Onze dag van vertrek begint heel ontspannen. We verlaten ons huisje en zijn ruim op tijd in Eindhoven. We vinden onze trein en zetten ons neer. Tot dat er omgeroepen wordt dat de trein niet rijdt omwille van een ongeval. Ze gaan het onderzoeken en zullen ons later meer informatie geven. Stilte. Terwijl ik rustig mijn broodje verder op eet en nadenk, zie Ik blinde paniek in Iris haar ogen opkomen. We maken de overweging: wachten op een trein die misschien nooit zal vertrekken of voke laten terug keren om ons naar Schiphol te brengen met kans op file. We gaan toch voor het laatste. Terwijl we wachten hoor ik een paniekerige stem één zin herhalen “we halen onze vlucht niet, we halen onze vlucht niet, …” . Positief denken! Uiteindelijk zet voke ons stipt twee uur voor vertrek in Schiphol af.
We worden als eerste op het vliegtuig gelaten en mogen de lange rij gewoon voorbij steken. Toch handig zo’n kinderen. Julie krijgt een babybedje en vindt alles prima. Marie vermaakt zich ook totdat wij beslissen dat het bedtijd is. Des te meer we zeggen “doe je ogen toe”, des te verder spert ze ze open. De ergernis stijgt bij ons allebei. We weten immers wat een zware dag het zal zijn. We zullen aan komen om tien uur, maar voor ons is dit vier uur ’s nachts. Uiteindelijk na twee uur weerstand vertrekt ze naar dromenland en dan is Julie klaar wakker! Speeltijd, lachen, drinken, lachen. Uiteindelijk valt ook zij in slaap. Om twee uur zie ik de lucht oranje kleuren. We komen dichterbij.

01-12-2019 om 13:26 geschreven door De Wachter