Doorheen het Dijleland, toertocht (30-44-63 km) te Wijgmaal van
WTC De Biekes Wakkerzeel.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vandaag naar Wijgmaal gekomen om daar de toertocht van 65 km
te rijden. Bij het opstaan zag het weer
er toch veelbelovend uit ondanks de sombere voorspellingen van wisselvalligheid
en veel regen. Me ingeschreven en
vertrokken omstreeks 9.45 u. We werden
langs de spoorweg Wijgmaal uitgestuurd en gedurende de eerste zeven kilometers
kregen we redelijk wat asfaltbaantjes onder de wielen geschoven om tot aan de
leuke stukken te geraken. Want daarna
doken we de bossen en de velden in.
Ondanks de regen van gisteren lag alles er nog redelijk behoorlijk bij
en de plassen kon je gemakkelijk ontwijken.
Maar het zou zo niet blijven duren, want na afloop zag mijn fietske er wel
lief uit en het kan best zijn dat er nu wat minder Hageland is, want dat is
hier thuis tijdens het poetsen van mn bike mee door het putteke gespoeld!
Nadat de kleinste afstand zich van de rest had afgesplitst
werden we een behoorlijk vermoeiende helling op gestuurd. En er zouden er nog zulke komen. Boven gekomen werden we het Mollekensbos
ingestuurd over een draaiende en kerende singletrack, op en af. Daar was wat behendigheid vereist terwijl de
natte bodem onder je banden knisperde.
Na enkele paden door bos en velden kwamen we aan de Mollekensberg. Een hele tijd later zag je rechts in de verte
de spoorweg weer liggen waarlangs we kort na de start gepasseerd waren. We hadden dus een grote lus gereden.
De toer bracht verder wat we in deze streek kunnen
verwachten: een afwisseling van de beenharde veldwegen met een door de regen
zacht geworden bovenlaagje. Want bij
regenweer kan de keiharde bodem veranderen in een echte vettige modderpoel. Ik heb hier ooit al in andere omstandigheden,
lees bij zeer slecht weer, gereden! De
veldwegen werden afgewisseld met de mooie holle wegen, hetzij off-road, hetzij
over de bekende kasseitjes. Soms was het
naar boven stompen, en er waren toch een paar langere stroken bij, op andere
plekken kon je lekker naar beneden dokkeren, terwijl de achtervering van de
fully het gedaver van het over de kasseitjes rijden temperde. Passages door bossen werden afgewisseld met
het rijden door velden waar je kon genieten van mooie vergezichten.
Ik heb een tijdje aan het rijden geweest in het kielzog van
een vrouw met achter mij een biker in een fietsbroek met fluogele
zijpanden. Maar omdat ik na een stevige
klim even aan de kant moest om naar adem te happen, speelde ik ze na een tijd
toch kwijt. Hier en daar herkende ik
stukjes van vorige edities, zo de plek waar vorig jaar rubber-12 en Chimaera op
een bankje zaten, op de plek waar de 65 en de 45 zich van de 30 km
afsplitsten. Dat was aan een huisje in
een bos. Zou dat Bertembos kunnen
zijn? Een Shortmountainbiker stak me voorbij. Verderop herkende ik een plek waar ik al een
aantal keren naar rechts ben moeten afslaan in een mooie holle weg. Maar dat was dan tijdens toertochten die
vanuit Waals-Brabant vertrokken. Twee
jaar geleden ben ik daar ook gepasseerd tijdens de toer vanuit Loonbeek. Toen was het zeer slecht weer en het was
alsof ik er door een beek moest rijden!
Deze keer werden we rechtdoor gestuurd om te klimmen over een korte
helling met kasseien. Even verderop
stond de eerste bevoorrading. Ik had er
toen zon 25 km op zitten. De biker die
daarstraks achter mij hing maakte er aanstalten om weer te vertrekken. Ik vermoed dat hij de toer van 30 km volgde. Misschien een nieuweling in t biken, want
het gebeurt zelden dat iemand achter mij blijft hangen. Er was nog slechts weinig beweging op de
bevoorrading. Er kwamen er nog twee toe
na mij. Alles was nog voorhanden:
sportdrank, appelsienen, bananen en cake.
De tent waaronder de mensen stonden werd op een bepaald ogenblik wel
bijna meegenomen door de wind!
Na de bevoorrading werden we de steile kasseiweg op gestuurd
die ik ook ken uit andere tochten in deze streek. Dan splitste de 45 en de 65 km zich weer af
van de 30. Achter de bomen ontwaarde ik de
draaiende radar van Bertem. Ik had al in
de beginne gemerkt dat er vliegtuigen voor Zaventem landden en opstegen. Twee bikers die op eigen houtje hun rondje
reden kwamen uit de tegenovergestelde richting.
Verder begon vanaf de bevoorrading voor mij een eenzame tocht, want ik
heb geen enkele biker meer gezien. Ik
heb zelfs bijna niemand meer gezien, hooguit nog twee keren iemand die op pad
was met zn hond en een groepje van vier wandelaars. Het was overal even doods. Zon slecht weer was het anders niet, er zat
blauw in de lucht en er stond wel een stevige wind. Sommige klimmen moest ik in twee stukken doen
om halverwege even te kunnen uithijgen en te lurken aan het slangetje van mn
drinkzak. We reden herhaaldelijk in de
buurt van de E314. Daar lagen leuke
paadjes. We passeerden het witte huis
dat het dichtst bij de snelweg ligt.
Meerdere toeren in deze regio passeren daar. Soms zaten we tot vlak naast de snelweg, zo
aan een bord dat de afrit Bertem aankondigde.
Even verder werden we over een eenzame brug over de snelweg
gestuurd. Als je op de snelweg rijdt heb
je er geen benul van dat in de bossen die je passeert de paadjes op luttele
meters van de vangrails lopen. We reden
op amper een meter van de pechstrook en toch tussen de bomen! Aan de straatnaamborden kon ik zien dat we
een tijdje in Meerbeek op pad waren. Een
straat met villas, waaronder een paar afgrijselijk kitscherige met de allures
van een Griekse tempel, bleek pas geasfalteerd te zijn. Het zag er allemaal zeer netjes uit. De plek waar de 65 km van de 45 km scheidde,
herkende ik nog van vorig jaar. Ik heb
toen nog even getwijfeld voor dewelke ik zou gaan. Chimaera is toen de 45 opgegaan en rubber-12
en ik de langste toer. Nu was ik daar
alleen. Toen we vanuit een modderig stuk
aan het einde van een veldweg de grote baan op moesten klimmen en na de top
naar beneden konden razen, vlogen de klodders modder me om de oren!
Toen ik vanuit het bos een woonwijk met mooie huizen op het
grondgebied Everberg in reed kreeg ik een ferme regenbui, inclusief windvlaag,
over mn zip. Toch maar even geschuild
onder een berkenboom, want de gedachte aan een doornatte zeem tussen mn benen
deed me huiveren. En zo maalde ik tegen
mn trage tempo de kilometers van deze toertocht af. We passeerden ook weer dat peperkoeken
huizeken, een krocht ergens in een holle weg.
Man, man, wat een rommel dat daar ligt, tot een reeks autowrakken
toe! Er stonden daar een hele reeks
fietsen geparkeerd. Ik vraag me af wat
dat daar eigenlijk is!
Terug in Meerbeek kregen we in een leuke afdaling in een
holle weg de kasseitjes van de Onze-Lieve-Vrouwstraat onder de wielen. Daarna moest je rechts afslaan en weer naar
boven klimmen. Om vast te stellen dat er
geen pijlen meer waren! Er was weinig
twijfel dat je na de klim het bos in moest om daar weer naar boven te kruipen. Ik was moe en dus was dat even te voet. Geen pijlen te zien en de sporen gevolgd
doorheen het bos. Je zag waar er gereden
was. Aan de rand van het bos was een pad
met de keuze links of rechts! Maar geen
pijlen te zien! Nog eens terug gereden
tot aan de Lieve-Vrouwstraat. Neen, ik
had me niet vergist, het was naar rechts!
Waarschijnlijk waren de pijlen op dit gedeelte al weggenomen! Dan was ik wel goed gezien in een streek die
ik niet ken! Terug richting bos
gereden. Daar zag ik een biker met een
zwart-rode vest op zijn stappen terugkeren.
Hij had hetzelfde probleem! Hij
was laat vertrokken, volgde ook de 65 km en vond geen pijlen meer. Deze biker was afkomstig uit Hove. Hij had dan nog de pech dat hij in het bos
van daarnet over de kop was gegaan waardoor hij zijn knie gekwetst had.
Ik had toen een 55 km op mn tellertje, het over en weer
rijden inclusief. Samen zijn we dan
teruggekeerd richting Onze-Lieve-Vrouwstraat en honderd meter verder gereden
tot een kruispunt in de bewoonde wereld.
Men had inderdaad de pijlen al weggenomen, want de pijl naar rechts van
daarnet was intussen ook verdwenen! Een
auto doen stoppen om de weg te vragen, maar die mensen wisten ook niet zeker
hoe tot het station van Wijgmaal te geraken.
Een biker uit de streek die daar op eigen houtje rondreed heeft ons dan
mee op sleeptouw genomen tot in Herent en ons daar op weg gezet. Altijd rechtdoor, aan Juwelier Huybrechts
naar links, dan weer rechts. We
passeerden Winksele. Ik had het moeilijk
om mijn lotgenoot uit Hove bij te houden, maar hij was zo galant van op de
cruciale plekken even te wachten. Voor
alle zekerheid nog eens iemand aangesproken voor de juiste weg. Die maakte meteen sluikreclame voor het
bedrijf waar hij werkte, naast het kanaal.
Daar moesten we voorbij. De
Mechelsesteenweg over en daar stonden borden naar Wijgmaal. Nog drie kilometer! We moesten de brug over aan het kanaal. Eigenaardig genoeg hingen daar nog wel de
pijltjes! De herinnering aan vorig jaar
kwam weer boven. Toen ben ik langs de
verkeerde kant van het kanaal verder gefietst, maar de maat van Cheeseman is me
toen achternagekomen. Het is toen dat ik
Cheeseman van de oranje brigade met reclame voor Oudendijk op hun pakken voor
het eerst ontmoet heb. Aan de parking
aan het station afscheid genomen van mn vriendelijke gelegenheidsmakker die me
de laatste tien kilometer vergezeld had.
Aan het voetbalterrein viel niet veel meer te beleven, de bikewash was
al opgeruimd, en dus maar mn auto opgezocht die in de Weggevoerdenstraat
geparkeerd stond, voor het huis waar ik twee jaar geleden ook stond. Want ik heb deze tocht al minstens drie keren
komen rijden. De rit naar huis verliep
vlot.
Er kleefde toch redelijk wat vettig Hageland aan mn bike en
schoenen en dan kreeg ik tijdens het schoonmaken van mn fiets nog een fikse
regenbui met veel wind over mn lijf, zodat ik noodgedwongen even drogere
oorden diende op te zoeken. Maar nu is
alles weer proper gekuist en gewassen voor de volgende keer. Mooie tocht, voor mij toch redelijk zwaar in
deze streek, alhoewel er hier nog zwaarder zijn. Als er al een tweede bevoorrading was, dan
was die al opgekraamd. Afpijling was in
orde, op bepaalde stukken soms karig.
Maar in het vervolg misschien het laatste gedeelte van het traject ook
pas het laatst ontpijlen! Vorige zondag
ben ik in Hamont-Lo ook zo goed als samen met de ontpijlers binnengelopen. Maar die mannen hadden iemand op pad gestuurd
om te zien of er niemand meer op het traject reed. Die man verwittigde dat ik nog op komst was
en ze dus nog even dienden te wachten!
Ik heb in ieder geval een mooie zondag beleefd. Met mn groeten aan de biker uit Hove, mocht
hij dit lezen!
Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be!
Een filmpje van Phille:
20110717-Wijgmaal from Philippe Duthoit on Vimeo.
|