Mother superior.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Zoals gewoonlijk werden we bij de familie van der Valk aan de A4 hartelijk ontvangen. De thermostaat was out of order wat deze keer wat lastig was omdat het een beetje chilly in de kamer was. Voor “too hot” hebben wij wel een oplossing, dan gaat de deur open. De televisie was upgraded naar een LCD-scherm van minstens xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />100 centimeter waardoor de dikke pens van Paul de Leeuw in zijn Mickey-mouseshirt zeer realistisch de kamer binnenkwam. Omdat ik beloofd heb om voor Yvette foto’s te maken van het beeldscherm bij Soarin’ in Epcot, ben maar alvast een beetje gaan oefenen. Verder niets te klagen over van der Valk, heerlijk om met het gebrom van de vliegtuigen en de A4 in slaap te sukkelen. Dat hebben wij thuis niet! Eerst nog even lekker gegeten bij La Place, en tot besluit het bakje fruit zo vol mogelijk gestampt. Toen we de volgende ochtend de gordijnen openschoven, viel ons onmiddellijk de file op de A4 op. Het lukt zelfs ome Gerrit niet om de shuttlebus daar langs te krijgen, dus we begrepen dat het eerste schema voor deze dag al aan gruzelementen lag.

De shuttlebus had dus vertraging opgelopen. Hiervoor had de Engelssprekende dame in de bus geen enkel begrip. Ze ging pontificaal voor in de bus staan en vroeg aan de passagiers of er nog meer mensen een plane to catch hadden. Omdat de vraag op zich niet zo clever was, keken de meeste passagiers stuurs voor zich uit. Mother superior riep ons op om gezamenlijk een klacht in te dienen bij Toos en Gerrit want “er hing toch een schema en daar had men zich maar aan te houden”. Misschien kwam mevrouw wel uit een land waar ze geen files hebben….Omdat het verder angstig stil in de bus bleef, sloop Mother Superior terug naar de back bench, waar ze wat mij betreft hoorde.

Aangekomen op Schiphol, werden wij blij verrast door het grote bataljon grondstewardessen bij de Martinairbalie 20. Nadat wij hartelijk welkom waren geheten door een geüniformeerde jongeman, die belangstellend informeerde of wij al wel eens van de Comfort Class hadden vernomen, waren wij immedeately aan de beurt om in te checken. Mede dank zij ons briefje met het getypte adres van Hotelbeds aan de 192, verliep dit perfect. Of we ons maar rond 12:00 uur wilden melden op pier D8 voor de incheckprocedure. Hier had Martinair een gezellige wachtruimte ingericht met detectiepoortjes en röntgenapparaten. De riem moest af, de schoenen mochten goddank aanblijven.

Eenmaal binnen bleek het uit met de goede indruk die we van onze vervoerder hadden gekregen. Voor het merendeel der passagiers was slechts een staanplaats gereserveerd. Met de vertragingsrating van Martinair bleek dit enigszins optimistisch. De staande receptie duurde voor sommigen bijna drie uur, terwijl de catering het natuurlijk af liet weten, nog geen nootje! Als oorzaak voor de vertraging werd opgegeven dat de technische dienst het toestel nog niet had vrijgegeven….. Of we een momentje geduld hadden…….

Na drie kwartier (hoeveel momentjes zitten er in een kwartier) werd gemeld dat de bemanning het vliegtuig zou verlaten omdat er een crew-change plaats zou vinden. Of we maar een paar momentjes geduld hadden. Wij gokten dus op drie kwartier…….Waarom de crew gewisseld moest worden, wij konden er slechts naar raden. Niet alleen God’s wegen zijn ondoorgrondelijk. Aan de gemiddelde leeftijd van de crew te zien dacht ik zelf dat ze acuut gebruik maakten van de vut, maar toen de verse ploeg arriveerde bleek die theorie niet te kloppen. Die 2^e ploeg werd overigens met gejuich en applaus ontvangen. Ik weet niet of dat terecht was. In de twee uur dat wij daar wachtten (wij zaten overigens) zijn tientallen mensen er op gewezen dat ze vlucht vertraagden, waarop dreigend volgde dat de koffers van boord werden gehaald. Kennelijk geldt deze sanctie niet voor medewerkers van Martinair….Kijk daar zou men nu eens tegen in actie moeten komen, maar ja wie neemt het voortouw? Wij zijn nog wel eens met Martinair naar Seatlle gevlogen met de heer Schröder zelf aan boord. Geen minuutje te laat mevrouwtje en een service om U tegen te zeggen. Het bejaarde echtpaar dat nu achter ons zat en dat geen flauw idee had hoe ze de digiplayer moesten bedienen, wacht volgens mij nu nog op de uitleg. Wie treedt daar tegenop? Waar is Mother Superior als je haar werkelijk nodig hebt?

Zoals bekend duurt de vlucht naar Orlando ruim 9 uur. Vermeldenswaard is nog dat wij (wie had dat kunnen denken) de keuze hadden tussen Chicken or Pasta. Wij hadden al een tijdje niet meer met Martinair gevlogen dus nam er een van ons Chicken en de ander een Pasta. Hierbij verklaren wij de Pasta ongeschikt voor menselijke consumptie, toekomstige reizigers, als je leven je lief is, kies Chicken.

Thers’s more to come because Florida is too much……..

04-03-2008 om 16:43 geschreven door ira-tje