Waar waren we gebleven? Oh ja, na een lange reis vonden we ons condootje aan de Cane Island loop. Het is hier keurig. Het compelx bestaat uit 9 gebouwen en ik zie hier geen mens Bij twee gebouwen staan autos geparkeerd, verder is het uitgestorven. Dr is een clubhuis met sportschool, een hot tub en een community pool. Op de deur naar de pool zit een groot plakkaat: We zijn bezig om de poolverwarming aan de praat te krijgen. De brief is gedateerd op 12 februari .Als je goed kijkt zie je s morgens volgens mij een dun vliesje ijs op het water liggen. Nu kunnen we natuurlijk naar Hotelbeds om ons beklag te doen en ik ben er zeker van dat we verplaatst worden naar een plak waar de pool wel verwarmd wordt. Maar we zijn lui en tevreden over de rest van de faciliteiten. Alles is hier verder spiksplinternieuw, ik heb een routertje en een kingsizebed met en matras van minstens veertig centimeter dik. Vanaf ons balkon zien we de 192 maar je hoort er niets van, alles is rustig. Hiervandaan zit je zo in Disney, naar Seaworld of de Outlets ben je in a jiffy.
Niks te zeuren dan? Tuurlijk wel .. Kennen jullie die lamellen? Afblijven want ze storten al in als je er naar kijkt. Heel behoedzaam schuif ik ze s morgens open en s avonds weer dicht. Nog een geluk dat ons balkonnetje op het noorden zit . En ik mis een tv op de slaapkamer, fijn hoor als je s morgens wakker wordt gelijk even naar the weather channel kijken is er nu niet bij. Of tijdens het douchen Regis en Kelly aan laten staan. Het gaat nergens over, dus je mist ook niets, als je ze even niet hoort.
Onze eerste vakantiedag brachten we op oud-amerikaanse wijze door. Winkelen in Disney Village en de Walmart, lunch bij Good Old McDonalds en dinner bij Sizzler. Gezien de weersverwachting houden wij ons niet helemaal (lees helemaal niet) aan ons schema. Zo kwamen we veel vroeger dan gepland op onze tweede vakantiedag op Epcot terecht. Wat vinden wij zo leuk aan Epcot? Lastig uit te leggen. Soaring is onze favoriet en in deze rustige tijd kan je gemakkelijk twee keer vliegen. De beloofde fotos voor Yvette mislukten en dat drukte de pret een beetje, maar we zitten niet bij de pakken neer. Vlak voor de vlucht eindigt, komt Tinkerbell even in beeld. Onwillekeurig dachten we er even aan dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is dat je, gezond en wel, van al dit moois kunt genieten. Beterschap, Tinkerbell! Verder lopen wij ons rondje. Het racetrack was out of order, Ellen D. blijft leuk met haar Dinos en Energy. Je rust 37 minuten uit, het is er koel en niemand zegt er wat van als je even een dutje doet. Er zijn nog geen shows maar we pikten toch maar even mooi het concert van het tamboer- en pijperkorps mee. Im your Yankee doodle dandy! The British Invasion vinden we altijd leuk, voor als wanneer er veel British people zijn. Off Kilter zorgt voor de Schotse sfeer en mij doe je geen groter plezier dan wanneer het riffje van Whisky in the jar op de bagpipe wordt gespeeld. Zou Leo Blokhuis deze uitvoering kennen? Tja, wat vinden wij eigenlijk niet leuk aan Epcot?
De derde dag zijn we naar Aquatica gegaan. De gevreesde drukte bleef uit. Wij vinden het een aanwinst. Parkeren is een tientje, een locker ook zo iets, maar het is het waard. Groot en klein, oud en jong kunnen zich hier prima vermaken. Wij zijn de hele dag gebleven en, ondanks dat de zon het na de middag liet afweten, toch lekker verbrand. Ik dacht even dat het Engelse stel dat voor ons zat ook ernstig zat te verbranden want ik kreeg steeds zon vreemde lucht in mijn neus. De floepert zat volgens mij Javaanse Jongens te roken en de wind blies de rook lekker onder onze parasol. Bij de derde peuk heb ik hem toch maar effe gevraagd om bij zijn soortgenoten in de rokerskaste plaats te nemen. Blij was hij niet, maar, he was a good sport, en heeft niet meer gerookt. Bij de Cracker Barrel op advies van ta2Gerrit gegeten, prima bevallen. Zit nu knikkebollend naar de Radio2 muzieknacht te luisteren terwijl ik dit inklop. Chicago, Baby what a big surpise, right before my very eyes! Als ik tijd en zin heb, zal ik ook eens wat fotos toevoegen. Vooral die van Aquatica zijn hopelijk voor veel mensen de moeite waard. FF geduld, wij hebben vakantie!
Onder het motto drie halen, twee betalen heb ik toch maar mooi de eerste drie dagen van deze vakantie gerapporteerd ..Ik ga nu het zilveren Aquatica zand tussen mijn tenen wegspoelen, blijf gezond en braaf!
Hulde, hulde, hulde voor de prettige aankomst op Orlando International Airport. Nadat wij geland waren, stapten we als een van de eersten van boord. Het bijkomende voordeel van Comfort Class zullen we maar zeggen. Wij zaten op rij 4, dat is de tweede rij, omdat de telling volgens MP bij 3 start. Niet over zeuren, ze kunnen dus niet klokkijken en niet tellen, maar zolang de piloot een beetje richtingsgevoel heeft, hoor je ons niet klagen.
Aangekomen bij Immigrations bleek er slechts de bezetting van 1 vliegtuig voor ons in de rij te staan. Dat hadden we wel eens erger meegemaakt. Wij pikten de rij met de vriendelijkst ogende vrouwelijke officer, er waren ongeveer vijf personen voor ons. Het oudere echtpaar dat achter ons in het vliegtuig zat, schoof gezellig achter ons in de rij aan. Wij hadden de discussie over het invullen van de benodigde formulieren tijdens de vlucht zon beetje kunnen volgen en hielden ons hart vast. Tijdens de vlucht heb ik nog gevraagd of ze soms hulp nodig hadden, maar dit werd beleefd geweigerd. Nadat er in de andere rijen in vlot tempo een aantal reizigers werd teruggestuurd om hun huiswerk beter te doen, zag ik hun zelfvertrouwen slinken. Of ik misschien toch maar even mee wilde kijken. Ze waren kansloos, maar ik durfde het niet te vertellen. De man was vergeten dat de meisjesnaam op haar paspoort ook op het formulier vermeld moest worden en de gegevens op de achterzijde moesten ook nog allemaal worden ingevuld. Tot overmaat van ramp was het formulier niet met inkt ingevuld maar met potlood. Ik glimlachte ze bemoedigend toe en sprak de hoop uit dat de officer niet te moeilijk zou doen. De man lachte terug en gaf aan dat hij had besloten de afdruk van zijn linkerwijsvinger te laten maken
Je kunt kennelijk tot op hele hoge leeftijd reizen, maar ik was wel blij dat ze na ons aan de beurt waren voor inspection. Wij hebben deze mensen niet meer gezien.
Onze intake verliep vlot. Wanneer was u hier voor het laatst? Vol trots lieten wij weten dat dat in October last Year was. De stempels in onze paspoorten bewezen ons gelijk. Left indexfinger, right indexfinger, remove your glasses please, stempeltje hier, nietje daar and .off we went to Customs. O, ja, nog even de koffers ophalen natuurlijk. Niemand bij de carrousel te zien en raad eens wat daar aan kwam hobbelen? Onze 2 koffers! We were over the moon! Bij customs hadden we een extra security check. Logisch want er was verder niets te doen. Hup, de koffers op de lopende band voor de röntgenfoto en ze bleken kerngezond. Zo snel waren we nog nooit ingeklaard. Ook bij de final check, voor je in de people mover kunt stappen, verliep alles vlotjes. De riem was lekker sinds Schiphol afgebleven, schoenen en laptop in het mandje, rugzak er achter aan.
De people mover kwam er al aan, snel ingestapt en omdat het toch stil was, de riem al rijdend weer omgedaan want van zoveel geluk zou je broek afzakken, toch? De laatste hindernis was Alamo. Het zag er naar uit dat we een foutloos parcours zouden lopen. Ik snelde naar Alamo en mijn vrouw stelde zich strategisch bij de carrousel op om de koffers in ontvangst te nemen.
Ik stapte uit de lift en kon mijn ogen niet geloven. Er was slechts een medewerker beschikbaar. Het goede nieuws was dat ik de enige klant was. De medewerker was een aardige vent. Zo aardig dat hij, terwijl hij mijn gegevens verwerkte, ook nog een andere klant probeerde te helpen. Deze man, met een zwaar Spaans accent, vroeg of hij een midsize car mocht nemen in plaats van de gehuurde full-size car. Hij wilde dan wel een refund. De medewerker vroeg zijn rental agreement, zegde hem toe dat hij 15 dollar (!) minder zou hoeven te betalen en printte een nieuw agreement uit. Dit alles terwijl ik mijn eigen agreement nakeek, parafeerde en tekende.
Ik maakte nog een grapje en vroeg of ik voor 15 dollar meer misschien zijn full-size car zou mogen kiezen. Dit bleek niet het geval! De man vouwde mijn agreement in een mapje en wenste mij een fijne vakantie. Toen ik weer boven kwam, rolden juist de koffers binnen. O happy day!
In de parkeergarage kwamen we bij de midsize cars. Mijn oog viel op die prachtige goudkleurige Chevrolet met de treeplankjes. Ik had altijd al eens een PT Cruiser willen hebben en deze leek er van voren wel een beetje op. Een behoorlijk hoge zit, armleuninkjes voorin en een lekkere kofferbak. Snel nog even gekeken of er geen gebreken of beschadigingen waren, de TomTom aangeprikt en we were on our way out, dachten we
Bij de final check vroeg de vriendelijke dame mij naar mijn naam. Wat bleek? This is not you, sir. Ze gaf me de papieren terug en ja hoor, ik zat opgescheept met de papieren van de Latinoguy die zo nodig 15 dollar wilde besparen. Ik laveerde de Chevrolet in zijn achteruit terug naar Customer Service waar ik uiteindelijk en rental agreement met mijn eigen naam er op kreeg. Buiten de parkeergarage pikte mijn vriend TomTom onmiddellijk het signaal op. Wij weten de weg naar Palm Parkway en Ta2Gerrit heeft ons ook nog eens op de 417 route gewezen. Toch is het handig als je in het donker met je slaperige hoofd bevestigd krijgt dat je op de juiste weg zit, zeker als je zojuist een ernstige identiteitscrisis hebt doorstaan.
De rest van de reis verliep probleemloos, adres opgehaald bij Hotelbeds, fluks wat boodschapjes bij de Publix aan de 192 ingeslagen en straight to naar Cane Island Loop, 2nd Building, 3rd Floor.
Over de condo, het gebouwencomplex en nog veel meer andere zaken later meer. Dr is altijd iets te melden want Florida is too much!
Zoals gewoonlijk werden we bij de familie van der Valk aan de A4 hartelijk ontvangen. De thermostaat was out of order wat deze keer wat lastig was omdat het een beetje chilly in de kamer was. Voor too hot hebben wij wel een oplossing, dan gaat de deur open. De televisie was upgraded naar een LCD-scherm van minstens 100 centimeter waardoor de dikke pens van Paul de Leeuw in zijn Mickey-mouseshirt zeer realistisch de kamer binnenkwam. Omdat ik beloofd heb om voor Yvette fotos te maken van het beeldscherm bij Soarin in Epcot, ben maar alvast een beetje gaan oefenen. Verder niets te klagen over van der Valk, heerlijk om met het gebrom van de vliegtuigen en de A4 in slaap te sukkelen. Dat hebben wij thuis niet! Eerst nog even lekker gegeten bij La Place, en tot besluit het bakje fruit zo vol mogelijk gestampt. Toen we de volgende ochtend de gordijnen openschoven, viel ons onmiddellijk de file op de A4 op. Het lukt zelfs ome Gerrit niet om de shuttlebus daar langs te krijgen, dus we begrepen dat het eerste schema voor deze dag al aan gruzelementen lag.
De shuttlebus had dus vertraging opgelopen. Hiervoor had de Engelssprekende dame in de bus geen enkel begrip. Ze ging pontificaal voor in de bus staan en vroeg aan de passagiers of er nog meer mensen een plane to catch hadden. Omdat de vraag op zich niet zo clever was, keken de meeste passagiers stuurs voor zich uit. Mother superior riep ons op om gezamenlijk een klacht in te dienen bij Toos en Gerrit want er hing toch een schema en daar had men zich maar aan te houden. Misschien kwam mevrouw wel uit een land waar ze geen files hebben .Omdat het verder angstig stil in de bus bleef, sloop Mother Superior terug naar de back bench, waar ze wat mij betreft hoorde.
Aangekomen op Schiphol, werden wij blij verrast door het grote bataljon grondstewardessen bij de Martinairbalie 20. Nadat wij hartelijk welkom waren geheten door een geüniformeerde jongeman, die belangstellend informeerde of wij al wel eens van de Comfort Class hadden vernomen, waren wij immedeately aan de beurt om in te checken. Mede dank zij ons briefje met het getypte adres van Hotelbeds aan de 192, verliep dit perfect. Of we ons maar rond 12:00 uur wilden melden op pier D8 voor de incheckprocedure. Hier had Martinair een gezellige wachtruimte ingericht met detectiepoortjes en röntgenapparaten. De riem moest af, de schoenen mochten goddank aanblijven.
Eenmaal binnen bleek het uit met de goede indruk die we van onze vervoerder hadden gekregen. Voor het merendeel der passagiers was slechts een staanplaats gereserveerd. Met de vertragingsrating van Martinair bleek dit enigszins optimistisch. De staande receptie duurde voor sommigen bijna drie uur, terwijl de catering het natuurlijk af liet weten, nog geen nootje! Als oorzaak voor de vertraging werd opgegeven dat de technische dienst het toestel nog niet had vrijgegeven .. Of we een momentje geduld hadden .
Na drie kwartier (hoeveel momentjes zitten er in een kwartier) werd gemeld dat de bemanning het vliegtuig zou verlaten omdat er een crew-change plaats zou vinden. Of we maar een paar momentjes geduld hadden. Wij gokten dus op drie kwartier .Waarom de crew gewisseld moest worden, wij konden er slechts naar raden. Niet alleen Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Aan de gemiddelde leeftijd van de crew te zien dacht ik zelf dat ze acuut gebruik maakten van de vut, maar toen de verse ploeg arriveerde bleek die theorie niet te kloppen. Die 2e ploeg werd overigens met gejuich en applaus ontvangen. Ik weet niet of dat terecht was. In de twee uur dat wij daar wachtten (wij zaten overigens) zijn tientallen mensen er op gewezen dat ze vlucht vertraagden, waarop dreigend volgde dat de koffers van boord werden gehaald. Kennelijk geldt deze sanctie niet voor medewerkers van Martinair .Kijk daar zou men nu eens tegen in actie moeten komen, maar ja wie neemt het voortouw? Wij zijn nog wel eens met Martinair naar Seatlle gevlogen met de heer Schröder zelf aan boord. Geen minuutje te laat mevrouwtje en een service om U tegen te zeggen. Het bejaarde echtpaar dat nu achter ons zat en dat geen flauw idee had hoe ze de digiplayer moesten bedienen, wacht volgens mij nu nog op de uitleg. Wie treedt daar tegenop? Waar is Mother Superior als je haar werkelijk nodig hebt?
Zoals bekend duurt de vlucht naar Orlando ruim 9 uur. Vermeldenswaard is nog dat wij (wie had dat kunnen denken) de keuze hadden tussen Chicken or Pasta. Wij hadden al een tijdje niet meer met Martinair gevlogen dus nam er een van ons Chicken en de ander een Pasta. Hierbij verklaren wij de Pasta ongeschikt voor menselijke consumptie, toekomstige reizigers, als je leven je lief is, kies Chicken.
Therss more to come because Florida is too much ..
