Oeterdalmarathon (25-40-75-100-115 km) van WTC Blijf Jong en WTC De Wringers te Opoeteren op 14-08-2011.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Toen ik op deze zondagochtend bij het krieken van de dag opstond en naar buiten keek, verdwenen door de neergutsende regen als bij donderslag alle illusies en hoop op een mooie zomerdag en veelbelovende rit met de bike als sneeuw voor de zon! Toen ik met kleine oogjes mijn ontbijt verorberde kletterde de regen hoe langer hoe harder op het dak van de veranda. Omdat ik de toer met Vos in de bossen zou meerijden, met de moed der wanhoop vertrokken voor een autorit van 110 km nadat ik op de radio vernomen had dat er door het hondenweer op diverse plaatsen al ongevallen gebeurd waren. Vloekend door het feit dat ik de computer nog had aangezet om het forum te raadplegen, uiteindelijk was vergeten te kijken en het ding had laten op staan! Wegenwerken in Wommelgem en in Ham met de elektronische dreiging dat er verhoogde snelheidscontroles waren! Het feit dat ik een parkeerplek kreeg toegewezen zo dicht bij de start, bewees dat er nog niet veel deelnemers waren opgedaagd. De inspanningen van de inrichtende clubs verzopen letterlijk en figuurlijk in de voorspelde twintig liter water per vierkante meter! Bovendien nog een kwartier te laat aan de start! De Vos had reeds het hazenpad gekozen! Ik kwam niet toe met de op voorhand voorziene tien euro in mijn achterzakje omwille van de vijf euro waarborg voor het nummerbordje! Rugzakje dus weer helemaal open moeten doen! In de gietende regen mijn stuurbordje bevestigd! Gekkenwerk om nu te gaan fietsen!
Vijfhonderd meter na de start zag ik er al uit alsof ik door de inhoud van een beerton besproeid was geworden geweest! Mijn eurocent viel! Dat noodnummer op de achterkant van het stuurbordje even op een papiertje genoteerd! Want door het water begon de inkt van dat etiketje al uit te lopen! En misschien zou het vandaag wel eens van pas kunnen komen! De bossen die er hier bij mooi weer zo mooi bij liggen boden een troosteloze indruk in een verzopen landschap. De illusie op het rijden van de 100 km werd al snel afgezwakt tot de hoop de 75 km rond te maken! Het zouden 75 km worden doorheen een waar slijkparadijs, van de eerste tot de laatste centimeter! Al goed dat de Fat Albert en de Nobby Nick bij eerdere tochten mijn vertrouwen hebben kunnen winnen om het slijk zonder glijpartijen te kunnen trotseren. Het eerste klimmetje herkende ik van bij vorige edities en noopte mij net zoals toen tot afstappen. Idem dito voor de twee bikers die volgden en mij moed inspraken door te zeggen dat het verder tijdens de rit nog veel meer klimmen geblazen zou zijn! Deze opkikker kon ik nu echt gebruiken! Verderop voelde ik de hete adem van twee bikers in mn nek, net op het moment dat ik een enorme plas naderde! Om niet voor watje versleten te worden, er regelrecht doorheen gereden, gevolgd door de twee bikers die op dit nat leken te kicken! Maar de plas was dieper dan verwacht! Tot aan onze knieën stonden we in het water! Om een volgende passant te horen zeggen en tonen dat er naast de plas een paadje was! En waterdichte sokken hebben nog slechts weinig nut als men zo diep in het water staat! Verder op mn pad kwam er iemand naast me rijden. Het bleek Sofeurken te zijn. Deze mens zal zich zijn kennismaking met deze streek en ondergetekende in het verre Limburg wel in betere omstandigheden voorgesteld hebben. Omdat mijn tempo lager ligt dan dat van de gemiddelde biker zit samen rijden er voor mij zelden in. Maar ik zou hem later nog ontmoeten aan de bikewash en aan zn auto.
We kwamen de bossen uit in een straat die ik herkende van toen ik met een Limburgse clubgenoot hier eens een nachtrit gereden heb. Zijn huwelijk met een vrouw uit onze contreien is de reden dat hij Papegaai is geworden. Het was de Hoevestraat in Dilsen-Stokkem en ik zal ze nooit nog vergeten omdat ik tijdens die nachtrit niet gezien had dat er in de straat verkeersremmers geplaatst zijn in de vorm van halve cirkels waarover ik toen bijna met mijn klikken en klakken gevlogen ben! Na nog enkele straten in Dilsen-Stokkem arriveerden we aan een diepe groeve. De poorten van de hel gingen open, want we werden door een extreem vettig pad gestuurd waarvan de bodem omgewoeld was geworden geweest door machines en bulldozers! Vermengd met zoveel regenwater was daar voor mij geen doorkomen aan! Mijn tellertje toonde amper 20 km en de moed zonk samen met de modder in mijn schoenen! De fietsbanden vol slijk, de remmen die al weggesleten waren en alsof dit nog niet genoeg was weigerden de versnellingen achteraan alle dienst! Een aanslag op het materiaal was een feit! Als een gek moest ik op een kleine versnelling verder! De eerste bevoorrading diende zich aan na 23 km aan het stationnetje van As. Twee mannen van aan de bevoorrading hebben me geholpen om de versnellingen op een aanvaardbare stand te zetten zodat ik toch op een deftige wijze mijn rit kon vervolgen. Een van mn redders in nood zou ik later nog treffen aan de toog bij aankomst.
Van rubber-12 verwonderde het mij dat hij via een berichtje liet weten dat hij vertrokken was voor de 75 km om 10.00 u met als aanvulling goed zot. Want bij regen zou hij niet gekomen zijn! Zijn boodschap beantwoord met me too, maar dat had enkel betrekking op goed zot en niet op het tijdstip van vertrek! En hij maar trappen om me in te halen. Het slechte weer zal zijn achtervolging ook wel vertraagd hebben! Verzopen paadjes maakten kennis met mn banden, verstand op nul, de blik op oneindig. Nog een geluk dat het nat enkel van onder kwam! Het had intussen toch opgehouden met fel regenen. De keuze met of zonder terrils was deze keer voor mij snel gemaakt! Wat kan een pannenkoek daar boven nu gaan doen, laat staan in deze omstandigheden. Na een houten trap diende zich na een 40 km de tweede stop aan. Daar had iemand naar me gevraagd, ik dacht rubber-12 die me eventueel via de terrils zou hebben ingehaald, maar ik vermoed dat het Vos in de bossen geweest is. En de rubber overal maar vragen of die met zijne Papegaai al gepasseerd was, zich afvragend of ik soms dope geslikt had omdat hij er maar niet in slaagde me in te halen! Aan de tweede stop onder een hutje met een eigen weerstation (als de steen nat is, regent het, ziet hij wit, dan sneeuwt het, zwiept hij heen en weer dan is er wind,
) waren de mannen blij dat zo stilaan de laatsten zich aandienden. Verderop stonden twee mannen van de clubs al klaar om de pijlen weer weg te halen. Ze wisten me te zeggen dat ik nog niet de laatste was! De biker met stuurnummer 76 had die eer en dat was de rubber bleek nadien.
Na 50 kilometer wist hij me dan toch in te halen, fulminerend over het feit dat ik hem in de waan gelaten had op quasi hetzelfde ogenblik te zijn vertrokken, terwijl ik drie kwartier voorsprong had genomen! Hij zag er even verzopen uit als ik, waardoor hem de zin verging om ook de Vos nog te vloeren. Wij deden als hekkensluiters de derde bevoorrading aan en daar ontspon zich een geanimeerd gesprek over zaken die niet voor publicatie in aanmerking komen! Met dank aan de mensen die zo lang op ons gewacht hebben met hun lekkernijen. Want aan de bevoorradingen was een overdadige keuze aan koeken en bananen. Het laatste derde van de tocht afgemaald. Zelden heb ik zo de kilometers afgeteld, zo uitgekeken naar de aankomst! Een pittige helling gaf me de doodsteek waardoor de rubber een aanzienlijke voorsprong kreeg en ik hem enkel nog op langere rechte stukken in de verte door het bos zag klieven. Als apotheose kregen we nog een lastig paadje naast diepe voren die vol water stonden! De aanblik van het voetbalveld was een verlossing, maar tegelijk ook een overwinning, omdat ik het al na twintig kilometer eigenlijk niet meer zag zitten en toch doorgebeten heb in plaats van aan de eerste de beste die ik ontmoette de snelste weg naar af te vragen! Ik ben trouwens een aantal keren wandelaars tegengekomen die het natte weer evenmin schuwden!
De lekker warme douche deed de modder verdwijnen en vergeten. Aan de toog ontstond al snel een geanimeerd gesprek tussen Rubber, de Vos en twee Wringers, overgoten met een blonde of bruine, waardoor wij weer als allerlaatsten bijna letterlijk met de bezem buitengeveegd werden! Zelf was ik te moe om nog veel te zeggen! Zelfs buiten gingen de discussies nog verder! De voorzitter van de Wringers herinnerde me zich nog van vorig jaar, omdat hij me toen tijdens een stortbui de snelste weg naar af gewezen had. Ik ben toen nog ergens gaan aanbellen om te vragen waar de Dornerstationstraat ergens was nadat ik er 107 km op had zitten, mijn op twee na langst gereden afstand. Thuis nog wat werk gehad om fiets en spullen proper te krijgen. En omdat rubber me aangeboden heeft om de mankementen aan remmen en versnellingen onder handen te nemen, is dat ook weer een zorg minder! Of in nood leert men zijn vrienden kennen! Jammer voor de clubs die met een 70 marathonrijders en een 105 toertochtrijders het aantal deelnemers terug zagen lopen tot één derde van het verwachte aantal. De tijd, moeite en centen die er in gestoken zijn blijven immers hetzelfde! Maar aan ons heeft het dus niet gelegen!
Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be
en op mtb-you!
|