19de Meerdael Classic (28-45-60-75-100 km) van de Downhillbikers te Oud-Heverlee.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vandaag ook naar Oud-Heverlee afgezakt voor de eerste toertocht sinds een dikke maand stilliggen, op de 24 uren van Westerlo vorig weekend na. Er zijn nu eindelijk een aantal straten open die tot de vorige keer ontoegankelijk waren, zodat ik de vertrekplaats naderde vanuit Korbeek-Dijle. De vaste route kruist daar de spoorweg, die plek kwam me bekend voor, en vrezend geen parking te vinden in de smalle stijgende straat, mijn auto daar naast de spoorweg achtergelaten. Daardoor enige verwarring veroorzakend voor anderen die mij daar met mn bike in de weer zagen en vroegen of er verder parkeergelegenheid was. De start bleek te zijn aan de sportvelden tegenover Don Bosco en daar is in wezen heel wat parking, alhoewel ze goed vol stond! Ik ben hier nog al geweest om toen een bijna onmogelijke parkeerplek slechts te vinden op die nochtans grote parking!
Omstreeks 10.00 u vertrokken voor de toer van 60 km. De eerste 20 km, tot aan de eerste bevoorrading, gingen vrij vlot, ook al was ik voor de start al bekaf van die steile Korbeekdamstraat naar de start te hebben moeten beklimmen! Van aan de voetbalkantine doken we eigenlijk direct de bossen in. Ik meen dat de vaste Meerdaalwoudroute daar ook passeert. Er kwamen daar trouwens stukken van in de tocht voor, maar ze werden in de tegengestelde richting bereden. Zo dat stukje naast de snelweg vol putten en geulen, waar vaak water in blijft staan. Maar nu lag de plek er bijzonder goed droog bij. In het eerste deel kregen we een aantal brede boswegen voorgeschoteld, soms lange rechte stukken, hetzij lichtjes klimmend of dalend. Ook de holle wegen die rijkelijk aanwezig zijn in deze streek, werden ons deel. Aan de eerste bevoorrading kon je fruit eten, cake, wafels en stukjes snoepgoed met chocolade. Er was sportdrank en water.
Bijna onopvallend veranderde de voertaal van Nederlands in Frans en doorkruisten we een gehucht dat luisterde naar de naam Mille. Zeer schilderachtig was de witte vierkantshoeve die jammer genoeg gedeeltelijk in staat van verval verkeerde, ook al was ze nog in gebruik. Het zal ook niet min zijn van zon groot gebouw te beschermen tegen de tand des tijds. Tegenover stond een kleine witte kapel. Ondanks het feit dat ik nog al tochten in deze streek heb gereden, was ik hier nog nooit geweest. Er volgden nog andere paden die voor het eerst kennis maakten met mn bike en het zware gewicht dat deze moet torsen. Aan de kruising met een drukke weg hield een Downhillbiker me tegen. Hij wist me te zeggen dat het parcours plaatselijk was omgelegd omwille van een brand. Dat het een woningbrand betrof wist ik toen nog niet. Enkele weken geleden ben ik in Stekene tijdens een toertocht ook moeten omrijden omwille van een bermbrand. De brandweer liet me niet passeren. Maar daar heb ik wel zelf mijn plan moeten trekken om weer op het parcours te geraken. Hier waren de pijltjes al verhangen!
De doortocht van Nethen zal me bijblijven. We kregen een pracht van een holle weg voor de wielen, waar je weliswaar goed moest uitkijken voor de vele stenen die er lagen. Toen ik even stopte zag ik op de bermen planten staan waarvan de bloemen bestaan uit een soort langwerpige tros rode bessen. Volgens mij zijn dat beschermde planten, ik meen zelfs dat het een soort orchideeën betreft. Toen ik na aankomst aan Offshore vroeg of die beruchte lianenklim, waarover ik op dit forum al wel eens gelezen had, in de tocht zat, bleek dat inderdaad het geval en ik vermoed dat het deze holle weg was. Lianen waren er wel niet meer te zien. Daarna moesten we naast de tuinen van enkele huizen een als gevaarlijk gemarkeerde afdaling nemen. Halverwege was daar een dropke en deed ik veiligheidshalve hetzelfde als de biker voor me gedaan had! Afstappen! Het bleek een man te zijn die ik nog iets ouder schatte dan mezelf. Ook verderop zag ik het niet echt zitten om met mijn oude knoken naar beneden te razen, ook al moest ik me even tegen de kant drukken toen een vijftal naar beneden kwam gereden. Allemaal netjes achter elkaar, het zou een mooie actiefoto opgeleverd hebben! Het goed van wortels voorziene spoor ging over in een asfaltbaantje. We reden weer door een straat van Nethen en moesten dan links een smalle track in waarvan de ondergrond eerst uit zand bestond en dan uit kasseitjes. Een kaarsrecht paadje, niet breder dan een singletrack, gelegen in een door bomen overgroeide holle weg en bestraat met kasseien! Het was een zachte klim, maar een verdomd lange. Aan het einde kwam je het open veld in en moesten we rechts afslaan zodat je de bomen kon zien waaronder we gereden hadden. Toch eigenaardig dat zon holle weg zo stiekem verstopt ligt in een verder open landschap.
We doken weer de bossen in en kwamen ongemerkt op de klim die vertrekt vanaf de spoorweg en gelegen is op de vaste route in weer een holle weg. Halverwege staat een gedenksteen en ik ben gestopt om nu eindelijk eens te lezen wat er op staat. Het betreft een monument dat herinnert aan een aantal inwoners van Gastuche (er ligt een stationnetje met deze naam langs de spoorweg) die in 1944 zijn gestorven na de ontploffing van een bom. Een andere eenzame biker reed me voorbij en dat was het sein om weer op pad te gaan. Hijgend toch boven geraakt om quasi onmiddellijk weer naar beneden te moeten over een track die voorzien was van een bordje bochten! Een zeer leuk paadje van waaruit je recht de holle weg in kon kijken om de bikers die nog in aantocht waren naar boven te zien kruipen, terwijl je zelf lekker naar beneden kon razen door de bochtjes en over de bergjes wippen die op het pad lagen. Om dan beneden weer uit te komen aan de spoorweg en over te steken via een speciaal voor fietsers aangelegde overweg aan het stationnetje van Florival. Een naam die me deed denken aan een bloemenwinkel! Volgens Wikipedia is Florival een gehucht van Ottenburg, deelgemeente van Huldenberg, en dus Vlaams. Het is ook de naam van een bier, genoemd naar de toenmalige abdij in de vallei der bloemen. Het was me intussen ook opgevallen dat het gedeelte van de toer over Franstalige bodem een stuk zwaarder was dan in het begin, dat ik daardoor heel wat minder snel vooruitkwam en het weer een daguitstap ging worden! Puffend trok ik me naar boven, terwijl ik werd voorbijgereden door snelle jonge snaken die de indruk gaven zelfs niet te moeten trappen! In een steil klimmend smal straatje in Nethen stonden mooie huizen, waarvan één roze geschilderd als ware het een peperkoeken huisje uit een sprookje. De smalle weg dook het bos in en veranderde aan een eveneens roze kapelletje in een van wortels voorziene bospad.
We kruisten weerom de taalgrens en reden via de Florivalstraat Huldenberg binnen. Af en toe werd ik nog ingehaald door bikers, ik vermoed de laatste straffe mannen die de toer van 100 km hadden gekozen. Aan de voor mij tweede bevoorrading, op 51 km, ontmoette ik Pierrot le Fou, die me dan steevast vraagt of mn vriend ook onderweg is. Neen, de rubber koos vandaag voor Boom. Ik had kort na het vertrek al een Bierbiker opgemerkt, maar Pierrot was later vertrokken na een korte nacht. Werkend bij de hulpdiensten bij de brandweer van Heverlee-Leuven had hij nogal wat dronken jeugd moeten afvoeren van de festivalweide in Werchter! Te veel zaken gezopen die ze anders niet gewend zijn! Toen hij vertrok zag ik zn naambordje van de LCMT nog fier op zn stuur hangen. Daar zal ik straks wel eens naar vragen, heb ik gedacht, maar ik heb Pierrot na aankomst niet meer gezien.
Ik vond de tweede bevoorrading nogal laat komen, zo luttele negen kilometer voor het einde. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik een bordje met nog 5 km zag staan, terwijl mijn tellertje de 60 km al had overschreden! Het einde was dus nog niet in zicht! Ik was anders al knap moe! Nog even doorbijten terwijl we weer het Meerdaalwoud doorkruisten, rakelings de Zoete Waters passeerden en een laatste klim in een holle weg voor de wielen kregen geworpen. Na een laatste smal paadje vol venijnige wortels, was ik toch blij dat ik na 65 km de sportvelden weer te zien kreeg.
Uitgekeken naar Pierrot, maar die was al pleitte. En toen ik mn naam hoorde roepen, zag ik Offshore daar zitten bij zn gezelschap en in het gezelschap van edel vocht. Offshore heb ik leren kennen na een nightride, samen met enkele andere trouwe nachtridders die elkaar op zon gelegenheden te zien krijgen. Bij dat gezelschap was een zekere Peter, een bionische man, omwille van twee ingeplante knieprothesen, maar die blijkbaar nog lustig de bike beklimt en aan een hoger tempo dan den deze! Want ik vermoed dat hij me voorbijgestoken is onderweg. Deze Peter kent dan weer rubber-12 en een tijd terug was er hier op het forum zo wat te doen over wie nu het langst op de après blijft plakken! Rubber en ik eisen vaak die eer op, maar deze Peter doet net hetzelfde! Voilà, hiermee zou ruber-12 moeten weten over wie het gaat. Vandaag hadden Offshore en ik deze eer, want wij zijn nog even blijven babbelen en buiten mijn bike stonden er nog slechts twee te wachten op hun baasje. Ik heb door het biken mensen leren kennen uit verschillende streken en het is altijd leuk als je ze dan eens tegenkomt.
Ik heb vrienden die me uitlachen omdat ik ga biken om mijn massa enigszins onder controle te houden, terwijl ik dan na afloop een pak frieten sta te smikkelen! Maar vandaag kon ik er niet aan weerstaan van op de terugweg naar huis niet even langs de Zoete Waters te rijden om daar aan het gelijknamige frituur een pakje naar binnen te werken in de avondzon! Dat is zon beetje mijn vaste stek geworden voor die enkele keren per jaar dat ik hier kom. Daarna de lange rit huiswaarts en mn bike nog grondig gekuist. Dat was niet gebeurd na de laatste rit in Mont-Saint-Guibert op 29 maart en hij is zelfs smerig mee naar de 24 uren van Westerlo genomen! Voor daar te winnen was het toch niet nodig!
Lees dit verslag ook op mountainbike.be!
Een filmpje van Phille van MTB Zoenk:
OH from Philippe Duthoit on Vimeo.
|