Toertocht (15-23-33-40-52 km) van de Peltercrossers te Overpelt op zondag 13-09-2015.

De nachten van vrijdag op zaterdag en van zaterdag op zondag waren kort geweest! Ondanks het vroeg opstaan raakte ik op zondag niet op dreef! De toertocht van de Peltercrossers stond op het programma en ik zou iets vroeger vertrekken dan Jari. Uiteindelijk was ik slechts op hetzelfde tijdstip als hij ter plekke. Ik vond buiten verwachting nog een lege plek op de parking naast de zaal Holheide. Mijn bike toevertrouwd aan de mannen van de bewaakte stalling en ingeschreven in de intussen genoegzaam bekende parochiezaal. Om 09.30 u waren we op pad. We vertrokken zoals steeds via het bos naast de voetbalvelden waar een man met een doos klaarstond om de inschrijvingsbewijzen in ontvangst te nemen. De doortocht van het bos verliep niet zoals anders, want we kwamen er iets verder dan gebruikelijk weer uit tevoorschijn ter hoogte van een speeltuig voor kinderen. De woonwijk van Holven door en via een veldweg bereikten we de Hunnenbergstraat. Na de felle regen van de avond voordien lag alles er hier zeer goed berijdbaar bij. Ik had modderdabben gevreesd, maar daar was niets van aan. Op de veldweg lag geen enkele plas, dus het beloofde een behoorlijk parcours te worden.

In de Hunnenbergstraat ging het rechtsaf het bos in met achter ons een treintje bikers. Eens diep genoeg in het bos volgde al een eerste lusje over een singletrack. Een brede bosweg leidde naar een eerste splitsing op een kruispunt van boswegen. De kidstoer van 15 km en de rit van 23 km gingen er apart van de 33-40-52 km op 6 km van de start. Achter ons een vader met zoontje die toch de 33 km gingen rijden, ook al was het nog maar een klein ventje! Dat terwijl we twee jonge knullen die ons daarnet voorbijgevlogen waren de richting van de 23 km uit zagen rijden! Na twee keren afslaan ging ook de 33 km apart van de grotere afstanden. Bospaden en zeer lange singletracks voerden ons recht op recht door wat ik het “lichte” bos noem omdat de dunne bomen die er staan nog veel licht doorlaten. We reden er in de omgeving van een plek die Hobos heet. We kwamen even uit het bos tevoorschijn in een straatje waar een oude grenspaal staat in Hechtel-Eksel op 10 km van het vertrek om 10.10 u! Dat is kunnen!

We reden even door de villawijk en sloegen de Diestersebaan in om rechtsaf weer voor de bossen te kiezen. We kregen er leuke paden voor de wielen, onder anderen dat op de rand tussen bos en veld met heel wat uit de kluiten gewassen wortels. Na een track troffen we op 12,75 km de splitsing tussen de 40 km en de 52 km. Wij sloegen rechtsaf de langste toer op. Een bospad leidde ons naar het witte Kapelletje van het Vlasmeer (Onze-Lieve-Vrouw-Van-Rust) ter hoogte van de Weverstraat langsheen een iets drukker baan op de rand van de bebouwde kom van Eksel. Op 13 km kruisten we daar de baan om aan de overkant de bossen op te zoeken. We reden er door dichtbegroeide singletracks en werden voorbijgestoken door een biker met een dikkebandenfiets. In een volgend spoor door dicht struikgewas hoorden we die kerel plots roepen “dat er een fiets op de grond lag”! De zijne! Hij had in al zijn hevigheid een boomstronkje over het hoofd gezien en was van zijn dikkebandenfiets gekatapulteerd! Aan zijn spraak te horen een Nederlander! De man moet toch goed door elkaar geschud geweest zijn en tijd nodig gehad hebben om te bekomen. Het heeft ruim een halfuur geduurd eer hij ons weer inhaalde! Ik begon al wroeging te krijgen over het feit dat we niet echt gestopt waren om te zien of alles in orde was, ook al leek het van wel. Op 16,50 km passeerden we de voet van een enorme pyloon van de hoogspanningslijn die over het bos loopt. Daar liggen enkele zandheuvels om over te rijden. Vanaf deze plek reden we door niks anders dan bossen en over een mix van paadjes en singletracks!

Ter hoogte van de gebouwen van de automobielinspectie kruisten we de Napoleonweg, dat is de grote baan van Eindhoven naar Hasselt die ook voorbij Overpelt-Holven komt. Om de bossen aan de overkant in te rijden, nogmaals voorbij een grote pyloon. We reden er in een knap bos, op en af over heuveltjes in singletracks die tot vlak tegen de Napoleonweg kwamen. Op 21 km kruisten we nogmaals deze baan in het gezelschap van de gevallen dikkebandenfietser. Vanaf hier reden we door het bos min of meer terug in de richting van Holven en de Witte Berg, ook al zou het nog een hele tijd duren eer we daar toekwamen. In ieder geval konden we genieten van knappe boswegen en sporen waarbij we op 23 km het asfaltbaantje naar Overpelt-Lindel kruisten. Daar wonen nog steeds de ouders van één van mijn collega-makkers die destijds naar hier kwam werken, hier trouwde, woont en kinderen kreeg. Aan de overkant van de weg doken we opnieuw een singletrack in het bos in.

Niets anders dan boswegen en tracks werden ons deel. Omstreeks 27,50 km reden we eventjes omheen een open gemaaid veld dat langs alle zijden omringd is door bos. Later zouden we nog zo’n gelijkaardige plek bereiken. Daarna was het hobbelen over een singletrack als een wasbord. Op een plek waar het plots even omhoog ging schoof mijn wiel weg over gladde wortels en kon ik nog net de stam van een boom vastgrabbelen om een valpartij te vermijden. Op 28 km staken we nogmaals de Napoleonweg over aan het dropje en opje waarna een grasspoor en een mooi bospad ons tot op de tweede door bossen omgeven open plek voerde. Daar loopt een verhard fietspad naast een zandweg.

We reden opnieuw de bossen in en op 30 km bereikten we de plek waar de knappe singletrack op en af over enkele uit de kluiten gewassen heuvels in de richting van de Witte Berg leidt. We werden weer over de flank naar boven gestuurd en wat ik gevreesd had gebeurde: ik raakte er deze keer niet op! De ondergrond was vrij mul. Dat in het aanschijn van de bevoorrading die er opgesteld stond. Deze kwam op 31 km van de start en we stonden er exact op het middaguur. Opnieuw doet de soep haar intrede aan de bevoorradingen en de Peltercrossers hebben naast fruit altijd van die lekkere gevulde koeken in de aanbieding! De twee mannen die gewoonlijk voor de bevoorrading zorgen waren ook nu weer present.

Na de stop ging de kidstoer apart en voor ons naar de achterzijde van de Witte Berg waar we nogmaals over gejaagd werden. Dan weer door de zavel naar beneden, naar boven, naar beneden en nog eens naar boven. Om dan onze weg verder te zetten in de bossen. Op 36 km reden we in de richting van en even naast de omheining van de Ford Testbaan. Het parcours kruiste eventjes zichzelf en nadien bereikten we de voor mij lastige singletrack omwille van de combinatie van klimmetjes en korte bochtjes! 37 km. Daarna werd de rit verder gezet in de bossen nabij de testbaan. Even later reden we de grote manege en villa voorbij die naast een zandweg staat. Als je er linksaf slaat kom je pal aan de voetbalvelden van Lommel-Kattenbos in de Oude Diestersebaan uit. De vertrekplaats van de toertochten van MTB Kattenbos.

Een veldweg bracht ons naar de singletrack die gedurende een hele tijd vlak naast de spoorlijn loopt, eerst op de bosrand, daarna door het bos. Op 42,75 km kwamen we toe aan de overweg ter hoogte van een kruispunt van zandwegen waarvan één met een betonnen toeristisch fietspad. Van hieraf ging het een volgende lange singletrack in die door het bos ook lange tijd evenwijdig loopt met het spoor om uit te komen nabij het kruispunt van de Napoleonweg met de Ringweg die van Lommel naar Overpelt voert. 44 km. Vanaf hier volgden een aantal lussen over de bospaadjes en tracks in het bos tussen de Napoleonweg en het meer van Lommelzand op en af over enkele bultjes. Op 47 km staken we nogmaals de Napoleonweg over om de kant van Holven te bereiken. Daar volgden nog leuke singletracks over enkele zandhopen. We reden er in lussen door het bos en kwamen zo enkele keren naast de spoorweg. Zo bereikten we de volgende portie singletracks in de bossen van Holven in de richting van het voetbalveld. De paadjes waren er soms zeer smal en liepen er tussen laag struikgewas. Dat bleef een hele tijd zo duren tot we in Holven uit het bos kwamen ter hoogte van de zaal Holheide. Om 13.30 u met 52,50 km op het tellertje.

De bikewash was nog operationeel zodat we het weinige vuil van onze fiets konden verwijderen. De moeder van Jari en Hugo, waarmee ze een kleinere toer was komen rijden, zaten buiten op het terras voor de cafetaria van Holheide. De zaal was immers al zo goed als opgeruimd Binnen drankjes gaan halen. Zoals steeds zorgden de Peltercrossers ook goed voor wie bij de laatsten arriveerde, want één van de mannen kwam zelf met de bij de start beloofde curryworst langs! Er was zelfs een klein bakje met enkele frieten bij! Dat noem ik pas aandacht hebben voor uw deelnemers. Altijd een sympathieke bende daar in Overpelt en de toertocht die deze mensen elke keer weer aanbieden is om duimen en vingers af te likken. Niks dan bos en singletracks, goed uitgepijld en prima georganiseerd! Dit was het sluitstuk van drie ritten dit weekend die bijna voor de volle honderd procent door de bossen gingen! Sint-Job-in-‘t-Goor (Kristus Koning) op vrijdagavond, de tocht van de Off Road Bikers in Mol op zaterdag en Overpelt op zondag.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be!

StrammerMax

19-09-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (27-33-42 km) van de Off Road Bikers te Mol op zaterdag 12-09-2015.

Op zaterdag de toertocht gereden van de Off Road Bikers te Mol, de mannen met de zwarte pakken met geel opschrift. De start was vanuit de sporthal Den Uyt. Om daar te geraken diende ik het centrum van Mol te doorkruisen en de plek bleek inderdaad overeen te komen met wat ik me er nog kon bij voorstellen van vorig jaar. Een parkeerplekje gevonden voor het zwembad, op dezelfde plek als vorige keer. Ingeschreven en om 13.00 u waren Jari en ik op pad. De tocht ging van start via het betonnen fietspaadje dat evenwijdig met een beek, de Molse Nete, naast het zwembad passeert en na de bocht door een strook bos loopt. Al zeer snel kwamen we op de grote fietsrotonde onder het kruispunt van grote wegen nabij het Sint-Paulusinstituut en de Carrefour te Mol-Heidehuizen. Naast de school ging het de bossen in voor een eerste dosis knappe singletracks op de rode lus van de vaste Landduinenroute. Op 4,50 km kwam midden in het bos de eerste splitsing tussen de routes van 27-33 km en 42 km.

Gekozen voor de langste tocht. Die bracht ons over een assenweg tot op de drukkere Borgerhoutsedijk die we even voorbij de goktent Magic Dice dienden te kruisen. Aan de overkant ging het direct weer de bossen in en daar konden we tot maar liefst 10 km genieten van één lange keten van bospaadjes en singletracks! Dan voelden we eventjes asfalt onder de wielen en staken we nogmaals de Borgerhoutsedijk over om de Bremdoornstraat in te rijden. Het oude leegstaande huisje op de hoek van de twee straten dat na een vermoedelijke brandstichting uitbrandde is thans met de grond gelijk gemaakt. De grond staat nog steeds te koop. Zoals we vermoed hadden ging het halverwege in de straat de singletrack rechts in om via de Greesstraat opnieuw het bos in te rijden. Even verder kruiste het parcours zichzelf op een kruispunt van boswegen, alhoewel ik me niet kan herinneren dat we nadien nog op die plek gereden hebben.

Rijdend over ruwe veldwegen en door stroken bos bereikten we het gehucht Balen-Rosselaar waar we de ruïne van een oude kapel passeerden. Hier was vroeger een toertocht van Geros, gepensioneerden Rosselaar, uitgepijld door één man die zich Ief noemde op het forum. De toertocht is niet meer en Ief is evenmin nog actief op het forum. Allicht te weinig mensen die zich nog geroepen voelen om te blijven organiseren. Helaas, want Ief deed dat lang niet slecht in zijn eentje. De gepensioneerden zorgden voor de inschrijving en de bevoorrading. In Rosselaar ging het even over de asfaltbaantjes en dat moet veruit het langste stuk verhard geweest zijn in deze bosrijke toertocht. Op 15 km kwamen we toe op een kanaaloever langsheen het kanaal Dessel-Kwaadmechelen. We staken het kanaal over via het fietspad naast de grote baan. Aan de overkant ging het de brug weer af en dan rechtsaf de brug weer onderdoor over het jaagpad om in de richting van Driehuizen (Balen) te rijden. Aan café ’t Hoekske ging het linksaf het bos weer in. 17,75 km om 14.00 u.

Opnieuw konden we met volle teugen genieten van de doortocht van bossen in Balen. Op 19 km kregen we daarbij een portie zeer knappe singletracks over enkele heuveltjes. Op een bepaalde plek stonden er midden in het bos een houten paddenstoel, gebeeldhouwd uit een boomstronk, en een houten vogel. We bereikten de bizarre plek in het bos waar een groot stuk grond omheind is met een afsluiting uit betonplaten. Er lopen daar wat dieren rond, vaak paarden en ezels, en er staat een grote schuur. Er staat daar ook een moderne witte villa midden in het bos. We volgden de paden en de track langsheen de omheining om op quasi dezelfde plek weer uit te komen. Een wegeltje voerde ons dan voorbij kleine bosvijvertjes en daaraan merkte ik dat we dadelijk aan het vervallen Casino van Mol-Gompel zouden komen. Op het veld achter het gebouw was een voetbalmatch aan de gang. In de gloriejaren behoorden het casino, het voetbalterrein en de arbeidershuizen bij de glasfabriek van Gompel. 21 km.

We staken de hoofdweg door Gompel over om zo de Kievitsheide in te rijden. Hier staan de voormalige directiewoningen van de glasfabriek. Op deze plek kregen we een stukje bos te zien dat de vorige keer niet werd bezocht, in ieder geval niet door andere toertochten! Een vrij ongerept woest bos met enkele knappe paadjes op 23 km van het vertrek. Helaas kregen we vanaf hier ook af te rekenen met regen. Eens het bos weer even uit staken we via de verkeerslichten het grote kruispunt in Gompel over om aan de andere kant onmiddellijk weer het bos in te rijden. Hier werd duchtig uitgedund, want we zagen van tussen de bomen de school staan waarvoor de bevoorrading was opgesteld. Vroeger was alles hier dichtgegroeid!

De bevoorrading kwam op 24,50 km van het vertrek en wij arriveerden daar omstreeks 14.30 u. De Off Road Bikers hadden niet alleen fruit voorzien, maar ook wafels met en zonder chocolade en wat snoepgoed. Ook al hadden wij onderweg niet zo veel bikers ons zien voorbijsteken, er bleven steeds deelnemers toekomen. De regen was de enige spelbreker. Een dame die poolshoogte kwam nemen vertelde dat het aan de start aan het gieten was. Van zo’n hevige bui bleven we gelukkig gespaard. Na de stop ging het direct verder het bos in en over de bredere paden zoals de Zwarte Dreef en de Spoorwegdreef waar we het spoor ook kruisten. Via de bossen reden we tot in Balen. Op 29 km was er een splitsing tussen de 27 km en de 33-42 km. We passeerden daar omstreeks 15.00 u en het regende nog steeds.

Knappe singletracks voerden ons tot aan de curryworstenfabriek Mora langsheen het kanaal op 32 km van het vertrek. We bleven voorlopig op dezelfde oever, reden de grote houthandel Vanhooydonck voorbij en maakten een lusje doorheen het bos. Op 33 km kruisten we het kanaal om aan de andere kant de leuke bospaadjes en singletracks aan te doen. Daaronder een track met enkele kombochtjes. Het leuke ritje door het bos op deze plaats duurde tot maar liefst 38 km. We kwamen uit het bos tevoorschijn in de buurt van het kanaal en reden het terrein van de transportfirma Gheys voorbij. We reden even over het fietspad langs de grote weg om dan het bos in te gaan en via een omwegeltje met enkele bultjes opnieuw op het fietspad uit te komen dat ons tot op het jaagpad langs het kanaal bracht. Het jaagpad maakt hier immers een grote bocht omheen het terrein van een bedrijf dat op de kanaaloever is gelegen. Dan ging het een tijd over het asfalt van het jaagpad tot zo’n 41 km met een korte onderbreking over een singletrack die er evenwijdig mee loopt.

We sloegen dan rechtsaf van het jaagpad weg over een track onder lage takken om na een dropke een veldweg te bereiken. Toen we daar even halt hielden kwamen ons nog verschillende bikers voorbij gereden. De veldweg maakte enkele bochten en leidde ons naar de Molderloopstraat in Balen waar het perpetuüm mobile nog steeds over en weer stond te zwiepen achter het raam van één van de huizen. Ik heb ooit die mensen eens buiten gezien en hen verteld dat ik dat kleinood altijd in mijn verslagen vermeldde! We kruisten de spoorweg en doken letterlijk naar beneden het bos weer in. Een bordje kondigde er de laatste vijf kilometer aan! Ook tijdens deze laatste kilometers kregen we nog vele genietbare singletracks voor de wielen. Uiteindelijk bereikten we opnieuw de bewoonde wereld en hoorden we de beiaard spelen. Via de Lieven Heerstraat reden we naar de fietsrotonde onder het drukke kruispunt. Na nog enkele straten waren we na 47 km weer bij af aan de sporthal om klokslag 16.00 u. We hadden ons zodanig geamuseerd dat we niet eens gemerkt hadden dat het had opgehouden te regenen.

Door de bikewash met zacht spuitende hogedrukreinigers was onze fiets zo weer schoon. Om de mensen van de fietsbewaking niet meer te hoeven te belasten hebben we onze fietsen slotvast gelegd om in de cafetaria nog even uit te blazen. We konden ze van binnenuit zien staan. Nog een soep en broodje kaas verorberd. Deze keer geen wakke sandwich maar een stevig broodje ter grootte van een half Frans brood. We hadden een leuke namiddag beleefd ondanks het iets minder goede weer. De Off Road Bikers hadden een knappe toertocht weten aan te bieden met een bijna overaanbod aan bos en singletracks! Een mooi parcours en degelijke afpijling. Prima organisatie van bewaakte parking en bikewash. Steeds een aanrader om hier te komen rijden!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

15-09-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Avondtocht (18-28-38 km) van BuSO Kristus Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor op vrijdag 11-09-2015.

Voor de achtste keer organiseerde de school boor buitengewoon secundair onderwijs Kristus Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor op vrijdagavond haar avondtocht waarvan de opbrengst ten goed komt aan de schoolwerking en de kinderen met leermoeilijkheden. Eén keer werd er ook een dagtocht in plaats van een avondtocht georganiseerd en toen was het zeer slecht weer. Sinds dit initiatief ontstond heb ik er alle tochten gereden. Aldus trok ik ook deze keer naar Sint-Job. Bij aankomst liep ik al direct bekenden tegen het lijf, waaronder Mark (Sik) en Cheeseman. Van deze laatste was het lang gelden dat ik er nog wat van gehoord of gezien had sinds de toertocht in Wijnegem niet meer wordt georganiseerd. Hij had de bike ook tijdelijk aan de haak gehangen en nam nu de draad weer op. Allen gezond en wel. Ingeschreven om 20.00 u, een kwartier later gestart en dat zou nadien een onbewust verkeerde keuze geweest zijn!

Het ging al direct het bos in dat op het grote schooldomein gelegen is. Daar liggen al een aantal interessante singletracks. We passeerden ook het kerkhofje waar de Broeders van Liefde op eigen terrein begraven liggen. Na de bosrijke intro verlieten we op 3 km Kristus Koning en reden via het achterpoortje de Caterskapeldreef in, een onverharde bosweg met enkele eenzame huizen te Schilde. Rechtsaf een singletrack in onder lage struiken om zo een rondje te rijden in het achterliggende bos waar een klein zanderig duinengebied rond een vijver ligt. Enkele knappe tracks passeerden onder onze wielen.

Aansluitend voerden overwegend dreven en grassporen in brandgangen ons door de bossen van Schilde. Niet te schatten hoeveel paadjes er in deze omgeving te berijden zijn en waarvan allicht enkel de locals kennis hebben. Even bereikten we bewoond gebied ter hoogte van de Rinkvenlaan in Schilde. 8 km om 20.50 u. Een kilometer verder diende ik een grotere baan te kruisen en ging het onmiddellijk weer de bossen in tot de plek waar de kidstoer zich losmaakte van de rest op 10 km van de start en midden in de bossen. Op 11 km werd de tocht doorheen een strook gerooid bos gestuurd waar we over enkele heuveltjes gejaagd werden om zo in het gebied van de Ruige Heide te komen. Op 13 km zag ik bij het passeren van een wit huis dat we dadelijk voorbij de Trappistenabdij van Westmalle zouden rijden. Een zandweg voert daar voorbij de lange muur en de nieuwe koeienstallen van de abdij. Waren het de koeien of de paters die van het nachtleven proefden? In de stallen brandden namelijk zwakke rode lampen! Tot 15 km reden we in de bosrijke streek in de buurt van de abdij. Intussen reed ik nog steeds alleen, geen enkele biker had me tot dan toe ingehaald!

Ik voelde kort even asfalt onder de wielen om naar het kruispunt van de Wijngaardstraat en de Heidemolenbaan in het landelijke Westmalle te rijden. De plek was me voldoende bekend om daaruit te kunnen besluiten dat we in de richting van Drieboomkensberg gestuurd zouden worden. Het asfalt van de Heidemolenbaan ging al snel over in steenslag en op 17 km bereikte ik via deze weg het Molenbos. Elke zichzelf respecterende toertocht in deze streek doet deze plek aan! Het ging zoals ik verwachtte het eerste het beste spoor rechts in. Dat ligt er altijd vrij nat bij. Vanaf hier konden we rijden over de wirwar van singletracks die hier onder de bomen en tussen het struikgewas verscholen ligt. De paadjes waren goed berijdbaar, een heel verschil met tijdens de winter wanneer er veel water en slijk ligt, maar ze werden vaak aan het zicht onttrokken door het weelderig opgeschoten struikgewas. Als alles hier zo blijft groeien zullen er vroeg of laat toch snoeiwerken dienen te gebeuren om de tracks vrij te houden. Het rijden ging me er vlot af en op 19 km bereikte ik de bidplaats Drieboomkensberg.

Zoals ik gevreesd had, vermits ik geen bikers meer bespeurd had, was de bevoorrading die daar gewoonlijk staat volledig opgedoekt. Geen nood, bevoorrading is niet echt nodig en water heb ik altijd meer dan genoeg bij. Wel jammer, want ik hoopte er misschien toch enkele bekenden tegen het lijf te hebben kunnen lopen! 21.40 u. Drieboomkensberg ligt vlak bij een uitgang van het Molenbos en daar was de splitsing tussen de 18 km en de 28-38 km op 19,50 km van het vertrek. Het ging de Oude Liersebaan in, een assenweg, en ik passeerde het kruispunt met de Heikantstraat waar een privaat domein ligt met drie eenzame woningen en een centrum voor jeugdkampen. Er moeten daar bomen gehakt zijn, want vroeger kon je de gebouwen van die kampplaats niet vanaf de weg zien liggen! Eens daar voorbij en de bocht rechts om, volgde een kort zanderig stukje. Na de volgende bocht links werd de zeer lange stoffige veldweg aangesneden. Je wordt er goed door elkaar geschud vermits de bodem er vol steenpuin steekt. Mijn enige gezelschap was een landbouwer die in het nachtelijke duister nog met de tractor op zijn veld actief was.

Op 22,50 km kwam er een einde aan het door elkaar geschud worden en kwam ik toe aan het kruispunt van de Westmallebaan en de Abdijlaan in de buurt van het café Trapke Op. Het kanaal Schoten-Dessel werd gekruist via het ophaalbruggetje om aan de overkant een paadje links in te slaan. Dat is een fel gehavende veldweg met diepe putten en sporen die continu vol met water staan! Het noodlot sloeg toe toen ik op een bepaalde plek het evenwicht verloor! Omdat naar links vallen geen optie was wegens een grote plas heb ik dan maar voor rechts gekozen! Helaas, recht de beek in! Met water! Gelukkig niet al te veel, maar meer dan genoeg om mijn rit te moeten verder zetten met natte schoenen en voeten, een natte trui en natte zeem! In een beek vallen tijdens een toertocht staat daarmee ook op mijn palmares.

Het paadje bracht me naar de kapel van De Locht, de Sint-Theobalduskapel, op de hoek van de Lochtsebaan en de Tilburgbaan. Daar stonden vlaggen, tentjes en partytafels en een bord maakte duidelijk dat dit alles bedoeld was voor de Open Monumentendag van zondag. 24 km. Grassporen en singletracks voerden me tot op het terrein van de camping De Drie Linden. Daar ging het over de grote gekasseide parking om net voor de inrit linksaf het mooie graspad in te rijden dat evenwijdig met de Schotensteenweg door het bos voert, na een bocht onder anderen voorbij een grote boom met indrukwekkende takken. Vanaf 27 km reden we door een knap woest bos, op en af enkele heuveltjes. Helaas moest ik geregeld van de fiets omdat boomstammen het pad versperden. Ik vermoed er met opzet gelegd om crossers weg te houden. Toen ik fel licht tussen de bomen zag schijnen werd het duidelijk dat ik me in de bossen aan De Merel bevond, gelegen tussen het kanaal en de Schotensteenweg. Op 29 km reed ik die tennisvelden voorbij. Een kleine jongen was de enige die er nog buiten was. Enkele oude gekasseide paadjes door het bos werden aangesneden. 22.30 u.

Ik vervolgde de rit in de woeste bossen die langsheen de Tilburgbaan liggen. Daar ging het voortdurend over tracks heen en weer door het bos, waarbij we enkele asfaltbaantjes kruisten. Op 33,50 km kwam ik uit het bos tevoorschijn in de Donkerbosdreef, een naam die op dat ogenblik niet gestolen was. Zo bereikte ik het jaagpad langsheen het kanaal Schoten-Dessel. Ter hoogte van de sasdeuren kruiste de toer het kanaal om aan de overzijde het graspaadje voorbij de bunker en de woonboten te nemen. Rechtsaf het bos naast de camping in tot de Baan op sas 2. Via de Polderdreef ging het door de bossen om de tocht aan te vatten over de lange Sint-Jobbaan, beiden assenwegen. Eventjes reden we daarna door de bewoonde wereld, het enige echte stukje asfalt in de toertocht! Een wandelaar die zijn hond uitliet was het enige teken van leven! Via een strook bos ging het naar de Grote Vraagstraat. 38 km om 23.00 u. We doken het door een hek afgesloten smalle wandelpaadje in om tussen de boomstammen en struikgewas de Kleine Vraagstraat te bereiken. De knappe singletrack die ermee evenwijdig loopt bracht ons naar het bosgebied achter Kristus Koning. Omwille van de zandheuvels die er liggen Klein Zwitserland genoemd. Om 23.15 u was ik weer op het terrein van de school.

Nat van mijn val in de beek en omdat er nog weinig leven te bespeuren was ben ik direct naar de auto gegaan en ben huiswaarts gekeerd. Van de hele tocht heb ik geen levende ziel gezien, uitgezonderd de jongen aan de tennis en de wandelaar met hond! Geen enkele biker! Bij nader toezien was dat mijn eigen schuld. Je kon maar starten tot 20.00 u! Daar had ik niet op gelet! Terwijl ik zelf de informatie over deze tocht op mtb-you.be had ingevoerd! Het feit dat het zo’n eenzame tocht werd had mijn plezier wel wat vergald. Maar het parcours was bijzonder knap uitgetekend! Onvoorstelbaar hoeveel paadjes de parcoursbouwers hebben weten te vinden om in dit toch druk bewoonde gebied en op een beperkte oppervlakte een toertocht uit te zetten die omzeggens volledig off-road is! Daarvoor moet je een zeer goede kennis van de streek hebben! Verder zullen alle voorzieningen in orde geweest zijn. Zelfs uw fiets werd schoongespoten terwijl je zelf kon douchen of napraten in de sporthal. Dat alles voor slechts drie euro inschrijvingsgeld! Zoals alle vorige edities was deze rit weer zeer de moeite waard!

Filmpje van Don Manolo Manuel Adan: klik hier of kijk onderaan!

Filmpje van Djob Bruno Van Nimmen: klik hier of kijk onderaan!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

14-09-2015 om 23:20 geschreven door StrammerMax

Toertocht Le Bon Départ (15-25-35-42-50-65 km) te Mont-Saint-Guibert op zondag 06-09-2015.

Bij het opstaan zag het weer er niet goed uit. Ik had mijn zinnen gezet op de toertocht van de lagere school Le Bon Départ te Mont-Saint-Guibert en wou koste wat kost gaan rijden! Onderweg tussen Antwerpen en Brussel regende het! Eens het vierarmenkruispunt goed en wel voorbij werd de grond droog! De rest van de dag geen druppel regen gezien en zelfs nog redelijk mooi weer gehad met een streepje zon. Thuis blijven omwille van regen kan soms een verkeerde beslissing zijn! Jari kwam ook, maar zou op eigen houtje rijden want werd nadien nog elders verwacht. Mijn gebruikelijke parkeerplekje ingenomen waarbij het mij opviel dat daar nog geen bikers stonden, uitgezonderd degene die zich naast mij kwam zetten! Ik meen dat de toertocht deze keer wat concurrentie had van Diest (Marathon van de Demervallei) en Huizingen (Gordelfestival). Voorheen werd deze toer vlak voor de grote vakantie georganiseerd, nu er net na! Aan de inschrijving op de speelplaats kreeg je zoals steeds zelfs een heus ontbijt aangeboden en ondanks het feit dat ik dat thuis al genoten had, toch maar eens geproefd van de kwarktaart, een croissant en een bekertje koffie! Om 9.30 u de fiets op en weg voor hopelijk een mooie rit in een streek die ik sinds mijn eerste deelname aan de Trace d’Hez te Tangissaart bijzonder ben weten te waarderen.

Het ging al klimmend het dorp uit tot in Beaurieux, een gehucht van de buurgemeente Court-Saint-Etienne. Na onder een spoorwegbruggetje te zijn gereden ging asfalt over in onverhard en kregen we een korte maar leuke singletrack. We verlieten Beaurieux en bereikten een assenweg in de velden ter hoogte van een brug over de expresweg op 3,50 km van de start. We reden er een parkbos in. Op 5 km konden we genieten van een zeer mooie afdaling in een hol spoor waar een andere biker een tijdje in mij zog bleef rijden. Uiteraard was het nadien weer klimmen in een holle weg waarna we in de omgeving van de spoorweg toekwamen. Er volgde een zachte klim in een assenweg door het bos en over een vals platte veldweg op de hoogvlakte waar de enorme zendmast staat die de omgeving van Court-Saint-Etienne domineert. Op 9 km reed ik voorbij het bizarre Maison du Pâturage, een eenzame woning met grote poorten en geen ramen aan de voorzijde. Deze keer sloegen we na het huis rechtsaf een oud kasseibaantje in. 10.15 u.

Een afdaling in een bijzonder knap bos katapulteerde de bikers letterlijk in de bewoonde wereld van Saint-Messire-Guillaume, een gehucht van Court-Saint-Etienne. De lengte van de ronkende naam is omgekeerd evenredig met het aantal huizen! Een mooie plek waar het kleine kerkje op een hoogte gebouwd is. 10 km. We dienden enkele trapjes op te lopen naar een bijzonder smal met gras begroeid servitudenpaadje toe dat ons tussen muren en tuinen deed klimmen. Op 11,50 km kwam er aan het einde van een straat in het dorp een eerste splitsing waar de 15 km apart ging van de 25-35-42-50-65 km. Na nog een klimmetje in een servitude tussen huizen waar ik even het gezelschap kreeg van paardrijdsters, kwam aan de rand van het bos al de volgende splitsing waar de 25 km zich losmaakte van de grotere afstanden op 12,25 km van het vertrek. Het was grappig om zien dat een hele troep snelle jongens resoluut de richting van de 25 km in sloeg! In het zog van twee anderen gekozen voor de grotere ritten. Een klim in weer een mooi bos voerde me tot vlak bij “de mast” waar we vanaf een veldpad rechtsaf het betonbaantje in sloegen in de richting van Mellery. 13,50 km. Het ging direct weer rechtsaf en voorbij de enorm grote knappe oude witte vierkantshoeve.

Van 15 km tot 16 km was er een mooie lange afdaling over een holle weg en een bosweg, om te eindigen in een servitude tussen huizen. Ik kwam uit in de Rue de la belle Haie te Court-Saint-Etienne. Na een lange klim over een straat in het dorp kwam er een splitsing tussen de 25 km en de grotere afstanden. Ik reed er even door de bewoonde wereld in de Rue Saint-Gertrude, de Rue d’Heuval en de Rue de Masbourg langsheen nette huizen met verzorgde tuinen. Zoals ik al vermoedde reed ik hier in het gehucht La Roche van Court-Saint-Etienne dat op de flanken van een dal ligt tegenover Tangissart aan de overkant. Op 18 km ging het rechts het bos in en kwam er weer een plek waar de 25 km apart ging. Hier haalde Jari me in. We daalden af, staken de spoorweg over en kwamen toe in de Rue de Chévelipont, de grote baan die tussen La Roche en Tangissart loopt. Na de oversteek reden we Tangissart in en werden we rechtsaf de steile klim in het kasseibaantje op gejaagd. Bizar omdat in deze steile straat rijhuizen staan, het volgende telkens een stuk hoger dan het vorige. Ik vraag me af hoe de achtertuinen er uit zien op zo’n helling!

Eens boven reden we over het bospad tot naast het eenzame huis dat op de grote baan staat op de grens met Villers-la-Ville. Wie interesse heeft, het mooie huis staat al een tijd te koop! Even verder troffen we op 20 km de eerste bevoorrading op de parking aan het kruispunt van grote wegen in Villers-la-Ville op de grens met Court-Saint-Etienne en Baisy-Thy (Genappe), aan de voet van de abdijruïnes van Villers. De grote wegen en het treinspoor lopen er gewoon dwars door de historische site! Er was keuze genoeg aan fruit, koeken, cake, chocolade en drankjes in verschillende kleuren, typisch voor deze streek. Alles was wel in bijzonder kleine partjes gesneden! Je kon bijna kruimels pikken zoals de vogels! Afscheid genomen van Jari en de rit alleen verder gezet. Aan de stop was er meteen een splitsing tussen de 35 km en de grotere afstanden. Deze laatsten zouden hier na een grote lus weer passeren voor de tweede pauze.

De richting van de grote afstanden uit en direct het bos in voor een klim over een bospad en smal spoor over de Sentier du Ry de Saint-Bernard, het pad van de Sint-Bernardusbeek. Het laatste stuk van dat pad rijd ik niet zo graag. Dat is een bijzonder lastige singletrack, weliswaar recht op recht, maar hij zit vol door erosie veroorzaakte putten, gaten en diepe sporen. Ik heb hier bij slecht weer ooit tot aan mijn knieën in het water gestaan! Deze keer lag hij er goed hard bij en kon ik er eigenlijk vrij behoorlijk rijden. Het pad loopt dan verder naast de bosrand tot op de hoogvlakte waar een veldweg ons tot aan Les quatre chênes bracht. Daar staan vier eiken op een kruispunt van veldwegen. Er stonden dranghekkens. Blijkbaar heeft men het volgende deel van het paadje genivelleerd en voorzien van een betonnen ondergrond ten behoeve van de wandelaars. Spijtig, want dat was een mooie en eerder woeste singletrack die door andere tochten werd gebruikt! Nu kan ik deze plek meteen situeren ten opzichte van Villers. 23 km om 11.45 u.

Het ging rechtsaf de brede assenweg op die me over de hoogvlakte voerde tot aan het grote domein dat langs de Rue La Houlette ligt op het grondgebied van Baisy-Thy (Genappe). Verder staan enkele eenzame huizen die een knap uitzicht hebben over de glooiende velden en bossen. Eens daar voorbij doken we het bos ook in over brede paden, singletracks en een bospad op en af. De omgeving was daar bijzonder knap en we konden er genieten van een te smaken stuk parcours. Hier en daar waren er wat slijkerige plekken en grote plassen blijven staan. Op 27 km kwam ik toe aan de rand van de bewoonde wereld van Baisy-Thy en reed ik over een rustig betonbaantje in de richting van een grote witte vierkantshoeve. Er naast was een nieuw huis gebouwd. We reden de veldweg naast de hoeve in en over de open vlakte tot aan de splitsing tussen de 42 km en de 50-65 km op 28 km van het vertrek. 12.15 u. Even getwijfeld wat te kiezen. Jari had voor de 50 km gekozen, maar zou zich beperken tot de 42 km, ik had voor de 65 km gekozen, maar de 50 km leek me meer dan voldoende te zullen zijn. Ik had tijd genoeg, dus de 42 km toch maar links (eigenlijk rechts) laten liggen.

De veldweg linksaf leidde me weer naar het dorp van Baisy-Thy waar ik plekken passeerde die ik me herinnerde van eerdere deelnames. Zo de oude huizen die gerenoveerd worden en ingepakt werden met isolatiemateriaal. Elke keer zijn ze wat verder afgewerkt. De straatjes, het steile kasseienwegeltje en de servitudes langs de bosrand. Ik dook het bos weer in en reed dan over de singletrack doorheen het struikgewas en hoog opgeschoten bloemen op de oever van het beekje La Falise. Eindelijk kreeg ik nog eens een andere biker te zien! Het pad eindigt aan een bruggetje tegenover een eenzaam huis in het bos. Na een korte klim in een knappe holle weg, vooral als je achterom keek, kwam de splitsing tussen de 50 km en de 65 km. Getwijfeld, maar een rekensom leerde me dat ik voor de 65 km nog een hele tijd onderweg zou zijn. Gekozen voor de route van 50 km. Toch kwamen er op dat ogenblik nog twee bikers toe die de richting van de langste toer uit reden. De splitsing kwam op 30 km van de start en het was al 12.30 u!

Bij aanvang kreeg ik een lange bosklim voor de wielen. Daar was het even te voet over de woeste ondergrond vol diepe sporen. De beloning bestond uit een leuke afdaling die me weer heel even tot in de bewoonde wereld van Baisy-Thy bracht. Veldwegen voerden me er over de hoogvlakte in het zog van nog twee bikers. 32,50 km. Kort daarna werd ik na en bocht om de rand van het bos in een afdaling over een beenhard omgeploegd veld gejaagd. Ik werd er helemaal door elkaar geschud tijdens het rijden over de verweerde ploegvoren! Daarmee bereikten we op 33 km het knapste plekje van deze toertocht, de wortelklim naast het kloofje in de Sentier de La Roche! De biker die me inhaalde reed vrij vlot naar boven, maar voor mij is het hier altijd even te voet! Te steil en te veel wortels! Eens boven ging het dan een hele tijd door het bijzonder mooie bos over een smal spoor tussen de bomen. In de lente bloeien er witte bosanemonen en blauwe wilde hyacinten. De biker met de oranje helm die ik aan de inschrijving gezien had stak me groetend voorbij, hij reed allicht de 65 km. Dan ging het over een rotsachtig pad weer naar beneden en naar het einde toe herkende ik de omgeving en wist ik dat ik dadelijk opnieuw aan de stop in Villers-la-Ville zou staan.

Ondanks het gevorderde uur was ik niet alleen aan de tweede bevoorrading. Ze kwam op 35 km van het vertrek. 13.00 u. Er was nog van alles voorraad die verzorgd werd door een man en een vrouw ter plekke. Een onfortuinlijke biker met kettingbreuk werd opgehaald door de pechwagen. Nu ging het de linkse weg in het bos op voor een zachte klim tot aan het kapelletje van Sainte-Apolline. Daar vertrekt een afdaling in een uitgespoelde woeste holle weg vol stenen, wortels en afgevallen takken! Enige voorzichtigheid was er geboden, vermits ik er alleen onderweg was. Ik kwam toe in een bosrijke villawijk van Villers-la-Ville waar we door enkele straten reden langs in het groen verborgen villa’s van rijke mensen en over servitudenpaadjes langsheen de grote tuinen, vol bomen en vaak op hellingen gelegen. Niet simpel om daar gras te maaien. Er waren plekken waar graafwerken geweest waren voor de bouw van nog nieuwe stulpjes! Ik stak het kasseibaantje over dat naar de ruïnes leidt en klom er over een breed pad naar het bos toe. Een hele tijd konden we daar klimmen en dalen over de paden in het bos van Villers. Zo naast het riviertje dat er door stroomt. In plaats van helemaal naar beneden te moeten en dan rechtsomkeer te maken op het volgende pad, werden we een zeer steile korte helling op gejaagd om dat pad te bereiken. De meeste tochten in deze streek passeren hier. Het is daar best zwaar klimmen en vaak komt deze plek aan het einde van de tochten. De tocht werd verder gezet op een zeer lange singletrack die op zo’n 40 km overging in een grasspoor. 14.00 u.

Een zachte klim bracht me in het gezelschap van twee anderen, mogelijk de mannen die ik aan de splitsing de 65 km had zien uitgaan, tot aan een betonbaantje. Zoals ik al vermoedde was dit het betonbaantje dat langsheen “de mast” voert. Vanaf hier kregen we het wat gemakkelijker tijdens het rijden over de hoogvlakte met wat beton en asfalt onder de wielen. Steeds kregen we “de mast” in de verte te zien en dat gedurende lange tijd. Op 42 km passeerde ik een plek waar het gras smetteloos groen en gemaaid was. Daar waren mannen met modelvliegtuigen actief. Even verder reden we een smal compleet overwoekerd hol gekasseid spoor op en was het klimmen en dalen tussen hoog opgeschoten begroeiing. Woest en knap, maar ook vermoeiend door de kasseien die door de tand des tijds schots en scheef waren komen te liggen. Een afdaling over een smal betonbaantje, waar ik twee auto’s tegen kreeg die het vertikten van wat vaart te minderen, leidde me tot aan een bruggetje over het riviertje La Houssière aan de rand van het dorpje Villeroux (Chastre). 44 km. Twee late bikers (M/V) staken me voorbij. Vanuit een straat ging het rechtsaf een steegje in waar een bestelwagen zeer ongelukkig de hoek blokkeerde. Die mensen waren wat aan het verhuizen.

Het steegje liep dood op de bosrand waar ik onder een oude overwoekerde brug diende te rijden. Een bruggetje van een oude treinbedding. Een bizarre woeste plek waar lianen vanaf de brug naar beneden hingen. Na de brug een zachte maar lange klim in een prachtige holle weg om de tocht verder te zetten over een hoogvlakte. Dat over een lang smal grasspoor, eerst zacht klimmend en dan stevig afdalend tot in Chastre. In de verte zag ik nog steeds “de mast” staan. We reden er in een grote lus omheen. 47 km om 14.30 u. We lieten Chastre achter ons om via een kasseibaantje in slechte toestand tot in Hevillers te rijden, een gehucht van Mont-Saint-Guibert. 49 km. We doorkruisten Hevillers via bizarre servitudes die langsheen grote domeinen aan de bosrand voerden. We reden er in de omgeving van de riviertjes de Orne en de Nil. Het bizarre paadje langs de Orne in de Val d’Alvaux eindigde tot vlak achter de verweerde muren van een grote oude hoeve in Nil-Pierreux. Dat is een gehucht van, houd u vast, Nil-Saint-Martin-Saint-Vincent dat op zijn beurt deel uitmaakt van de gemeente Walhain! De restanten van de oude burchttoren, de Tour d’Alvaux, kregen we deze keer niet te zien. 51 km.

Na de doortocht van deze schilderachtige plek leidde een paadje ons langsheen de Orne, zeer knap, alsof je in de Ardennen reed! Daarna slingerde het riviertje zich samen met het paadje door de bewoonde wereld door stroken bos. Aan het einde van een woest pad moest je een zeer lange smalle donkere tunnel door! Geen steek kon je er zien, alleen het licht aan het einde! 52,50 km. De tunnel spuwde u uit tussen de huizen van Mont-Saint-Guibert. Op twee plaatsen waren huizen zelfs over de straat gebouwd. Een laatste klim voerde me door een straat weer tot aan de school. Na 54 km kwam er om 15.00 u een einde aan één van de mooiste tochten van dit jaar!

Kort samengevat, dit was een prachtige toertocht. Ik heb er ruim mijn tijd voor genomen, maar er van genoten, van bij het begin tot aan het einde. Eén van de besten dit jaar gereden. Nogmaals ogen te kort gekomen om te genieten van deze prachtige streek in Waals-Brabant, zo ergens tussen Waver en Nijvel. Overal redelijk vlot kunnen rijden. Zeer afwisselende landschappen met bossen en open vlakten met vergezichten. Deze tocht is nog mooier dan de VTT des Hayeffes vanuit dezelfde gemeente, ook vanuit een school, het Institut Notre Dame des Hayeffes. Jari dacht er ook zo over. De toertochten in deze streek zijn beslist de moeite meer dan waard! Vriendelijke mensen ook die de moeite doen om u in het Nederlands te woord te staan wanneer ze op uw inschrijfstrookje merken dat je uit Vlaanderen komt. Het enige minpunt: de tocht viel samen met de Marathon van de Demervallei. Een mens moet nu eenmaal keuzes maken!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

10-09-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Opening vaste BLOSO-route te Londerzeel op zondag 06-09-2015.

Het heeft bijna vijf jaren aan onderhandelen en het bekomen van toestemmingen en vergunningen gekost om een vaste BLOSO-route uit te zetten in Londerzeel. Zelfs nu dat de route een feit is zijn nog niet alle details rond. In ieder geval werd de route officieel ingehuldigd en in gebruik genomen ter gelegenheid van het Gordelfestival en meer bepaald tijdens de topdag op 6 september. Patje2, de fervente nachttochtenrijder die wij na een nachtrit leerden kennen, is peter van de nieuwe vaste route. Wij hebben niet gewacht op de officiële opening maar zijn de route daags voordien reeds gaan verkennen. Helaas hadden Jari en ik slecht weer.

Het was even zoeken naar het enigszins achterin gelegen openluchtsportcentrum Schaselberg vermits er uitgerekend nu wegenwerken aan de gang zijn op die plek. Het centrum is gelegen achter het oorlogsmonument, net in de bocht van de straat Blauwenhoek in Sint-Jozef-Londerzeel. Er is een ruime parking nabij de eerder desolate sportvelden. Hier vertrekt de groene route. Bij aanvang reden we eventjes in de bewoonde wereld vanaf de Blauwenhoek om het dorp uit te raken. Vanaf 1,50 km troffen we reeds een eerste stukje off-road. Genummerde voetwegen leidden ons van daar af tussen de weiden. Op 3,75 km bracht een veldweg ons naar een eerste korte strook door een bos. Het bos is privaat, maar de weg vrij toegankelijk. Op 4,50 km kwamen we via een grasspoor uit in de Marselaardreef.

Na een eindje verhard konden we genieten van de doortocht van een knap stuk bos. Ook al liggen er in het bos een aantal te smaken tracks, het gebruik ervan werd niet door de boswachter toegestaan. De doortocht blijft dus beperkt tot twee grote dreven die er gelukkig nog redelijk woest bij liggen. Ze voerden ons naar het ’s Gravenkasteel van Lippelo (Sint-Amands). Het kasteel wordt wat aan het oog onttrokken door de nieuwbouw er omheen, want het maakt deel uit van een woonzorgcentrum. Vervolgens doorkruisten we het dorp Lippelo waar je aansluiting kan maken met de vaste route van Sint-Amands. Meteen overschreed deze route de grens tussen de provincies Vlaams-Brabant en Antwerpen. Eens het centrum van Lippelo voorbij duikt de toer opnieuw de velden in.

Een vrij woest veldpad voert vervolgens tot het Kasteel Hof te Melis. Dit omgrachte kasteel staat in het Lippelobos op de grens tussen Lippelo en Malderen en is privaat eigendom. Door de inrijpoort krijg je er wat van te zien. Een pad op de rand van het bos voert er evenwijdig met de Kasteeldreef waarlangs het kasteel staat. Meteen overschrijdt de route er de grens met Malderen, een deelgemeente van Londerzeel. Van 7,50 km tot 9 km doorkruist het parcours een zeer knap bos, allicht een deel van het Lippelobos, met imposante bomen waar u enkele mooie paden voor de wielen krijgt. Om dan uit te komen op de Kruisheide aan de grens met de gemeente Opdorp (Buggenhout). Meteen reden we daar in de provincie Oost-Vlaanderen. Op luttele kilometers van elkaar passeert deze toertocht over het grondgebied van drie provincies!

Een pad leidt dan off-road naar het station van Sint-Amands waar we de lagere school passeren om er een voetweg in te slaan. Op 12 km gaat het de spoorweg over naar een smal paadje wat gedurende bijna een kilometer in de omgeving van de spoorweg tot aan het station van Malderen voert. Al snel zijn we weer in Buggenhout. Daar zijn we even de Taverne Eikenhof binnen gevlucht om te ontsnappen aan een regenbui. Je kan er tijdens uw tocht iets eten of drinken. Wij genoten er een kop koffie en rijstgebak. Een warme drank deed deugd, het was ook vrij koud. Het zal niet lang meer duren eer de soep weer haar intrede doet op de bevoorradingen van toertochten! Vanaf hier voert de tocht van 14 km af ruim twee kilometer door het Buggenhoutbos. Enkele brede paden leiden zo tot Steenhuffel (Londerzeel). De gemeente wordt doorkruist op enkele verharde paden. Tot 20 km volgt de tocht asfaltbaantjes waarna een assenwegeltje u naar de plek voert waar er aansluiting kan gemaakt worden met de blauwe lus. Die aansluiting is er aan het einde van de Voetweg 31 op een 20 km van de start. Ondanks het slechte weer toch besloten van de blauwe lus meteen te rijden. De blauwe lus is op dit ogenblik nog niet optimaal in orde, maar dat wisten we. Er zijn nog diverse plaatsen waar er voorlopige bordjes hangen en op één plaats ontbreken nog de bordjes. Reden: toelatingen die later toch ingetrokken werden!

Wanneer we de blauwe lus aanvatten brengt een vrij hobbelig graspad ons naar de Marselaermolen van Steenhuffel (21 km). Een graspad voert verder over de weiden waarna we een eindje het Pakespad volgen. Onze rit gaat dan over een stukje van een gloednieuw aangelegde dijk die dit land in het stroomgebied van de Lindebeek en de Molenbeek tegen wateroverlast moet beschermen. Op 23,50 km rijden we eventjes in Wolvertem om na de oversteek van een drukkere baan het grondgebied van Meise te bereiken. We rijden er in een landelijke streek over verharde sporen. Op 25 km is er nog een probleem op de blauwe route in verband met de doortocht over een veld. Het parcours bolt daar over een aantal minder gemakkelijk te berijden graspaden.

Die paden voeren naar de bewoonde wereld van Imde, een dorp dat deel uitmaakt van Wolvertem, wat op zijn beurt een deelgemeente is van Meise. Op 29 km rijd je door een bosrijke omgeving over een pad dat er de loop van een beek volgt. Even verder sluit het parcours aan op de vaste route van Meise. Het parcours gaat een dreef in die leidt naar de Boskapel van Imde-Wolvertem. De schilderachtige plek ligt vlak nabij de A12. Een gek gezicht is het afgedankte bushokje vol religieuze teksten! Het parcours komt dan weer uit het bos tevoorschijn, passeert het Hof ter Imde, een complex met restaurant en feestzalen en doorkruist vanaf deze plek de landelijke omgeving. 30 km. Op 33 km reden we voorbij een bizarre plek waar in een bosje een soort hoeve staat waarrond een slotgracht of vijver ligt. Op die plaats gaat het de Voetweg 68 van Londerzeel in. Op 34 km doorkruist het parcours eventjes de bewoonde kern van Londerzeel waar we langsheen de grote baan rijden. Om daarna opnieuw de velden op te zoeken tot aan een straat die Pluimennest heet.

Vanaf 39 km voert de tocht over hoofdzakelijk verharde wegen in Meise en Steenhuffel. Vanaf een zich door het landschap slingerende smalle assenweg waarnaast een door een lage dijk aan het zicht onttrokken beek loopt, ziet men in de verte de brouwerij van Palm staan. De rit voert op 43 km voorbij de brouwerij. Naast de brouwerij staat de Bistro Leireken, ingericht als de wagon van een oude trein! Men kan er eten en drinken, wat we dan ook gedaan hebben! De omgeving hier is ook bekend als bevoorradingsplaats uit de jaarlijkse fietsdodentocht en ligt vlaak naast het Kasteel Diepensteyn. Met een gevulde maag en geleste dorst, maar ook nat geworden van de regen en daardoor koud, vertrokken we langsheen de grote baan om voorbij het domein Diepensteyn via een assenweg de velden weer op te zoeken. Het parcours rijdt even langs een bos en velden en een eindje langsheen een grote baan. Na het kruisen van de spoorweg leiden enkele voetwegen omstreeks 46 km doorheen een strook bos tot aan een asfaltbaantje. Een rondje door de velden brengt je naar de volgende overweg die je in de verte kan zien liggen. Aan de Moorhoek worden enkele vrij woeste graspaden gevolgd tot aan een smal spoorwegbruggetje waar we onder rijden. 49,75 km. Een mix van landelijke wegeltjes en servitudes langs weiden en tuinen leiden weer naar Sint-Jozef. Op 53 km sta je dan weer op de parking aan de Palmvelden.

Er zijn mooiere streken dan Londerzeel, maar een gemeente kan niet meer bieden dan dat ze bieden kan. De vaste route is uitermate geschikt voor iemand die eens wil kennis maken met deze omgeving in plaats van ze enkel via de A12 voorbij te rijden. Ook voor de beginnende mountainbiker is ze geschikt om eens te komen rijden, evenzo voor de bikers die in de streek wonen en na hun dagtaak nog een rondje willen gaan toeren. Spectaculaire toestanden en hoogtemeters zijn er niet te rapen, dus de doorwinterde mountainbiker komt hier minder aan zijn trekken. BLOSO vermeldt een off-road gehalte van 45%. De bepijling op de groene route is duidelijk genoeg. Jammer genoeg heeft de gemeente nagelaten van op vele plaatsen gebruik te maken van de klassieke palen voor de pijltjes en werden de plaatjes aan reeds bestaande palen opgehangen. Zoals gezegd staat de afpijling van de blauwe lus nog niet volledig op punt. Ook het grote infobord wat aan de start van de vaste routes geplaatst wordt ontbreekt nog.

Het verslag van deze rit is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

Praktische informatie.

Startplaats: Sportcentrum Schaselberg / Palmvelden, Blauwenhoek 76, Londerzeel.

Groene lus: 33 km klik hier!

Blauwe lus: 19 km klik hier!

De lussen doen de gemeenten Londerzeel, Sint-Amands, Buggenhout en Meise aan.

De beide lussen sluiten op elkaar aan in Steenhuffel op 20 km van de start.

Er is een aansluiting mogelijk met de vaste routes van Sint-Amands (in Lippelo op de groene lus) en Meise (in Wolvertem op de blauwe lus).

Bezienswaardigheden onderweg.

Hof Te Melis (Lippelo): De omgeving van het Hof te Melis is wettelijk beschermd als landschap. Het ligt op de grens van de provincies Vlaams - Brabant en Antwerpen. Het omliggende Lippelobos bleef enkele eeuwen onveranderd, zeker vanaf 1777. Het is een oud bos met een drevencomplex, een kasteel met park en bovendien natuurwetenschappelijk waardevol. Men treft er meer dan honderd verschillende zwamsoorten aan. Het kasteel, reeds vermeld in de 15de eeuw, brandde in 1914 af en werd in 1920 heropgebouwd. Het was het hoofdkwartier van Lodewijk XV in 1745 en van Koning Leopold 111 in 1940. Vandaag wordt het kasteel nog steeds bewoond. De mountainbikeroute loopt door het Lippelobos tot vlak voorbij de toegangspoort van het kasteel.

Middelpunt van Vlaanderen (Opdorp): Onder leiding van de Leuvense professor Van der Waeteren werd in 1999 door enkele studenten gezocht naar het geografische middelpunt van Vlaanderen. Het bepalen van dit punt was een opdracht die door 4 studenten burgerlijk ingenieur en hun werkleider werd uitgevoerd. Het middelpunt van Vlaanderen werd bepaald in Opdorp vlakbij het 3-provinciënpunt in de Biesten. Op 24 februari werd de pers opgetrommeld en de studentengroep wees dan de exacte plaats aan. Dit bracht wel enige consternatie mee daar het op het aanplantingsveld van een boer gelegen was en die was uiteraard niet gelukkig met het voorstel om van zijn terrein een toeristische trekpleister te maken. Na de toenmalige persheisa werd het stil rond het middelpunt. Het was ook absoluut niet ideaal bepaald: nogal verloren aan het begin van een veld in Opdorp, dichtbij de grens met St.-Amands, bereikbaar via een veldwegeltje, geen huizen in de buurt. In 2001 werd de draad weer opgenomen en werd door het gemeentebestuur van Buggenhout besloten om een perceel grond aan te kopen, gelegen in de buurt van het middelpunt. Op dit perceel van 240 m² staat nu het kunstwerk 'Het Middelpunt', van de Opdorpse beeldhouwer Roger Van Den Eede, een rustbank en een infobord. Op zondag 25 mei 2003, tijdens de Dag van het Park, is dit parkje officieel ingehuldigd door het gemeentebestuur. Het ‘echte’ geografische middelpunt ligt dus in de akker op een paar tientallen meters van dit monument?

Drie provinciënpunt (Opdorp): Dit punt is aangeduid door een grenspaal en ligt op een 50-tal meters van het monument van het middelpunt van Vlaanderen. Op dit punt komen de volgende provincies samen : Antwerpen (Gemeente Sint-Amands – deelgemeente Lippelo) – Oost-Vlaanderen (Buggenhout – deelgemeente Opdorp) en Brabant (Londerzeel – deelgemeente Malderen).

Marselaermolen (Bontestraat 35, Steenhuffel): Londerzeel telde vroeger vijf watermolens. De Marselaermolen is er een van. De andere watermolens zijn de Diepensteynmolen, de Koevoetmolen, de Herbodinnemolen en de molen van kasteel Drietoren. Hendrik van Marselaer was de eerste gekende eigenaar van de grond (1312), waarop in 1384 al een molen stond. Tot in 1930 bleef de molen in volle werking. De laatste eigenaar, Jozef Jacobs-Mertens, maalde nog sporadisch tot in 1960. Nadien verdween ook bij deze molen het molenrad. In de jaren '80 werd de Marselaermolen beschermd als monument. De maalinrichting is nog steeds aanwezig en een waardevolle molenaarswoning sluit op de Marselaermolen aan.

Pakespad (Merchtem en Steenhuffel, ingehuldigd in 2012): Het Pakespad is een eerbetoon aan wijlen Kris De Pauw. Kris was lange tijd voorzitter van Natuurpunt Merchtem en van 1 januari 2007 tot op zijn sterfdag schepen van cultuur en milieu. In die bevoegdheden verenigde hij zijn twee grote passies: liefde voor de natuur en aandacht voor waardevolle historische gebouwen. Hij overleed totaal onverwacht op 52-jarige leeftijd op 23 juli 2009, bijna aan de voordeur van zijn Passerel, de historische banmolen die hij met veel zorg en respect voor de authenticiteit had weten te redden van de vergankelijkheid.

Eten en drinken.

Taverne Eikenhof, Bosstraat 150, Buggenhout

Bistro Leireken, Brouwerijstraat 29, Steenhuffel, nabij het kasteel Diepensteyn.

07-09-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht 23^ste Hagelandse Heuvels (20-35-50-65-105 km) van de Tieltse Wielervrienden te Tielt-Winge op zondag 30-08-2015.

Het was van zaterdag op zondag een onaangename nacht waarbij ik om 03.20 u gewekt werd door het zware geroffel van de regen die gepaard ging met een onweer. In alle vroegte opgestaan om me dan nog te moeten ontfermen over de kat die zeiknat was binnengekomen en teleurgesteld te moeten vaststellen dat onweersbuien overtrokken met de nodige plensbuien! Dat terwijl mooi weer voorspeld was en ik mijn zinnen gezet had op de toertocht over de Hagelandse Heuvels te Tielt-Winge! Toertochtenrijders zijn vaak knettergek, want Jari was in Knokke aan de zee en zou toch mee komen rijden. Afspraak aan de carpoolparking in Wommelgem en van daar over Lummen naar Tielt-Winge gebold. Hoe dichter we Lummen naderden, hoe klaarder de hemel en hoe droger de grond! We zouden onterecht thuis zijn gebleven voor de regen! Ik had de toertocht al ooit eerder gereden, maar dat was al zeer lang geleden en de start was in elk geval niet meer op dezelfde plaats. Ik meen zelfs dat deze tocht een aantal jaren niet meer georganiseerd is geweest tot hij enkele jaren geleden weer eind augustus op de kalender verscheen. Ik ben er indertijd ooit zwaar over de kop gegaan tijdens een afdaling over een grindpad en had daarbij mijn beide handpalmen open gehaald wegens geen handschoenen aan! Sindsdien draag ik er steeds! Bij aankomst merkten we al direct dat deze tocht op veel belangstelling kon rekenen vermits het grote grasveld aan de sporthal ’t Solveld al vol geparkeerde wagens stond en de rij waarin we stonden in een mum van tijd vol stond! Goede wijn behoeft geen krans! Het parcours en de organisatie waren inderdaad om u tegen te zeggen!

Om 09.30 u waren we ingeschreven en op pad. Grassporen en servitudes leidden ons bij aanvang langsheen velden en bossen waarbij we op luttele 2 km reeds een korte maar knappe holle weg in reden. We zouden in de loop van de rit nog enkele zulke prachtexemplaren te zien krijgen! We reden dan door de landelijke streek op de rand met de bewoonde wereld. 6 km. Tijdens één van de eerste lichte klimmetjes in een smal graspaadje tussen de weiden vielen een aantal bikers voor mij stil omwille van een deelnemer die noodgedwongen te voet verder moest. Toen we de man voorbij reden merkte ik dat deze mens al zwaar op zijn adem aan het trappen was! Hij leek me wel al een stuk ouder dan ik en had het al zwaar te verduren. Kon ik weten dat mij later hetzelfde zou overkomen! Een pad door een strook knap bos en een zware klim leidden ons tot aan de bekende uitkijktoren aan de Vlooybergvoetweg. Vroeger stond er een klassieke houten toren die in 2012 omgevallen is door houtrot en later vervangen werd door een in het ijle hangende metalen trap! De bekende stoel uit Duizend Zonnen heeft er ooit gestaan! Een dame had zich daar geïnstalleerd voor het maken van foto’s. Meerdere toertochten in de streek van Bekkevoort passeren hier. Vanaf de toren was het lekker naar beneden razen in een holle kiezelweg en zoals ik verwacht had troffen we beneden een eerste splitsing tussen de routes van 20-35-50-65 km en de koninginnenrit van 105 km! Ook al staat mijn ooit gereden record op 123 km, zulke lange ritten zie ik helaas niet meer zitten. Het zou misschien nog wel lukken, maar ik zou tergend lang onderweg zijn! Onze keuze viel dus op de tocht van 65 km. Bij nader toezien hadden we beter de 50 km gekozen, gezien het verschil in hoogtemeters, omdat de 65 km vermoedelijk ook de zwaarste stukken van de 105 km aandeed en de rit van 50 km niet. Ik kon toen natuurlijk niet vermoeden dat ik zo zou gaan afzien!

Vrij vlakke veldwegen en assenwegen voerden ons over en in de buurt van een groene vaste route. Van 10 km tot 11 km konden we rijden over de leuke singletracks in een privaat bos dat garant stond voor een mooi stukje parcours. Ik kwam er de man van daarstraks weer tegen, de mens die het al zwaar had tijdens de eerste kilometers. Hij sneed in het bos hier en daar wat paadjes af om zijn lijdensweg wat te verlichten en was beslist niet de enige die het vandaag moeilijk ging hebben! Na de rit in dit bos bereikten we de splitsing tussen de 20-50 km en de 35-65-105 km. Kort na het kruisen van een grote baan ging de rit van 35 km apart van de 65-105 km. Voor ons volgde een stevige klim over een lastig kasseispoor. Het was er bijzonder smal en lag geprangd tussen een afsluiting van een weide en struikgewas. Ik heb er nog ooit gereden. Eens boven tussen de weiden kwamen we toe in de Hoogebergvoetweg. Alle paadjes hebben hier een naam! Op 12,75 km was daar een splitsing tussen de ritten van 65 km en van 105 km. We reden over paden door de velden en enkele boomgaarden en konden genieten van soms knappe vergezichten over het Hageland. Van 15 km tot 16 km voerde een pad ons door de bosrijke omgeving van de Begijnenbosvallei. We kregen er na het kruisen van een baan een knappe afdaling over een rotsachtig pad, gevolgd door een zware klim over assenwegen en boswegen tot op een hoogvlakte. Op 18 km ging het de snelweg E314 onder via een fietstunneltje. 10.50 u. Dan was het klimmen geblazen over een kasseiwegeltje en reden we over een grasspoor hoog op de berm naast de snelweg. Deze plek kon ik me nog herinneren uit deze of andere tochten. Een korte steile afdaling bracht ons weer in een holle weg en naar een pad richting de bewoonde wereld. Tot 29,50 km doorkruisten we het centrum van Assent (Bekkevoort) en reden er eventjes over het fietspad langsheen een grote baan.

Eens de landelijke omgeving weer opgezocht kwam er een zware beklimming tot een volgende splitsing tussen de 65 km en de 105 km op de grens tussen Scherpenheuvel-Zichem en Bekkevoort. 21,50 km. We sloegen er een holle weg in en konden er genieten van een bijzonder leuke lange afdaling over een met rotsen en steentjes bezaaid pad. We betraden een privaat eigendom waar we over het erf van een landbouwbedrijf geleid werden om onze tocht te kunnen verder zetten in een hol spoor. Afdalen betekent weer stevig klimmen en dat was ook hier het geval in smalle holle sporen in de richting van de snelweg. 23,85 km om 11.15 u. Intussen was het bloedheet geworden, een drukkende hitte omwille van al het vocht dat na de onweersbuien van vannacht vanuit de grond weer aan het verdampen was. Zeiknat waren we van het zweet!

Op 24 km gingen voor mij de poorten van de hel pas echt open! We reden namelijk een privaat bos in en daar hadden de parcoursbouwers een zeer technisch parcours uitgewerkt over singletracks die zich op een heuvelflank op en af in bijzonder korte bochtjes rond bomen slingerden. Sommige bomen stonden zo dicht bij elkaar dat ik er bijna niet tussen kon rijden! Bovendien hadden we al een tijdje de weg voor ons alleen gehad en weinig bikers gezien, net nu kwamen ze blijkbaar van alle kanten het bos in gereden! Overal zag je ze rijden over het pad dat in ontelbare bochten door het bos kronkelde! Het bleef zo maar duren, want dit technische hoogstandje was maar liefst vier kilometer lang! Die korte bochtjes, gecombineerd met elkaar opvolgende afdalingen en klimmetjes waren aan mij echt niet besteed. Ik heb er diverse stukken gewandeld en er de klop van de hamer gekregen die zich voor de rest van toertocht zou laten gevoelen! Ik ben wel gerustgesteld nadat ik op het forum gelezen heb dat er nog bikers zijn die zulke stukjes parcours liever niet zien komen. Ik zou al beginnen denken dat ik de enige kluns ben op zulke technische stroken! Ik hou evenmin van zulke onnatuurlijke paden, noch van met linten uitgezette parcours in een bos. Allicht zijn er veel bikers die zulke technische intermezzo’s wel weten te smaken en het feit dat ze in deze tocht ook zijn opgenomen verklaart misschien ook voor een deel het succes ervan met 1251 deelnemers! Iedereen moet tijdens een toertocht aan zijn trekken kunnen komen. Ik maal er niet om van af en toe te moeten wandelen! Alleen Jari heeft er last van! Hij “moet” dan op mij staan wachten! Naar het einde toe werd ik voorbijgestoken door een bekende, den Harry, op pad voor de 105 km! Met dank voor zijn medelijden!

Aan mijn lijden kwam tijdelijk een einde toen ik op 28 km de voor ons eerste bevoorrading bereikte op een weide aan Huttenbos voor het chalet van het paardengedoe van de Teutoonse Ridders in Bekkevoort. Daar was niet alleen veel lekkers aan fruit, cake en koeken om te eten en frisse sportdrank om te drinken, maar ook veel ambiance met het legertje vriendelijke uitgelaten vrouwen die voor dat alles zorgden. Zij prezen alvast ook hun wintertoertocht aan op 7 november! Exact op het middaguur deden wij ons tegoed aan wat mondvoorraad en drank. Na het vriendelijke afscheid doken we opnieuw het bos in en mijn hoop dat we geen vervolg zouden krijgen van het draai- en keerwerk werd gelukkig bewaarheid! Vanuit het bos kwamen we weer in een meer open streek. Op 30 km was het voor mij dan weer even sukkelen geblazen in een volgend bosje met technische paadjes waar ik vermoed ooit nog al geweest te zijn. Ook daar stonden een man en een vrouw in de aanslag met een fototoestel. Zij waren zo vriendelijk van mij al rijdend en niet al wandelend te vereeuwigen! 12.15 u. Veldwegen en grassporen naast de E314 die hier op sommige plekken in een diepe sleuf ligt, deden ons naar de volgende splitsing rijden waar de 65-105 km zich afscheidden van alle kleinere afstanden. Wij bevonden ons toen aan een grote baan nabij de op- en afrit van ik vermoed Tielt-Winge en reden er even in de richting van Scherpenheuvel, voorbij de opritten en de snelweg onder.

Na het oversteken van de baan leidde een asfaltbaantje ons naar de assenweg Donk waar het even lekker naar beneden razen was over eerst een steile helling over dikke steenbrokken, gevolgd door een lange zachtere helling over het kiezelpad dat er evenwijdig met de E314 loopt. De plek is me niet onbekend, ook vele toertochten vanuit Aarschot en Rillaar passeren hier. Als ik een kaart bekijk dan valt op dat ik al vele plekken naast de E314 tussen Lummen en Wijgmaal met de mountainbike heb aangedaan! Mijn vermoeden dat we aan de brug van de snelweg dadelijk een splitsing tussen de 65 km en de 105 km zouden treffen bleek te kloppen. Dat wij de brug onder zouden moeten ook! Op de Tieltseweg op de grens tussen Rillaar en Tielt-Winge. Ik kende zelfs de naam van de assenweg die we aan de andere kant van de snelweg zouden in rijden, het Tiendbunderspad! Daar was het weer klimmen en reden we voorbij de drie zuilkapelletjes die aan de bosrand staan en zelfs goed zichtbaar zijn vanaf de snelweg! Een vrouw sprak me aan met de vraag of ze daar mocht parkeren in de brede grasberm en waar er wandelingen vertrokken in het bos! Ik zou het niet weten!

Halverwege het pad ging het linksaf van de snelweg weg en doken we het Tienbundersbos in. Eerst reden we over een goed te berijden bospad om na een tijdje rechtsomkeer te maken en terug te keren over een voor mij lastige singletrack die op een schuine helling op en neer tussen de bomen kronkelt. Hier en daar kruisten we wegen die verticaal van boven naar benden voerden. Ik meen dat de onder mountainbikers bekende en beruchte montée impossible hier ergens moet zijn. Er zijn toertochten waarbij de bikers van boven naar onder of omgekeerd over deze steile hellingen gejaagd worden! De singletrack hield me bezig tot 39 km waar het dan naar beneden ging om vlakker terrein te betreden. Na nog een bospad kwam er een splitsing tussen de 35-50 km en de 65-105 km op 39,85 km van de start! 13.10 u. Rond 40 km bereikten we de omgeving van de Kaaskorf, eigenlijk een enigszins bizarre omgeving waar een mikmak van villa’s, huizen en buitenhuizen in de bossen staat. We werden even uit het Tienbundersbos geleid om er via de Solleweg, een onverharde holle weg, weer naar toe te klimmen. Dan weer het bos uit tot in dezelfde straat om er via de Haaltertstraat nogmaals naar toe te klimmen! Op deze wijze wordt deze heuvelrug in Tielt-Winge optimaal benut! De bikers worden er een aantal keren op en af gejaagd! Tot 42,50 km werden we zo afgepeigerd!

We kregen nog een aantal uitputtende beklimmingen en afdaling in het bos te verwerken tot aan de volgende splitsing tussen de 35 km en de 50-65-105 km op 44 km van het vertrek. We reden dan door Houwaart (Tielt-Winge). De originele betekenis van Houwaart is “land met hellingen” en die kregen we dan ook volop! De namen van de straten, vaak straten die doodlopen op de bossen en daar overgaan in onverharde boswegen of holle wegen, liegen er niet om. Ik zag namen als Houwaartsebergweg en Jansbergstraat! We werden er over de weg naar boven gestuurd en off-road weer naar beneden! Verschillende plekken kon ik me vaag herinneren van vroegere passages! Een leuke afdaling over een pad vol steenpuin leidde naar de splitsing tussen de 50-65 km en de 105 km op 45,50 km van het vertrek. Ondanks het feit dat ik eigenlijk al doodop was, werden we van hier af niet anders dan naar boven en beneden gestuurd over wegen door het bos en de velden! Geen enkel vlak stukje om op adem te komen!

Intussen hadden we het grondgebied van Holsbeek bereikt en dat betekent inderdaad veel klimmen en dalen. Al goed dat de Zounk en het Sukkelpad ons bespaard bleven! We reden er wel door enkele bijzonder knappe woeste holle wegen. In sommigen was het zwaar klimmen, in anderen dan weer lekker naar beneden sjezen! Op een gegeven ogenblik troffen we een singletrack op een helling en over een heuveltop in een streek met zavelachtige ondergrond. Rechts keek je de dieperik in. Ik meen dat deze plek het crossparcours van Aarschot was. Een vader die met zijn zoontje de toertocht reed merkte dat mijn tong op mijn tenen hing! Ook hij was van mening dat het weer de boosdoener was. Zodanig heet en vochtig dat je nauwelijks lucht kreeg! Op 52,50 km reden we eventjes door de bewoonde wereld van Holsbeek tot aan de splitsing tussen de 50-65 km en de 105 km. Daar vonden we een tweede bevoorrading in Houwaart, op 53 km van de start. De mensen daar hadden alles opgeruimd maar gelukkig nog wat eetbaars en vooral water en sportdrank binnen handbereik gehouden. We hebben er dan ook gretig gebruik van gemaakt! Vooral van de drank! Het was bloedheet, zo’n 34 graden, en wij zweetten ons te pletter! 14.30 u! Na de stop dook de toertocht het Walenbos in, het grootste natuurbos van Vlaanderen en gelegen op het grondgebied van Tielt-Winge. We passeerden een plek waar de bomen gerooid waren en kregen een volgende zware klim voor de wielen!

We kwamen uit het bos weer tevoorschijn op een baan in de buurt van een kruispunt met een andere grote baan. Aan de overkant zakte de moed ons in de schoenen toen we daar een steile helling met trappen op moesten! Net op dat moment stopte er een bestelwagen en de man die uitstapte bleek iemand van de inrichtende club te zijn! Of alles in orde was? Eigenlijk niet! Mijn pijp was compleet uit! We hebben dan een beslissing genomen die we niet vaak nemen, en dat is er een punt achter zetten! Aan de man gevraagd hoe we het handigst weer naar de start konden rijden. Jari had ook de GPS bij, die meldde iets van een 3 km! De man vertelde dat we niet de enigen waren die het niet meer hadden zien zitten! Hij had net nog iemand teruggevoerd die geen meter meer vooruit geraakte. Die man had zich geëxcuseerd, zeggend dat hij nooit naar de pechdienst belt, maar deze keer ging het gewoon niet meer! Teruggevoerd hoefden wij niet te worden, maar de rit verder rijden zagen we niet meer zitten. Volgens de man kwamen er immers nog wel enkele stevige beklimmingen. Ik vroeg aan de man of wij dicht bij de oprit van de snelweg waren waar een singletrack op een rode vaste route op een flank van de oprit steil naar boven gaat. Maar dat kan even goed elders zijn, in Aarschot, in Rotselaar? De man situeerde onze plaats door te zeggen dat we ons niet ver van het Gouden Kruispunt bevonden. Wist ik veel wat dat was! Even opgezocht en dat is een winkelcentrum in Sint-Joris-Winge, een deelgemeente van Tielt-Winge. In ieder geval, na 54 km hebben we een punt gezet achter onze rit!

We zijn dan op basis van de uitleg van deze mens en op aanwijzingen van de GPS weer naar de start gereden en met 60 km op de teller binnen gelopen! Het stof van onze fiets gespoten met gewone tuinslangen met ideale druk! Ik moet er uitgezien hebben als een levend lijk, afgaande op de reacties van enkele bekenden die we op het terras voor de sporthal troffen! Daar zat Peter in het gezelschap van Karel en Theo, twee Bierbikers, en nog enkele andere mij niet bekende mannen. Met eerbied mijn helm af voor Karel. Die was met de bike naar hier gekomen, goed voor 21 km, had de rit van 105 km gereden en moest met de bike weer naar huis in Haasrode! Nog een tijd nagepraat alvorens huiswaarts te rijden!

De toertocht in Tielt-Winge was een parel aan de kroon van het Hageland. Uitstekend georganiseerd door vriendelijke mensen, met een prachtig afwisselend parcours waar iedereen aan zijn trekken kwam! Maar ook bijzonder zwaar! Allicht was dat deze keer omwille van de drukkende vochtige warmte waar ik bijzonder veel last van had. Ik heb onlangs drie tochten gereden in de provincie Luxemburg, toch ook stevig op en af, en daar lang niet zo zwaar afgezien! Ondanks dat de rit al snel een lijdensweg werd, heb ik toch veel plezier beleefd aan deze dag en genoten van de prachtige streek! Het was ook leuk om nog eens te rijden langs plaatsen waar ik al een tijd niet meer geweest was en die ik herkende van mijn deelnames aan tochten in deze streek. De mensen uit Tielt-Winge weten met reden hun tocht ook goed te promoten, want tot ver van hier vond ik de afgelopen weken flyers onder de ruitenwisser! Met mijn excuses aan Jari voor het zo vaak op mij moeten staan wachten…

Filmpje van Don Manolo Manuel Adan: klik hier of kijk onderaan!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

03-09-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht ((18-25-38-50 km) van TC Houtland Ertvelde te Ertvelde op zaterdag 29-08-2015.

Gewoonlijk staat de Lozerbosveldtoertocht te Kruishoutem rond deze tijd op mijn jaarlijkse agenda. Al de keren dat ik er geweest ben was het schitterend weer, zo ook op deze zaterdag! Omdat er werken zijn op de snelweg E40 vreesden wij files en hebben we deze helaas dit jaar links laten liggen. Het is me nog ooit overkomen dat ik noodgedwongen naar huis teruggekeerd ben omdat ik onderweg zodanig in de files terecht kwam dat ik de start in Kruishoutem onmogelijk nog op tijd kon halen! Onze keuze viel dan op de toertocht van TC Houtland te Ertvelde. Ik had daar eerder een kleinschalige organisatie verwacht, maar de tocht vertrok vanuit de grote Sporthal Hoge Wal en er liepen daar redelijk wat mensen rond. Dat zal ook wel zo geweest zijn omdat hier ook wegritten konden gereden worden. Jari was op het afgesproken tijdstip present zodat we om 13.00 u ingeschreven waren en konden vertrekken. Aan de start kreeg je al direct een energiereep mee!

Servitudes en straten leidden ons na aanvang door de bewoonde wereld waarbij we ook de witte Stenenmolen passeerden. Op 4,50 km troffen we wat bos en reden daar voorbij een klein bedevaartsoord aan de Kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Barmhartigheid of kort, de Stoepekapel. Verharde en onverharde landelijke paden voerden ons doorheen het landschap dat baadde in een late zomerzon. Op 7 km reden we nogmaals door een strook bos met zeer laaghangende takken en door een zone met veel struikgewas. We stonden ervan versteld dat er daar paadjes door liepen! Via een knappe fietsbrug kruisten we een grote baan om de Callemansputte te bereiken. Dit is een voormalig woon- en natuurgebied dat voor de uitbreiding van de haven van Gent werd opgeofferd en industriegebied werd. Daarvan hier het getuigenis van een voormalige bewoner die zijn woning in 2008 diende te verlaten en een powerpoint met foto’s van vroeger en de afbraak van de woningen. Wij verwonderden ons al over het feit dat de er aangelegde wegen er nog zo nieuw uit zagen en vermoedden dat deze plek bedoeld was voor nieuwe industrie. We kregen ook een vermoedelijke huisvuilverbrandingsinstallatie te zien en allicht een netjes met aarde overdekt stort waarop een massa zonnepanelen was geplaatst. Te zien in de powerpoint. Het verklaart allicht ook waarom deze toertocht langsheen deze plek voerde. Het zal er vroeger anders uitgezien hebben! 7,75 km.

Van 9 km tot 10,75 km reden we over een knappe veldweg en een heel eind door een vrij woest bos om zo het stokoude treinstationnetje van Ertvelde te bereiken. Daar ging de kidstoer apart van de 25-38-50 km op 12 km van de start. We vervolgden de tocht doorheen de woonkern van Rieme, net als Ertvelde een deelgemeente van Evergem. Wij waren niet weinig verbaasd van na de doortocht van Rieme de grens met Gent te bereiken! We stonden daar ook aan de rand van een vrij desolaat industriegebied, de rand van de Zeehaven van Gent nabij het Kluizendok. Van 13 km tot 16 km werden we aan de rand van Gent Zeehaven door een landelijk gebied gestuurd met paadjes tussen struikgewas waarbij we lussen reden om telkens op eenzelfde asfaltbaantje uit te komen. We passeerden daarbij de voet van een aantal windmolens die telkens op een heuvel gebouwd waren om zo voor wat hoogtemeters te zorgen. We keerden op onze stappen terug op een grasspoor door hoog struikgewas en evenwijdig met een waterloop om zo via een aardeweg het achterliggende landelijke gebied te bereiken. We kwamen weer eventjes in Rieme en vanaf daar voerden grassporen ons tot aan de Spiedambrug over de Watering De Burggravenstroom.

Op 19 km reden we eventjes pal naast de expresweg E34 om deze ter hoogte van de verkeerslichten in Ertvelde te kruisen. Aan de overkant misten we een pijl en reden rechtdoor in plaats van linksaf te slaan aan de overkant, weer eventjes evenwijdig met de grote baan. We reden door het dorpscentrum van Ertvelde om er op 21,75 km de bevoorrading te treffen. Deze stond opgesteld in een loods van de Brouwerij Van Steenberge te Ertvelde. Naast de lange bevoorradingstafel met fruit, koeken, cake en alles er op en er aan, was er een heuse toog waar je een glas Augustijn donker of blond kon proeven. Het waren trappistenglazen van klein formaat, dus heb ik het toch maar geriskeerd om een glas donkere uit te lurken, terwijl de andere aanwezige bikers blijkbaar niet het risico wilden lopen van het edel vocht naar hun hoofd te laten stijgen. Ik mocht nog een tweede glas proeven, maar dat heb ik wijselijk niet gedaan teneinde het vervolg van de rit niet te schaden! Geen goed idee op een weinig gevulde maag! Enkele dames en heren ter plaatse zorgden er voor het aanbod en de tap en wij stonden daar omstreeks 14.30 u.

We lieten de Brouwerij Van Steenberge achter ons, met dank voor het glas Augustijn, en reden nog een eindje naast de E34 verder om dan af te slaan naar de velden toe. Na een veldweg troffen we er de splitsing tussen de kids-25 km en de 38-50 km op 24 km van het vertrek. We reden dan even over het fietspad langsheen de zeer drukke Noordlaan, de invalsweg via dewelke we de start met de wagen bereikt hadden. Een assenweg voerde ons langsheen de Watering De Burggravenstroom tot in Kluizen (Evergem). Daar reden we langsheen de Watering in een groene omgeving met aan onze linkerhand op de andere oever de achtergevels van gloednieuwe huizen die er allemaal eender uitzagen en waarvan de tuinen tot tegen de waterloop kwamen. Een groot deel van die huizen was zelfs nog niet bewoond.26,50 km. De lange asfaltweg Spiegelstraat voerde ons verder langsheen de met waterlelies begroeide Watering doorheen een landelijke omgeving. Op 28,50 km arriveerden we aan een splitsing tussen de 38 km en de 50 km. Omstreeks 15.10 u kozen we daar voor de langste route.

Die deed ons een assenweg inslaan, gevolgd door een veldweg die doorheen een strook bos liep. Zo bereikten we de Volpenswegel (een volle pens?) op de grens met Sleidinge (Evergem) en een assenweg die ons naar de bossen van de Slingerij in Oosteeklo (Assenede) voerde. Hier begon een extra lus voor de 50 km, want onder de pijlen op deze plek waren de vermeldingen “heen” en “terug” geplaatst. Het parcours kruiste hier eventjes zichzelf. Een mooie track leidde ons tussen de bomen evenwijdig met een zandweg door het knappe bos. De vreugde was echter kort van duur, want we kwamen al snel weer uit het bos tevoorschijn op een grote vrij drukke baan. Na eventjes het fietspad gevolgd te hebben dienden we rechtsaf een betonbaantje in te slaan. Ik schrok me wel te pletter toen daar plots een wagen uit tevoorschijn kwam van tussen de twee huizen op het kruispunt terwijl een bestelwagen op de grote baan ons rakelings passeerde tijdens zijn gevaarlijke inhaalmanoeuvre! Veilig voor fietsers was het daar niet! Ook in het smalle betonbaantje kwam ons nog een wagen tegemoet die geen kilometer per uur vaart minderde!

Onze teleurstelling van daarnet omwille van de zeer korte doortocht van het bos werd na een veldweg en een grasspoor ruim weer goed gemaakt toen we voor de tweede maal de bossen van de Slingerij en de Lembeekse Bossen bereikten. We konden vanaf daar geruime tijd genieten van enkele kilometers tocht doorheen de knappe bossen. Mooie paden, dreven, sporen en tracks leidden ons naar de lange zandweg die Antwerpse Heirweg gedoopt was. Langsheen deze weg liepen ook leuke zijsporen tussen de bomen. We passeerden de toegangspoorten van enkele domeinen van rijke mensen wiens villa’s hier tussen de bomen verscholen gebouwd zijn. Onze mooie rit door de Slingerij eindigde toen we ter hoogte van de verlaten en vervallen Bistro Broccoli de drukke Gentweg bereikten. 37,70 km om 15.45 u.

Een pad tussen de varens voerde ons weer in de richting van Oosteeklo om een volgende portie bosdreven aan te snijden. Uiteindelijk kwamen we toe op een oude kasseiweg die daar ook Antwerpse Heirweg heet. Er vond daar nog een ander evenement plaats, want er stond een seingever om auto’s naar en parkeerplaats te verwijzen. Ik had die man eerder in de verte al opgemerkt toen we daarstraks de bossen van de Slingerij in reden. Aan het einde van de kasseiweg of heirbaan waarover we gedokkerd hadden stonden inderdaad nogal wat geparkeerde wagens langs de kant en liepen veel mensen rond. Op 39,75 km kwamen we weer toe op de plaats waar het parcours zichzelf kruiste. We hadden dus zo’n dikke tien kilometer kunnen genieten van de doortocht van deze bossen en daarmee meteen het mooiste deel van het parcours achter ons. Op de plek waar we de kasseiweg linksaf dienden te verlaten en even halt hadden gehouden staken ons drie bikers voorbij, twee mannen en een vrouw. Ze reden aan hetzelfde tempo als wij en de rest van de rit zijn we in hun zog blijven rijden. Een van de mannen droeg een truitje van de Funbikers Heusden.

Op 41 km reden we na een zandweg opnieuw een strook bos in. Enkele paden, waaronder het Kloosterpad, leidden ons tot 43,50 km langsheen de bosrand tot aan de meer open velden. Vanaf daar kregen we lange assenwegen en veldwegen voor de wielen die ons doorheen het landelijke Ertvelde voerden. Het was er mooi rijden in een zonovergoten landschap, soms tussen de statige bomenrijen die de zandwegen afboordden. Na de doortocht van deze landelijke omgeving bereikten we om 16.30 u opnieuw de aankomst in Ertvelde met de beloofde 50 km op het tellertje. Buiten in de tuin naast de cafetaria onder een grote parasol nog een drankje genuttigd alvorens de lange autorit huiswaarts weer aan te vatten. Ondanks het feit dat wij niet zo tuk zijn op de toertochten in dit deel van Oost-Vlaanderen had deze rit ons toch op een positieve wijze weten te verrassen. Vooral de laatste 20 km door de bossen van de Slingerij en de landelijke veldwegen door Ertvelde waren zeer de moeite waard om kennis te maken met deze streek. De organisatie van de toertocht was verder perfect in orde.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

02-09-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax