Toertocht te Bekkevoort (15-25-40-48-65 km) van de
Megabikers op 07-08-2011.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vandaag zondag de toertocht De Parel van t Hageland van
de Megabikers gereden in Bekkevoort.
Eerst en vooral de GPS van de auto wat om de tuin geleid, want die wil
me altijd over Lummen sturen en dat is dik 20 km meer. Via Geel-Zammel, Westerlo en Averbode gaat
het immers ook! Me ingeschreven en voor
een luttele drie euro zou ik vandaag mijn hart weer kunnen ophalen. Een bericht gestuurd naar rubber-12 om mijn
vertrek te melden, terwijl hij letterlijk achter mn rug stond! Dus zijn we samen vertrokken omstreeks 9.45
u, maar lang zouden we niet samen blijven, vermits mijn tempo een stuk lager
ligt. Via de achterkant van het
voetbalveld en een stukje rustige betonbaan werden we het Hondstraatje in
gestuurd. Reeds na een kleine vier
kilometer volgde al een eerste kuitenbijter.
Het voordeel ervan is wel dat ze meestal gevolgd worden door een plezante
afdaling, dus ging het even later inderdaad lekker snel weer naar beneden. In wat volgde kregen we een mengeling van
veld- en assenwegen voor de wielen geschoven.
Het traject volgde min of meer de richting van de snelweg. Rustige paadjes, alhoewel je soms diende uit
te kijken bij het kruisen van verkeerswegen.
Daar waar we een brug over de snelweg over moesten, even gestopt om het
noodnummer te noteren. Op diverse
plekken hingen immers bordjes met het nummer van de oppikplaats in geval van
problemen en het te bellen noodnummer.
Na tien kilometer moesten we rechtsaf de velden in en leidde
het paadje ons over een korte maar stevige klim, gevolgd door een lekker lange
en snelle afdaling over een kasseiweg in een mooie holle weg. Ik ben verzot op die holle wegen in Brabant. Bij ons vind je dat niet. Er kwam een zware klim in de buurt van de
snelweg, eerst over asfalt en aan een huis boven overgaand in een aarden
weg. Ik ben hier nog al over gereden bij
een toertocht. Toen stond er beneden een
bordje met de naam van de klim en de hellingsgraad. Dat was vorig jaar tijdens de toer van de
Tieltse Wielervrienden eind augustus. Het
was de moeite om boven even te stoppen en eens achterom te kijken naar het
mooie vergezicht. Eens boven reden we
een tijd door boomgaarden waarvan de bomen vele vruchten droegen, appelen en
peren. Aan de andere kant van de snelweg
kon je grote windmolens in aanbouw zien staan.
Ze zouden een hele tijd het uitzicht blijven beheersen, want de toer
slingerde zich in deze omgeving heen en weer.
We kregen ze zelfs van zeer dichtbij te zien. Op een gegeven ogenblik reden we pal naast de
snelweg en moesten we naar boven het gras in.
Dat was daar even te voet. Via
een brug voor landbouwverkeer moesten we de snelweg over aan een boomgaard
waarvan de rode appelen mooi afkleurden tegen het groen van de bladeren. Een opgespannen lint toonde aan dat we hier
op de terugweg nog eens zouden passeren.
We volgden nu het traject van de vaste rode route van Diest. Na 22 km kwam de bevoorrading aan de voet van
de snelweg die een stuk hoger lag en onder een partytent die het hard te
verduren kreeg van de wind in de open vlakte!
Er was daar keuze genoeg om te smullen: bananen, appelsien, cake,
rozijnencakejes en roodbruine en groene drankjes. Dat rode had toch wel een speciale smaak!
Na de bevoorrading ging het verder naast de snelweg en was
het optornen tegen de felle wind in over een zachte opwaartse helling. De snelweg weer over via dezelfde brug met
het opgespannen lint. Dan keerden we langs
de andere kant op onze stappen terug.
Deze keer lekker naar beneden zoeven met de wind in de rug. Eens weer beneden op de grens met Halen,
bemerkte ik een brug onder de snelweg waar autos geparkeerd stonden. Ik zag er ook een biker voorbijkomen en vroeg
me af of we daar zonet gepasseerd waren en of daar de bevoorrading stond! Even onder de brug doorgereden en ik bleek
gelijk te hebben. We hadden dus een
rondje om gereden. Maar op diezelfde
plek werd ik even met de neus op de harde realiteit geduwd en liepen de koude
rillingen even over mn rug. Er stond
daar een kruis achter witte kiezelsteentjes ter herinnering aan Shana Appeltans
en Kevin Paulus die daar op 2 januari 2010 werden vermoord! Ik ben nu wel content dat ik onder die brug
gereden ben, anders had ik het niet gezien. De volgende kilometers moest ik daar toch even
aan denken. Als er nu in een handgemeen
of een ruzie iemand een duw krijgt, ongelukkig valt en het leven laat, dat kan
ik nog begrijpen. Maar voor een doorsnee
sterveling zal het nooit duidelijk zijn wat er in de geest omgaat van een
persoon die zonder enige reden zon moorden pleegt. Ik zou geen mes in iemands lijf kunnen
ploffen, tenzij het een kwestie zou zijn van hij of ik misschien! Met deze griezelige gedachten vervolgde ik
mn weg tussen de perenbomen.
In het eerste gedeelte van de tocht zaten nogal wat verharde
wegen en vermits ik er tot aan de bevoorrading iets meer dan een uur over
gedaan had, moet mijn gemiddelde een stuk hoger gelegen hebben dan
gewoonlijk. Daar zou in het tweede
gedeelte snel verandering in komen. De
eerste 12 km na de rust kregen we namelijk een zeer mooi stuk
voorgeschoteld. Bijna uitsluitend
off-road met een afwisseling van wegen en paadjes, dan weer door holle wegen,
soms lekker snel naar beneden, dan weer puffend naar boven, en op de toppen
telkens afgewisseld met de doortocht van boomgaarden. Een bepaald stuk reed ik een tijdje achter
een blonde schoonheid die vrij traag reed, ook op de vlakkere stukken, maar
schijnbaar zonder moeite traag maar zeker elke klim bedwong! Sommige van die lange klimmetjes konden toch
wel tellen, zeker zo omstreeks 35 km.
Daardoor zakte mijn gemiddelde snel weer tot de normale proportie die ik
gewend ben te halen. Aan een afslag naar
links door een klein stukje bos, stond een bordje met de mededeling:
Losvliegende bijen! Als de bijen komen:
plat op de grond gaan liggen en wachten op hulp. Indien geen hulp komt: sterkte! En dan nog iets in de stijl van wie graag
fruit eet ook bijen moet kunnen verdragen!
Het zal de plezantste thuis zijn die dat daar gezet heeft! Mijn tellertje stond toen op 39 km.
Het parcours bleef eigenlijk best mooi, soms had je
prachtige vergezichten. Op een plek kon
je in de verte verschillende dorpen zien liggen. Geregeld moest je opboksen tegen de wind en
tegen de hellingen, soms tegen beiden tegelijk.
En als de wind door je helm waait, dan hoor je niks meer van de
omgeving. Aan een kapelletje hoorde ik
dan toch toevallig dat mn gsm een berichtje aankondigde. Er kwamen nog twee bikers voorbij, ik had er
al een hele tijd geen meer gezien.
Rubber-12 meldde dat hij gearriveerd was. Ik had er toen nog maar zon 46 km op zitten
en nog steeds geen splitsing voor de 65 km gezien. Even later kwam die dan toch. Een rekensommetje leerde me dat ik nog zeker
een uur onderweg zou zijn voor de grootste toer en dan weer zou toekomen als
alles opgeruimd was! Vermoeidheid begon
ook de kop op te steken, ook al was ik tot hiertoe overal vlot op en af
geraakt. Bovendien had ik de vorige twee
dagen ook al tochten gereden. Met de
gedachte niet altijd het onderste uit de kan te hoeven hebben, ben ik dan de 48
km opgedraaid om vrij snel daarna de startplaats weer te treffen.
Rubber was al aan de trappist. Nog elk twee glazen en een lekkere pistolet
soldaat gemaakt. Het was daar goed
zitten in de zon en uit de wind! Ook de
delegatie Bierbikers die we zo bij wijlen ontmoeten op toertochten in deze
streek, bleek present te zijn. Het zag
er naar uit dat we weer in ons doel, dit is als laatsten opkrassen, zouden
slagen! Dat lukte zeker toen we onze
bikes gingen halen, de laatsten die er nog stonden, en in een geanimeerd
gesprek raakten met de Megabikers. En zo
maakten we kennis met GPSteven en zn kompanen.
Het is altijd leuk van een biker van het forum eens te ontmoeten. Ik heb op die manier toch al verschillende mensen
uit diverse streken in Vlaanderen te zien gekregen. En soms kom je die dan wel eens tegen op
toertochten.
Men kan van mij bezwaarlijk zeggen dat ik een diepgelovig
mens ben, maar als ik naar deze streek kom om te fietsen, dan rijd ik op de
terugweg wel eens om langs Scherpenheuvel.
Auto geparkeerd, fiets er weer afgehaald en naar de basiliek
gereden. Deze is intussen uit de
steigers, de gevels netjes opgekuist, de gouden sterren op het dak schitterend
in de zon. Ik heb een kaars aangestoken
ten bate van alle bekende en onbekende bikers, voor veilige tochten zonder
valpartijen of ongevallen. Jullie zouden
dus een tijdje safe moeten zijn, zeker omdat ik meer in de offerblok heb
gestoken dan nodig! En dan nog eentje
voor persoonlijke intenties. Ondanks de
werken op de E313 toch vlot weer thuis geraakt.
Fietske nog proper gemaakt, deze was eigenlijk niet zo heel vuil
geworden. Plezant tochtje, goed
afgepijld, mooi weer en gezellig toeven na afloop. Zo moet elke zondag zijn!
Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be
en op mtb-you!
|