Het ging vanaf de tent op de waanzinnige feestweide het dorp uit via enkele straten, langsheen de kerk, over een klimmende servitude, smalle grassporen tussen weiden en een stoffige veldweg. De lage avondzon scheen over het knappe glooiende landschap. Ze zorgde er wel voor dat de pijlen soms moeilijk zichtbaar waren, evenals de ondergrond op plaatsen waar de zon recht in de ogen scheen. Het veel stof makende duo en de groep van zeven bikers die me daarnet waren voorbijgestoken keerden op hun stappen terug. De pijl linksaf hing inderdaad wel heel ongelukkig hoog aan een boomtak. Ik had hem evenmin opgemerkt en ben niet verkeerd gereden omdat ik die mannen zag terugkeren. Een veldweg bracht ons na 2,50 km tot aan een grote hoeve in de Hondsbergstraat. Daar was ik vorige zaterdag nog gepasseerd tijdens de eerste toertocht van de Reinaertvrienden vanuit Pepingen-Heikruis. De pijlen van hun tocht hingen er trouwens nog! Een asfaltbaantje bracht me tot aan een oversteek van de drukkere Langestraat en met twee bikers dook ik het baantje aan de overkant in. Een afgevallen pijl aan de kant gelegd. 5,50 km. Van 6 tot 6,50 km volgde een zeer smalle assenweg met overwoekerde kasseitjes me doorheen een veld naar de kapel van de Heilige Guido en de Maagd Maria, ook vorige zaterdag te zien gekregen. Twee jonge gasten waren er een lekke band aan het vervangen.

Er volgde een smal graspad, lichtjes glooiend op en af tot ik op 7 km uitkwam op een met kiezel bestrooide oprit naast een (leegstaand?) magazijn. 20.30 u. Daar keerde een biker op zijn stappen terug, op zoek naar zijn twee achtergebleven makkers met pech aan de kapel. Even later zou het drietal me weer passeren. Ik reed voorbij een klein kapelletje, zo staan er hier veel, en merkte dat ik me op het grondgebied van Gooik bevond. Een oudere man zat er in zijn onderhemd in zijn rolstoel aan de rand van zijn tuin naast het parcours. Bikers zien passeren is eens wat anders dan de Ronde van Frankrijk en het weer was ideaal om buiten te zitten! Er passeerden nog twee bikers. Er volgde een asfaltbaantje, een klimmend graspad dat naast een tuintje liep waar een ouder echtpaar ook buiten zat te genieten van de prachtige zomeravond, en een klimmetje over asfalt. Ik kwam uit in de schilderachtige Bergstraat in Oetingen en reed een oude overwoekerde poort voorbij die toegang geeft tot het bos van het kasteeldomein Steenhault, gelegen op het grondgebied van Vollezele (Galmaarden) en Oetingen (Gooik). Aan de huizen stonden borden om te protesteren tegen de afbraak van het boswachtershuis van dit domein door Natuur en Bos. Die woning stond temidden van groen en leek me nog in behoorlijke staat te verkeren. Het zou jammer zijn indien ze zou verdwijnen. Ik reed nog een oude kapel aan de bosrand en een tussen de bomen in het groen verscholen watertoren voorbij. Even gestopt op het kruispunt van de Bergstraat en de Vollezelestraat waar een vader met zijn twee zoontjes me voorbijstak, gevolgd door een groepje van vier bikers. 9 km om 20.40 u.

Een halve kilometer verder overschreed ik de grens met Vollezele (Galmaarden). Het ging een asfaltbaantje in waarna een weidespoor me op 11,5 km tot aan een paadje doorheen een privaat bos bracht. Hier kreeg ik nog eens drie bikers te zien en na een volgend weidespoor zag ik het drietal de richting van de 30 km uit gaan. De splitsing tussen de ritten van 30 km en van 50 km kwam op 12,50 km van de start. Terwijl ik daar even aan de kant stond, zag ik twee bikers de 50 km uit gaan, maar die gooiden de remmen toe en kwamen vragen waar de 30 km dan wel was! De andere kant uit! 21.00 u. Op 13 km ging het heel eventjes over de grote baan (Assesteenweg?) waarlangs ik daarnet naar Herfelingen was gereden om naast een huis een nauwelijks zichtbare servitude of kerkwegel in te duiken langsheen schuingezakte betonpalen van de vroegere omheining van één of ander bedrijf. Een smal wegeltje met een ondergrond van beton. Ik bereikte zo de Repingenstraat in Galmaarden. Daar heb ik even halt gehouden en ben eens op de binnenkoer gaan kijken van de oude stoeterij en Hoeve Haras de Vollezele uit 1906. Hier woonde ooit “Remi Van Der Schueren die het Belgisch trekpaard wereldberoemd maakte, samen met zijn hengst Brillant”, aldus een plakkaat aan de zijgevel. De hoeve is wel dringend aan een opknapbeurt toe, te zien aan een aantal gebroken en dichtgetimmerde ramen! 14 km en 21.00 u.

Ik reed nog het Hof Ter Haegen voorbij, een bed and breakfast, waarna ik op een landelijk baantje net voor de grens met Tollembeek (Galmaarden) rechtsaf gestuurd weg. De zon stond intussen laag boven het knappe glooiende groene landschap. Er volgde van 15 tot 16 km een stevige klim, eerst over een smal off-roadpaadje tussen hoog struikgewas en daarna over het asfalt van de Errebekstraat in Galmaarden. Ik moest rechtsaf, maar ik zag links van mij ook bikers een graspaadje in slaan, dus ik vermoedde hier een lus. Er staken me nog drie bikers voorbij. Een smalle betonnen servitude leidde me tot in de Steenstraat waar ik even ben gaan kijken naar het schilderachtige en rustige dorpsplein voor de kerk van Vollezele. 17,75 km omstreeks 21.30 u. Op 19 km dook ik een zeer donker bos met hoge loofbomen in waar de te volgen weg verduidelijkt werd door opgespannen rood-witte linten. De grond was er poederdroog zoals bladgrond in een bloempot! Net voor de uitgang van het bos stond de bevoorrading opgesteld, alwaar een man en een vrouw voor knabbeltjes en sportdrank zorgden. Deze stop was enkel voor de route van 50 km. Een stuk banaan en een suikerwafel doorgespoeld met een bekertje sportdrank en water. Er stonden nog twee van de drie mannen die me daarnet ingehaald hadden. Eventjes staan praten met de mensen ter plekke. Omdat er tot 22.00 u kon ingeschreven worden, zouden zij daar pas om 23.00 u kunnen opkramen! Na mijn helmlamp gemonteerd te hebben, vertrokken in het zog van de twee andere bikers waar het in de Congobergstraat naar boven kruipen was over eerst asfalt en daarna een weidepad. Daarna ging het de Congoberg weer af over nog een weidepaadje tot ik opnieuw arriveerde aan het kapelletje op de hoek met de Errebekstraat waar ik daarnet voor de stop gepasseerd was. 21 km om 21.45 u.

Van 22 tot 23 km volgde een plezant off-road graspaadje dat zich afwisselend tussen de velden, weiden en doorheen enkele stroken bos slingerde. Eerst lekker naar beneden, daarna echter weer stevig klimmend. Het was er leuk rijden in een knappe omgeving. Met als enige gezelschap onderweg een vader, moeder en zoon die in de avondschemering op wandel waren met hun gehoorzame hond die braaf terugkeerde toen hij geroepen werd. Op 24 km passeerde ik het in het open veld naast een assenweg gelegen onderkomen en kantine van de Pajotse Roofvogelvrienden. 22.00 u en nog steeds voldoende licht. Omstreeks 25 km bereikte ik een “stiltepad”, zijnde een leuk smal weidepaadje dat uitkwam tussen twee gebouwen in de Sint-Leonardusstraat. Na enkele straten volgde rond 28 km een stukje weide tussen twee draaipoortjes alwaar twee honden me vanuit een tuin gadesloegen. Op een assenweg ontsnapte een kikker ternauwernood aan de noppen van mijn fietsbanden. Omstreeks 30 km bereikte ik het centrum van Tollembeek (Galmaarden) en passeerde via een grote parking aan een voetbalveld het lokaal van een jeugdbeweging. Ik kreeg de achterzijde van een bizar standbeeld te zien. Dat bleek Urbanus te zijn in het gezelschap van twee gedrochten van dieren. Blijkbaar woont Urbanus al jaar en dag in Tollembeek, vandaar! 22.30 u en zo stilaan tijd om de lampen aan te steken!

Dat was niets te vroeg, want er volgde een donker bos en een lichtjes klimmende veldweg tot 32 km. Toen ik op die veldweg even halt wilde houden om de omgeving eens te bekijken, merkte ik dat de biker zonder licht die ik daarnet aan het voetbalveld op de weg had zien komen, pal achter mij reed. Toch niet al te snugger van een nachtrit te rijden zonder licht! Vanaf 33 km ging het gedurende een kilometer over het linkse fietspad van een grote baan om dan weer de velden in te duiken. De biker zonder licht stak me voorbij en verdween in de duisternis over een mix van asfalt en veldwegen. Ik diende de Langestraat weer te kruisen ter hoogte van de grens tussen Galmaarden en Herne (?) op 36,75 km van de start. 23.00 u. Ik werd in de richting van een donker bos gestuurd waar mijn fietslampen goed van pas kwamen. Terwijl ik daar reed zag ik tussen de bomen het licht van nog een biker in aantocht. Ik was dus niet de laatste! Ik kwam dat bos weer uit ter hoogte van een door de parcoursbouwers geïmproviseerd brugje over een gracht, gemarkeerd door een aantal brandende fakkels, om even verderop de tweede bevoorrading te treffen onder een witte tent. Tussen de struiken stond een aggregaat voor elektriciteit te ronken. 38 km.

Van de vriendelijke mensen ter plekke, vader, moeder en zoon vermoed ik, kreeg ik een beker sportdrank aangeboden. Verder waren er bananen, suikerwafels en cake om te eten. De biker van daarnet kwam toe, even later gevolgd door diens vriend en nog een derde jonge kerel. De biker zonder licht van daarnet was al gepasseerd, waarmee wij de vijf laatsten waren die nog onderweg waren. Buiten de kerel zonder licht had ik tussen de twee stops geen andere deelnemers meer te zien gekregen. Nog even met de mensen ter plekke blijven praten, zodat ik iets langer ben blijven hangen dan voorzien. Ik had geschat van om middernacht weer terug te zijn, maar dat begon krap te worden! De mensen aan de stop vroegen ons van ons bij aankomst te melden, zodat ze quasi zeker konden zijn dat iedereen weer binnen was. Om 23.15 u weer op pad.

Een veldweg en een asfaltbaantje brachten me tot in de Kapellestraat te Herne waar ik in de richting van het Kartuizerklooster gestuurd werd. Geen klooster gespot. 40 km om 23.30 u. Vanaf nu volgde redelijk veel asfalt, waaronder een zware klim in een straat die Ponneken (Herne) heet. 42,75 km. Eens puffend boven geraakt, reed ik een donker weidepaadje op. Het geritsel rechts bleek afkomstig van twee paarden die in de weide met me mee liepen. Ik dook even een donker bos in om daarna weer tussen de weiden te rijden. Het smalle paadje passeerde vlak langsheen twee eenzame huizen. Bij het tweede huis floepten alle lampen aan toen ik een bewegingsdetector passeerde. Ik vraag me af hoe die huizen deftig te bereiken zijn! Het pad eindigde met een reeks trapjes naar beneden tot aan een straat. Tot 43,50 km had ik hiermee een leuk stukje van de rit achter de rug. Het asfaltbaantje kroop tussen de weiden naar boven en daar stond ik oog in oog met een kleine uil die op een weipaal zat en wiens silhouet ik in het maanlicht van ver kon zien. 44,50 km.

Het ging de doodlopende Beeldekensstraat in waar asfalt ter hoogte van een eenzaam huis overging in een graspad. Aan het volgende T-kruispunt voor een maïsveld stond geen pijl naar links of naar rechts. Voor alle zekerheid op mijn stappen teruggekeerd tot de vorige pijl, maar er was weinig alternatief, links en rechts waren enkel toegangen naar weiden of velden. Gegokt op rechts en dat bleek een goede gok te zijn. Een pijltje meer had hier gemogen! Ik hoopte van na een vlotte rit niet meer voor verrassingen te komen te staan, het was intussen al 00.10 u en ik begon op 48,50 km naar het einde te verlangen. Linksaf het asfalt op om een plekje te bereiken dat ik ook gepasseerd was tijdens de toertocht vanuit Pepingen-Heikruis de zaterdag voordien, meer bepaald de kapel op het kruispunt van de Molenstraat en de Twee Kapellenstraat. Daar stopte een man met zijn wagen om te vragen of alles in orde was! Ik vermoed dat het de man was die voor de tweede bevoorrading zorgde. Ja, alles was in orde en ver kon het niet meer zijn. In de verte hoorde ik de muziek vanuit de tent van het Waanzinnig Weekend.

Er volgde toch nog een behoorlijk mooi, maar zwaar stuk off-road over onder anderen een hobbelig weidepaadje en ik kreeg de indruk dat ik weer van de tent weg reed. Vanaf een weidepaadje kreeg ik in de hoogte een hoog gebouw te zien, omringd door oranje straatlampen en mijn vermoeden bleek te kloppen. Het was het Rust- en Verzorgingstehuis Mater Dei in Heikruis. 51,50 km. De hoek om en een asfaltbaantje bracht me na 53,50 km omstreeks 00.30 u weer tot de weide met alle voorzieningen voor het Waanzinnig Weekend. Er kwam onmiddellijk iemand van de inrichters naar me toe om me in ruil voor het bonnetje met noodnummer een Lustrum Tripel te bezorgen. Dit biertje was speciaal voor de gelegenheid gebrouwen, omdat het de vijftiende keer was dat het Waanzinnig Weekend plaats vond op de weide. Vroeger had alles meer in het centrum plaats, maar dat zorgde al wel eens voor overlast voor de bewoners. Me er nog een broodje hamburger met ajuin en ketchup bij gekocht en verorberd op de tonen van de muziek die uit de tent kwam. Er zaten nog enkele medewerkers en een groepje bikers aan de tafeltjes in de zwoele zomernacht. Om 01.30 u huiswaarts vertrokken voor een rit van ruim een uurtje. Mijn kleren in de wasmachine gestopt en onder de douche gekropen. Het was ruim 04.30 u eer ik te bed ging, buiten begon het alweer licht te worden. Ondanks de hitte toch vrij vast geslapen tot de volgende middag. Het zou een zwaar weekend worden, want ik ging op zaterdagavond helpen tappen op een bruiloft. Zoiets kan lang uitlopen en ik hoopte van zondag toch te kunnen gaan biken in Wijgmaal. Dat tappen heeft tot halfvijf ’s ochtends geduurd. Ik ben naar huis gereden, heb enkele boterhammen gegeten en ben recht naar Wijgmaal gereden zonder mijn bed nog te zien!

Wat onthouden we van deze vierde editie in Herfelingen? Toch redelijk wat asfalt, wat me voor een avond- en nachtrit niet stoort en wat ook ruim gecompenseerd wordt door het mooie landschap dat men doorkruist. Een leuke afwisseling van veldwegen en graspaadjes met enkele knappe stukken bos als intermezzo. Een goede bepijling met reflecterende strips op de pijltjes die van ver te zien zijn in het schijnsel van uw fietslampen. Een pijltje meer op bepaalde plaatsen en lange rechte stukken had gemogen. Bikewash overbodig en douches niet gebruikt. Een supervriendelijke ontvangst bij de inschrijving, op de tussenstops en bij aankomst. Voldoende bevoorrading en de mogelijkheid om bij aankomst nog iets te eten (hamburger, frieten, …) bij uw gratis drankje. Elk jaar een ander parcours en voor deze editie voor mij een aangename kennismaking met het mooie Galmaarden. Door de verkeersperikelen in Antwerpen is het uiteindelijk een nachttocht geworden zoals ik ze graag rijd, dit betekent half in het licht om wat te zien te krijgen van de streek en half in het donker. Bij het zien van de verkeerschaos in Antwerpen heb ik nog overwogen van terug naar huis te keren, maar ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!