Hulde, hulde, hulde voor de prettige aankomst op Orlando International Airport. Nadat wij geland waren, stapten we als een van de eersten van boord. Het bijkomende voordeel van Comfort Class zullen we maar zeggen. Wij zaten op rij 4, dat is de tweede rij, omdat de telling volgens MP bij 3 start. Niet over zeuren, ze kunnen dus niet klokkijken en niet tellen, maar zolang de piloot een beetje richtingsgevoel heeft, hoor je ons niet klagen. :wink:

Aangekomen bij Immigrations bleek er slechts de bezetting van 1 vliegtuig voor ons in de rij te staan. Dat hadden we wel eens erger meegemaakt. Wij pikten de rij met de vriendelijkst ogende vrouwelijke officer, er waren ongeveer vijf personen voor ons. Het oudere echtpaar dat achter ons in het vliegtuig zat, schoof gezellig achter ons in de rij aan. Wij hadden de discussie over het invullen van de benodigde formulieren tijdens de vlucht zo’n beetje kunnen volgen en hielden ons hart vast. Tijdens de vlucht heb ik nog gevraagd of ze soms hulp nodig hadden, maar dit werd beleefd geweigerd. Nadat er in de andere rijen in vlot tempo een aantal reizigers werd teruggestuurd om hun huiswerk beter te doen, zag ik hun zelfvertrouwen slinken. Of ik misschien toch maar even mee wilde kijken. Ze waren kansloos, maar ik durfde het niet te vertellen. De man was vergeten dat de meisjesnaam op haar paspoort ook op het formulier vermeld moest worden en de gegevens op de achterzijde moesten ook nog allemaal worden ingevuld. Tot overmaat van ramp was het formulier niet met inkt ingevuld maar met potlood. Ik glimlachte ze bemoedigend toe en sprak de hoop uit dat de officer niet te moeilijk zou doen. De man lachte terug en gaf aan dat hij had besloten de afdruk van zijn linkerwijsvinger te laten maken………:oops:

Je kunt kennelijk tot op hele hoge leeftijd reizen, maar ik was wel blij dat ze na ons aan de beurt waren voor “inspection”. Wij hebben deze mensen niet meer gezien.

Onze intake verliep vlot. “Wanneer was u hier voor het laatst?” Vol trots lieten wij weten dat dat in October last Year was. De stempels in onze paspoorten bewezen ons gelijk. Left indexfinger, right indexfinger, remove your glasses please, stempeltje hier, nietje daar and….off we went to Customs. O, ja, nog even de koffers ophalen natuurlijk. Niemand bij de carrousel te zien en raad eens wat daar aan kwam hobbelen? Onze 2 koffers! We were over the moon! Bij customs hadden we een extra security check. Logisch want er was verder niets te doen. Hup, de koffers op de lopende band voor de röntgenfoto en… ze bleken kerngezond. Zo snel waren we nog nooit “ingeklaard”. Ook bij de final check, voor je in de people mover kunt stappen, verliep alles vlotjes. De riem was lekker sinds Schiphol afgebleven, schoenen en laptop in het mandje, rugzak er achter aan.

De people mover kwam er al aan, snel ingestapt en omdat het toch stil was, de riem al rijdend weer omgedaan want van zoveel geluk zou je broek afzakken, toch? De laatste hindernis was Alamo. Het zag er naar uit dat we een foutloos parcours zouden lopen. Ik snelde naar Alamo en mijn vrouw stelde zich strategisch bij de carrousel op om de koffers in ontvangst te nemen.

Ik stapte uit de lift en kon mijn ogen niet geloven. Er was slechts een medewerker beschikbaar. Het goede nieuws was dat ik de enige klant was. De medewerker was een aardige vent. Zo aardig dat hij, terwijl hij mijn gegevens verwerkte, ook nog een andere klant probeerde te helpen. Deze man, met een zwaar Spaans accent, vroeg of hij een midsize car mocht nemen in plaats van de gehuurde full-size car. Hij wilde dan wel een refund. De medewerker vroeg zijn rental agreement, zegde hem toe dat hij 15 dollar (!) minder zou hoeven te betalen en printte een nieuw agreement uit. Dit alles terwijl ik mijn eigen agreement nakeek, parafeerde en tekende.

Ik maakte nog een grapje en vroeg of ik voor 15 dollar meer misschien zijn full-size car zou mogen kiezen. Dit bleek niet het geval! De man vouwde mijn agreement in een mapje en wenste mij een fijne vakantie. Toen ik weer boven kwam, rolden juist de koffers binnen. O happy day!

In de parkeergarage kwamen we bij de midsize cars. Mijn oog viel op die ‘prachtige’ goudkleurige Chevrolet met de treeplankjes. Ik had altijd al eens een PT Cruiser willen “hebben” en deze leek er van voren wel een beetje op. Een behoorlijk hoge zit, armleuninkjes voorin en een lekkere kofferbak. Snel nog even gekeken of er geen gebreken of beschadigingen waren, de TomTom aangeprikt en we were on our way out, dachten we……

Bij de “final check” vroeg de vriendelijke dame mij naar mijn naam. Wat bleek? “This is not you, sir”. Ze gaf me de papieren terug en ja hoor, ik zat opgescheept met de papieren van de Latinoguy die zo nodig 15 dollar wilde besparen. Ik laveerde de Chevrolet in zijn achteruit terug naar Customer Service waar ik uiteindelijk en rental agreement met mijn eigen naam er op kreeg. Buiten de parkeergarage pikte mijn vriend TomTom onmiddellijk het signaal op. Wij weten de weg naar Palm Parkway en Ta2Gerrit heeft ons ook nog eens op de 417 route gewezen. Toch is het handig als je in het donker met je slaperige hoofd bevestigd krijgt dat je op de juiste weg zit, zeker als je zojuist een ernstige identiteitscrisis hebt doorstaan.

De rest van de reis verliep probleemloos, adres opgehaald bij Hotelbeds, fluks wat boodschapjes bij de Publix aan de 192 ingeslagen en straight to naar Cane Island Loop, 2nd Building, 3rd Floor.

Over de condo, het gebouwencomplex en nog veel meer andere zaken later meer. D’r is altijd iets te melden want Florida is too much!:-D