Toertocht (25-35-50-60 km) te Overijse van MTB Overijse.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vandaag weer vroeg uit de veren, maar omdat ik s morgens nogal veel tijd nodig heb om wakker te worden, was ik pas even over negen uur ter plekke. De start was ideaal gelegen, vlak bij de afrit van de snelweg. Ook al werd ik in het begin van de rit aangesproken door een kerel in een auto die de startplaats niet kon vinden. De borden parking niet gevolgd, maar naar de andere kant afgeslagen in de hoop daar meer kans te hebben voor een parkeerplek. Dat was een goede gok. Ik stond trouwens op het parcours geparkeerd, want de bikers kwamen er uit een zandwegeltje en moesten dan links de straat op naar boven en dan weer links in een straat die Speelberg heette. Aan de start nog een aantal Bierbikers gezien. En Pierrot le fou heeft dan toch zijn vorige zondag in Opwijk vergeten sporttas terug! De Bierbikers zijn me later nog voorbijgestoken, maar ik stond uit het zicht achter een boom om een treintje te laten passeren op een smal paadje. Omstreeks 9.20 u was ik op weg voor de toer.
In het begin zeer traag gereden (alsof ik ooit snel zou rijden) en dat was een goede keuze, want ik zou mn krachten nog meer dan nodig hebben. De aanvang van de tocht bood een afwisseling van veldwegen, asfaltbaantjes, smalle paadjes door velden en weiden en tracks door de bossen. De eerste kilometers waren er toch nog redelijk wat bikers onderweg, hoewel alles goed uit elkaar werd getrokken. Natuurlijk kreeg ik op de brede wegen niemand te zien, terwijl ik uitgerekend op de plaatsen waar ik wat meer onzeker was, een sliertje achter me aan zag komen! Me smal maken of even aan de kant en wachten waren de enige opties. Een paar steile afdalingen over wortelpaden waren ook niet aan mij besteed. Liever te poot dan botten breken! Het ging in ieder geval beter dan twee jaren geleden, toen heb ik hier afgezien, maar vermoedelijk was ik toen nog met mn oude bike en nu heb ik degelijker materiaal.
Aan de voet van het natuurgebied Rodebos en Laanvallei, volgens internet gelegen in Sint-Agatha-Rode (Huldenberg), omstreeks de vijftiende kilometer van de rit, moest ik na het passeren van de slagboom van de fiets. Maar ik was daar niet de enige! Ik heb toch iemand gezien die zonder verpinken van beneden tot boven fietste en die man was toch niet meer van de jongste. Zelfs te voet vroeg het klimmen een zware inspanning in deze warmte! Daarna kregen we weer mooie paden door de bossen en de velden voorgeschoteld, mooie singletracks en holle wegen en de bekende kasseiwegeltjes in deze mooie streek. Onderweg werd ik aangesproken door Kevin_V die met zijn maat onderweg was. Maar omdat ik niet van de snelste ben en hij zijn maat niet wilde kwijtspelen, was het gesprek van korte duur. Maar het was leuk van hem nog eens te zien, want dat was intussen een hele poos geleden. Aan de bevoorrading heb ik hen ook nog even gezien, maar daar scheidden onze wegen, want ik had tijd genoeg voor een grotere toer. De Aquarius was een welgekomen verfrissing! Wardje en zijn maten van 4-CAD-systems kwamen er ook toe, maar zij hadden toen de lus van de grote afstand er al op zitten (voor de grote toeren passeerde je twee keren aan dezelfde bevoorrading). Het zweet stroomde uit zn helm, maar hij zei dat het de moeite waard was.
Dat was het inderdaad, want we doken al snel Waals-Brabant in ter hoogte van Archennes en reden dan richting Nethen. De doortocht van Nethen had ook wel wat! Via servitudewegen tussen huizen en smalle kasseipaadjes werden we door het dorp geleid. Ik herkende stukken van de toer vanuit Loonbeek (ook Huldenberg) die ik al twee keren gereden heb. Ik denk dat we ook in de buurt van de vaste Meerdaalwoudroute hebben gereden, te zien aan de grote villa op het ommuurde terrein met de poort met twee grote pilaren. Als je naar links gaat kom je in een holle weg terecht waar het zwaar klimmen is omwille van het losse zand. Maar wij moesten naar rechts een brug van de Nethen over. Ik zag het aan de weg waarlangs we het stationnetje van Pecrot naderden dat ik hier nog al geweest was, maar in plaats van daar over het spoor naar boven gestuurd te worden, moesten we eerst nog even een ommetje maken naar links toe. Even verder doken we de bossen in en kwamen we dan toch uit op de klim in een holle weg, gelegen op de vaste route, bekend om de gedenksteen onder een soort kapelletje halverwege. Ik ben deze keer zonder stoppen tot boven geraakt. Gewoonlijk moet ik halverwege even uithijgen! De eerste keer dat ik in Loonbeek kwam rijden was het verschrikkelijk slecht weer en leek deze holle weg eerder op een bergriviertje! Welke gek komt hier nu in zon weer biken heb ik toen nog gedacht. Van Nethen ging het richting Bossut. Dan weer doken we een stuk bos in, daarna reden we in het open veld. Ik neem nooit een fototoestel mee, maar onderweg waren er vele schilderachtige plekjes die een prachtige foto zouden hebben opgeleverd: een zanderig pad, velden rondom en een eenzame boom tegen een blauwe achtergrond. Of de grillige stam van een boom in een door bomen overspannen holle weg! Wat wonen sommige mensen hier toch op prachtige plekken. We staken weer de spoorlijn over ter hoogte van het station van Gastuche (nog nooit van gehoord en proberen te onthouden met een ezelsbruggetje: gas tussen, omdat ik misschien toch wat meer gas had moeten geven)! Daarna reden we door een soort dreef in een park. We reden via een bruggetje over de Dijle. Een koppeltje had zich een plaats in het gras uitgekozen. Ze hadden geen schilderachtiger plek aan de oever kunnen uitkiezen. In de zon en het groene gras en onder een blauwe hemel. Zon schitterend weer!
In een bocht hing een pijl wat ongelukkig en ik was niet zeker, want even verder was er keuze tussen links en rechts. Daar was ook een wandeling uitgestippeld, want ik zag twee mannen en verder nog een grote groep op pad. Ik heb de verkeerde keuze gemaakt en ben rechts afgeslagen. Dat leverde mij het extraatje van een met stenen bezaaid pad dat overging in een kasseiwegeltje dat uitkwam op een grote baan. Halverwege een stuk bos stonden zelfs een paar oude huizen, zij aan zij, in het midden van nergens. Waar de mensen het al gaan zoeken om te wonen! Ik zag geen pijlen meer, en moest dus dat stukje weer naar boven kruipen. Op sommige langere stukken had een pijltje meer wel zinvol geweest, dan ben je zeker dat je goed zit! Sinds de bevoorrading waren niet veel bikers me nog voorbijgestoken. Daardoor kon ik zo snel of zo traag gaan als dat ik wou. Ik heb toch ruwe paadjes bereden waar ik enkele jaren geleden voor gepast zou hebben! Ik heb dus iets bijgeleerd! En zo reed ik verder door deze prachtige mountainbikespeeltuin, terwijl de vermoeidheid zich toch begon laten te gevoelen.
Het duurde een hele poos eer ik weer aan de bevoorrading was. Daar was intussen al heel wat opgeruimd, de Aquariustent was verdwenen. Er kwam een biker toe die volgens zijn zeggen de 60 km voor de tweede keer aan het rijden was! Na de bevoorrading moesten we linksaf en dan over een zanderig pad naar beneden. Een man en een vrouw die daarnet nog aan de bevoorrading stonden keerden op hun stappen terug. Want aan het einde van de weg hing geen pijl. Blijkbaar hadden we er alle drie over gekeken, want halverwege wezen twee pijltjes naar rechts naar een smal paadje tussen weiden. Waarschijnlijk te veel met het hoofd omlaag gereden om de stenen op het pad in de gaten te houden! Bij aankomst hoorde ik andere mensen vertellen dat ze daar ook gemist hadden. Maar het jongste lid van MTB Overijse zei dat hij was gaan checken en dat daar effectief twee pijlen hingen. En dat klopt.
Volgens mijn tellertje had ik vanaf de tweede stop nog zon 17 km te doen, maar het waren er nog zeker vijf meer. Ik heb nog een hele tijd in het kielzog van het koppel van daarnet kunnen blijven hangen, maar uiteindelijk ben ik hen dan toch kwijtgespeeld. We passeerden nog een natuurgebied met dezelfde naam als de straat, op grondgebied Overijse, maar ik ben die naam vergeten. Toen ik zo rond de 50 km had, werden we over privéterrein geloodst. Dat was een mooi bos waar een singletrack ons eerst naar boven voerde en dan langzaam slingerend weer naar beneden. De doortocht van dit privédomein gaf zeker een meerwaarde aan het laatste deel van de tocht. Ik heb er een goede daad gedaan en twee stopjes van flesjes Aquarius opgeraapt, vermoedelijk uit een achterzak gevallen. Omdat er vorige week in een topic nogal wat over te doen was. Ik kon even goed de moeite doen van ze op te rapen. Rond de 55 km kregen we nog een mooie holle weg voor de wielen geschoven, langzaam klimmend en voorzien van een soort trapjes om de erosie tegen te gaan.
Ik begon nu wel echt moe te worden. Terwijl in het laatste stuk toch nog een paar stevige en lange klimmetjes zaten. Mijn tellertje toonde 60 km, maar ik was nog niet terug bij af. We moesten nog over een zanderig pad door de velden. Ik hoorde in de verte het geluid van de snelweg en dat was het teken dat het niet ver meer kon zijn. Ik herkende de Speelberg met de verkeersremmers, waar mn auto ergens stond, maar nog was het niet gedaan. Want we werden nog door een stukje Overijse geloodst. Ik was bekaf, tijdens de laatste vijf kilometers is het licht uitgegaan. Ik kwam aan 65 km. Ik heb er ook rijkelijk de tijd voor genomen, maar dat is niet voor publicatie vatbaar. Ik denk dat ik als laatste ben toegekomen! Twee colas en twee pistolets aan gunsttarief waren welgekomen. Ik kon wel iets eetbaars gebruiken! Na een babbeltje met een biker uit Gent hebben we plaats gemaakt voor een gezelschap van ouders met kinderen die aan het sporten waren op de velden. Om tevreden weer naar huis te rijden na een mooie rit in een prachtige streek.
Lees dit verslag ook op mountainbike.be: klik hier!
|