Het is hier echt ontzettend duur om te ontbijten, dus we smeren bokes met choco en eten mango op het strand. Dit smaakt zeker even goed. Daarna gaan we op pad naar het Natural Park van Koh Lanta. We klimmen eerst tot aan de vuurtoren, lopen over een verlaten strand en volgen daarna een pad door het park en  komen bijna niemand tegen. Enkele mooie kunstwerken maken ons weer bewust van het vele afval dat in de oceaan te vinden is. Jammer dat er blijkbaar enkel op deze plaats sensibilisering is. Overal op Koh Lanta zien en ruiken we afval en alles zit in plastic verpakt. Het is niet ver dat we moeten wandelen, maar veel klimmen en 'superwarm' volgens Marie. De zin 'ik ben moe' horen we bijna elke minuut. Na de wandeling lunchen we op het strand en Iris en Marie duiken de zee in. Het is etenstijd voor Julie maar toch hapt ze niet, ze is overstuur. Er staat veel wind en het zand schuurt langs mijn lijf. Julie zit achter een handdoek dus die kan er weinig van voelen. Dan zie ik dat mijn borst vol zand hangt. Tja, dat is geen lekker mamamelkje natuurlijk. Afspoelen en het probleem is opgelost. Wanneer Iris en Marie zijn uitgespeeld gaan we terug richting hotel. Ik ben echt toe aan een douche en duik in het zwembad. Volgende week komt er nog zand uit mijn oren! We vertrekken in de vroege avond weer naar de oude stad en eten in ons eerder ontdekte restaurantje. Het smaakt allemaal goed. We wandelen langs de pier om de avond af te sluiten en doen enkele minuten mee met de plaatselijke aerobicsgroep. We kruipen vroeg ons bedje in. 

03-01-2020 om 14:27 geschreven door opi en omi