaart van het mountainbikenetwerk Meetjesland. Ik herkende de plek nog van toen ik hier vorig jaar in augustus passeerde, maar dan komende van de andere kant. Het ging een stukje over betonwegen in Adegem en ik passeerde een plek waar oude landingslichten van een vlieghaven in de velden staan. Die kreeg ik vorig jaar ook te zien. Er steeg een vliegtuigje op van achter de bomen. Ik diende een veldweg in te slaan en reed er over deels overwoekerde oude kasseien en grote plavuizen. De drukke Zwepe over, een hoofdweg door Anzegem, en de Vlamingstraat in om te genieten van een landelijke omgeving. 24,50 km om 15.00 u.

Mooie assenwegen leidden me doorheen een bos tot aan het zogenaamde Veldkruis, een vergulde Christus die aan zijn kruis hangt onder de bomen. Dit kruis staat in Ursel aan de rand van de Keigatbossen. Een aantal oudere mannen zat er te buurten. De bevoorrading van de tocht vorig jaar in augustus was op deze plek neergepoot. Tot 27 km volgde een mooi stukje bos. Daarna voelde ik het beton van de Keigatstraat onder mijn wielen en dook ik opnieuw de velden in. Tot 31,50 km volgden redelijk veel asfaltwegen vanaf een aantal in het midden van nergens schilderachtig gelegen oude huizen, slechts één maal onderbroken door een assenweg, om te arriveren in Ursel.

In het zog van een biker mee een drukke baan over, waarbij een aanstormende auto iets sneller reed dan ik vermoedde! Oef! Er volgden nog drie andere deelnemers. Op 31,50 km bereikte ik de drukke Urselseweg in Ursel-Knesselare. We dienden een stukje langsheen de drukke baan te rijden tot aan een toegang van het voormalige militaire vliegveld van Ursel. Naast de ingang stond een villa jammerlijk te verkommeren! Op één van de oude overwoekerde betonwegen in het domein stond de bevoorrading op 33 km van de start. Er waren nog vier bikers aanwezig, waarvan een vrouw. Het viertal waarmee ik daarstraks de drukke weg had gekruist! De enige medewerker ter plekke begon met de opruim, terwijl hij naar de commentaar over de Ronde van Frankrijk luisterde. Ik zal de laatste geweest zijn, want vanaf hier kreeg ik geen andere bikers meer te zien. Toch nog een partje banaan, een partje appelsien en een prinskoek doorgespoeld met een bekertje cola. Een bordje meldde dat ik nog 17 km te rijden had. Er was daar zelfs een pijltje bevestigd aan een stevige distel die in een spleet tussen het beton was opgeschoten! Na de stop reden we een rondje over de in onbruik geraakte betonbaan en bij het verlaten van het domein troffen we aan de slagbomen aan de Urselseweg een splitsing tussen de 15-25 km rechtsaf en de 38-48 km linksaf.

Voor de langste afstanden dienden we terug te keren op onze stappen en de baan te kruisen. Ik had bij het toekomen al gemerkt dat er pijltjes naar de overkant wezen. We doken er een stukje bos in om even verder het bospad te zien overgaan in een lange assenweg doorheen de velden van Ursel. Aan het einde ervan was de splitsing tussen de 38 en de 48 km op 36 km van de start. 15.50 u. De tocht voerde mij verder door straten van Ursel, zoals de drukke Middelweg en de rustige IJzeren Hand. Smalle straatjes leidden me onder anderen voorbij een in onbruik geraakte molen, waarvan enkel nog de romp overbleef. De wieken en zelfs de ramen waren weg! 38,50 km. Vanaf hier volgde eerst redelijk wat asfalt en een bijzonder leuk lang smal grasspoor doorheen hoog gras tussen de velden omstreeks 41 km. Daarna veel beton en asfalt door het landelijke Ursel, op sommige plaatsen goed voorzien van koeienvlaaien! En stinken die stallen waar je passeerde!

Op 44 km stond aan de rand van een boerenhof een afgedankte metalen constructie die er uitzag als een verkleind model van de Eiffeltoren! Misschien om in een Tour-De-France-stemming te komen! Dat was op een plek die Wessegem heette. We werden er eerst verwelkomd en bij het buiten komen begroet door een bord met “salut en de kost”! Vlaamse humor? Tussen de twee borden in reed ik voorbij het oude Hof van Wessegem, een oude nederzetting waarvan reeds sprake was in de tiende eeuw, toen luisterend naar de naam Wissingim. Het gebouw telt zeven traveeën! Dat behoeft een woordenboek! Een travee (afgeleid van het Franse woord travée) is onder andere een deel van een gebouw, dat wordt bepaald door twee opvolgende steunpunten in de lengterichting van het gebouw. Een travee is ook een begrip in de vlakverdeling van een gevel. De travee is dan de afstand waarbij de gevel zich in de lengterichting begint te herhalen, dit komt dan overeen met de breedtes van deuren en vensters. Met een travee wordt ook een gedeelte van een schoolklas aangeduid, gemarkeerd door een reeks bijeenhorende tafeltjes. Zo bestaat de traditionele 'busopstelling' in een klaslokaal uit drie traveeën van tien tafeltjes, waarbij elke travee bestaat uit vijf gepaarde tafeltjes, ruimte biedend aan tien leerlingen. Er waren inderdaad zeven gelijkaardige ramen naast elkaar in de voorgevel!

Het ging weer eventjes over de drukke Middelweg tot aan de grens met Aalter om daar in de richting van de Pietendriesmolen gestuurd te worden. De Piet en den Dries, de Piet zijnen dries of den Dries zijne piet? Wie zal het weten? Omdat we al rechtsaf gestuurd werden nog voor ik enig spoor van een molen had gezien, ben ik daar even rechtdoor gereden om hem na de bocht te treffen. Hij is gerestaureerd en werkzaam. Helaas staan sommige schuren van de belendende hoeve op instorten. Ook het woonhuis zelf is nodig aan opsmuk toe. Dat zal voor de volgende eigenaar zijn! Via de Driepikkel ging het de Urselsebaan weer over en volgden asfaltbaantjes en een assenweg tot aan de Donkerstraat (50 km). Na nog een aantal asfaltbaantjes bereikte ik na 54,50 km omstreeks 17.00 u weer de sportvelden.

Mijn niet al te vuil geworden fiets even afgespoten met de tuinslang. Het kaartje met het noodnummer kon je omruilen voor een Ename. Buiten kon je nog een hot-dog kopen die ik doorgespoeld heb met een icetea. Omdat er nog wielertoeristen buiten zaten (je kon hier ook wegritten rijden: 25, 60, 105 en 148km en een familietocht van 25 km) nog een tijd genoten van het mooie weer om daarna de bijna 90 km huiswaarts weer aan te vatten. De tocht was goed georganiseerd: een degelijke afpijling, gevarenbordjes, duidelijke markering van de splitsingen, bevoorrading met fruit en knabbeltjes en bikewash met tuinslangen. Omdat ik graag in de bossen rijd kunnen tochten in Oost-Vlaanderen me minder bekoren als er elders alternatieven zijn, maar ik heb me toch goed geamuseerd en genoten van het prachtige weer!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

09-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De tochten in Asse en Halle-Breedhout waren voor deze zondag ook mogelijke opties, doch na een vermoeiende maand toch maar gekozen voor een toertocht dichter bij huis. Dus thuis om 8.00 u met de bike vertrokken naar Sint-Job-in-‘t-Goor om er deel te nemen aan de toertocht van de Sint-Jobse Pedaalridders met opties voor 15, 25 en 45 km. Een uur later en 18 km verder was ik aan de voetbalvelden en in de nabijheid van de start was er nog veel drukte. Het feit dat hier ook een wegrit van 75 km werd aangeboden, zal hier wel de oorzaak van geweest zijn, ook al kwamen er ook nog mountainbikers toe. Aan de start nog een bekende getroffen uit een gezelschap dat ik al een hele tijd niet meer te zien heb gekregen. De man met het smalle baardje op de kin, ik ken zijn naam niet. Er waren afzonderlijke inschrijvingen in de kantine en om 9.15 u was ik op weg.

Het ging zoals gebruikelijk vanaf deze vertrekplaats achter de voetbalvelden het bos in over een vochtige singletrack, waarna een idem dito bospad me tot op een drukkere baan op de grens met ’s Gravenwezel voerde. Daar trof ik meteen de eerste splitsing tussen de routes van 25 km en 15-45 km op anderhalve kilometer van de start. Brede grindpaden in het bos deden me vermoeden dat ik in de omgeving van de antitankgracht reed. Ze brachten me naar een villawijk van ’s Gravenwezel. Daar reed ik het onverharde Kwikaardstraatje voorbij en sloeg het Caterstraatje in. Daaruit en uit de aanblik van de omgeving kon ik afleiden dat ik me aan de achterzijde van het domein van het Kristus Koninginstituut bevond, een school voor buitengewoon secundair onderwijs. 4 km. Eens de baan over reed ik voorbij het reuzengrote standbeeld van een kat het bos in alwaar ik te maken kreeg met een groep tegenliggers op stadsfietsen.

Van 6 tot 7 km was het slalommen geblazen over een redelijk brede zandweg waarop zeer grote plassen stonden die niet allemaal konden ontweken worden. Soms was het er aan de zijkanten gewoon doorheen, hopend dat de put niet te diep was! In de verte voor en achter reden nog bikers. Links en rechts van het pad lagen de terreinen van de Antwerp International Golf and Country Club Rinkven op de grens tussen Sint-Job en ’s Gravenwezel. Het is pas recent dat ik tot de ontdekking gekomen ben dat hier een golfterrein ligt, ook al was ik hier vroeger in de buurt al meermaals met de bike gepasseerd. Omstreeks 9 km bereikte ik een in de bossen gelegen betonnen fietspad en kwam ik uit in de Koeistraat, een asfaltbaantje dat naast de golfterreinen loopt vanaf de school Kristus Koning. Ter hoogte van de school werden we door een seingever naar de overkant geholpen.

Tot 11 km voerde de tocht me over het domein van de school Kristus Koning, eerst langsheen de typische gebouwen in gele baksteen, waar een geur van frietvet hing. Eten voor de Broeders van Liefde! Ondanks de aanvang van de vakantie was hier dus nog leven! Daarna doken we het grote bos in dat tot het domein van de school behoort, maar voor meerdere toertochten opengesteld wordt. Er liggen hier namelijk heel wat paadjes verscholen, want geen enkele toertocht die toestemming vraagt om hier te mogen rijden kiest hier dezelfde wegeltjes uit! Door de vele greppels die hier liggen rijd je er op sommige plaatsen als over een wasbord. De tocht verliet het domein via het achterpoortje dat uitgeeft in de Caterskapeldreef in ’s Gravenwezel (Schilde). Even verder ging het weer het bos in over een singletrack en trof ik een splitsing tussen de routes van 15 km en van 25-45 km op 12 km van de start omstreeks 10.00 u.

Het ging een stukje dennenbos in waarin enkele open stukken heide liggen en een half opgedroogde vijver waar nu waterlelies op lagen. Meerdere tochten in de streek passeren deze plek. Nog niet zo heel lang geleden, vorige winter vermoed ik, ben ik hier nog eens gepasseerd en toen had een flauwe plezante hier de pijltjes aan het verhangen geweest! Toen was hier in de omgeving een lus uitgetekend en passeerden we twee keren de vijver. De rit voerde me nu vanaf de vijver doorheen het bos naar wat ik vermoedde Het Examen te zijn. Dat is tenminste de naam die men zou kunnen geven aan een gebied waarin een aantal paden liggen die luisteren naar namen als de Kleine Vraagstraat, de Grote Vraagstraat, de Vraagstraat en dergelijke meer! Ik reed er over een vrij lang en breed pad met bij wijlen zeer grote plassen waar zich in de loop der tijden op de zijkanten smalle paadjes hebben ontwikkeld om deze te ontwijken. Er staken me daar nog redelijk wat andere deelnemers voorbij en ik kreeg er ook af te rekenen met tegenliggers. Mijn vermoeden bleek te kloppen, want aan het einde van het pad stond een bordje dat me toonde dat ik in de Kleine Vraagstraat reed, maar niet in de gebruikelijke richting. Even verder bereikte ik het kruispunt met de bekende grote baan die ongeveer op die plek de grens van Brecht met Schilde overschrijdt en overgaat van Abdijlaan in Waterstraat. Daar stond een seingever om de bikers tegen te houden in geval van naderend verkeer. Hij riep ook iedereen toe dat er daar een splitsing was. De 25 km ging rechtdoor een zandweg in die, naar ik meen, richting Drieboomkensberg voert en de 45 km ging rechtsaf een stukje over het asfalt fietspad naast de baan. Dit op ongeveer 15 km van het vertrek.

Aldus reed ik vanuit Brecht weer Schilde binnen om kort daarna linksaf gestuurd te worden, recht het Molenbos in, het bos waarin Drieboomkensberg verscholen ligt. Maar daar waren we nog niet aan toe, want via brede bosdreven werd ik eerst in de richting van de Trappistenabdij van Westmalle gestuurd die ik na 19 km aan de achterzijde ervan passeerde. Daar reden we over de typische zanderige dreven die er omwille van de recente regen vast en goed berijdbaar bij lagen. Uiteindelijk arriveerde ik in de Oude Baan op het grondgebied van Westmalle (20 km) omstreeks 10.40 u. Het ging de Wijngaardstraat in en aan de Molenbaan linksaf onverhard op. Een veldweg voerde me weer naar het Molenbos en aan de omgeving te zien zou ik dra de paadjes van Drieboomkensberg bereiken. Nadat ik nog twee wandelaars als tegenligger kreeg bereikte ik op 22 km het begin van de speeltuin! Op een nat pad met enkele plassen en wat modder er naartoe reden drie Weetabixboys me voorbij. Weetabix zelf was er niet bij. Goed dat de laatste me begroette, anders had ik ze niet herkend! Ze droegen namelijk alle drie eenzelfde gloednieuwe pak in opvallende kleuren! Ze zien er echt knap uit zo! Héhé!

Elke zichzelf respecterende toertocht in deze streek gaat niet aan de wirwar van paadjes die in dit stukje van het Molenbos liggen voorbij! Daar wordt door de parcoursbouwers altijd dankbaar gebruik van gemaakt om lussen uit te zetten op de singletracks die zich hier door de nodige putten en sporadische bultjes tussen de bomen en de struiken slingeren. Ik denk zelfs dat enige kennis van de paadjes nodig is om er voor te zorgen dat het parcours zichzelf niet kruist! De wegeltjes lagen er zeer goed berijdbaar bij, een vettige strook hier en daar niet te na gesproken. En in de putten stond soms ook nog wel wat water of half opgedroogd slijk. Tijdens de wintermaanden of na slecht weer kan deze speeltuin er vaak veel lastiger, want modderiger, bij liggen! Gedurende een dikke twee kilometer reden we zo over de paadjes van Drieboomkensberg. We verlieten het bos ter hoogte van het kruisbeeld en de tussen de bomen verscholen bidplaats met klein kapelletje aan de zanderige bult vol wortels. Ik had op die plek de bevoorrading verwacht, omdat ze daar vaak bij toertochten neergepoot wordt, maar dat was deze keer niet zo. Omstreeks 11.00 u kwam ik na 24 km uit het bos tevoorschijn ter hoogte van de onverharde Oude Liersebaan. Toen ik even halt hield op het kruispunt met de Heikantstraat kwam er een traag rijdende Greenbiker voorbij. Dat moet iemand uit de streek van Bornem geweest zijn. Even later bleek dat hij traag reed om te wachten op een man en een vrouw waarmee hij de tocht samen reed, die me op Drieboomkensberg waren voorbij gereden en daarna langs de kant stonden te prutsen aan één van hun fietsen.

Over veldwegen bereikte ik in het zog van dit drietal opnieuw de Abdijlaan, deze keer het begin/einde ervan op het grondgebied van Brecht. We passeerden het Café Trapke Op, reden het Kempisch Kanaal Schoten-Dessel over via het ophaalbruggetje om op de andere oever linksaf te slaan naar het bos toe. 28 km. Het ging van onverhard de Lochtsebaan in en aan het kruispunt met de Tilburgbaan ging het linksaf om er de bevoorrading te treffen op het grasveldje voor de kapel op ongeveer 29 km van de start omstreeks 11.20 u. De Sint-Theobalduskapel ligt op de kruising van de Tilburgbaan en de Lochtsebaan in Brecht. Ze wordt ook wel 'de kapel op de Locht' of het 'Lochts kapelleke' genoemd. De kapel is toegewijd aan Sint-Theobaldus of Sint-Eewout. De bevolking kwam naar de kapel om er gezegend water te halen tegen kinkhoest. De kapel uit 1436 werd vernietigd door Spaanse troepen in 1584 en werd in 1613 gerestaureerd. Het is een laat-gotische kapel. In de 20ste eeuw werd de kapel enkele malen in zijn oude glorie hersteld. In 1986 werd de kapel beschermd als monument. Aan de stop kon je partjes appelsien en wafels eten en was er sportdrank voorzien. Twee mannen zorgden er voor alles.

Na de pauze ging het de Tilburgbaan op, daar stonden borden van wegenwerken. We bereden er een vrij lange assenweg in de buurt van het kanaal en omstreeks 31 km ging het de bossen aan De Merel in. Daar hing aan een boom een splitsingsbord voor de routes van 25 km en van 45 km. Tot 34,5 km konden we genieten van het bos in de omgeving van Tennis De Merel met de vele natte paadjes tussen de boomstammen, met bultjes, putten, wortels en springbultjes die het iets technischer maakten. Enkele plezante kilometers tijdens deze tocht op een plek die ik nog nooit bereden had. Ik kwam uit het bos tevoorschijn in de Van Bavellaan tussen huizen en buitenhuizen. Het ging de Tilburgbaan in en op deze assenweg waren wegenwerken aan de gang. Met fluoverf bespoten paaltjes markeerden de plaatsen waren kabels lagen die bij het graven moesten ontzien worden. Een kwistig van stenen voorzien bospaadje leidde me daarna achter huizen.

Inmiddels was de Greenbiker me weer voorbijgestoken en ik vroeg me af of zijn metgezellen voor de kleinere toer gekozen hadden. Maar toen ik even halt hield op een kruispunt van bospaden, staken ze me na twee andere bikers voorbij. Omstreeks 37 km volgde een vrij vettig stuk bos waardoor de vrouw van het duo het wat lastiger kreeg en ik op een iets breder stuk weer kon inhalen. Een weinig verder lag een nog vettiger strook met modder en leek het me raadzamer van even van de fiets te gaan en te lopen, eerder dan mij te pletter te trappen! Samen met enkele anderen bereikte ik opnieuw de Tilburgbaan en ging het het asfalt jaagpad naast het kanaal Schoten-Dessel op ter hoogte van de plaats waar enkele woonboten liggen. Via het bruggetje boven op de sasdeuren moesten we het kanaal over en op onze stappen terugkeren over een graspaadje naast het kanaal in de richting van een oude bunker. Daar zat de Greenbiker langs de kant te wachten op zijn twee kompanen. Toen ik de bunker voorbij was zag ik het tweetal over het jaagpad op de andere oever rijden. Ik had verwacht hen na aankomst nog te zien te krijgen, maar dat zou niet het geval blijken. 38 km om 12.10 u.

Ik passeerde opnieuw de woonboten en even verder ging het rechtsaf het bos in langsheen een afsluiting waarachter een kampeerterrein ligt. Assenwegen voerden me langsheen in de bossen gelegen huizen en chalets. Aan de bosrijke Polderdreef trof ik na 40,5 km nog een splitsing tussen de routes van 25 en van 45 km. Er volgde een redelijk lang stuk recht op recht over de onverharde Sint-Jobbaan die op een gegeven ogenblik uit de bossen tevoorschijn komt en de open velden in duikt. Daar ligt links van de nochtans verkeersarme weg een door betonnen boordstenen afgescheiden fietsstrook. Midden in de velden ging het rechtsaf de Korhoendreef in. Vanaf deze landelijke zandweg kan je het klooster van de Trappistinnen aan de Abdijlaan in Brecht in de verte zien liggen, alsook de drie nieuwe windmolens die recent langsheen de E19 in Brecht-Overbroek zijn neergepoot.

Er volgde nog een vrij lange eentonige zandweg en samen met een andere biker arriveerde ik aan een “poortje” waarachter een smal pad vol wortels en een betonnen brugje lag dat me in de richting van Klein Zwitserland voerde zoals het gebied achter Kristus Koning hier genoemd wordt. 45,5 km. Ik arriveerde in de Kleine Vraagstraat en via een mooie singletrack die er evenwijdig met de weg loopt en door sommige tochten “vergeten” wordt arriveerde ik op de zandbulten die achter Kristus Koning liggen. Ik arriveerde weer ter hoogte van de toegang tot de school waar ik daarstraks gepasseerd was en de pijltjes intussen reeds opgeruimd waren. De grote baan over waar de seingever intussen zijn biezen had gepakt en dan ging het eventjes weer door de Koeistraat waar we daarstraks vanaf de andere kant door waren gereden. Even nog kreeg ik het gezelschap van twee anderen en na de bocht en een kort zandwegeltje kwam ik uit aan de achterzijde van de voetbalvelden en was ik om 12.55 u na 47,5 km weer bij af. Een mooi tochtje zoals men het hier in de streek kan verwachten en eens de andere kant uit in plaats van Brasschaat en de E19-plas en de doortocht van andere stukjes van het bos tussen het kanaal en de Schotensteenweg dan gebruikelijk.

Buiten aan de kantine zag ik al van ver de drie Weetabixboys in hun fluopakjes zitten! Mijn fiets, alhoewel niet al te vuil, werd vakkundig afgespoten aan de bikewash. Nadat ik de Weetabixboys begroet had, vertrokken deze huiswaarts maar kwam er nog een biker toe die ik sinds vrij recent heb kunnen toevoegen aan mijn kring “bekende” trouwe toertochtrijders. Jari had niet veel tijd voor een babbel, want had nog werk voor de boeg en was langer onderweg geweest dan voorzien. De tocht die hij daags voordien met een maat in Maastricht had gereden was zwaarder uitgevallen dan ingeschat! En hij was dan nog gevallen ook. Allicht kruisen onze paden elkaar nog wel eens in het kort, want zo’n sympathieke kerel kom ik beslist graag nog wel eens tegen. Afscheid genomen en nog een tweede glas gedronken alvorens huiswaarts te vertrekken. Intussen had een ijverige medewerkster de kantine bijna volledig weer proper gemaakt en zag ik één van de bikewashers het materiaal naar een schuurtje dragen.

Bij het naar huis rijden in Brasschaat nog even staan kijken naar de sportmannen die bezig waren met een triatlon in de omgeving van het park en de afgesloten Bredabaan. Op de Hoogboomsteenweg een zijsprongetje gemaakt in een lange gekasseide dreef “De Oude Gracht” en door de achterliggende bossen gereden, waarin één dreef met vrij bizarre bomen. Bij het weer naar buiten rijden gemerkt dat ik het bordje “privaat domein” niet had opgemorken! Ja, er zijn hier wel meer zulke mooie bossen en domeinen die helaas privaat bezit zijn en aan het oog der gewone stervelingen worden onttrokken! Bij thuiskomst had ik 91 km op het tellertje staan. Mijn maag riep “eten”, maar als je geen boodschappen doet, dan kan je op je bakkes kloppen! ’t Hoeveke in Hoevenen was dicht, dus dan maar meteen een tiental kilometer verder gereden en een gezondere toast gegeten in ’t Koetshuis aan het kasteel Ravenhof in Stabroek. Het zaakje doorgespoeld en nog even genoten van de zondagnamiddag. Bij thuiskomst had ik 109 km op het tellertje waarmee ik mijn vakantie op de best denkbare wijze had ingezet!

05-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax