een keer per maand ongeveer ga ik naar de uitvoering van een kamerconcert. Ik doe dit al 10 jaar en het is geweldig. De muziek is, jammer genoeg, van het music for the millions-soort, maar de uitvoering is telkens perfect, zodat ik er telkens weer opnieuw naar uitkijk. Ik ga met mijn zus en sinds een paar jaar gaat ook een vriendin van mijn zus mee. Dit seizoen heeft een vriendin van mij ook een abonnement genomen. Zondag stond Mozart op het programma. Het was mooi, maar ik had erg veel last van de warmte in de zaal. Ik weet het, het is november en nu te warm voor de tijd van het jaar. Ook de musici hadden er duidelijk last van. Tussen het eerste en tweede stuk: het strijkkwartet KV 387 en het vioolconcert nr.2 in D, KV 211, trok ik mijn dikke wollen sportsokken uit. Heel behoedzaam en ik hoopte, dat niemand mijn gefrunnik zou merken. Maar na de pauze gebeurde iets vreemds: meestal gaan we daar zitten waar we voor de pauze ook zaten. Maar mijn zus besloot, dat ik nu op haar plaats mocht gaan zitten. Was het opzet? Ik ben er bijna zeker van. Wat zag ik voor me? een man met een kaal achterhoofd en een ringhaardos, zoiets als wat plukjes haar als een krans rond zijn kale hoofd. Mooi glanzend wit haar, dat wel, maar het hoofd?! Het was, tot mijn blijvende verbazing, gerimpeld. En de rimpels bleven, ze leefden als het ware. Zoiets had ik nog nooit gezien. De levendigheid van de rimpels op dat hoofd waren geen reactie op de muziek, dat heb ik nauwgezet gecontroleerd. Ze leidden een eigen leven, onafhankelijk van de eigenaar. Ik weet niet of mijn hoofd kan rimpelen, ik had er tot dat moment nog nooit aan gedacht, dat zoiets mogelijk kon zijn. Maar dit hoofd, zo vlak voor me, had rimpels. Soms was het glad en dan ineens waren ze er: de rare verontrustende onbekende rimpels. Ik moest denken aan een uitdrukking uit mijn puberteit: dat kan de buik niet doen rimpelen. Het was een gezegde, dat zich meteen in mijn geheugen genesteld had, omdat ik het zo treffend vond. Een 17-jarige heeft een gladde buik, de mijne was in die tijd misschien iets te dik, maar er was niets dat mijn buik kon doen rimpelen. Het gaf me toen een gevoel van almacht. Maar nu, in de nadagen van mijn leven, heb ik nog mijn haar en piekerde ik over kaalheid en vroeg ik me af hoe gerimpeld mijn hoofdhuid zal zijn als de bedekking weg is.. Ik zag ook 2 schrammen, als lidtekens, rode streepjes op de schedel. Eentje van links naar rechts, schuin naar beneden, en een, van links naar rechts, of andersom, vertikaal. Deel 3 van het concert, Strijkkwintet KV 515 is nauwelijks tot me doorgedrongen...
