foto's : Ulrike Heike
Julius Dreyfsandt zu Schlamm (gedichten)
15-03-2009
**
....ik zie jou met eigen ogen......
toch denk ik zelden zo...............
© 2005 julius dreyfsandt zu schlamm .
14-03-2009
foto
.
voel je welkom
voel je welkom ! langzaam, in de tijd gezien, bouw ik een huis met kamers elke kamer komt op eigen wijze tot leven door letters te verlengen tot woorden en deze woorden zo op te stapelen dat de muren zichzelf kunnen kleuren met poëzie Jac
03-03-2009
Lente tranen
ik depte lente tranen met een zachte doek zij zochten een weg naar buiten toen regen én zon mijn geleide waren het was even luchten na een lange donkere nacht en mijn gevoel slechts eentonig de partituur kon bedwingen het was ingekapseld in een klank van afstandelijk dreunen ik depte overjarige tranen totdat het tere mos mijn voeten raakte en het sap van de grond mij vertelde over kleuren van lang geleden
02-03-2009
foto
.
In de geur van Goedelieve
het was een ochtend in Godelieve ter Hoeve dat ik werd geraakt door de glans van jonge witte snaren het schitterde zeldzaam helder licht op die dag waar een wijle de zon meende te heersen en ik haar gratie in volheid mocht aanschouwen die mij optilde in hemels riekende geuren waar heur grote ogen diep baadden in jeugdig lentevocht maar haar glimlach reeds leek te rijpen in zomerse bloesem op glooiende velden van haar sterrenhuid
01-03-2009
Te Wezemaal
ze raakt volledig ondergedompeld in de glorie van een geboorte woorden in haar soort blauw gekozen gaan van mond tot mond van hand naar hart daar boven als in de hemel ergens onder de stompe toren in het Vlaamse land verschijnt, haast ordeloos, een ongenummerd boek omrand met ijzeren staven van oever naar oever ik lees haar laatste indruk bij het zijgen in gedachten ook de kraamvrouw nijgt daartoe na de barensweeën is zij dodelijk moe ------------------- aan: Erna Muermans 4-4-2009
28-02-2009
foto
.
27-02-2009
Even
even leek het dat jij me kende jouw hand raakte mijn arm het was een herinnering die mij verwende
26-02-2009
de dichter in mij
wat voegt dit nog toe vraag ik me af herhalen doe ik oké, iets anders geformuleerd dan jij dat doet soms aangepast aan de heersende stijl zo die er is of aan mijn stijl zo die naar herkenbaarheid neigt en maar trachten weer te geven wat ik, jij, hij, zij wij dus willen uitdrukken moeten schrijven gedwongen worden dus om ons zelf maar te manifesteren dwangmatigen herkennen zich er in wanneer het potlood niet geslepen behoeft te worden en het papier de spiegel is van het moment de wanhoop is dan nabij ja, je neemt het juist waar het is autobiografisch ik zet mezelf in de etalage neen, zonder rosse kleuren maar wel bezield zo mag ik soms zeggen en naakt maar dan met kleding aan ik wil gehoord en gezien worden of mijn gedicht gelezen wordt of het wel echt een gedicht is dat net gedicht is als netgedicht het eeuwig wachten na de ejaculatie (het euforisch gevoel bij een afgerond gedicht) de snijdende onzekerheid (wachten op een cijfer hoger dan vijf, dat mijn gemiddelde verstevigt) ooit, ja ooit komt het wel eens voor dat ik me belangrijk voel zonder achting van derden achter het stuur van de auto of met een lege aktetas wachtend op de intercity naar Lutjebroek of als ik alleen in stationsrestauratie zit en mijn lege agenda opensla maar mijn borst zwelt altijd op als mijn gekozen woorden prachtig, goed, uniek kortom superlatief aangeprijsd worden ja, dan denk ik "doe ik het dan toch niet voor niets, dat dichten in een nat hemd tot diep in de nacht" ja, ik ben goed bezig in de aanloop naar mijn memoires er wacht de wereld een open boek vol met genummerde pagina's
25-02-2009
een aards gevang
eenzaamheid kent vaak een verleden hoe men ook de steen des aanstoots zoekt in het heden in liefde in haat de pijn kan niet worden vermeden de bezeerde ziel is dan blind, soms dagen en nachten lang men voelt zelfs niet door wie men wel wordt bemind het zijn uitzichtloze momenten in een aards gevang
24-02-2009
foto
slechts het heden telt
hoop legt een kleed over adem van vandaag waaronder verlangen broeit naar alles; in beelden, in geuren en kleuren of iets omgerijmds dat nog vaag is omschreven en in mijn grijze cellen zoekt naar zin het kan liefde zijn of de wedstrijd van morgen, ook God wacht zeker op mij komend bezoek dat mij middels wederopstanding uit dood of ziekte redt immers hoop vult gevoeld gemis ik honger uit als ik niet gevoed word droog uit, huil zonder tranen omdat stromen bevroren kunnen raken neen, mij ontbreekt niets daar niemand zo verrijkt is met zon en schaduw als ik, deze mens wie haalt mijn denken in terwijl ik slenter als een slak en dagenlang daken op huizen schep, woorden in zinnen met bergen afval wat wil ik nog meer
23-02-2009
ik heb de stilte zo lief
gelijk de klepel bungel ik de grootste afstand, heen en weer ook nog eens op de verste verte van boven in het ritme van mijn tijd het is als rust in riet schommelend langs waterstromen laat mij maar en zoek niet ik draag de morgen in een enkel woord de avond in mijn hart
22-02-2009
de weg terug en verder
* uit de lotus zucht de aarde schoonheid tot vergankelijkheid terwijl schaduw leven dicht * voor het laatst keer ik dat wat komt de rug toe wat zich nog zal aandienen is reeds telkenmale geweest sluit ik dan de ogen of verblindt de verwachtende werkelijkheid het nog verder zien dan de kim die de polsslag van het moment uitvergroot in stenen beelden in een diatheek van botte herinneringen op mijn dag des oordeels die volgt op decennia van grijze wolken * uit de lotus zucht de aarde schoonheid tot vergankelijkheid terwijl schaduw leven dicht * alsmaar door en door drijvend op verleden tranen van vreugde of verdriet het is om het even immers zaad sterft in groei naar bloei in wit en rood werd ik gewenst mij groene rozen beloofd met grijze gladiolen volgde ik de ladder omhoog of struikelde over de sporten opdat mijn lippen zo vaak de droge aarde kusten * uit de lotus zucht de aarde schoonheid tot vergankelijkheid terwijl schaduw leven dicht * de kleurenfilm vertoont hoge bergen op toppen, soms door het lot of ego beklommen evenzo het zwart-wit overheersend in grijs uitgedrukt door de jaren heen tot en met mijn geboorte terug zo zie ik mijn vleesgeworden ziel * uit de lotus zucht de aarde schoonheid tot vergankelijkheid terwijl schaduw leven dicht *
21-02-2009
hoe de leegte zich vult
met vorst aan de grond en de lentezon die mijn ogen zoekt tussen stammen door denk ik terloops zou een ijsheilige zich zo voelen: koud op aarde warm in de wolken het leidt me af van de zwaarte en laat mij zweven in ochtendgedachten die vol van leegte zijn als dan ook nog drie honden mij begroeten geleid door een schone maagd, althans zo wil ik dat zien dan zijn hemelse genoegens waard om in te geloven het maakt niet uit of de Schenker bestaat of niet de mens, ik, kan niet zonder een groots Idee het verlangen ernaar is eigen aan het bestaan (twijfel ook!)
20-02-2009
foto
een schenkende natuur
lente lente lente Deo Volente dan springen de knoppen open nog sterker ik zie ze al het groen ontworstelt zich aan cocons in verlengde vingers van uitgestoken armen dik en dun lang en kort sprietig of uibollig * ik trap in hondenpoep vers gelegd op paden die door de nieuwe toekomst slingeren met een reuk zo pril maar het gevoel verzurend ja, het zet mij weer op aarde klevend in de leg van een huisdier * troeteldier der beschaving dat eenzaamheid vult en tot menselijk tussenstation verheven al dan niet aangelijnd zo de baas is lente lente Deo Volente
foto
.
Tags :foto
19-02-2009
ik geef je te eten
ik geef je te eten
toch blijf je vol honger
te drinken
maar dorstig zoek je
aldoor
in diepe putten
als de ziel
en het lijf
naakt zijn geschuurd
doet iedere
bevruchting zeer
het spiegelt
de liefde als
onhaalbaar
maar is ook vaak
vertekend door
verwachting
alleen zijn
wil zeggen:
ik ben
de brug naar buiten
kent dan geen stutten
18-02-2009
uitstel
het duurt maar even zei de beul seconden, twee in getal langer zal je niet hangen de nek is op meer niet ingesteld het lijf kan ik nog verlichten door u naakt te laten gaan wellicht dat we een flits aan tijd kunnen toevoegen doch de hoop zal daarin de angst niet verschuiven het denken is immers verward en verdoofd dan wel onderhavig aan de afsluiting der luchtwegen zodat de veronderstelde ruimte vooral niets bijdraagt even zullen de ogen nog bollen en staren naar de einder eigenlijk hangt u daar al einde lijk
foto
.
17-02-2009
hallo jij
voel jij ook al, buiten dan, de prille schijn van een nieuw begin de herhaling van voortgang, de finale van de dood ik zeg maar, even ontwaar ik kleuren die als geschilderd verschijnen dus bruin, rot en zwart luiden de klokjes jubeltonen die onhoorbaar klinken over de doffe grond van gevoel vergetelheid of gedempte temperament kom maar op bloemkes, zie jullie toch wel flirten * ik begrijp voor even de eeuwige verwachting waarin enkel hoop het sterven mag begraven
16-02-2009
foto
mijn vale jas
het was mijn vale jas wellicht nog door vader gemaakt van kleding in ruste of in overgang naar een tweede kans ja zo was nog die tijd en stond eens voor de Kodak niet meer wetend wie de spieker was ik was mijn vale jas met grote herenknopen op een kinderdracht waar mijn hoofd, bleek getint, uitstak boven volwassen revèrs wat ogen werd genoemd keek in de foto eenzaam denkend of langs me heen het was voor een struik ergens bij een laan genoemd naar het paradijs ik weet niet of ik er van terug kwam danwel naar op weg was naast de kerk bloeide ook het hof van geaarden.
15-02-2009
foto
kruip toch in me
soms schreeuwt
het kind in mij
hou me vast
kruip toch in me
als mijn kind weer
wordt weggetrokken
in de wereld
van pijn
verlies
en weg, ver weg
zo dichtbij
weg
kom lieve
nestel nog even in
haast verloren gedachten
maar gekerfd in de eeuwigheid
van thans, gister
en de onmogelijke vergetelheid
ik heb
je zo warm
overweldigend
toegedekt
in koude kerkers
van de dag hiervoor
gezongen
boven jouw glans
van verbleekte blosjes
zing zing
bonst de lach
die glimt
ja, even
en vaak
en
en.........zo wonderlijk
verwond ver weg
13-02-2009
foto
de kade verlaten
zou ik je wel bij naam willen noemen of schreeuwen over de kade waar ijzeren schoenen van houten karren kletteren in een oceaan van lawaai ik vaar de haven uit onder een opgeheven brug handen als geklonken aan het draaituig waarvan het hart niet klopt omdat de richting door vuisten wordt gekozen mijn rug schermt het priemen af terwijl witte doeken op de steigers het water ten afscheid deppen tot beschildering van gemis maar verdampen zodra de rook is opgetrokken neen, ik roep geen namen meer
12-02-2009
foto
.
de mens eigen
soms is mijn wereld zo groot dat het geringe genoeg blijkt zoals leegte mateloos ruim kan zijn in verlatenheid daarom besproei ik het uitzicht vaak met stilte
11-02-2009
natuurlijk
waterkant zoeterand ik glij uit op rietensprieten in een zuigende modderstroom laarzen slepen door het slikkende fundament en ik stokken zinloos achterwaarts duwend centimeter bij centimeter voorwaarts denkend en gaande, zo ik wil de zee dreigt rond de heupen in een Hollandse poldersloot mijn zwaarte komt te vallen terwijl sokken opstijgen uit rubberen hoezen als met klauwen grijp ik pollen van het kluwende gras en hijg de angst naar buiten in tijgersluipgang sleep ik mij omhoog en lig uitgeput verzopen op het droge kwak zegt de kikker als de natte vlakte nog na borrelt
10-02-2009
foto
horen, zien en zwijgen
vertelt mijn stilte over waarheid of verzwijgt zij duisternis beheerst mijn ademen golven van indrukken en denk ik om maar niets te hoeven weten * ik spreek met gespleten tong over uitzicht en van inzicht met dubbele bodem * hoor mij aan tenware u mij begrijpt
09-02-2009
foto
als licht en donker azen
het is nog ochtend vroeg of nachtelijk laat als ik jou schrijf over lege gedachten uitgesponnen of nog in heipalen die huishouden op brakke grond het is op de scheiding van een tijdsidee dat denken de versnelling vergeet of weigert of juist niet om naar zijn eerste dan wel achteruit te springen immers handelen is nu nog dood het is wel weten dat een wiel gaat draaien omdat inademen volgt op uitblazen zo is het wanneer het ei met de dag breekt of het donker wegzakt achter de kim
afwikkelen
afwikkelen deed ik laag voor laag maar heb het niet over afstropen van vel dat zou dan bloederig heten of verwijderen van verband gedraaid over en om al mijn levenswonden neen, de donkere kamer waar licht schijnt opdat het niet nacht lijkt aldaar draai ik de film uit de koker en zie mijn leven voorbij trekken ben ik dood dan schiet mij te binnen of zweef ik tussen de etages van de hel hoort u mij meneer? komt u maar rustig bij geest, wakker noemen we dat op aard zei de zusterkundige met zwoele stem
08-02-2009
voorspelbaar
waarom vergroot ik het gras uit terwijl het groen is stook ik liefde op als het hout nog smeult en kijk ik diep het heelal in avond na avond om maar niets te te kunnen zien terwijl het grootse zich voor mij ontvouwt ik doe dat al sinds mensenheugenis
foto
waar is liefde
ik geloof niet meer in hemelse liefde het is wolken aaien op een uitgeschoven ladder zo ook twijfel ik aan het zachte van de aarde ze is te gebonden aan bloed en blinde vlekken toen ik mezelf aankeek zei ik in stilte ja, ik ben genegenheid maar gehavend door oorlogen en nachten, door mens te zijn mijn handen reiken aldoor, immers dat stel ik boven alles doch de glazen stolp schuift mee en dan, zo doorzichtbaar glas is, over mij heen, als op de lijkkist de dekselschroeven worden aangedraaid en waarvan de gestorvene geen weet heeft oh, ik zie wel wie je bent maar hoor de echo van mijn stem rondwaaien zoals de goudvis luchthapt in zijn viskom doe ik, als mens, anders?
07-02-2009
foto
belaagd door de wind
zoek de eigen weg
zei ik nog
tegen jou of mijzelf
(het is toch om het even
over wie het gaat )
straten lopen allen uiteen
het plein in het kielzog
der zelfgenoegzaamheid
achterlatend
totdat de storm
verdwaasd wijst
in verdwaalde richtingen
oost wordt noord
zuid is om de hoek
ik denk niet dat
de verte mij kent
laat staan dat de horizon
voelt waar jij woont
zoek de eigen weg
schreeuwde ik naar mijzelf
de wind viel
de stilte stond op
06-02-2009
foto
ja, mijn blik versmalt
het licht is snel donkerte nog vlugger dan een schicht ik warm mij op aan nummer drie van de schakelaar en werk de lijst steeds meer af eer ik de naam van het kind noem mijn aarde krimpt alsof mijn glazen beslagen raken het gevoel onderscheidt zich niet meer van de smaak van wortelen slechts een verschil in lengte neem ik waar zo wacht ik op dat wat komt of zo gezegd wegblijft * geuren gladiolen enkel nog op vurenhout? ja, mijn blik versmalt
05-02-2009
foto
.
zo ook de mens roest
hoe mooi is mooi
als ik lagen schraap
van de ogen
en je huid schuur
met mijn vergeelde nagels
die ook de schoonheid
van vergankelijkheid
aanschouwelijk maken
hoe vol is je leegte
als ik jouw adem
opvang in jutenzakken
voel jij dan nog
waar licht voor staat
als de avond
in krans slagaders
is gerijpt tot kalk
als ik je naakt zie
nee, met het stof nog aan
dan hoor ik gisteren roepen
en luister naar de blik
in je gestalte
04-02-2009
foto
.
zweven in de schepping
nu ervaren wij
een optelling van ik
het wijdse
en ongrijpbare
zo de schepping is
ben ik
en toch tastbaar
met handen
die er niet zijn
voeten
nog pril
de ogen
blind geopend
voel het leven
in de dood
zie de zon in mist
ijs in
warmte van een schoot
moeder van de moeders
adem de winter in
de kou die helder is
en reinigt
zuig de zon
aan de blauwe hemel
in longen
die onze bodem
zullen worden
kijk nog maar gerust
naar binnen
in de buik
alles op zijn tijd en eer
van liefde doorstoken
op zalig wachten gericht
wacht maar en ervaar
de moeder van de moeders
03-02-2009
levendig vlak
de klei dampt
zuchten
der gestorven stronken
het is heiig
een beslagen spiegel
over het veld
als een deken
waar iets broeit
maar de dood
nog even duidelijk is
als wedergeboorte
alleen een diep
invoelend mensenhart
of dierenoog
ervaart de spanning
van de toekomst
in het nog onwelriekend
zwart getint tapijt
02-02-2009
foto
.
ontluikend willen
als dan de aarde
de handen vragend
opheft naar de hemel
en in alle geduld
de verwachting ingaat
is de eerste schrede van
wat komt gezet
of eerder uitgebeeld in woorden van hoop en vruchtbaar verlangen
even was de spanning
de redder
uit duistere gevoelens
de mens eigen in dit jaargetij
waarin licht
nog voor de lange nacht zwicht
en mijn reuk
wel naar verte verlangt
maar waar dwang
niet opweegt tegen ritme
01-02-2009
Eeuwige lente
mijn lente groeit alsmaar meer grijs waar de aanwas zich vaker dunner vertoont daar kent zijn oogst in toenemende mate een schrale bloesem op weg naar eeuwig reflecterend zonlicht menselijkerwijs gesproken
zacht fundament
verwacht niet
het grote
ik ben pas
op de ongeboren grond
net omgeploegd
en verlost
van vergeten ouderdom
o ja, omgeven door ringen
van jaren in bomen
en gestapelde bladeren
al rottend verbindingen leggend
tussen de houten torens
zij nemen wind uit zeilen
en scheppen rust voor
bevruchting van zaden
voor teder fundament
31-01-2009
foto
..
30-01-2009
bede
bid dat hoop
regent over de velden
geloof
waarheid zal melden
en liefde
't sterven mag vergelden
T -->