afscheid

ze zullen niet vervagen, lief
al die herinneringen
al zou ik daarvoor willen sterven
ach, waren zij weer werkelijkheid

ogen verbergen geen geheim
nog niet versmolten onze monden
dromen we elkaar verlangend aan

't zijn lippen die verhullen
wat een oogopslag verraadt
dus lief, zie wat mijn ogen zeggen:

houd vast, de nacht om ons heen
opdat het eeuwig zo kan blijven
laat de ochtend zich niet vertonen
sta op, en draai het daglicht uit!

deze nacht de laatste
kom, neem me bij de hand..
milde vergetelheid!

© Eli Stater

daken huilen regen

 

 

 

 

daken huilen regen

ik huil om mijn lief

had ik maar gezwegen

daken huilen regen

een muur kom ik tegen

gebouwd uit diepe grief

daken huilen regen

ik huil om mijn lief

 

 

- rondeel -

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

méér weten over het 'rondeel'..?

 

 

 

nog steeds

 

 

 

 

die nacht, naakt aan het venster

hartstochtelijk greep je de hand

die ik je reikte

rusteloos bleef ik praten

tot de leeuwerik zong

 

toen jij, tegen me aangevlijd,

op je zilveren dwarsfluit speelde

kon ik niet vermoeden

dat onze liefdesband

ooit zou vergaan

 

kom terug, op een nacht..

met mijn armen om je heen

vertel ik je het triest verhaal

van jouw lieve fluisterwoorden

die mij m’n hemel ontnamen

 

nooit doofde het vuur

neem voor m’n deur de sleutel

en met het geluk aan mijn hand

ben ik gereed

om met je mee te gaan

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

momenten

 

 

 

 

altoos regenen de luchten

de wind huilt de hele dag

als een treurend hart

dat zich slechts kan beklagen

 

op de maat van een treurmars

schrijden vogels

in de doordrenkte aarde

roodborstje's kleur is vervaagd

 

in de bloembedden

zal geen viooltje zich tonen

en alleen een kraai nog

zingt zijn schorre lied

 

 

maar jij en ik samen

bouwen bloesempriëlen

zomer in het winterse weer

liederen proeven als honing

 

ons eigen Eden

het bevechten waard

waar geen juweelgetooide slang

ooit zich zal laten zien

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

alleen maar

 

 

 

 

overdekken wil ik jou

met het vuur van kussen

bedwelmend als wijn

 

je geurende haar

door m’n vingers vlechten

 

voelen hoe

onze zinnen schuiven

tussen eb en vloed

 

in ’t ritme van

verstrijkende uren

 

 

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

revolverend..

 

 

 

 

geen syllabe vervul ik in de wereld

waarin hij z’n hoofdstuk schrijft in

jouw nauwverholen liefdesroman

 

zo jong, blijft hij door de spiegel

nog gespaard; waar ik jou moet

vragen, vraag jij hem

 

telkens opnieuw moet ik delen

rijgen de regels zich aaneen

tot het chapiter zichzelf overleeft

 

maar toch besef ik, mijn liefste

dat daar ook steeds een volgende is

die van jou vervreemdt

 

door je koeler wordende woorden

en waar jij al zijn gepraat

wilt ruilen voor onze stiltes

 

 

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

over..

 

 

 

 

verslagen was ik, te horen
dat je in het huwelijk stapt
bezoeking van jouw luchtigheid

vrijgevochten, onvoorspelbaar
eenzelvig en wild als de wind
ja, zo herinner ik me jou

pas op voor een voorland, beknot
in alledaagsheid en conflicten
ieder opvolgend seizoen

afdwalen naar vergetelheid
wanneer het tij gaat keren
twijfel of je ooit anders was

geen van onze wijsjes
wil ik nog horen, zonder jou
in een ooghoek van mijn hoop

en jij, terwijl muziek al speelt,
wacht op onze dans vol passie..
in je ogen het raadsel van de nacht

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

ketenen

 

 

 

 

gouden schatten

verbergen zich in mijn hart

evenals mijn verdriet

bedwing m’n ongenode tranen

 

rijk zijn de kamers

een ring om elke vinger

toch wil ik alles achterlaten

alleen voor hem

 

argwanend, zij die prevelen

dat hij vast niet deugt

maar ten diepste voel ik 

zijn waarachtigheid

 

ik weet waarheen ik wil

en bovenal met wie

van onze liefde zijn we zeker

maar leven als gevangenen

 

 

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

keerzang

 

 

 

 

in de laagstaande zon

van de vroege herfst

koester ik mij op het terras

waar ons huwelijk ontsprong

 

wat verkeerd ging wil ik duiden

terwijl ik alle schuld verdring

geen kans kreeg ik ooit

steeds was de zege jouw recht

 

maar mijn eervol handelen,

stilzwijgende wet van voorkomendheid

maken de pijn niet zachter

wanneer iets tot een einde komt

 

de verwijdering begonnen

zullen wij nimmer nog zijn

die we waren..

het oude liefdesrefrein

 

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

herstel



was het de drukkende nevel
van de zomernamiddag
die haar doordrong
of de warme loomheid van de zee
die de beenderen streelt

haar zich deed neervlijen
op de zanderige bodem
bedekt met onvruchtbaar gras
haar dreef in de armen
van een aanhoudend moment?


plots beseft ze haar naaktheid
en met een vluchtige blik
op haar rechterhand
ontdekt zij dat haar trouwring
is verdwenen

vertwijfeld zoekt ze, zoekt..
en vindt hem terug
in de ontvreemdbeluste grond
geeft hem, glanzend,
z'n bestemming terug

 

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

bang verlangen

 

 

rustig zweef je,

dan weer wervel je

door mijn hoofd

ontwijkt behendig hindernissen

 

je staart langs me heen

geplooid je lippen

tot de raadselglimlach

die me steeds verwart

 

ze dreigen me te ontglippen,

je wazige contouren

beducht voor gemis

als ik ben, opnieuw

 

 

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

impasse

 

 

beurtelings onderga ik

twee nachten, mijn lief

 

 

een kwade.. vol duisternis

geen schuld in 't spel

verstoken van inzicht

in oorzaak en gevolg

 

en met schaduw..

verblind als ik ben

door alles

waaraan ik ben gehecht

 

mijn verlangen

ik weet niet wat het wil

wat speelt verwar ik hopeloos

draai met alle winden mee

 

 

dan de goede..

waarin betekenis vlucht

in alle rust denk ik aan jou

gewoon zoals je bent

 

al blijft verlangen vibreren

grijpen zal ik niets

benut m'n krachten

onzichtbaar, subtiel

 

de tweede nacht omhult de eerste

donkerte verlicht, mijn lief..

niet slechts door een gebaar

wordt onze impasse doorbroken

 

 

door de goede

vervang ik de kwade

verduister zo diens duisternis

 

 

 

 

 

 

© Eli Stater